EIÜVriDEtl-tllEUWS
Sneeuwklokjes al in december
A
a. th. buijs
2/
Abonnementsgeld
géén verhoging
Emeritaatsperikelen
Hokkenshow
P.V. „De Reisduif'
HET
KIJKVENSTER
2e Blad
DINSDAG 3 JANUARI 1989
No. 5763
blik op kerk
en samenleving
- „Kerknieuws"
- Godsverduistering
- De Schrift alléén
- Een wonder van God
Door de jaren heen was het blad „Kerk
nieuws" een begrip. Nader aangeduid
als „Kerknieuws van Scheps". Na het
overlijden van Scheps Senior werd het
voortgezet door zijn zoon, maar met
hem kwam het tot een breuk. Een brede
redaktie verzorgt het blad dat de laatste
jaren werd uitgegeven door Vijlbrief in
Haarlem. Ook daarin komt nu verande
ring, want met ingang van het nieuwe
jaar gaat Kerknieuws naar de bekende
Uitgeverij Groen in Leiden (van de
Vriend van Oud en Jong). De redaktie
verzekert haar lezers dat er aan de for
mule en de inhoud van het blad niets
verandert.
Kerknieuws was een begrip, zei ik, en
het Oudejaarsnummer was dat ook
altijd. Het laatste nummer van de hui
dige jaargang maakt op die regel geen
uitzondering. Het biedt een overzicht
(over 1988) van alle belangrijke gebeur
tenissen uit het kerkelijk leven in vrijwel
alle kerken die ons landje rijk is. Voor
mensen die geïnteresseerd zijn in het
reilen en zeilen van de kerk en de ker
ken, een schat aan informatie.
Het jaaroverzicht voor de Nederlandse
Hervormde Kerk werd geschreven door
Dr. K. Blei, de secretaris-generaal van
deze kerk. Hij wijdt vooral aandacht
aan de synodale discussie naar aanlei
ding van „Kerk-zijn in een tijd van
Godsverduistering", maar ook aan de
door de synode uitgegeven pastorale
handreiking „Gemeente-zijn in een
mondiale samenleving". Die twee
aldus Blei staan niet haaks op elkaar,
maar vullen elkaar aan. Met de term
„Godsverduistering" wordt gezegd dat:
„Kerk en geloof aan maatschappe
lijke invloed hebben ingeboet. God
Zelf is voor velen uit het gezicht ver
dwenen. Zij hebben voor Hem geen
antenne meer. Niet alleen de kerk,
maar ook en vooral God, is in toene
mende mate een irrelevante groot
heid geworden; en dat voor mensen
buiten èn binnen de kerk. Het leven
heeft zijn zin verloren. Het lukt ons
steeds minder het christelijk geloof
over te dragen op de jongere genera
tie. Kerkverlating is het probleem
niet. Het probleem is veeleer dat ook
aan kerkmensen de geloofszekerheid
meer en meer ontvalt".
Als ik Dr. Blei even in de rede mag val
len, over welke geloofszekerheid hééft
hij het hier? Want het ware geloof, dat de
zekerheid in zich heeft, kan ons eenvou
dig niet ontvallen. Dat is de oude dwa
ling van de Remonstranten, die leerden
dat de mens die Gods genade heeft
gesmaakt, altijd nog weer in gevaar is
om die genade te verliezen. Maar deze
dwaling is door de Synode van Dor
drecht met kracht van de hand gewezen,
en nog altijd behoren de Dordtse Leer
regels tot de belijdenis van de Kerk
der Reformatie.
Natuurlijk begrijp ik ook wel wat Blei
bedoelt. Mensen die voorheen trouw
meeleefden en overtuigd waren van de
waarheid van de Heilige Schrift, „zien
het niet meer zo zitten" en haken af, zet
ten alles op losse schroeven. Alleen
moetje in zo'n geval niet over geloofsze
kerheid spreken!
Om terug te komen op de nota over de
„Godsverduistering", als remedie wordt
aangewezen: terug naar de Schrift!
Zoals Blei het formuleert:
„Wij zelf zullen het Evangelie moe
ten horen met nieuwe orden, in wat
het nieuw, ongedacht te zeggen heeft.
Wij zullen, zo zegt het beleidsplan,
om waarlijk belijdende, getuigende
kerk te kunnen zijn, weer horende
kerk moeten worden".
Dat is uiteraard een goede weg die gewe
zen wordt, en we kunnen alleen maar
vurig hopen dat die weg ook betreden
zal worden. Maar de geschiedenis van
de laatste tijd geeft ons daarop niet
zoveel hoop. Als we bedenken hoe posi
tief de saecularisatie wordt gewaar
deerd, en hoe het getuigenis van de
Schrift het op tal van manieren moet
afleggen tegenover het denken van de
moderne mens, dan moet er wel een
wonder gebeuren, wil het Woord van
God weer zeggenschap krijgen in de
kerk, en in de kerken.
In hetzelfde nummer van Kerknieuws
vond ik een uitspraak van de Gerefor
meerde hoogleraar H. N. Ridderbos:
„Ik heb mijn zorgen om, en bezwa
ren tegen een zodanige relativering
van Schrift en Belijdenis dat de gren
zen tussen kerk en wereld steeds flau
wer worden, de plaats en betekenis
van Christus steeds algemener, en de
bekering steeds socialer wordt inge
vuld, ten koste van de persoonlijke
verhouding met God. Ik geloof dat
we met elkaar in een geestelijke crisis
zijn geraakt. Voor mij persoonlijk
blijft essentieel de band aan de gere
formeerde religie, waarvan de kern
ligt uitgedrukt in Zondag 1 van de
Heidelbergse Catechismus".
Dat zijn woorden waarop men van harte
„amen" kan zeggen. En het zou een
wonder van God zijn als dat besefin de
kerken levend zou worden.
Er is niets wat we in het jaar 1989 harder
nodig hebben....
Waarnemer
Kontaktbjjeenkomst
verstandelijk gehandicapten
De afdeling Flakkee/Schouwen/Tholen
van „Helpende Handen", Gehandicap
tenzorg van de Geref. Gemeenten no
digt alle verstandelijk gehandicapten en
hun ouders en/of verzorgers uit voor de
kontaktbijeenkomst, te houden op D.V.
zaterdag 14 januari 1989 in de zaal van
het kerkgebouw der Gereformeerde
Gemeente aan de St. Joostdijk 12 te
Oosterland.
Het programma voor deze middag is:
opening om kwart over 2; bijbelse vertel
ling, zingen, pauze, knutselen, sluiting
om kwart over 4.
Gehandicapten ook van buite de Geref.
Gemeenten zijn hartelijk welkom.
Dam- en Schaakvereniging
„Ontspanning" te Ouddorp
Uitslagen van 19 december 1988:
Schaken:
W. V. Geelen - K. v.d. WendeVi - Vi
C. Wassenaar - P, WesthoeveO - 1
A. I Kastelein - M. BreenO - 1
A C. Baas - N. van Doorn1 - O
P. A. Derrez - M. van Damme1 - O
J. Santifort - J. Dijkstra1 - O
W. Breen - E. Santifort1 - O
Betere verbinding Philipsdam
De weg die Tholen met Sint Philipsland
verbindt en die is ontstaan na aanleg
van het Schelde Rijnkanaal is beslist
onvoldoende voor het tegenwoordige
verkeer.
De weg is uiterst smal en elke wegmar
kering ontbreekt. Een en ander is voor
de Provincie Zeeland aanleiding ge
weest om 600.000,- uit te trekken voor
een plan voor een nieuwe weg, een auto
weg met een secundaire weg ernaast, die
naar wordt geraamd zeven miljoen gul
den gaat kosten. De nieuwe weg, die in
Sint Philipsland naamloos is en in Tho
len Slaakweg heet (naar een vroeger
vaarwater) zal na rijp beraad met beide
gemeenten Krabbenkreek worden ge
noemd, eveneens weer naar een vaarwa
ter, waar de weg langs loopt.
SINT ANNALAND
Havenmeester Joh. den Engelsman:
„Ze zijn hier allemaal verwend"
Veertig jaar vertrouwd gezicht
op de haven in Sint Annaland
Tussen twee schuren aan de Suzanna-
weg door, kan havenmeester Joh. den
Engelsman vanuit zijn woonkamer
aan de Molendijk in Sint Annaland
een piepklein stukje van de Sint Anna-
landse haven zien. Het is voldoende
om een gUmp van de handels- en jacht
haven op te vangen en aan de hand van
de mast en de hoogte van de water
stand te kunnen inschatten.
Op de bovenverdieping van zijn woning
heeft hij een beter overzicht, maar na 1
januari 1989 hoeft hij zich minder zor
gen te maken over het wel en wee van de
250 pleziervaartuigen, vissersboten en
binnenvaartschepen. Johannes den En
gelsman, die in 1948 voor 25 gulden per
jaar begon met het uitzetten van bakens
in de oude haven van Sint Annaland,
stopt met zijn werk als havenmeester.
Op 62-jarige leeftijd maakt hij gebruik
van de VUT-regeling, maar eigenlijk
had hij zijn werk in de haven graag
voortgezet.
Het hart van Jewannes den Engelsman
ging al vroeg uit naar het water en de ha
ven. In 1945 ging hij varen: zand en
grind bij schipper Joh. Theunisse. Dat
duurde tot 1947. In 1948 stopte Jan van
der Klooster met het uitzetten van ba
kens in de oude haven. Den Engelsman
kreeg die taak toebedeeld: met een roei
boot bakens in de havengeul en in de
haven zelf leggen.
Met de haven op het huidige Haven-
plein nog vlak bij de dorpskom was het
een drukte van belang. De jachthaven
betekende een toename van het werk in
de zomer, maar daarnaast waren er
drukke jaren in de handelshaven. Toch
is het ook dit jaar weer behoorlijk druk
geweest. „Tot nu toe hebben honderd
schepen gelost en geladen. De kosten
voor de schepen worden allemaal in
centen per ton uitgedrukt. Van de vaste
vergoeding kan een havenmeester ech
ter niet rond komen. Je bent gebonden.
De schippers in de haven zijn allemaal
verwend, want ze rekenen erop, dat je er
altijd bent.
De scheidende havenmeester diende
onder de burgemeesters Fr. M. Boog
aard, J. van den Bos, H. J. Smith, W.
Baas, E. Baerends en H. A. van der
Munnik.
De heer Den Engelsman is eenjaar gele
den met zijn kruidenierszaak op de Mo
lendijk gestopt. Dat was het laatste klei
ne winkeltje in deze kern. Op 1 januari
1989 wordt dan ook een punt gezet ach
ter het havenmeesterschap. Veel hob
bies heeft hij niet, maar nu kan hij ein
delijk eens naar zijn collega's in Zierik-
zee, Herkingen en het Belgische Blan
kenberge. Hij zal ook nog wel regelma
tig op de Sint Annalandse haven te vin
den zijn.
Een periode van veertig jaar werk in en
rond de haven wordt op 1 januari defini
tief afgesloten!
Het zal de duizenden op Goeree
Overflakkee die Eilanden Nieuws
voor geen geld zouden willen mis
sen deugd doen te vernemen dat
een abonnement volgend jaar niet
duurder zal zijn dan in de vier
vóórgaande jaren. Voor niet meer
dan zes en veertig gulden komt
ons blad tweemaal per week bij U
binnen, aktueel en welverzorgd
en gelezen tot in de verste uithoe
ken van het eiland.
In de 61 jaar van zijn bestaan
groeide Eilanden Nieuws uit tot
een krant die gewaardeerd en
gerespecteerd wordt en daar zijn
we blij en dankbaar om; we voe
len ons daarom ook verplicht aan
onze abonnees.
Adverteerders vinden in ons blad
een uitstekend medium. Hün be
langstelling en die van onze dui
zenden abonnees maken het ons
mogelijk het abonnementsgeld
tot 46,- te beperken.
Het zou ons lief zijn wanneer u
het abonnementsgeld voor een
heel jaar tegelijk {f 46,-) over zou
willen maken, maar wanneer dat
bezwaarlijk zou zijn kan het ook
per halfjaar of per kwartaal wor
den voldaan.
Ons gironummer is 167930, het
Banknr. bij de Rabobank Middel-
harnis is 3420.01.108.
Hartelijk dank voor Uw reacties!
Ingezonden:
In „Eilanden-nieuws" van vrijdag 23
december 1988 werd in (uit) „Het Kijk-
venster" het een en ander opgemerkt
over kerkelijk gestelde leeftijdsgrenzen.
Het ging wel vooral over ouderlingen en
diakenen, terloops dan ook over het pre
dikantschap. Dordt stelde grenzen aan
de ambtsbediening der ouderlingen,
maar niet aan die der predikanten!
Het schijnt dat men zich ter synode van
de Hervormde Kerk weer beraadt over
ambtstermijn. Enfin, de nieuwe orde,
ingevoerd in 1951 gaf te kennen: een pre
dikant dient op 65-jarigen leeftijda met
emeritaat te gaan. Eigenlijk was er toen
een gelijkschakeling van ambtsdrager
met ambtenaar, dat zal met het motto
„Kerk en Wereld" wel te maken hebben
gehad, solidariteit en geen „discrimina
tie"! Zo behoorde dat nu onder de
nieuwe (kerk-)orde, een kerkorde die
destijds heel wat deining teweegge
bracht, er was tegen de invoering een prin
cipieel verzet. Toch stemde dat gedeelte
der Classis Brielle, dat op Flakkee verte
genwoordigd was, ondanks dus de be
zwaren kenbaar gemaakt door onder
anderen ds. I. Kievit (destijds te Baarn),
„met algemeene stemmen" vóór, men
raadde „met algemeene stemmen tot
aanneming van het ontwerp" (aldus het
Hervormd Mededeelingenblaadje van 8
Juli 1944! Het andere deel der Classis
(waarbij toen door omstandigheden N.
Tonge vertegenwoordigd was) verga
derde te Spijkenisse. Flakkee stemde
VOOR! Wel met „vrees" en „aarzelend",
maar toch vóór. „Vrees" en „aarzeling",
er klinkt niet veel in door van een geloof
sovertuiging. Hoe dan ook: dat emeri
taat. Dordt dus stelde geen leeftijdsgrens
voor den predikant.
„Eilanden-nieuws": „maar dat bete
kende in de praktijk wel dat de domi
nees doorgingen tot ze er bijna bij
neervielen". Vergeten we niet, dat de
handoplegging een ambt voor het lé
ven beduidde!
Begrijpt ons kerkvolk dat nog? Toen ik
mijn emeritaat naderde, voelde iemand,
zomaar van elders, zich sterk gedrongen
om daar eens op te wijzen. Ook ontving
In de krant van j.l. vrijdag, de laatste van vorig jaar, vermeldden we al de
aanwezigheid van twee flinke pollen sneeuwklokjes in de tuin van de fam.
W. de Vogel te Melissant. Hierbij alsnog de foto waarvoor het in het vrijdag-
nummer aan plaatsruimte ontbrak.
ik einde December 1977 een brief om
me, uit verweer tegen de nieuwe orde,
maar niet aan de betreffende kerkelijke
bepaling te storen en gewoon aan te blij
ven. Ik verwees naar de verbanning van
predikanten in vroeger tijd, en deze had
den zich aan de Overheid alstoen onder
worpen. Maar, begrip onder ons kerk
volk? Ja, dat was en is er niet altijd.
Na mijn afscheid van mijn laatste eigen
Gemeente juichte een buurmeisje: „Nu
bent u geen dominee meer, nu bent u
een gewone man, dag buurman!" Je
krijgt in Woerden een goede kennis op
bezoek, naambordje blijkbaar gezien,
en de begroeting bevatte deze aanvul
ling: „ja, u bent nu geen dominee meer".
Elders op bezoek, iemand groette mij
met „dag dominee", doch de gastheer
haastte zich met de uitspraak: „Néé, dat is
hij niet meer!" Soms weet men niet wat
te zeggen, en dan laat men de betiteling
„ds" eenvoudig wég, zegt óók geen
„meneer", doch spreekt platweg je ach
ternaam uit zonder meer, en dat doen
ook nog wel kerkelijk meelevende per
sonen, zelfs deze of gene „ambtsdrager".
Je vraagt je wel eens af, waar isa zo nu en
dan het juiste begrip?
Woerden
ds. A. van der Kooij
Vrijdag 6 en zaterdag 7 januari a.s.
houdt postduivenvereniging „De Reis
duif' haar jaarlijkse hokkenshow. Even
als voorgaande jaren zal ieder lid een
viertal duiven inzetten, die zullen wor
den gekeurd door de bekende duiven-
liefhebber Wim Peeman uit Middel-
hamis.
Deze tentoonstelling wordt gehouden in
het clubgebouw van de vereniging „De
Finse Barak" aan de Oost-Krakeelstraat
in Sommelsdijk. De openingstijden
zijn: vrijdag vanaf 19.00 uur en zaterdag
van 15.00 tot 17.00 uur en vanaf 19.00
uur. Zaterdagavond tussen 21.00 en
22.00 uur zal de trekking van de grote
verloting worden verricht.
Verder draait beide avonden het rad van
avontuur. Hiermee zijn mooie prijzen te
winnen zoals vleespakketten, roUades
enz. Niet alleen duivenliefhebbers maar
ook andere geïnteresseerden worden,
van harte uitgenodigd de show te bezoe
ken om op deze manier kennis te maken
met een door velen gewaardeerde
hobby.
VERVOLGVERHAAL
Publikatierecht door de uitgever
Bosch en Keuning - Baarn.
Overgedragen aan de Ver. Streekmuseum
Goeree-Overflakkee, Sommelsdijk.
- 23 -
„Kind".... Moeder sloeg haar handen
samen.
En ineens kwamen de tranen weer, drif
tige tranen.
„Mar ik doch het wel, oor, dat Piet wel
geliek zou kriege.... ik krieg aoltoas mar onge-
liek".... Verontwaardigd draaide ze zich om en
ging de kamer uit. In de gang liep ze tegen Huibje
op, die achter de deur geluisterd had en in zijn
onnozelheid niet gauw genoeg uit de voeten
kon komen.
„Ik zal 'n wel voo' je slaen, oar Sien", zei
Huibje bemoedigend.
„Leelijke luustervink", beet ze verachtelijk. Dan
ging ze de trap op naar boven.
Voor Piet gingen de dagen troosteloos voorbij.
Er was niet meer over Sien gesproken. Vader had
niets meer gezegd en hij moest het toch begrepen
hebben, omdat Sien nu nooit meer kwam. Piet
wist niet of hij boos moest zijn of bedroefd.... Sti
laan groeide er in hem een berouw om wat hij
gedaan had, en hij begon te twijfelen of het eigen
lijk wel goed was geweest....
Elke avond bleef hij thuis, wat moest hij in het
dorp gaan doen. En dan zat hij zomaar stil achter
de kachel, met zijn sombere gepeinzen. En vader
zat tegenover hem zwijgend te roken.
Had vadedr nu niet eens kunnen vragen: waar is
Sien, hoe komt het dat ik ze in het geheel niet
meer zie? Of: waarom is het tussen jullie nu toch
uit?.... Die belangstelling zou hem goed gedaan
hebben, maar niets er van. Vader voelde alleen
wat hemzelf aanging, zo was het altijd nog
geweest.
Alleen moeder had iets gezegd toen hij op die
avond van de dorsvloer kwam. Vader lag al op bed
en ze vroeg: „Is d'r wat mit Sien, Piet?"
Nog hoorde hij hoe haar stem klonk vol bezorgd
heid, en hij zag weer die trouwe ogen voor zich,
waarmee ze hem aankeek vol angstige verwach
ting. Toen begreep hij, dat ze alles doorzien had,
maar het nog niet geloven kon, net zoals hij zelf
het nog niet geloven kon....
Het was hem onmogelijk om antwoord te geven,
er zat iets in zijn keel, dat maar niet weg wou, hij
was bang dat het een schreeuw zou worden als hij
probeerde te spreken, daarom knikte hij slechts,
moedeloos....
„Is het echt uut?"....
Hij liet haar de brief lezen.
„Is het om dat geld?"....
Zwijgend stemde hij toe.
Ze begon te schreien en het vertroostte hem, meer
dan een menigte van woorden hadden kunnen
doen.
Nu was het zaterdag en na het eten kleedde hij
zich aan om enkele boodschappen in het dorp te
doen, waar hij Lena niet mee lastig vallen wou. En
hij was de hele weeg nog niet bij opoe geweest.
Toen opoe van Lena gehoord had, dat het uit was
met Sien, zei ze 's avonds tegen hem: „Kittig, datje
van die Heilsoldaot of bint. Piet".... Hij was er
boos om geworden en had gezegd: „Noait meer
één woord over Sien, opoe"....
Sinds die avond had hij het nog niet over zich
kunnen krijgen, om naar de oude vrouw toe te
gaan. Ze zou hem wel gemist hebben en denken.
dat hij boos op haar was. Dat zou jammer wezen,
want hij was niet meer boos, in zijn hart was
alleen maar plaats voor droefheid en voor een
nameloos verlangen.
Hij moest langs Sien d'r huis. Schuw sloop hij
voorbij, bang dat ze ineens de deur uit zou komen
en dan voor hem zou staan. Wat moest hij dan
doen? Net doen of hij haar niet zag? Hij kon zich
eigenlijk niet voorstellen hoe dat was: Sien voor
bij lopen zonder naar haar te kijken; zonder naar
haar toe te gaan en te zeggen: „hallo, Sien, bi' je
daer". Of als haar vader nu ineens es voor hem
stond. Wat moest hij dan zeggen? Sien d'r vader
zou het nu wel weten. Ze zouden het bij Sien thuis
nu allemaal wel weten en ze zouden hem wel
gemeen vinden om Sien zo te laten zitten.
Toen hij weer langs kwam was het licht al aan in
de voorkamer. Ze hadden dus al gegeten. Ze zaten
nu misschien wel aan een bakje, want het ging al
tegen achten. Zou Sien ook thuis zijn?.... Snel liep
hij voorbij.
In de schuur brandde nog licht. Door een kier van
het klinket was het te zien, het bewoog. En ineens
ging de deur open. Sien d'r vader stond in de ope
ning, hij was nog in zijn werkgoed en de bran
dende lantaarn slingerde in zijn handen heen
en weer.
„Heuj Piet", zei hij. Hij bleef staan met zijn ene
been buiten en zijn andere been op de dorsvloer.
„Ik hawe al es nae je uutgekeke, mar ik zagge je al
mar niet.... Komt er es pasjes in"....
Hij deed de deur achter zich dicht, zette de stal-
lantaam midden op de dorsvloer en ging op de
haverkist zitten. „Komt es pasjes neffen m'n
zitte", nodigde hij uit.
Met zijn zakdoek sloeg Piet het stof weg.
„Ik hadde je al es gewacht"....
„'t Is uut".... zei hij treurig. „Wis je 't nog
niet?"....
„Jae, juust daerom. Ik doche datje wel es nae m'n
toe gekomme zou ha om m'n daervan te verwitti
gen".... Het klonk als een zacht verwijt.
Piet gaf er geen antwoord op, want hij moest toe
geven, dat Sien d'r vader gelijk had. Hij had
zomaar niet weg mogen blijven. Eigenlijk had hij
er nog wel aan gedacht, maar het was zo moei
lijk.... Nu begon hij te vertellen, alles wat er
gebeurd was....
En Sien d'r vader luisterde stil. Nu en dan knikte
hij, dat hij het begrepen had. Het bemoedigde
Piet, misschien zou Sien d'r vader zeggen, dat hij
goed gedaan had met zijn geld aan vader te
geven.... al zijn geld, hij had niets meer over....
„Aol je centen? Sien sprak van vierhonderd
gulden"....
En toen vertelde Piet hoe vader en hij samen bij
Maart Vergeer geweest waren, en hoe het niet
anders kon, met vierhonderd gulden had hij niets
kunnen beginnen.... en hij vertelde ook van opoe
d'r huisje.... en van de oude vrouw....
Er viel stilte tussen hen. Uit de paardestal kwam
het snuiven der paarden, ze ritsten het hooi uit de
plokken en stampten driftig op de stenen vloer.
Een nuchter kalfje blaatte klagelijk in de tas....
Om hen heen waren grote donkere schadu
wen.... (wordt vervolgd)
administratiekantoor en beiastingadviesburo
Gaarne verzorgen wij uw
administratie of belastingaangifte
IVIaal<t u eens een afspraal<;
wij l<omen dan vrijblijvend bij u iangs.
Ons kantoor is nu ook op zaterdag geopend
en wel van 11.00 tot 14.00 uur, zodat wij u nog
meer van dienst kunnen zijn.
Hofdijksweg 3, 3253 KC Ouddorp, Tel. 01878-3266
^.^.)^^l^^.:^lf.l^^.^.^.^.l^^.^^.^l^l^^.lt.^.l^^.l^^.)^^.^.>f.l^4.^.l^l^l^^.^.>^>^4l^l^l^^.^.l^>^^.^.^.l^^■^.^.)^^■^.l^^^^
