Een halve eeuw jong
Onze meest proauctieve correspondent,
P. in 't Vela uit Ooltgensplaat
Het pionierswerk van „Eilanden-nieuws"
op liet eiland Tholen
•k Speurneus naar plaatselijke gebeurtenissen opereert ook landelijk!
i^ -k
AI spoedig na het ontstaan van ons blad zijn pogingen aangewend om
„EUamden-nieuws" in de christelijke gezinnen op het eiland Tholen in te
werken. De eilanden waren in de dertiger jaren nog geheel geïsoleerd,
de verbinding met Goeree-Overflakkee geschiedde met veerbootjes. Het
eerste pionierswerk gescliiedde door de heren J. H. Koppelaar Sr. en Th.
de Waal, om agenten en correspondenten aan te stellen. De eerste die
zich daarvoor inzette was de heer Damis Everaers te Stavenisse, die in
1946 overleed. De drukkerij Gebrs. de Waal stichtte te St. Maartensdijk
een filiaal Boek- en Papierhandel, waarvan de heer D. M. Tireurniet be
drijfsleider werd. Hij kreeg ook tot taak Eilanden-nieuws op het eiland
Tholen ingevoerd te krijgen. Dhr. Treurniet kwam in verbinding met
de heer Johannis Jacob Heyboer uit Tholen, die veel contacten op het
eUand had. Hij was gehuwd met Christina Quaak. Wij ontvingen van
Mevrouw de Haan-Heyboer, Kerkstraat 49 te Kenkum, dochter van
de heer Heyboer, een breedvoerige uiteenzetting, hoe dit alles in zijn
werk gegaan is. Vanwege de plaatsruimte moesten wij dit bekorten; het
voornaamste geven we hieronder weer.
Bladz. 3
„EILANDEN-NIEUWS'
Vrijdag 2 juni 1978.
In deze jubileumbijlage is reeds in
diverse artikelen geschreven over de
functie en het doel van een nieuws
blad, zoals Eilandennieuws nog steeds
genoemd mag en wil worden. Het is
dan ook een groot voorrecht, dat in een
periode van 50 jaar met tijden van eco
nomische crises, vijandelijke bezetting
en watersnoodsramp de krant vrijwel
iedere week als een belangrijk huis
vriend is verschenen. Alles overziende
past alleen maar dankbaarheid aan God,
Die aan de ene zijde m.enselijke po
gingen heeft willen zegenen, menselijke
gaven en krachten heeft willen gebrui
ken, alsmede aan de andere zijde bij
velen genegenheid heeft gegeven om
zich door een abonnement van het
nieuws te verzekeren of via adverten
ties dat gene aan anderen bekend te
maken, hetgeen men uit persoonlijk,
verenigings- of zakelijk belang wense
lijk achtte.
Al moeten we uitgaan van de erken
ning, dat mensen in eigen kracht niets
kunnen verrichten, zo mogen we toch
niet lijdelijk toezien, maar werkzaam
bezig zijn. Door moeizame arbeid mocht
het Eilandennieuws gelukken de aan
een uitgave nu eenmaal verbonden kos
ten te kunnen dekken. Al is dat lang
niet altijd van een leien dakje gegaan.
De in 1924 opgerichte drukkerij Gebr.
de Waal, onder leiding van de broers
Th., M. en L. de Waal, begon in 1928
met de uitgifte van een nieuwsblad.
Met name de heer Th. de Waal heeft
zich daar zeer sterk voor beijverd en
is de nimmer aflatende stuwkracht ge
weest om een krant te brengen met een
identiteit en een eigen cachet. Lang
heeft deze bestaansvorm niet geduui'd,
want twee jaar na de verschijning is
de drukkerij-uitgave omgezet in een
N.V.-vorm; dit op advies van de heer
J. H. Koppelaar, toentertijd nog woon
achtig te Zwijndrecht. Sedert enkele ja
ren opnieuw gewijzigd in een B.V. De
toen gevormde uitgeversmaatschappij
Eilandennieuws heeft al de jaren door
de technische zijde van de kranten laten
verzorgen door Gebr. de Waal. Als
drukkerij mogen we m.et dankbaarheid
gewagen dat de krant steeds tot de vas
te orderpositie van de omzet heeft be
hoord en dat zodoende ook een bijzon
der goede en nauwe relatie is gegroeid
tussen beide bedrijven. In die 50 jaar
zijn er ongeveer 35.000 pagina's met
nieuws en advertenties door de druk
kerij verzorgd.
Het staat allemaal zo simpelweg hier
boven vermeld. De moeilijkheden zijn
echter lang niet altijd uitgebleven. Er
moest een bestaan verworven worden,
het moeizaam verkregene moest behou
den blijven en verder worden uitgebreid.
In al die jaren is Eilandennieuws
nooit het enigst blad geweest, wat op
Goeree en Overflakkee verschenen is.
Andere bladen, hetzij als nieuwsblad,
hetzij als gratis advertentieblad waren
de mededingers of zijn het geworden. Te
denken valt o.a. aan: De Advertentie
bode, Maas- en Scheldebode, Onze
Eilanden, De Tip, Flakkeesche Nieuws
bode .Opbouw, Ons Eiland. Uitgezon
derd het laatste blad, zijn al de voren
genoemde bladen na kortere of lan
gere tijd weer verdwenen. Kan men dan
ook in dit opzicht niet spreken van een
wonderlijke leiding, dat ook Eilanden
nieuws niet mee-verdwenen is in de
wenteling der tijden?
Ook in finantieël opzicht zijn de moei
lijkheden Eilandennieuws niet bespaard
gebleven. Gestart werd in 1928 en 1929
met ongeveer 500 betalende abonnees;
aan advertenties 20 tot 22 pagina's op
jaarbasis. Het gevolg hiervan was, dat
de eerste 7 jaren verUesgevend zijn ge
weest. Na de overname van het blad
„Onze Eilanden" in 1935 trad er verbe
tering in en mochten in 1937 reeds 1400
abonnees te boek staan, terwijl ook de
advertentie-omzet verdubbeld was.
Doch nog maar nauwelijks op het goe
de spoor, brak in 1940 de oorlog uit,
wat opnieuw een rem zette op de groei.
Wegens papierschaarste werd het for
maat en omvang steeds kleiner. Deze
schaarste aan papier duurde tot medio
1949 en toen pas kon de krant weer op
het oude en nu nog steeds geldende
formaat verschijnen. Toch zien we al in
1947 dat reeds 2500 gezinnen zich op
Eilanden-nieuws hadden geabonneerd
en het adverentie-volume vervijfvoudigd
was. In volgende jaren is een toene
mende stijging zowel in abonnees als
advertenties waar te nemen. Het abon
neebestand liep in 1957 op tot 4500, in
1967 tot 7000 en in 1977 tot rond 8000.
Evenzo groeide ook de behoefte om in
Eilandennieuws te gaan of blijven ad
verteren en mocht er in 1977 een to
tale omvang van 384 pagina's adverten
ties worden bereikt.
Soms hoort men wel eens de opmer
king, dat de krant zo duur is. In het
algemeen moet dat bestreden worden,
zeker ook voor Eilandennieuws. In 1977
kwam de krant 101 maal bij U thuis met
in totaal 772 pagina's en dat voor
slechts 30,— (momenteel 32,—). Een
omvangrijk boekwerk op formaat 40 x
55 cm. met een onbetaalbare schat aan
informatie. Een jaargang van Eilanden
nieuws kan gerangschikt worden onder
de noemer „standaardwerk". En in ver
gelijking met andere prijsstijgingen kan
de abonnementsprijs zeer beslist niet
duur genoemd worden. In 1928 3,40
per jaar, nu 32,per jaar. Een onwil
lekeurige greep uit andere prijzen van
50 jaar geleden laat ons zien, dat een
abonnement op EUandennieuws nog al
tijd goedkoop is, n.l. 1 pond zout 0,04!
1 pond pinda's 0,09; 1 ons boterham
worst 0,08; 10 eieren 0,22; 1 pond
volvette kaas 0,29; 1 herenfiets met 2
jaar garantie 33,een ameublement
(1 dressoir, tafel, 2 fauteuils en 4 stoe
len 55,om dan van de loonstijging
maar niet te spreken. Ook voor de ad
verteerders is er geen reden tot kla
gen. In 1928 kostte een losse advertentie
0,06 per mm, momenteel 0,28 per
mm. Concluderend mogen we stellen
dat zeer veel geboden wordt voor wei
nig geld.
In de loop van die 50 jaar is er zeer
veel veranderd. Veranderingen op maat
schappelijk, politiek, kerkelijk, econo
misch, cultureel gebied. Daarover heeft
onze krant U verteld, U steeds op de
hoogte gehouden; zij hoopt dat te blijven
doen. Daar ben je nieuwsblad voor. Ver
anderingen hebben zich voorgedaan op
journalistiek gebied, in opzet en vorm
geving. Ook daarin hoopt EUanden
nieuws zich niet afzijdig te hou
den. De uitdaging om op een prettige,
en verantwoorde leesbare wijze de ver
schillende en kleine en grote gebeurte
nissen weer te geven, te becommenta-
riën dat houdt je jong. Ook voor de
veranderingen op technisch gebied zijn
er steeds oplossingen gezocht en nieuwe
methodes gevolgd. Treffend is het, dat
juist enkele weken geleden, aan de voor
avond van het 50-jarig bestaan in tech
nisch opzicht een nieuwe investering is
gedaan om volgens de eisen des tijds
nog beter te kunnen inspelen op de wen
sen van lezers en adverteerders. Vijftig
jaar oud en toch nog jong van geest.
Echter wat er ook veranderd is, en
waar Eilandennieuws ook aan heeft
meegedasm of bijgedragen, één ding is
onveranderd gebleven n.l. het uitgangs
punt, de identiteit. Daarin willen en mo
gen we geen verandering aanbrengen.
Christelijk streekblad, een naam met
een hoge, de hoogste pretentie. Daarin
te blijven volharden, met meer vallen
dan opstaan, is ook na 50 jaar nog het
onveranderlijke uitgangspunt. Dat blijft
onze gedurige pücht, welke ons niet
door mensen is opgelegd, maar die God
Zelf ons bevolen heeft. Dan past ook
geen menselijke roem of eer bij een
50-jarige herdenking, maar alleen Soli
Deï Gloria, Die menselijke arbeid met
zijn vele tekortkomingen nog heeft wil
len zegenen. Dat niet alleen het begin,
maar ook de voortgang zelfs na 50 jaar
in afhankeUjkheid moge geschieden, de
opdracht Gods moge vervuld worden en
het einde van psalm 92 voor Eilanden
nieuws van toepassing mocht worden:
In hunne grijze dagen
Blijft himne vreugd gewis;
Zij zullen, groen en fris
Gewenste vruchten dragen.
J. H. Koppelaar.
Dhr. Koppelaar in zijn kantoor.
„Een bijzondere correspondent en
dat is 'tie dat mag van onze
man Piet in 't Veld uit Ooltgensplaat
gezegd worden. Sinds jaar en dag is
hij onze Plaatse toeverlaat die in zijn
wijde omgeving alles signaleert wat
naar zijn smaak de krant moet ha
len. Meestal werkt hij in stilte, maar
dan weer signaleert hij zaken die de
landelijke pers totaal in beweging
brengen. Piet, zo kennen ze hem in
de Plaat blijkt een correspondent uit
het beste hout gesneden. Zó lang ko
men zijn pennevruchten al tot ons
dat hij in deze jubileumbijlage niet
mocht ontbreken, stel je voor
Eén keer hebben we hem goed
boos gezien toen een horde fotogra
fen hem onder de voet dreigde te
lopen. Dat was in 1964 bij de open
stelling van de HaringvUetbrug
waarvan Piet de bouw nauwkeurig
had gevolgd en verslagen. Maar Piet
bleef standvastig en verdedigde zijn
territoir met de ellebogen, onder
tussen toch nog foto's knippend van
het moment dat hij niet wilde missen
Tegen zoveel Plaatse weerstand wa
ren de fotografen toch ook weer niet
opgewassen en ze gaven Piet z'n
plekje dat hij zo fier verdedigd had.
Voordien was zijn carrière al glans
rijk, na dat stoere verzet was die ook
roemrijk geworden.
Officieel is dhr. in 't Veld sinds
1953 correspondent en hij viert thans
dan ook zijn zilveren jubileum, maar
onofficieel doet hij het correspon-
dentenwerk al heel wat langer.
Klompenmaker P. Mans was de
eerste correspondent in de Plaat, op
gevolgd door dhr. L. Jordaan die
weer werd opgevolgd door zijn zoon
P. Jordaan, maar toen was Piet al in
„actieve dienst". Hij was lid van o.a.
kerkeUjke verenigingen en die von
den een weergave van hun vergade
ringen in de krant terug, zeer tot
hun genoegen overigens.
Sindsdien kan in de Plaat geen vo
geltje de staart lichten of het haalt
de kolommen van Eilanden-nieuws,
althans, als of het vogeltje of het
staartje ietwat bijzonder was. In de
Plaat gebeuren trouwens zonder
linge zaken
Er is wel eens een v/at merkwaar
dige Zweed aan land gestapt. De
man was ingenieur en met een roei
boot was hij uit zijn land gekomen
op weg naar Parijs om de buiten
boordmotor op zijn kwaliteit te be
proeven. Een kiene kerel moet dat
geweest zijn want vanaf de water
plas zag hij dat er nabij het Fort een
paard met een been in het prikkel
draad verward was geraakt. Hij
stuurde erop af maar toen hij zijn
notedop verlaten had bracht de hek-
golf van een tanker het tot zinken;
alles kleddernat. Zo werd de Zweed
aangetroffen, temidden van zijn dro
gende spullen, het bevrijdde paard
Op dit plekje heeft dhr. in 't Veld al vele duizenden
regels uitgetikt.
in zijn omgeving, uitermate schaars
gekleed. Piet heeft daarover koste
lijke verhalen geschreven. De Zw^eed
heeft een week in Ooltgensplaat ge
bivakkeerd voordat hij weer ver
dween waarna nooit iemand meer
van hem heeft gehoord.
Piet weet echter 's mans naam nog
feilloos te noemen zoals hij zovele
gebeurtenissen uit zijn geheugen
weet op te diepen, compleet met de
tails en data. Een wandelende com
puter is hij, geprogrammeerd op al
les wat met de Plaat te maken heeft
en met grote nauwkeurigheid weet
hij waar ze allemaal gebleven zijn,
de Platenaren die hun goeie dorp
hebben verlaten. Via de krant is er
toch nog contact en soms wordt dat
heel persoonlijk.
Piet wil wel eens een extra krant
of wat foto's naar de betrokkenen
sturen, maar hoe ze dan ook zoeken,
een nota vinden ze er niet bij. Hij
heeft een voorraad brieven en kaar
ten waarin hij vriendelijk wordt be
dankt voor die attenties. Als het
mensen betreft die hem niet kennen
beginnen ze de brief met beste
pers".
Ze zijn trouwens wel minder in
aantal geworden en dat vindt onze
correspondent wat jammer. Niet om
dat hij zo ijdel zou zijn maar omdat
het een teken des tijds is. De samen
leving wordt heel wat minder ge
moedelijk en dat heeft ook zijn
weerslag op de journalistieke arbeid.
Waar je vroeger met open armen
werd ontvangen bestaan nu wel eens
reserves tegen publiciteit en daar
heeft Piet wat moeite mee. Hij zal er
geen mens kwaad mee doen, integen
deel. Piet staat trouwens nog wel
open voor iedereen. Wie informatie
wenst kan altijd bij hem terecht; het
zoeken in zijn stapels knipsels en fo
to's, het is hem niet gauw te veel.
Eigenlijk is het hem nooit te erg
want Piet lijkt geboren te zijn om de
medemens van dienst te zijn en dat
doet hij gaarne. Daar heeft hij trou
wens vrienden voor het leven aan
over gehouden, van laag- tot zeer
hooggeplaatsten.
Piet is correspondent te land, ter
zee, maar tot op heden nog niet in
de lucht omdat hij prefereert bodem
onder zich te voelen.
Een van zijn specialiteiten is de
verslaggeving uit de schipperswereld.
Hij kent talloos vele schepen en
schippers met name en hij is een
trouw bezoeker van de congressen
van „Schuttevaer". Er gaat ook geen
Rode Kruis vergadering voorbij of
Piet is er lijfelijk aanwezig en mis
schien is het goeddeels ook aan hem
te danken dat Ooltgensplaat zoveel
beste campagneopbrengsten heeft.
Over campagne gesproken, wat dacht
U van de jaarlijkse bietencampagnes,
vooral toen de peeën nog per schip
werden vervoerd. Ook kerkeUjke
aangelegenheden worden door hem
verslagen en meen niet dat Piet zich
één van de gebeurens in het kader
van de Deltawerken aan de neus
voorbij heeft laten gaan.
iV it
„Als ik rentenier was zou ik best
weten waar ik naar toe zou gaan",
zegt de aktieve Piet in 't Veld. Hij
bedoelt dan dat hij eerst zijn vele
schippersvrienden eens zou bezoeken
of die vele anderen die hem door de
jaren heen zo vriendelijk hebben
uitgenodigd. Je zou hem treffen in
arbeiderswoningen en in riante bui
tens maar Piet heeft er geen tijd
voor. Hij heeft een manufacturen-
winkel die veel van zijn aandacht
vraagt. Als hij er eens een dagje
tussenuit breekt dan is het zijn zus
die de winkel bereddert maar lang
mag Piets afwezigheid niet duren.
Hij moppert wel eens dat hij het zo
druk heeft, maar of hij dat nou echt
meent blijft een open vraag. Het
krantewerk, het is een deel van zijn
leven geworden en het is hem liever
dat de landbouw waarin hij eerst
dreigde terecht te komen. Jarenlang
werkte hij ook bij zaadhandel Hob
bel en hij was na de oorlog aktief op
het distributiebureau.
Een duizendpoot derhalve, „onze"
bijna zestigjarige Piet in 't Veld en
een correspondent uit duizenden van
wiens diensten we nog vele jaren
gebruik hopen te (mogen) maken!
„Om de krant op het eUand Tholen
ingevoerd te krijgen was beslist niet
gemakkelijk en vergde een goede aan
pak. Diep gewortelde kranten zoals de
Zierikzeesche Nieuwsbode van de firma
Ochtman uit Zierikzee en de Thoolse
krant van de firma Pot-Amsing uit
Tholen waren naast de Bijbel en de
Boerderij van Misset uit Doetinchem
lectuur met onbetTOSt gezag. Bovendien
was een zwager uit Tholen hoofd van
de driikkerij bij de firma Pot-Amsüig.
Dus gaf het nog familie problemen om
den brode ook. Toch hebben Heyboer
en zijn vrouw er zich ondanks dit alles
voor ingezegt. De adressen voor de
proefnummers werden door tante Chris
tina met de hand geschreven, want ze
kon zo mooi en dmdelijk schrijven en
zonder fouten wat in Middelhamis op
de drukkerij erg gewa.ardeerd werd.
Door de uitgebreide famUie relatie die
ze tot op hoge leeftijd heeft onder
houden beschikte ze over tal van adres
sen en ook haar man had lange lijsten
van adressen van zijn talrijke klanten.
Zo zaten Heyboer en zijn vrouw vaak
in hun achterkamertje in de woning
aan de MolenvUetsestraat nieuwe adres-
lijsten samen te stellen voor de volgen--
de proefronde. Maar daar was de kous
höüs niet mee af. Kilometers moesten er
gefietst worden om nieuwe abonné's
te winnen en dan de prijs, 85 et. per
drie maanden! Heyboer zei tegen zijn
enige dochter, help ook eens wat mee!
Haal jij het krantengeld maar op. La
ter werden dan met meneer Treurniet
nieuwe plannen voor een betere manier
gemaakt maar het bleef halen en bren
gen.
Toen kwam het wekelijks verhaal van
„Simon Gieke, de ketter van Scherpe-
nisse" uit 15001600. Dat sloeg in want
daar kwam veel in voor uit Scherpe-
nisse en Poortvliet waar velen zich nog
wat van konden herinneren uit verhalen
van vroeger en ook bepaalde paadjes
en weggetjes,die tot voor de herverka-
gebleven waren. Hoe mooi de jongeren
het ook vonden bleek uit dit aardig
voorval.
„Is de ketterrr d'r al?"
Even buiten Tholen vlak bij viUa
„Stadszicht" stond een huisje bij het
kruispunt aan de Tolweg waar de fa
milie van Zetten woonde. Een zoon van
hen die zeer slechthorend was hield
erg van lezen.
Op een stille zomermiddag fietste
Heyboer door de Tolweg toen hij tot
zijn verbazing plotseUng van een stukje
land vlakbij hoorde roepen: „Moederrrr,
is de ketterrr der al?" in plaats van
is de krant er al. Vanaf die tijd raakte
Eilanden-nieuws ook in bij de jeugd.
Er kwam een schrijfhoekje van Oom
Ko met Bijbelvragen en raadsels. En zo
na tientallen jaren heeft ook Eilanden-
Nieuws zich geworteld.-
Jarenlang zei mevrouw Heyboer te
gen haar man „daar is de post". Eerst
koffie drinken en ons krantje lezen.
Dat dit krantje iets aantrekkelijks had
bleek duidelijk uit het volgende. Neef
Jan Ochtman de zoon van de eigenaar
van de Zierikzeesche Nieuwsbode lo
geerde vaak bij Heyboer als hij voor
zaken op Tholen verbleef. Al gauw
kwam na de begroeting de vraag „waar
is je krantje Ome, je weet wel uit
Middelharnis? Dat moet ik eerst even
lezen want daar staan zulke mooie
stukjes in." Gevolg was dat Ome een
stapeltje Eilanden-Nieuws spaarde tegen
dat neef Jan kwam logeren.
Voordat Heyboer in 1954 overleed
vroeg hij zijn vriend Riedijk de beken
de mandenmaker toch vooral voor Eilan
den-Nieuws te willen zorgen tot er een
andere medewerker was aangenomen.
In 1960 is mevr. Heyboer uit Tholen
vertrokken. Haar dochter trouwde in
dat jaar met Henk de Haan de bij velen
in ons land bekende blinde fysiothera
peut van het Revalidatie Centrum „de
Hoogstraat" te Leersum. Vijf jaar lang
woonde mevr. Heyboer met dit gezin
aan de Lawickse. Allee in Wageningen.
Vijf jaar lang genoot zij van een mooie
omgeving een prachtig uitzicht en een
rijk bezit van kinderen en kleinkin
deren. In 1965 verhuisde de fam. de
Haan naar Renkum en oma Heyboer
verhuisde mee. Hoewel ze nog vele ma
len haar geliefde eiland Tholen bezocht
vierde ze haar verjaardagen altijd in
Renkum. Vele Thoolse familie leden
kwamen dan op 23 aug. jaar na jaar in
een soort famUie reunie bijeen. Op haar
95st© verjaardag kwamen er een 40 tal
familieleden en bekenden met als hoog
tepunt van die dag een bezoek van 2
heren van haar „EUanden-Nieuws" uit
Middelharnis. Een mooie foto van mevr.
Heyboer met de heren Both en Grinwis
en een mooi bloemstukje van Eilanden-
Nieuws vormden haar grootste trots uit
haar verjaardagen albiim. Na zo'n 40
jaar mekaar nog niet vergeten zei ze
dan. Vaak zei zei: mocht ik de 100 be
leven dan wil ik wat aan je vaders
krante geven as andienken, leit of en toe
mar wat opzie. Het mogt niet zo zijn,
98V2 jaar oud is ze overleden.
Op 14 maart werd Christina Heyboer-
Quaak begraven op de Alg, Begraaf
plaats in Tholen bij haar man die hier
reeds sedert 1954 zijn laatste rustplaats
vond.
Geen mens kent zijn weg en weet de
lengte van zijn levensduur hier op aar
de, dat heb ik ervaren zei tante Chris
tina altijd.
Daarom heeft de famUie voor ze haar
naar de groeve brachten samen haar
psalm gezongen, „Leer mij o Heer de
weg door U bepaald" en haar lievelings
gezang wat ze steeds meer van toepas
sing vond op haarzelf „Uren, dagen,
maanden, jaren, vlieden als een scha
duw heen".
Na het zingen van deze door haar ge-
Uefde verzen heeft de famUie tante
Christina naar haar laatste rustplaats
gebracht, waar Ds. Chardon uit de oude
berijming van Petrus Datheen Ps. 89
vers 7 en 8 voorlas en geen be- of ver
oordeling uitte maar de wijze woorden
sprak, wij geven haar over aan de barm
hartigheid Gods, dat is genade. Gods
verborgen omgang vinden zielen waar
zijn vrees in woont.
De wens van mevr. Heyboer is altijd
geweest dat er op haar begrafenis geen
wanklank gehoord mocht worden en
dat God door de Bijbel mocht spreken
„want des Heeren Woord is recht." Ze
wilde graag en hoopte dan ook dat ieder
zowel aan haar verjaardagen als aan
haar begrafenisdag terug zal denken
met een gevoel van blijde dankbaar
heid.
