IIAIIDEn - tllEUWS
DÜTJABDIN
„Cotnmskndo-vtisseiing" op
Ratffeisenbank te Dirksland
Hulde uit de
bevolking
hilips Willem stierf 350 jaar geleden
Nce^ he^o(xi^
Ackter
de grenspaal
Helemaal eens met
dhr. Knape
Niet bang zijn....
Zeeuwse wandelingen
KOLFF
-^ Dir. H. Roon met pensioen dhr. P. de Man benoemd
YOLKSWAGEM- en
OCCnSION-YERKQOP
SHOW
blad
Vrijdag 23 februari 1968
No. 3664
VI EUX
ZUIVERE HUID
PU ROL en PUROL-poeder
Bezoekt onze
iedere zaterdag.
J. I^. de l^ieNIX: - S01[9E£L.M]>IJK
Tel. (01870) 23 43 INRUIL - FINANCIERING - GARANTIE
KOLFF - Middelliarnis
Stellendam
In 1567 kwam hier in ons land Alva,
beruchte en door velen gehate Span-
ard. Door onze landsheer Filips, te-
jns koning van Spanje, als landvoogd
-ar de Nederlanden gezonden. Met het
-dvonnis van vele voorname edelen
zijn zak, Egmond en Hoorne hebben
et ondervonden. Maar Prins Willem
an Oranje vertrouwde hem niet en was
óór zijn komst naar Duitsland ver-
okken. Gelukkig maar, ook hij stond
p de lijst der ter dood veroordeelden.
Wat doet nu Alva? In de meeste ge-
-hiedenisboekjes is het te lezen: hij
ciit diens zoon Philips Willem van de
niversiteit te Leuven op en voert hem
-ar Spanje.
Zfl'n jeugd.
In 1551 werd er bruiloft gevierd: Wil-
m van Oranje-Nassau trouwde met
na van Egmond, gravin van Buren
de Betuwe gelegen). Beiden waren
jaar.
Haar vader Maximiliaan was drie
ar geleden gestorven en had veel en
-pper gestreden in dienst van onze
eer Karel V. Zijn zilveren drinkbeker
vindt zich nog in het stadhuis te
"eere.
In Brussel had het jonge paar een
liitterende hofhouding. Ook vertoef-
n ze vaak in het kasteel van hun be
tting Breda. Uit dit huwelijk werd op
dec. 1554 Philips Willem geboren en
ie maanden later in Breda gedoopt.
ooms gedoopt, want de ouders waren
en nog trouwe leden van de kerk.
Zijn eerste naam was naar onze heer
ips en de tweede naar de vader van
rins Willem, de echtgenoot van Juliana
an Stolberg.
Zijn moeder stierf reeds in 1558 en hij
n zijn zusje Maria werden vanaf die
tijd opgevoed door hun grootmoeder op
je Dillenburg, het stamslot van de Nas-
saiiers.
Naar zijn moeder mocht hij zich graaf
van Buren noemen. Onder die naam
ïperd hij in 1566 ingeschreven als stu
dent aan de oude en beroemde hoge
school van Leuven, bekend uit de rel
letjes van de laatste weken. Hij had
|oede aanleg voor talen, waarvan hij er
zes behoorlijk sprak (Frans, Latijn, Ne
derlands, Spaans, Italiaans, Duits).
Toen Alva kwam was de vader ge
vlucht en nu treft hij de vader in de
zoon, vooral op advies van Granvelle,
ook bekend uit onze geschiedenis.
Begin 1568 werd de 13 jarige student
van de hogeschool weggehaald. „Tot
zijn eigen welzijn en in het belang van
zijn opvoeding", vertelde men. Niemand
die het geloofde.
De Leuvense professoren protesteer
den tegen de schending van de privile
giën der universiteit. De protesten hiel
pen evenmin als die van het stadsbe
stuur van Leuven en van zijn vader.
Ben gevangene.
Over Antwerpen en Vlissingen werd
Philips Willem per schip naar Spanje
gebracht. Zijn vader heeft hij nooit
meer teruggezien. Hij woonde in een
oud kasteel. Niet als een gevangene in
een cel, maar toch van zijn vrijheid be
roofd. Hij moest slapen, steeds door
wachters omringd in een vochtig ver
trek, dat met 7 a 8 sloten kon worden
afgesloten. Een paard bezat hij niet, zo
dat hij zich niet zoals andere jonge
edellieden kon ontwikkelen. Dikwijls
moest hij om geld vragen, later stuurde
zijn zuster Maria hem wel eens een be
drag.
Wel kreeg hij voldoende papier en
inkt voor zijn studie. Want in Spanje
bracht hij zijn tijd niet in ledigheid
door. Hij heeft er bijna 10 jaar gestu
deerd aan de oude beroemde Spaanse
universiteit Alcala. Daarna werd het
een troosteloos en hopeloos bestaan.
Wanneer Prins Willem maar op de
voorstellen van Filips was ingegaan,
had zijn zoon uit Spanje naar huis te
rug kunnen komen. Dit voorstel name
lijk, dat Prins Willem de zaak van de
Nederlanders in de steek zou laten. Dan
had hij al zijn verbeurd verklaarde goe
deren terug gekregen en ook zijn zoon
Philips Willem.
Toen de Prins in 1584 venmoord werd
wist Philips Willem (wel genoemd de
Spaanse prins van Oranje) dit pas drie
maanden later.
In Spanje vertelde men hem dat zijn
Fidel Castro herinneren we ons .nog
't de Cubacrisis toen Amerika en Rus-
nd dreigden slaags te raken.
Fidel Castro, die voor de economie
an zijn land in grote mate van Rusland
"hankelijk is, had wat graag gezien,
at de toenmalige partijleiding van de
owjets, Chroestjef voet bij stuk had
"houden. De reacties van de president
an de Ver. Staten in die tijd John Ken
edy, op het zenden van raketinstalla-
es door Rusland naar het eiland van
"Stro waren echter zo fel en doortas-
nd, dat Chroetsjef moest toegeven,
'1de hij geen derde wereldoorlog ris-
eren. De Russische schepen met wa-
enzendingen, die door de Amerikanen
erden onderschept, wendden hun ste
en en keerden terug. Het slot van het
ama was, dat zelfs de raketbases op
uba werden ontmanteld.
Indien er ooit gebleken is, dat men-
n wel kunnen wikken (en riskeren),
aar dat het God is, Die beschikt en de
iding van de wereldgeschiedenis vast
handen heeft, dan zeker in de tijd
an de Cubacrisis. God heeft in dat
ur" (wat kan een u\u' lang duren in 's
ensenoog, maar wat is een uur in
ods tijdrekening?) de wereld voor een
mp behoed.
Op de been gehouden.
Sindsdien is de revolutie op Cuba
oorgegaan en Rusland heeft veel geld
Cuba gepompt om het bewind van
astro op de been te houden. Maar on-
anks die steun van de „grot'e broer"
elde Castro zich meer onafhankelijk
an Rusland op; hij gevoelde meer voor
e revolutie a la Peking. De bewonde-
ing voor zijn Chinese „grote broer"
ao uitte hij meermalen en toen de
oivjet-Unie vorig jaar „jubileerde" en
e revolutie van 1917 herdacht, zond
astro een tweede rangsfiguur naar
oskou.
Castro zag ook meer in de revolutio-
aire beweging van de Vietcong en hij
u bijvoorbeeld graag het guerillasy-
eem, naar Vietcongs recept in de Zuid-
erikaanse landen toepassen. Was niet
uevara, de man die Castro had aan-
ewezen om op tactische wijze in Zuid-
merika te opereren, de man om straks
jn ideeën in toepassing te brengen?
aar Guevara moest zijn optreden met
e dood bekopen.
Poging tot vastere greep.
Dat de manier waarop Castro zich
eeds verder van Moskou distancieerde,
6 Sowjet-Unie niet zo erg naar de zin
as, kwam tot uiting in de benoeming
an een zeer bekwaam ambassadeur
oor Cuba, een man, die in vroeger ja-
n Rusland in Engeland vertegenwoor-
gde. Rusland gaf daarmede blijk te
men trachten een vastere greep op
et bewind van Castro te krijgen, want
nslotte geeft Rusland niet voor niets
zijn miljoenen roebels uit ten bate van
Cuba. Rusland is ook niet gelukkig met
de wijze waarop Castro zich steeds
maar Weer bemoeit met Zuidameri-
kaanse landen. De guerillatactiek, welke
Castro wil, ligt Moskou „zwaar op de
maag" en het zou zeker niet graag wen
sen, dat er in een van de Zuidameri-
kaanse staten op dit moment een bur-
gerkrijg als in Vietnam zou ontstaan.
Daar zou de Sowjet-Unie meer last dan
gemak van hebben, althans nu.
Maar de nieuwe Sowjet-ambassadeur
is nog niet in Havanna, of de anti-Mos-
kou-lijn wordt duidelijk openbaar. Er
was een complot ontdekt, een zgn. anti-
Castrocomplot, waarvan aanvankelijk
werd gedacht, dat het met Amerikaan
se steun was opgezet. Tot men in Ha
vanna tot de ontdekking kwam, dat de
aanstichters, zo luidde de beschuldiging
pro Moskou waren. Tot de groep gear
resteerden zou o.a. behoren Escalante,
een vroegere naaste medewerker van
Fidel Castro, die het „snit" had ge
maakt voor de (gereorganiseerde) com
munistische partij op Cuba.
RAOUL, CASTRO.
Het opmerkelijke bij deze bekendma
king was, dat zij niet openbaar ge
maakt werd door Castro zelf, maar door
diens broer Raoul Castro. Dit gebeurde
op het partijcongres van de Cubaanse
communistische partij in Havanna, dat
aan het einde van de vorige maand was
georganiseerd. Niet Fidel Castro kwam
daar om een verklaring omtrent de ar
restaties af te leggen, doch zijn (jongere)
broer Raoul, de man van de pro-Peking
-lijn, die er blijkbaar op aanstuurt om
de banden met de Chinese communis
ten nauwer aan te halen.
Dat optreden van Raoul Castro heeft
natuurlijk allerlei geruchten doen ont
staan. Raoul treedt de laatste jaren
meer en meer op de voorgrond en voor
al in de jongste gebeurtenissen schijnt
hij een leidende rol te hebben gespeeld.
Een gerucht is, dat Fidel weldra het
veld zou moeten ruimen voor zijn broer
Raoul. Het zou best kunnen dat Fidel
dan uit zijn leidende functie wordt ge
stoten. Dat behoeft niet direct verwon
dering te wekken, want in een commu
nistisch geregeerd land, met een een
hoofdige leiding, is iets dergelijks een
vrij normaal verschijnsel. Dat heeft
men in Rusland gezien, in Hongarije en
pas w^eer in Tsjecho-Slowakije. Die
heren schijnen toch niet zo vast in het
zadel te zitten, dat zij het lang kunnen
volhouden. Er zijn altijd wel belagers
„van de troon".
Een Cuba onder Raoul Castro zou
weleens kunnen betekenen, dat Com
munistisch China kans krijgt een soort
bolwerk in de nabijheid van de Ver.
Staten te vestigen, waarom de V.S. ze
ker nauwlettend de ontwikkeling op
Cuba zullen volgen. Het zou de span
ning in het westen weer verhogen en
daarmede het gevaar voor een nieuwe
revolutionaire actie „ergens" op het
westelijk halfrond.
broers en zusters hem als lucht be
schouwden om hem zijn deel van de
vaderlijke erfenis te onthouden. Laster
praat, later heeft hij heel wat bezittin
gen van zijn ouders gekregen. Later, dat
betekent na een vrijheidsberoving van
27 jaar, in 1595. Toen kreeg hij de volle
vrijheid terug, vooral op advies van
de kroonprins, de zoon van Filips.
Naar Nederland.
Het volgend jaar (1596) mag hij met
Albertus van Oostenrijk en diens vrouw
Isabella naar ons land terugkeren. Naar
de zuidelijke provinciën in ieder geval.
De Staten van de noordelijke gewesten
lieten hem weten, dat ze het gewenst
achtten, dat hij voorlopig althans
in het zuiden bleef.
De bezittingen van zijn vader, die in
de Zuidelijke Nederlanden lagen, kreeg
hij dadelijk terug. Ook werd hij inge
huldigd als de nieuwe prins van Oranje
(in Zuid-Frankrijk gelegen).
Met zijn halfbroer Maurits is hij het
tenslotte eens geworden over de verde
ling van de nog onverdeelde nalaten
schap van zijn vader. Hij kreeg Breda
terug, werd gehuldigd als graaf van
Buren, maar de Zeeuwse bezittingen
van zijn vader bleven aan Maurits.
Philips Willem wordt ons beschreven
als zachtmoedig van aard, enkele on
verwachte hevige driftbuien buiten be
schouwing gelaten. Hoewel streng
Rooms was hij op het punt van de gods
dienst verdraagzaam. In zijn prinsdom
Oranje b.v. kregen Protestanten en
Roomsen gelijke rechten. Eigenlijk was
hij daartoe wel gedwongen, want er
waren hier hevige beroerten geweest.
Een rol van betekenis heeft hij in ons
land niet meer gespeeld. Aan Spaanse
zijde heeft hij niet tegen zijn oude va
derland gevochten. Na de sluiting van
het Bestand (1609) heeft hij dikwijls in
het noorden vertoefd en besprekingen
gevoerd met de Staten-Generaal.
Uit geheime briefwisseling met 01-
denbamevelt blijkt, dat een hoge be
trekking hem welkom zou geweest zijn.
Maar de Staten voelden er niet voor,
wel schonken ze hem 25.000,
Op ruim 50 jarige leeftijd is hij ge
trouwd met prinses Eleonora van Bour
bon, de 19 jarige nicht van de Franse
koning (1606). Het huwelijk is kinder
loos gebleven. Luisterrijk leefden ze te
Breda en te Brussel aan het oude hof
van zijn vader. De laatste jaren leed
Philips Willem aan jicht, had last van
aambeien en verstoppingen. Een onhan
dige dokter moet hem na een uitbundig
feest een geneesmiddel gegeven hebben,
dat de kwaal verergerde. De volgende
dag, 20 februari 1618, stierf hij, juist
350 jaar geleden, in Brussel.
Volgens zijn testament werd hij in de
heerlijkheid Diest, een bezitting van
hem, in de St. Sulpiciuskerk begraven.
Daar is nog altijd de grafkelder met
steun te zien. Zijn weduwe stierf 11
maanden later.
Middelburg.
L. van Wallenburg.
INGEZONDEN:
Geachte redactie.
Met meer dan gewone belangstelling
nam ik kennis van het mtvoerige en
hoogst interessante verslag van de door
de oud-secretaris van Sommelsdijk, de
geachte heer Knape, gehouden lezing
voor de Culturele Commissie te Melis
sant, voorkomende in uw blad van
16 - 2 - 1968.
Als geboren en getogen Nieuwe-Ton-
genaar zij het mij vergiind naar aanlei
ding van dit verslag het volgende op te
merken:
Ie Het gesignaleerde manco in de li
teratuur aan beschrijving van de Flak-
keese mens als zodanig onderschrijf ik
ten volle. Ik zou zo zeggen, wat belet
onze begaafde secretaris - schrijver in
ruste ten aanzien van deze materie als
nog in de pen te klimmen en een ge
schiedschrijving te geven, die aan de
Flakkeese mens volledig recht doet we
dervaren. Ik meen toch te mogen aan
nemen, dat de inkt in zijn welversneden
pen nog niet geheel is opgedroogd.
2e Een bevolking, die mannen heeft
voortgebracht als o.a. Generaal Snijders
Scheepsbouwer Verolme, aannemers
van bouwwerken als de Van Eesterens,
duikers als de Sperlings, enz. énz. be
hoeft er geen minderwaardigheidsge
voel op na te houden. Ik wil voorts nog
wijzen op het Flakkeese plan, dat on
der de energieke leiding van de grote
doorzetter P. D. Sieling, de man van
„Geduld en volharding", de brugver-
binding tot stand heeft gebracht en
last but not least het peil van de
Flakkeese landbouw, waar het grootste
gedeelte van ons land niet aan kan
tippen.
3e Een figuur als Rudolf van Reest,
alias van Spronsen, die in grenzeloze
mateloze zelfoverschatting gesneerd
heeft Flakkee het Christendom te moe
ten brengen, zowel door allerlei ten
dentieuze artikelen in de „Maas- en
Scheldebode", waarvan hij verslagge
ver was, als door het voeren van ob
structie in de Geref. Kerk ter plaatse,
en vanzelfsprekend niet werd geaccep
teerd, ware m.i, zo snel mogeiyk aan de
vergetelheid prijs te geven. Met de re
censent van „Eilanden-nieuws" ben ik
van mening, dat deze weinig integere
figuur uitsluitend uit rancuneuze ge
voelens jegens Flakkee en zijn bevol
king gehandeld heeft. Het is onbegrij
pelijk dat, zoals dhr. Knape gezegd
heeft, mensen van eruditie daar nog in
getrapt zijn. Zijn vertrek van Flakkee
betekende voor de Flakkeese gemeen
schap geen verlies.
Tenslotte moge ik nog opmerken dat
ik met dhr. Knape er vast van over
tuigd ben, dat Flakkee zelf zijn boontjes
wel kan doppen en heus niet op de z.g.
„overkanters" is aangewezen of om
met Jan Pietersz. Coen te spreken:
„Dispereert niet, het zal waarltjk wel
gaan".
Haarlem.
C, A. Holleman T.zn.
Niet enkel bij het scheiden van de
markt, ook bq het schelden van de Bank
leert men zijn vrienden kennen. Dat is
dinsdagmiddag overduidelijk gebleken
toen de heer H. Roon te Dirksland af
scheid nam als directeur der Coöp.
Ratffeisenbank aan welke Bank hij
ruim 25 jaar verbonden is geweest. Het
Bestuur der Bank, de Directie der Cen
trale Bank, het gemeentebestuur en de
bevolking hebben op de dinsdagmiddag
in „de Schakel" gehouden afscheldsbij-
eenkomst de heer Roon een. spontane
hulde gebracht voor het gedane werk
en de manier waarop hij dat werk ver
richtte. De heer Roon heeft de waarde
ring gaarne aanvaard, ook toonde hlJ
zich hoogst tevreden met de benoeming
van dhr. P. de Man als zijn opvolger;
dhr. Roon weet het beleid op „zijn"
Bank in kundige handen.
De voorzitter van het Bestuur, dhr.
J. M. M. den Baars haalde in zijn feli
citatiewoord tot de scheidende directeur
verschillende herinneringen op. Vorig
jaar juli was het 25 jaar geleden dat
dhr. Roon in dienst van de Bank trad,
aanvankelijk was het kassiersschap voor
hem een „nevenbaantje" geweest maar
naarmate de werkzaamheden zich uit
breidden nam hij ontslag op het notaris
kantoor waarna hij zich geheel aan het
Bankwerk wijdde.
Dhr. den Baars herirmerde o.m. aan
de geldsanering na de oorlog en uit de
notulen van een in 1946 gehouden ver
gadering las hij: Dhr. Roon heeft een
knap stuk werk geleverd, gaarne bren
gen we onze wakkere kassier dank en
hulde voor wat hij presteerde". Thans
kon dhr. den Baars getuigen dat hij des
tijds geen woord teveel had gezegd en
nu dhr. Roon ruim 25 jaar aan de Bank
heeft voortgebouwd zegde dhr. den
Baars hem daarvoor hartelijk dank. De
waardering werd eveneens uitgedrukt
in de aanbieding van een couvert met
inhoud wat werd verondersteld een
reis-cheque te zijn! Mevrouw Roon die
eveneens in de hulde werd betrokken
kreeg een prachtig boeket bloemen.
„Mijn plicht".
In zijn dankwoord verklaarde de heer
Roon zich steeds in dienst van de ge
meenschap te hebben gevoeld en zijn
werk derhalve als een plicht te hebben
ervaren. De grote waardering verwees
hij voor een deel terug naar zijn mede-
werk(st)ers en zijn echtgenote aan wie
hij steeds veel steun heeft gehad.
Dhr. Oudkerk, rayoninspecteur ver
klaarde „met gemengde gevoelens" ver
vuld te zijn omdat hij in de scheidende
heer Roon een mens had geweten die
het verstond door een goed persoonlijk
contact inhoud te geven aan de regels
die de Bank stelt. Dhr. Oudkerk was er
van overtuigd dat de Bank zonder die
persoonlijke benadering haar doel nooit
zou bereiken. Daarom meende dhr.
Oudkerk dan ook dat de grote groei
van de Bank het balanstotaal werd
bijna vertienvoudigd! aan de vertrou
wenwekkende figuur van dhr. Roon te
danken is. Hij bood hem naast de dank
en de gelukwensen namens het Hoofd
bestuur een oorkonde en een prachtig
boek aan.
Ook burgemeester H. Bos zag in dhr.
Roon een centrale figuur in Dirkslands
samenleving. Hij noemde dhr. Roon een
degelijk en solide mens, terdege op zijn
taak berekend. Spr. wist dat op derge
lijke mensen veelal ook andere beroe
pen worden gedaan, zo was dhr. Roon
16 jaar raadslid waarvan 3 jaar wet
houder. Gaarne wenste de burgemees
ter dat de gemeenschap nog vele jaren
van de kracht en de kunde van dhr.
Roon gebruik zal kunnen maken.
Verrassing.
Als woordvoerder van een uit de le
den gevormd actiecomité trad dhr. L.
Bestman naar voren. „U hebt iedereen
altijd op een correcte manier geholpen;
we hopen dat U nu wat meer rust krijgt
en dat u daarvan samen nog lang mag
genieten" sprak dhr. Bestman. „Er is
een eenvoudige maar spontane actie ge
voerd om. U een geschenk aan te bieden,
maar, zo gemakkelijk als u in alles bent,
zo moeilijk was het een passend ge
schenk voor u te vinden" verklaarde
dhr. Bestman. Hij overhandigde dhr.
Roon daarop een fraaie assortiments
doos sigaren maar bovendien als inhoud
een cheque ter waarde van negenhon
derd gulden! Mevr. Roon werd bedacht
met een zilveren vaasje met orchideeën.
De heer C. Kardux, voorzitter van de
Boerenleenbank te Herkingen bracht de
dank over voor de hulp die dhr. Roon
tijdens en na de ramp aan de Bank te
Herkingen verleende, eveneens dankte
hij voor het beschikbaar stellen van een
kassier voor de Bank. Spr. zei het te
betreuren dat de voorgestelde fusie tus
sen beide banken nog geen doorgang
had kunnen vinden; het bestuur had
tegen een muur van onbegrip moeten
vechten en op de gehouden ledenver
gadering was de spraakverwarring al
gemeen. „De dankwoorden van dhr.
Kardux deed hij vergezeld gaan van
een bloemstuk en een boekenbon.
De commissaris der Koningin in Zuid-
Holland, mr. J. Klaasesz heeft onlangs
een werkbezoek aan Middelharnis ge
bracht. Een zelfde bezoek bracht hij ook
aan Monster in het Westland. Hij sprak
daar over de tuinbouw en haalde enige
opmerkingen aan, die men onder des
commissaris aandacht had gebracht tij
dens zijn bezoek aan Goeree-Overflak-
kee. Deze woorden waren voor het
Westland niet erg bemoedigend. Dit
blijkt uit een hoofdartikel in „De West
lander" van 9 februari, waaronder bo
venstaande kop Niet bang zijn... men
op het gezegde van mr. Klaasesz ingaat
en waaruit men enigszins kan afleiden
dat men wel een beetje bang is. Het
hoofdartikel, dat voor zichzelf spreekt,
drukken wij hieronder in zijn geheel af.
„Niet bang zijn", zo bemoedigde de
Commissaris der Koningin tijdens diens
werkbezoek aan Monster de goê-ge-
meente aan en dat klonk vriendelijk en
sterk.
Jawel, doch vlak daarop liet de heer
Commissaris toch een paar andere
woordjes vallen, die minder bemoedi
gend klonken en aan duidelijkheid wei
nig te wensen overlieten.
„Kijk eens hier", sprak de commissa
ris verder „het Westland is niet een al
leenzaligmakend tuinbouwgebied. Toen
ik onlangs op Goeree-Overflakkee was
heeft men mijn aandacht gevestigd op
de mogelijkheden die daar voor de
tuinbouw aanwezig zijn".
Hier heeft een goede verstaander
méér dan het benodigde halve woord.
Maar bovendien werd hierdoor wan
trouwen opgewekt ten aanzien van dat
„niet bang zijn". Men zou bijna door
die woorden nóg banger zijn geworden
met betrekking tot deze hoge steunpi
laar in de Westlandse strijd om het
voortbestaan.
Niemand zal beweren, dat het West
land inderdaad het alleenzaligmakende
tuinbouwgebied van Nederland is doch
het feit is nu eenmaal, dat hier voor
rond een miljard door onze tuinders is
geïnvesteerd en sinds jaar en dag de
tuinbouw in deze streek is gevestigd.
De strijd om uit dit „nest" te worden
geworpen door de kapitaal en haven-
bonzen wordt dan ook om die reden
gestreden en niet, omdat er nergens in
Nederland een tomaat, krop sla of
bloemkool zou groeien.
Heel handig riep de commissaris
daarbij de steun van ir. Van Soest in,
al menen we, dat deze echt niet de
Westlandse tuinbouw van de kaart wil
vegen.
Neen, na zijn Goereese opwekking
maakte de commissaris het er echt niet
prettiger en opgewekter op.
Mogelijk integendeel.
Zijn „Men kijkt ons in Rotterdam
wel boos aan, omdat we niet meteen de
havenplannen hebben goedgekeurd",
doet meer denken aan een afleidings-
manoevre, dan een sterke afwijzing van
die plannen, waarbij de commissaris
zich duidelijk alle rechten voorbehield.
Hetgeen we deze autoriteit in diens
positie niet kwalijk kunnen nemen, doch
waardoor de kreet om niet bang te zijn
toch wel tot enige angst aanleiding geeft
vindt „de Westlander".
OOLTGENSPLAAT
Stad nodigt bejaarden uit. De be
jaarden van Stad aan 't Haringvliet
hebben de Plaatse-bejaarden weer voor
een bezoek uitgenodigd tegen dinsdag
27 febr. a.s. De bus vertrekt om 7 uur
nam. vanaf het Veren, gebouw „'t Cen
trum".
Dhr. Roon laat de doos sigaren zien;
de enveloppe met een cheque van
900,vormde de meest kostbare
inhoud!
Geschenken die onder de noemer
„kantoorartikelen" werden geschaard
werden overhandigd door een der kan
toorbediendes. Dhr. de Man gewaagde
daarbij van de prettige sfeer die tussen
het personeel en de directeur heeft be
staan en van meer persoonlijke aard
kon dhr. De Man verzekeren dat de
opleiding die hij van dhr. Roon had ge
kregen grondig is geweest. In zijn be
noeming tot directeur waarvoor hij
het bestuur hartelijk dankzegde zag
dhr. de Man het voorbeeld dat zeker
ook mensen uit eigen streek voor een
dergelijke positie in aanmerking komen.
Geen Iqden.
„Scheiden doet lijden, maar dat lijden
spreekt me volstrekt niet aan" ver
klaarde dhr. T. van Prooijen als voorz.
van de woningbouwver. Dirksland
waarvan dhr. Roon secretaris is. „Geen
lijden omdat dhr. Roon nu voor ons
meer beschikbaar komt". „Wij zijn van
plan een dynamische gemeente te wor
den, dat kan enkel met de hulp van
dynamische mensen, Roon is zakelijk,
kort en krachtig en hij stuvirt in de goe
de richting. We willen een gemeente
Dirksland opbouwen die er ook qua
woningbezit zijn mag!" verklaarde dhr.
van Prooijen. „We hebben u een bloe
metje aangeboden waarin alle „kleuren"
zijn vertegenwoordigd, tot ziens en we
gaan verder".
Tal van gemeentenaren hebben van
de gelegenheid gebruik gemaakt de
heer en mevrouw Roon de hand te
drukken en te danken voor het ver
richte werk.
voor veilige verzekeringen en
lage premies.
Bijzonder snelle schade
afwikkeling.
Zeer scherpe tarieven voor
autoverzekeringen en
na 1 jaar schadevrij rijden
reeds 20''/o korting.
Financieringen.
VOORSTRAAT 36
TELEFOON (01870) 2012.
Bqna een eeuw assurantie
agenten.
Opname kerstplaat met Flakkeese
koren. Gezien het grote succes van de
plaat „FLAKKEESE KOREN ZINGEN"
(niet minder dan 800 exemplaren wer
den verkocht) heeft de Stichting „DE
BAND MET GOD" te Haarlem het plan
opgevat om met medewerking van de
Flakkeese koren een Kerstplaat op te
nemen. In verband daarmede zal op za
terdag 24 febr. a.s. een bespreking
plaatsvinden met afgevaardigden van
de koren, die hieraan willen medewer
ken. Deze mededeling geldt als een her
innering aan de koren, die reeds een
uitnodiging voor deze bijeenkomst ont
vingen. Langs deze weg worden ook
alle koren, die geen uitnodiging ontvin
gen in de gelegenheid gesteld, zich op
bovenvermelde datum voor deelname
op te geven: ook H.H. dirigenten wor
den verzocht mede aanwezig te willen
zijn. Plaats van samenkomst is het
Herv. Ver. gebouw. Ring 13 te Middel
harnis, aanvang 3 uur.
Oliebollenactie. Het Bestuur van Mu
ziekvereniging „DE HOOP" deelt mede,
dat er plannen zijn de drumband uit te
breiden met enkele fluiten. Om de aan
schaffing van deze instrumenten te fi
nancieren zal a.s. zaterdag een oliebol
lenactie worden gehouden. Zij hoopt,
dat het publiek door een ruime afname
van deze delicatesse mee zal helpen het
gestelde doel te bereiken.