IIAIIDEn - tllEUWS DÜTJABDIN „Cotnmskndo-vtisseiing" op Ratffeisenbank te Dirksland Hulde uit de bevolking hilips Willem stierf 350 jaar geleden Nce^ he^o(xi^ Ackter de grenspaal Helemaal eens met dhr. Knape Niet bang zijn.... Zeeuwse wandelingen KOLFF -^ Dir. H. Roon met pensioen dhr. P. de Man benoemd YOLKSWAGEM- en OCCnSION-YERKQOP SHOW blad Vrijdag 23 februari 1968 No. 3664 VI EUX ZUIVERE HUID PU ROL en PUROL-poeder Bezoekt onze iedere zaterdag. J. I^. de l^ieNIX: - S01[9E£L.M]>IJK Tel. (01870) 23 43 INRUIL - FINANCIERING - GARANTIE KOLFF - Middelliarnis Stellendam In 1567 kwam hier in ons land Alva, beruchte en door velen gehate Span- ard. Door onze landsheer Filips, te- jns koning van Spanje, als landvoogd -ar de Nederlanden gezonden. Met het -dvonnis van vele voorname edelen zijn zak, Egmond en Hoorne hebben et ondervonden. Maar Prins Willem an Oranje vertrouwde hem niet en was óór zijn komst naar Duitsland ver- okken. Gelukkig maar, ook hij stond p de lijst der ter dood veroordeelden. Wat doet nu Alva? In de meeste ge- -hiedenisboekjes is het te lezen: hij ciit diens zoon Philips Willem van de niversiteit te Leuven op en voert hem -ar Spanje. Zfl'n jeugd. In 1551 werd er bruiloft gevierd: Wil- m van Oranje-Nassau trouwde met na van Egmond, gravin van Buren de Betuwe gelegen). Beiden waren jaar. Haar vader Maximiliaan was drie ar geleden gestorven en had veel en -pper gestreden in dienst van onze eer Karel V. Zijn zilveren drinkbeker vindt zich nog in het stadhuis te "eere. In Brussel had het jonge paar een liitterende hofhouding. Ook vertoef- n ze vaak in het kasteel van hun be tting Breda. Uit dit huwelijk werd op dec. 1554 Philips Willem geboren en ie maanden later in Breda gedoopt. ooms gedoopt, want de ouders waren en nog trouwe leden van de kerk. Zijn eerste naam was naar onze heer ips en de tweede naar de vader van rins Willem, de echtgenoot van Juliana an Stolberg. Zijn moeder stierf reeds in 1558 en hij n zijn zusje Maria werden vanaf die tijd opgevoed door hun grootmoeder op je Dillenburg, het stamslot van de Nas- saiiers. Naar zijn moeder mocht hij zich graaf van Buren noemen. Onder die naam ïperd hij in 1566 ingeschreven als stu dent aan de oude en beroemde hoge school van Leuven, bekend uit de rel letjes van de laatste weken. Hij had |oede aanleg voor talen, waarvan hij er zes behoorlijk sprak (Frans, Latijn, Ne derlands, Spaans, Italiaans, Duits). Toen Alva kwam was de vader ge vlucht en nu treft hij de vader in de zoon, vooral op advies van Granvelle, ook bekend uit onze geschiedenis. Begin 1568 werd de 13 jarige student van de hogeschool weggehaald. „Tot zijn eigen welzijn en in het belang van zijn opvoeding", vertelde men. Niemand die het geloofde. De Leuvense professoren protesteer den tegen de schending van de privile giën der universiteit. De protesten hiel pen evenmin als die van het stadsbe stuur van Leuven en van zijn vader. Ben gevangene. Over Antwerpen en Vlissingen werd Philips Willem per schip naar Spanje gebracht. Zijn vader heeft hij nooit meer teruggezien. Hij woonde in een oud kasteel. Niet als een gevangene in een cel, maar toch van zijn vrijheid be roofd. Hij moest slapen, steeds door wachters omringd in een vochtig ver trek, dat met 7 a 8 sloten kon worden afgesloten. Een paard bezat hij niet, zo dat hij zich niet zoals andere jonge edellieden kon ontwikkelen. Dikwijls moest hij om geld vragen, later stuurde zijn zuster Maria hem wel eens een be drag. Wel kreeg hij voldoende papier en inkt voor zijn studie. Want in Spanje bracht hij zijn tijd niet in ledigheid door. Hij heeft er bijna 10 jaar gestu deerd aan de oude beroemde Spaanse universiteit Alcala. Daarna werd het een troosteloos en hopeloos bestaan. Wanneer Prins Willem maar op de voorstellen van Filips was ingegaan, had zijn zoon uit Spanje naar huis te rug kunnen komen. Dit voorstel name lijk, dat Prins Willem de zaak van de Nederlanders in de steek zou laten. Dan had hij al zijn verbeurd verklaarde goe deren terug gekregen en ook zijn zoon Philips Willem. Toen de Prins in 1584 venmoord werd wist Philips Willem (wel genoemd de Spaanse prins van Oranje) dit pas drie maanden later. In Spanje vertelde men hem dat zijn Fidel Castro herinneren we ons .nog 't de Cubacrisis toen Amerika en Rus- nd dreigden slaags te raken. Fidel Castro, die voor de economie an zijn land in grote mate van Rusland "hankelijk is, had wat graag gezien, at de toenmalige partijleiding van de owjets, Chroestjef voet bij stuk had "houden. De reacties van de president an de Ver. Staten in die tijd John Ken edy, op het zenden van raketinstalla- es door Rusland naar het eiland van "Stro waren echter zo fel en doortas- nd, dat Chroetsjef moest toegeven, '1de hij geen derde wereldoorlog ris- eren. De Russische schepen met wa- enzendingen, die door de Amerikanen erden onderschept, wendden hun ste en en keerden terug. Het slot van het ama was, dat zelfs de raketbases op uba werden ontmanteld. Indien er ooit gebleken is, dat men- n wel kunnen wikken (en riskeren), aar dat het God is, Die beschikt en de iding van de wereldgeschiedenis vast handen heeft, dan zeker in de tijd an de Cubacrisis. God heeft in dat ur" (wat kan een u\u' lang duren in 's ensenoog, maar wat is een uur in ods tijdrekening?) de wereld voor een mp behoed. Op de been gehouden. Sindsdien is de revolutie op Cuba oorgegaan en Rusland heeft veel geld Cuba gepompt om het bewind van astro op de been te houden. Maar on- anks die steun van de „grot'e broer" elde Castro zich meer onafhankelijk an Rusland op; hij gevoelde meer voor e revolutie a la Peking. De bewonde- ing voor zijn Chinese „grote broer" ao uitte hij meermalen en toen de oivjet-Unie vorig jaar „jubileerde" en e revolutie van 1917 herdacht, zond astro een tweede rangsfiguur naar oskou. Castro zag ook meer in de revolutio- aire beweging van de Vietcong en hij u bijvoorbeeld graag het guerillasy- eem, naar Vietcongs recept in de Zuid- erikaanse landen toepassen. Was niet uevara, de man die Castro had aan- ewezen om op tactische wijze in Zuid- merika te opereren, de man om straks jn ideeën in toepassing te brengen? aar Guevara moest zijn optreden met e dood bekopen. Poging tot vastere greep. Dat de manier waarop Castro zich eeds verder van Moskou distancieerde, 6 Sowjet-Unie niet zo erg naar de zin as, kwam tot uiting in de benoeming an een zeer bekwaam ambassadeur oor Cuba, een man, die in vroeger ja- n Rusland in Engeland vertegenwoor- gde. Rusland gaf daarmede blijk te men trachten een vastere greep op et bewind van Castro te krijgen, want nslotte geeft Rusland niet voor niets zijn miljoenen roebels uit ten bate van Cuba. Rusland is ook niet gelukkig met de wijze waarop Castro zich steeds maar Weer bemoeit met Zuidameri- kaanse landen. De guerillatactiek, welke Castro wil, ligt Moskou „zwaar op de maag" en het zou zeker niet graag wen sen, dat er in een van de Zuidameri- kaanse staten op dit moment een bur- gerkrijg als in Vietnam zou ontstaan. Daar zou de Sowjet-Unie meer last dan gemak van hebben, althans nu. Maar de nieuwe Sowjet-ambassadeur is nog niet in Havanna, of de anti-Mos- kou-lijn wordt duidelijk openbaar. Er was een complot ontdekt, een zgn. anti- Castrocomplot, waarvan aanvankelijk werd gedacht, dat het met Amerikaan se steun was opgezet. Tot men in Ha vanna tot de ontdekking kwam, dat de aanstichters, zo luidde de beschuldiging pro Moskou waren. Tot de groep gear resteerden zou o.a. behoren Escalante, een vroegere naaste medewerker van Fidel Castro, die het „snit" had ge maakt voor de (gereorganiseerde) com munistische partij op Cuba. RAOUL, CASTRO. Het opmerkelijke bij deze bekendma king was, dat zij niet openbaar ge maakt werd door Castro zelf, maar door diens broer Raoul Castro. Dit gebeurde op het partijcongres van de Cubaanse communistische partij in Havanna, dat aan het einde van de vorige maand was georganiseerd. Niet Fidel Castro kwam daar om een verklaring omtrent de ar restaties af te leggen, doch zijn (jongere) broer Raoul, de man van de pro-Peking -lijn, die er blijkbaar op aanstuurt om de banden met de Chinese communis ten nauwer aan te halen. Dat optreden van Raoul Castro heeft natuurlijk allerlei geruchten doen ont staan. Raoul treedt de laatste jaren meer en meer op de voorgrond en voor al in de jongste gebeurtenissen schijnt hij een leidende rol te hebben gespeeld. Een gerucht is, dat Fidel weldra het veld zou moeten ruimen voor zijn broer Raoul. Het zou best kunnen dat Fidel dan uit zijn leidende functie wordt ge stoten. Dat behoeft niet direct verwon dering te wekken, want in een commu nistisch geregeerd land, met een een hoofdige leiding, is iets dergelijks een vrij normaal verschijnsel. Dat heeft men in Rusland gezien, in Hongarije en pas w^eer in Tsjecho-Slowakije. Die heren schijnen toch niet zo vast in het zadel te zitten, dat zij het lang kunnen volhouden. Er zijn altijd wel belagers „van de troon". Een Cuba onder Raoul Castro zou weleens kunnen betekenen, dat Com munistisch China kans krijgt een soort bolwerk in de nabijheid van de Ver. Staten te vestigen, waarom de V.S. ze ker nauwlettend de ontwikkeling op Cuba zullen volgen. Het zou de span ning in het westen weer verhogen en daarmede het gevaar voor een nieuwe revolutionaire actie „ergens" op het westelijk halfrond. broers en zusters hem als lucht be schouwden om hem zijn deel van de vaderlijke erfenis te onthouden. Laster praat, later heeft hij heel wat bezittin gen van zijn ouders gekregen. Later, dat betekent na een vrijheidsberoving van 27 jaar, in 1595. Toen kreeg hij de volle vrijheid terug, vooral op advies van de kroonprins, de zoon van Filips. Naar Nederland. Het volgend jaar (1596) mag hij met Albertus van Oostenrijk en diens vrouw Isabella naar ons land terugkeren. Naar de zuidelijke provinciën in ieder geval. De Staten van de noordelijke gewesten lieten hem weten, dat ze het gewenst achtten, dat hij voorlopig althans in het zuiden bleef. De bezittingen van zijn vader, die in de Zuidelijke Nederlanden lagen, kreeg hij dadelijk terug. Ook werd hij inge huldigd als de nieuwe prins van Oranje (in Zuid-Frankrijk gelegen). Met zijn halfbroer Maurits is hij het tenslotte eens geworden over de verde ling van de nog onverdeelde nalaten schap van zijn vader. Hij kreeg Breda terug, werd gehuldigd als graaf van Buren, maar de Zeeuwse bezittingen van zijn vader bleven aan Maurits. Philips Willem wordt ons beschreven als zachtmoedig van aard, enkele on verwachte hevige driftbuien buiten be schouwing gelaten. Hoewel streng Rooms was hij op het punt van de gods dienst verdraagzaam. In zijn prinsdom Oranje b.v. kregen Protestanten en Roomsen gelijke rechten. Eigenlijk was hij daartoe wel gedwongen, want er waren hier hevige beroerten geweest. Een rol van betekenis heeft hij in ons land niet meer gespeeld. Aan Spaanse zijde heeft hij niet tegen zijn oude va derland gevochten. Na de sluiting van het Bestand (1609) heeft hij dikwijls in het noorden vertoefd en besprekingen gevoerd met de Staten-Generaal. Uit geheime briefwisseling met 01- denbamevelt blijkt, dat een hoge be trekking hem welkom zou geweest zijn. Maar de Staten voelden er niet voor, wel schonken ze hem 25.000, Op ruim 50 jarige leeftijd is hij ge trouwd met prinses Eleonora van Bour bon, de 19 jarige nicht van de Franse koning (1606). Het huwelijk is kinder loos gebleven. Luisterrijk leefden ze te Breda en te Brussel aan het oude hof van zijn vader. De laatste jaren leed Philips Willem aan jicht, had last van aambeien en verstoppingen. Een onhan dige dokter moet hem na een uitbundig feest een geneesmiddel gegeven hebben, dat de kwaal verergerde. De volgende dag, 20 februari 1618, stierf hij, juist 350 jaar geleden, in Brussel. Volgens zijn testament werd hij in de heerlijkheid Diest, een bezitting van hem, in de St. Sulpiciuskerk begraven. Daar is nog altijd de grafkelder met steun te zien. Zijn weduwe stierf 11 maanden later. Middelburg. L. van Wallenburg. INGEZONDEN: Geachte redactie. Met meer dan gewone belangstelling nam ik kennis van het mtvoerige en hoogst interessante verslag van de door de oud-secretaris van Sommelsdijk, de geachte heer Knape, gehouden lezing voor de Culturele Commissie te Melis sant, voorkomende in uw blad van 16 - 2 - 1968. Als geboren en getogen Nieuwe-Ton- genaar zij het mij vergiind naar aanlei ding van dit verslag het volgende op te merken: Ie Het gesignaleerde manco in de li teratuur aan beschrijving van de Flak- keese mens als zodanig onderschrijf ik ten volle. Ik zou zo zeggen, wat belet onze begaafde secretaris - schrijver in ruste ten aanzien van deze materie als nog in de pen te klimmen en een ge schiedschrijving te geven, die aan de Flakkeese mens volledig recht doet we dervaren. Ik meen toch te mogen aan nemen, dat de inkt in zijn welversneden pen nog niet geheel is opgedroogd. 2e Een bevolking, die mannen heeft voortgebracht als o.a. Generaal Snijders Scheepsbouwer Verolme, aannemers van bouwwerken als de Van Eesterens, duikers als de Sperlings, enz. énz. be hoeft er geen minderwaardigheidsge voel op na te houden. Ik wil voorts nog wijzen op het Flakkeese plan, dat on der de energieke leiding van de grote doorzetter P. D. Sieling, de man van „Geduld en volharding", de brugver- binding tot stand heeft gebracht en last but not least het peil van de Flakkeese landbouw, waar het grootste gedeelte van ons land niet aan kan tippen. 3e Een figuur als Rudolf van Reest, alias van Spronsen, die in grenzeloze mateloze zelfoverschatting gesneerd heeft Flakkee het Christendom te moe ten brengen, zowel door allerlei ten dentieuze artikelen in de „Maas- en Scheldebode", waarvan hij verslagge ver was, als door het voeren van ob structie in de Geref. Kerk ter plaatse, en vanzelfsprekend niet werd geaccep teerd, ware m.i, zo snel mogeiyk aan de vergetelheid prijs te geven. Met de re censent van „Eilanden-nieuws" ben ik van mening, dat deze weinig integere figuur uitsluitend uit rancuneuze ge voelens jegens Flakkee en zijn bevol king gehandeld heeft. Het is onbegrij pelijk dat, zoals dhr. Knape gezegd heeft, mensen van eruditie daar nog in getrapt zijn. Zijn vertrek van Flakkee betekende voor de Flakkeese gemeen schap geen verlies. Tenslotte moge ik nog opmerken dat ik met dhr. Knape er vast van over tuigd ben, dat Flakkee zelf zijn boontjes wel kan doppen en heus niet op de z.g. „overkanters" is aangewezen of om met Jan Pietersz. Coen te spreken: „Dispereert niet, het zal waarltjk wel gaan". Haarlem. C, A. Holleman T.zn. Niet enkel bij het scheiden van de markt, ook bq het schelden van de Bank leert men zijn vrienden kennen. Dat is dinsdagmiddag overduidelijk gebleken toen de heer H. Roon te Dirksland af scheid nam als directeur der Coöp. Ratffeisenbank aan welke Bank hij ruim 25 jaar verbonden is geweest. Het Bestuur der Bank, de Directie der Cen trale Bank, het gemeentebestuur en de bevolking hebben op de dinsdagmiddag in „de Schakel" gehouden afscheldsbij- eenkomst de heer Roon een. spontane hulde gebracht voor het gedane werk en de manier waarop hij dat werk ver richtte. De heer Roon heeft de waarde ring gaarne aanvaard, ook toonde hlJ zich hoogst tevreden met de benoeming van dhr. P. de Man als zijn opvolger; dhr. Roon weet het beleid op „zijn" Bank in kundige handen. De voorzitter van het Bestuur, dhr. J. M. M. den Baars haalde in zijn feli citatiewoord tot de scheidende directeur verschillende herinneringen op. Vorig jaar juli was het 25 jaar geleden dat dhr. Roon in dienst van de Bank trad, aanvankelijk was het kassiersschap voor hem een „nevenbaantje" geweest maar naarmate de werkzaamheden zich uit breidden nam hij ontslag op het notaris kantoor waarna hij zich geheel aan het Bankwerk wijdde. Dhr. den Baars herirmerde o.m. aan de geldsanering na de oorlog en uit de notulen van een in 1946 gehouden ver gadering las hij: Dhr. Roon heeft een knap stuk werk geleverd, gaarne bren gen we onze wakkere kassier dank en hulde voor wat hij presteerde". Thans kon dhr. den Baars getuigen dat hij des tijds geen woord teveel had gezegd en nu dhr. Roon ruim 25 jaar aan de Bank heeft voortgebouwd zegde dhr. den Baars hem daarvoor hartelijk dank. De waardering werd eveneens uitgedrukt in de aanbieding van een couvert met inhoud wat werd verondersteld een reis-cheque te zijn! Mevrouw Roon die eveneens in de hulde werd betrokken kreeg een prachtig boeket bloemen. „Mijn plicht". In zijn dankwoord verklaarde de heer Roon zich steeds in dienst van de ge meenschap te hebben gevoeld en zijn werk derhalve als een plicht te hebben ervaren. De grote waardering verwees hij voor een deel terug naar zijn mede- werk(st)ers en zijn echtgenote aan wie hij steeds veel steun heeft gehad. Dhr. Oudkerk, rayoninspecteur ver klaarde „met gemengde gevoelens" ver vuld te zijn omdat hij in de scheidende heer Roon een mens had geweten die het verstond door een goed persoonlijk contact inhoud te geven aan de regels die de Bank stelt. Dhr. Oudkerk was er van overtuigd dat de Bank zonder die persoonlijke benadering haar doel nooit zou bereiken. Daarom meende dhr. Oudkerk dan ook dat de grote groei van de Bank het balanstotaal werd bijna vertienvoudigd! aan de vertrou wenwekkende figuur van dhr. Roon te danken is. Hij bood hem naast de dank en de gelukwensen namens het Hoofd bestuur een oorkonde en een prachtig boek aan. Ook burgemeester H. Bos zag in dhr. Roon een centrale figuur in Dirkslands samenleving. Hij noemde dhr. Roon een degelijk en solide mens, terdege op zijn taak berekend. Spr. wist dat op derge lijke mensen veelal ook andere beroe pen worden gedaan, zo was dhr. Roon 16 jaar raadslid waarvan 3 jaar wet houder. Gaarne wenste de burgemees ter dat de gemeenschap nog vele jaren van de kracht en de kunde van dhr. Roon gebruik zal kunnen maken. Verrassing. Als woordvoerder van een uit de le den gevormd actiecomité trad dhr. L. Bestman naar voren. „U hebt iedereen altijd op een correcte manier geholpen; we hopen dat U nu wat meer rust krijgt en dat u daarvan samen nog lang mag genieten" sprak dhr. Bestman. „Er is een eenvoudige maar spontane actie ge voerd om. U een geschenk aan te bieden, maar, zo gemakkelijk als u in alles bent, zo moeilijk was het een passend ge schenk voor u te vinden" verklaarde dhr. Bestman. Hij overhandigde dhr. Roon daarop een fraaie assortiments doos sigaren maar bovendien als inhoud een cheque ter waarde van negenhon derd gulden! Mevr. Roon werd bedacht met een zilveren vaasje met orchideeën. De heer C. Kardux, voorzitter van de Boerenleenbank te Herkingen bracht de dank over voor de hulp die dhr. Roon tijdens en na de ramp aan de Bank te Herkingen verleende, eveneens dankte hij voor het beschikbaar stellen van een kassier voor de Bank. Spr. zei het te betreuren dat de voorgestelde fusie tus sen beide banken nog geen doorgang had kunnen vinden; het bestuur had tegen een muur van onbegrip moeten vechten en op de gehouden ledenver gadering was de spraakverwarring al gemeen. „De dankwoorden van dhr. Kardux deed hij vergezeld gaan van een bloemstuk en een boekenbon. De commissaris der Koningin in Zuid- Holland, mr. J. Klaasesz heeft onlangs een werkbezoek aan Middelharnis ge bracht. Een zelfde bezoek bracht hij ook aan Monster in het Westland. Hij sprak daar over de tuinbouw en haalde enige opmerkingen aan, die men onder des commissaris aandacht had gebracht tij dens zijn bezoek aan Goeree-Overflak- kee. Deze woorden waren voor het Westland niet erg bemoedigend. Dit blijkt uit een hoofdartikel in „De West lander" van 9 februari, waaronder bo venstaande kop Niet bang zijn... men op het gezegde van mr. Klaasesz ingaat en waaruit men enigszins kan afleiden dat men wel een beetje bang is. Het hoofdartikel, dat voor zichzelf spreekt, drukken wij hieronder in zijn geheel af. „Niet bang zijn", zo bemoedigde de Commissaris der Koningin tijdens diens werkbezoek aan Monster de goê-ge- meente aan en dat klonk vriendelijk en sterk. Jawel, doch vlak daarop liet de heer Commissaris toch een paar andere woordjes vallen, die minder bemoedi gend klonken en aan duidelijkheid wei nig te wensen overlieten. „Kijk eens hier", sprak de commissa ris verder „het Westland is niet een al leenzaligmakend tuinbouwgebied. Toen ik onlangs op Goeree-Overflakkee was heeft men mijn aandacht gevestigd op de mogelijkheden die daar voor de tuinbouw aanwezig zijn". Hier heeft een goede verstaander méér dan het benodigde halve woord. Maar bovendien werd hierdoor wan trouwen opgewekt ten aanzien van dat „niet bang zijn". Men zou bijna door die woorden nóg banger zijn geworden met betrekking tot deze hoge steunpi laar in de Westlandse strijd om het voortbestaan. Niemand zal beweren, dat het West land inderdaad het alleenzaligmakende tuinbouwgebied van Nederland is doch het feit is nu eenmaal, dat hier voor rond een miljard door onze tuinders is geïnvesteerd en sinds jaar en dag de tuinbouw in deze streek is gevestigd. De strijd om uit dit „nest" te worden geworpen door de kapitaal en haven- bonzen wordt dan ook om die reden gestreden en niet, omdat er nergens in Nederland een tomaat, krop sla of bloemkool zou groeien. Heel handig riep de commissaris daarbij de steun van ir. Van Soest in, al menen we, dat deze echt niet de Westlandse tuinbouw van de kaart wil vegen. Neen, na zijn Goereese opwekking maakte de commissaris het er echt niet prettiger en opgewekter op. Mogelijk integendeel. Zijn „Men kijkt ons in Rotterdam wel boos aan, omdat we niet meteen de havenplannen hebben goedgekeurd", doet meer denken aan een afleidings- manoevre, dan een sterke afwijzing van die plannen, waarbij de commissaris zich duidelijk alle rechten voorbehield. Hetgeen we deze autoriteit in diens positie niet kwalijk kunnen nemen, doch waardoor de kreet om niet bang te zijn toch wel tot enige angst aanleiding geeft vindt „de Westlander". OOLTGENSPLAAT Stad nodigt bejaarden uit. De be jaarden van Stad aan 't Haringvliet hebben de Plaatse-bejaarden weer voor een bezoek uitgenodigd tegen dinsdag 27 febr. a.s. De bus vertrekt om 7 uur nam. vanaf het Veren, gebouw „'t Cen trum". Dhr. Roon laat de doos sigaren zien; de enveloppe met een cheque van 900,vormde de meest kostbare inhoud! Geschenken die onder de noemer „kantoorartikelen" werden geschaard werden overhandigd door een der kan toorbediendes. Dhr. de Man gewaagde daarbij van de prettige sfeer die tussen het personeel en de directeur heeft be staan en van meer persoonlijke aard kon dhr. De Man verzekeren dat de opleiding die hij van dhr. Roon had ge kregen grondig is geweest. In zijn be noeming tot directeur waarvoor hij het bestuur hartelijk dankzegde zag dhr. de Man het voorbeeld dat zeker ook mensen uit eigen streek voor een dergelijke positie in aanmerking komen. Geen Iqden. „Scheiden doet lijden, maar dat lijden spreekt me volstrekt niet aan" ver klaarde dhr. T. van Prooijen als voorz. van de woningbouwver. Dirksland waarvan dhr. Roon secretaris is. „Geen lijden omdat dhr. Roon nu voor ons meer beschikbaar komt". „Wij zijn van plan een dynamische gemeente te wor den, dat kan enkel met de hulp van dynamische mensen, Roon is zakelijk, kort en krachtig en hij stuvirt in de goe de richting. We willen een gemeente Dirksland opbouwen die er ook qua woningbezit zijn mag!" verklaarde dhr. van Prooijen. „We hebben u een bloe metje aangeboden waarin alle „kleuren" zijn vertegenwoordigd, tot ziens en we gaan verder". Tal van gemeentenaren hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt de heer en mevrouw Roon de hand te drukken en te danken voor het ver richte werk. voor veilige verzekeringen en lage premies. Bijzonder snelle schade afwikkeling. Zeer scherpe tarieven voor autoverzekeringen en na 1 jaar schadevrij rijden reeds 20''/o korting. Financieringen. VOORSTRAAT 36 TELEFOON (01870) 2012. Bqna een eeuw assurantie agenten. Opname kerstplaat met Flakkeese koren. Gezien het grote succes van de plaat „FLAKKEESE KOREN ZINGEN" (niet minder dan 800 exemplaren wer den verkocht) heeft de Stichting „DE BAND MET GOD" te Haarlem het plan opgevat om met medewerking van de Flakkeese koren een Kerstplaat op te nemen. In verband daarmede zal op za terdag 24 febr. a.s. een bespreking plaatsvinden met afgevaardigden van de koren, die hieraan willen medewer ken. Deze mededeling geldt als een her innering aan de koren, die reeds een uitnodiging voor deze bijeenkomst ont vingen. Langs deze weg worden ook alle koren, die geen uitnodiging ontvin gen in de gelegenheid gesteld, zich op bovenvermelde datum voor deelname op te geven: ook H.H. dirigenten wor den verzocht mede aanwezig te willen zijn. Plaats van samenkomst is het Herv. Ver. gebouw. Ring 13 te Middel harnis, aanvang 3 uur. Oliebollenactie. Het Bestuur van Mu ziekvereniging „DE HOOP" deelt mede, dat er plannen zijn de drumband uit te breiden met enkele fluiten. Om de aan schaffing van deze instrumenten te fi nancieren zal a.s. zaterdag een oliebol lenactie worden gehouden. Zij hoopt, dat het publiek door een ruime afname van deze delicatesse mee zal helpen het gestelde doel te bereiken.

Krantenbank Zeeland

Eilanden-nieuws. Christelijk streekblad op gereformeerde grondslag | 1968 | | pagina 9