iiAriDEn riiEuws
iel
Hendrik Thibmut
Rbb
Hondemastate"
^Ê^^m
Herkent u ons...?
hl
Fa. BERNARD ZN.
Bronchiletten
7nMfiAandt:'ci
Oproep aan allen
pt:l
19^
Zeeuwse wandelingen
Levensverzekering
Spaarkas
Sparen
in effecten
Hypotheekaflossing
Spaarbewijzen
PBEMIE SPAABFLAN
bl&d
Vrijdag 15 december 1967
No. 3646
-k
keu
[OOP
irijv
IHUI
IlhabN
UVOL OVERHAAL
I^emfeN
Stellendam
Bent u de prijs vergeten?
KADE 7—9 MroDELHARNIS
Telefoon 2172
Mi^^^mM^^^^^^m
^^^S
^il? ':':^^^^HnH^^^^^S
Basis voor persoonlijk bezit
INGEZONDEN
Boekbespreking
elefooj
|e erva
Kerstvieringen
Kerstliederen
Ere zg God
llu de Kerstdagen weer voor de deur
komen ook allerlei verenigingen
jjr in aktie om een Kerstavond of een
jitwijding te organiseren. Wanneer
|al die aankondigingen en program-
l's onder ogen krijg, vind is het wel
ls een beetje vermoeiend. Het is be-
Ipelijk dat de verenigingen graag al-
hun eigen Kerstmiddag of Kerst-
Ind willen hebben, maar toch komt
Ivraag op of het niet beter zou zijn,
Izaak wat te centraliseren. Dat er in
kerkelijke gemeente bijvoorbeeld
fcnderlijke Kerstfeestvieringen zijn
Ir de Zondagsschool, de kleine meis-
Tde grote meisjes, de kleine jongens,
Jgrote jongens, de mannen- en vrou-
Lereniging, om dat van de zangver-
|ing en van de bejaarden niet te
[eken, is toch wel wat veel van het
We... Hoe vaak zal het Kerstevange-
fniet gelezen of gehoord zijn, hoe
zullen de Kerstliederen niet ge-
|jen zijn, voordat de eigenlijke Kerst-
i aanbreken? Hei gevolg is, vooral
lie grote steden, dat alles bruist van
priteit vóór de Kerstdagen en dat de
teenteleden met de Kerstdagen zelf
fde samenkomst der gemeente (die
het hoogtepunt is en blijft) ver-
t laten gaan?
heb weleens een predikant horen
huchten: „Voor mijn part werden
Kerstfeestvieringen afgeschaft en
1 iedereen genoeg aan de kerkdien-
Bop de Kerste en Tweede Kerstdag"
[vrees dat deze wens altijd onver-
I zal blijven, want. het is ook wel
j radicaal... Maar nogmaals, wat
Ir soberheid in onze Kerstvieringen
jiecht geen kwaad kunnen!
bat mij altijd opvalt is dat er op en
Idom het Kerstfeest zoveel gezongen
Jidt. Dat is ook geen wonder, want
atnemjQjd het eigenlijke Kerstgebeuren, is
look al zoveel gezongen. We kennen
In de lofzang van Zacharias, van
Jria en van Simeon, zelfs van de en-
Tin. En ook de herders hebben ge
pen na hun terugkeer uit de stal
1 Bethlehem, al weten we dan niet
Itze precies gezongen hebben. Het is
jwel iets om nooit over uitgezongen
Itomen: „De verborgenheid der God-
jgheid is groot, God is geopenbaard
pet vlees..."
1 hoeveel dichters hebben in de loop
[eeuwen het Kerstevangelie op hun
e vertolkt. Er is ook in onze Neder-
de W^^ literatuur een overvloed aan
pstliederen, er bestaan bundels alleen
t Kerstgedichten uit de 13e tot en
tde 20ste eeuw. En toch... hoe moei-
j. J'S het een goed Kerstgedicht te vin-
IttredinM waarin aan de ene kant niet aan
(ïerkelijke betekenis van het Kêrst-
Ingelie wordt afgedaan, en dat toch
1 de andere kant op de naam van
fcie aanspraak mag maken. Vele zo-
pamde Kerstverzen mogen de naam
1 „gedicht" nauwelijks dragen, an-
zijn wel zuivere poëzie, maar heb-
pewenstBjQ jgts zoetelijks dat ze het naakte
|stevangelie afbreuk doen, of zijn zo
Iter dat slechts de taalkunstenaars
^lijk vapverstaan.
exclusief
blijk val
asief 6»)
en ver
van ge
aan he
loo,
tf en tui
It) aan
kstraat
JnIS, ka<
Imer 443
llO centi
lestemmi
I van M
|g vrij t<
lan Visse
numme
are 5
ledig vri
liljetten
lloppe,
Ichrijviw
fn Make
I. VAN
leweg 9
Iber 196
(nadere
Ikrijgen
de kerkdiensten voelen vele men-
het als een gemis, dat we met de
itdagen geen gezangen zingen. De
bien, zeggen ze dan, zijn Oud-Tes-
mtische liederen, die slechts bij' uit-
iering van toepassing zijn op het
tgebeuren. Dat is maar ten dele
ir. Ook het Oude Testament predikt
istus, zij het dan in de belofte aan
Vaderen. En bovendien, we hebben
een aanhangsel achter ons psalm-
ook nog de Lofzangen van Maria,
liarias en Simeon, die wel volledig
toepassing zijn op het Kerstevange-
De Gedeformeerde liturgie (dus die
Calvijn) heeft steeds vastgehouden
het principe: We zingen in de offi-
eredienst der Christelijke gemeen-
lléén de psalmen en andere berijm-
Schriftgedeelten. Het vrije lied,
tin dus een dichter met zijn eigen
iMen zijn religieuze gevoelens uit-
tf, heeft nooit een plaats gekregen
eredienst (de Bedezang voor de
1150;
isedijk
Tonge
11874) 52
predikatie, voor en na het eten, de Mor
genzang en de Avondzang zijn dus uit
zonderingen, want dat zijn ook vrije
liederen). Een moeilijk punt is altijd
geweest het „Ere zij God". Dat is een
berijmd Schriftgezang, want het is de
letterlijke berijming van het engelen
lied. Het zou dus best gezongen kunnen
en mogen worden in onze kerkdiensten,
als het in ons psalmboek stond. Naar ik
meen hebben de noordelijke classes der
Christelijke Gereformeerde Kerken toe
gestaan dit lied in de eredienst te zin
gen. In deze kerkgroep doet zich dus
het merkwaardige feit voor dat Gronin
gen, Friesland en Drente dit lied mogen
zingen in de dienst zelf, de andere pro
vincies pas na de zegen, wat dan ook
veel gebeurt. Dat gebeurt trouwens ook
in menige Gereformeerde Bondsge
meente in de Ned. Herv. Kerk.
Ik heb me weleens laten vertellen dat
over het al of niet zingen van dit lied,
nadat de predikant de zegen heeft uit
gesproken, nogal wat deining was
Ik kan me niet goed voorstellen waar
om eigenlijk. Dan zouden we zeker op
de verjaardag van de Koningin het
Wilhelmus niet mogen zingen en dat ge
beurt toch ook vaak na de kerkdienst...
Het lijkt me het best over deze en der
gelijke vragen geen woordenstrijd te
voeren. Tenslotte gaat het er maar om
of we dat ene lied kunnen zingen dat
niemand leren kan dan zij die van deze
aarde gekocht zijn.
WAARNEMER.
HOOFDPIJN POEDERS
KIESPIJN POEDERS
HOEST POEDERS werken
GRIEP POEDERS verrassend
Kerstzangavond. Op vrijdag 22 dec.
zal weer de jaarlijkse Kerstzangavond
gehouden worden in de Ned. Herv. Kerk
alhier. Medewerking verlenen: De chr.
gem. Zangver. „Soli Deo Gloria" gem.
koor „Advendo" uit Ooltgensplaat, chr.
kinderkoor „Zangvogeltjes" en de orga
nist B. van Zijll. Het geheel staat onder
leiding van dhr. C. C. v. d. Heuvel. De
toegang is vrij; programma's (niet ver
plicht) aan de ingang verkrijgbaar. De
aanvang is bepaald op 8 uur.
Juist 300 jaar geleden, op de Ie kerst
dag 1667, stierf Mr. Hendrik Thibaut.
Misschien hebt u nog nooit over deze
man gehoord. Hij was niet iemand die
wereldberoemd was, maar in Zeeland
toch een bekend persoon. Dat blijkt wel
uit de vele ambten die hij in deze pro
vincie bekleedde. Ik zal even de voor
naamste opnoemen: hoogbaljuw en
rentmeester van Zeeland bewesten
Schelde, lid van de Raad van Vlaan
deren, bewindhebber van de O. I. Com
pagnie, curator van de Latijnse school
te Middelburg en verscheiden keren af
wisselend raad, schepen en burgemees
ter van deze stad.
Door zijn vele goede eigenschappen
stond hij in hoog aanzien. Bovendien
was hij een vermogend man, vooral
door zijn (derde) huwelijk met de rijke
Isabella Porrenaer. Deze bracht hem de
heerlijkheid Aagtekerke aan, waar hij
ook begraven is.
Aagtekerke.
In de kerk is een grafmonument voor
hem opgericht. Deze kerk is tien jaar
geleden grondig gerestaureerd. Zoals in
zoveel oude kerken waren ook hier
langs de wanden zij banken. Nogal las
tig: men moest altijd scheef zitten om
naar de dominé te kijken. Deze zij
bochten zijn weggebroken, alle zitplaat
sen (stoelen) zijn nu naar de preekstoel
gericht. In meer kerken is dat gebeurd,
b.v. de Nieuwe kerk en Gasthuiskerk te
Middelburg, de Ned. Herv. kerk te St.
Laurens en misschien nog wel meer
andere.
Bij zo'n restauratie worden de muren
meestal bevrijd van pleisterwerk, waar
door de oude Zeeuwse moppen weer te
voorschijn komen.
In de Roomse tijd was St. Agatha de
beschermheilige van de kerk: een vrouw
die in 251 op Sicilië werd gemarteld en
in de gevangenis is gestorven. Of moe
ten we denken aan de abdis Agatha?
Ze stond aan het hoofd van het Cister-
ciënser klooster bij het voormalige dorp
Emelisse op Noord-Beveland. Toen in
november 1304 door een grote water
vloed dit eiland overstroomd werd,
bracht men het klooster over naar Aag
tekerke. Men gaf het de betreffende
naam Waterloosvs^erve. Op de plaats er
van staat nu een boerderij, die nog al
tijd „het klooster" wordt genoemd.
In 1835 voegden zich enkelen bij de
Afgescheidenen. Ze kerkten op de bui
tenplaats St. Jan ten Heere van Jhr.
Willem Versluys. Uit deze groep is de
tegenwoordige grote kerkgemeenschap
der Geref. gemeente ontstaan, die na
een vacature van bijna 13 jaar in ok
tober in Ds. Van Vliet weer een eigen
predikant heeft gekregen. Toen de bui-
Dat mag ook, want deze bijzonder lage prijs is ook slechts één
reden om een Ri-ha te kopen. Er zijn er veel meer. De ongeëven
aarde gouden Ri-ha klank,bereikt door de 5-toonhoogtes, betere
uitgebalanceerde registerstemmen (33 registers) volledige volume
regeling van pedaal en manualen. Continu regelbare intonatie,
nagalm en vibrato. Verder nog vele extra's, zoals natuurgetrouwe
imitaties van tientallen muziekinstrumenten. We zullen de prijs
toch nog even noemen: v.a. f. 1.995,-- (kompleet met bank).
De Ri-ha orgels bieden meer muzikaal genoegen
voor een lagere prijsi Dat kunt U vrijblijvend
beluisteren bij:
itee( m» uctn
tenplaats na de dood van de eigenaar
gesloopt werd, bouwden ze in 1876 een
nieuwe kerk (voor 3300,vergelijk
dat eens met de tegenwoordige bouw
kosten), die nog bestaat.
Ook in 1887, na de Doleantie, verlieten
enigen de Hervormde kerk.
Het dorp is dus naar Agatha genoemd
al weten we niet precies welke. Het
wapen is een vrouwenbuste.
Van de ongeveer 750 inwoners be
hoort een derde deel tot de Ned. Herv.
Kerk.
Verleden jaar is Aagtekerke met de
dorpen Grijpskerke en Meliskerke ver
enigd tot de nieuwe gemeente Marie
kerke.
Het grafmonument.
Tegen de oostelijke muur van de kerk
vinden we naast de preekstoel het graf
monument van de familie Thibaut. Al
lereerst is hier begraven Hendrik Thi
baut, toen hij in 1667 stierf was hij 63
jaar oud. De familie is afkomstig uit
Yperen.
Naast hem ligt begraven zijn derde
vrouw Isabella Parrenaer, die het am
bacht Aagtekerke bezat. Ze was acht
Ho««tctrqnk in tQbl«fvorni.9Sct
dagen voor haar man gestorven, 45 jaar
oud.
Ook hun jonggestorven dochter Jaco-
ba, getrouwd met David van Reigers-
berg, is hier begraven.
De familieleden hebben in 1669 dit
gedenkteken uit wit marmer laten ver
vaardigen door de beroemde beeldhou
wer Rombout Verhulst. We zien de
borstbeelden van Hendrik Thibaut en
zijn vrouw, vastgehouden door engel-
*tjes, en dat van hun dochter. Verder de
wapens van de verschillende heerlijk
heden. Rechts die van de ambachtsheer:
Thibaut, Hervé, van Nispen en Vaillant.
Links die van de ambachtsvrouw: Par-
render, Coolen, Smits en Cling. In het
midden een medaillon met een Latijns
opschrift dat betekent: Heil de sterve
lingen. Hierboven een lamp met op het
voetstuk een verheerlijking van Hen
drik Thibaut: Splendet post funera vir
tus zijn deugd schittert na zijn dood.
Toen bij de komst der Fransen van
wege de vrijheid, gelijkheid en broeder
schap alle gedenktekenen en wapen-
borden uit de kerken moesten verdwij
nen, werd het monument met hout be-
tiirimerd. Daardoor werd het voor ver
nieling door de vrijheidskraaiers be
waard. Doordat de ijzeren bouten, waar
mee het in de muur is bevestigd, gingen
roesten, werd het wat beschadigd en is
in 1883 gerestaureerd. In mei 1940 werd
het op last van Monumentenzorg ver
wijderd, daardoor is het ook in de
Duitse tijd gespaard gebleven.
Oranjegezind.
In 1650 stierf de jonge stadhouder
Willem II. Acht dagen na zijn dood
werd een zoontje geboren, de latere
Willem III. Nu erkende men hem niet
als stadhouder, hij werd van alle amb
ten en waardigheden uitgesloten. Zee
land was meer Oranjegezind dan andere
gewesten, maar vooral door aandrang
van Holland werd ook hier de jonge
prins niet erkend. We kregen een stad-
houderloos tijdperk met als raadpensio
naris Jan de Witt.
De vroedschap van Middelburg was
verdeeld. Burgemeester Hendrik Thi
baut en de schepen Jacobus van Laus-
bergen waren prinsgezind, de andere
burgemeester Veth en de meerderheid
van het stadsbestuur niet. Er ontstond
hevige ruzie tussen beide partijen. Hen
drik Thibaut werd ervan beschuldigd
Middelburg in grote schulden gebracht
te hebben door de aankoop van am-
bachtsheerlijkheden boven de waarde
(twee jaar geleden had Middelburg na
melijk de ambachten Westkapelle en
Domburg gekocht voor de grote som
van 213.000,-—).
In 1651 ontstond er een oproer. Het
volk trok naar de woning van doctor
Van Lausbergen, tegen wie men nog
meer grieven had en die het meest ge
haat was. Hier werd alles vernield:
meubels, schilderijen, boeken, porcelein.
Nu wilde men naar het huis van Thi
baut gaan om daar hetzelfde te doen.
Een paar predikanten, die grote invloed
op het volk hadden, wisten dit echter
te verhinderen.
Thibaut en Van Lausbergen werden
uit Zeeland verbaimen. De laatste ging
naar Den Haag, waar hij enkele jaren
later overleed. Thibaut ging naar Groe-
de in Staats-Vlaanderen, waar hij veel
lal
vooi
idi
door
HERMAN DE MUINCK
'ans! Als het nu Jan was geweest,
zij onmiddellijk met enthousiasme
'en toegestemd. Nu was het wat
slend gegaan. Maar ja, ze kon toch
tiiet weigeren. Zij had kunnen zeg-
tet zij niet vrij was, maar dat zou
pertinente leugen geweest zijn.
had die middag even gelegenheid,
ad in te gaan en kocht een paar
ifsen, een wit truitje met muts en
Paar hoge laarzen. Jammer, zo'n
uitrusting was op „Hondemastate".
minuut had zij er aan gedacht,
"lee te nemen. Opeens schrok zij't
toch ook geen pas, uit te gaan, hoe
"ok, nu mamaMaar dan glim-
te zij droef. Mama zou gezegd heb
toe het gerust, kind; je moet je
Wij niet in jezelf opsluiten; geniet
van je jeugd. En toen had zij er
mee. Al had zij liever gehad, dat
tiet gevraagd had. Maar ja, in de
plaats was 'die in Utrecht en
iens zou hijer niet aan denken, te
Schaatsen. Hij zat natuurlijk te
vossen, alsof zijn leven er van afhing.
Want die tentames
De volgende middag was Frans op
tijd aan het ziekenhuis. Met bewonde
ring keek hij naar het slanke meisje in
de nauw sluitende trui en de witte muts
koket op haar haardos. Lucie zag het en
moest, tegen wil en dank, blozen. Toen
hij haar de hand gaf, zeide zij: „Ik had
je bijna afgebeld. Want ik ben in het
rouwjaar. Maar ik geloof, of weet wel
zeker, dat mama het goed gevonden
zou hebben".
„We behoeven onszelf niet op te slui
ten", zeide hij ernstig, „al kan ik je ge
voelens wel begrijpen. Maar we gaan
niet naar een uitvoering of zoiets".
Na enkele ogenblikken op het balkon
van de overvolle tram: „Ik weet een
prachtige, grote vijver, waar het, hoop
ik tenminste," niet al te druk is".
Die hoop bleek ijdel, 't Was er wel
druk.
„O, dat valt tegen. Maar we kunnen
er altijd nog wel bij".
„Je moet geduld, met mij hebben,
hoor", zei Lucie, terwijl hij haar schaat
sen vastbond. „Ik moet er even aan
wennen en ben geen held op schaatsen".
Maar nauwelijks tien minuten waren ze
aan het scheuvelen, of hij merkte op:
„Je moet nodig zeggen, dat je het niet
goed kunt. Je rijdt stukken beter dan
ik".
Lucie genoot van de lichaamsbewe
ging en de pittige vrieslucht. Soepel
gleed het paar over de ijsvlakte. Voor
Lucie was het net, of zij met Jan reed...
„Denk niet zo dwaas", zeide zij bij
zichzelf, „'t Is Frans Langeveld. En
Frans is toch ook een aardige jongen".
Nadat zij in een voor dat doel opge
slagen noodrestaurant op Oud-Holland-
se manier een kop chocolademelk had
den gedronken en wat uitgerust waren,
ging de tweede ronde in.
„Uiterlijk vijf uur moet ik in het zie
kenhuis zijn, hoor. Precies half zes is
het eten en ik moet mij nog verkleden".
„Ik heb je nog nooit in uniform ge
zien. Me dunkt, je moet een lief zus-
tertje zijn".
Lucie lachte aanstekelijk. „Wat com
plimenteus! Maar er deugt niets van.
In de eerste plaats ben ik nog geen zus
ter, al word ik voor het gemak wel zo
aangesproken, trouwens alle leerling-
verpleegsters. Bovendien ben ik, naar ik
geloof, een niet al te beste leerlinge. En
in de tweede plaats..."
„Ben je niet lief, wou je zeggen. Maar
daar kom ik met alle kracht tegenop,
want dat ben je wél".
„Zullen we nog een paar baantjes
doen?" vroeg Lucie snel, niet reagerend
op zijn opmerking.
Maar toen kwam dan toch het mo
ment, dat zij moesten afbinden.
„Morgen weer?" vroeg hij, op weg
naar het ziekenhuis.
„Ik ben morgenavond pas na half
zeven vrij, dus dat kan niet".
„Het kan wél. Dan gaan we naar de
Haagse IJsclub. Die baan is goed ver
licht".
„Studeer jij wel?" plaagde Lucie.
„Ik werk als een paard. Maar ont
spanning moet er bij zijn. En over
morgen kan de dooi wel invallen. In ons
kikkerlandje kun je van alles meema
ken, wat het weer betreft".
Lucie stemde toe. Om zeven uur zou
hij haar in het ziekenhuis komen halen.
HOOFDSTUK XIII
Met gemengde gevoelens betrad Lucie
haar kamer. Haar vrouwelijke intiutie
zei haar, dat het Frans niet alleen om
het schaatsen te doen was. Dat was een
prachtige aanleiding, om alleen met
haar te zijn. Hij was vol attenties voor
haar. Zij begreep
Een vluchtige blik in de spiegel over
tuigde haar er van, dat zij er goed uit
zag. Zij had blozende wangen van het
rijden en van de buitenlucht. Over het
algemeen had zij een bleek gezicht van
het veel binnen zijn en dan nog in een
ziekenhuis.
De deur van de kamer werd geopend
en met een: „Hallo!" kwam Adri Ver
meulen binnen. „Prettig geschaatst?"
„'t Was fijn", antwoordde Lucie.
„'t Is je aan te zien, meid. Je hebt een
hele metamorfose ondergaan. Je lijkt
1
9H
1
1
mH
Wij doen mee aan het Premie Spaarpian. Wij krijgen straks
elk jaarlOO gulden. Belastingvrij} Geïnteresseerd?
Als u snel bent kunt u dit jaar ook nog gaan deelnemen. Des
te eerder hebt u recht op uw belastingvrije premie.
(Maximaal f 50,- per persoon of f 100,- per echtpaar per
jaar). Alle inlichtingen: Postbus 51, Den Haag
Geachte lezers en lezeressen.
De decembermaand is aangebroken,
dat is voor velen een drukke, maar ook
gezellige maand. Dat is de tijd van de
korte dagen en lange avonden. Ik schrijf
hier korte dagen, maar dat is betrekke
lijk, want voor vele oude mensen en
zieken kunnen juist deze vaak sombere
en triestige dagen zo lang zijn. En voor
al ook de avonden kunnen zo lang du
ren in hun eenzaamheid.
Als de avond om 6 uur al begint, dan
is het een hele zit als men alleen is, eer
het bedtijd is. Nu wordt er in onze tijd
veel voor zieken en ouden van dagen
gedaan, maar laten wij toch niet ver
geten, dat het een hele opgave is om
24 uur per etmaal .alleen te zijn. Velen
zullen het op prijs stellen, wanneer ze
eens een uurtje bezoek krijgen 's avonds
of wanneer hun eenzaamheid doorbro
ken wordt door eens een bus kolen voor
hen te scheppen of een vergeten bood
schap nog even te halen. Vooral in de
maanden december en januari is dat zo
belangrijk voor hen.
Zelfs de kleinste blijk van meeleven
heeft in hun eenzame bestaan zo grote
waarde.
Laten wij, die in het gejaagde leven
van onze tijd zo vaak geneigd zijn de
kleine dingen niet te tellen b.v. eens
een uurtje van onze tijd nemen om de
ze mensen eens te verrassen met een
vriendelijk gebaar of persoonlijk be
zoekje. Er wordt vaak zoveel tijd be
steed aan dingen die van minder be
lang zijn. Laten wij proberen om deze
bezittingen had (dat behoorde toen niet
tot Zeeland). Toen zijn grootste tegen
stander burgemeester Veth overleden
was en de zaak te Middelburg wat ge
luwd, keerde hij ongehinderd terug. Na
een paar jaar kwam hij weer in de
vroedschap, werd zelfs weer burge
meester. Als zodanig heeft hij veel ge
ijverd voor het bouwen van de Oost
kerk, die juist 300 jaar geleden in ge
bruik werd genomen (hierover heb ik
deze zomer geschreven).
Middelburg.
L. van Wallenburg.
plicht ten opzichte van onze naaste zo
goed mogelijk te volbrengen. U zult er
geen spijt van hebben, want deze din
gen geven voldoening voor Uzelf en
vreugde aan hen die U bezoekt.
Iemand die veel met ouderen en zie
ken in aanraking komt.
„Dorien en haar piloot" door Nel
Veerman. Uitgave Iris reeks, J.
H. Kok N.V., Kampen.
In de Irisreeks van Kok Kampen zijn
weer twee nieuwe deeltjes verschenen,
„Dorien en haar piloot" geschreven door
Nel Veerman, is er een van. Dorien, een
boerendochter, die op de ulo gaat, maar
thuis toch de handen uit de mouwen
steekt is een moedig meisje; in de be
zettingstijd wordt vlak bij hun boerde
rij door de Duitsers een Engels vlieg
tuig neergehaald. De piloot daalt met
een parachute tot vlak in haar omge
ving en Dorien verbergt de jongeman in
Opa's slaapkamertje. De Duitsers doen
wel onderzoek, maar vinden niets. Na
de bevrijding komt Allan zo is zijn
naam Dorien nog eens opzoeken. Ze
kan dan spreken van „haar piloot". Een
vlot geschreven boeiend boek, dat door
jonge meisjes wel verslonden zal wor
den. Fraai uitgevoerd, geïllustreerd,
prijs 3,50,—.
„Het kamp op de boerderij" door
Trudy Rietveld, Iris reeks, Uit-
gevery J. H. Kok N.V., Kampen;.
Nelleke van Hemert mag gaan loge
ren op een kampboerderij. Het is er erg
leuk en de kampgenootjes passen elkaar
prachtig aan. Ze hebben veel pret, maar
er zijn ook minder prettige ervaringen.
Een van de meisjes wordt naar huis te
rug geroepen, omdat haar moeder in het
ziekenhuis ligt, maar ze komt toch weer
spoedig terug. Het is een echt „kamp-
verhaal" met allerlei belevenissen.
Meisjes die gaan kamperen kunnen er
wat uit leren.
In de Iris-reeks verschijnen mooie
meisjesboeken. Ze zijn fraai uitgevoerd
en alle geïllustreerd. En bovendien
goedkoop, de prijs is 3,50.
zo opgewekt. In het Huis vinden de
meesten je over het algemeen somber.
Neen, neen, kind, ik begrijp het wel
(want Lucie keek opeens heel ernstig)
maar je moet je toch niet door je ver
driet laten overheersen. Als Christen
mogen we dat niet. Het leven gaat ver
der, kind, bedenk dat wel. Het ver
heugde mij, toen je vanmorgen zei, dat
je ging schaatsen. Is het een aardige
jongeman?" vroeg zij guitig.
„O, ik ken hem. Hij is een zoon van
de Langevelds,-waar ik geregeld kom,
een neef van de directrice dus, want zij
en zijn moeder zijn zusters. Maar ik
moet mij verkleden, 't Is hard tijd".
„Je ziet er snoezig uit in dit pakje.
Net een plaatje. Heus, ik meen het. De
directrice heeft je vanmiddag in de cor
ridor gezien en die zei het later ook
tegen mij".
„Vlei me niet al te veel", lachte Lucie
„Dat is niet goed voor een mens. Oef,
ik ben niet vaoe, maar stijf. En ik heb
zo'n slaap. En dan te bedenken, dat ik
nog tot elf uur dienst heb".
„Tja, 't leven heeft zijn lusten en las
ten, meisje. Als je straks werkt, gaat de
slaap wel over".
Lucie was al bezig, zich te ontkleden
en weldra had zij haar uniform weer
aan.
„'t Wordt tijd. Ga je mee naar de
eetzaal?"
De beide vriendinnen (want dat wa
ren zij in korte tijd geworden) liepen
naar beneden, naar de eetzaal, vol gon
zende stemmen.
Het 'avondwerk in de keuken hel
pen; de patiënten thee of koffie bren
gen; de bloemen uit de kamers op de
corridor zetten; een praatje maken met
de patiënten en wat er al meer te doen
was leidden de gedachten van Lucie
volkomen af.
Maar toen zij, Adri Vermeulen had
vrij en was naar haar ouders in Voor-
sclioten, alleen op haar kamer zat, nog
even luieren en dan naar bed, lust om
te studeren had zij niet, kwamen de
overwegingen van de vóóravond terug.
Zij begreep. Maar dat begrijpen veront
rustte haar. Neen, zij had niet moeten
toestemmen in morgenavond. Want
wat zij als zeker voelde aankomen
kon en mocht toch niet? Zeker, zij vond
hem een aardige jongen en als Jan er
niet was, maar ja... Jan was er 't zou
niet lang meer duren, of hij zou haar
komen bezoeken. Zij liad hem terugge
schreven, dat zij het fijn vond, dat hij
zou komen en twee middagen genoemd.
Neen, Frans was Jan niet. Maar Jan
was ook Frans niet. Nog nooit had hij
doen blijken, wat Frans vandaag had
doen raden. Och kom, laat ik wijzer
zijn, ik ben nog jong genoeg. Over een
half jaar pas twintig. En... verbeeldde
ze zich niet teveel? Neen, neen, zij ver
beeldde het zich niet. Frans...
{Wordt vervolgd)
