EIIAnDEn - tllEUWS
Keutjesdag op Walcheren
i i
CAMERA'S
en toebehoren
Fotografie J. ZUNDSTRIl
Hondemastate"
lyampObevrijd»
Geld voor
belangrijke
winteraankopen:
Kleurentelevisie
Bontmantel
Ski-uitrusting
persoonlijke lening
Criminaliteit
en nationaliteit
Zeeuwse wandelingen
Waarom
zouu
het niet
lenen?
Algemene Bank Nederland
Ditjes en Daijes
bifid
Vrijdag 24 november 1967
No. 3640
Ig
X Uitsluitend Ie klas fabriicaat X
Projectoren
Fotoalbums - lijsten
Prismakijkers
ie Viewmaster - Stereokijkers
ir Enorme St. Nicolaas sortering
SOIVIIVIELSDIJK
ir Kwaliteit en service
de basis van onze zaak.
U bent welkom bij de
-k -k
huidje altijd gaaf
Een Open Brief Ongegronde
kritiek De apostolaire taak
1 Op Hervormingsdag 1967 hebben 24
Jjervormde predikanten zich door mid-
Vg van een Open Brief gericht tot pre-
jilianten, ouderlingen, diakenen en ge-
teenteleden van de Nederlandse Her-
Iformde Kerk. De ondertekenaars van
leze Open Brief behoren alle tot de
echtervleugel van de Hervormde Kerk,
Ije weten de Gereformeerde Bond en de
■confessionele Vereniging. Om slechts
■jen enkele naam te noemen: Ds. G.
er te Katwijk aan Zee, Ds. L. J. Ge-
te Dirksland, Ds. W. Glashouwer te
Jjriebergen, Ds. K. H. E. Gravemeijer
|le Wassenaar, Ds. L. Kievit te Leiden,
ps, L. Lagerweij te 's-Gravenhage, Ds.
|j,P. van Roon te Katwijk en vele an-
leren hebben hun instemming betuigd
Let de inhoud van deze Open Brief.
Het gaat niet aan, deze brief in z'n
;I op te nemen, hoewel deze dat
|o z'n inhoud alleszins waard zou zijn.
neus, keel,borst van vastzittend slQm
iBe ruimte laat het niet toe en ieder die
er belang in stelt en die de zaak van de
Keformatie ter harte gaat (en naar ik
[hoop zijn dat vele lezers van ons blad
van deze rubriek) kan kennis nemen
Ivan deze brief, die o.a. in het officiële
rgaan van de Ger. Bond, „De Waar-
leidsvriend" in z'n geheel is gepubli-
lerd,
We zouden de brief een cri de coeur
kunnen noemen, voortgekomen uit
{roeiende ongerustheid over de geeste
lijke gesteldheid van de Hervormde
Kerk en over de wijze, waarop zij in
liaar prediking, belijden, en tiieologie,
haar apostolaire, diakonale en oecu-
oenische activiteiten naar buiten treedt
haar plaats in de Nederlandse sa
menleving inneemt
De eerste reakties op deze Open Brief
waren teleurstellend. Van een man als
Dr. Buskes en van een midden-ortho-
tae spreekbuis als „Hervormd Neder
land" was trouwens niet veel beters te
rcrwachten. Ik heb sterk de indruk dat
Je pijl doel heeft getroffen en dat de
twee genoemde reakties de pijn van de
wnde wat proberen te verzachten. Het
ferweer was dan ook uiterst zwak en
mijns inziens geheel niet ter zake. Het
rerwijt wordt gehoord, dat de schrij-
iiers van de Open Brief vanuit de hoog-
zouden hebben willen oordelen over
ie huidige situatie in de Hervormde,
en dat ze daarbij zelf vrijuit
Billen gaan. Wanneer men de aanhef
ran de brief leest, dan blijkt deze be-
ïhuldiging toch ten enenmale alle
{rond te missen. Met nadruk wordt im
mers gesteld: „Het zij verre van ons,
iat wij een hoogmoedige, hypocritische
kouding zouden aannemen, of dat wij
louter critisch, negatief en polemisch
lenover onze kerk, tegenover de sy-
le en de synodale organen zouden
staan". Men dunkt, wanneer dat al aan
het begin met zoveel woorden wordt
;egd en wanneer daar nog aan wordt
igevoegd dat ook de ondertekenaars
schuld hebben aan het verval van de
kerk, dan moeten we dit toch ernstig
nemen en niet doen alsof dit maar een
lioUe frase was of wat nog erger zou
in— huichelarij.
We hebben dit met opzet aan het be-
n willen vermelden, om te laten zien
iA deze brief niet alleen uit verontrus-
geschreven is, maar ook uit schuld-
Maar ook al gevoelen we ons
We schuldig, daarom is het toch niet
'erboden te waarschuwen of te protes-
leren? Maar terzake
De verontrusting van de onderteke
naars komt allereerst voort uit de
apostolaire structuur die de kerk na de
lorlog heeft gekregen, zodat „het the-
Kerk en Wereld sinds de veertiger
|8ten alles overheerst". Met andere
Worden, dat het pastoraat, het gewone
ïemeentewerk geheel overschaduwd
wordt door het apostolaat, het uitgaan
tot de wereld en het staan in de wereld.
Is dat geoorloofd, zo vragen de op
stellers van de brief zich af, en vooral:
Is de praktijk van het huidige aposto
laat wel bijbels verantwoord? Bij deze
twee vragen worden dan een aantal op
merkingen geplaatst.
Vanuit de ambtelijke praktijk zijn de
ondertekenaars allen min of meer te
leurgesteld. Ze zagen hun gewone pas
torale werk doorkruist of belemmerd
door ellerlei ondermijnende aktiviteiten,
zoals sociologische en psychologische
methoden, pers, radio en televisie, sy
nodale geschriften, vormingscentra enz.
Onder de roep dat de gemeente solidair
behoort te zijn met de wereld en met de
hedendaagse cultuur zijn de ambtsdra
gers van hun terrein verdrongen. Daar
door ontstaat een apostolaire kerk zon
der levende gemeente op de achter
grond. Tenminste, als dit mogelijk is...
Want de praktijk heeft geleerd dat
apostolaat onmogelijk is als de voe
dingsbodem, namelijk de gemeente, de
levende gemeente, ontbreekt. Zoals het
letterlijk in de Open Brief staat: „het
vele heeft het éne nodige op de ach
tergrond gedrongen".
Het gevolg van dit alles is, aldus de
schrijvers, dat er in de gemeente steeds
minder roepingen voor het ambt voor
komen, dat de kerkgang zienderogen
achteruit gaat en dat de liefde van ve
len verkilt. „Het apostolaire uitgaan in
de wereld heeft het geestelijk leven in
de kerk arm en schaars gemaakt, de
prediking vervlakt en verschraald, het
belijden verzwakt en ondermijnd". En
daarom roepen de ondertekenaars van
de Open Brief óp tot terugkeer naar de
primaire opdracht: „Weid Mijn scha
pen".
Dat wat betreft de eerste vraag, in de
brief gesteld. Is het geoorloofd, het
apostolaire element zo naar voren te
schuiven? De tweede vraag. Is het
huidige apostolaat nog wel bijbels ver
antwoord? Komt daarna aan de orde.
Maar daarover hopen we het volgende
week nader te hebben.
WAARNEMER.
OOSTFLAKKEE
Vakleerkracht gymnastiek benoemd.
Door burgemeester en wethouders van
Oostflakkee is met ingang van 1 maart
1968 benoemd tot vakleerkracht gym
nastiek voor de Openbare Ulo te Oude-
Tonge in combinatie met de Chr. Ulo te
Stellendam, dhr. P. M. van Sprang te
Diemen (N.H.).
Jaren geleden werd hier de Middel
burgse almanak uitgegeven, zoiets als
de beroemde Enkhuizer. Boven iedere
maand stond de ouderwetse naam met
een plaatje dat de betekenis van die
naam uitbeeldde. Bij november stond:
slachtmaand. Wel heeft deze maand niet
het monopolie van „varkensmoorden",
ook in andere maanden verliezen heel
wat keuen het leven. Maar in novem
ber hebben toch wel de meeste „sterf
gevallen" plaats.
Als big begonnen.
Voor de boer is de grootste drukte op
het land nu voorbij. Men is nu bezig aan
het laatste bedrijf, de mangels en sui
kerbieten. Het is een heel jaar hard
werken geweest.
Vooral in de zomermaanden genoot
hij maar een korte nachtrust en ook het
najaar gaf nog heel wat te doen. Blij
waren ze met een zomer zoals die van
dit jaar, zonder stagnatie konden ze
doen wat ze wilden.
Maar tijdens al die drukte was er één
op de boerderij rustig en kalm: het
mestvarken. Hoe Imer en vadsiger trou
wens de keu is, des liever heeft het de
boer: dan wordt ie immers gauw vet!
In het voorjaar heeft hij het beest
gekocht als jong biggetje of mogelijk
zelf wel gefokt. Heel de zomer heeft
het dier doorgebracht in een donker hok
met een mestput erbij. Maar deze min
der-welriekende omgeving heeft ons
keutje geen kwaad gedaan. Integendeel,
het is prachtig gegroeid en erg corpu
lent geworden.
Geen wonder ook: het had een lui,
gemakkelijk leventje, het kon echt ren
tenieren op varkensmanier. Veel liggen,
ter aangename verpozing eens een poos
je in de mest wroeten, weer liggen en
slapen, en daarbij snorken als een
varken. En vergeet vooral niet: lekker
eten, lekker naar zwijnensmaak ten
minste. Een papje van meel met soms
fijngestampte gekookte aardappelen er
door. Het zijn de „poters", de aller
kleinste van de aardappeloogst. Maar
wat maalt een varken daarom! Hij slob
bert met smaak in korte tijd zijn etens-
bak leeg. En met zijn kleine oogjes kijkt
hij je vanonder zijn grote flaporen eens
aan, alsof hij zeggen wil: het is fijn ge
weest! Mijn keutje, wat wil je nog
meer!
We kunnen ons in Zeeland haast geen
boerderij indenken zonder varkenshok,
van steen of van hout gemaakt. Bij de
in de laatste jaren gebouwde hofsteden
ontbreekt het soms. Tegenwoordig zijn
er verscheidene boeren, die geen varken
meer houden. Ze kopen wat ze nodig
hebben in de slagerswinkel, net als de
burgers in de stad.
De slager komt.
Nu is het november en voor het beest
is het einde gekomen. Daar is de slager
van het dorp gearriveerd. Met de boer
gaat hij in het varkenshok en ze binden
het dier een touw aan zijn poot. Met
veel moeite, met wat trekken en duwen,
heeft men het logge gedierte eindelijk
op het erf weten te krijgen. Heeft het
er misschien een voorgevoel van dat dit
zijn laatste wandeling is?
Vroeger werd het dier op zijn zijde
geduwd, de slager ging er bovenop zit
ten en met een goed gerichte steek in
de keel werd er een eind aan zijn leven
gemaakt. Aan schreeuwen geen gebrek!
Vanwege de dierenbescherming moet
men ze nu door een schot in de hersens
eerst bedwelmen.
Een paar bossen stro, vakkundig langs
en over het lichaam gelegd, worden
aangestoken om op deze manier de bor
stelige haren weg te branden. Dan
wordt de verbrande bovenlaag van de
zwoerd er afgeschraapt. Hè, wat ruikt
dat lekker! Een van de kinderen mag
daarbij de slager helpen door op de
plaats der behandeling telkens een pol
lepel water te gooien: dat schrapt ge
makkelijker.
Een gezellige drukte, zo'n keutjesdag!
De vrouw des huizes heeft vandaag
volop te doen. Ze moet Keulse potten
gereed zetten voor lapjes en hutspot,
een schaal voor de worst, een teil voor
oren en poten, een schoteltje voor de
hersens. Straks moet ze kokend water
gereed hebben, zorgen dat de lever met
toebehoren op tijd gaar is voor het ma
ken van leverworst, de onvervalste boe-
renleverworst, bij geen enkele slager in
de stad zo lekker te krijgen. Ze moet
zorgen voor voldoende kilo's zout, voor
peper en gestoten kruidnagels.
Bij de verder voortgaande ontleding
van het vette lichaam vraagt de slager
haar mening of de worst erg vet moet
zijn, of de hammen tot lapjes moeten
gesneden worden. Ze moet proeven of
de leverworst zout genoeg is, kortom
allerlei aanwijzingen over de varkens
fragmenten moeten de baas en bazinne
geven, al naar hun smaak of bedoeling
is.
Dergelijke toneeltjes zijn in het na
jaar dikwijls te zien, meestal des mor
gens vroeg en in de voormiddag. Van
ver ziet ge de vlammen opstijgen tij
dens het branden.
Snijden, hakken, drinken.
Als het varken dood is komt de boer
met de gebruikelijke tractatie: de fles
met bitter. „Veel zegen met de dooien",
of „dat je 'm in gezondheid mogen op
eten", is de traditionele zegenwens van
de slager. Met één slok verdwijnt in
middels het brandende bruine vocht
door het keelgat. De boer mompelt een
bedankje en volgt uit hetzelfde glaasje
zijn voorbeeld.
De slager doet zijn witte schort voor
en gaat het dier ontleden. Op bepaalde
momenten wordt de tractatie nog een
paar keer herhaald zoals b.v. bij het
zouten.
Er wordt beweerd dat men spek en
vlees beter bewaren kan als er een
„drankasem over heengegaan is. Vooral
oude slagers hielden aan deze gewoonte
vast. Ik heb er een gekend, die in de
drukste tijd, toen hij 's namiddags num
mer drie van het leven moest beroven,
soms glad mis stak en het varken niet
doodde, maar martelend vermoordde
(toen werden ze nog niet geschoten).
Bij de eerste twee was de fles te dik
wijls rondgegaan!
En wat zegt u van dit geval (histo
risch)?
Een boerin maakte enkele weken na
de slacht een pot met lapjes open, die
totaal bedorven was. De niet al te nuch
tere slager had vergeten ze te zouten!
Er zijn echter ook slagers die geen
druppel sterke drank gebruiken, en de
spullen blijven even goed als vroeger
bij drinkende slagers.
Komen de buren soms eens belang
stellend informeren „oeveel of tie wel
gewogen eit", dan worden ze eveneens
onthaald. Ook zij spreken hun goede
wensen voor een opeten-in-gezondheid
uit. Eerlijk gezegd, de belangstelling
voor het glaasje is soms hoofdzaak, die
voor buui-mans varken nummer twee!
Ja, het is moeilijk oude tradities,
vooral wanneer het „lekkere" gewoon
ten zijn, uit de wereld te helpen.
De volgende keer gaan we eens van
het pas geslachte varken proeven, we
gaan vosse soppen eten.
Middelburg.
L. van Wallenburg.
Duizenden mensen vinden het heel
gewoon om geld van ons te lenen voor .een
belangrijke aankoop. Waarom zou u in
zo'n geval ook niet een
bij ons sluiten? Wij lenen u het benodigde
bedrag (van 500,- tot 5.000,-)
zónder borg of andere zekerheid;
zónder beperkingen voor wat de
besteding betreft;
mèt kwijtschelding van de nog te
betalen termijnen bij onverhoopt
overlijden.
Over de Persoonlijke Lening zal men u
gaarne op al onze kantoren (meer dan 380)
iedere gewenste inlichting geven.
RIJMEN VAN TIJMEN
Rotterdamse metro.
Nadert stuk voor stuk.
Maar de ondergrondse.
Heeft het reiaze druk.
Er moet daar ter plaatse,
Nog veel werk verricht.
Ondergrondse mollen,
Doen er trouw hun plicht.
Er is voor miljoenen.
Uitgegeven reeds.
Dat het einde nadert,,
Merken we ook steeds.
En dan rijden treinen.
Heel snel heen en weer.
Alles wordt wel anders.
Dat blijkt keer op keer.
En straks gaat het leven,
Ondergronds haar gang.
Het verkeer er boven,
Minder in gedrang.
Kaler wordende akkers.
Tonen duidelijk aan:
Met de werkzaamheden,
Is het weer gedaan.
Koeien zijn al aardig,
Aan de stal gewend.
Zijn met hun rantsoenen.
Toch ook wel content.
Hooi was er deez zomer,
Wel in overvloed.
En dat doet die dieren.
Uitermate goed.
Winter in aantocht.
Dagen korten zeer.
Optimisten zeggen:
Lente nadert weer.
Pessimisten klagen:
Winter is vaak lang.
Voor een strenge winter,
Zijn we altijd bang.
Duitsers lozen afval.
Straks bij ons in zee.
't Zijn verdunde zuren,
't Valt misschien nog mee!
Het mag dus niet langer
Meer in onze Rijn.
Er moet ergens elders.
Wel een plekje zijn.
Dat valt voor de Duitsers,
Ook al weer niet mee.
Lozend al die afval
Klinkt de roep: Hou-zee!
En dan is men 't vrachtje.
Ook voorgoed weer kwijt.
Afvalstoffenlozing,
Vraagstuk van deez tijd.
En die vele zuren.
Zijn nog niet zo mis.
Maar 't is vast nadelig.
Voor de Noordzeevis.
In de jaren 1963 t.m. 1965 was 4»/o
van de gerechtelijke geconstateerde
misdrijven in ons land gepleegd door
vreemdelingen; bijna de helft van deze
buitenlanders was in ons land woon
achtig. De criminaliteit van deze laat
ste categorie was naar verhouding lager
dan voor de totale bevolking. Van de
hier wonende mannelijke buitenlanders
werden er namelijk jaarlijks gemiddeld
7 per 1.000 wegens misdrijf veroordeeld
tegen 11 voor de gehele mannelijke be
volking van 18-39 jaar. Dit blijkt uit
een onderzoek, dat het Centraal Bureau
voor de Statistiek deed naar de crimi
naliteit van buitenlanders in ons land.
In genoemde jaren werden resp. 2.944,
3.173 en 3.184 strafzaken (i.v.m.
misdrijf) tegen personen met een
vreemde nationaliteit afgedaan. Voor de
veroordelingen bedroeg hun percentage
van het landelijk totaal resp. 3,8, 3,7 en
3,6# voor de geseponeerde gevallen 4,5,
4,8 en 5,0.
Het grootste deel - n.l. eo'/o - der ver
oordeelde buitenlanders bestaat uit
Duitsers en Belgen: voor 1963-1965 resp.
1942 en 705. Andere nationaliteiten
waarvoor het veroordeelden-cijfer in
die drie jaren samen de 100 overschreed
waren de Engelse (140), Hongaarse (145),
Italiaanse (256), Spaanse (133) en Indo
nesische (367); deze laatste groep be
staat grotendeels uit Ambonezen.
Van de buiten onze grenzen geboren
en alhier veroordeelde Nederlanders
waren 1.702 afkomstig uit Indonesië,
332 uit Suriname en 140 van de Neder
landse Antillen.
Een verdeling naar de aard der mis
drijven geeft - behoudens enkele afwij
kingen - eenzelfde beeld als de crimi
naliteit hier te lande in het algemeen.
P.OEDER- CRÈME - OLIE-ZEEP
WAT MIJNHAROT MAAKT IS (30ED
VERVOLGVERHAAL
raad
511 I
iland
door
HERMAN DE MUINCK
18
«Allicht. Je had beter, een andere
""k kunnen aantrekken", zei haar
'ieder scherp. „De vaat wassen en stof
"nemen moet in elk geval gebeuren".
I ?Hé, bah! 'k Had eens echt zin, om te
Jueren vandaag. Vandaag moet Loes
aan die naam moet je nog wennen)
*5* muziekles en frans hebben".
»U hebt voor mij toch ook wel iets
<l°s". tante? Ik deed thuis ook wel
een en ander. Adri, dat was het
'"uienmeisje, kon niet alles alleen. En
had de keuken als domein. En
""nieren doe ik ook graag".
«Met de tuin heb je hier hele dagen
""■■k", spotte Heleen. „Heb je onze tuin
™5 niet gezien, Lucie? Nu ja, 't is no-
fniber. Maar je moet in het voorjaar
''i^de zomer eens komen!"
;.Hou op met die grapjasserij. Heleen"
rihaar moeder ontstemd. En tot Lucie:
'*e hebben geen tuin; alleen een grote,
,^'egelde binnenplaats. Dat is het na-
*1 van een grote stad. En wat je
"^ag betreft, je moogt natuurlijk wel
iets doen, maar in elk geval hou je
vandaag je gemak maar eens".
„'k Zal maar beginnen met mijn ka
mertje", zei Lucie, opstaand. „Heus,
tante, ik moet wat doen".
Mopperend gingen Heleen en Hermien
zich verkleden, om daarna wat huise
lijk werk te verrichten, al ging dat,
vooral bij Heleen, met de „franse slag".
Zij geloofde het wel. Trouwens, Lucie
bemerkte al spoedig, dat tante ook niet
te veel uitvoerde, 't Was hier wel een
wonderlijk huishouden.
Na het koffiedrinken, het was toen
zo goed als elf uur, werd er niet meer
gedaan, alleen de koffietafel klaar ge
maakt.
Om kwart over twaalf kwam kleine
Lucie van school thuis.
„We hebben afgesproken, je Loes te
noemen", zei haar moeder. „Anders ko
men we in de war".
„Leuk, 't is weer eens wat anders",
vond Loes, zich tot Heleen wendend:
„Zullen we direct na de koffietafel de
lessen doen?"
„Waarom? Ik denk er niet aan".
„'t Is zulk mooi, zacht weer. 'k Wou
vanmiddag een uurtje naar Schevenin-
gen".
„Hermien en ik gaan een paar uur
slapen", besliste Heleen. „We hebben
een korte nacht gehad. En vanavond
wordt het voor mij weer laat".
„Moet je vanavond weer uit?" vroeg
haar moeder.
„Ja, het liefst naar Leiden. Ik ben
uitgenodigd".
„Maak het niet al te bont. Heleen".
„'k Weet wel, wat ik doe, mama",
antwoordde Heleen uit de hoogte.
„Dus niet direct les?" vroeg Loes.
„Neen, vandaag liever helemaal niet".
„Ook al goed".
De toon waarop in tantes gezin ge
sproken werd, beviel Lucie helemaal
niet. Dit was onder en met elkaar geen
hartelijkheid.
„Ik ga dan direct mijn huiswerk ma
ken en dan naar Scheveningen. Ga je
soms mee, Lucie?"
„Dat is geen gek idee", vond me
vrouw Van Adrigem. „Tenminste als
Lucie wil. Je bent volkomen vrij, te
doen en laten wat je wilt", voegde zij er
aan toe. „Ik wil heel graag. Ik houd
van de zee".
HOOFDSTUK X
Hermien ontmoette Loes boven op de
gang, toen deze naar haar kamertje ging
waar ze niet alleen sliep, maar ook
vaak haar huiswerk maakte.
„En?" vroeg Hermien belangstellend.
„'t Was leuk. Mooi weer. Helemaal
niet koud op de boulevard. En het hele
uitje heeft mij geen cent gekost. Lucie
wilde niet, dat ik iets betaalde. De tram
ook niet.' We hebben in Palace thee met
gebak gebruikt".
„Nu ja, ze kan het best betalen. Beter
van een stad dan van een dorp. En jij
hield je armzalig zakcentje in je zak. En
hoe bevalt het nichtje?"
„Ik vind Lucie een schat. Jullie had
den het er verleden week over, dat zij
met zeven paarden uit de Zeeuwse klei
getrokken moest worden, maar 'k heb
er niets van gemerkt. Zij zou wel een
Haags meisje kunnen zijn".
„Ze is mij ook erg meegevallen. Wel
ernstig, maar ja, als je je moeder pas
hebt verloren, en dan zó, en je vader is
voor zijn gezondheid naar het buiten
land. En nou ja, haar kleren, niet be
paald de nieuwste mode, maar toch
smaakvol".
„Zij geeft misschien niet zoveel om
kleren als mama en jullie. Maar hoor
eens even, jullie hebben ik weet niet
wat gekocht, zelfs ook nog iets voor
mij, waar komt dat geld ineens van
daan? Of moeten we het op de een of
andere manier bezuren?"
„Er is zeker een schip met geld geko
men", antwoordde Hermien op luchtige
toon.
„Maak dat de kat wijs! Ik loop er
niet in. Hoe zit dat. Mien! Toch niet op
de pof gekocht?"
„Ik weet het niet... nou je, niet weten.
Ik vermoed
Op de trap klonken schreden, dus
zweeg Hermien. Lucie verscheen, om
naar haar kamertje te gaan. Zij had,
evenals Loes, een frisse kleur en bracht
de zeelucht mee.
„Loes staat net verslag te doen", zei
Hermien. „'t Was gezellig, hé?"
„Ja, heerlijk weer. En als je met Loes
bent, behoef je, als je niet wilt, niets
te zeggen", glimlachte Lucie. „Die praat
voor twee".
„De leeftijd moet je rekenen", plaagde
Hermien, die een tik op de arm kreeg
van Loes, ook plagend.
Uit uitlatingen van Loes en uit wat
zijzelf opmerkte was Lucie tot de con
clusie gekomen, dat die twee zusters
het best met elkaar konden opschieten;
dat Heleen en Hermien het niet steeds
met elkaar konden vinden en dat er
tussen Heleen en Loes een permanente
toestand van gewapende vrede was, die
zo nu en dan uitbarstte in een oorlog.
Heleen domineerde in het gezin. Zelfs
haar moeder had, ten opzichte van haar
weinig in te brengen. En oom Jochem
zou het dan zeker niet hebben. Als zij
eerlijk met zichzelf te rade ging, moest
zij erkennen, dat Heleen haar ook maar
matig beviel, hoewel zij, wandelend op
de boulevard en luisterend naar de
praatzieke Loes, deze verschillende ma
len had vermaand, niet zo minachtend
over haar oudste zuster te spreken.
Na zich verkleed te hebben, ging zij
naar beneden. Oom Jochem, van het
departement thuisgekomen, zat in „Het
Vaderland" te lezen en tante dekte de
tafel voor het diner.
Van Adrigem legde de krant neer en
informeerde, hoe Lucie zich voelde en
hoe zij de middag had doorgebracht.
Heleen, binnenkomend, bleek niet zo
snibbig te zijn als des morgens en
schertste met haar vader, wiens blik
evenwel versomberde, toen hij vernam,
dat zij die avond weer uitging.
„Ja, en het liefst naar Leiden", merk
te mevrouw Van Adrigem op. Het leek
Lucie toe, dat haar toon triomferend
klonk, hoeveel zij daar uiteraard niets
van begreep, omdat zij die morgen nog
gezegd had; maak het niet te bont. He
leen. „Naar Leiden?" vroeg oom Jochem
verbaasd. „Wat moet Je daar gaan
doen?"
„Alfred heeft een avondje met stu
denten Ik ben ook genodigd", ant
woordde Heleen lachend.
„O".
Meer niet. Lucie voelde onmiddellijk
aan dat die éne letter afkeuring bete
kende. Zij verwachtte een uitval van
Heleen, maar die bleef uit. Wie Alfred
was, begreep zij, want Loes had, toen zij
in het restaurant in Scheveningen zaten
op haar manier verteld, dat Heleen
omgang had met een student van adel.
„Die meent er natuurlijk niets van",
had zij er eigenwijs aan toegevoegd,
niet meedelend, dat die mening uit de
koker van Hermien kwam.
Over Leiden werd niet meer gepraat,
ook niet aan tafel, waaraan niet onge
zellig geconverseerd werd, hoewel He
leen tekenen van ongeduld liet blijken.
(Woró,t vervolgd)
