Typisch Amerikaans
öéVo^
maar ook typisch Nederlands, dat is de Vedette
volgens Amerikaans ontwerp, die thans in Nederland wordt gebouwd.
DE BOERDERIJ
AAN DE VAL
P-
le
ld
|)r
'M
:n
in
.lit
m.'
f 1949 Ijaterdag 17 September 1949
„EILAND E N-NIE U W S
Blz. 3
dicht bij
er van
daar
was ge
lang te
rp. Dit
Zijn
Ie sja-
le wel
nu in
treft
erk. Je
gladi-
nooit te
mannen
Is dat
Westen-
't Is
willen
het bg
net-
dat
Ik
Was
ben de
ge-
jou,
echte
Hartelijk
vaders
voet
scher-
het
Je
blij
Zeven
er nu
veel
dikwijls
er toen
was.
gheid.
Je nog
derde
uit.
dat
maakt.
ge-
gre-
ge-
ben
Naar-
mooie
vin-
de
be-
Konin-
In zo'n
goed,
z'n
at
niet.
boeg
treden
te
KO.
rdag-
aoord
wor-
ne-
mels-
De
ju-
wed-
m.
Kobër
ertoef-
egtuig
d.
een
den,<
urten
sav.
Kerk
Gem.
iester
ambt
er,
a
ge
ven
om
tijd
f
ten voldoen, terwijl goederen worden
verkocht tegen prijzen welke als zwart
[ïeschouwd kunnen worden.
De burgemeester yraarschuwt het pu
bliek om de verkeersregels goed in acht
te nem^n, tenw^l voetgangers worden
verzocht zich niet op de rijweg te be
vinden. De politie zal streng tegen
overtreders optreden.
POSTZEGELS KOPEN EEN
ZINVOIXE DAAD
Tot de beste eigenschappen van de
mens, en zeker ook van ons, Nederlan
ders, behoort gelukkig nog altijd de
spontane bereidheid, de helpende hand
uit te steken naar noodlijdende of ver
zwakte kinderen, zelfs over alle poli
tieke en godsdienstige grenzen heen.
Daarom zal iedere Nederlander in de
ze weken met des te meer liefde en
geestdrift „Vergeet-hen-nlef'-póstzegels
kunnen en willen kopen, nu bekend is
gemaakt, dat een deel van de opbrengst
zal worden besteed aan het herstel van
10.000 verzwakte kinderen in Indonesië,
met name ook in Nieuw-Guinea en de
Minahassa, op Ambon en Timor. Tallo
ze kleinen werden hier reeds van een
wisse hongerdood gered, maar veel
meer talloze anderen dreigen nog steeds
te zullen omkomen. Grote hoeveelheden
speciaal gefabriceerde melkpreparaten
werden al verscheept, maar om slechts
enigermate in de ergste nood te kunnen
voorzien, is er oneindig veel meer nodig.
Welke moeder of vader van gezonde,
levensblijde kinderen, of welke waar
achtig levende mens, zal niet met lief
de desnoods z'n hele kamer met zonne
bloem-zegels behangen, als hij weet,
daarmee een straaltje zon en een beetje
gezondheid te kunnen brengen aan kin
deren, die (Ziek, verzwakt en uitgemer
geld, schier onafgebroken schreiend, op
hun dood liggen te wachten? En als U
de vreugde gezien had op die ouwelijk-
vermagerde kindergezichtjes op Terna-
te, toen daar op Koninginnedag, 30
April jl., kinderfeesten werden georga
niseerd met allerhande geschenken, dan
zou U zonder mankeren morgenochtend
om 8 uur voor de deur van het dichts-
l)ijz^nde postkantoor staan om een flin
ke partij „Vergeet-hen-niet" zegels te
kopen.
Deze bestemming van een deel der
opbrengst dezer speciale postzegels
spreekt wellicht het meest tot ons hart,
tnaar ook de beide andere doeleinden
zijn sympathiek. Wie is niet bereid,
slechts enige weken achtereen enkele
onnozele centen toeslag te betalen op
2ijn postzegels als hij daarmee de ge
legenheid geeft wat extra hulp te bie
sden aan hen, die door ziekte, krijgsge-
-weld of uitputting lijden? En wie zou
niet wülen helpen bij de aankoop van
gereedschapskisten, waarmee onze „jon
gens", die straks zullen demobiliseren en
wier handen wellicht wat „scheef" zijn
komen te staan, zich kimnen oefenen bij
het onderricht in elementair technisch
onderwijs? En wij, Vergeet-hen-nietr
postzegels-plakkend, Nederlanders, kim
nen voor de gereedschapskisten zorgen,
zodat onze demobiliserende militairen
straks een betere kans krijgen voor
plaatsing in de burgermaatschappij.
Daarmee helpen we tevens onszelf, want
aan geschoolde arbeiders heeft onze sa
menleving nog altijd gebrek.
Amerikaans van constructie, met uitmun
tende rijkwaliteiten - thans Nederlands wat
de afwerking, de verzorging tot in de
puntjes betreft. De bekleding, het lakwerk,
de hele „finish", het is alles even mooi en
degelijk. Werkelijk een wagen om enthou
siast over te zijn. Snel en vast op de weg,
met 5 11 6 comfortabele zitplaatsen - een
genot om er in te rijden. De motor, V8,
65 pk, is volkomen njeuw ontworpen en
geheel erop berekend om een hoog ge
middelde, uren achtereen vol te houden
zonder een spoor van vermoeienis. De voor-
Middelhathis
■wielen zijn onafhankelijk geveerd, de hydrau
lische schokdempers effenen de ruwste wegen.
En bij dat alles komt, dat deze Vedette op
merkelijk zuinig is. Het benzinegebcuik
bedraagt slechts ca. 1 op 10
Het is dus alleszins de moeite
waard om nu dadelijk, vrijblij
vend, de dichtstbijzijnde Ford
Dealer om een demonstratie
te vragen. Hij zal U met het
grootste genoegen komen af
halen voor een overtuigende
proefrit!
■■'■'-■I
de wagen die 5 a
6 personen, snel,
zuinig en comfortabel
laat reizen.
Firma Witvliet,
Zandpad C 279,
tel. 73
N. V. NEDERLANDSCHE FORD AUTOMOBIEL FABRIEK AMSTERDAM
31
DOOR H. NOORMAN
Om twaalf uur vertrok de boot uit
Rotterdam. Wanneer zij vroeg uit Am-
hem vertrokken, konden zij op tijd in
4e Maasstad zijn. Maar zij hadden er de
voorkeur aan gegeven, de overige dag
naar Rotterdam te gaan en daar in een
hotel te overnachten, hoewel er familie
in de stad woonde.
Een week was Ina thuis geweest, om
zich voor haar verblijf in Zuidstad ge
reed te maken. Het was een ver van
prettige week. Haar moeder was zeer
gereserveerd en had zoveel mogelijk ge
zwegen. Uit haar houding voelde Ina
duidelijk, dat haar gaan naar Zuidstad
werd afgekeurd. En Gretha had zich na
tuurlijk scherp uitgelaten, haar voor
krankzinnig verklaard, dat zij naar zo'n
•onmogelijk gat ging en haar gevraagd,
zij nu nóg niet inzag, dat het beroep
van verpleegster niet voor haar deugde.
Tóch had Gretha niet veel genoegen
beleefd van haar stekelige opmerkingen,
want, in tegenstelling met vroeger, ging
3na er zo weinig mogelijk tegen in. Zij
had haar vader beloofd mama en Gre
tha zoveel mogelijk te laten praten. Om
des lieven vredes wille. Het verzoek was
zeer billijk geweest, want ten slotte ver
trok zij, maar bleef papa achter, om
verwijten aan te horen.
Maar bovendien had zij e;r ook niet
voor gevoeld, twistgesprekken te begin
nen of scherpe aanmerkingen met gelij
ke munt terug te betalen. Dan was het
beter, onrecht te lijden. Mama en Gretha
konden haar toch niet begrijpen.
Haar vader bracht haar naar Rotter
dam, wat thuis ook al bespottelijk werd
gevonden: 't was notabene, of Ina een
reis naar Indië of Amerika ging maken!
Maar de ingenieur stoorde zich niet
aan die opmerking, die natuurlijk van
Gretha kwam. Hij ging eenvoudig en
bezorgde haar een goed plaatsje op de
grote stoomboot, die op het voor- en
achterdek volgeladen was met goederen
vein allerlei soort.
In de vacantiemaanden was het pas
sagiersvervoer steeds zeer druk, maar
thans was dat niet het geval. Er waren
enkele passagiers tweede klasse en een
viertal mannelijke pereonen reisde eer
ste klasse. Bepaald heren kon Ina hen
niet noemen, al waren zij als heer ge
kleed. Dat bleek ook weldra. Want nau
welijks was de boot aan het varen, of
zrj haalden de speelkaarten voor de dag
en speelden de gehele reis, waarbij zij
ruwe taal uitstieten. Later vernam zij,
dat de heren veekopers waren die de
Rotterdamse markt hadden bezocht.
Al spoedig was Ina op het promena
dedek, waar zij werd gekoesterd door de
Meizon. Maar weldra bemerkte zij, dat
haar vader volkomen gelijk had gehad:
het was kil op het water en het zou
niet dom zgn geweest, als zij haar kort
bontmanteltje had meegenomen. Geluk
kig kon zij haar lange, loden regenman
tel over haar andere kleren aantrekken.
„Nu kan de juffrouw er tegen," meen
de een spraakzame dekknecht, die eni
ge werkzaannheden verrichte. „Het valt
niet mee op het water."
„Dat bemerk ik ook", gaf Ina vrien
delijk terug.
Zij zat in de onmiddellijke nabijheid
van de stuurhut en voelde ook nog iets
van de uit de machinekamer naar bo
ven stijgende warmte.
In de stuurhut stond de kapitein, een
man met een stuurs gezicht. Zo nu en
dan hield h^ een kijker voor de ogen,
om dan weer een korte, scherpe stoot
op de stoomfluit te geven. Een enkele
maal wisselde hg enige woorden met
de man aan het stuurrad, zeker aanwij
zingen gevend. De deur van de hut stond
open.
„Waarom laat u die fluit telkens ho
ren?" vroeg Ina.
't Was maar goed, dat Gretha er niet
bij was, want die had haar vast weer
voor krankzinnig verklaard en gezegd,
dat zij zich niet encanailleren moest.
Welke welopgevoede dame ging nu een
praatje maken met de kapitein van zo'n
onnozele boot!
Ietwat verrast keek de kapitein om.
Hij had de vrouwelijke passagier nog
niet opgemerkt.
„Zoudt u soms willen, dat ik die sche
pen in de grond joeg?" vroeg hij spot
tend.
„Neem mij niet kwalijk. Mijn vraag
was zeker heel dom? Maar nu begrijp
ik het al. U waarschuwt die schepen
ginds, dat zij uit de weg moeten
blijven."
„Ja."
„Het korte, stugge antwoord moedig
de niet aan, nog meer te vragen. Voor
lopig zweeg Ina dan ook. Maar zij was
niet van plan, het de hele reis te doen.
Zij wilde juist zoveel mogelijk bijzon
derheden weten.
(Wordt vervolgd)
"•:n.
)k
er
Her
^'in
,u-
m
3e
ijce
in,
!r
n
i-
3.
'.r
i '-^
'ir
'1,
f 'P-
"■■!t
t
r
