ben je niet geschikt voor dit werk’
liedje, wat vertellen en een sketch’
nieuwjaarsbijiage
’Als mensenleed je niets doet,
’Ik neig naar een beetje kleinkunst
HAAK C
wl
KB
Juwelier Kees van Koeveringe (51) kwart eeuw ambulance chauffeur
Vincent van Woerkom uit Scherpenisse droomt van eigen theatershow
(iïifiïilhn Xl
1&
Vrijdag 28 december 2012
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
15
I
1200 ritten
Fusies
Minoes
De tijd
Jopie Meerman, december 2012
De tijd nam alles mee,
de goede en de kwade dingen.
Gelukkig ook die laatste en
wat blijft zijn de herinneringen.
Ik mag niet klagen, denkt ze.
Ze pakt haar post,
die op de tafel ligt te wachten.
Gekregen lieve wensen voor het nieuwe jaar
proberen nu de diefstal van
de jaren te verzachten.
De klok tikt langzaam weg
naar het einde van het jaar.
Een hele rij met kaarten hangt
te pronken aan de muur.
Ze zit voor ’t raam en denkt
aan vroeger, aan het vuur
waaruit ze leefde. Ze kon zoveel,
ze was nooit moe, ze was nooit klaar.
Nu duurt de dag zo lang,
de zusters zijn wel lief.
Maar ach, ze hebben nauwelijks tijd
om even bij te praten.
Ze vraagt weleens naar hun gezin,
en naar hun verdere doen en laten.
Zelf wil ze graag vertellen,
maar de tijd, dat is een dief.
Vincent van Woerkom uit Scherpenisse heeft een
droom: een eigen theatervoorstelling. ,,Een one man
show”, zegt de 18-jarige theaterstudent uit Scherpenis
se. Op dit moment loopt hij stage bij een theatergroep,
waarmee hij door het land toert met een kindervoorstel
ling, genaamd Peter Pan was hier. Hij heeft nog een
jaar te gaan voor hij zijn vierjarige mbo-opleiding aan
de theaterschool in Rotterdam heeft afgerond. Dan
moet hij zien te overleven in de wereld van cultuur en
vermaak.
Iets terugdoen
Vliegen
Boodschap
Verantwoordelijkheid
Kindervoorstelling
Agressie
DE THOOLSE COUBANT
Als inwoners uit de gemeente Tholen een ambulance no
dig hebben, is de kans groot dat Kees van Koeveringe
(51) achter het stuur zit. Dinsdag 1 januari is hij 25 jaar
in dienst als ambulancechauffeur. Onderweg maakt hij
veel mee. Van dodelijke ongevallen tot aangrijpende ver
halen van familieleden. ,,Als mensenleed je niets doet,
ben je niet geschikt voor dit werk.”
Afwisseling
3
11
i T' I
I
f 1
1
•r
5'
.W
I I
l ij
ur
lö41' het nieuwe
verstand voorrang geven.”
drukte door jongeren die vuurwerk afsteken. „Hopelijk blijft het aantal
I
De ruim twee meter lange Vincent (rechts) moet als indiaan Grote
Panter op stelten lopen. Tijdens repetities is hij een keer bijna
gevallen.
Vincent van Woerkom speelt meerdere rollen in de voorstelling Peter Pan was hier. Onder andere de piraat Starkey (links). Foto’s: Phile
Deprez.
Het is donderdagmiddag. In de
winkel is het topdrukte. Iedereen
komt nog even postzegels en enve
loppen kopen voor de kerstkaarten.
Of een horloge ter reparatie weg
brengen. Want ook daar is Van
Koeveringe in thuis. Hij is, samen
met zijn vrouw Tiny, eigenaar van
juwelier en kantoorboekhandel Van
der Maarl-Walhout aan de Markt in
Sint-Maartensdijk. Maar het meren
deel van zijn tijd brengt hij door
achter het stuur van een Mercedes
Sprinter met zwaailichten, de am-
bulancewagen. Daar is hij 25 jaar
geleden mee begonnen. ,,Ik wilde
iets terugdoen voor de maatschap
pij”, zegt hij. Hij komt in contact
met het Rode Kruis, die eind jaren
tachtig de ambulancedienst op Tho-
len coördineert. ,,Ze konden wel
een chauffeur gebruiken”, zegt Van
Koeveringe. ,,Zodoende ben ik aan
de slag gegaan.” De eerste jaren is
het meer hobby dan werk. ,,Als de
pieper ging was ik weg. Dan nam
mijn Tiny het werk over. Gemid
deld zo’n drie dagen in de week.
Later kwamen daar dagen bij. De
ambulance stond altijd paraat in de
Noordpoort, hier honderd meter
vandaan.” Geen Mercedes zoals te
genwoordig, maar een omgebouw-
Vincent is geboren in Schiedam,
maar verhuisde ongeveer tien jaar
geleden met zijn ouders Hans en
Karin van Woerkom en zijn broers
David en Dennis naar Scherpenisse
waar ze camping De Zeester hadden
overgenomen. Daar zijn de theate
raspiraties boven komen drijven.
,,Als er iets te doen was op de cam
ping, deed ik altijd mee. Ik trad op
bij de playbackshow of ik stond te
goochelen. Altijd al stond ik graag
in het middelpunt van de belangstel
ling. En ik doe nog mee als er een
evenement is op de camping. Ik heb
nu wel het gevoel dat mensen vaker
speciaal voor mij komen en zich af
vragen wat ik deze keer ga laten
zien.” Het artistieke komt vast van
de Opel Senator. Later een Omega.
,,Fijne auto’s”, zegt Kees.
Zijn eerste ervaring voor een wat
groter publiek was met de musical
Minoes, een project van het jeugd-
en jongerenwerk van de gemeente
Tholen. ,,Ik deed daaraan mee op
advies van vrienden. Die zeiden dat
het echt wat voor mij was. Ik vond
het zo leuk, dat ik meer met theater
wilde.” Hij vertelt dat de stichting
MusicalXpres in Poortvliet toen net
begon met theaterlessen geven en
daar schreef hij zich in. ,,Ik deed au
ditie voor Robin Hood op een dag
In 1997 fuseert de ambulance
dienst met Goeree Overflakkee. Ze
gaan verder onder de naam Delta-
Noord. Twee jaar later, in 1999,
gaat dat over in ambulancedienst
Bevelanden. ,,De aansturing gaat
over en weer”, zegt Van Koeverin-
ge. ,,Er is in die tijd veel onzeker
heid over het voortbestaan van de
ambulancedienst op Tholen. Bra
bant wou ons in Steenbergen heb
ben. Gelukkig is het nooit zover
gekomen.” Nu is de ambulance in
zijn ouders, zegt hij. De theaterge-
voelens niet. ,,Mijn ouders hebben
nul ervaring met toneel”, grapt hij.
handen van vervoersbedrijf Con-
nexxion, waar ook de busdienst
deel van uitmaakt. Het gebied
waar Kees actief is, beslaat niet al-
dat ik me eigenlijk helemaal niet
goed voelde.” Het maakte niet uit,
hij kreeg de rol van Kleine Jan. ,,Ze
vonden dat wel bij me passen, om
dat ik zo lang ben. Ik ben twee me
ter en vierenhalve centimeter lang.”
Voor zijn studie woont hij nu tijde
lijk in Schiedam, maar hij komt nog
regelmatig naar Scherpenisse, al is
het maar om wat bij te verdienen.
Hij werkt namelijk in brasserie De
Zeester, op de dijk voor zijn huis.
Nu heeft hij het druk bij MAX, de
theatergroep waarbij hij sinds een
maand stage loopt. De afgelopen
weken heeft hij zijn dagen gevuld
met repeteren. En op de dag dat wij
hem spreken, nu precies acht dagen
geleden, heeft hij de voorstelling
voor het eerst voor publiek opge
voerd. Dat was heel spannend, zegt
Vincent. ,,Tot nu toe is er nog niets
misgegaan.”
Vincent heeft tijdens de opvoering
ook ervaren wat toneel met mensen
doet. ,,Vandaag zijn er kinderen ko
men kijken die nog nooit in het
theater waren geweest. Het is dan
mooi om te zien hoe ze worden
meegetrokken in het verhaal en den
ken dat Peter Pan écht vliegt. Ze
zien helemaal niet dat iemand hem
aan een touw omhoog trekt.”
Hij heeft een grote verantwoorde
lijkheid in deze voorstelling, want
hij heeft naast meerdere rollen ook
verschillende taken achter de scher
men. ,,Ik loop samen met een klas
genoot stage en we zijn met ons er
bij met zijn negenen. Ik speel piraat
bij kapitein Haak, een indiaan en
dan weer een krokodil. Ik doe van
alles, ook in de techniek, want in de
voorstelling wordt ook gevlogen.
Mijn klasgenoot en ik moeten aan
een touw trekken om Peter Pan te
laten vliegen. We zijn een beetje de
zwarte pieten van Sinterklaas, de
knechtjes, maar zo wordt er niet
naar ons gekeken. Ik heb niet echt
een hoofdrol, maar daar wordt geen
onderscheid in gemaakt bij MAX.”
Bij zijn rol als indiaan wordt zijn
Na nog een paar oefenvoorstellin
gen, zogeheten try outs, is het gezel
schap inmiddels het land in getrok
ken en staat Vincent zo’n vijf keer
in de week, soms twee keer op een
dag, op het podium. ,,Het is wel een
grote zaalproductie, maar we staan
niet in de grote theaters, zoals Car
ré. We zijn namelijk geen Joop van
den Ende productie en niet echt
commercieel. Je kunt het een beetje
vergelijken met de filmwereld. Je
hebt blockbusters, films die voor het
grote geld worden gemaakt, net zo
als musicals. En je hebt arthouse
films, waar meer een verhaal wordt
verteld, maar waar vaker een wat
kleiner publiek op af komt. Ik vind
dat onze voorstelling daar een beet
je tussen hangt.”
De bezuinigingen op cultuur zijn
vervagen de grenzen.” Hij gaat
nooit alleen, maar altijd met een
verpleegkundige op een melding
af. Dat is de standaard bezetting.
lengte nog eens extra benadrukt
doordat hij op stelten staat. Hij ver
telt dat hij een keer bijna is geval
len.
Meldingen komen via de meldka
mer binnen op zijn pieper. ,,Samen
ga je op het incident af. Dat kan
van alles zijn. Van een auto-onge-
vaak onderwerp van gesprek voor
Vincent. ,,Het komt op school ook
vaak aan de orde. Veel mensen
denken dat dit een hobbyopleiding
is, theater doe je erbij, naast je
werk. Daar ben ik het niet mee
eens. Er moet toch ook entertain
ment zijn, het kan toch niet alleen
maar draaien om leven en werken?
Bovendien kan een voorstelling
ook een boodschap vertellen, bij
voorbeeld dat het slecht gaat in de
wereld. Daar kunnen mensen iets
mee doen. Ook in Peter Pan zit een
boodschap. Peter Pan wordt oud,
maar wil graag jong zijn. Dat gaat
eigenlijk over iedereen. Iedereen
wil graag jong zijn, maar dat kan
niet. Daarom moet je van je leven
genieten en doen wat je wil, net als
Peter Pan. Sommigen lopen na de
voorstelling met een grote glimlach
de zaal uit. Dat is iets dat gestimu
leerd moet worden, daar moet je
toch niet op gaan bezuinigen?”
Mensen laten lachen. Daarin ligt
volgens Vincent zijn kracht. ,,Ik
houd van sketches, korte scènes.
Hoewel levens redden zijn taak is,
zul je Van Koeveringe nooit be
trappen op gevaarlijk rijgedrag.
Ook niet als achterin zijn ambu
lance iemand op sterven ligt. Zelfs
dan niet. ,,Je hebt nog altijd de
verantwoordelijkheid voor jezelf,
je collega en andere weggebrui
kers”, zegt hij. Dat wil niet zeggen
dat de Smurdiekenaar nooit het
gaspedaal vloert. Integendeel. Bij
spoedgevallen overschrijdt hij
weldegelijk de maximumsnelheid.
Maar hooguit met 40 kilometer
per uur. Zoals laatst, bij de steek
partij in Tholen. Jaarlijks volgt
Kees trainingen, waaronder een
verplichte rijvaardigheidscursus.
,,Goed kunnen sturen is een ver
eiste”, zegt hij. ,,We oefenen zo
wel op de openbare weg als op een
slipbaan, zoals die van de Rijks
dienst voor het wegverkeer in Le
lystad.” Een ongeluk heeft hij nog
nooit gehad. ,,Je moet altijd je
Mensen laten genieten van een leu
ke avond en ze ook nog iets educa
tiefs meegeven.” Welke richting hij
precies op wil, weet hij nog niet.
,,Ik ben me aan het oriënteren,
maar ik neig naar een beetje klein
kunst. Een liedje zingen, wat ver
tellen en een sketch. Zoals De
Vliegende Panters doen. Ik denk
dat daar ook mijn kracht ligt.”
Eerst moet hij nog wat ervaring op-
Vincent van Woerkom reist samen met theatergroep MAX, die
per 1 januari verder gaat onder de naam MAAS, langs diverse
schouwburgen en andere podia met de voorstelling Peter Pan
was hier. Omdat het een kindervoorstelling is, wordt die meest
al ’s middags opgevoerd. Vincent is tot en met zondag te zien in
theater De Gouvernestraat in Rotterdam, vervolgens speelt hij
van 3 tot en met 6 januari en van 15 tot en met 24 februari in
jeugdtheater de Krakeling in Amsterdam, 12 en 13 januari in
Theater aan het Spui in Den Haag, op 27 januari in de Toneel
schuur in Haarlem, op 1 februari in de Leidse Schouwburg in
Leiden, op 3 februari in theater De Stoep in Spijkenisse, op 9 en
10 februari in theater de Veste in Delft en op 10 maart is de laat
ste voorstelling in het Zaantheater in Zaandam.
In de afgelopen 24 jaar is er los van
de apparatuur en de auto’s niet zo
heel veel veranderd. ,,Wel is de
agressie richting ambulancepersoneel
toegenomen”, zegt Kees. ,,Vaak jon
geren, tijdens het uitgaan. Meestal
blijft het bij verbaal geweld, zoals in
timidaties.” Ook mensen met psychi
sche problemen vallen de ambulan
cebroeders soms lastig. ,,Maar die
mensen kun je het niet kwalijk ne
men. Jongeren wel. Die moeten beter
weten.” Als het echt uit de hand
loopt, schakelt Kees de politie in.
,,Gelukkig is dat nog niet vaak nodig
geweest.”
Hij werkt veel samen met de andere
twee hulpdiensten; de brandweer en
politie. ,,Je ondersteunt elkaar. Zo
vragen wij assistentie van de brand
weer bij een beknelling of bij het til
len van een zwaar persoon. Want aan
een man of vrouw van 150 kilo, waag
ik me niet. En in risicogevallen, zoals
bij de steekpartij in Tholen, wachten
we eerst op goedkeuring van de poli
tie. Veiligheid staat voorop.”
dnmnt
Kees ploft neer in een zetel aan het
raam. Achter hem staat een vierkan
te kooi, zeker anderhalve meter
hoog. Daarin een papegaai. Een
bonte. Het verendek rood, geel en
groen. Het beest kwettert en
schreeuwt aan één stuk. Of duwt
met zijn snavel tegen een belletje.
Ondertussen gaat om de haverklap
de bel van de winkel. Een wirwar
aan geluiden. Kees lijkt niet onder
de indruk. ,,Nu ophouden”, com
mandeert hij de vogel. Het beest
houdt zijn snavel.
luk tot eenbevalling.”
Onderweg maakt hij veel mee. Van
dodelijke ongevallen tot aangrij
pende verhalen van familieleden.
Een ongeluk dat hij nooit is verge
ten is het vliegtuigongeval in de
Krabbenkreek tussen Sint-Anna-
land en Sint Philipsland. ,,Dat was
op een zondagmiddag. Ik was
thuis. Ineens gaat de pieper met de
melding: vliegtuigcrash Zuiddijk,
Sint Philipsland. Meer wisten we
niet. Wat er dan door je heen gaat,
is niet te beschrijven. Er spookt
van alles door je hoofd. Is het een
Boeing 747 of een zweefvliegtuig.
Dat maakt nogal wat uit. Eenmaal
op de Krabbenkreekdam kregen
we de melding dat het om een
sportvliegtuig ging. Dat lag ergens
op het slik aan de kant van Sint-
Annaland. Dus wij terug en via de
Sluispolderweg. Ter plaatse bleken
alle vier inzittenden te zijn omge
komen.” Maar meer nog dan de
ongelukken, blijven bij Kees voor
al de verhalen bij van familieleden
die naast hem meerijden naar het
ziekenhuis. ,,Je krijgt soms ontroe
rende verhalen te horen. Soms ook
schokkend. Daar moet je tegen
kunnen.”
leen Tholen en Sint Philipsland.
Ook Halsteren, Steenbergen en
Bergen op Zoom horen tot zijn do
mein. ,,Als er assistentie nodig is,
Donderdagavond heeft hij piket
dienst. Van elf uur ’s avonds tot
acht uur ’s morgens. Uren die hij
doorbrengt op de ambulancepost in
Poortvliet. Een grijsgebouw op het
nieuwe parkeerterrein aan de ach
terzijde van Woonboulevard Poort
vliet. Gemiddeld slaapt hij daar
zo’n vijf tot acht nachten per
maand. Verder heeft hij nog acht
dagdiensten. ,,Veel mensen denken
dat het een parttimebaan is, of vrij
willigerswerk. Dat is een misver
stand.” Kees werkt tachtig procent.
De rest van zijn tijd spendeert hij in
zijn eigen zaak. ,,Het is erg afwis
selend”, zegt hij. ,,De ene dag ver
koop je een horloge, de andere
nacht red je een leven.” Kees heeft
niet altijd zoveel uren gemaakt.
,,Tot 2001 was het hooguit drie da
gen in de week”, zegt hij. ,,Maar
het was steeds moeilijker te combi
neren met het werk in de winkel. In
dat jaar heb ik de knoop doorgehakt
en besloten om me volledig in te
zetten als ambulancechauffeur.
Want het is geen beroep dat je er
zomaar bij doet.”
De ambulancepost op Tholen be
staat tegenwoordig uit drie
chauffeurs en vijf verpleegkundi
gen. Samen maken ze jaarlijks
1200 ritten. Dat waren er in de be
ginjaren hooguit 400. ,,Ons werk is
veranderd”, zegt Kees. ,,Vroeger
deden we alleen de spoedritten. Nu
rijden we zoveel mogelijk. Zo ver
voeren we bijna dagelijks mensen
van en naar het ziekenhuis. De zo
geheten b-ritten, oftewel: besteld
vervoer. Dat is bijvoorbeeld wan
neer een huisarts voor zijn cliënt
een afspraak maakt.” Donderdag
nacht heeft Kees het niet druk ge
had. ,,Over drukte valt niets te zeg
gen. Soms krijg je heel de avond
geen melding. Dan staat de pieper
roodgloeiend. Het is hollen of stil
staan.” Wel verwacht hij rond de
jaarwisseling meer drukte. ,,Jonge-
ren die vuurwerk afsteken, dat zorgt
ieder jaar weer voor nieuwe slacht
offers. Hopelijk blijft het dit jaar
beperkt.”
doen, zoals nu. ,,Teksten uit je
hoofd leren, puur en alleen theater,
daar leer ik ook veel van.” Voor nu
is zijn doel om zijn opleiding af te
maken en daarna op zoek te gaan
naar werk. Een beetje maakt hij
zich daar wel zorgen om. ,,Als je
echt heel goed bent, lukt het wel
om werk te krijgen. Ik zal er in elk
geval mijn uiterste best voor
doen.”
Kees van Koeveringe verwacht rond de jaarwisseling meer
slachtoffers beperkt.”
r vc-'o-j
-
L j
v 1
