’Lang wachten op een woning
om thuis te kunnen werken
’Tholen is in rest van Zeeland
altijd stukje dat vergeten wordt
I
PvdA en SP niet
Huib Anthonisse en Hanny van de Werfhorst zestig jaar getrouwd
Zonnebloem doet geweldig werk
Laatste loodjes Jan Schuurman Hess van voettocht door Nederland
Oratorium Bach
in gemeentehuis
Kerstviering Sien
in ’samenleving’
Vogels op de Wadden blijven zitten
die in Sint-Annaland vast ook wel
A
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Donderdag 6 december 2012
3
Steun
Afstand nemen
Verdeeld
Jan Schuurman Hess (56) is aan zijn laatste etappes be
zig van een voettocht door Nederland. Hij geniet van het
wandelen, maar maakt zich ook zorgen. Als kritisch lid
van de PvdA ziet hij een kloof tussen de bestuurders in
zijn partij en de mensen voor wie de sociaaldemocratie
bedoeld is: mensen aan de onderkant van de samenle
ving. Op 3 februari vorig jaar vertrok hij uit zijn woon
plaats Kats. Elke week twee dagen wandelen. Vrijdag
liep hij van Stavenisse naar Sint Philipsland en een ver
slaggever van deze krant wandelde tot Sint-Annaland
met hem mee.
Stemmen
van lezers
Stemmen
van lezers
Den Roosentuyll
Als een prins
Vertragen
Leger des Heils
i
Huib en Hanny Anthonisse wonen sinds april samen in Ten Anker.
Jan Schuurman Hess loopt langs hofstede Den Roosentuyll in Stavenisse
Dies den Braber in gesprek met de PvdA’er in de Prins
Bernhardstraat.
Op de Havendijk in Sint-Annaland ontmoet Schuurman Hess
Jannetje Dekker-den Haan.
Wat een geweldige middag heb ik
- met vele anderen - van de Zon
nebloem in de Zeester op Goris-
hoek mogen meemaken. Het is on
voorstelbaar wat de organisatie
over heeft voor mensen op het ei
land. Ik heb Alzheimer, maar ik
heb 40 jaar in de horeca gewerkt.
Ik begon als serveerster in Amers
foort bij Ruteck. Later begon ik
voor mijzelf een café langs de Lin-
ge in de Betuwe, vlakbij Leerdam.
Ik groeide en kreeg een steeds gro
tere zaak met een café en slijterij in
Koudekerk aan de Rijn. Maar wat
de eigenares van de Zeester doet en
weggeeft, is fameus. Dat verdient
dank en bewondering. Twee jaar
geleden wilde ze nog stoppen. On
voorstelbaar wat ze nu doet voor
mensen met een handicap, die met
hun rolstoel binnen kunnen komen.
Wat een ontvangst, in één woord
geweldig!
Ria van Putten,
Sint-Maartensdijk.
Leen de Korte,
Tholen.
Ze leerden elkaar kennen in het oor
logsjaar 1944 toen Anthonisse was
ondergedoken in Elburg. Hij was op
Tholen opgeroepen voor de Arbeits-
einsatz. De Duitsers dwongen arbei
ders uit de bezette gebieden om in
de oorlogsindustrie in Duitsland te
gaan werken. Anthonisse, nu 90
jaar, weigerde dat. De enige oplos
sing was om onder te duiken. Hij
zat er met nog vier andere onderdui
kers. In een gezin met vijftien kin
deren. ,,We zaten met zo’n twintig
man aan tafel. Dat was niet ongezel
lig,’’ zegt hij over die periode.
Op hun trouwdag scheen ’s morgens de zon, ’s middags sneeuwde het.
Het was dinsdag precies zestig jaar geleden toen Huib Anthonisse uit
Poortvliet en Hanny van de Werfhorst uit het Gelderse Doornspijk (bij
Zwolle) in het huwelijk traden. En het weer is ongeveer hetzelfde, zegt
de 85-jarige bruid. Het diamanten echtpaar heeft drie kinderen, vijf
kleinkinderen en één achterkleinkind.
de beleidsmakers niet.’’ Eenmaal
gesloten is altijd gesloten. De kwa
liteit zou er niet gewaarborgd zijn.
,,Onzin,’’ zegt hij ,,daar kun je wat
aan doen.’’ Hij heeft het plan opge
vat om kinderen uit de Randstad die
klem zitten, tijdelijk naar het platte
land te laten komen. ,,Voor regel
maat, om op tijd te eten en buiten te
spelen.’’ In Amsterdam vond hij bij
Asscher en diens opvolger een ge
willig oor, in Zeeland niet. De ge
vestigde instanties zien er niets in,
zegt hij. Schuurman Hess begrijpt
Even buiten Stavenisse aan de Buurtweg komt de wandelaar
langs hofstede Den Roosentuyll. Hij ligt in een mild zonnetje. In
de drinkput of vijver wordt een deel van het huis en de bomen op
het erf weerspiegeld. Jan Schuurman Hess is verrukt: ,,Dit is het
mooie van Zeeland, daar kan geen museum tegenop.’’
zoeken en slaagde daar met enige
moeite in. De verkering werd hecht,
maar ze moesten nog zes jaar wach
ten tot ze konden trouwen omdat er
nog geen geschikte woning beschik
baar was. Anthonisse was namelijk
ontvanger van de toenmalige ge
meente Poortvliet en moest kantoor
aan huis houden. ,,Pas in 1952 kon
den we in een dubbele woning aan
de Stoofstraat terecht, tegenover ga
rage De Jonge.’’ Ze trouwden op
een donderdag. Burgemeester Van
Doorn verbond hen in de echt. Het
huwelijk werd kerkelijk bevestigd
door dominee De Bres uit Sint-
Maartensdijk. ,,De trouwdag was
gezellig,’’ zegt ze. Ze vierden het
gewoon thuis, met zijn ouders, fa
milie en vrienden. Zij droeg een
zwarte jurk met een ‘wolletje’ eron
der tegen de kou. Het hoedje dat ze
droeg, de schoenen en het tasje be-
dat niet. Hij zoekt praktische oplos
singen voor maatschappelijke pro
blemen, maar stuit op een muur van
verzet. Het is een strijd die nog niet
gestreden is, zegt hij. ,,Het platte
land kan veel betekenen voor de
stad.’’ Het is tekenend hoe Schuur
man Hess opereert. Hij laat zich
inspireren door initiatieven van on
derop. Burgers die zelf hun verant
woordelijkheid pakken en zich niet
door openbare besturen laten ringe
loren. ,,Die openbare besturen heb
ben hun eigen dynamiek. Gedragen
door ambtenaren, terwijl de ontwik
keling in de maatschappij anders is.
De PvdA is veel te veel gericht op
die gemeentehuizen. Dat leidt tot
eenvormigheid. De partij valt sa
men met het bestuur. Dat is ook de
kritiek die de SP heeft op zijn PvdA,
weet hij. ,,Ja, maar ik stap niet zom
aar over. Bovendien zullen zij tegen
hetzelfde aanlopen als ze ook in het
bestuur terechtkomen.
In Stavenisse zat hij een kwartier la
ter aan het ontbijt dan was afgespro
ken met de familie Bos die in een
boerderij aan de Poststraat een bed
breakfest heeft. ,,Ik heb voor het
eerst van mijn leven in een bedstee
gelegen. Ik heb geslapen als een
prins.’’
Schuurman Hess is actief in de Pv
dA, maar geen lid van een gemeen-
Tot 16 juli 1986, weet Anthonisse
zich nog precies te herinneren. Met
kantoor aan huis kwam er ook veel
volk aan de deur. Op vrijdagavond
kwamen de onderwijzers bijvoor
beeld hun weekgeld ophalen. Zijn
vrouw zorgde voor het huishouden
en nam het leeuwendeel van de op
voeding van de kinderen voor haar
rekening. Haar man was wel in huis,
maar toch de hele dag in het kantoor.
Vaak ook ’s avonds nog, vertelt hij.
Bovendien was hij actief in de ker
kenraad van de Hervormde kerk. ,,Ik
was altijd wel min of meer bezig.
Ook zij zat niet stil. Ze teelde
groente, handwerkte en las veel.
Ook onderhield ze de fruitboom in
de tuin. Anthonisse bleef tot de her
indeling van de gemeenten in 1971
ontvanger. In 1986 verhuisde het
echtpaar naar Tholen. Naar de Mos-
sellaan. Tot 5 maart dit jaar toen een
ongeval op de Postweg bij Bloem
hof hun leven helemaal op zijn kop
zette. Bij beiden schieten de tranen
in de ogen als ze terug denken aan
die dag en wat er op volgde. Een
19-jarige vrouw uit Krabbendijke
kwam op hun weghelft terecht en
botste op de auto van het echtpaar
dat op weg was richting Poortvliet.
Beide auto’s kwamen op de zijkant
terecht. Mevrouw Anthonisse brak
haar linkerbovenbeen en lag onder
in de auto. Ze moest door de brand
weer en het ambulancepersoneel uit
de auto worden gehaald. Het waren
bange en pijnlijke momenten. Er
volgde een moeilijke periode van
operatie en verblijf in het zieken
huis. En een strijd om bij elkaar te
blijven. Dat is met steun van de kin
deren gelukt. In het ziekenhuis,
maar vanaf 24 april ook in Ten An
ker. Maar terug naar hun eigen wo
ning aan de Mossellaan kunnen ze
niet meer. Dat betreuren ze. Ze
woonden er met plezier.
Mevrouw Anthonisse genoot er erg
van de tuin. ,,We zijn al bijna negen
maanden niet meer thuis geweest,
zegt Anthonisse in de ’ziekenka
mer’ van 8 bij 4 meter van de Stel-
berg van het woonzorgcentrum. Ze
zijn zeer te spreken over de verzor
ging. Omdat zijn vrouw nu afhanke
lijk is van een rolstoel, hebben ze
ook besloten naar een aangepaste
woning te zoeken. Ze kunnen te
recht in Dalemhof, op de vijfde ver
dieping met een mooi uitzicht. Ge
makkelijk was de beslissing niet,
zegt Anthonisse. ,,Daar denk je lan
ger dan een dag over. Maar je moet
afstand kunnen nemen.’’ Ze zijn
dankbaar voor het feit dat ze nog sa
men zijn. Dinsdag kwam burge
meester Nuis het echtpaar geluk
wensen. Daarna werd het echtpaar
verrast door een etentje in restaurant
Bellevue in Willemstad waar een
kleinzoon kok is.
,,In de jaren zeventig was links populair. Ruim dertig jaar later is
het met de PVV het tegenovergestelde. Je voelde de woede bij
de mensen. Laat ik dan maar een voettocht gaan doen. De tijd
nemen om te horen hoe het zit. Niet via Radio 1 of TV en andere
snelle media. Ik ga juist vertragen.’’
De eerste vier delen van het Weih-
nachtsoratorium van J.S. Bach zijn
op zaterdag 15 december te belui
steren in het gemeentehuis in Tho-
len. De christelijke oratoriumver-
eniging Te Deum Laudamus uit
Kapelle voert met medewerking
van sopraan Margreet Rietveld, alt
Astrid Krause, tenor Jean-Léon
Klostermann en bas Daniel Her
man Mostert het werk op in het
atrium.
Het begeleidingsorkest Continuo
Rotterdam ondersteunt de cantate-
zang, Tonnie Nijsse verzorgt de
basso continuo en het geheel staat
onder leiding van dirigent Paul
Heijboer. Als afsluiting worden en
kele delen uit de zesde cantate uit
gevoerd. Het Weihnachtsoratorium
bestaat uit zes cantates. Oorspron
kelijk werden niet alle delen achter
elkaar uitgevoerd, maar afzonder
lijk op feestdagen rond Nieuwjaar.
Het concert begint ’s avonds om
acht uur en kaarten zijn onder an
dere te koop bij boekhandel Oost-
dijk in Tholen.
gend en fijn als er veel belangstel
lenden zijn. Bezoekers gaan gega
randeerd met een goed en warm ge
voel naar huis. De kerstviering
wordt gehouden in verenigingsge
bouw de Wingerd in Tholen om ze
ven uur ’s avonds.
De catechesegroep van gehandicap
tenbelangenvereniging Sien houdt
op woensdag 12 december een
kerstviering. Het is voor de cateche-
seleiding en voor de leden bemoedi-
Hierbij wil ik reageren op het arti
kel, Natuurvereniging vindt buiten
dijks fietspad bij Hollarepolder geen
punt, vogels Sint-Annaland onder
vinden hinder van fietsers’ in de
Eendrachtbode van 29 november.
Dit naar aanleiding van het door de
Natuurvereniging Tholen vastge
stelde onderzoeksrapport ‘genieten
van de schorren’ en de houding van
de provincie daarover.
Zoals bekend, betreft het hier het
buitendijkstraject, vanaf de Krab-
benkreekdam tot aan Sint-Anna-
land. Met de conclusie van de na-
tuurvereniging kan ik mij geheel
verenigen en de toegankelijkheid
van het beoogde traject heeft mijn
volledige instemming. Waarom?
Meerdere malen heb ik met mijn
gezin de vakantie doorgebracht op
de Waddeneilanden.
Tijdens deze vakanties hebben wij
vaak gebruik gemaakt van de
uitnodigende buitendijkse onder-
houdspaden langs de Waddenzee,
die tevens zeer geschikt en toe-
gangkelijk zijn voor fietsers en
wandelaars. Wat mij tijdens deze
fietstochten opviel, en wat ik aan
mijn vrouw verbaasd meedeelde,
was dat eenden, ganzen, aalschol
vers en ander gevogelte zo tam wa
ren. Van mensen, wandelaars en
fietsers, waren zij niet bang. De
vogels zaten bij hoogwater op de
dijkglooiing en schrokken blijk-
waarde ze, de jurk versleet ze. Haar
man droeg ook een hoed en een kor
te jas. Ook hij versleet de kleren die
hij op zijn trouwdag droeg. Ze lie
ten zich ook fotograferen, vertelt
Anthonisse. Door Verkerke in
Scherpenisse. ,,Twaalf gulden voor
twaalf foto’s. Tegenwoordig laten
ze een heel boek van zichzelf ma
ken met steeds dezelfde foto’s.’’
Ze bleven 34 jaar in het huis aan de
Stoofstraat wonen. Behalve ge
meenteontvanger leidde Anthonisse
samen met Johannes van Dijke een
administratie- en assurantiekantoor.
Antonisse deed de verzekeringen.
En was hij agent van de NMS, de
Nederlands Middenstands Spaar
bank, opgericht in 1927. (Het werd
later overgenomen door Hans van
Dijke, nu is het Overbeeke en Van
Dijke en Regiobank.)
Ze bleven 34 jaar in het huis wonen.
Op de agenda van de gemeentelijke
adviescommissie samenleving ston
den dinsdag maar liefst 17 agenda
punten. Onder meer jaarverslag Oc-
Tho, jeugdbeleid, begroting GGD
Zeeland en Samenwerkingsverband
Welzijnszorg Oosterschelderegio,
tarieven dorpshuizen, intrekking
verordening kinderopvang.
Een lange lijst waar de commissie
tot tien over tien mee zoet had
kunnen zijn, had waarnemend
voorzitter Rien Klippel becijferd.
Iedere fractie krijgt een aantal mi
nuten per agendapunt. Maar door
het ontbreken van de PvdA en de
SP werd er minder tijd aan be
steed. Als alle fractie het eens zijn
met de voorstellen van b. en w.
dan worden de onderwerpen in de
gemeenteraad behandeld als een
hamerstuk. Als er een fractie ont
breekt, dan moéten alle onderwer
pen besproken worden in de ge
meenteraad. Immers het is niet
bekend hoe de afwezige fracties
denken over een bepaald onder
werp. Maar daar was nu wat op ge
vonden. De waarnemend griffier
Leen Vermeij zou nagaan wat het
standpunt van de SP en de PvdA
is. De fracties zouden ook de ver
gadering naluisteren, zodat ze op
de hoogte zijn van de standpunten
van de andere fracties. Zo kunnen
een aantal onderwerpen donderdag
toch als hamerstuk op de agenda
van de laatste gemeenteraad van
dit jaar komen.
In Scherpenisse bezocht hij de
openbare basisschool, naast de re
formatorische Groen van Prinsterer.
’Verdeeld basisonderwijs. Met de
rug naar elkaar,’ staat er op zijn
tweet. Het brengt hem al snel op de
problematiek van de kleine scholen
die dreigen te worden opgedoekt als
het leerlingenaantal blijft dalen. ,,In
Scherpenisse is de openbare school
nog groot genoeg. In Kats, met een
school met 20 leerlingen, volgens
In Sint-Maartensdijk bezocht hij de
koffiemiddag van het Leger des
Heils. ,,Ik kon kiezen tussen het
verbouwde gemeentehuis of het Le
ger. De keuze was niet moeilijk. Bij
het Leger hoor je de verhalen van de
mensen en zie je de vrijwilligers die
druk bezig zijn. Mensen kunnen er
kleding en meubels kopen. Hartver
warmend.’’ Schuurman Hess vindt
het een belangrijke voorziening.
Verhaalt van iemand die van de ene
op de ander dag alles kwijt is ge
raakt en zich dan toch voor 200 euro
aan spullen van het Leger des Heils
in kan spannen om zijn leven weer
op te pakken. Al wandelend komt
de ene na de andere ontmoeting tij
dens zijn voettocht terug. Op zijn
rondje door Stavenisse spreekt hij
met Dies den Braber die bij zijn ga
rage staat aan de Prins Bernhard-
straat, tegenover de kerk van de
Oud Gereformeerde Gemeente in
Nederland. Over de Ramp maar ook
over diens hobby: glas-in-lood zet
ten. In Sint-Annaland ontmoet hij
op de Havendijk Jannetje Dekker-
den Haan die vertelt waar de haven
vroeger lag, over de Ramp, haar
kinderen en waar ze nu woont.
Maar ook over de plannen die er
zijn om het dorp dichter naar de ha
ven te brengen. En de economische
crisis die roet in het eten gooit. ,,Ik
weet niet of ik dat nog zal meema
ken,’’ zegt ze nuchter. Ze wijst naar
de kale vlakte achter C1000. Jan
schudt haar de hand, bedankt haar.
Ieder gaat zijns weegs. Schuurman
Hess vertrekt richting Flupland. Op
zoek naar verhalen waar hij weer
over kan vertellen. ,,Het is aan an
deren om er lering uit te trekken.
erover verbaasd hoe de PvdA daar
nog zo geworteld is in de samenle
ving. ,,De PvdA doet daar meer dan
alleen besturen in gemeenteraden.’’
Hij werd op de provinciegrens zelfs
opgewacht door Tweede Kamerlid
Lutz Jacobi, die zich begin dit jaar
nog kandidaat had gesteld voor het
leiderschap van de PvdA. In Am
sterdam liep hij een stuk samen met
de toenmalige wethouder Lodewijk
Asscher, nu vice-premier in het ka
binet Rutte II. Hij overnachtte bij
Felix Rottenberg, voormalig partij
voorzitter. Op Tholen bleef het stil.
Hij kent ook bijna geen Thoolse Pv-
dA-leden. Behalve raadslid Jolanda
Prins uit Sint-Maartensdijk die hij
eens ontmoette op een bijeenkomst
in het Zeeuwse, zegt hij. Jan stuurde
haar wel een berichtje, maar daar
bleef het bij. Hoewel partijgenoot
Henk Nieuwenhuis uit Tholen vrij
dagmiddag nog probeerde hem op
te zoeken op Flupland.
Aan het eind van de tocht - op 3 fe
bruari 2013 - zal hij verslag uitbren
gen van de ervaringen en inzichten
die hij opdeed door onderweg met
de mensen te praten over wat hen
bezighoudt. Over werk, zorg en on
derwijs. Hij zal ook aanbevelingen
doen, zegt hij. Op een bijeenkomst
in Kats, maar ook via een publicatie
van de Wiardi Beckman stichting,
het wetenschappelijke bureau van
de PvdA dat hem voor deze tocht fi
nancieel ondersteunt.
Twee dagen per week lopen. Hij
heeft het er druk mee. Het is niet al
leen de tochten voorbereiden, maar
er ook over schrijven. ,,Ik loop nu
twee weken achter,’’ verontschul
digt hij zich. Tijdens zijn wandelin
gen door stad en land zijn er twee
zaken waar hij zich aan houdt: niet
in het donker lopen, en wachten
voor het rode stoplicht. Op Tholen
hoeft dat laatste alleen bij de Nieu
we Postweg onder Tholen.
teraad of van provinciale staten, be
nadrukt hij. Toch heeft hij invloed.
Door dit bijzondere project bijvoor
beeld dat hem door heel het land
voert. En behalve op de website
schrijft hij ook voor het ledenblad
Rood van de PvdA. Hij is meer de
man van de lange adem. Keert zich
af van de haast om te scoren die
zich van de meeste media meester
heeft gemaakt.
Zelf komt hij uit de journalistiek.
Leerde het vak in België. Werkte bij
de Morgen, het progressieve dag
blad voor Vlaanderen. Keerde terug
naar Nederland, woont nu al weer
25 jaar in Kats. ,,Als ik daar aan de
dijk sta, zie ik Tholen altijd liggen.
Op de dijk aan het Mastgat tussen
de Moggershilpolder en de Anna-
Vosdijkpolder, verbaast hij zich
over het uitzicht. De Zeelandbrug,
een door de lage zon verlichte
streep die naar de einder wijst. Hij
herkent de drie grote windmolens
bij Kats. Daar schreef hij toneel
stukken. Haalde landelijk bekende
acteurs naar het dorp. Liet ze samen
met de mensen uit de omgeving
spelen. Een afgesloten hoofdstuk
waar hij nu niet te veel over kwijt
wil. Voor de voettocht zijn andere
zaken belangrijk. Vooral in Fiesland
ervoer hij hoe de partij nog functio
neert zoals het volgens hem overal
zou kunnen. Hij sprak een bevlogen
78-jarige onderwijzer ’die de zin
uitlegde van het lezen van een boek,
die niet minderwaardig doet over
anderen, die gelooft in eigen
kracht.’ ,,Tegen het platvloerse. In
al die dorpen doen mensen vrijwilli
gerswerk. In elk dorp is wel een
museum. Zonder één cent subsidie.
Dat zou je op Tholen ook kunnen
doen, maar je moet dan zo’n ge
meenschap wel organiseren.’’
baar niet van onze heel dichtbij-
zijnde aanwezigheid. De mens was
voor de vogels blijkbaar een veel
voortkomend object, waar zij niet
bang voor hoefden te zijn. Dit bete
kent dat, wanneer het beestje maar
vaak genoeg met de mens gecon
fronteerd wordt - en met rust
wordt gelaten - er van verstoring
geen sprake is. Mij is gebleken dat
van gelijksoortig gedrag van de vo
gels ook sprake is op ons eiland.
Op het traject vanaf de Oesterdam
tot aan Sint-Maartensdijk, waar op
zomerse dagen door onze burger en
toerist veel gebruik van wordt ge
maakt, zijn de symptomen van
schuwheid grotendeels afgeschud.
Dus heren van de provincie (zij
die het aangaan uw vermeende re
den - verstoring van de vogels - is
in mijn optiek niet steekhoudend.
Wat is of zijn dan wel jullie re-
den(en)?
Ik stel voor - kijk eens in de spiegel
en diep in jullie hart - en kom tot
de conclusie dat verstoring niet de
werkelijke reden is, doch WIJ
WILLEN HET NIET HEBBEN.
Dus autoritair gedrag!
Al vele jaren wordt gestreefd over
heid en burger dichter tot elkaar te
brengen. En dat gebeurt op deze
manier niet. Ik acht het voor burger
en toerist wenselijk dat invulling
kan worden gegeven aan de aanleg
van het beoogde traject. Het zal
een verrijking zijn voor ons mooie
eiland Tholen. Het is het waard!
Hij is de voettocht begonnen om te
luisteren ’naar verhalen van mensen
die de sociaaldemocratie uit het oog
heeft verloren.’ Op zoek naar de
bronnen en oorzaken van dit verlo
ren contact. Hij tekent het op, maakt
onderweg foto’s en schrijft er over
op zijn website: De voettocht van
Jan. Maar ook via Facebook en
Twitter laat hij weten wat hij er
vaart. Hij heeft 586 volgers.
Op een briefkaart die als visitekaar
tje dient, staat zijn route door Ne
derland aangegeven. Het stukje
over Tholen en Sint Philipsland
staat er niet op. ,,Tholen is in de rest
van Zeeland altijd een stukje dat
vergeten wordt. Dat is niet fair. Ik
vind dat ik alle eilanden aan moet
doen.’’ Het zijn de laatste loodjes.
Zo begon hij donderdag aan zijn
tocht van Tholen naar Stavenisse.
Wilde in Tholen het zorgcentrum
Ten Anker bezoeken, maar dat lukte
niet. Sprak er op straat wel een ver
pleegster die jarenlang in zieken
huis Lievensberg had gewerkt en nu
met pensioen is en een rondje door
het stadje deed. Zo kreeg Schuur
man Hess toch nog wat mee over de
zorg. Veel tijd om lang met mensen
te praten heeft hij natuurlijk niet.
Maar het is vaak net voldoende om
te horen wat er leeft.
Hij zoekt ook steeds contact met
partijgenoten. Laat van tevoren we
ten dat hij er aan komt. Soms lopen
ze een stukje met hem mee. In
Friesland kreeg hij van dorp tot
dorp gezelschap van een partijge
noot. Schuurman Hess heeft zich
Hij zag Hanny van de Werfhorst re
gelmatig. Ze was de dochter van
een melkrijder en kwam bij het
kroostrijke gezin aan de deur. Bo
vendien zagen ze elkaar ook in de
kerk. Zij was haar moeder vroeg
verloren en toen haar vader in 1945
overleed, werd ze wees en aangeno
men in het gezin van dominee Van
Leeuwen die door de Gereformeerde
Gemeente in Tholen beroepen werd.
Hoewel het contact was verbroken,
bleven ze belangstelling voor elkaar
houden. Hanny probeerde de fami
lie Anthonisse in Poortvliet op te
