'Ik wilde niet alleen naar een stad,
ook wel graag naar het buitenland'
'Hij was er zelf hartstikke 'gröós'
mee geweest als hij nog leefde'
Oesters rapen
Oosterschelde
Voedselactie bij supermarkt
'Dit is mooi, maar je maakt je
muziek niet om prijzen te winnen'
Donderdag 8 november 2012
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
De 24-jarige Sandra van der Reest is volgens haar moe
der Esther van der Reest uit Sint-Maartensdijk hét voor
beeld dat het niet uitmaakt waar je vandaan komt. om te
kunnen worden watje wil. Geboren op het kleine stukje
land dat Anna Jacobapolder heet. kreeg ze de drang om
de wereld te ontdekken. Na twee studies en avonturen in
het buitenland, werkt ze nu bij een van de grootste za
kenkranten in Londen, The Wall Street Journal. Eind de
ze maand neemt ze haar diploma in ontvangst voor haar
studie marketing aan de universiteit in Edinburgh.
Sandra van der Reest verkent de wereld van de Polder tot Londen
Gewone man
Aftakeling
Volle theepot
Afstand houden
Flexibel
Jostiband speelt
zaterdag in Tholen
Metropole orkest
„Bijzonder dat hij op deze manier vereeuwigd is." Wilma
Giljam uit Sint-Annaland is in haar nopjes met het boek
Zeeuwlingen, dat vrijdag is gepresenteerd. Zij heeft een
gesigneerd exemplaar in ontvangst genomen. Fotograaf
Peter Verdurmen en één van de twee schrijvers, Jan Jan
sen, legden haar verhaal over de zorg voor de 105 jaar
oud geworden Jacob Hage uit Sint-Maartensdijk vast. Hij
overleed in maart van dit jaar. Hage woonde ongeveer 15
jaar in zorgcentrum Ten Anker in Tholen en Giljam was
zijn persoonlijk begeleider. Het boek beschrijft de verha
len van twaalf Zeeuwse honderdplussers.
Thoolse Jap Hage en verzorger Wilma Giljam in boek Zeeuwlingen
Oud-Tholenaar Martin Fondse wint Edison
„Dit is één van de mooiste prijzen die ik ooit heb gewon
nen, maar je maakt je muziek niet om prijzen te winnen.
Je wil mooie muziek maken." De Zeeuwse nuchterheid
heeft de overhand in de reactie van Martin Fondse op het
winnen van een Edison. De oud-Tholenaar, zoon van Jan
en Bea Fondse. krijgt deze muziekprijs op woensdag 28
november in het Muziekgebouw Eindhoven overhan
digd. Het is een gerenommeerde prijs. „Een erkenning
voor je werk", zegt Fondse. De jury verkoos zijn project
Testimoni boven de twee andere genomineerden in de
categorie Jazz nationaal.
Sandra van der Reest (midden, achter het kleine meisje) heeft tijdens haar studie vrijwilligerswerk gedaan in Indonesië, waar ze verbleef in
een gastgezin
Waar woon je nu?
„Ik ben 24 en woon op dit moment
in Londen. Ik heb in augustus mijn
Master of Science (MSc) in marke
ting aan The University of Edin
burgh in Schotland afgerond en
ben in augustus naar Londen ver
huisd voor mijn stage. Ik heb te ho
ren gekregen dat ik geslaagd ben,
dus ik krijg 27 november mijn di
ploma. Mijn ouders, broer en zus
plus aanhang en hun drie kinderen
komen dan allemaal naar Edin
burgh om erbij te zijn. Mijn ouders
hebben me tijdens mijn studie al
tijd gesteund en aangemoedigd, en
nog, en ik ben er immens dankbaar
voor dat ze dit allemaal voor mij
mogelijk gemaakt hebben."
Kom je nog wel eens in Tholen of
ben je nog van plan om terug te ke
ren?
„Toen ik op kamers in Tilburg zat
(waar ik International Business, of
tewel internationale bedrijfsecono
mie, studeerde aan de UvT) kwam
ik eerst om de week naar huis,
naarmate ik het drukker kreeg, met
van alles en nog wat, kwam ik wat
minder vaak. Sinds ik in het bui
tenland zit, ben ik helaas niet zo
vaak meer thuis. Ik kom nog wel
met kerst naar huis en probeer zo'n
drie keer per jaar te komen. Soms
komt mijn familie mij opzoeken.
Zo is mijn broer langsgeweest toen
ik in Edinburgh zat en zijn we naar
Manchester gegaan omdat ik kaart
jes voor Ajax-Manchester United
had weten te krijgen (hij is een
enorme Ajaxfan). Ik vind het altijd
heel erg fijn weer thuis te zijn en
mis het wel, het lijkt dan net of ik
nooit ben weggeweest. Aan de an
dere kant weet ik ook wel dat het
mijn thuis niet meer is. Ik denk dat
ik misschien ooit later in mijn le
ven nog wel terugkom naar Neder
land, maar ik denk niet dat ik dan
in Tholen zal wonen. Al vind ik het
heel jammer dat ik mijn nichtje en
neefjes niet zo vaak zie. Ze zijn bij
na twee keer zo groot als ik weer
eens langskom, of ik heb er alweer
eentje bij (de vierde is op komst!)."
Op welke basisschool heb je geze
ten?
„CBS het Kompas te Anna Jacoba
polder (voorheen School met de
Jap Hage is tijdens de interviews,
die in de tweede helft van 2011 wer
den afgenomen, niet meer de oude.
Zo'n anderhalf jaar geleden heeft
hij een tia gekregen. Hij is sindsdien
in zichzelf gekeerd, in gedachten
verzonken. Veert af en toe nog wel
eens op als hij iets bekends hoort.
Het hoofdstuk in het boek dat om
hem draait, heet dan ook niet naar
hem, maar Zorgen om een honderd
plusser. Naast Giljam. komt coördi
nator welzijn in Ten Anker, Leanne
Swarthoff, aan het woord. En Hages
nicht Jannie de Bruin-Van Zanten
uit Halsteren.
Giljam was vrijdag samen met
Swarthoff bij de boekpresentatie in
Middelburg. Ze is blij met het ver
haal. „Hij was er zelf ook hartstikke
'gröös' mee geweest als hij nog leef
de. Hij stond graag in de belangstel
ling. Terwijl het een hele gewone
man was. Jammer dat hij er niet bij
was. Elke honderdjarige verdient het
om erin te staan." Ze vindt de moti
vatie van de schrijvers mooi, dat
honderdjarigen meer aandacht ver
dienen dan ze vaak in de media krij
gen. Ze wilden hun levensverhalen
vastleggen. Oud-journalisten Jan
Jansen en Peter Oggel, de schrijvers,
legden contact met Swarthoff, die
direct enthousiast was. Volgens Gil
jam kregen de schrijvers niet overal
zo makkelijk medewerking.
De Sint-Annalandse had een specia-
Bijbel). Als ik wel eens aan vrien
den vertel dat we met z'n vieren in
groep 1 zaten en zo elk jaar door
schoven tot groep 8, en een van
hen mijn neef was en 'een mijn ach
ternicht, kunnen ze me haast niet
geloven. Met drie verschillende
leeftijden in een klas met één juf
vinden ze hier vaak onvoorstelbaar.
Dat geldt ook voor het naar huis
liften van Sint Philipsland voordat
de buurtbus er was. Toen ik in Mid-
delharnis naar CSG Prins Maurits
ging, zat ik in een klap met 32 leer
lingen in een klas, bijna meer dan
de hele basisschool bij elkaar!
Toen ging er spreekwoordelijk een
wereld voor me open en op de dag
dat ik 16 werd, mocht ik op voor
mijn bromfietscertifaat en zat ik op
mijn scooter, waar ik bij 't Veer
huis in de spoelkeuken voor had
gespaard. Daar heb ik heel wat op
gereden, elke dag naar school heen
en terug en ook werken bij de
Blokker in het weekend, en na
schooltijd bij vrienden op bezoek
op Schouwen Duiveland en Goeree
Overflakkee. Ik besloot dus al heel
vroeg voor mezelf dat ik op kamers
wilde omdat het me wel wat leek
student te zijn in een grote stad."
Wat was je droom als klein meisje?
Wat wilde je worden?
„Ik heb het nooit echt precies ge
weten, van lerares Engels, kinder
psychologe tot advocaat. Het ging
een beetje heen en weer en omdat
ik goed in talen bleek, had ik ei
genlijk eerst voor een cultuurpro
fiel gekozen, zonder economie."
Waarom heb je gekozen voor be
drijfseconomie?
„Toen ik in de vierde van het vwo
me op beroepen moest gaan oriën
teren, zag ik me eigenlijk meer in
een bedrijf werken. Ik wilde niet
alleen naar een grote stad maar ook
wel graag naar het buitenland, dus
koos ik voor de Engelstalige Bach
elor of Science (BSc) International
Business, in plaats van de Neder
landstalige studie bedrijfsecono
mie. Ik was vrij goed in Engels,
maar ik vond vooral het internatio
nale aspect ervan aantrekkelijk.
Mijn klasgenootjes kwamen van
over de hele wereld. Ik was
nieuwsgierig naar andere culturen.
Ie band met Hage. Eigenlijk wei
met elke cliënt die ze begeleidt. Nu
Hage er niet meer is, heeft ze er ze
ven. Ze heeft met iedereen wel wat,
zegt ze. „Soms word je geraakt door
iets en dan kan het niet meer kapot.
Het is moeilijk uit te leggen. Het
kan zijn door een grapje. In elk ge
val iets dat de klik geeft."
Ze houdt van uitdagingen in een
cliënt. „Het mooiste vind ik om te
zorgen voor mensen die weinig heb
ben, zoals Jap. Mensen die geen
kinderen hebben, waar niet alles au
tomatisch voor geregeld wordt. Zo
heb ik bijvoorbeeld zijn verjaar
dagsfeest georganiseerd toen hij
100 werd. Dan krijg je natuurlijk al
een band als je zoiets doet." Hage
had alleen nog neven en nichten,
kinderen van zijn twee overleden
zussen. Nicht Jannie de Bruin
woonde het dichtst in de buurt en
kwam regelmatig langs.
Hage is de eerste cliënt waar Giljam
zo lang voor heeft gezorgd. Niet de
eerste honderdjarige. Ook mevrouw
Beeke, die 104 is geworden, heeft
ze nog verzorgd. „Toen zat ik nog
op de eerste etage. Ik heb het laatste
stukje van haar leven niet meer
meegemaakt, omdat ik werd over
geplaatst naar een andere afdeling."
Hage heeft ze wel van begin tot eind
gekend. Hij kwam toen ze nog op
de eerste etage werkte. Hij was
thuis in Sint-Maartensdijk overval-
De doorslaggevende factor was dat
ik met International Business voor
een semester naar het buitenland
kon!"
Wat zou je willen worden en wat is
daar tot nu toe van gekomen?
„Ik wist nog steeds niet precies wat
ik wilde. Alleen dat ik bij een groot
internationaal bedrijf zou willen
werken, omdat het dan makkelijker
zou zijn om naar het buitenland te
gaan. Ik heb een half jaar mijn stu
die gepauzeerd om bij L'Oréal sta
ge te gaan lopen en dat is een hele
goede werkervaring geweest. Qua
beroep vind ik het eigenlijk het be
langrijkst dat je het naar je zin
hebt. Ik heb het geluk dat ik in heel
veel dingen geïnteresseerd ben, dus
ik heb naar van alles en nog wat
len. Als voormalige uitbater van
café Havenzicht, moest er een flinke
som geld liggen, dachten de over
vallers. Hage durfde niet meer thuis
te wonen en kwam naar Ten Anker,
waar zijn vrouw Nel toen al zat,
omdat ze ziek was. Haar heeft Gil
jam nooit gekend. „Ze is vrij snel
overleden."
Hage was geestelijk nog goed toen
hij werd opgenomen. .Zijn ogen
zijn altijd al een minpunt geweest."
Hij verhuisde met Giljam mee naar
de tweede etage en zo heeft ze zijn
weg naar ouderdom van dichtbij
kunnen meemaken. „Ik heb het pro
ces van aftakeling meegemaakt,
heel triest."
Op de vraag wat voor man het was,
verschijnt een glimlach op haar ge
zicht en antwoordt direct: „Driftig.
Het moest nog gisteren gebeuren.
gekeken. Uiteindelijk ben ik bij
The Wall Street Journal terecht ge
komen. Ik had nooit specifiek over
een carrière in de media nagedacht,
maar ik heb het heel erg naar mijn
zin. En er zitten zoveel aspecten
aan, dat ik me absoluut niet ver
veel. Ook er zijn genoeg mogelijk
heden om door te groeien."
Waarom ben je in Turkije gaan stu
deren? Was dat voor je studie of
voor het land?
„Beide, ik kon voor mijn studie
vakken in het buitenland volgen
maar het land mocht je min of meer
zelf kiezen. Ik heb voor Turkije ge
kozen omdat ik de islamcultuur in
teressant vind en zelf wilde onder
vinden hoe het zou zijn in een
niet-westers land te wonen. Ik wil-
Hij was 'kort an de karre'. Als hij
om vijf uur binnenkwam, moest de
thee klaar staan. Een goed gevulde
theepot moest het zijn." Ze vertelt
dat hij in de loop der jaren wat ge
moedelijker is geworden. „Hij is
nooit boos op mij geweest, maar dat
komt omdat ik goed kan praten."
Hij werd ook aanhankelijker vol
gens Giljam. „Misschien was dat
een roep om aandacht. Sommigen
noemden het handtastelijk. Dat was
hij ook wel, maar het is maar net
hoe je ermee om ging. Als je zei,
Japje nu is het wel genoeg, dan luis
terde hij. Misschien deed hij het ook
gewoon om te plagen."
In haar werk als persoonlijk bege
leider heeft Giljam twee keer op een
jaar een zogeheten multidisciplinair
overleg met artsen, familie en be
woner. In de beginjaren zat Hage er
zelf nog bij. later was zijn nicht het
eerste aanspreekpunt. Het verschil
in perspectief van verzorger en fa
de ook een cultuur leren kennen die
meer van de onze verschilt dan bij
voorbeeld Frankrijk of Spanje.
Ook heeft Turkije een relatief ster
ke economie en speelt het een
steeds grotere politieke rol, dus
binnen mijn studie was het ook een
interessante keuze. Wat vooral aan
Istanbul fascinerend is, is dat je de
verschillen en de overeenkomsten
tussen twee culturen zo pal naast
elkaar ziet. Ondanks dat ik erg naar
het buitenland toe trok, had ik
soms wel heimwee en leerde ik
dingen over mezelf waaruit bleek
hoe Nederlands ik eigenlijk was.
Gelukkig kreeg ik van thuis pak
ketjes met hagelslag toegestuurd."
Wat voor vrijwilligerswerk heb je in
Indonesië gedaan? Hoe raakte je
milielid komt in het boek naar vo
ren. Giljam heeft wel eens menings
verschillen met familieleden. Ze
komt op voor de belangen van haar
cliënten. ,Je bent niet alleen met
hun lichamelijke verzorging bezig,
ze vertellen je ook hun problemen.
Dat doen ze niet altijd bij familie,
ook omdat ze die er niet altijd mee
willen lastigvallen."
Hage was eenvoudig, zegt Giljam.
.Japje had nooit problemen. Het
enige was. dat hij nooit genoeg thee
in zijn theepot had. Hij heeft ook
een eenvoudig leven geleden. Veel
luxe heeft hij zich nooit gepermit
teerd."
Hoewel Giljam op professionele
wijze afscheid heeft kunnen nemen,
is ze wel geraakt door het verlies
van Hage. „Natuurlijk missen we
hem, maar zijn dood is toch ook wel
als een bevrijding gekomen", zegt
ze in het boek. Tijdens de crematie
heeft ze haar verdriet de vrije loop
daar verzeild?
„Tijdens mijn jaar in Istanbul (ik
besloot het met nog een semester te
verlengen) besefte ik hoe veel ge
luk ik had dat ik deze kansen alle
maal kreeg en mijn ouders achter
me had staan. Ik wilde graag iets
terug doen. Ik had als studievoor-
lichter voor de Universiteit van Til
burg als bijbaantje al voor de klas
gestaan en dacht dat ik als lerares
Engels anderen zou kunnen helpen.
Hen enthousiast maken over En
gels en hen iets zou kunnen vertel
len over Europa. Omdat ik door
mijn verblijf in Turkije meer in
zicht had gekregen in de islam
koos ik uiteindelijk voor Indonesië.
Ik had een geweldig gastgezin en
grappig genoeg sprak de grootva
der zelfs Nederlands omdat hij tij-
gegeven. Ze zat naast mevrouw
Nuis, de burgemeestersvrouw. Die
heeft Hage ook gekend, alleen al
vanwege zijn leeftijd. Daardoor
kwam ze jaarlijks op verjaardagsbe-
zoek met haar man.
Giljam geeft veel om haar werk. „Ik
heb soms meer gevoel met bewo
ners dan met familie. Ik zeg altijd,
als je er geen gevoel meer bij hebt,
moetje stoppen. Ik denk vaak. ik ga
een beetje afstand houden, maar dat
lukt gewoon niet."
In totaal zijn acht van het 160 pagi
na's tellende boek aan Hage en zijn
verzorgers gewijd. Als Giljam door
het boek bladert, stopt ze bij een fo
to van Hage, geportretteerd terwijl
hij op zijn handen leunt. „Dat vind
ik de mooiste foto. In gedachten
verzonken. Zo zat hij op het laatst
heel veel."
dens de bezetting op een Neder
landse school had gezeten! Zo zie
je dan maar weer wat een kleine
wereld het is."
Vervolgens ben je in Edinburgh
gaan studeren.
„Met het oog op het vinden van
mijn eerste baan dacht ik dat het het
beste zou zijn ergens te gaan stude
ren waar ik dan na mijn master ge
lijk zou kunnen werken. Omdat ik
in het Engels kan werken was het
Verenigd Koninkrijk een goede
keus. Ik koos voor Edinburgh om
dat The University of Edinburgh
een goede naam heeft en een mar
ketingprogramma aanbood met mo
derne vakken als Marketing So
ciety en Marketing Sustainability.
Edinburgh is een prachtige stad en
ideaal voor een student. Londen is
veel duurder en ik dacht er al aan
dat ik misschien na Edinburgh in
Londen zou kunnen gaan werken."
Wat is je functie bij The Wall Street
Journal? Wat doe je er precies?
„Ik ben Marketing Assistant voor
The Wall Street Journal onder Dow
Jones. Ik werk in het team dat mar
keting activiteiten bedenkt en uit
voert voor de European Edition die
in Europa, het Midden Oosten en
Afrika wordt verkocht. Ik houd me
bezig met de abonnementen, web
sites en emails en zorg dat ze er
goed uitzien en alles werkt. En ik
houd allerlei rapporten bij over
hoeveel orders we krijgen en hoe
effectief onze activiteiten zijn. Ik
mag daarnaast ook verschillende
grotere projecten doen en op dit
moment ben ik bezig met het plaat
sen van advertenties in Polen, Italië
en Spanje. Ik word heel erg aange
moedigd met ideeën te komen en
vind het heel fijn dat ik er een stuk
je creativiteit in kwijt kan."
Heb je nog tijd voor hobby's? Wat
doe je graag in je vrije tijd?
„Haha, eigenlijk niet, maar ik
maak er tijd voor. Vorig jaar deed
ik erg veel aan hardlopen. Ik train
de voor de Edinburgh Marathon. Ik
ben twee maanden geleden met een
yogacursus begonnen en dat doe ik
nu eigenlijk vaker omdat ik het erg
fijn vind dat daar een stukje ont
spanning bij zit en het goed is voor
je houding (aangezien ik de hele
dag achter een computer zit). Ik wil
er graag alles eruit halen nu ik in
Londen woon, dus ik probeer elk
weekend weer iets nieuws te ont
dekken en ik ben nog lang niet
klaar. Ik zou het zonde vinden al
leen maar van het kantoor naar de
bank heen en weer te gaan. Ook ga
ik graag als het even kan een week
end op bezoek bij vrienden, en ben
ik wat bezoekjes naar Istanbul en
Stockholm aan het plannen. Ik doe
de groetjes aan mijn damesdispuut
Fame in Tilburg."
De jury bestaat uit vier prominenten
uit de muziekwereld en staat onder
voorzitterschap van radioprogram
mamaker Vincent van Engelen. Het
jurycommentaar luidt als volgt: „De
jury roemt Testimoni, een suite in
twee delen: 'Interiori' .een intro
spectief deel en 'Exteriori': een lof
lied op de expressie. De luisteraar
wordt meegesleept door de prachti
ge composities van Martin Fondse,
die zijn inspiratie put uit verschil
lende bronnen, en de muzikale ver
beeldingskracht van trompettist Eric
Vloeimans en het sublieme spel van
het Matangi Strijkkwartet. Testimo
ni is voor de jury een project waar
in hedendaags gecomponeerde en
geïmproviseerde muziek op een fas
cinerende manier zijn gecombi
neerd tot een boeiende muzikale er
varing."
De Edison is een van de oudste mu
ziekprijzen in de wereld. Alleen de
Amerikaanse Grammy is een jaar
ouder dan de Nederlandse Edison.
Het is een jaarprijs voor artiesten,
die met hun platenoeuvre van dat
jaar de beste prestatie - naar het
oordeel van jury - in hun genre ge
geven hebben. De Edison is welis
waar een landelijke prijs, maar vol
gens Fondse ook bekend in het
buitenland. Eerder won hij een in
ternationale muziekprijs in Boston,
voor een van zijn composities.
Fondse zegt niet van een bepaalde
prijs te dromen. „Dit komt op een
Vrijwilligers van Dorcas staan mor
gen en zaterdag bij vrijwel alle su
permarkten in de gemeente Tholen
om een boodschappenlijstje te over
handigen. Ze vragen het winkelende
publiek om één of meerdere artike
len van het lijstje te kopen en aan
Dorcas te schenken voor het samen
stellen van een voedselpakket. Dor
cas houdt jaarlijks een voedselactie
om mensen die in Oost-Europa on-
Abba Vader is zaterdagavond het
openingslied tijdens het concert
van de Jostiband in Tholen. De
Thoolse afdeling van Sien, de be
langenvereniging voor mensen met
een verstandelijke beperking, heeft
het landelijke bekende orkest van
gehandicapten naar Tholen gehaald
vanwege haar 45-jarige jubileum.
Volgens het bestuur van Sien is een
concert van de Jostiband bijwonen
een hele belevenis. Dat het nu in
Tholen komt, terwijl het slechts
een handjevol optredens per jaar
geeft, is een uitgelezen kans om er
bij te zijn.
In totaal worden er 14 nummers
opgevoerd van allerlei genres, va
riërend van 'Als de klok van Arne-
muiden'en 'Twee emmertjes water
halen' tot 'You raise me up' en 'Je
zus leeft in eeuwigheid'. Sien pro
beert met de kaartverkoop uit de
kosten te komen. Er zijn nog bij di
verse adressen kaarten te koop
voor het concert, in alle kernen is
er een verkooppunt. Het concert
begint om acht uur in gemeen
schapscentrum Meulvliet.
Leden van de vereniging van
beroepsvissers die actief zijn op
de Oosterschelde. de Westerschel-
de en Voordelta mogen voorlopig
geen Japanse oesters rapen in de
Oosterschelde. Dat hebben gede
puteerde staten bepaald. Het be
stuur van de vereniging, waaronder
secretaris J. Bolier uit Tholen,
maakt daar in een brief aan g.s. en
de leden van provinciale staten be
zwaar tegen.
De Japanse oester is voor vissers
en recreanten een plaag. Leden van
de vereniging hebben belangstel
ling getoond om ze beroepsmatig
weg te halen. Daar is een vergun
ning voor nodig van de provincie,
maar de vissers hebben te horen
gekregen dat individuele verzoe
ken niet in behandeling worden ge
nomen zolang er besprekingen
gaande zijn over een aanvraag van
de Nederlandse Oestervereniging.
Een overkoepelende organisatie
van 31 Nederlandse oestervissers
en oesterkwekers. 'Dit laatste lijkt
ons in strijd met het gelijkheidbe
ginsel dat in ons land wordt gehan
teerd.' Het bestuur vraagt ook om
leden van de vereniging een ver
gunning te verstrekken. De brief
staat morgen (vrijdag 9 november)
op de agenda van provinciale sta
ten.
gegeven moment voorbij." Hij
noemt het 'altijd goed om zo'n prijs
te winnen'. Geld levert het hem niet
op. „Ik krijg een beeldje, mag een
concert geven tijdens de uitreiking
en krijg daarnaast een hele hoop
media-aandacht."
Persoonlijk heeft hij niet veel last
van de bezuinigingen op cultuur,
hoewel hij het wel merkt. „Heel
veel theaters en zalen hebben het
moeilijk. Sommige zalen sluiten,
groepen vallen uit elkaar. Dat is niet
goed, want als er geen zalen zijn,
betekent dat dat je niet kunt spelen.
Zelf ben ik wel flexibel, omdat ik
behalve dat ik zelf speel ook com
poneer en dirigeer. Dus ik kan het
persoonlijk wel opvangen en ik heb
voldoende opdrachten voor de ko
mende tijd." Of de prijs hem ook
meer werk gaat opleveren, weet hij
nog niet. „Ik werk veel internatio
naal en dit is een extra uithangbord.
Deze prijs pakken ze me in elk ge
val niet meer af. Ik mag hem hou
den, hoef hem volgend jaar niet in
te leveren."
Tijdens de uitreiking van de Edi-
sons speelt Fondse samen met het
Metropole orkest. Daar kijkt hij
naar uit. „Ik heb zelf veel voor het
orkest gewerkt en ook wel al een
paar projecten mee gespeeld en het
is mooi dat mijn werk en het orkest
nu weer samen komen." Fondse
staat als componist bekend om zijn
grensoverschrijdende werk.
der de armoedegrens leven met kerst
en daarna een maaltijd te kunnen
bieden. Ook via de website Dorcas-
voedselactie.nl kunnen boodschap
pen worden gedoneerd en is het lijst
je te vinden. Artikelen die erop staan
zijn onder andere zonnebloemolie,
suiker, rijst en macaroni. Ook staat
er vruchtenthee, limonadesiroop en
jam op om de arme gezinnen een
beetje luxe te bieden.
Wilma Giljam is blij met het boek Zeeuwlingen, waarin als enige Thoolse honderdplusser Jacob Hage is opgenomen. De Sint-Annalandse
heeft hem jarenlang verzorgd en komt ook in het boek aan het woord.
Wilma Giljam en Jacob Hage tijdens één van hun laatste dagelijkse
momenten.
