'Velen praten niet over wat ze
hebben meegemaakt in de oorlog'
'Studie is theoretische onderbouwing
voor wat ik eigenlijk al jaren doe'
Studiehoofd
Spar en gemeentebestuur
moeten weer om de tafel
Albert Lugtenburg wil op Tholen veteranencentrum oprichten
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Thuiskomen
Taboe
Liever hoorcolleges
Leiden
Praten niet verplicht
Angststoornis
Iets met probleemkinderen. Tot zover is het voor Caro
line Ligtendag (18) duidelijk wat ze wil doen na haar
studie. In september start de Setallandse aan de oplei
ding pedagogische wetenschappen aan de universiteit
van Leiden. „De studie is eigenlijk de theoretische on
derbouwing voor wat ik al jaren doe."
Drie kwartier
Caroline Uqtendaq uit 5int-Annaland qaat pedagogische wetenschappen studeren
Meeloopdag
Nieuwe uitdaging
PEDAGOGIEK
Voor het eerst zomersluiting bij
zaterdaguitleen Sint-Maartensdijk
De bibliotheek Oosterschelde heeft, vanwege organisa
torische veranderingen, de openingstijden in de zomer
ingekort. Vijf weken lang kunnen er op zaterdag geen
boeken worden geleend bij de vestiging in Sint-Maar- t
tensdijk. Die periode duurt nog tot en met 11 augustus.
Het is het gevolg van een in mei ingezette reorganisatie,
waarbij vier volledige arbeidsplaatsen (4 fte's) zijn ver
dwenen uit de totale organisatie. Die zijn gerealiseerd
door gedwongen vertrek, natuurlijk verloop en vrijwillig
vertrek. Dat laat directeur Jannie van Vugt weten.
Krimp budgetten
Damhert verdoofd en terug in wei
Droog weer zorgt voor meer aanvoer
Stemmen
van lezers
De door oorlogshandelingen getekende Tholenaar Albert Lugtenburg
(49) bekijkt de mogelijkheden voor het oprichten van een veteranen-
centrum op een centrale plek in Zeeland. En als het even kan, in Tho-
len. De Libanon-veteraan wil een plek waar oorlogsveteranen zoals hij
zich thuis voelen. Jong en oud. „Een plek waar één woord volstaat."
Camouflagenetten. kleding en hel
men aan de muur. Over dat soort
dingen denkt de Tholenaar stiekem
na. En als het even kan een werk
plaats, waar oorlogsveteranen zoals
hij kunnen klussen aan oude voer
tuigen. Geen duur onderkomen.
Een loods, oude schuur of leeg
staand pand in de binnenstad van
Tholen volstaat. „Met een oude
bank en koffiezetapparaat", zegt
hij.
Lugtenburg lijdt aan een posttrau
matisch stresssyndroom (ptss) als
gevolg van het werk in Libanon.
Net negentien jaar was Albert, toen
hij vrijwillig tekende voor uitzen
ding naar het Midden-Oosten. Daar
woedde sinds 1975 een burgeroor
log tussen christenen en islamieten.
De VN moest er de vrede bewaren.
Albert zat er in 1982 zeven maan
den lang. Hij was vrachtwagen
chauffeur en behoorde tot de genie
van de Koninklijke Landmacht.
Hij bevoorraadde posten in het
heuvelachtige gebied. Zag veel.
Wat, daar laat Lugtenburg zich niet
in detail over uit. „Een verschrik
kelijk oorlog, dat was het." Hij
zwijgt even. ,Je voelt je onvoor
stelbaar machteloos." De Thole
naar houdt aan de uitzending 'een
knauw' over. Op nazorg van De
fensie kon hij niet rekenen. Iets wat
nog steeds aan hem vreet. „Een ge
voel van onrecht." Zelf merkte hij
er weinig van dat hij veranderd
was. Familie en vrienden wel.
Stemmingswisselingen, hevige re
acties. „Je moet thuiskomen, zei
mijn vader kort na mijn thuis
komst. Hij had gelijk. Met mijn
hoofd zat ik nog in Libanon. In de
oorlog." Terug in Nederland heeft
hij dan ook niet lang bij zijn oude
werkgever Philip Morris gewerkt.
Hij liep tegen zichzelf aan. „Het
ging gewoon niet meer. ik hield het
niet vol." Lugtenburg dacht aan de
wijze woorden van zijn vader over
'thuiskomen'. Zodoende sollici
teerde hij opnieuw bij de Land
macht. Ditmaal als chauffeur voor
de cadetten van de Koninklijke Mi
litaire Academie (KMA) in Breda.
„Dat was thuiskomen", zegt hij.
Tot 1989 heeft hij daar gewerkt.
Pas in 2007, 25 jaar na Libanon,
gaat het mis. Lugtenburg zoekt
professionele hulp en krijgt de
diagnose ptss. Vanaf dat moment is
hij aan zichzelf gaan werken. „De
kans is klein dat ik er ooit vanaf
kom", zegt hij. Je moet ermee le
ren leven." Want hoewel het dit
jaar dertig jaar geleden is, gaan er
nog altijd dagen voorbij dat hij
zich onbegrepen en machteloos
voelt. „Als ik met niet-militairén
praat over wat ik heb meegemaakt,
voel ik me vaak niet begrepen. Dat
kan ik mensen ook niet kwalijk ne
men. Ze hebben niet gezien wat ik
heb gezien. En ook al zeggen men
sen dat ze je begrijpen, zo voelt dat
voor mij niet. Dat wantrouwen
komt ook door de aandoening.
De Libanon-veteraan weet dat hij
niet alleen kampt met angstaanval
len. „Honderden oud-strijders met
mij", zegt hij. „Velen praten niet
over wat ze hebben meegemaakt in
de "oorlog. Dat is taboe. Ze stoppen
het weg." Volgens Lugtenburg is er
in Zeeland geen plek waar oude en
jonge veteranen kunnen samenko
men. „Je hebt alleen de BNMO
Zeeland", zegt hij. De Bond van
Nederlandse Militaire Oorlog- en
Dienstslachtoffers. „Daar komen
voornamelijk oud-Indiëstrijders en
Nieuw-Guinea veteranen op af.
Geen mannen van mijn leeftijd.
Voor jonge veteranen is er niets in
Zeeland. .Alleen in café Het
Zwijnshoofd in Bergen op Zoom
heb je het veteranencafé. Maar dat
trekt mij niet." Lugtenburg wil een
inloophuis waar oud-militairen en
veteranen binnen kunnen komen
voor een kop koffie of een activi
teit. Maar vooral voor een moment
van herkenning. Want dat is waar
het volgens de Tholenaar aan ont
breekt. „Defensie heeft steken laten
vallen ais het gaat om nazorg", zegt
hij. „En ook nu gebeurt het nog on
voldoende." Enige vorm van na
zorg komt volgens Lugtenburg van
vrijwilligersorganisaties zoals BN
MO en de stichting Maatschappelij
ke Dienstverlening Kameraad
schap Legereenheden (MDKL).
Die laatste heeft veertien inloophui
zen verspreid over heel Nederland.
Dichtstbijzijnde plek voor Zeeuwse
oud-strijders is in Goirle bij Til
burg. Daar is Lugtenburg nooit ge
weest. Wel in het Limburgse Nuth.
„Op uitnodiging van een oud-ka
meraad", zegt hij. Vrijwilligers
hebben daar een inloopvoorziening
voor veteranen opgericht. „Het be
gon met tien, nu komen er driehon
derd oud-strijders." De doelstel
ling: het bevorderen van onderlinge
contacten tussen veteranen. „Het
eerste bezoek daar voelde alsof ik
thuis kwam", zegt hij. Vrijwilligers
van het trefpunt in Nuth staan ze
ven dagen per week, vierentwintig
uur per dag paraat voor zorg. „Ner
gens anders heb je iets vergelijk-
Studeren. Weg vertrouwde omgeving, school en
klasgenoten. Een nieuwe start. Op je eigen benen
staan. Zelf eten maken, zorgen voor schone kleren. Een
periode waarin je jezelf ontwikkelt, nieuwe mensen
ontmoet en een beroep leert. Ook dit jaar verruilen
tientallen Tholenaren het ouderlijk huis voor een
studentenstad. Spannend, maar tegelijkertijd ook heel
leuk. Een serie over de nieuwe fase in hun leven.
Caroline is kind aan huis bij zorg
boerderij Equimio van Eefke Bas-
tianen in Sint-Annaland. Daar
begeleidt ze kinderen met een ver
standelijke beperking of verstoring
in de ontwikkeling. Ook werkt ze in
de Oranjerie, een dagbestedingslo
catie van Sjaloom Zorg in Sommels-
dijk. En of dat niet genoeg is, springt
de Setallandse af en toe ook nog bij
in de bediening van brasserie Du
Bois in Tholen. „Ik heb iets met
mensen", zegt ze. „Altijd al gehad."
Lang heeft Caroline niet getwijfeld
over haar studiekeuze. „Dat het pe
dagogiek moest worden, wist ik
snel. In die studie leer je alles over
de ontwikkeling van kind tot aan
volwassenheid." Maar waar, daar
was de Setallandse niet over uit.
Groningen en Maastricht vielen bij
voorbaat af. „Uithoeken", zegt ze.
Bleven over de universiteitssteden
Rotterdam, Leiden, Utrecht en Nij
megen. De havenstad viel als eerste
af. Niet vanwege de stad. maar door
het probleemgestuurd onderwijs op
de Erasmus universiteit. „Dat ver
eist zelfstandig werken en samen
werken", zegt ze. Je moet zelf je
leerstof vergaren en je bent afhan
kelijk van je medestudenten." Dat
zag ze niet zitten. Caroline maakt
liever aantekeningen tijdens een
hoorcollege. Leiden, Utrecht en Nij
megen bleven over. „De Uithof in
Utrecht is zo massaal", zegt ze.
„Overal hoge flatgebouwen. En zo
groot. Het gaf me een benauwend
gevoel. Daar voelde ik mij niet
thuis."
Kleinschaligheid, dat sprak Caroline
wel aan. Toen ze in Leiden kwam
voor de open dag van de opleiding
pedagogische wetenschappen, was
ze verkocht. „Leiden is overzichte-
Albert Lugtenburg heeft een angststoornis (ptss) overgehouden aan zijn dienstperiode in Libanon. Met hem honderden oud-militairen.
Daarvoor wil hij een inloophuis opzetten.
baar", zegt hij. De herkenning die
je daar krijgt is onbeschrijflijk."
Zoiets vergelijkbaars wil de Thole
naar ook in Zeeland opzetten. En
als het even kan in Tholen. Lim
burg is hem toch iets te ver.
Bedoeling is niet dat er enkele zwa
re gesprekken gevoerd worden in
het trefpunt. „Dat mag wel, maar
hoeft niet. Het gaat er meer om dat
je met mensen bent die je begrij
pen. Mensen die aan één woord ge
noeg hebben. Maar begrijp me niet
verkeerd. Praten is niet verplicht."
Toch weet hij uit ervaring dat na
verloop van tijd mensen automa
tisch gaan praten. „En dat lucht op.
Niets is zo fijn als herkenning."
Hoewel Lugtenburg na Libanon op
zijn blauwe baret na alles heeft
weggegooid dat maar enigszins
herinnert aan de vredesmissie, wil
hij in het trefpunt vooral ook mili
taire attributen ophangen. „Dat
hoort er nu eenmaal bij", zegt hij.
De posttraumatische stressstoornis (ptss) is een angststoornis.
De psychische aandoening ontstaat als gevolg van ernstige
stressgevende situaties, waarbij sprake is van levensbedrei
ging, ernstig lichamelijk letsel of een fysieke bedreiging. De
symptomen zijn herbeleving (nachtmerries, flashbacks), vermij
ding van herinneringen of emotionele uitschakeling hiervan.
Ernstige prikkelbaarheid en hevige schrikreacties leiden in
sommige gevallen tot gewelddadig gedrag. Ptss is vaak een
langdurige en moeilijk op te lossen ziekte. In therapie leren
mensen omgaan met zichzelf.
Maar voor hij daadwerkelijk kan
gaan nadenken over de inrichting,
moet de Tholenaar eerst een ge
schikte plek vinden. Geld heeft hij
niet. Alles moet van vrijwilligers,
sponsoren of goede doelen komen.
Drie weken terug heeft Lugtenburg
de gemeente een brief geschreven
over zijn plannen. Een antwoord
heeft hij nog niet gehad. Alleen een
ontvangstbevestiging. „Ik hoop op
medewerking", zegt hij. „Met een
leegstaande schuur ben ik tevreden.
De rest komt vanzelf." Hoeveel
oud-militairen en veteranen er in
Zeeland precies zijn, weet de Tho
lenaar niet. Maar op Tholen alleen
kan hij er zo een aantal opnoemen.
„Over voldoende belangstelling
maak ik me niet druk."
lijk, gezellig en sfeervol. Dat sprak
mij meteen aan. Je hebt niet het ge
voel dat je opgaat in een grote mas
sa." Er zat alleen een nadeel aan Lei
den. Thuis blijven wonen was geen
optie. En op kamers gaan. dat zag ze
niet zitten. Ging ze naar Rotterdam,
dan kon Caroline in Sint-Annaland
blijven wonen. „Dat is met het
openbaar vervoer goed te doen."
Even heeft ze zich verdiept in de
academische pabo (basisonderwijs
en pedagogische wetenschappen) en
in pedagogiek op hbo-niveau. Stu
dies in Rotterdam. Dat was het uit
eindelijk toch niet. „Niet om uit de
hoogte te doen, hoor", zegt ze.
„Maar hbo vond ik zonde van mijn
capaciteit. Bovendien kost langer
studeren tegenwoordig alleen maar
meer geld." Kortom, de Setallandse
koos voor studentenstad Leiden.
Toch gaat ze niet op kamers. En ook
niet in een eigen appartement. „Die
stap vond ik toch te groot."
Eind augustus trekt Caroline in bij
vrienden van haar ouders in Oud
Verlaat, een buurtschap op steen
worp afstand van Rotterdam. Van
daar uit is het van deur tot deur drie
kwartier naar de universiteit. „Ik
krijg een eigen kamer die groter is
dan mijn huidige slaapkamer", zegt
ze. „Het enige dat ik moet kopen is
een nieuw bureau en schrijfgerei."
Caroline kijkt vanuit haar nieuwe
stek het eerste jaar de kat uit de
boom. „Bevalt de studie, dan is een
kamer zo gevonden." Ze verwacht
dat er halverwege het nieuwe studie
jaar kamers vrij komen. „Veel stu
denten breken voor februari hun stu
die af vanwege een verkeerde keuze.
Misschien kan ik daar wel van pro
fiteren als ze ook hun kamer opzeg
gen." Maar haast met op zichzelf
gaan heeft de Setallandse niet. „Ik
ben er nog niet helemaal aan toe",
zegt ze. Caroline is de eerste uil het
Haar konijnen Kanjer en Koen zal Caroline Ligtendag moeten achterlaten in Sint Annaland.
gezin die het huis verlaat. Haar
broertjes William (16) en Jeroen
(10) wonen nog thuis.
Wat betreft de studiekeuze is de
Setallandse zeker van haar zaak.
„Dit is echt wat ik wil", zegt ze. „Het
is de theoretische onderbouwing
voor het werk dat ik bij de zorgboer
derij en Sjaloom Zorg doe." Een
meeloopdag op de universiteit be
vestigde dat alleen maar. „Met de
zus van een vriendin die in het twee
de jaar van de studie zit, heb ik een
dag meegelopen." Caroline volgde
een hoorcollege over adoptiekinde
ren en het opvoeden daarvan. „Ont
zettend interessant", zegt. „Ik heb
me suf gepend. Misschien is een lap
top toch wel handig tijdens een col
lege. Veel studenten gebruiken er een
om aantekeningen op te maken."
Hoewel haar opleiding pas de eerste
week van september start, begint ze
13 augustus al aan de introductie
week. Tijdens die week leert ze zo
wel de universiteit, de studentenver
enigingen als de stad kennen. ,JErg
nuttig zeiden hogerejaars studenten
tijdens de meeloopdag. Je leert me
teen studiegenoten kennen." Verder
hoeft Caroline zich nergens meer
druk over te maken. Ze staat inge
schreven op de universiteit, het eer
ste collegegeld is betaald en haar
ov-chipkaart voor de trein is aange
vraagd. Wat rest zijn studieboeken.
„Alleen heb ik de lijst nog niet bin
nen", zegt ze. „Dus dat gaat nog
niet."
Heel spannend vindt ze de overgang
van de middelbare school naar de
universiteit niet. „Na zes jaar op het
Prins Maurits in Middelharnis ben ik
toe aan een nieuwe uitdaging." De
Setallandse was één van de 47 ge
slaagden voor het vwo. „Misschien
ben ik voor de uitslag van het exa
men nog wel het meest zenuwachtig
geweest", zegt ze. „Wiskunde vond
ik heel moeilijk. En Duits. Maar ik
heb me voor niets druk gemaakt." Ze
haalde.respectievelijk een 7,1 en een
7,3 op het examen.
De Setallandse heeft al enkele weken
vakantie. Vervelen doet ze zich aller
minst. Caroline werkt gemiddeld
dertig uur in de week, waarvan het
grootste deel op de zorgboerderij. Bij
het ter perse gaan van deze krant zit
ze een week in Texel. „En ik ga nog
drie dagen met een vriendin naar
Brugge", zegt ze. „Voor je het weet
is het voorbij."
Wat Caroline straks als ze gaat stude
ren het meest gaat missen is het dorp,
de paarden van Equimio, haar twee
konijnen en familie en vrienden." In
het weekend komt ze terug naar huis
voor haar werk, paardrijden, gospel
koor Polyhymnia en de kerk.
De studie pedagogische wetenschappen is een
wetenschappelijke studie. Studenten onderzoeken het
gedrag van kinderen en (jong)volwassenen en de
ontwikkeling van de mens in zijn totaliteit. Het
merendeel van de studenten gaat na vier jaar (drie jaar
bachelor, één jaar master) studie als orthopedagoog
aan de slag. Die houdt zich bezig met problematische
leer- en opvoedingssituaties van het kind. Of Caroline
als orthopedagoog aan de slag wil, weet ze nog niet.
Hierbij wil ik reageren op het arti
kel 'Uitbreiden leidt tot omzetver
lies en mogelijk sluiting buurtsu-
pers' de vrees van Spar-directeur
Sjaak Kranendonk over de grotere
supermarkten in Tholen en Sint-An
naland. in de Eendrachtbode van 19
juli.
Dat de Sparholding vreest voor zijn
afzet, is te begrijpen, maar als de
gemeente (wethouder en gemeente
raad) zijn zinnen ergens op zet, is
dit moeilijk tegen te houden. Ik heb
dit aan den lijve meegemaakt toen
ik ook voor de Raad van State stond
om een winkelboulevard aan de
Sportlaan in Sint-Maartensdijk te
krijgen. Sparholding en gemeente
Tholen stonden toen op één lijn om
dit persé aan de Markt te willen
hebben en de Sportlaan tegen te
werken.
Nu alles aan de Markt te Sint-Maar
tensdijk is, zie nu het resultaat: een
hoop geknoei met het parkeren, au
to's die beschadigd worden, een
hoop irritatie en bekeuringen die
uitgedeeld worden, want iedere
vrijdagmiddag moeten er zo nodig
20 parkeerplaatsen opgeheven wor
den voor de weekmarkt. Die had
mooi iedere week zijn plek op de
gedempte haven, maar nee, de
weekmarkt moest zo nodig op de
Markt komen. Dit allemaal in het
kader van de impuls.
Als Sparholding toen niet zo aan het
handje van de gemeente had gelo
pen. had men nu geen problemen
gehad en had men zijn eigen win
kelgebied kunnen hebben aan de
Sportlaan met ook een grotere win
kel en de komst van meerdere soor
ten winkels.
Nu zit men met een winkel in Sint-
Maartensdijk opgescheept, waar
men zijn kont niet kan. keren. De
vestiging heeft in de buurt ook een
hoop irritatie veroorzaakt door
voornamelijk het zware vrachtver
keer, waar de buurt zelf - voor een
groot gedeelte samen met de ge
meente - voor een oplossing heeft
gezorgd.
Met de huidige kennis over de
komst van grotere winkels in cen
trumgebieden. kiest de gemeente
nu wel voor bedrijventerreinen, me
de met het oog op de toekomst: uit
breiding van Sint- Annaland en
Tholen als woongebied en de ont
wikkeling van de recreatie.
Als de Sparholding mee wil gaan
met deze ontwikkelingen, is er mis
schien altijd nog wel een kans, ook
voor de impuls Sint-Maartensdijk/
Scherpenisse. De Lidl naar de
Sportlaan en daar een winkelboule
vard ontwikkelen, mede met de ko
mende uitbreiding van het woonge
bied en recreatie. De Sparwinkel
kan dan in het huidig gebouw van
de Lidl en het Leger Des Heils in
het gebouw van de huidige Spar
winkel. Anders komt deze later in
het Rabobank-gebouw terecht als
deze vertrekt met zijn kantoor uit
Sint-Maartensdijk.
En wat de overige winkels betreft:
Spar Sint-Philipsland heeft al jaren
concurrentie vanuit Steenbergen en
dat blijft zo. De winkel van Jansen
in Poortvliet kan met behulp van de
gemeente gevestigd worden aan de
Paasdijkweg. Velen passeren dage
lijks deze weg. Ook mensen die in
de buurt werken. De hoek waar
aardappelhandel Bijl heeft gestaan,
is hiervoor een mooie plek. Dat kan
gecombineerd worden met andere
soorten detailhandel.
Oud-Vossemeer is een ander ver
haal. Daar vandaan gaan nu al in
woners naar elders (Tholen en
Steenbergen) voor hun dagelijkse
boodschappen. Dit verander je niet
zomaar, want de burger denkt toch
om zijn portemonnee.
Dus Sparholding en gemeente Tho
len: er zijn meerdere wegen te be
wandelen. Ga weer even om die on
derhandelingstafel zitten om mee te
denken en te werken. Met elkaar
moet het gebeuren en desnoods ben
ik jullie voorzitter. Met deze aanpak
is voor een groot gedeelte alles op
gelost.
C'orrie vj. Horst,
Sint Maartensdijk.
Gevolg reorganisatie bibliotheek Oosterschelde
Uit het team Tholen zijn twee men
sen vertrokken, waarvan er één is
ontslagen. De ander heeft gebruik
gemaakt van de regeling voor vrij
willig vertrek. Weer een andere per
soon heeft een andere functie gekre
gen binnen de organisatie. Er zijn
rayonteams gevormd uit de zes ge
meenten die de bibliotheek bedient.
Zo vormen medewerkers uit Schou-
wen-Duiveiand en Tholen nu een
team waarvan de leden in alle vesti
gingen kunnen worden ingezet. Zo
doende bestaat het team Schouwen-
Duiveland/Tholen nu uit dertien
personen en die worden aange
stuurd door rayonhoofd Cathy de
Vries.
Van Vugt vertelt dat de reorganisa
tie een tweeledig doel heeft: ener
zijds het terugdringen van kosten in
verband met krimp van budgetten
en anderzijds het vormgeven van
nieuwe manieren van werken. Als
voorbeeld noemt ze de uitbreiding
van het programma De bibliotheek
op school/Kunst van lezen. ..Na de
vakantie kunnen we met steun van
de gemeente Tholen meer scholen
gaan bedienen met dit programma.
De voorbereidingen hiervoor zijn de
afgelopen maanden in gang gezet."
De bibliotheek gaat zich meer rich
ten op samenwerking met het on
derwijs en minder op traditionele
uitleentaken.
Volgens de directeur zijn alle andere
vestigingen volgens het normale
rooster open. „Voor zover bekend
zullen er dit jaar geen wijzigingen
optreden in de openingstijden van
de vestigingen." Volgens Van Vugt
is de bezetting van bibliotheken in
de zomervakantie jaarlijks een punt
van zorg. „Natuurlijk willen wij zo
veel mogelijk dienstverlening aan
het publiek bieden, maar zeker
in tijden van organisatorische ver
anderingen kan dat niet altijd zon
der aanpassingen. Ons uitgangspunt
daarbij is ieder jaar weer dat er mi
nimaal een vestiging per gemeente
open moet zijn in de zomermaan
den. Dit jaar was het sluiten van de
zaterdaguitleen in Sint-Maartens
dijk een oplossing om te, kunnen
voldoen aan het gestelde uitgangs
punt en medewerkers toch in staat
te stellen hun verlof op te nemen."
Het damhert dat zich een week lang
op en rond het voetbalterrein van
WHS in Sint-Annaland heeft opge
houden, is vrijdag gevangen en te
ruggebracht naar zijn wei. Eigenaar
Arjan van Dijke (hij houdt zes her
ten) is samen met jachtopziener Han
van Vossen en de dierenarts uit
Steenbergen op zoek gegaan naar
het dier. Het damhert bleek trouw te
zijn aan de omgeving. Het deed zich
te goed aan het gras op de (gesloten)
speelvelden. In de doelen vrat hij de
bosjes met lang gras op waar de
maaimachine niet bij kan. Kwamen
er mensen in de buurt, dan week het
uit naar de struiken rond het terrein.
Maar vrijdag werd het dier in het
nauw gedrevenwaardoor de dieren
arts hem met een pijl kon verdoven
en naar de wei terugbracht.
Het damhert was volgens Van Dijke
waarschijnlijk uitgebroken nadat er
een stuk plastic in zijn gewei was
gewaaid. „We konden eerst niet ont
dekken waar het was uitgebroken.
Hij is onder het gaas door gekro
pen."
Dinsdag 24 juli: Doré 42-44. Fries-
lander 20-24. Nicola 28-29. Eigen
heimer 30-35, Bildtstar 29-35, bon
ken 45-46. kriel 40. Aanvoer 129
ton.
Maandag 23 juli: Frieslander 20-
24. Eigenheimer 37, Bildstar 38,
bonken 51, drielingen 7. Aanvoer
29 ton.
Vrijdag 20 juli: Frieslander 26-28,
Eigenheimer 35, Bildstar 36-40,
bonken 45-51, drielingen 10, kriel
41 -42. Aanvoer 54 ton.
Donderdag 19 juli: Frieslander 21-
29, Nicola 30. Eigenheimer 40-42,
bonken 55-57. kriel 28-42. Aanvoer
55 ton.
De aanvoer van aardappelen op de
veiling in Sint-Annaland is weer op
peil. Dankzij het droge weer kon er
de afgelopen dagen veel meer ton
nage onder de klok worden ge
bracht. Waaronder weer het ras
Doré.
Woensdag 25 juli: Doré 40-44,
Frieslander 19-22. Nicola 27-29, Ei
genheimer 30-33, Bildtstar 27-30,
bonken 41-43, drielingen 9, kriel
43-46. Aanvoer 149 ton.
