'Veerstraat was dorp apart'
'Ik schreef haar een brief en wist
dat het geen nee ging worden'
BE
Houte
Jansen genomineerd als ROC-topper
Lions geeft 4250 euro aan
stichting gehandicapte kind
Piet en Marie Veraart in Oud-Vossemeer zestig jaar samen
Donderdag 24 mei 2012
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
„Ik zou hem voor geen goud willen ruilen", zegt Marie
Veraart-Dekkers (82) over haar man Piet (84). Het stel
uit Oud-Vossemeer is dinsdag zestig jaar getrouwd. Ze
wonen naar alle tevredenheid in hun seniorenwoning aan
de Dorpsweg. Het bijzondere jubileum wordt morgen
gevierd met de kinderen, kleinkinderen, achterkleinkind
en broers en zussen.
Speelhuis
Cent en Riet Noorthoek uit Sint Philipsland zestig jaar getrouwd
„We hadden wel 65 jaar getrouwd kunnen zijn", zegt de
87-jarige Cent Noorthoek over zijn huwelijk met Riet
Noorthoek (84). Het meisje uit Sint Philipsland, toen 24
jaar, en de destijds 27-jarige man uit Anna Jacobapolder
stapten zestig jaar geleden, op 29 mei 1952, in de huwe
lijksboot. Ze gingen in Sint Philipsland wonen en in dat
dorp wonen ze nog steeds. Dat de vonk eerder had kun
nen overslaan, werd belet door de oorlog. Cent dook on
der omdat hij anders tewerkgesteld werd in Duitsland.
Coupeuse
Modder
Scootmobiel
Geen waterleiding
Gezond
Student werktuigbouwkunde ontwerpt frietmachine
Friet eten op school. Dat doet hij graag. Voor Rik Jansen
(20) uit Tholen, student werktuigbouwkunde aan het
Markiezaat College in Bergen op Zoom, was dat de aan
leiding voor het maken van een frietmachine. Met dat
apparaat is hij op school uitgeroepen tot topper van het
jaar. Wie hem heeft genomineerd, weet Jansen niet. Hij
vermoedt de docenten Van Loon en Braat.
Computergestuurd
Nul-komma-nul
SP: uitstel besluit
onderhoudspad
Kinderen Vossemeer
spelen voor Maxima
Inbreken
Willy Wortel
Voor opknappen vakantieverblijf Luchtballon
We blijven maar bezig", zegt Piet Swarthoff van de
Lions Club Tholen, doelend op het ondersteunen van
goede doelen. Vorige week werd in het clublokaal van de
Lions, de Zeester bij Gorishoek, de opbrengst van de
kreeftenparty en de houtzaagactie overhandigd aan Ivon-
ne Reijnders van de Nederlandse stichting voor het ge
handicapte kind (NSGK).
ld
interieur
Energieweg 11J - 4691 SE Tholen - tel. 0166 60 93 33
www.vanhouteinterieur.nl
Piet en Marie Veraart-Dekkers vieren hun diamanten huwelijksjubileum.
Op de wielerronde in Halsteren
sprong de vonk over tussen Piet en
Marie. „Eerst mocht ik daar van
mijn vader niet naar toe. maar uit
eindelijk toch wel. En gelukkig
maar", kijkt ze terug naar 62 jaar
geleden. Marie Dekkers groeide op
in het buitengebied van Moerstra
ten, als oudste in een arbeidersgezin
met zeven kinderen. Piet Veraart is
geboren in de Vossemeerse Kalis-
buurt, hij heeft drie zussen. „Het
huis is nu een garage", vertelt hij.
Allebei moesten ze thuis van jongs-
af mee aanpakken. Piet: „Na de la
gere school ging ik met mijn vader
mee naar het schor om zeekraal te
snijden. En dan hadden we nog zo'n
vier gemeten (anderhalve hectare)
land die ik bij moest houden. Als er
thuis iets moest gebeuren, was ik
daar. als enige jongen, de aangewe
zen persoon voor." Marie kon vanaf
de schoolbanken meteen uit werken
in Bergen op Zoom, bij drie ver
schillende gezinnen. „Elke dag een
uur fietsen om er te komen, en dat
als meisje van twaalf jaar." Ze kijkt
absoluut niet met plezier terug op
die tijd. „Ik zou mijn jeugd niet
over willen doen."
Ruim twee jaar hadden Piet en Ma
rie verkering. Voor hem betekende
dat fietsen tussen Oud-Vossemeer
en het Brabantse dorp. Je moest
over Tholen, dus dat was een flinke
rit. Ik heb er zeker twee stel fiets
banden mee versleten." Bij zijn
meisje thuis blijven slapen was er
niet bij. dus 's avonds moest Piet
weer terug. „Mijn vader was wat
dat betreft erg streng", vindt Marie.
De ouders van Piet hadden dat min
der. zegt hij.
Het stel trouwde in 1952: op 29 mei
voor de wet en in augustus in de
kerk. „Op de fiets gingen we. met
onze ouders, naar het gemeentehuis
in Wouw." De pastoor van Moer
straten die het huwelijk inzegende,
zei dat ze er heel netjes uitzagen,
herinnert Marie zich. De Brabantse
verhuisde naar Vossemeer en heeft
haar geboortedorp Viooit gemist.
Voor familiebezoek kwamen ze er
vanzelfsprekend, maar tegenwoor
dig ken je er niets meer terug, zegt
ze. Na een half jaar te hebben in
gewoond bij Piets ouders, kon hel
stel een arbeiderswoning betrekken
bij de boerderij 't Speelhuis, van
Meeuwis de Jong. aan de Broekse-
dijk. „Daar heeft wethouder Marien
Daane voor gezorgd. We hebben er
vijf jaar gewoond en dat was een ge-
zellige tijd."
Piet werkte als landarbeider in de
'kro' van Kees van Poortvliet. Later
bij aannemer Frans Hommel, maar
daar vertrok hij toen een loonsverla
ging werd aangekondigd. „Met een
paar mensen zijn we naar de ge
meente Rotterdam gegaan. Met Joop
Capelle die met een busje reed." In
de wegenbouw bij Oosthoek uit
Uden en Van Dijck Petit uit Bergen
op Zoom werkte Piet Veraart ook
nog. En bij de haardenfabriek van
Beckers in Bergen op Zoom. „Ik
weet nog dat we op een vrijdag had
den overgewerkt, en dat we aan het
einde van die dag te horen kregen
dat de zaak failliet was. Terwijl er
Cent vertrok in 1943 van zijn ei
land, waar het toen nog rustig was.
„Ik kwam ginds in de storm aan.
Constant razzia's en andere ge
beurtenissen." Cent ging bij het
verzet. Zeven jaar verbleef hij in
Leiden en Oegstgeest. Hij heeft er
nog foto's van en ook het bewijs
van-de Nederlandse Binnenlandse
Strijdkrachten dat hij op 5 mei
1945 kreeg uitgereikt. Hij bewaart
het document samen met de foto's
in zijn portemonnee. Hij behoorde
tot de tweede compagnie, vierde
sectie.
„Ik haal het nogal eens tevoor
schijn. als mijn kleinkinderen erom
vragen." En die zijn er in groten
getale. De drie kinderen van Riet
en Cent, Corrie (1953). Els (1957)
en Rinus (1962), hebben zelf re
spectievelijk vier, acht en vijf kin
deren. Daarvan zijn sommigen ook
alweer getrouwd met kinderen, zo
dat er vijftien achterkleinkinderen
zijn. „Er zit ook een tweeling bij.
Dat zit bij ons in de familie. Mijn
broers Bram en Marien zijn ook
een tweeling", zegt Cent.
Waar hij ook foto's van bij zich
draagt, is zijn tijd als internationaal
chauffeur. Hij ging namelijk na de
oorlog bij zijn neef werken, die een
transportbedrijf had. Cent heeft een
foto van zijn vijftigste aankomst in
Praag. Op zijn vrachtwagen hangt
een spandoek met een Nederlandse
en Tsjechische tekst en het cijfer
50. Cent poseert voor zijn voertuig,
geflankeerd door een aantal man
nen. Hij kwam in 1950 weer naar
huis in Anna Jacobapolder. Eigen
lijk om afscheid te nemen. Zijn
neef verhuisde met het bedrijf naar
Australië en Cent was klaar om
mee te gaan. „Mijn vader zei: doe
het niet, want het is de dood van je
moeder." Daarom bleef hij thuis en
ging de polderwerkerszoon (water
schap) op het land werken. Samen
met zijn drie broers kocht hij een
akkerbouwbedrijf.
Maria Cornelia, oftewel Riet Noort
hoek, was naaister. Ze gaf coupeu-
seles in Sirjansland en Oosterland.
Ook haalde ze haar diploma mo
derne sierkunst en beheerste ze
verschillende borduurtechnieken,
waaronder frivol ité.
werk volop was en een flinke voor
raad. Ik houd liet er nog altijd op dat
die fabriek weg moest", zegt de
Vossemeerder. Hij vond vervolgens
werk in de tunnelbouw, in de regio
Dordrecht. Zijn laatste karwei was
op Neeltje Jans, het werkeiland in de
Oosterschclde. „Maar het is me
nooit gelukt om met werken rijk te
worden."
Inmiddels woonde het gezin Veraart
in de Veerstraat, waar een huis was
gekocht. Ze zouden er 36 jaar blij
ven wonen. „Het was een dorp
apart", vindt Marie. Tot halverwege
de jaren zeventig kwam alle verkeer
uit en naar Brabant door de straat,
voor het pontveer over de Een
dracht. En in de Veerstraat waren
twee terreinen die in het najaar ge
bruikt werden voor de opslag van
suikerbieten. „Dan lag de modder
centimeters dik op straat. En als er
een wagen passeerde, zaten de rui
ten van het huis er tot boven toe on
der", zegt Marie. Zij hield zich be
zig met het huishouden, en het gezin
dat.vier kinderen telde: drie meisjes
en een jongen. Piet had zijn moes
tuin. die vlakbij lag achter de weeg
brug. als hobby. En hij verbouwde
veel aan de woning, knutselde ledi-
kantjes en kastjes in elkaar. „Ik deed
het allemaal graag. Behalve schilde
ren. daar heb ik een hekel aan."
Vakanties brachten ze het liefst thuis
doon „Gewoon, doen en laten watje
zelf wilt." Eén keer zijn ze een week
naar Limburg geweest, maar wat
waren ze blij toen ze weer thuis wa
ren. „Ritjes maken met de auto. Een
dagje naar Zierikzee of zo. Dat de
den we wel geregeld." Ook huurden
ze een paar jaar achter elkaar in de
zomer een bus van de plaatselijk on
dernemer Van de Klundert, om met
dorpsgenoten die dat ook leuk von
den een dag naar Bosbad Hoeven te
gaan.
Het is allemaal geweest. Omdat de
last van het onderhoud aan het huis
te groot werd. verhuisden Piet en
Marie negentien jaar geleden naar
de Dorpsweg. „Ik zou hier niet meer
weg willen", zegt zij. Buiten passe
ren geregeld mensen, er valt wat te
zien. Ze hebben het goed samen,
met hun kinderen, twaalf kleinkin
deren en een achterkleinkind. Marie
wijst trots op de foto's. Ze beredde
ren zich redelijk in hun huisje, heb
ben een huishoudelijke hulp. Want
met de jaren zijn er ook wat gebre
ken gekomen. Zo lopen ze allebei
met een stok. Fietsen kan Piet niet
meer, maar de scootmobiel brengt
uitkomst. Hij doet er de boodschap
pen mee in het dorp.
Morgen vieren ze hun diamanten
bruiloft in een zaaltje van de Vossen-
kuil. Ze kijken er naar uit. „En als
het ons gegeven is, dan feesten we
over vijfjaar weer", zegt Marie Ver-
aait opgewekt.
giet en Cent oor thoek hebben elkaar qp 29 mei 1952 het ja woorefygegeven in Sint Philipsland.
Riet en Cent hadden elkaar wel al
eens gezien, maar nooit gesproken.
„Ik was haar wel al eens tegenge
komen. als ik op de fiets naar het
dorp ging", vertelt Cent. Ook ken
den ze elkaar vanuit de kerk, ze za
ten toen bij de Oud Gereformeerde
Gemeente. Tegenwoordig zijn ze
lid van de Hervormde Gemeente.
Cent vond de Fluplandse Riet een
aantrekkelijk meisje. Riet was, op
haar beurt, ook wel gecharmeerd
van Cent. „Dat is toch wel een leu
ke jongen, dacht ik." Op een dag
trok Cent zijn stoute schoenen aan
en hij schreef een brief om af te
spreken bij het toenmalige gemeen
tehuis in Sint Philipsland. 'Tot van
avond onbekend' had hij erin gezet.
„Mijn vader zei, daar zou ik niet
naar toe gaan. Maar mijn moeder
zei, laat ze nu maar gaan", vertelt
Riet. Cent was zeker van zijn zaak:
„Ik wist dat het geen nee ging wor
den."
Ze trouwden in 1952 in hetzelfde
gemeentehuis als waar ze hun eer
ste afspraakje hadden. Riet naaide
haar jurk zelf en Cent liet een pak
maken in Zierikzee. Ze gingen aan
de Oude weg 6 wonen, boerderij de
Stelhoeve. Daar boerde Cent samen
met zijn broer Bram. Hun andere
twee broers hadden ze uitgekocht.
„Er was geen elektriciteit en geen
waterleiding op de boerderij toen
we er kwamen wonen. Dat was een
hele toestand voor de vrouw. We
hadden licht en kookten op butagas.
Water kwam uit de regenbak."
Bij de watersnoodramp in 1953
verdronk al hun vee. „We moesten
helemaal opnieuw beginnen." Cent
volgde een cursus bloembollen
teelt. Ze gingen in de gladiolen en
tulpen. „Dat was van 's morgens
vroeg tot 's avonds laat werken in
de schuur. Overdag pellen en 's
avonds sorteren." Riet hielp met al
les mee.
In 1979 verkochten Cent en Riet al
hun land. Ze hielden wel de boerde
rij. Nu woont oudste dochter Corrie
op de Stelhoeve en het echtpaar
heeft een woning in het dorp be
trokken.
Het paar viert hun diamanten jubi
leum in besloten kring. Op hun
trouwdag komt de burgemeester op
bezoek en een paar dagen later vie
ren ze feest met hun familie en
vrienden in dorpshuis De Wimpel,
waar ze naast wonen. Dat is mooi
meegenomen voor Cent, want die is
tegenwoordig slecht ter been. Dat
hun kinderen en kleinkinderen alle
maal gezond zijn, vinden Cent en
Riet een groot goed. „Daar zijn we
heel dankbaar voor. Ik heb altijd
gezegd, het geeft niet of het een
jongen of een meisje is, als het
maar gezond is", aldus Cent.
Handmatig friet snijden behoort volgens Tholenaar Rik Jansen vanaf nu tot het verleden.
Als het aan Jansen ligt. behoort zelf
friet snijden tot de verleden tijd. Sa
men met studiegenoten Joost Schot
uit Tholen. Wesley van den Enden
uit Lepelstraat en Jaap Hoekman uit
Hoedekenskerke bouwde hij een
volautomatische frietsnijmachine.
De leerlingen van het Markiezaat
College zijn daar sinds oktober vo
rig jaar druk mee bezig geweest, als
afstudeeropdracht voor de opleiding
engineering werktuigbouwkunde.
Jansen legt met veel enthousiasme
uit hoe het apparaat werkt. „In een
bufferbak gaat een zak vuile, onge
schilde aardappelen. Een ketting
transporteert er zeven naar een
schiltrommel, waar ze met raspen
en water worden geschild. Daarna
vervoert een transportband de aard
appelen naar een andere bak, waar
ze tot frites worden gestampt." De
monstreren gaat niet. De accu pnt-
breekt en het apparaat mist een wa
tertoevoer. „Het werkt best goed",
zegt hij. „Mits de aardappelen van
gelijke groot#zijn. Kwestie van
vooraf uitzoeken."
De opdracht was een computerge
stuurde machine maken. De school
stelde een eisenpakket samen. Het
apparaat moest minstens vijf sen
soren hebben.drie tot vier mechani
sche elementen bevatten en aange
stuurd worden door een industriële
computer. Wat ze bedachten, daarin
waren de studenten vrij. Na een
aantal 'brainstormsessies' waren ze
er uit. „We eten in de tussenuren en
pauzes regelmatig friet", zegt Jan
sen. „Het snijden daarvan kost vaak
veel tijd. Dat moest sneller kunnen.
Zodoende is de frietsnijmachine
ontstaan." Aanvankelijk hadden de
mannen het plan om ook het bak-
proces te automatiseren. Dat idee
hebben ze gaandeweg het proces
achterwege gelaten. „Te complex."
Voor zover Jansen weet, is het idee
en uitvoering van het apparaat
nieuw. „Bij mijn weten worden
aardappelen in de fritesfabriek via
stomen geschild en niet zoals bij
ons met wateren raspen." Helemaal
De fractie van de SP in de Zeeuwse
staten vindt dat de provincie nog
geen besluit moet nemen over het
aftluiten van de onderhoudsweg
langs de zeedijk bij Sint-Annaland.
Gedeputeerde staten besloten eerder
dat het dijkvak alleen voor voetgan
gers toegankelijk wordt. Openstel
len voor fietsers zouden de vogels in
de Krabbenkreek verstoren. De SP
wijst erop dat de Sint-Annalandse
dorpsgemeenschap, de watersport
vereniging en de gemeente het pad
ook voor fietsers open willen stellen.
En dat zelfs de natuurvereniging
Tholen er niet negatief tegenover
staat. Ze wil eerst een onderzoek
doen naar de mogelijke verstoring.
De resultaten daarvan moeten eerst
afgewacht worden, vindt de SP.
Optreden voor prinses Maxima en
prins Willem-Alexander. Het is de
kers op de taart voor de leerlingen
van de drie basisscholen in Oud-
Vossemeer die hebben meegedaan
aan het muziekproject Samen mu
ziek maken is vet cool van OVM.
Ze mogen op woensdag 6 juni naar
Amsterdam om voor het prinselijk
paar te spelen in de Heineken Music
Hall. Samen met 3250 andere kin
deren doen ze mee aan het eindcon-
cert van het project Kinderen ma
ken muziek. Maxima lanceerde het
vorig jaar tijdens haar 40ste verjaar
dag. Zo'n 130 leerlingen uit groep
5,6,7 en 8 van Die Heenetrecht. De
Ark en Sint Anthonius bereiden
zich al weken voor op dit bijzonde
re optreden
zeker weten doet hij dat niet. „We
hebben vooraf geen contact gehad
met een frietfabriek. Het lijkt me
leuk om dat industriële frietproces
alsnog eens met eigen ogen te zien."
Bij het vervaardigen van de met de
computer getekende frietmachine
liepen de vier studenten tegen aar
dig wat obstakels aan. Het materiaal
en budget waren daarvan de voor
naamste. „Het budget was nul-kom
ma-nul. We hadden het geluk dat ik
bij mijn vader in het bedrijf af en
toe in de schrootbak kon duiken."
Daar komt het rvs (roestvast staal)
vandaan. De overige onderdelen ko
men uit een keuken- en boormachi
ne. Verder zit er een gebruikte rui-
tenwissermotor van een Mercedes
in de constructie verwerkt.
De vier knutselden het apparaat tij
dens de lessen op school in elkaar.
Dat bleek tegen het naderen van de
deadline niet voldoende. Zodoende
deden Rik, Joost, Wesley en Jaap
een inbraakpoging op school. Via de
deur van de schoonmakers kwamen
ze binnen. „Niet veel later kregen
we de bewaking achter ons aan."
Het project werd zodoende deels
thuis voortgezet. Tot in de kleine
uurtjes is Rik bezig geweest met het
optimaliseren van de machine. „Op
zo'n moment is het toch handig als
je over een werkplaats kunt be
schikken."
27 januari was het dan zover: de
presentatie van de frietsnijmachine,
„leder van ons heeft 'zijn' onder
deel toegelicht. Docenten waren
aardig onder de indruk."
Het apparaat belandde vervolgens
niet op zolder. Meerdere malen heb
ben de mannen de frietmachine in
gezet bij demonstraties. Zo ook tij
dens de open dag van de school.
„Vier weken later rook het nog naar
friet."
Of de machine straks ook echt op de
markt komt, betwijfelt Rik. „Het is
een prototype waar nog het één en
ander aan mankeert. Mocht ie ooit
in productie gaan. dan moet het ap
paraat geschikt zijn voor verschil
lende aardappelformaten. En we
moeten dan sowieso betere onder
delen gebruiken. Want nu is het een
samenraapsel."
Mede vanwege de frietsnijmachine
mag Jansen zich een jaar lang top
per van het Markiezaat College noe
men. De jury koos hem om meerde
re redenen, onder andere vanwege
zijn doorzettingsvermogen en lei
derschap. „Dan noemen ze je be
trokken", zegt hij nuchter. Hij had
het vooraf helemaal niet verwacht.
„Het kwam echt als een verras
sing."
Voor die prestatie kreeg hij 2500 eu
ro. Daarnaast hij zich gekwalifi
ceerd voorde topperfinale van ROC
West-Brabant, de overkoepelende
scholenorganisatie. Daar nemen in
september acht kandidaten, van ver
schillende studierichtingen, het te
gen elkaar op. Een jury kiest de
winnaar. Voor Rik is het lastig in
schatten of hij kans maakt op de ti
tel. „Ik weet vooralsnog niet wie
mijn tegenkandidaten zijn." Hij kan
er ook niet wakker van liggen. De
komende maand heeft de student
wel wat anders aan zijn hoofd: af
studeren. Dat doet hij eind volgende
maand. Momenteel loopt Rik stage
bij machinefabriek Rumptstad en
Steketee in Stad aan 't Haringvliet.
Een bedrijf dat landbouwmachines
maakt. Na die stage is hij klaar met
zijn opleiding. Toch ziet hij zichzelf
nog niet aan het werk. Rik heeft be
sloten verder te studeren. De rich
ting weet hij al: mechatronica, op
het hbo. Een combinatie tussen
werktuigbouwkunde, IT en elektro
nica. Hij twijfelt alleen nog waar hij
die studie gaat volgen. De keuze be
staat uit de Avans Hogeschool in
Breda of de Fontys Hogeschool in
Eindhoven. „Ik moet binnenkort
toch echt kiezen, anders heb ik str
aks geen studentenkamer."
De passie voor techniek is bij Rik
niet uit de lucht komen vallen. Het
is hem met de spreekwoordelijke
paplepel ingegeven. Zijn vader
Siem wordt ook wel gezien als de
Willy Wortel van Tholen. Als kind
ontmantelde Rik balpennen en knut
selde aan zijn skelter. Later kwamen
daar scooters en auto's voor in de
plaats. „Gaten boren in uitlaten, zo
dat ze sneller gaan. Dat soort din
gen." Hij heeft vaak nieuwe ideeën
die hij realiseert. Zo heeft hij on
langs met zijn vader Siem een
nieuw bedrijf opgezet in het vullen
van luchtflessen voor duikers. „Hier
op het eiland kun je dat maar op een
aantal plaatsen doen. Als je bij de
Bergsediepsluis lucht nodig hebt, is
Gorishoek het dichtstbijzijnde punt.
Nu kan dat ook bij ons aan de Veer-
weg."
De beide bedragen van respectieve
lijk 1500 en 2750 euro worden door
de NSGK verdubbeld. Het totaalbe
drag. 8500 euro, wordt geschonken
aan stichting De Luchtballon in Os-
sendrecht. De NSGK zet zich in
voor kinderen en jongeren met een
handicap. De stichting maakt het
mogelijk dat kinderen met hun be
perking gewoon kunnen blijven
spelen, leren, sporten, wonen en
werken. Met het geld gaat De
Luchtballon het vakantieverblijf op
het terrein in Calfven aanpassen. De
medische ruimte, het sanitair en de
kook- en wasgelegenheid worden
gemoderniseerd.
De stichting organiseert vakantie
kampen op een eigen terrein in
Calfven en in Davos. Jaarlijks ko
men daar ruim 12.500 kinderen uit
binnen- en buitenland.
De Lionsclub houdt op 22 juni in
Tholen de jaarlijkse haringparty. De
opbrengst daarvan gaat naar Doe
een wens stichting Nederland, een
vrijwilligersorganisatie die de 'lief
ste' wens vervult van kinderen van
3 tot 18 jaar met een levensbedrei
gende ziekte.
c
Advertentie I.M.