'Ik zou in principe genezen kunnen
zijn na de komende leveroperatie'
fffffff
'Het is een wonder dat de leden
niet massaal zijn weggelopen'
Nieuw tankstation ook voor
andere energiebronnen
CU houdt avond over economie
Donderdag 5 april 2012
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Henri Bungener (72) uit Sint-Annaland kreeg eind 2007
te horen dat hij darmkanker had. „Dan stort je wereld
in." Zijn zus kreeg eind jaren '80 dezelfde diagnose. „Ze
kreeg een chemobehandeling, maar die sloeg niet aan.
Binnen vijf weken was ze overleden." Bungener werd
succesvol behandeld, maar later bleek dat zijn lever vol
met tumoren zat. „De oncoloog zei dat ik ongeneeslijk
ziek ben, ik zou nog vier tot vijf jaar te leven hebben."
Nu, bijna vijfjaar later, vertelt Bungener over zijn strijd
tegen de gevreesde ziekte. Hij is en blijft optimistisch.
„In mei word ik 73."
Pilletjes
Magnetroneffect
Thools benefietconcert
Adri Menheere (56) uit Tholen en Dick Bruynzeel (56)
uit Sint-Annaland keken vrijdagavond verbaasd toen ze
naar voren werden geroepen. De twee jeugdvrienden
zijn veertig jaar lid van schietclub Prinses Juliana uit
Sint-Annaland. „Dick, we zien je weinig", zei voorzitter
Rien Bruynzeel tijdens de jaarvergadering. „Sommige
leden kennen je niet eens meer. Je moet vaker komen.
Dat is goed voor de sociale contacten."
Pistolen en karabijnen
Stille hand
Het nieuwe tankstation van Bal aan de Postweg in
Tholen wordt meer dan alleen een benzinepomp. Fiet
sers zouden er ook hun elektrische fiets op moeten
kunnen laden of hun banden kunnen plakken. Er wordt
gedacht aan een oplaadpaal voor elektrische auto's en
een hoekje waar reizigers draadloos in kunnen loggen
op internet.
Henri Bungener uit Sint-Annaland is positiefin strijd tegen kanker
Koorts
Vakantie
Glazen pui
Reclamezuil
4I„—---
Oudste inwoner
door raad herdacht
Adri Menheere en Dick Bruynzeel veertig jaar bij schietclub Prinses Juliana
Henri wacht op een leveroperatie.
De linkerkant van dat orgaan is aan
getast door kanker en wordt dan
weggesneden. De rechter-, tumor-
vrije helft zou de leverfunctie volle
dig moeten overnemen. Na die ope
ratie zou Henri kankervrij kunnen
zijn. Een hoopvol vooruitzicht waar
hij zich aan vasthoudt. Hoe graag
hij die -operatie ook wil, van hem
mag die even uitgesteld worden tot
het benefietconcert van het comité
lnspire21ive is geweest. Dat wordt
op 11 en 12 mei gegeven in Oud-
Vossemeer en Sint-Annaland ten
behoeve van de kankerbestrijding.
Henri heeft er een rol in als muzi
kant. „Ik zit in het bandje Toeval. Ik
speel mondharmonica als de zanger,
Arie Neéf, zijn coupletten zingt. Ik
zou het wel heel jammer vinden als
ik niet mee kon doen."
Voordat Henri hoorde dat hij kanker
had. liep hij al een aantal jaren rond
met darmklachten. „Ik kwam in
2003 al bij de huisarts om een darm-
onderzoek aan te vragen. Dat ge
beurde röntgenologisch, maar daar
kwam nooit iets anders uit dan dat
ik uitstulpingen had. Ik kwam niet
van mijn klachten af en vroeg in
2006 om een andere nauwkeuriger
onderzoek waar ik van gehoord had:
een colononderzoek. Dan onderzoe
ken ze je darmen van binnenuit.
Maar de specialist zei dat ik het
prikkelbaar darmsyndroom (PDS)
heb en dat daarom zo'n onderzoek
niet nodig was. Ik kreeg een recept
je mee voor wat pilletjes."
Henri voelde zich daarmee afge
kocht. „Ik heb niet genoeg mijn
mond open gedaan." Eind 2007
kreeg hij last van ernstige diarree.
Dat duurde 14 dagen. Henri kwam
via de huisarts weer bij het zieken
huis terecht. „Toen kreeg ik gelijk
dat onderzoek wat ik een jaar eerder
al wilde, maar niet kreeg. Het bleek
dat ik een door de darmwand ge
groeide tumor had. Die zat aan
de rechterkant, tussen de dikke en
de dunne darm in. Meestal zit zo'n
tumor aan de linkerkant^van de dik
ke darm. Bij mij zat hij op een plek
die ze moeilijk konden ontdekken.
Waarschijnlijk liep ik er al langer
mee."
De tumor kon operatief verwijderd
worden en aldus geschiedde. Henri
moest terug voor controle en bij het
maken van een echo werden een
stuk of tien tumoren in zijn lever
ontdekt. „Dan vergaat je hele we
reld."
In december 2007 onderging Henri
zijn eerste chemobehandeling. Zijn
kuur bestond uit een dagbehande
ling en chemopillen die hij thuis ge
durende 14 dagen moest innemen.
Na een rustweek kwam de volgende
chemo, het was een driewekelijkse
cyclus. „Het was een slechte tijd.
Met allerlei bijwerkingen en nare
dingen."
Na een half jaar bleek de situatie
stabiel en was Henri fit genoeg om
met vakantie te gaan. In de loop van
het jaar waren toch weer chemobe-
handelingen nodig. Die sloegen
goed aan. „Ik ben twee jaar lang zo
stabiel geweest, dat er geen 'chemo'
nodig was. Tot juni 2010. Toen was
het weer nodig. Jammer, helaas."
Maar na een paar behandelingen
ging het mis. „Ik ben in de zieken-
huisstoel bewusteloos geraakt van
een hevige allergische reactie op de
chemo." Het was kantje boord.
„Aangezien ik een taaie ben. ben ik
er nog."
Henri's behandeling bestond alleen
nog uit pillen tot november van dat
jaar. „Toen waren er nog twee zicht
bare tumoren. De andere zag je niet
meer, maar dat wil niet zeggen dat
ze weg zijn." Henri hoorde van een
nieuwe methode om de tumoren te
behandelen, RFA (radiofrequente
thermoablatie). „Dat heeft een soort
magnetroneffect. Ze gaan dan met
een holle naald naar de tumor en die
wordt als het ware gekookt. Daar
gaat hij van dood. Ik vroeg aan de
oncoloog van het Lievensberg zie
kenhuis naar die methode. Hij zou
een brief schrijven naar de Daniël
den Hoedkliniek in Rotterdam,
want in Lievensberg kunnen ze dat
niet." Henri vindt het een gebrek
aan service dat de specialisten niet
zelf het initiatief hadden genomen
De voorverkoop voor de benefietconcerten Inspire2live in Oud-
Vossemeer en Sint-Annaland wordt op zaterdag 14 april tussen
10 en 12 uur gehouden in de dorpshuizen de Wellevaete en de
Vossenkuil. De kaarten zijn alleen geldig voor de locatie waar ze
gekocht zijn en niet uitwisselbaar. Omdat de organisatie ver
wacht dat de vraag groter is dan het aanbod van 1000 kaarten,
zijn er maximaal vier kaarten per persoon beschikbaar. De con
certen worden op 11 en 12 mei om half acht 's avonds gegeven.
Het belooft een waar spektakel te worden, omdat de ruim 300
artiesten en vrijwilligers tijdens het optreden heen-en-weer rei
zen tussen de twee locaties. Kaarten kosten 10 euro en de vol
ledige opbrengst gaat naar het KWF kankerfonds. Op thoolsbe-
nefiet.nl is de actuele stand van zaken over de kaartverkoop te
bekijken.
Tijd is waar het bij Dick Bruynzeel
aan schort. Hij wil wel, maar hij kan
niet. „Te druk met het opstarten van
twee bedrijven", zegt hij. Samen
met zijn broer Rien runt hij het be
drijf Bcon energy en Bcon instru
ments. De eerste levert duurzame
energieoplossingen, de tweede labo
ratoriumbenodigdheden voor de far
maceutische en chemische indus
trie. Hoewel Adri Menheere sinds
kort voor Bcon werkt, heeft hij
meer tijd. „Schieten is een moment
van ontspannen", zegt hij. „Dat
koester ik. Even ontladen van een
week werken."
De twee vrienden zijn destijds op
zestienjarige leeftijd bij de schiet
club begonnen. Die schoot toen nog
buiten, in de Nieuwlandse polder bij
de Kleine Nol. „Regelmatig gingen
we daar kijken en lege patronen ra
pen", zegt Dick. „Schieten mocht
nog niet. Daar moest je zestien voor
zijn." Menheere en Bruynzeel hiel
den het tot die tijd bij tafeltennis.
Toen nog bij Octavia, de voorloper
van tafeltennisvereniging Smash.
Daar was Kees Goedegebuure de
voorzitter. „Hij heeft ons warm ge
maakt voor de schietclub, waar hij
secretaris van was." Vanaf het eerste
moment waren de twee verkocht.
Ze schoten met grendelgeweren,
pistolen en karabijnen. Een jon
gensdroom. In de begin jaren waren
ze behoorlijk competitief. Dat
zwakte in de loop der jaren lang
zaam af. „Op een gegeven moment
was schieten voor mij niet meer zo
belangrijk", zegt Dick. „Sowieso
zijn we nooit een prestatiegerichte
club geweest." Gezelligheid, daar
ging het om. Adri voegt daar aan
toe: „Wedstrijden maken het boven
dien tot een dure hobby", zegt hij.
„Met vijftig euro per wedstrijd red
je het niet." De sociale contacten
zijn dan ook de reden geweest om al
die jaren bij de club te blijven. „Ie
dereen kent elkaar. Dat schept een
band." Schietvereniging Prinses Ju
liana telt vijfenveertig leden. En dat
aantal is al jaren stabiel. „We zijn
een hechte club", zegt Adri.
Drie decennia schoot de schietclub
buiten. Daar is ongeveer tien jaar
geleden een stokje voor gestoken,
weet Dick. „Vervuiling door los-
vliegende patronen. Begrijpelijk,
maar wel jammer. Buiten schieten
geeft een heel andere beleving. Je
hebt te maken met wind en zon. Dat
maakt het een stuk moeilijker." De
laatste jaren schiet de club alleen
nog maar binnen, in de Sakofahal
aan de Bierensstraat. „De oude
brandweerkazerne", zegt Adri. „Die
deelden we tot een aantal jaar terug
met de gymnastiekvereniging. Tot
dat ouders begonnen te klagen over
het vrijkomen van loodstof." Vanaf
dat moment moest en zou er een
aparte schietbaan komen. En die is
er gekomen, in de ruimte naast de
gymzaal. Vier banen in eerste in
stantie voor tijdelijk gebruik. Dick:
„Toch maken we er inmiddels ruim
tien jaar gebruik van. Met vier ba
nen is het behelpen. Het is een won
der dat de leden niet massaal zijn
weggelopen." Leden van de schiet
vereniging komen uit alle geledin
gen van de maatschappij. „Van
scholieren tot ondernemers en een
enkele jager. Het is een laagdrempe
lige sport. Voor veel mensen finan
cieel bereikbaar. Ook vergt het wei
nig van je conditie. Zolang je maar
een stille hand hebt. Daar draait het
om."
Menheere en Bruynzeel kijken met
smart uit naar het nieuwe onder
grondse onderkomen van de schiet
club aan de Koelhuisdreef in Sint-
Annaland. Daar krijgen ze de
beschikking over acht banen. „Dan
kun je tenminste weer op je gemak
VERVOLG VAN KALFJES
Bij Deehoeve ook oplaadplek elektrische jïetsen
Henri Bungener geniet van elke dag. Na een moeilijke periode in de strijd tegen zijn ziekte kanker, komt hij weer huiten.
die behandeling voor te stellen. „Ik
dacht, daar had je zelf mee moeten
komen.
Het wrange is ook, dat de artsen
twee jaar eerder hadden gezegd dat
het lastig was om zijn lever te ope
reren. ,Jn Rotterdam zag de desbe
treffende specialist het wél zitten.
Ze zouden stukjes van mijn lever af
snijden, en dan RFA toepassen." Vo
rig jaar mei vond de zeven uur du
rende operatie plaats. „Ik heb een
paar maanden als een zombie rond
gelopen. Het blijkt, dat als je wat
aan je lever hebt, dat enorme in
vloed heeft op je gestel. Je krijgt
last van vermoeidheid en andere
klachten. Dat heb ik nu ook nog."
In november bleek uit een mri-scan
dat er twee nieuwe tumoren in Hen
ri's lever waren gegroeid. „De dok
ter zei dat ik nog maar één moge
lijkheid heb. Hij stelde voor om 70
procent van mijn lever af te snijden.
Daarvoor moest ik wel eerst twee
dagen naar het Erasmus mc voor
een embolisatie: het afdichten van
een bloedvat in de lever. Daardoor
gaat de lever net niet helemaal
dood, maar verschrompelt hij."
Henri is eind februari in ziekenhuis
Dijkzigt geweest voor de embolisa
tie. Het was voor hem een onaange
name verrassing dat hij daarvoor
niet terecht kon in de kankerkliniek
Daniël den Hoed. De opname zou
twee dagen duren, maar de operatie
ging niet zoals gepland. .Xe konden
er niet goed bij. vanwege een opho
ping van gal. Daarom deden ze het
via mijn buik. Via een draad werden
microscopisch kleine bolletjes in
mijn bloedvat gebracht. Ook kreeg
ik een 'drain' om mijn gal af te kun
nen voeren." Henri wijst naar zijn
rechterzij: „Ik heb hier nu ook een
slangetje zitten, waaraan je een zak
kan hangen om de vloeistof op te
vangen."
Na de operatie kreeg Henri hevige
koorts en moest hij in het ziekenhuis
blijven. Daarbij kreeg hij een chro
nische pancreasontsteking. „Nou,
dan zie je het helemaal niet meer zit
ten." Na een antibioticabehandeling
zakte de koorts en kon Henri naar
huis. „Na twee dagen kon ik alweer
terug naar het ziekenhuis, want ik
had 393 Hij is niet te spreken over
de ontvangst die hij toen kreeg. ,Je
komt bij de spoedeisende hulp, waar
je op een stoeltje moet wachten tot
ze je roepen." Hij heeft er uiteinde
lijk van 's morgens half tien tot vier
uur 's middags doorgebracht alvo
rens hij werd opgenomen. „Kun je
nagaan, al die tijd zat ik daar met
mijn koorts."
Hij moest negen dagen in het zie
kenhuis blijven. „Die tijd was een
gruwel voor me. Mijn afdeling was
vol, dus ik moest naar een andere af
deling." Daar bleek dat ze niet de
zelfde voorzieningen hadden als op
de afdeling oncologie. Zoals een
beugel aan het bed om de zak van de
drain in te hangen. „Ik vroeg de ver
pleegsters of ze die hadden, maar dat
kenden ze niet. Toen ben ik er zelf
maar eentje gaan halen op de andere
afdeling." Het heeft Henri als patiënt
een machteloos gevoel gegeven, hij
had meer van een ziekenhuis ver
wacht. „Het is er hectisch, druk. De
verpleegsters hebben geen tijd voor
je." Hij is ook boos. .Je gaat v(x>r
een embolisatie van een dag en bij-
elkaar heb ik 15 dagen in het zieken
huis gelegen." Eenmaal thuis voelde
hij zich ontzettend slap, naar en
moe. .Xe hadden me in Dijkzigt niet
verteld wat me te wachten stond na
een embolisatie. Ik voelde me zo be
roerd en ik was bang."
Voor het eerst sloeg zijn positieve
blik om in een negatieve stemming.
„Ik kwam een beetje in de put te zit
ten. Gelukkig ben ik er nu weer
overheen. Maar dat laatste bezoek
aan het ziekenhuis heeft me meer el
lende gebracht dan ik had kunnen
voorzien." Hij is in de afgelopen
paar weken tien kilo afgevallen. „Ik
kreeg vloeibaar eten, papjes, pud
dinkjes en soepjes. Nu is mijn ge
wicht weer aan het stijgen. Ik eet
weer wat beter en ben weer naar bui
ten geweest."
Henri wacht nu op de uitslag van
een CT-scan die hij vorige week
heeft laten maken. Vandaag hoort
hij het resultaat en wat er verder
gaat gebeuren. „Ik zou in principe
genezen kunnen zijn na de komende
operatie. Dan moet de kleine lever
kwab schoon zijn en de functies
overnemen. Als je pech hebt, en er
zit toch weer een tumor in. dan be
gin je weer opnieuw."
Hij geniet van elke dag. „Ik probeer
van elke dag wat te maken. We gaan
ervoor en komen er weer uit. We
hopen van de winter weer eens op
vakantie te gaan." Kamperen en
korte weekendjes verblijven in ho
tels zijn dingen die hij graag doet.
Net als muziek maken en met zijn
vrouw Maya meegaan naar de to
neelvereniging in Poortvliet. Zelf
heeft hij ook toneel gespeeld, maar
daar is hij mee gestopt. „Ik werd
ouder en kon mijn teksten niet meer
goed onthouden."
Henri legt zich niet zomaar neer bij
zijn ziekte. Hij put ook kracht uit al
le steun die hij ontvangt. „De rol
van mijn vrouw is groot. Ik heb van
haar steeds alle steun gehad. Zij
heeft niet de kwaal, maar is er wel
net zo beroerd en ziek van. bij wijze
van spreken. Ook de steun vanuit
het dorp, in de vorm van kaarten,
bloemen, chocola, e-mails en meer,
doet me goed."
Hij wil niet geloven in de woorden
van'de oncoloog. „Die zei dat ik al
leen palliatief kon worden behan
deld. Tot ik zou overlijden. Het is
nu vier jaar geleden en ik ben er
nog. Ik ga nog helemaal niet dood."
De plannen voor de bouw voor de
nieuwe vestiging van de onderne
mer werden maandag bij de wel
standscommissie toegelicht door
architect Martijn Boelhouwers. De
commissie was lovend over de uit
werking. Voor het plan bij de Dee
hoeve én de invulling van de Veste-
tuin (waar Bal ook een
pompstation gaat exploiteren) is
een zogeheten kwaliteitsteam ge
vormd waar ook oud-voorzitter
Marco Onrust van de welstands
commissie in zit. Hij was weer
even terug in de kamer waar de
commissie vergadert, maar nam nu
plaats aan de andere kant van de ta
fel.
Volgens Boelhouwers wordt Bal
aan de Postweg een voorpostvan
Tholen. Volgens hem is het bedrijf
onder die naam een 'cultureel be
grip' op Tholen. Het verhuisde on
der meer van de Eendrachtsweg
naar het industrieterrein en maakt
nu een sprong maakt naar een plek
buiten de stad. Boelhouwers noem
de het van belang dat er een ge
bouw komt dat - gezien de geschie
denis van het familiebedrijf - zich
toont. „Maar dat niet meer zuiver
over olie gaat, maar ook meerdere
bronnen van energie levert en ge
bruik maakt van natuurlijke ener
gie zoals water en wind." Gedacht
wordt aan een kleine windmolen en
aan een laadpunt voor elektrische
auto's, het wassen van de auto's
met hemelwater. En waar klanten,
terwijl ze wachten tot hun auto is
opgeladen, binnen in het paviljoen
hun tijd nuttig kunnen besteden.
Met het waterschap en de provincie
is gekeken hoe het 'energieservice
station' ingebed kan worden in het
landschap. Er zijn al waterpartijen
gegraven waar straks riet in zal
gaan groeien zodat het geheel in
een natuurlijke omgeving komt te
liggen.
Boelhouwers ontwierp één ge
bouw, onder een luifel met een 's-
treekeigen karakter en passend in
het landschap'. „Het zou een pavil
joenachtig karakter moeten hebben
dat zich niet meteen presenteert als
tankstation. Later zou het bijvoor
beeld makkelijk als restaurant te
gebruiken moeten zijn."
Binnen, waar de verkoop van aller
lei artikelen plaatsvindt, is ook een
hoekje als 'businesscorner' inge
richt. Met een wifi-aansluiting. zo
dat klanten op internet kunnen. De
glazen pui kijkt over het landschap.
Er komt een wasstraat die 'als dra
ger van de luifel' dient. Over de he
le lengte van de luifel loopt een
lichtstraat. Op de kopse kant zijn er
open plekken waar auto's gewas
sen kunnen worden, aan de zijkan
ten afgeschermd door een glazen
wand. Een deel van de wand van
het gebouw is van hout. Dat is de
plek waar de fietsers hun tweewie-
Iers op kunnen laden. Volgens
Boelhouwers heeft deze wand een
ecologische uitstraling. „Veredeld
hout, verticaal aangebracht."
De luifelrand wordt 55 centimeter
breed. Het wordt zo smal mogelijk
gehouden, zei hij. Om de lengte
richting te breken wordt er een
'cassetteprofiel' in gemaakt. De
luifel krijgt volgens Boelhouwers
een "neutrale antracietgrijze kleur.'
Binnen het paviljoen wordt wit
toegepast, als contract met de bui
tenkant. De houten buitengevel
wordt doorgetrokken naar binnen.
Het kwaliteitsteam (architect On
rust en de ambtenaren Roel Wi-
chertjes en Rien Jongenelen) boog
zich ook over de reclame die bij
het tankstation moet komen. Het
logo van de oliemaatschappij komt
niet op de luifel of aan de wand,
maar krijgt een aparte plek voor
het gebouw. De reclamezuil van de
oliemaatschappij van zes meter
hoogte komt aan de weg te staan.
Onrust was er niet blij mee. „Bij
zo'n rustig gebouw valt het minste
of geringste op." Het station komt
op een rond geasfalteerd terrein te
staan, de ingang is bij de verkeers
lichten, richting de carpoolplaats.
De architect heeft geprobeerd om
in het gebouw met glazen wanden
'doorzicht' te creëren, zei hij.
Voorzitter Gerhard Vermeulen van
de welstandscommissie maakte
complimenten voor de manier
waarop de 'hele gevoelige locatie'
wordt aangepakt. Ook zijn collega
Tonie Dieleman was onder de in
druk. „Dit is een ambitieniveau
waar we u tegen zeggen."
Ontwerp voor het nieuwe tankstation bij de Postweg in Tholen.
mie de motor voor onze welvaart.
De partij wil met de avond antwoor
den krijgen op vragen als 'Hoe zit
het met de gevolgen van onze eco
nomische inspanningen?' en 'Heb
ben we verantwoord gehandeld als
mens of zijn we daarin te egoïstisch
geweest?'. De CU wil ook weten
hoe ze als politieke partij daar ver
antwoord mee om kan gaan en met
de avond een vertaalslag te maken
naar de lokale economie en politiek.
Hij is nieuwsgierig maar tegelijker
tijd een beetje angstig. „Hetzelfde
geldt voor de kajtjes", zegt zijn
moeder Anja. „Nieuwsgierig en
bang tegelijk." Mila de Jonge (3)
vindt de koeien helemaal niet leuk,
zegt haar moeder Angela. „Nu we er
wat langer zijn, begint ze te wen
nen." In de boerenschuur vertelt
boerin Diny van der Klooster een
verhaal over hoe een koe geboren
wordt. De kinderen luisteren aan
dachtig. Naderhand zegt Lieke
Moerland tegen haar oma Mia War-
moeskerken: „Hoe kan het dat er zo
veel moeder koeien zijn en maar één
vader?" Oma lacht en zegt: „Dat
leggen we je later nog weleens uit."
Het is voor het tweede jaar op rij dat
peuterspeelzaal Olleke Bolleke een
bezoek brengt aan de boerderij.
„Carla Westdorp vroeg of de groep
dit jaar weer mocht langskomen",
zegt Diny. „Daar had ik geen pro
blemen mee. Vorig jaar is goed be
vallen." Westdorp is er zelf niet bij.
Haar dochter Noa wel. De peuter is
kind aan huis op de boerderij. „Car
la is mijn schoonzusje", zegt Diny.
„En ik de vaste oppas van Noa." Na
anderhalf uur hebben de peuters en
ouders het wel gezien en nemen ze
afscheid van de boerderij.
De ChristenUnie belegt op donder
dag 12 april om kwart voor acht een
avond in Meulvliet in Tholen rond
het thema economie. Sprekers zijn
hoogleraar economie Johan Graaf
land en CU-kamerlid Carola Schou
ten, die financiën en economische
zaken in haar portefeuille heeft. De
Thoolse afdeling van de partij wil in
het kader van het huidig economisch
klimaat aandacht besteden aan de
economie. De CU noemt de econo-
Dick Bruynzeel (links) en Adri Menheere kregen een wijnpakket voor hun veertigjarig jubileum bij schietclub Prinses Juliana uit Sint-
Annaland.
schieten. Wat dat betreft gaan we er
vijfhonderd procent op vooruit."
Naast het schieten van kogels heb
ben de twee jeugdvrienden verschil
lende bestuursfuncties bekleed. Zo
zat Dick zeventien jaar in het be
stuur van Prinses Juliana. Eerst als
tweede secretaris, later als vice-
voorzitter. Adri was in die tijd se
cretaris. Hoe lang hij dat gedaan
heeft, durft hij niet meer te zeggen.
„Ik ben gestopt op het moment dat
ik secretaris werd van de Zeeuwse
schietbond. En die bestaat inmid
dels al een aantal jaren niet meer.
Exacte jaartallen durf ik niet te zeg
gen." Inmiddels zitten de heren niet
meer in het bestuur van de vereni
ging. Maar schieten, dat doen ze
nog wel. Dick vanwege bedrijfsacti
viteiten niet meer zo vaak als vroe
ger. „Als de nieuwe schietbaan
open gaat, komt daar hopelijk ver
andering in."
De gemeenteraad van Tholen heeft
donderdag oud-wethouder en -
raadslid Leen Walpot, oudste inwo
ner Jap Hage en voormalig CDA-
senator Huib Eversdijk herdacht.
Alle drie zijn recent overleden. Op
verzoek van burgemeester Nuis
nam de raad aan het begin van de
vergadering staande een ogenblik
stilte in acht.
De burgemeester zei met grote
dankbaarheid terug te zien op de
verdiensten van Walpot, die van ju
ni 1970 tot april 1998 gemeente
raadslid is geweest (tot eind 1994 in
Sint Philipsland, daarna in Tholen),
en van september 1970 tot eind
1994 tevens wethouder. In Evers-
dijk herdacht hij de politicus die na
de gemeenteraadsverkiezingen van
2002 in Tholen als informateur fun
geerde bij de vorming van een co
alitie en college van burgemeester
en wethouder.
Ten slotte herdacht Nuis ook de op
105-jarige leeftijd overleden Jap
Hage, die de oudste inwoner van
Tholen was. .Zes keer mochten
mijn vrouw en ik op zijn verjaardag
komen. Het was een feest voor hem,
en ook een feest voor ons."
