Verolme: 'Spelenderwijs leer
je vaak meer dan uit boeken'
'Zon, zee, een strak blauwe
hemel, wat wil je nog meer?'
IHoute
Schippersfamilie ontkomt
ternauwernood aan ramp
Talentenjacht voor kinderen
Cliënten Het Lint exposeren
Merkaba Sudbury school Oud-Vossemeer laat de kinderen vrij
Taart versieren
voor de jeugd
A58 naar finale
koorfestival
Donderdag 1 maart 2012
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
5
Geen verplichte lessen, proefwerken of examens. Op de
Merkaba Sudbury School in Oud-Vossemeer bepalen
kinderen van vier tot en met achttien jaar zelf wat ze wil
len leren en hoe ze dat doen. De filosofie is over komen
waaien uit Amerika. „Wat een kind écht nodig heeft,
gaat het vanzelf wel leren", zegt Anthony Verolme, één
van de initiatiefnemers. Er zijn nu vier leerlingen.
Mini-rechtbank
Nieuwsgierig
Geen diploma
Geen eliteclub
Vier leerlingen
Open dag
Thools vrachtschip Duplus hotst tegen brug
Het Thoolse vrachtschip Duplus is zaterdagmiddag in
Brugge tegen de Kruispoortbrug gevaren. Schipper Ja-
ring Ruijtenberg, zijn vrouw Ria en dochter Willeke wis
ten ternauwernood uit de stuurhut te ontkomen. Nie
mand raakte gewond. Het schip raakte door de klap
zwaar beschadigd.
Schrik
Rooskleurig
387 deelnemers Wintertocht komen uit alle windstreken
Wandelsportvereniging Oosterscheldestappers organi
seerde zaterdag voor het derde opeenvolgende jaar de
winterwandeltocht. Alleen of in groepsverband trokken
387 wandelaars er met en zonder stokken op uit. Ze kwa
men uit alle windstreken: van Dordrecht, Middelburg tot
Breda. Vertrokken werd vanuit sport- en gemeenschaps
centrum Haestinge in Sint-Maartensdijk voor een wan
deling variërend van vijf tot dertig kilometer.
Betrokkenheid
Afwisseling
Contract website
jeugd en gezin
interieur
Energieweg 11J - 4691 SE Tholen - tel. 0166 60 93 33
www.vanhouteinteriWF.nl
Op deze particuliere school - vol
gens Amerikaans model - hebben
leraar en leerling een gelijke stem.
Initiatiefnemers Anthony Verolme
(44) en Natascha Manders (42) heb
ben de school opgericht uit onvrede
met het Nederlandse onderwijssys
teem. Ze kozen bewust voor de Sud
bury onderwijsmethode dat de
kracht en het eigen initiatief van het
kind voorop stelt.
De school is gevestigd in een boer
derijwoning op het erf van manege
Vosmaer aan de Zeedijk ten zuiden
van natuurgebied het Rammegors.
..Deze plek is unaniem door de kin
deren en staf tijdens de schoolverga
dering gekozen", zegt hij. ..Dat is
het principe van heel het Sudbury
onderwijs: democratie. Kinderen be
palen zelf wat ze leren, waar ze leren
en hoe ze leren. Het onderwijscon
cept legt de verantwoordelijkheid te
rug bij het kind.
Er zijn geen leeftijdsgroepen, noch
voorgeschreven lessen of proefwer
ken. „Alleen omgangsregels spre
ken we gezamenlijk af', zegt Man
ders. .Zodoende is de veiligheid van
het kind altijd gewaarborgd." Kinde
ren stellen de regels zelf op. Werken
op de grond, mag dat? En hoe rege
len we het gebruik van de spelcom
puter? Het gaat behoorlijk ver. We
werken zelfs met een mini-recht
bank waarin kinderen en leerkracht
elkaar kunnen aanklagen."
Ze laat een aanklachtformulier zien.
.Julius Verolme klaagt Bloem Vis
ser aan omdat zij de klei mee naar
huis wil nemen. Julius is het daar
niet mee eens. Straks gaan we daar
democratisch over stemmen. Re
spect voor de ander is altijd het uit
gangspunt. Elkaar aanspreken op
gedrag is iets wat regelmatig ge
beurt. maar waar niemand onder ge
bukt gaat."
Verolme en Manders hebben zich
de afgelopen jaren verdiept in het
principe van het Sudbury-onderwijs.
„Kinderen zijn van nature nieuws
gierig genoeg om iets nieuws te le
ren. Daar hebben ze geen bijkomen
de prikkels van een leerkracht voor
nodig", zegt hij. „Ieder kind heeft
van nature de behoefte om te leren
en zich te ontwikkelen. Wat je écht
nodig hebt om te kunnen functione
ren in deze maatschappij, leren ze
uit zichzelf. Met het verschil dat het
ene kind op vierjarige leeftijd wil le
ren lezen en het ander op achtjarige
leeftijd. Laat de kinderen het op hun
eigen manier en ritme doen. Wil een
kind spelen? Laat het spelen. Spe
lenderwijs leer je zoveel. Vaak meer
dan alleen uit boeken."
De Merkaba-school heeft één gedi
plomeerde docent in dienst. Dat is
Suzanne Dijkstra (45) uit Sommels-
dijk. Manders en Verolme geven zelf
geen les op de school. Ze zijn staflid.
Dat betekent in de praktijk dat ze
toezicht houden. Wel zitten hun kin
deren op de school: Julius (9) en Gi-
na (13) zijn de zoon en dochter van
Verolme en Bloem (6) en Mats (11)
van Manders. Juf Dijkstra begeleidt
een kind enkel als het daarom
vraagt. „Kinderen kunnen zelf veel
opzoeken in boeken of op het inter
net". zegt Dijkstra. „Ook leren ze
veel van elkaar."
Doordat de kinderen geen leerplan
volgen, noch examens afleggen, kan
en mag een Sudbury-school geen re
gulier diploma uitreiken. In theorie
zou een achttienjarige als analfabeet
de school kunnen verlaten, maar in
de praktijk gebeurt dat volgens Ver
olme niet. „Kinderen willen mee
doen in de maatschappij, dus daar
zijn we niet bang voor." Ze zijn daar
zo zeker van omdat het Sudbury-on
derwijs een beproefd recept is. Het
heeft zich op tientallen Amerikaanse
scholen ruimschoots bewezen. Kin
deren die deze onderwijsvorm heb
ben gevolgd, draaien daar gewoon
goed mee in de maatschappij. „Ve
len volgen daar een universitaire
studie." Verolme is van mening dat
de vrijheid het kind juist verrijkt.
„Hoe vaak heb ik niet gehoord dat
kinderen zich op school vervelen.
Dijkstra beaamt dat. Haar eigen kin
deren kwamen regelmatig thuis met
die mededeling. Wie wil verder stu
deren. kan staatsexamen doen. Dijk
stra begeleidt de kinderen daarbij.
„Het hebben van een diploma is
geen garantie dat je later gelukkig
wordt en een goede baan zult vin
den. Natuurlijk helpt het. maar uit
eindelijk is de motivatie veel be
langrijker. En als die motivatie er is,
komt het kind er vanzelf. Daar is
niet altijd een papiertje voor nodig."
Ze noemt als voorbeeld een meisje
dat Sudbury-onderwijs had gevolgd,
geen diploma had en toch werd aan
genomen op de kunstacademie.
„Simpelweg door een goede onder
bouwing."
Doordat een Sudbury-school niet de
leerplannen volgt, kan ze ook niet er
kend worden of subsidies krijgen.
Wettelijk is het wel. Verolme be
roept zich op artikel 23 uit de grond
wet.
Daarin staat dat het geven van on
derwijs vrij is. „Bij ons bestaat leer
plicht", zegt Verolme. Die plicht
neemt hij heel serieus. „Het eerste
wat kinderen 's ochtends moeten is
een krabbel zetten op de presentie
lijst." Daarmee voldoet de schooi
Leerlingen, leerkracht en stafleden zijn op de Merkaha Sudbury school gelijk. V.l.n.r. Anthony Verolme. Bloem Visser, Suzanne Dijkstra
Gina Verolme, Julius Verolme en Natascha Manders met voor haar Mats Visser.
aan de wettelijke eis die de leer
plichtambtenaar stelt. „Kinderen
zijn verplicht minimaal vierentwin
tig uur per week aanwezig te zijn.
Hoe ze die tijd indelen.dat is hun ei
gen verantwoording. Wij bieden de
mogelijkheid van negen tot vijf uur.
Wel moeten kinderen voor half elf
binnen zijn."
Omdat het om een particuliere
school gaat. betalen ouders jaarlijks
meer schoolgeld dan op een regulie
re school. ,3564 euro om precies te
zijn", zegt hij. „Dat lijkt veel geld,
maar is het niet." Hij wijst naar an
dere particulieren scholen in het
land die al snel het dubbele vragqn.
Om de kosten te drukken zoeken
Verolme en Manders sponsors en
vrijwilligers. „Wij zijn geen elite
clubje dat met het grootste gemak
een privé-school betaalt. Docent
Dijkstra is er daar één van. „Het
werk is deels betaald, deels vrijwil
lig."
Dijkstra, die eerder voor de klas
stond, wil voorop stellen dat ze niets
tegen het gewone onderwijs heeft.
„Er bestaan heel goede scholen.
Maar de leerstof is. om begrijpelijke
redenen, op een gemiddelde afge
stemd. Sommige kinderen komen
daardoor niet aan hun trekken. Ove
rigens denk ik dat alle kinderen baat
hebben bij een onderwijssysteem dat
meep rekening houdt met de 'eigen
heid' van een kind."
Momenteel telt de Merkaba Sudbury
school vier leerlingen. „Het doel is
twintig tot vijfentwintig", zegt Verol
me. „Uitbreiden is geen probleem."
De voormalige boerderijwoning kent
geen klaslokalen. Wel is een slaapka
mer omgebouwd tot mediatheek en
een andere kamer tot speelruimte.
Beneden in de woonkamer zit Julius
op de bank met een iPad (draagbare
computer) in zijn handen een spelle
tje te spelen. Hij weet niet wat hij
vandaag nog gaat doen. „Misschien
tekenen of kleien", zegt hij. Even Ia-
ter rent hij buiten samen met Mats
over het grasveld achter een bal aan.
„Mats heb ik in de laatste jaren nog
nooit zo vrolijk gezien", zegt Nata
scha. „Hij is ontspannen, helemaal
zichzelf. Op de Montessorisch(X)l in
Tholen kon hij zichzelf niet zijn.
Vaak kwam hij moe, maar allesbe
halve voldaan thuis." Verolme had
dezelfde ervaring met zijn dochter
Gina. Ze zat in het tweede leerjaar
van het Roncalli in Bergen op Zoom.
..Doodongelukkig was ze daar", zegt
hij. Gina vult haar vader aan: „De
druk was zo groot. Constant moest ik
presteren. Om de vijftig minuten een
andere les. Al snel was ik vergeten
wat ik ook al weer geleerd had. Ook
kreeg ik de opmerking dat ik maar
beter mijn best had moeten doen, als
ik een slecht cijfer had gehaald, ter
wijl ik me suf leerde." Gina raakte in
een neerwaartse spiraal en kreeg als
studieadvies vmbo. terwijl ze havo-
vwo als schooladvies had gekregen.
„Na een gesprek met haar mentor
hebben we besloten haar van school
te halen", zegt Verolme. Manders
nam hetzelfde besluit voor Bloem en
Mats.
De eerste Sudbury school werd in 1968 in de Verenigde Staten
opgericht. Het is een school waar kinderen volledige vrijheid ge
nieten. Geen lesroosters, noch overhoringen, rapporten, klassen
en diploma's. In Nederland zijn er drie scholen die met deze les
methode werken: De Koers in Beverwijk en De Kampanje in
Amersfoort. Met de oprichting van de Merkaba Sudbury school
op Tholen is het de derde school in Nederland die dit onderwijs
concept toepast. Zaterdag houdt de school aan de Zeedijk in
Oud-Vossemeer van elf tot vier uur een open dag.
Volgens de schippersvrouw ging de
brug ineens omlaag toen het schip
er nog onderdoor voer. „Dat ge
beurde twintig tot vijfentwintig me
ter voor de stuurhut", zegt Ria. „De
eerste reactie van Jaring was: vluch
ten." Via een trap aan de achterzijde
heeft het gezin de hut verlaten. Ze
kwamen terecht op het achterdek.
„Daar konden we niet blijven. Te
gevaarlijk. Het stuurhuis zou bo
venop ons vallen." Het gezin haast
te zich naar de voorkant van het
schip. Daar vonden ze een veilig
heenkomen. „Net op tijd", zegt Ria.
„Het had geen minuut langer moe
ten duren." Terwijl het schip lang
zaam door voer, keek de familie toe
hoe de brug zich in het stuurhuis
boorde. „De stuurhut stond na het
voorval op het achterdek. Als we
daar hadden blijven staan, weet ik
niet hoe het met ons was afgelo
pen." De schade aan het schip was
groot. „Overal glasscherven en ver
bogen aluminium. Een ravage.
Wonderbaarlijk bleef de elektronica
gespaard."
Het Thoolse vrachtschip was die
dag met een lading cellulose vanuit
het Belgische Evergem vertrokken
naar Zeebrugge. Het ongeval ge
beurde rond half twee. „Een aanva
ring met een brug of sluis is de
grootste schrik van iedere schip
per". zegt Ria. „Gelukkig kwamen
we er dankzij het snelle ingrijpen
van mijn man. zonder kleerscheu
ren van af." Het gezin was die mid
dag met vieren aan boord. Zoon
Erik (19) en dochter Willeke (16)
waren in het weekend bij hun ou
ders op bezoek. „Als we door
Brugge varen zitten we altijd met
heel het gezin in de stuurhut. Zater
dag was het prachtig weer. Dan
krijg je volop aandacht van de men
sen. Bovendien is Brugge natuur
lijk een plaatje om doorheen te va
ren."
Na de aanvaring heeft de familie de
ravage zo goed en kwaad als het
kon weten op te ruimen. „Doordat
het elektronische gedeelte intact
was. konden we maandag onze weg
naar Zeebrugge vervolgen. Daar
hebben we de lading gelost." De
Thoolse schippersfamilie ligt nu
voor anker in afwachting op een tij
delijke stuurhut. Die moet volgens
Ria voor het weekend geplaatst zijn.
De oorzaak van het ongeluk is voor
alsnog onduidelijk. Mogelijk is er
sprake van een menselijke fout.
„Normaal gesproken zitten er sen
soren in een brug die registreren dat
er een boot onderdoor vaart. Die
hebben om wat voor reden dan ook
niet gewerkt." De familie is ontzet
tend geschrokken. „Bij sluizen denk
je weieens: wat als ie ineens naar
beneden valt. Dit is net zoiets. Con
stant spookt het in je hoofd. Ik zie
het iedere keer opnieuw voor me."
Nu Ria met haar man Jaring bezig is
met de schadeafhandeling, kan ze
haar gedachte verzetten. „Afleiding
helpt", zegt ze. „Maar de schok
blijft groot."
De familie Ruijtenberg vervoert met
hun 85 meter lange vrachtschip Du
plus de meest uiteenlopende ladin
gen: van grond en grind tot cellulo
se. Februari was een slechte maand
vanwege het ijs in de kanalen.
„Daardoor hebben we beperkt kun
nen varen. En nu liggen we alweer
stil. Dat kunnen we niet gebruiken."
Toch ziet Ria het jaar rooskleurig
tegemoet. „Als de tendens van afge
lopen jaar zich voortzet, mogen we
niet klagen. Maar eerst de schade
maar eens afhandelen. Dan kunnen
we volgende week weer varen."
Wat de jongeren raad van Tholen
(Joth) kan, kan kinderopvang Toer-
deloo ook: een talentenjacht organi
seren. Alleen gebeurt die van de op
vang op een wat kleinere schaal.
I Want niet. zoals bij Joth. alle jeugd
uit de gemeente, maar alle kinderen
van de Thoolse vestigingen voor
buitenschoolse opvang van Toerde-
loo kunnen meedoen aan Toerde-
loo's got talent. De playbackshow
wordt morgenavond om zeven uur
gehouden in de buitenschoolse op
vang in de brede school in Sint-An-
naland. Vorig jaar organiseerden de
leidsters de talentenjacht voor het
eerst. Vanwege de grote belangstel
ling van zowel deelnemers als pu
bliek is er een vervolg aan gegeven.
De jongerenraad organiseert op 31
maart haar talentenjacht Tholen's
got talent voor de derde keer. Die
begint die avond om acht uur in De
Vossenkuil in Oud-Vossemeer.
Activiteiten om mensen te laten zien wat ze nog kunnen
Schilderijtjes, een quilt, beschilderde en versierde maskers, een ge
dicht. In de hal van het gemeentehuis zijn momenteel werkstukken te
zien die de cliënten van ontmoetingscentrum Het Lint in Tholen het af
gelopen jaar hebben gemaakt. I)e expositie is vrijdagmorgen door de
deelnemers zelf geopend.
In de hal van het gemeentehuis zijn momenteel werkstukken te zien,
gemaakt door licht dementerende cliënten van ontmoetingscentrum
Het Lint.
- vv
Oud-Tholenaren Wim Fase en Betsy Klippe! lopen over de Gorishoeksedijk richting Scherpenisse.
Wekelijks komt een aantal licht de
menterende ouderen samen in Tho
len. In de groep worden ze gestimu-
lèerd om dingen te doen. En ze doen
dat samen. „De bedoeling is dat ze
zelf zien wat ze nog kunnen. Dat
geeft hen het gevoel van eigenwaar
de terug", legt coördinator Gerda
Elshof uit. De cliënten gaan ook sa
men om boodschappen, maken sa
men soep. En daarnaast zijn er de
creatieve activiteiten. Daar zijn men
sen soms bezig met dingen die ze
nooit hebben gedaan, maar tóch blij
ken te kunnen. Aan de hand van ie
ders gedachten is bijvoorbeeld een
gedicht over liefde gemaakt. En sa
men hebben ze lapjes gemaakt voor
een quilt. Bloemschikken, schilde
ren, het zijn dingen waarmee de
cliënten aan de gang gaan.
Altijd doen ze het gezamenlijk. „De
VERVOLG VAN VOORPAGINA
Het televisieprogramma Radar be
steedde er onlangs een hele uitzen
ding aan. „Moet je dit horen", zegt
ze. Ze laat een fragment van Karla
Peijs, commissaris van de Koningin
in Zeeland zien. 'De ov-chipkaart is
als water uit de kraan'. „Laat me
niet lachen. Dat is wel het laatste
waar ik het mee zou willen vergelij
ken. Dat water is wel mijn geld."
Even heeft ze gedacht om samen
met ouders een busje aan te schaf
fen en per toerbeurt kinderen van en
naar school te brengen. „In de prak-
een zoekt bijvoorbeeld veertjes uit.
de ander bloemetjes, de derde verft",
zegt Gerda Elshof. Op die manier
moeten de cliënten ook met elkaar
overleggen. En ze worden gedwon
gen keuzes te maken. Reactivering,
socialisering en affectief vermogen
worden zo gestimuleerd. Dat het
fraaie werkstukjes oplevert, is op de
panelen in de hal van het gemeente
huis te zien. Bij de opening zijn ook
de mantelzorgers van de cliënten
aanwezig. Ook wethouder Oudes-
luijs komt een kijkje nemen. „Men
sen herinneren zich soms helemaal
niet meer dat ze iets gemaakt heb
ben", aldus Elshof. Foto's waarop te
zien is dat ze bezig zijn. moeten de
cliënten daarbij helpen. Ze liggen op
een tafel die bij de panelen staat. En
daar is ook verdere informatie te vin
den over het ontmoetingscentrum.
tijk natuurlijk onmogelijk", zegt ze.
„Kinderen zitten op verschillende
middelbare scholen en zijn nooit op
hetzelfde tijdstip klaar. Maar het
geeft wel aan dat de klantvriende
lijkheid in het openbaar vervoer te
wensen over laat."
De ergernissen rondom de ov-chip
kaart hebben inmiddels ook de poli
tiek bereikt. Anton van Oost van de
Thoolse VVD-fraetie heeft het pro
bleem aangekaart bij Tweede Ka
merlid Charlie Aptroot. Van Oost
pleit voor betere voorlichting en
heeft Aptroot verzocht een Kamer
vraag over het onderwerp te stellen.
Ronduit de meeste belangstelling
ging naar de grotere afstanden: de
vijftien, twintig en dertig kilometer.
Daarvoor koos driekwart van het
wandelend publiek. Het was goed
toeven in de polders. Weinig wind.
een strak blauwe lucht en zon. De
temperatuur liep snel richting de elf
graden. Dat maakte het aangenaam
wandelweer. „Beter kunnen we niet
wensen", zei vice-voorzitter Jan
Oudesluijs. „Regen, onweer en
sneeuw. Je kunt het in dit jaargetij
allemaal verwachten."
Rond half één komen Arie en Leny
Neele uit Stavenisse Haestinge bin
nen lopen. In tegenstelling tot ande
re wandelaars, zien ze er alles be
halve vermoeid uit. „We moeten
nog beginnen", zegt Leny. „Niet
aan de dertig kilometer, hoor. Dat
redden we nu niet meer. We gaan
voor de tien. Veel verder wil ik het
niet maken." Leny. fervent wande
laar. heeft net een knieoperatie ach
ter de rug. Ze baalt enorm dat ze dit
jaar niet kan deelnemen aan langere
wandeltochten. „Normaal gespro
ken liep ik vandaag de dertig kilo
meter. De winterwandeltocht is een
goed begin van hot nieuwe wandel
seizoen. De Zevendorpentocht en
Nijmeegse Vierdaagse zitten er dit
jaar niet in." Terwijl ze genieten van
een bak koffie komen Jo en Jaap
Schot uit Tholen binnen. Ze hebben
de vijftien kilometer gelopen. „Wat
een prachtige tocht", zegt Jaap. „Ik
heb over polderweggetjes gelopen
waar ik nooit eerder ben geweest."
Jan IJsseldijk uit Sint-Maartensdijk
komt tegelijkertijd aan. Hij heeft al
leen gelopen. Ook hij is net herstel
lende van een knieoperatie. „Ik zat
in dubio: de vijftien of de twintig ki
lometer. Uiteindelijk heb ik voor de
kortere route gekozen. Daar heb ik
wel een beetje spijt van. Ik liep zo
lekker." Na zijn operatie wandelt
IJsseldijk vier tot vijf keer per
week. „Soms maar een half uur,
hoor. Lekker even uitwaaien op de
dijk. Heerlijk is dat."
Tegen één uur heeft het aantal in
schrijvingen de driehonderd gepas
seerd. „Fanatieke wandelaars zijn
rond half negen al vertrokken",
zegt Oudesluijs. „Dat moet ook
wel. Anders red je het niet op tijd
terug te zijn. Dertig kilometer met
tussenstops neemt toch al snel zes
uur in beslag." Voor de organisatie
en leden van de vereniging was de
derde winterwandeltocht er één met
een bijzondere betekenis. Niet van
wege het aantal deelnemers of het
goede weer. Het was de eerste wan
deltocht zonder Kees Wessels, de
motor achter de vereniging. Wes
sels overleed tijdens een wandel
tocht op 26 januari 2012 tijdens een
wandeling in Huijbergen aan de ge
volgen van een hartstilstand. „Ge
zamenlijk hebben we een minuut
stilte gehouden", zegt Oudesluijs.
De betrokkenheid onder de aanwe
zigen was zeer groot. Veel wande
laars kenden hem persoonlijk." Als
eerbetoon hebben leden van wan
delsportvereniging de Wandelende
Tak Vivoo uit Huijbergen een finan
ciële bijdrage achter gelaten voor
de Nederlandse Cystic Fibrosis
Stichting. De Oosterscheldestap
pers steunen deze stichting die on
derzoek doet naar cystic fibrosis,
oftewel taaislijmziekte.
De derde winterwandeltocht is ge
lijk de laatste die als zodanig door
het leven gaat. Volgend jaar ver
noemt de stichting de tocht naar
Kees Wessels. „Dat zijn we aan
hem verplicht. Wessels heeft zoveel
goeds gedaan voor de vereniging",
aldus Oudesluijs.
De wandelroutes varieerden in af
stand van vijf tot dertig kilometer.
„De vijf en de tien concentreren
zich aan de noordkant van Smur-
diek en hebben als enige tussenstop
Scaldis Naturalis aan de Kastelijns-
weg", zegt Oudesluijs. „Daar kun
nen ze koffie, thee of een koek krij
gen. De vijftien, twintig en dertig
kilometer voeren langs Scherpenis
se en Poortvliet." Bij deze wande
lingen is er om de vijf a zes kilome
ter een tussenstop. Traditiegetrouw
zijn dat het Holland Huis in Scher
penisse, café 't Centrum in Poort
vliet, maar ook brasserie de Zeester
bij Gorishoek en de boerderij van
Arie van der Zwan aan de Schelp-
hoekseweg. Bij de tussenstops pra
ten mensen bij en genieten van de
zon. Behalve Frans van de Berg uit
Rijsbergen en zijn kompanen. Het
zijn de voorlopers van de tocht. Hij
controleert samen met elf anderen
of de routebordjes van de tocht
kloppen. Om half acht zijn ze ver
trokken met een rugzak vol extra
pijlen en krijt. „Alles was in orde",
zegt Van de Berg. „Mijn compli
menten voor de organisatie. Ze heb
ben een pracht tocht uitgezet.
Mooie afwisseling tussen zee en
polder. Hier moeten wandelaars en
thousiast van worden." Van de Berg
kan het weten. Hij loopt jaarlijks
vijfduizend kilometer. Op de Goris-
hoekseweg, net buiten Sint-Maar
tensdijk, komen we Wim Fase en
Betsy Klippel uit Roosendaal te
gen. Ze hebben er stevig de pas in.
„De route staat zo goed aangegeven
dat we het routeboekje amper nodig
hebben." Het stel is weer even te
rug op 'hun eiland' en geniet volop.
„Zon, zee, een strak blauwe hemel.
Wat wil je nog meer?"
Zoals gezegd is de winterwandel
tocht alles behalve een Thools on
deronsje. Piet en Ria Bijl en Arie
Besseling zijn speciaal uit Dor
drecht naar Sint-Maartensdijk afge
reisd. „Het is de eerste keer dat we
hier komen", zegt Piet Bijl „Wat
een rust en ruimte heb je hier nog.
Bij ons moet je bij een wandeling
altijd uitkijken dat automobilisten
je niet voor de sokken rijden. Hier
stoppen ze keurig." Besseling ver
baasde zich met name over de lage
prijzen. „Een kopje koffie voor
1 30 euro. Waar vind je dat nog? En
we kregen er zelfs nog een koek bij.
Daar kunnen ze bij andere wandel
tochten nog wat van Ieren."
Onder leiding van Carin van der
Kleijn uit Sint-Maartensdijk kunnen
jongeren tussen de 12 en 23 jaar op
7 maart taarten versieren. De bij
eenkomst wordt georganiseerd door
jeugd- en jongerenwerk, in het ka
der van het project Let's Move
Around. De workshop zou eigenlijk
gisteren zijn. maar toen was het bid
dag. Deelnemers kunnen 's avonds
tussen zeven en negen uur terecht in
het Holland Huis te Scherpenisse
om op een creatieve wijze een bol-
taartje te versieren. Meedoen is gra
tis. aanmelden kan tot 5 maart via
jar@ tholen .nl.
Het koor A58, dat een tiental zan
gers uit de gemeente Tholen telt,
mag naar de finale van het Neder
lands Koor Festival. Afgelopen za
terdag haalde het koor in de Zeeuw
se voorronde in Middelburg 255
punten, waarmee het onvoorwaarde
lijk door is naar de landelijke finale.
In juni gaat het koor strijden om de
landelijke titel in de categorie lichte
muziek. Die sleepten de ongeveer
90 zangers al twee keer eerder in de
wacht. Ook popkoor Voix uit Oud-
Vossemeer deed mee aan de voor
ronde. maar dat haalde niet genoeg
punten voor een finaleplek.
De gemeente gaat het contract voor
de website van het centrum voor
jeugd en gezin met een jaar verlen
gen. Het gaat om een contract met
Hollandsch-Welvaren uit Amster
dam. De jaarlijkse kosten zijn
7.877,10 euro.
Ai vertentie I.M.
