'De pindabrand was wel dé brand,
dat maak je nooit meer zomaar mee'
UK!
'Na ieder ongeval kunnen we ons
verhaal doen bij de commandant'
'Friso had altijd minste
aandacht van iedereen'
Belastingaangiftedoen?
Christ van Tilburg
DÉ SPECIALIST IN
ZONNE-ENERGIE
Roodkapje in
De Vossenkuil
Donderdag 23 februari 2012
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
5
„De één heeft een tuinslang aan de muur hangen, ik
heb een brandweerslang in de tuin Het huis van Gijs
Vermaas aan de Gladiolenstraat in Sint-Maartensdijk
ademt zijn passie. Zijn tuin is ingericht met oude
brandblussers van allerlei makelij, zoals een oude
brandweerkraan uit Schiedam en de schuur is versierd
met een wandschildering van vlammen. Binnen hangt
een schilderij van mensen die naar een brand kijken.
Dat de 47-jarige Vermaas bij de brandweer zit, mag
duidelijk zijn. Hij viert zijn 25-jarig jubileum als
brandweervrijwilliger.
Bedrijfscursus
Instructeur
Klapband
Gijs Vermaas heeji 25 jaar uitrukken voor brandweer in geheugen
Verrassing
Pindabrand
New York en Salard
Hechte familie
Bidden
Respect
Eerste brand
Energy
Systems
Tholenaar mishandelt
Goese automobiliste
Illegaal afvaldump
Del Campoweg
Brandweerman. Welke jon
gen droomde er niet van
om met een brandweer
spuit mensenlevens te red
den. Voor Rien van Duur
en (44) en Arjan Kempe
neers (45) uit Sint Philips
land was het meer dan een
jongensdroom. Het zit in
hun bloed en ging van va
der op zoon. Toch was het
de afgelopen vijfentwintig
jaar bij de vrijwillige
brandweer niet alleen maar
koek en ei.
Rien van Duuren en Arjan Kempeneers kwart eeuw bij brandweer Sint Philipsland
Paplepel
Toekomst onzeker
Informeer vrijblijvend.
FB
n aa f/r
De brandweer is een deel van zijn
leven geworden, maar hij zet niet
alles ervoor opzij. Zo bestaat de
kans dat hij niet op zijn eigen jubi
leumfeestje is, want dan is hij aan
het werk. „Ik kan niet overal snip
perdagen voor opvragen", verklaart
Vermaas. Hij heeft maar weinig va
kantiedagen, zegt hij, en hij wil er
graag nog wat overhouden om op
vakantie te kunnen met zijn echtge
note Sjaan Vermaas-Guequierre.
Normaal gesproken worden jubila
rissen op de bindingsavond van de
brandweer Tholen, op 24 maart, in
het zonnetje gezet. „Maar ik weet
nog niet of ik er ben."
Toen Vermaas in 1986 uit militaire
dienst kwam en bij General Elec
trics, nu Sabic, in Bergen op Zoom
ging werken, kwam gelijkertijd ook
de brandweer in beeld. „Ik volgde
een cursus voor operator en daar zat
een brandweercursus bij. Er zat na
melijk ook een bedrijfsbrandweer
bij Sabic." Zo werd hij in oktober
van dat jaar brandweerman en een
paar maanden later was er een vaca
ture in Stavenisse, het dorp waar hij
is opgegroeid en toen nog woonde.
Vermaas was 22 toen hij solliciteer
de bij de blusgroep Stavenisse. Vijf
jaar later maakte hij de overstap
naar de blusgroep Sint-Maartens
dijk. Hij was twee jaar eerder, in
1990 al verhuisd naar die plek.
„Maar toen was het nog geen pro
bleem als je bij de brandweer in Sta
venisse bleef. Na twee jaar kwam er
een plekje vrij in Sint-Maartensdijk
en ging ik over."
Hij kende wel al wat verhalen van
de brandweer, omdat zijn oom Rien
Moerland er ook bij zat. Hij ging er
bij om iets nuttigs te kunnen doen
voor de maatschappij, zegt hij.
„Mensen helpen. En het is ook wel
een beetje hobby." Zijn andere hob
by is voetballen. Dat doet hij nog, in
het veteranenteam van sc Stavenis
se. De brandweer heeft een steeds
groter beslag op zijn tijd gelegd.
„Toen ik begon was het elke eerste
maandag van de maand oefenen. Nu
is het bijna twee keer in de week. Ik
zeg wel eens gekscherend dat we
vroeger even een slang moesten uit
rollen en daarna konden we gezellig
bij elkaar gaan zitten. Tegenwoor
dig moet je veel meer doen en bij
houden. Tijden veranderen, je moet
meegaan."
Inmiddels is Vermaas al zo be
kwaam en geschoold dat hij in het
team naast manschap ook de functie
van bevelvoerder en chauffeur
heeft, als dat zo uitkomt. Zijn be
roep heeft hij er niet van willen ma
ken. „Nee, het is begonnen als hob
by en dat wil ik zo houden. Hoewel
Als de pieper gaat, gaan alle beschikbare vrijwilligers naar de
kazerne. Zijn er minimaal zes man, dan rijdt de brandweerauto
weg. Gijs Vermaas is meestal wel op tijd, zegt hij, maar hij heeft
ook wel eens naar de achterkant van de auto gekeken, omdat
die net wegreed. Er ligt naast zijn bed altijd een trainingsbroek
klaar om snel aangekleed te kunnen zijn als hij wordt opge
piept. Vervolgens pakt hij altijd de auto om naar de kazerne te
gaan. „Eén keer ging ik met de fiets en toen kreeg ik een klap
band. Ik kwam een jongen tegen die met het busje van de Spar
reed. Die heb ik gevraagd of hij me naar de kazerne wilde bren
gen. Mijn fiets heb ik toen aan de kant gezet. We zagen net de
brandweerauto wegrijden en toen zijn we er met het Sparbusje
achteraan gegaan."
Gijs Vermaas met zijn allereerste brandweerhelm uit 1987 onder zijn arm. Die bewaart hij binnen. Het meeste van zijn
brandweerverzameling, zoals blussers en slangen, is in de tuin te vinden.
het er nu wel bijna op lijkt dat het
mijn beroep is, want ik ben instruc
teur bij de manschapopleiding van
de Veiligheidsregio."
Hij leidt nieuwe brandweerlieden
op. „Het is een groep van twaalf
man, die ik elke dinsdagavond in
Goes lesgeef. De stof bestaat uit
drie onderdelen: brand, hulpverle
ning en gevaarlijke stoffen. Zelf leer
ik er ook veel van, want je blijft op
de hoogte. Ook vind ik het belang
rijk om die jongens enthousiast te
krijgen en te houden."
Het vak laat hem in elk geval niet
meer los. „Het mooiste vind ik om
met het groepje, de basis is zes man.
het resultaat af te geven waar je elke
week voor oefent." Zijn vrouw
Sjaan heeft in al die jaren ook al een
flinke scheut brandweerbloed door
haar aderen vloeien. Ze zit niet bij
de brandweer, maar is er wel bij be
trokken. Ze is Lotus-slachtoffer en
zo kan het voorkomen dat Vermaas
zijn vrouw tegenkomt bij een oefen
avond van de brandweer. Maar dat
heeft hij liever niet. „Dan kun je je
spelletje niet meer zo goed spelen."
Ook gaat Sjaan altijd mee naar de
bindingsavond of als er iets anders
van de brandweer te doen is. Ver
maas waardeert de betrokkenheid
van zijn vrouw. „Als de pieper gaat,
weet zij ook nooit wanneer ik terug
kom."
Angst kent hij niet. „Ik heb het nog
nooit meegemaakt dat ik bang was.
Je weet dat er dingen kunnen gebeu
ren, maar je wordt opgeleid om ze
te herkennen. Heel vaak gebeurt er
iets dat je niet verwacht. Je moet
nooit met een bang gevoel erop af.
Dan gaat het niet goed komen."
Hij kan het ook niet gebruiken in
zijn taak als bevelvoerder. „Ik ben
van mezelf heel druk, maar als be
velvoerder iets minder." Hij weet
niet waardoor het komt. „Als bevel
voerder ben jij degene die aangeke
ken wordt. Ik geef de opdracht om
de slangen uit te rollen en kan mijn
aandacht daarna op iets anders rich
ten, omdat je weet dat het gebeurt.
Als lid van de manschappen weet je
dat je zo snel mogelijk de slangen
uit moet rollen, daarom ben ik op
dat moment veel drukker. Maar of
het daardoor komt, weet ik echt
niet."
Vermaas werkt in ploegendiensten
bij Sabic. Zo ligt hij overdag thuis
te slapen als hij nachtdienst heeft
gehad. Als dan de pieper gaat, wil
hij nog wel eens met slaperige oog
jes de brandweerauto instappen.
Moet hij op dat moment bevelvoer
der zijn, of chauffeur, dan is hij me
teen bij de les. „Dan is je slaap snel
over hoor." Van tevoren weet je
nooit wanneer de pieper gaat, maar
het is ook nooit bekend hoeveel
mensen zich op de kazerne melden.
„Het is altijd een verrassing hoeveel
er komen. Is het zaterdagmiddag en
je denkt dat er dan veel mensen vrij
zijn, staan er maar vier man. En op
een doordeweekse dag kun je er in
eens met acht staan. Maar met vijf
blusgroepen op het eiland kan het
nooit zo zijn datje niet genoeg men
sen hebt."
In 25 jaar heeft hij al veel branden
gezien. „Bijna alle uitrukken zitten
in je geheugen. Er zijn maar enkele
waarvan je denkt: heb ik dat ook
meegemaakt?" Hij weet er zo een
paar op te noemen, ook die waar hij
niet is geweest. Woningbranden ma
ken nog het meeste indruk op hem.
„Een huis in brand is echt niet leuk.
Dan heb je niks meer, je bent alles
kwijt. Als je dat een paar keer ge
zien hebt. weet je genoeg." Thuis
heeft hij dan ook zijn maatregelen
genomen. ,Jk wil hier geen losse
kaarsen in huis. En er zal bij ons
geen droger, wasmachine of afwas
machine aan staan als we niet thuis
zijn."
Toen de pindafabriek van Katjang
Pedis in Sint-Maartensdijk in brand
stond, was Vermaas niet op het ei
land. „Ik was in Goes bij de Delta
profronde." Hij had kaartjes ge
wonnen om mee te rijden in de vip
bus. Er zat een heel programma
aan vast met een buffet. Mijn pie
per mocht ik niet meenemen, die
had ik in de auto laten liggen. We
zaten net aan het toetje en toen
ging mijn telefoon. Dat ik toch wel
snel naar Smurdiek moest Jcomen,
want daar gebeurde van alles. Ik
zei tegen Sjaan dat we moesten
gaan. Op de A58 zagen we de rook
pluim al, dan weet je snel waar je
naartoe moet. Op de Oesterdam
ben ik de ladderauto van Goes nog
voorbijgereden, zo'n haast had ik-
Al rijdend heb ik met mijn telefoon
nog een foto gemaakt van de rook,
want ik dacht: dit is niet normaal.
Ik ben mijn pak gaan halen op de
kazerne en naar het industrieterrein
gereden, maar daar kon ik geen
kant meer op van de drukte. Ik heb
halverwege mijn auto maar laten
staan en heb de rest gelopen."
Hij meldde zich bij de bevelvoer
der en ging vervolgens helpen met
blussen. Vermaas stond aan de
kant van Goedhart aan de Geul-
weg. „Het was verschrikkelijk
warm. niet normaal zo'n hitte er in
dat gebouw heerste." Bang was hij
niet. „Wel waren er angstige mo
menten. Wat als dat ding gaat klap
pen?" Hij vertelt dat er tegenwoor
dig altijd goed rekening wordt
gehouden met het gevaar van een
rookgasexplosie. Dat is ook ge
beurd bij deze brand. De wand van
de autoshop, aan de andere kant
van de fabriek is eruit geblazen.
Een 'flash over' heet zoiets, zegt
Vermaas.
Als hij terugkijkt, was dit wel zijn
indrukwekkendste brandweermo
ment. „Het was wel dé brand, zeg
maar. Dat maak je nooit meer mee,
denk ik. Zoiets verwacht je ook
niet. Elke brandweerman in Neder
land kent de pindabrand."
„Er zijn maar weinig vakantieplekken waar ik niet bij de brand
weer ben wezen kijken", zegt Gijs Vermaas. Overal waar hij
komt, vraagt hij altijd of hij een kijkje in de kazerne mag nemen.
Zo ook in New York, drie jaar na het instorten van de Twin To
wers. „Ik ben ik de herdenkingsruimte van de omgekomen
brandweerlieden geweest. Daar mag je als gewone toerist niet
komen. Heel apart als je dat ziet, dat laat je niet zomaar meer
los." Een leuke ervaring was het, toen hij een oude brandweer
auto van de gemeente Tholen naar Salard in Roemenië mocht
brengen, in het kader van de millenniumdoelen. Hij zat twee da
gen lang met zes mannen van verschillende Thoolse blusgroe
pen in de auto. De situatie in Roemenië is een groot contrast
met dat in Nederland. „Ze hadden twee brandweerauto's, maar
uit eentje kwam er meer rook dan water."
VERVOLG VAN FRISO
De Vossemeerder is van plan om de
site in elk geval nog enkele maan
den online te houden.
Hij is geen fan van het koningshuis
te noemen. „Maar ik volg het altijd
wel als er nieuws over het konings
huis is. Ik vind het wel belangrijk om
daarvan op de hoogte gehouden te
worden." Wie als echte koningshuis
kenner kan worden aangemerkt, is
Joyce van de Kasteele uit Poortvliet.
Zij volgt al jaren de Koninklijke fa
milie en schopte het zelfs tot de fina
le van de televisiequiz Beste royalty
kenner van Nederland, waarin ze het
opnam tegen Anne Vader uit Tholen.
Laatstgenoemde won de quiz.
Van de Kasteele volgt het nieuws
over Friso op de voet. Ze was vrij
dag aan het werk, ze is onderwijsas
sistente op basisschool de Regen
boog in Tholen, toen een vriendin
haar belde om te vragen of ze het
nieuws al had gehoord. De Poort-
vlietse keek daarop gelijk op inter
net en sindsdien houdt ze alle be
richten bij. „Ik kijk elke ochtend
naar het nieuws. De hele dag kijk ik
steeds op mijn telefoon of er al
nieuwe berichten zijn op twitter of
op de site van de RVD." Ze weet dat
Mabel, de vrouw van Friso, ook een
twitteraccount heeft en die ook re
gelmatig bijhoudt. „Ik heb een
tweet naar Mabel gestuurd om mijn
steun te betuigen", zegt ze.
Van de Kasteele heeft Friso al een
aantal malen gezien en op de foto
gezet. Vier jaar geleden, op Konin
ginnedag, heeft ze hem even kun
nen spreken. „Ik vroeg of hij het
naar zijn zin had." Ze denkt er nu
over om een kaartje te sturen naar
de Koninklijke familie, maar wil
eerst de situatie verder afwachten.
„Ze denken dat ze aan het eind van
de week meer informatie hebben
om een diagnose te stellen." Van de
Kasteele vindt dat nu wel weer
blijkt hoe hecht de familie is. ,Je
ziet dat iedereen er diep door is ge
raakt. Zijn broers zijn meteen de
volgende dag al naar Oostenrijk ge
vlogen en nu is prinses Margriet
ook naar Salzburg vertrokken. Dat
zegt wel wat."
Anne Vader studeert journalistiek in
Ede en zat in de trein onderweg
naar haar ouderlijk huis in Tholen
toen het nieuws bekend werd. Zij
hoorde het pas bij thuiskomst. Ze
schrok ervan. Sindsdien volgt ze net
als Van de Kasteele alle berichten.
Ze hoorde dinsdag van de website
van Neele heeft er 's middags een
berichtje op geplaatst. ,Jk wens de
koninklijke familie heel veel sterkte
toe in deze moeilijke tijd. We hopen
en bidden dat de prins weer mag
herstellen", heeft ze geschreven. „Ik
vind het mooie van zo'n website dat
je de steunbetuigingen zo in het
openbaar kunt laten zien. Alleen
had hij niet alleen voor Zeeland
hoeven zijn. Van mij mag iedereen
er wat opzetten."
Ze heeft er begrip voor dat er op dit
moment weinig bekend is over de
toestand van Friso. „Ik denk dat we
dat moeten accepteren. Ik vind ook
dat journalisten hun grenzen moeten
kennen. Ze volgen de kinderen van
het koningshuis zelfs tot op de piste.
Dat gaat te ver. Willem Alexander
had ook een aanvaring met een
journalist. 'Hebben jullie dan geen
enkel respect voor ons?', riep hij. Ik
kan me voorstellen dat het niet leuk
is om elke keer een leger van jour
nalisten te ontmoeten als je het zie
kenhuis bezoekt."
Vader heeft Friso net als Van de Kas
teele op Koninginnedagen gezien.
„Ik vind het wel frappant. Daar had
hij altijd de minste aandacht van ie
dereen. En nu is juist alle aandacht
op hem gericht. Je ziet dat het niets
uitmaakt dat hij niet meer in de lijn
van troonopvolging staat."
accountantskantoor
administratie-& belastingadvieskantoor
Ravelstraat 69 4614 XC Bergen op Zoom
tel: 0164 21 10 66 email: christ@vantilburgboz.nl
Regelmatig krijgen ze te maken met
dodelijke ongevallen. De afgelopen
drie jaar was het ieder jaar raak. Het
maakt indruk. .Zeker als het om
mensen uit je directe omgeving
gaat", zegt Kempeneers. „En dat heb
ben we maar vaak genoeg meege
maakt. Flupland is een kleine ge
meenschap. Ons kent ons, je kent het
wel." Slachtofferhulp kregen de man
nen in de beginjaren na een dodelijk
ongeval niet. „Begeleiding? Je bent
toch geen watje. Als je bij de brand
weer zit, dan praat je daar niet over",
zegt Kempeneers. Zo werd er vroeger
over gedacht. „Gelukkig weten we
nu beter. Na ieder ongeval met (dode
lijke) slachtoffers kunnen we ons ver
haal doen bij de commandant. Onze
vrouwen hebben jaren terug zelfs
voorlichting gehad: hoe vang je je
man op. De begeleiding is tegen
woordig ontzettend goed. Want één
ding kan ik je vertellen: het gaat je
niet in de koude kleren zitten."
Van hoeveel ongevallen en branden
Kempeneers en Van Duuren de afge
lopen kwarteeuw getuigen zijn ge
weest, weten ze niet meer. „Gemid
deld zo'n vijftien tot twintig
uitrukken per jaar, dus reken maar
uit", zegt Van Duuren. Nooit vergeet
hij zijn eerste uitruk voor een auto
brand. „Dat was 24 februari 1987",
zegt hij. „Kijk, hier heb ik het artikel
dat in de krant stond." Hij laat een
vergeeld krantenbericht zien. Het is
één van de vele berichten die hij in de
periode van 1987 tot 1992 zorgvuldig
heeft bewaard in een rode multomap.
„Ik vond 'm afgelopen weekend bij
het opruimen van de zolder. Leuk om
na zoveel jaar terug te zien." Van
Duuren bladert verder door de artike
len en roept verschillende keren:
.Arjan, Arjan, herinner je deze nog?"
Kempeneers knikt en vraagt: „Heb je
toevallig (X)k nog dat bericht van die
Ceciliawe
0166 - 65 4
g? I 4697RV I
3 35 www.bcofH
>int-Annatand
mefgysystems.nl
Advertentie I.M.
Artiest Hakim Traïdia (vooral be
kend van Sesamstraat) komt zater
dagmiddag om drie uur naar De
Vossenkuil in Oud-Vossemeer. Hij
vertelt daar zijn versie van het
sprookje Roodkapje. De voorstel
ling is gericht op kinderen, maar ook
geschikt voor volwassenen. Hakim
betrekt zijn publiek in het verhaal,
samen zijn ze verantwoordelijk voor
de afloop. De Algerijnse verhalen
verteller zet zijn publiek graag op
het verkeerde been en laat zijn fan
tasie op volle toeren draaien. Speelt
Roodkapje eigenlijk nog wel een rol
in dit nieuwe verhaal? En is de wolf
echt zo slecht als we denken? Doet
grootmoeder nog wel mee? De
voorstelling duurt ongeveer een uur
en na afloop is er gelegenheid een
praatje te maken met Hakim. Kaar
ten zijn onder andere verkrijgbaar
via de website van de stichting Uit
op Tholen. uitoptholen.nl.
Een 23-jarige man uit de gemeente
Tholen heeft een paar flinke klappen
uitgedeeld aan een 31-jarige vrouw
uit de gemeente Goes. Dat deed de
Tholenaar zondagmiddag op een par
keerterrein aan de Lange Achterweg
in 's-Heer Arendskerke. De vrouw
wilde haar auto op die weg draaien en
reed daarvoor het parkeerterrein op.
Toen ze achteniit de weg op wilde rij
den, zag ze een auto met hoge snel
heid naderen. De vrouw besloot te
stoppen om deze auto voorrang te
verlenen. Op dat moment kwam er
een voor haar onbekende man naar de
auto gelopen. Toen hij bij haar stond,
hoorde de vrouw een harde knal. Het
leek alsof de man een trap tegen haar
auto gaf. De vrouw stapte uit en kreeg
vrijwel direct een kaakslag van de
man. Nadat de man haar nog een klap
had gegeven, maakte hij zich uit de
voeten. Dat lieten omstanders, die de
vechtpartij hadden zien gebeuren niet
toe. Ze hebben de man vastgehouden
totdat de politie ter plaatse was. De
agressieve man is aangehouden en
overgebracht naar het politiebureau
voor verder verhoor.
IHlllllH'irailfiri'T1ill'T
Aan de Del Campoweg in Sint-Phi-
lipsland is tussen dinsdag en woens
dag een grote hoeveelheid afval ge
stort. Het gaat volgens de politie om
dertig kuub. Dat werd aangetroffen
ter hoogte van de windmolens. Om
dat in het afval asbesthoudend ma
teriaal is aangetroffen is de polder
weg tijdelijk afgesloten geweest
totdat het asbest door een gespecia
liseerd bedrijf is afgevoerd. Volgens
de politie bestaat de mogelijkheid
dat het afval afkomstig is uit de pro
vincie Noord-Brabant. De politie
zoekt naar getuigen die tussen dins
dag en woensdag een vrachtauto
met aanhanger gesignaleerd hebben
op de Del Campoweg.
Advertentie I.M.
Arjan Kempeneers (links) en Rien van Duuren laten trots hun nieuwe redschaar zien.
auto die door de lucht vloog?" Van
Duuren is er zeker van dat hij dat be
richt is tegengekomen. En jawel, na
enig zoeken heeft hij het boven wa
ter. „Dat was spectaculair, hè!", zegt
hij. „Die auto reed vol gas door de
Schoolstraat, vloog over de Oostdijk
en belandde zo dertig tot veertig me
ter verder op zijn kop in een tuin. Een
man die daar stond te douchen is er
wonder boven wonder nog goed van
af gekomen." Kempeneers vult hem
aan. „Volgens mij ging het om een
man die een woedeaanval kreeg na
dat zijn vriendin de relatie had ver
broken. Zoiets was het, toch?" Van
Duuren knikt. Bij ieder volgend kran
tenbericht hebben de mannen wel een
nieuwe anekdote. „Mexfie tijden wa
ren dat."
Arjan en Rien kennen elkaar al van
kinds af aan. Ze zaten samen bij de
jeugdbrandweer en droomden maar
van één ding: brandweerman wor
den Die droom kwam 1 januari 1987
uit. „Ik volgde Jan van Moort op",
zegt Kempeneers. „En Rien trad in
de voetsporen van zijn vader." Dat
moment is Rien nooit vergeten. „Op
oudjaarsavond hebben we de pakken
verwisseld." Rien komt uit een echt
brandweergezin. Zoals gezegd zat
zijn vader bij de pompiers, maar ook
zijn twee broers, oom en zwager.
„Het is me met de paplepel ingego
ten." Ook bij Arjan zit het in de ge
nen. Zo zit zijn broer Wim bij de vrij
willige brandweer evenals zijn twee
zwagers. ,Je moet er een tic van heb
ben", aldus Van Duuren.
Is er een melding, dan laat Arjan zijn
gereedschap vallen, springt op zijn
fiets en haast zich naar de kazerne in
de Sch(X)lstraat. Dat is vanaf zijn
werk (autobedrijf Wolse) via de Ach
terstraat grofweg driehonderd meter.
Ook Rien is vaak snel ter plaatse. De
kazerne grenst bijna aan zijn achter
deur. Hoewel hij als beveiliger bij een
groot bedrijf in Bergen op Zoom
werkt, is hij overdag vaak thuis. „Ik
draai veel avond- en nachtdiensten."
Voor de twee doorgewinterde brand
weerlieden is het keer op keer een
uitdaging om als eerste op de kazerne
aan te komen. „Daar maken we on
derling een sport van", aldus Kempe
neers.
Op de bluswagen heeft ieder zijn
plek. Zo is Arjan sinds jaar en dag één
van de vaste chauffeurs. „Als mon
teur kreeg ik die functie in mijn
schcxmen geschoven", zegt hij. „Maar
dat is tegenwoordig wel anders. Nu
moet je overal certificaten voor ha
len." De twee lieden merken dat het
de laatste jaren moeilijker is gewor
den om geschikte vrijwilligers te vin
den. „Veel mensen uit het dorp wer
ken elders", zegt Kempeneers. .JDan
kom je automatisch niet meer in aan
merking als vrijwilliger." Van Duuren
vult aan: Je gezin moet er ook volle
dig achter staan. Anders kun je het
wel vergeten. Brandweerman zijn is
een roeping en kost veel tijd. Het
houdt niet op bij die vijftien tot twin
tig uitrukken per jaar. Daar vergissen
veel mensen zich in. Sommigen zijn
drie avonden in de week van huis. Ze
ker als je net begint. Dan moetje cur
sussen en trainingen volgen."
Van Duuren merkt dat het soms knap
lastig is om werk. privé en hobby,
want dat is het vrijwillig brandweer
schap, te combineren. „Er blijft soms
weinig tijd over voor je gezin." Naast
de wekelijkse oefenavond is Rien
ook nog instructeur. Hij leidt jonge
brandweerlieden op en toetst hun
vaardigheden in de praktijk. Verant
woordelijk werk.
Hoewel Kempeneers en Van
Duuren terug kunnen kijken of vijf
entwintig jaar bij de brandweer, be
waren ze de mooiste herinneringen
aan hun tijd bij de jeugdbrandweer.
„Weet je nog dat we auto's in de fik
staken op het havenplateau tijdens
Koniginnedag", zegt Van Duuren
tegen Kempeneers. „Het zag zwart
van de rook. Toen kon dat nog. Te
genwoordig is dat vanwege allerlei
milieumaatregelen niet meer moge
lijk." Het blussen van brandjes
maakte veel indruk op de twee. Hoe
mooi de herinneringen ook zijn. de
toekomst is minder rooskleurig. De
Veiligheidsregio Zeeland, waar de
brandweerkazers onder vallen, moet
de komende vier jaar drie miljoen
euro bezuinigen. Daardoor dreigt
het doek te vallen voor kazernes
met personeelsgebrek. Of Sint Phi
lipsland met sluiting te maken krijgt
is niet bekend. Kempeneers en Van
Duuren blijven er nuchter onder.
„We kunnen niet in de toekomst kij
ken, het is een kwestie van afwach
ten", aldus Kempeneers. „In princi
pe hebben we nog tien jaar. als de
gezondheid het toelaat."
i
