'De Stove heb ik altijd als
mijn eigen toko beschouwd'
Onscherpe foto's laten meer
aan verbeelding van kijker over
Wandelroute Stavenisse
Stuk wild in de pan?
Club oud-Indiëgangers
wordt steeds kleiner
Marien van Prooijen stopt na 46 jaar met beheer dorpshuis
Ganzen tellen
Jan van der Kleijn uit Sint-Maartensdijk exposeert in hotel Kom
Donderdag 23 februari 2012
3
„Eigenlijk is het een uit de hand gelopen hobby",
zegt Marien van Prooijen. Per I maart is hij beheerder
af van dorpshuis De Stove in Stavenisse. Na 29 jaar
nemen Joke van de Pol en Coby Westdorp het over.
„Het zal vreemd zijn en ik zal het missen", realiseert
Van Prooijen zich. „Maar er is overal een tijd van."
De 65-jarige Stavenissenaar kijkt terug op 46 mooie
jaren als dorpshuisbeheerder.
Perfectionist
Warme eitjes
Smoking
Playbackshow
Linedance
Naam Kees Wessels
voor wintertocht
Extra spitgebieden
niet aan de orde
Hij wil het zelf geen kunst
noemen. Te beladen. Toch
exposeert Jan van der Kleijn
(20) uit Sint-Maartensdijk
zaterdag in hotel Kom.
Zijn obsessie voor hoog
spanningsmasten steekt hij
niet onder stoelen of ban
ken. In al zijn werken ko
men de strakke lijnen te
rug. Ze fascineren hem.
„Als ik midden in een
elektriciteitsmast naar bo
ven kijk, zie ik keer op
keer nieuwe dingen."
Plusklas
Nieuwe betekenis
Stemmen
van lezers
Afstuderen
Hobby
Vomi peilt mening over regiobijeenkomst
Het bestuur van de afdeling Zeeland van de Vomi (ver
eniging oud-militairen Indiëgangers) overweegt om de
regiobijeenkomsten af te schaffen. Vorige week woens
dag peilde het bestuur de mening van de leden op de jaar
lijkse bijeenkomst in Haestinge in Sint-Maartensdijk.
Zonder enige horeca-ervaring na
men de broers Marien en Bram
van Prooijen ooit het beheer op
zich van het oude dorpshuis, de
'brak' aan de Poststraat. Ze werk
ten in het timmerbedrijf van hun
vader. „Dat was in 1966. Maarten
Leune en zijn vrouw Pie stopten
met het beheer. De gemeente liet
het gebouw renoveren. Wij deden
het timmerwerk en zeiden spon
taan tegen elkaar: laat ons het be
heer gaan doen." De broers sollici
teerden en werden aangesteld. In
De Stove herinnert een foto van de
haven vol schepen - aangeboden
door Schuttevaer - nog aan de her
opening van de vernieuwde barak
(een schenking aan het dorp na de
Ramp).
Het was flink behelpen in het hou
ten gebouw, waar het met name in
de zomer bloedheet was. Er stond
één koelkastje, zodat veel drankjes
noodgedwongen lauw geserveerd
werden. „De flesjes bier koelden
we in met water gevulde teilen.
Dat kon toen allemaal, de mensen
accepteerden het." De broers had
den het druk met bruiloften, zegt
Marien. „Ik herinner me jaren dat
er in de periode april-december el
ke vrijdag een bruiloft was. De
mensen kwamen van heinde en ver
hier naar toe. Ook bijvoorbeeld
veel voetballers van Smerdick
vierden hun bruiloft bij ons." De
reden is volgens Van Prooijen dat
het in die tijd nog zo was dat men
sen zelf de spullen (drank, gebak,
hapjes e.d.) voor een feest konden
meebrengen.
Dat veranderde toen Stavenisse in
1983 De Stove aan de Stoofdijk als
nieuw dorpshuis kreeg. „Vanaf dat
moment moesten de gebruikelijke
horecaregels gevolgd worden." Het
betekende dat de beheerders alles
zelf gingen inkopen, en dat over de
wensen tevoren met de klant over
legd werd. Marien van Prooijen
heeft daarover een helder standpunt:
„Als beheerder van een dorpshuis
sta je ten dienste van de mensen. Je
willigt hun wensen in, voor zover
dat ten minste kan. En je laat ieder
daarbij in zijn waarde." De Stave
nissenaar zegt er bij dat hij een per
fectionist is, en dat ook altijd in De
Stove heeft uitgedragen. „Ik wil ge
lijkwaardig zijn aan een restaurant.
En ook qua onderhoud moet het ge
bouw er perfect uitzien." Als de re
dactie Van Prooijen spreekt, wordt
juist de keuken schoongemaakt om
dat er een lekkage is geweest. „Ik
heb dat meteen bij de gemeente ge
meld. Zoiets laat ik niet op zijn be
loop. Ik heb het gebouw altijd als
mijn eigen toko beschouwd."
Over de verhouding met de ge
meente, de eigenaar van het ge
bouw, is de Stavenissenaar meer
dan tevreden. „De samenwerking
was formidabel, met ambtenaren op
Mooie en bijzondere dingen heeft Marien van Prooijen meege
maakt als beheerder van het dorpshuis. Over het hoogtepunt
hoeft hij niet lang na te denken: „De viering van 400 jaar Stave
nisse in 1999." Van Prooijen en zijn mensen moesten een ontbijt
voor 450 mensen verzorgen, en dat serveren op het Van der Lek
de Clercqplein. „Dagen zijn we bezig geweest met de voorberei
ding en het doorspreken van de taakverdeling met de bediening.
Er mocht écht niks fout gaan." Het was stressen, maar alles liep
gesmeerd. „We hebben de mensen zelfs van een warm eitje
kunnen voorzien."
!n de foyer van De Stove hangt een schilderij van het gebouw, gemaakt door Ben van Rooy in het jaar van de opening.
alle niveaus. Ik heb nooit proble
men gehad. Maar mijn wensen wa
ren ook altijd redelijk." Het neemt
niet weg dat de beheerder best eens
in de clinch lag met de gemeente.
,Jk vocht voor mijn gebouw, zal het
ze best wel eens moeilijk hebben
gemaakt. Maar wilde ik iets, dan
zorgde ik dat het goed onderbouwd
was en binnen het budget bleef. En
dan kwam het er uiteindelijk ook
wel." Toen er stoelen als gevolg van
metaalmoeheid gingen breken, duur
de het overigens een kleine tien jaar
voor er nieuw meubilair kwam.
De muziekapparatuur. de aircondi
tioning en een deel van de appara
tuur in de keuken schafte Van
Prooijen zelf aan. „Vroeger mocht
je als beheerder geen eigen inventa
ris bijkopen, de gemeente wilde het
uniform houden in alle dorpshuizen.
Een aantal jaren geleden is dat vrij
gegeven."
De scheidende beheerder stak zich op
bruiloften en partijen altijd in smo
king. De medewerkers in de bedie
ning gingen aanvankelijk in zwart en
wit gekleed. De laatste jaren zijn een
geel shirt en een blauwe barschort als
uniforme kleding gebruikelijk. Van
Prooijen benadrukt dat hij in al die ja
ren met een trouwe groep mensen
heeft gewerkt. .Alleen kun je het
niet. We waren op elkaar ingespeeld,
hadden aan een half woord genoeg,
leder kende zijn taak." Marien kon
een feest dan ook best aan zijn mede
werkers overlaten. „Meestal was ik
er zelf bij. Maar een enkele keer mis
te ik een avond, als we op vakantie in
Amerika waren. Dan hield ik, hoewel
ik wist dat het goed zou komen, tele
fonisch contact."
Een bruiloft betekent keihard wer
ken. maar Marien vond het prachtig
om te doen, zegt hij. Het aantal
trouwpartijen in de Stove is in de
loop van de jaren echter drastisch af
genomen. Volgens de beheerder d<x>r
verschillende oorzaken. „Er wordt
minder getrouwd. Of mensen vinden
hun partner buiten het eiland en vie
ren de bruiloft elders." De opkomst
van alternatieve trouwlocaties, waar
mensen eventueel zelf hun spullen
kunnen regelen, speelt ook parten.
Huwelijksjubilea en verjaardagen
worden ook vaak in kerkelijke ver
enigingsgebouwen gevierd. Voetbal
en schietvereniging hebben hun ei
gen clubgebouw. Van Prooijen vindt
het jammer, maar heeft er begrip
voor. „Het is wel fijn dat De Stove
door de hele gemeenschap van Sta
venisse wordt gedragen. Iedereen
komt er." Ook een uitvaart of her
denkingsdienst wordt er af en toe ge
houden.
Marien en Bram zijn ooit samen met
hun vrouwen Nelly en Lenie begon
nen. „Nelly heeft niet lang in de be
diening gewerkt. Ze komt ook wei
nig in De Stove. Regelt thuis alle
bestellingen." Bram is gestopt toen
hij ziek werd. Al vele jaren is Marja
de Haas. die in het timmerbedrijf van
Van Prooijen op kantoor werkt, ook
zijn rechterhand in De Stove. Op
volgster Joke van de Pol loopt ook al
heel wat jaren mee in het dorpshuis,
en Coby Westdorp heeft er inmiddels
eveneens een aantal jaren achter de
rug. ,2e kennen mijn werkwijze.
Maar dat wil niet zeggen dat ze het
op dezelfde manier gaan doen."
De EHBO-vereniging is de grootste
gebruiker van het dorpshuis, zegt
Van Prooijen. In de winter zijn er
wekelijks cursusavonden, soms meer
dere per week. Op maandagmiddag
is er de groep van Meer bewegen
voor ouderen, en op donderdagmid
dag het welfarewerk van het Rode
Kruis. De beheerder zorgt dat het
gebouw open is en de verwarming
aan staat, serveert de koffie en even
tueel een drankje.
Daarnaast zijn er incidentele vaste
gebruikers, zoals een duikclub uit
Leuven die jaarlijks een lezing in De
Stove houdt. De sportvis- en water
sportvereniging Stavenisse beschouwt
het dorpshuis als haar clubgebouw
en houdt er de bestuurs- en leden
vergaderingen. Stembureau bij ver
kiezingen, jaarlijks verkooppunt
voor zwemabonnementen, informa
tiebijeenkomsten van de gemeente,
de sinterklaasmiddag, verenigings
jubilea, het gebeurt allemaal in het
dorpshuis. „Ook de activiteiten van
stichting Actief Stavenisse wil ik
noemen. De playbackshow zorgt
jaarlijks voor een volle zaal. En de
verschillende fototentoonstellingen
brachten mensen van heinde en ver
naar het dorp."
De Rampherdenking in 2003 staat
Marien van Prooijen nog helder voor
de geest. Naast een speciale tentoon
stelling was De Stove het vertrek
punt voor een stille tocht naar de be
graafplaats, door de sneeuw.
„Indrukwekkend. Het liet zien hoe
zeer de Ramp nog leeft." Zelf orga
niseerde hij, als liefhebber, country-
linedanceavonden (voor een kleine
groep dansers huurt hij nu nog een
oefenruimte). En een aantal keren
verzorgde hij tijdens de braderie een
terras bij de haven. Uit op Tholen
wist het dorpshuis in het verleden te
vinden. ..Euterpe heeft hier schitte
rende muziekavonden georganiseerd.
Maar ze zijn gestopt omdat er maar
een handjevol publiek op afkwam."
Zo ging het ook met de uitvoering
van een toneelgroep uit Domburg.
En de stoffen- en kledingverkoopda-
gen hielden op door het verdwijnen
van de ondernemers.
De bezetting van De Stove is in de
loop van de jaren teruggelopen,
wordt duidelijk uit Mariens verhaal.
„Gelukkig is het niet mijn boterham,
maar slechts een stukje beleg."
Slecht naar zijn zin heeft hij het in de
46 jaren als dorpshuisbeheerder nooit
gehad, zegt de Stavenissenaar. En ei
genlijk is hij het ook nog niet beu.
Maar er is overal een tijd van. Twee
jaar geleden gaf Van Prooijen bij de
gemeente al aan dat hij op zijn 65ste
wilde stoppen. Augustus vorig jaar
was het zo ver, maar het vinden van
een opvolger kostte de gemeente
meer tijd. Na verschillende keren uit
stel is het nu dan zover. Volgende
week levert Marien van Prooijen zijn
sleutels in en kan hij niet langer het
gebouw in en uit dat hem zo ver
trouwd is. Het zal een vreemde ge
waarwording zijn. weet hij nu al. ,Jk
zal het echt gaan missen."
Vanaf volgend jaar zal de winter
tocht van de Oosterscheldestappers
in Sint-Maartensdijk worden ver
noemd naar Kees Wessels die op 26
januari overleed. Na zijn overlijden
hebben de overige bestuursleden de
taken opnieuw verdeeld. Wessels
was secretaris/penningmeester van
de vereniging die mede door hem is
opgericht. De functies zijn overge
nomen door David Joppe (secreta
ris) en Siem Schot (penningmees
ter). In februari 2010 werd de eerste
wintertocht gehouden. Wessels was
de motor achter de vereniging, die
groeide naar 70 leden. Zaterdag kan
er op vier afstanden gestart worden:
30 km, 20 km, 15 km, 10 km en 5
km. Vanaf half tien in Haestinge.
Sportvissers hoeven niet te reke
nen op extra gebieden langs de
Oosterschelde voor het spitten van
zeeaas. Het verruilen van bestaan
de voor nieuwe gebieden kan
eventueel wel, schrijft de provin
cie aan Sportvisserij Zuidwest Ne
derland. Dezé federatie behartigt
de belangen van zo'n 250 visver
enigingen met 141.000 leden in de
provincies Zeeland, Noord-Bra
bant en Zuid-Holland.
Dit jaar kan er geruime tijd geen
zeeaas gespit worden bij de Oes-
terdam, door een proef van Rijks
waterstaat met een veiligheids
buffer. Bij het noordelijke deel
van de Oesterdam is gezocht naar
een geschikt tijdelijk alternatief,
maar daar viel het aantal pieren in
de bodem tegen. Zuidwest Neder
land heeft de provincie daarom
gevraagd, bij Sint-Annaland, Sint
Philipsland, de Philipsdam en Ou-
werkerk mogelijke spitlocaties te
mogen onderzoeken. De provincie
wil meewerken, maar nadrukke
lijk niet aan het creëren van meer
spitlocaties. 'Gezien het belang
van de aanwezige natuurwaarden
in de Oosterschelde.' Vervangende
tijdelijke locaties moeten volgens
Middelburg in geografisch opzicht
als alternatief kunnen dienen, zo
dat bij Ouwerkerk geen proef
wordt toegestaan. Wél mag de be
langenorganisatie van sportvissers
onderzoek doen op de slikken ten
westen van Sint-Annaland, de
slikken bij Sint Philipsland tussen
de Krabbenkreekweg en de Zuid-
dijk, en een slikkengebied gren
zend aan de Philipsdam. Eventu
ele' voorstellen voor vervanging
van spitgebieden door andere, ziet
de provincie met belangstelling
tegemoet.
SOVON Vogelonderzoek Neder
land gaat komende zomer in op
dracht van de provincie Zeeland de
overzomerende ganzen inventarise
ren. Teldata en wijze van rapporte
ren worden afgestemd met INBO in
België, en ook wordt er contact ge
zocht met de terreinbeherende in
stanties. De provincie betaalt SO
VON 9268 euro (exclusief btw)
voor dit karwei.
Van der Kleijn is op zijn slaapkamer
druk bezig met het inlijsten van een
twintigtal pentekeningen en foto
werken voor de expositie. Verwacht
geen zorgvuldig uitgewerkte teke
ningen die tot in de kleinste details
met de werkelijkheid overeenko
men. Ook ontbreekt het in zijn wer
ken aan kleur. Zijn tekeningen
maakt hij met een kroontjespen ge
doopt in Oost-Indische inkt op
handgeschept papier. Het zijn ab
stracte lijnen die in de eerste plaats
niet direct doen denken aan hoog
spanningsmasten. Toch is dat wel
waar Jan zijn inspiratie uit haalt. Hij
fotografeert de metershoge pilaren
waar hij ze maar tegenkomt.
Verschillende soorten en maten heeft
hij vastgelegd op de gevoelige plaat.
„Deze zijn in België gemaakt in de
spookstad Doel, bij de kerncentrale",
vertelt Jan. Hij wijst naar foto's te
gen zijn muur. „En deze in de Hoek-
sche Waard, onder Rotterdam. Ik had
geluk dat het mistig was. Dat ver
hoogt de sfeer." Jan is drie jaar gele
den begonnen met fotograferen.
Eerst analoog, later met een digitale
camera. De beelden die hij maakt
zijn ronduit opmerkelijk en tegen al
le wetten van de fotografie in: geen
één foto is scherp. Desondanks doet
het niet af aan de sfeer die de foto's
met zich meebrengen. Ze zijn rond
uit mysterieus. Doordat details ont
breken, laten de beelden meer aan de
verbeelding over. Terwijl hij in ande
re foto's juist alleen details laat zien.
Een doel met de verzameling beel
den had Van der Kleijn in eerste in
stantie niet. Totdat hij in september
aan de 'plusklas' begon. Een groep
waar talentvolle studenten aan het
Grafisch Lyceum in Rotterdam hun
creatieve brein de vrije loop laten
gaan. „We krijgen tijdens de les geen
opdrachten. De kunst is dat je die
zelf bedenkt", zegt Jan. Hij maakte
gretig gebruik van zijn eigen fotocol
lectie hoogspanningsmasten. Tiental
len schetsen waren het gevolg. Eerst
met pen, later geëtst op handgemaakt
papier van tien bij vijftien centime
ter. De schetsen werden omgetoverd
tot bouwtekeningen die de basis
vormden voor driedimensionale to
rens.
Zijn werken luisteren naar de naam
'Distorted Structures', wat zoveel
betekent als vervormde structuren.
En dat is precies wat zijn tekenin
gen zijn. Die naam heeft hij niet
zomaar bedacht. Daar schuilt een
verhaal achter. „De hoogspannings
Geweldig initiatief van oud-dorps-
genoot Mattie Letzer om samen
met kinderen van de basisschool
de Schalm een wandelroute te or
ganiseren op 2 februari j.l. door
het dorp Stavenisse. Ondanks haar
vroege kindherinneringen over de
februarivloed, hebben we kunnen
lezen (op pagina 9 in de Een-
drachtbode van 9 februari -red.)
wat een indruk het bij haar heeft
achtergelaten, nu kon ze die delen
en verwoorden met deze kinderen.
Het is zinvol juist kinderen te ver
tellen over deze gebeurtenis, ze te
betrekken bij de februaristorm die
in veel levens nooit verstilt, zeker
op Stavenisse niet! Achter Mat-
tie's naam staat: gered, achter de
naam van 153 dorpsgenoten: ver
dronken! Laten we dat nooit ver
geten!
Nel Gaakeer, Amersfoort.
masten heb ik langzaam vervormd
en hebben een geheel nieuwe bete
kenis gekregen. Zo dienen ze in
mijn laatste ontwerpen als woonhui
zen of appartementen." Daarom
heen bedacht Jan een zelfgeschre
ven verhaal dat gaat over een
persoon die in de toekomst leeft. In
het jaar 2053 om precies te zijn.
„Dat was het eerste getal dat in me
opkwam", zegt hij. Jan leest een
stuk voor. „It's a cold day in no
vember. Trees are falling down.
People are moving to other places.
They live in buildings, connected
through wires, they call it the distor
ted structures." (Vertaling: Het is
een koude dag in november. Bomen
vallen om. Mensen verhuizen naar
andere plekken. Ze wonen in ge
bouwen verbonden door draden. Ze
noemen de gebouwen de vervormde
structuren.) Hij schreef zijn verhaal
bewust in het Engels. „In die taal
kan ik meer gevoel overbrengen.
Het communiceert fijner." Bij de
opening van de expositie geeft Van
der Kleijn naar alle waarschijnlijk
heid een voorproefje uit zijn zelfge
schreven verhaal.
Het hele proces van foto en schets
tot bouwwerk is vanaf zaterdag 25
februari twee maanden lang te zien
in hotel Kom aan de Markt in Sint-
Maartensdijk. Daar maakt hij zijn
debuut als kunstenaar. Al neemt Jan
het woord 'kunstenaar zelf niet in
de mond. Zo ziet hij zichzelf nog
lang niet. Zijn eerste expositie vindt
hij best spannend. „Ik weet niet wat
ik kan verwachten." Voor de ope
ning heeft hij al een stuk of honderd
uitnodigingen de deur uit gedaan.
Veel studiegenoten, vrienden en fa
milie. Een kwart heeft al bevestigd
te komen. Van der Kleijn is niet
bang dat mensen zijn werk mis
schien niet kunnen waarderen. Hij
wil laten zien dat er meer is dan na
tuurgetrouwe olieverfschilderijen of
landschapsfoto's.
Het exposeren kost hem veel tijd.
Tijd die Van der Kleijn eigenlijk niet
heeft. Hij is druk bezig met zijn af
studeeropdracht, het ontwerpen van
promotiemateriaal vooreen festival.
Daarvoor moet hij in totaal negen
tien producten ontwerpen, zoals een
logo, affiches, website en toegangs
kaartjes. „Op die manier toon ik aan
dat ik het grafisch ontwerpen be
heers." Jan heeft er een flinke kluif
aan. Naast de expositie en de afstu
deeropdracht, moet hij ook nog au
ditie doen voor de kunstacademie.
Want dat is wat hij wil na zijn afstu
deren. „ik heb onlangs een portfolio
samengesteld met eerder gemaakte
wérken", zegt hij. ,Je moet echt be
wijzen dat je talent hebt. Ze nemen
je namelijk niet zomaar aan." Hij
spreidt zijn kansen over drie acade
mies: de Willem de Kooning Acade
mie in Rotterdam, de Hogeschool
voor de Kunsten in Utrecht en The
Royal Academy of Art in Den Haag.
Die laatste heeft zijn voorkeur. „Vol
gens mijn docenten nemen ze mij
overal aan. Ik weet het niet. Voorals
nog is het even afwachten." Jan wil
de autonome-beeldende kunstrich
ting (beeldhouwen, fotografie, teke
nen. schilderen) in. Niet dat hij kun
stenaar wil worden, althans niet om
zijn dagelijks brood mee te verdie
nen. Hij ziet voor zichzelf meer een
toekomst weggelegd als grafisch
ontwerper. ,Je moet realistisch
zijn", zegt hij. „Hoeveel kunstenaar
kunnen nu daadwerkelijk leven van
hun kunst. Het is een utopie te den
ken dat je daar rijk mee kunt wor
den. Natuurlijk lukt het een enke
ling, maar wie zegt er dat ik dat
ben."
Ervaring in de grafische wereld deed
hij op bij Id4U in Tholen. Daar
maakte hij reclamemateriaal en ge
boortekaartjes. „Ik heb er veel ge
leerd, maar dat wferk is voor mij te
commercieel. Bovendien kan ik er te
weinig mijn ei in kwijl. Ik zie mezelf
liever werkzaam voor een culturele
instelling. Een museum bijvoor
beeld. Daar heb ik meer vrijheid."
Doordat Jan druk bezig is met afstu
deren en exposeren, heeft hij geen
tijd voor een volwaardige bijbaan.
,Af en toe deel ik in Rotterdam flyers
uit voor het Centrum Beeldende
Kunst. Maar echt veel verdien ik daar
niet mee. Soms wel vervelend, want
ik heb een aantal kostbare hobby's."
Muziek is zijn grootste passie. Jan is
een fervent verzamelaar van lp's en
cassettebandjes. „Ik luister veel naar
ambiente. dat is een muziekstroming,
voortgekomen uit de synthesizer-
popmuziek eind jaren zeventig, begin
jaren tachtig. Het is muziek waar ik
helemaal bij weg kan dromen. Het is
bovendien een inspiratiebron voor
mijn tekeningen." Grote bekende
bandnamen kom je in zijn muziek
collectie niet tegen. Jan zoekt naar
'obscure bands', bekend onder een
kleine schare muziekliefhebbers. Da
gelijks zoekt hij het internet af op
zoek naar nieuwe bands. „Wekelijks
download ik vijf tot zes nieuwe al
bums. Allemaal legaal, hoor. De ar
tiesten van wie ik muziek luister stel
len hun nieuwe platen vaak gratis
beschikbaar. Vind ik het wat. dan
kcx)p ik het." Zijn collectie omvat en
kele tientallen langspelers. Imposan
ter is zijn digitale collectie op de
computer. Die bestaat uit enkele tien
duizenden nummers, goed voor we
kenlang muziek. .Zonder muziek
kan ik niet werken. Zowel onder het
leren als bij het ontwerpen."
Jan van der Kleijn houdt zaterdag om
drie uur een officiële opening van
zijn expositie in hotel Kom aan de
Markt in Sint-Maartensdijk.
Er waren veertien aanwezigen, waar
van vijf leden van het bestuur. De
spoeling wordt steeds dunner. Sinds
de laatste bijeenkomst, vorig jaar,
overleden drie oud-strijders. „Er
zijn te veel afvallers," zegt secreta
ris J. Kloet. „Drie man minder bete
kent eigenlijk zes personen minder
want ze kwamen met hun echtgeno
te." Het gaat om Henk Verkerke uit
Scherpenisse, Kees v.d. Klooster uit
Sint-Annaland en Leen van Haaften
uit Stavenisse. Volgens Kloet besef
fen de leden dat het lastig is om
voor een steeds kleiner clubje oud
militairen een zaal te huren. „Het is
nog niet besloten, maar misschien
was het de laatste keer. Als er geen
regiobijeenkomsten meer worden
gehouden, dan komt er één voor de
hele provincie in Goes." Zover is
het echter nog niet. benadrukt de se
cretaris. „Het was wel het belang
rijkste gespreksonderwerp." De
jongste oud-Indiëgangers zijn 82
jaar.
Als de bijeenkomst voortaan in
Goes wordt gehoudendan zal Adri
Lindhout (84) uit Scherpenisse van
de partij zijn, zegt hij. „Ik ben het
wel van plan, bij leven en welzijn."
Dat de bijeenkomsten zouden wor
den opgeheven zat er volgens hem
wel in. „Het zat er zachtjesaan aan
te komen. Er vallen er steeds weg.
Ik verwacht dat het de laatste keer is
geweest."
Op de bijeenkomst in Haestinge
werd een minuut stilte in acht geno
men voor de overledenen.
Zoals gebruikelijk opende voorzit
ter FJ. Smoorenburg de middag en
werd er een verloting gehouden.
Jan van der Kleijn haalt zijn inspiratie voor zijn kunstwerken uit muziek waar meesten nog nooit van gehoord hebben.
De schrijver Jeroen Quist van het
artikel in de Eendrachtbode van
vorige week als reactie op eerder
geplaatste ingezonden stukken
over het 'teveel aan reeën op Tho
len en Sint-Philipsland', voelt
zich persoonlijk aangevallen en in
de verdediging gedrukt. Dat kan
de ervaring wel zijn, maar is abso
luut niet nodig, het kan wel lastig
zijn hoe om te gaan met kritiek en
andere meningen van uit een an
dere invalshoek.
Dat er wildbeheer moet zijn is
geen discussie. Het zou organisa
ties van jagers sieren zich hard te
maken voor een betere wetgeving
richting verantwoord en even
wichtig wildbeheer. Meestal moe
ten er eerst maatregelen genomen
worden tegen (vermeend) overlast
door wild door de overheid, maar
vaker is het besluit: meteen af
schieten.
Regelmatig zijn er misstanden in
de jacht (zoals het uitzetten
van tam wild voor schietplezier.
bijvoeren op verkeerde plaatsen
waardoor overlast ontstaat, ille
gaal jagen op concurrenten van de
jagers etc.) waarna organisaties
(bijvoorbeeld de KNJV) zich laf
distantieert van de uitwassen in
plaats van resultaatgevende actie
te nemen. Het is een feit dat er
mensen zijn die voor hobby en
plezier, kansloze en weerloze die
ren afschieten, waar dan ook,
(jachttoerisme).
De laatste alinea van het artikel is
tekenend, het plezier van de jager
staat centraal en een lekker stuk
wild in de pan. Helaas voor de
hobbyjager, er zijn ook mensen
die er anders tegenaan kijken, al
dan niet ondersteund door wc-
eend onderzoek. Dierenleed?
Ach... het zijn toch maar beesten,
als ik er maar plezier aan beleef.
Dominique du Fossé en
R. van Driel
(Partij voor de Dieren Zeeland).
