Pottenbakker Hans Westerweel
laat zich nog graag verrassen
'Blij met meevaller'
mEne™
I'l li
1 V
:i i
41
Houte
Bouwsteentjes bij afscheid twee
leden van welstandscommissie
-*] Dakterras van Schutse
verbouwd tot kerkzaal
Expositie aan Molendijk in Stavenisse van dertig jaar keramiek
DÉ SPECIALIST IN
ZONNE-ENERGIE
Provincie ligt waterschap dwars
bij aanleg buitendijks fietspad
Tonie Dieleman en Gerhard Vermeulen nemen taken over
Tholen
Polen
Kleurrijker
Onderwijs
Onzeker
Lanooy en Quist
Donderdag 29 december 2011
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
De roze schaal op de uitnodiging staat voor wat Hans
Westerweel als pottenbakker/keramist tegenkomt. De
schaal heeft na het bakken een gespikkelde structuur ge
kregen en dat was niet wat hij verwachtte toen hij de
schaal in de oven schoof. „Je staat altijd voor verrassin
gen." Westerweel is 60 jaar geworden. Een moment om
terug te blikken en te kijken wat er in de afgelopen dertig
jaar uit zijn handen is gekomen. In Stavenisse is twee
weekenden lang een overzicht te zien van zijn werk.
Over pottekiekers in misbaksels.
Complot
Uitbreiding woonzorgcentrum Sint-Annaland
Verdeling
Systems
Meevaller
Ommezwaai
Instabiel
interieur
Het waterschap Scheldestromen kan de onderhoudsweg,
die in 2013 wordt aangelegd voor het versterken van de
dijk aan de Hollaerepolder, Sluispolder en de Joana Ma
riapolder, niet volledig openstellen voor recreatief ge
bruik. Bij het aanvragen van de benodigde natuurver
gunning, stelde de provincie als voorwaarde dat de
onderhoudsweg zodanig wordt afgewerkt (asfalt afge
dekt met grond die wordt ingezaaid met graszaad), dat er
weer een groene dijk ontstaat. Maar het waterschap wil
zich daar niet zomaar bij neerleggen.
Ze hadden er wel schik in toen ze op hun laatste vergade
ring van de welstandscommissie een doosje bouwstenen
van Lego kregen. Paul Timmermans gaf ze donderdag
middag aan voorzitter Marco Onrust en secretaris Ton
Jansen van de commissie na de bespreking over een uit
breiding aan een woning in de Verbrandestraat in Tho
len. Onrust en Jansen waardeerden het gebaar.
Cosmetisch
De Kunstroute in Tholen is
volgens Westerweel bete
kent veel voor het culturele
klimaat in Tholen. Het heeft
kunstenaars voortgebracht
zoals Jan Kettelerij en Ad-
riënne Kusters. Volgens
Hans is het stadje uitermate
geschikt om een er een per
manente expositieruimte in
te richten voor ruimtelijk
werk. „Het kan het centrum
van Tholen nog boeiender
maken." Net zoals de expo
sitieruimte Etcetera in Ber
gen op Zoom ooit, waar
Westerweel bestuurslid van
was. Dat liep als een trein
waar mensen met naam ex
poseerden."
Over de schaal op de uitnodiging:
„Ik wilde eigenlijk een egale roze
glazuur voor de schaal. Dat idee heb
je in je hoofd voor het bakken. Er
kwam iets heel anders uit. Je kijkt
ernaar en denkt dat het experiment
is mislukt. Na twee of drie weken
kijk je nog eens. Het wordt steeds
boeiender. Dan ga je zoeken waar
het effect vandaan is gekomen. Na
driekwart jaar kom je erachter dat je
vergeten bent kaolien (een kleisoort
-red), toe te voegen. In een haastige
bui bij het afwegen van het glazuur
gewoon vergeten."
Het resultaat mag er zijn, vindt
Westerweel. Het is geen misbaksel,
maar een gaaf strak exemplaar van
de pottenbakker die eind jaren ze
ventig zijn eerste schreden zette in
de keramiek. Hij deed een cursus bij
Gerrit van Engelenhoven in diens
atelier De Dragonder in de Hoog
straat in Tholen. „Gerrit zag dat het
wel snor zat tussen de klei en mij."
Het zit nog steeds snor tussen de
klei en Westerweel. Wat hij tussen
toen en nu maakte, is te zien op de
expositie aan de Molendijk 46. Niet
alles, maar wel veel. In totaal ruim
20 werken die een beeld schetsen
van zijn ontwikkeling als potten
bakker: van gebruikskeramiek tot
zelfstandige objecten. In 1978
draaide hij zijn eerste theekom op
de pottenbakkersschijf die met de
voet moest worden aangedreven.
Veel van zijn werk is op de draai
schijf ontstaan. „Het is de basis van
de keramiek. Eigenlijk heb ik die
nooit losgelaten. Nieuwe vormen
zijn op de schijf ontstaan."
Hij maakte bekers voor de openbare
kleuterschool in Scherpenisse. Juf
frouw Wil Potter had weet van zijn
kunsten gekregen en leek het een
aardig idee om voor alle kleuters die
van school gingen een beker mee te
geven. Met hun voornaam erin.
„Dat heb ik een aantal keren ge
daan. Het waren mijn eerste op
drachten. Waarschijnlijk zijn de
meeste bekers gesneuveld. Jan Ver-
bruggen, een zoon van Patty Helle
man, heeft er nog eentje staan. Die
woont in Lissabon." Westerweel
lacht bij de gedachte. Als hij praat
over keramiek dan gaat Westerweel
de grenzen over. Hij maakte de be
kers op zijn eerste draaischijf, een
schopschijf die met de voet moest
worden aangedreven.
Zoals de roze schaal min of meer
door toeval ontstond, zo is het vol
gens Westerweel altijd in de kera
miek gegaan en zal het altijd wel zo
gaan. Hij vertelt over de Chinese
pottenbakker die bij toeval de kleur
ossenbloed (sang de boeuf) ontdek
te terwijl groen de bedoeling was.
Na het openen van de oven werden
de botten van zijn kat gevonden.
Door de extra zuurstof die daarvoor
verbruikt was, werd de kleur ver
kregen. Of uitgevonden. Maar het
was meer toeval dan opzet.
Westerweel plaats zijn werk in een
lange traditie. Van pottenbakkers
die 3000 jaar voor Christen in wat
nu het Midden-Oosten heet, de eer
ste potten en schalen bakten. Van
oorsprong is het een ambacht, maar
langzamerhand is het losgekomen
van de gebruiksvoorwerpen, zegt
hij. Nu is keramiek een zelfstandige
kunstvorm. Westerweel beweegt
zich tussen beide polen.
Het onzekere trekt hem aan. De
kans op verrassing. De spanning die
dat oplevert. „Tot op zekere hoogte
kun je het proces sturen. Dan komt
er een fase dat je het los moet laten
en moet je afwachten wat er in de
oven tijdens het stookproces ge
beurt." Het resultaat kan tegenval
len. De pot of schaal kan krimpen.
scheuren of springen. Als Wester
weel de deur van de oven opendoet,
is hij de pottenkieker die een mis
baksel ontdekt. Teleurstelling die in
het vak bekend staat als pottcn-
bakkersverdriet. De oorzaken? ,Je
werkt met natuurlijke materialen.
Die heb je niet helemaal in de hand.
De variatie in glazuurgrondstoffen
is groot. Kaolien kan na twee jaar
weer anders van samenstelling zijn
omdat het weer op een andere plek
is op opgegraven. Na dertig jaar heb
je wel in de gaten wat de risico's
zijn maar retoucheren of overschil
deren gaat niet." Het publiek krijgt
nu de kans te zien wat wel gelukt is.
Het werk overziend is er bij Hans
sprake van een geleidelijke ontwik
keling. Westerweel kent geen duide
lijk afgebakende periodes. Wel een
evolutie naar abstractere vormen.
Potten, vazen, schalen veranderen
geleidelijk in zelfstandige objecten.
In vormen die Westerweel eerst bijna
terloops tekent. Met potlood op een
klein stukje papier tijdens een saaie
vergadering. Op een servetje in een
restaurant. Vormen die hij overal op
kan dóen. Op reis door het noord
westen van Frankrijk bijvoorbeeld.
Een aantal jaren geleden vielen hem
de watertorens op in de omgeving
van Cherbourg en Granville. „Water
torens met een afgeplatte bovenkant.
Ze doemden op verschillende plek
ken op in het landschap. Een boeiend
ontwerp waar ik een serie foto's van
heb genomen. Van dóódsimpele, ba-
na-Ie watertorens, maar sterk in hun
eenvoud." In die eenvoud toont ook
Westerweel zich een meester.
De pottenbakker is niet de man van
de uitbundige decoraties. Een stro
ming in de keramiek die zich vanaf
de jaren tachtig ging manifesteren.
Hoewel hij er wel even mee geëxpe
rimenteerd heeft. „Heel kort maar.
Wel boeiend, maar ik heb het snel
weer losgelaten. Het is een zij
sprong geweest." Het werk is sober.
zelf noemt hij het introvert. Naar
binnen gekeerd. Verstild.
Bekers en theekommen uit de jaren
zeventig staan ook voor een tijds
beeld. Gebruikskeramiek was mo
de. De stroming werd gevoed door
Engelse keramisten. Ze waren sterk
gericht op wat er uit het Verre Oos
ten was gemaakt. In de jaren tachtig
komt daar volgens Westerweel een
reactie op. „Er wordt meer geëxpe
rimenteerd. Er komen andere vor
men. Het wordt kleurrijker. Het
heeft wel tot wilde taferelen geleid.
In Rotterdam werd een tentoonstel
ling gehouden van een groep kera
misten uit California. Who is afraid
of American pottery, heette die. Als
pottenbakker sluit je je niet af. Als
je dat wel doet, dan verlies je input.
Je haalt er toch wel weer ideeën
uit." Het woord inspiratie neemt hij
niet snel in de mond. Dat wordt te
pas en te onpas gebruikt, vindt hij.
„Ik noem het meer aanzetten tot het
nadenken over vormen. Het ontwik
kelen van ideeën. Het in gang zetten
van processen."
Westerweel is nog steeds bezig 'om
processen in gang te zetten'. Hij
denkt alweer na over nieuwe vor
men die voortborduren op wat hij
gemaakt heeft. Hij heeft het over
'gedeelde vormen', maar meer wil
hij er nog niet over zeggen. In dit
stadium van het proces houdt hij de
pottenkiekers buiten.
De Tholenaar combineerde het pot
tenbakken met zijn werk in het on
derwijs. Tot juni dit jaar was hij do
cent Nederlands bij het ROC in
Rotterdam-zuid. Gaf les aan buiten
landers die de cursus inburgering
volgden. Op alle niveau's. „Hoger
opgeleiden voor het staatsexamen
maar ook analfabeten. Ik heb een
inkijkje gehad in het leven van deze
mensen in de grote stad. Met hun
problematiek die je anders niet ziet.
Boeiend." Vanaf 1991 tot vorig jaar
was hij ook docent keramische
vormgeving op het Centrum voor de
Kunsten in Bergen op Zoom. In de
jaren negentig gaf hij thuis ook les
en organiseerde hij tentoonstellin
gen in zijn atelier aan het Rosarium.
Onder meer in rakustoken. Een Ja
panse techniek waarbij het glazuur
craqueleert. fijne barstjes vertoont.
Het werkstuk wordt eerst gebakken
met glazuur en daarna snel in een
oven met hout tot 1000 graden ge
stookt. Om direct daarna aan de bui
tenlucht te worden blootgesteld.
Door de snelle afkoeling ontstaan
de craquelures die zwart worden
van de rook als ze in een zaagselton
worden gestopt. Ook dan is het af
wachten hoe het er uit komt.
Van pottenbakken of keramiek al
leen is niet te leven, zegt hij. „Het is
handig als je een basisinkomen hebt.
Ik heb gekozen om parttime te wer
ken. Alleen het atelier zou een vrij
onzeker bestaan betekenen."
Nu hij niet meer in loondienst is,
heeft hij meer tijd om zich op zijn
werk als keramist te werpen. Hij
heeft inmiddels zijn rakustookhok
in de achtertuin opgeknapt. De ten
toonstelling is geopend op zaterdag
7 en 14 en zondag 8 en 15 januari
van 13.00 uur en 17.00 uur. Bezoek
kan ook op afspraak: tel: 605075.
Westerweel kent het werk van de in Sint-Annaland geboren
Chris Lanooy en de uit Sint-Philipsland afkomstige Leen Quist.
Beiden keramisten die hun sporen in de kunst hebben verdiend.
Westerweel schreef over Lanooy in het Zeeuws tijdschrift in
2000 naar aanleiding van de expositie van diens werk in de
Meestoof in Sint-Annaland. Lanooy was behalve keramist ook
glaskunstenaar en schilder. Volgens Westerweel heeft de veel
zijdigheid zijn werk verspreid over vele musea. Veel werk van
Quist is in bezit van Boymans van Beuningen.
Hans Westerweel bezig met het inrichten van de tentoonstelling in Stavenisse.
De expositie vindt plaats in het huis van Piet Bazen, een goede
vriend van Westerweel. De woning is nog leeg. De ruimte op de
begane grond is volgens Westerweel uitermate geschikt. Dat
had hij wel eens tegen Bazen gezegd. Niet wetende dat hij er
ooit eens zelf zou exposeren. Het was niet zijn idee om een ten
toonstelling in te richten maar van zijn partner Wil Potter en zijn
dochters Janneke en Annemiek die hem verrasten met een
boek. „Met mijn verjaardag kreeg ik een kaartje dat het in janu
ari ging gebeuren. Het is een complot waar ook Henk Bos in zit.
Maar ik ben de schok te boven. Het is een van de mooiste plek
ken op het eiland. Klei als basis, omgeven door water en veel
lucht. Hier ligt ook mijn boot."
Het woonzorgcentrum de Schutse in Sint-Annaland gaat verbouwen.
Op de plaats van het dakterras wordt een 'kerkruimte' gebouwd. Ar
chitect T. Tuinhof lichtte het plan donderdag op verzoek van de wel
standscommissie toe. De commissie was al wel akkoord met de hoofd-
opzet, maar vond de noodtrap 'onvoldoende passen' in het geheel.
Verder waren er nog vragen over de indeling van de gevel.
Tuinhof lichtte toe dat het 'gat in het
dak' er destijds was gekomen om
licht toe te laten in de verschillende
ruimtes eromheen. Maar een jaar of
drie na de ingebruikneming werd de
druk op het programma groter, ver
telde Tuinhof. „Het winkeltje ver
huisde om een directe verbinding
van de keuken naar de gemeen
schapsruimte te realiseren."
De recreatiezaal wordt ook als res
taurant gebruikt en als kerkzaal, zei
Thuinhof. Dat was volgens hem niet
bevredigend. „De enige oplossing
was om het dakterras te bebouwen.
De personeelsruimte die daar op uit
kwam, is vervallen." Om toch vol
doende daglicht in de zaal toe te la
ten, wil de architect drie lichtstraten
in het dak aanbrengen. Voor de
plaats van de noodtrap was enig
kunst en vliegwerk nodig. Het was
ook niet de beste oplossing, zei hij.
Tuinhof gaat bekijken of de noodtrap
nu op een andere plek kan komen.
De nieuwe pui die het gat aan de zij
kant dichtmaakt, had Tuinhof met
verticale lijnen opgedeeld. De com
missie vond een horizontale verde
ling rustiger. De reden waarom
Tuinhof hiervoor gekozen had, was
omdat de functie van de ruimte zo
verschilt van de andere ruimten.
Maar hij gaf toe, dat er door het ver
ticale meer onrust in de gevel zou
komen. Dat vond voorzitter M. On
rust van de commissie nou wel weer
heel leuk. „Dat zou ik wel prettig
vinden. Dat ik op deze laatste zitting
nog in het ontwerp wordt opgeno
men."
VERVOLG VAN KIPPENSTAL
Volgens Onrust is dat een besluit
geweest van burgemeester en wet
houders. „Wij hebben een negatief
advies gegeven, maar het college
heeft het afgewezen."
De reden dat het in Sint-Philipsland
wel kon, had Knuist gesterkt in de
overtuiging dat het ook op zijn stal
mogelijk moet zijn. Volgens de on
dernemer is de stal van hem ook
nog eens een stuk kleiner dan die
van de Fluplandse kippenhouder.
Knuist voerde nogmaals aan dat het
dak van de bestaande loods uit 2000
net zo licht is. „De bouw van die
loods heeft ook al veel problemen
gegeven. De toenmalige welstands
commissie vond dat de schuur
dwars op de bestaande moet komen.
Wij wilden hem er gewoon in de
lengte tegenaan bouwen. Het heeft
ons toen 50.000 gulden extra ge
kost." Via het beeldscherm werd het
terrein met de opstallen aan de
Kerk weg opgeroepen.
Ce&liaweg 2 I 4697 RV I Sint-Annaland
0166 -6543 35 I www.bcon-energvsystems.nl
Advertentie I.M.
Het kon de commissie niet overtui
gen. Onrust adviseerde 'midden
grijs' te kiezen. „Alles wat donker
der is, is beter."
Via internet werden de monsters
van verschillende bedrijven geraad
pleegd. Er bleek geen donkerder
grijs te zijn.
Wel een rode. Volgens Onrust zou
die ook geschikt zijn. „Dat zou een
goede kleur kunnen zijn omdat de
schuur helemaal los komt te staan."
De kleur zou ook goed passen bij de
steenstrips die tegen de wand ko
men. Alleen vond Onrust de voeg
nogal licht. De echtgenote van
Knuist betreurde dat. Zij vond de
kleur van de voeg juist passen bij de
kleur van het dak.
Er was ook nog een meevaller. In
het plan zou de stal rondom een be
tonnen wand krijgen met groene
damwandplaten. Onrust stelde voor
de betonnen wand 'te laten zakken'
zodat het er uit gaat zien als een
plint van 80 centimeter hoogte. De
rest zou dan met groene damwand
platen opgevuld moeten worden.
Knuist was daar wel voor te vinden,
zei hij. „Daar ben ik blij mee."
Over de steenstrips waren verder
geen opmerkingen meer.
De keus in eieren wordt steeds gro
ter. Naast scharreleieren is er nu het
'vrije uitloopei'. Die mag zo ge
noemd worden als de kip tenminste
vier vierkante meter uitloopruimte
heeft. Ze zijn duurder dan scharrel
eieren.
De voorwaarde van de provincie
heeft als gevolg dat een gedeelte
van de weg, tegen het afgesproken
beleid in, niet kan worden gebruikt
als buitendijks fietspad, mede van
wege de natuurwaarden van de
voor het dijktraject liggende schor
ren.
Het waterschap streeft naar het
maximaal openstellen van de on-
derhoudswegen voor recreatief me
degebruik. De gemeente Tholen en
de Dorpsgemeenschap Sint Anna-
land ondersteunen dit standpunt,
laat hel waterschap weten.
Chris Koopman uit Sint-Maartens
dijk, lid van de algemene vergade
ring van het waterschap, is het niet
eens met. wat hij noemt, 'deze om
mezwaai van de provincie'. Hij
heeft daarover al contact gehad
met Guiljam van der Schelde, die
portefeuillehouder waterkeringen
is in het dagelijks bestuur van het
waterschap. Van der Schelde laat
weten dat statenlid Sjoerd Heijning
er al - zonder resultaat - op is aan
gesproken dat het voor het water
schap onbegrijpelijk is. dat de pro
vincie voorschrijft dat het dijkvak
groen moet blijven. „Dit is ook in
tegenspraak met de bestuurlijke af
spraken tussen provincie en water
schap."
Van der Schelde heeft wethouder
Kees van Dis van de gemeente
Tholen over de kwestie geïnfor
meerd. „We hebben begin januari
overleg om als waterschap en ge
meente Tholen gezamenlijk op te
kunnen trekken in een bezwaren
procedure richting de provincie."
Tussen april en oktober 2013 ver
sterkt projectbureau Zeeweringen
het dijktraject Hollaerepolde-Joan-
na Mariapolder. Het traject heeft
een lengte van circa 3.6 kilometer.
Uit een veiligheidstoetsing bleek
dat het dijkvak niet voldoet aan
de veiligheidsnorm 1:4.000. Deze
norm vereist dat een dijk voldoen
de sterk moet zijn om een storm
met een kracht zoals deze eens in
de vierduizend jaar voorkomt, te
weerstaan. Om het dijkvak terug
op sterkte te brengen, wordt onder
de bestaande laag asfalt een nieu
we laag klei van 80 centimeter dik
aangebracht.
De huidige laag asfalt, onderaan de
dijk. wordt vervangen door een
nieuwe laag open steen asfalt van
20 centimeter dikte. Deze laag
wordt afgedekt met grond en inge
zaaid met gras, zodat het groene
karakter van de dijk zoveel moge
lijk behouden blijft. Aan de buiten
kant van de dijk wil het waterschap
een nieuwe onderhoudsweg van as
falt aanleggen in plaats van de hui
dige kleibekleding met gras. Maar
daar wringt 'm nu juist de schoen
tussen provincie en waterschap.
Een onderhoudstrook van aarde en
gras op asfalt voldoet niet aan de
eisen voor goed en doelmatig on
derhoud. vindt het waterschap. De
laag grond op het open steen asfalt
raakt bij zware regenval verzadigd
en is dan niet toegankelijk voor
zwaar materiaal. De ondergrond
raakt dan instabiel. Ook kan de
grasmat op de dijk zich niet opti
maal ontwikkelen, hetgeen ten kos
te gaat van de sterkte van de gras
bekleding.
1 1
Energieweg 11J - 4691 SE Tholen - tel. 0166 60 93 33
www.vanhouteinterieur.nl
Advertentie I.M.
Groene weg voor dijk tussen Annaland en Vossemeer
Marco Onrust en Ton Jansen (vJ.n.r.) waarderen het presentje van Paul Timmermans (rechts). Tussen hen in de opvolgers in de
welstandscommissie Tonie Dieleman en Gerhard Vermeulen.
Het deed hen terugdenken aan hun
jeugd toen ze fervent huisjes bouw
den en er de eerste stappen mee in
de architectuur zetten. Ze worden
na twee zittingstermijnen van drie
jaar opgevolgd door Gerhard Ver
meulen en Tonie Dieleman in een
periode dat de 'welstand' in de poli
tiek landelijk onder vuur ligt. Ook
in het Thoolse. Vooral de VVD en
het CDA willen naar minder regels.
Die zijn al versoepeld voor aanbou
wen aan de woning aan de achter
en zijkant en dakkapellen aan de
achterzijde. Ook voor recreatieter
reinen is het beleid versoepeld,
maar aan het bestaan van de wel
standscommissie wordt (nog) niet
getornd.
Vorig jaar december stapte Leen
Deurloo uit Tholen als burgerlid uit
de commissie nadat zijn termijn was
afgelopen. Hij werd opgevolgd door
Jan Geluk, ook uit Tholen. Hij gaat
nu zijn tweede jaar in. Door de ma
laise in de bouw is het aantal aan
vragen het laatste jaar terug gelo
pen. Boog de commissie drie of vier
jaar geleden zich regelmatig ook
nog 's middags over bouwaanvra-
gen. nu is de commissie rond half
twaalf meestal klaar.
Sinds 2004 is de regel van kracht
dat de leden na twee periodes van
drie jaar de commissie moeten ver
laten. Het gevolg is Onrust en Jan
sen nu allebei tegelijk weg moesten,
maar Dieleman is de laatste maan
den steeds aangeschoven om de
taak van Jansen over te nemen.
Terugkijkend noemt Onrust de va
kantiehuisjes aan de Oesterdam,
ontworpen door Piet Boon. een
voorbeeld van een geslaagde vorm
geving wat betreft recreatiewonin
gen. „Niet alleen als hoofdvorm
maar ook in de afwerking, in de de
taillering."
Het plan van Timmermans voor de
aanbouw aan de achterzijde van een
woning aan de Verbrandestraat
werd voor de tweede maal bespro
ken. De commissie wilde of een uit
bouw met plat dak of eentje met een
kap. Met beide voorstellen had Tim
mermans moeite. Die met enkel een
plat dak zou te veel op een keet
gaan lijken. „Qua sfeer heeft het
niks."
Hij had ook varianten met kapvor-
men op de uitbouw getekend, maar
noemde het cosmetisch. Bovendien
zou een van de kappen het zicht op
de ramen benemen. Uiteindelijk
werd wel een kapvorm overeenge
komen. maar minder uitgesproken
als de welstandscommissie had
voorgesteld. Het krijgt nu een afge
knot dak, maar volgens Jansen wel
een geloofwaardig dak. De Verbran
destraat valt in het beschermd stads
gezicht en dan zijn er extra eisen
aan verbouwingen en uitbreidingen
van gebouwen. De uitbouw komt
achter de bestaande aanbouw. De
commissie bekeek ook hoe beiden
wat materiaal betreft kunnen wor
den verbonden. Onrust adviseerde
dat met planken te doen.
