Mina Potappel wil net zolang
doorgaan als Toon Bloppoel
'Tegen tijd dat nieuwbouw klaar
is, lopen wij achter een rollator'
Bezorgster in Stavenisse 25 jaar lang actief
Dj-lessen voor Thoolse jeugd
'Het moet bij ambtenaren
tussen de oren zitten'
Zenden blijft leuke hobby
Overlast voor
omwonenden
in Vossemeer
Donderdag 29 december 2011
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Ze zijn er geboren en getogen. Hebben het zeewater tot
aan de brievenbus zien staan. En zijn één van de langst
wonende bewoners van het Havenplein .in Sint-Anna-
land. Van een nog open oude haven tot nieuwbouwwo
ningen. Geen verandering is Hanna en Henny Theunisse
(63) ontgaan. Sceptisch is de tweeling over de nieuw-
bouwplannen in de Kleine Suzannapolder. „Tegen die
tijd lopen wij achter een rollator."
Wonderdokter
Keuze zout of zoet nog niet gemaakt
Risico opzoeken
Stemmen
van lezers
„Ik hoop net zo lang door te gaan als schoenmaker Toon
Bloppoel", lacht Mina Potappel-de Ruyter. De bezorg
ster uit Stavenisse werd vrijdag in het zonnetje gezet
omdat ze al 25 jaar elke donderdag de Eendrachtbode bij
de lezers brengt. Een verrassing voor haar, want ze had
er helemaal niet bij stil gestaan. „Ik ben destijds Kees
Nooy opgevolgd", herinnert Mina Potappel zich nog.
Stemmen
van lezers
Verhoging regiotaxi
voorlopig van baan
Tweeling Henny en Hanna Theunisse ziet Sint-Annaland veranderen
Ramp
Wegennet
Eilandschippers
Aan de Havenweg zijn laatste op-
ruimwerkzaamheden van metaal
constructiebedrijf Van Beek in vol
le gang. Graafmachines rijden
driftig heen en weer. De gebouwen
zijn met de grond gelijk gemaakt.
„Volgens mij moet het voor het
eind van het jaar klaar zijn", zegt
Henny. „Tot 's avonds laat waren
ze bezig." De tweeling volgt het
schouwspel vanuit de keuken.
„Eerst bouwen ze alles vol, dan
breken ze het weer af. Ze weten
niet wat ze willen." De gemeente
heeft grootse plannen met het Ha
venplein, de Kleine Suzannapolder
en het havenplateau in Sint-Anna-
land. Daar moeten de komende tien
jaar 280 nieuwbouwwoningen ver
rijzen. Ook staat er een woonzorg
centrum (wozoco) gepland. De
twee zussen hebben weinig ver
trouwen in de plannen. „De ge
meente moet niet te hoog van de
toren blazen. Een kasteel in Smur-
diek, een boulevard in Setalland.
Daar is toch allemaal geen geld
voor", zegt Hanna. De komst van
een woonzorgcentrum zien de da
mes wel zitten. „Als we ooit uit
ons huis moeten, willen we graag
aan deze kant van het dorp blijven.
Hopelijk laat het zorgcomplex niet
zolang op zich wachten als in
Scherpenisse." Ze volgen de plan
nen op de voet.
De tweeling koestert de goede ou
de tijd. Een tijd waarin de beurt
schippers nog aanmeerden in de
getijdehaven. „Vroeger had het
Havenplein echt veel meer uitstra
ling", zegt Henny. „Het laden en
lossen van de schepen gebeurde
voor onze deur. Balancerend liepen
de scheepsjongens over de smalle
treeplanken. Een enkele keer viel
er één in het water." Zo ook opa
Theunisse. „Hij gleed op het gang
boord uit en zo achterover op z'n
kont op het slik."
Hanna en Henny zijn opgegroeid
als enige twee dochters uit een
schippersfamilie. Vader Adriaan
was beurtschipper op Zierikzee en
later Rotterdam. Met zijn binnen
vaartschip, de Johanna Wilhelmi-
na, vervoerde hij aardappels, meel,
kunstmest en granen. „En flesjes
urine", zegt Henny. „Die gingen
naar de wonderdokter in Rotter
dam." Die onderzocht de urine en
gaf aan de hand daarvan medicij
nen. Af en toe gingen er enkele
flesjes op transport. Adriaan Theu
nisse vertrok iedere zondag, afhan
kelijk van het getij in de ochtend of
middag, met zijn schip naar Rotter
dam. Ruim vijf uur duurde de reis.
In de jaren veertig en vijftig trans
porteerden heel wat Thoolse beurt
schippers allerlei producten van en
naar de havenstad. Door het be
perkte wegennet was vervoeren
over'land veel minder efficiënt.
Toch vervoerde de schippersfami
lie ook over land. „Eén keer in de
week reden we naar Zierikzee",
zegt Henny. „Dat was een onderne
ming. Eerst over de weg van Sint-
Annaland naar Oud-Vossemeer.
Daar staken we met de pont over
naar Nieuw-Vossemeer. Vervolgens
reden we via de Brabantse polders
naar Sint Philipsland om via Zijpe
met het veer over te steken naar
Bruinisse. Dan restten nog enkele
kilometers tot Zierikzee." Tot 1987
Het Havenplein in Sint-Annaland in de jaren dertig van de vorige
l eeuw. !n de verte komt de Johanna Wilhelmina de haven binnen
varen.
Zelf scratchen of een eigen mu-
ziekmix maken. Jongeren tussen
12 en 23 jaar kunnen de basisstap
pen tot het vak van discjockey ne
men in twee lessen van dj Vindic-
tiv. Die worden op 11 en 27 januari
georganiseerd door het jeugd- en
jongerenwerk van de gemeente
Tholen. De eerste les wordt in ge
meenschapscentrum Meulvliet in
Tholen gegeven van zeven uur 's
avonds tot negen uur. de tweede les
duurt een half uurtje korter en
wordt gegeven in de Wellevaete in
Sint-Annaland. Deelname is gratis
en inschrijven kan via een mail met
naam en telefoonnummer naar
jar@tholen.nl.
De keuze voor een zoete of zoute
invulling van het Krammer-Volke
rak en het Zoommeer is nog niet
gemaakt. Dat meldt Rijkswaters
taat over de stand van zaken van
het beheerplan Deltawateren. Er is
daarom nog geen ontwerp-besluit
genomen. Verwacht wordt, dat
hierover in 2012 meer duidelijk
heid komt. Rijkswaterstaat wil één
beheerplan voor de Deltawateren
maken, maar daarin zal een aparte
status komen voor de mogelijke
maatregelen voor Krammer-Volke
rak en Zoommeer. Hier is medio
2012 nog geen definitief Natura
2000-aanwijzingsbesluit beschik
baar. Voor het Haringvliet, Hol
lands Diep en Grevelingen wordt
dit wel tijdig verwacht.
VERVOLG VAN GEMEENTE
Organisatorisch is het belangrijk
dat de bij de gemeente aanwezige
kennis van de plaatselijke situatie,
inclusief gevoeligheden of proble
men uit het verleden, wordt gebun
deld. Dc verschillende disciplines
moeten tot een goede afstemming
komen, alle relevante informatie
centraal dient vastgelegd te wor
den. Het proces moet vanuit een
brede juridische invalshoek be
waakt worden. Ten slotte moet de
gemeente de taak- en rolverdeling
tussen zichzelf en het stedenbouw
kundig bureau sterker coördineren.
De commissie bestuurszaken on
derschreef de bevindingen en was
benieuwd wat er gaat gebeuren.
„Tussen de regels door wordt iets
gezegd over de samenwerking tus
sen en de cultuur op afdelingen bij
de gemeente, waar winst gehaald
kan worden", zei Jan Heshof (Pv
dA). De SGP concludeerde bij
monde van Bert van Eenennaam
dat er heel wat leermomenten uit
het onderzoek zijn gekomen. Theo
Korevaar (SP) benadrukte het be
lang van communicatie, en overleg
vooraf. ABT'er Han van 't Hof
vond dat er meer gedaan kan wor
den met de inbreng van commissie
leden. „Het vertrekpunt moet zijn:
hoe voorkomen we dat inwoners
schade hebben van een plan. Dan
heb je een enorme slag gewon
nen." Bram van de Sande (CU) had
de indruk dat de gemeente bij het
ontwikkelen van plannen de rand
opzoekt van wat mogelijk is.
„Wees als overheid objectief, maar
neem dlle belangen mee. En heb de
intentie om er samen uit te ko
men."
Wethouder Peter Hoek erkende dat
de gemeente soms bewust het risi
co opzoekt. Tegelijkertijd is het,
zei hij, moeilijk om garanties te ge
ven dat het nooit meer mis gaat.
„Het blijft lastig, van situatie tot si
tuatie is het verschillend." Hoek
gaf toe dat het erop lijkt dat
de niet-collegepartijen in sommige
gevallen gelijk hadden met door
hen geuite bedenkingen. „Maar het
is genuanceerder." De wethouder
wees erop dat ten aanzien van
het woonzorgcomplex Scherpenis
se bij de Raad van State de be
stuurlijke lus zonder resultaat is
toegepast. De Raad bood ten aan
zien van Tholen Noord voor die
constructie geen ruimte. Evenmin
werden de aanvullende gegevens
niet waarneembaar in de afweging
meegenomen.
„Ik zeg toe dat we in de toekomst
de belangen van bewoners goed
meewegen en in,dat kader luisteren
naar inbreng uit de gemeenteraad.
Als de belangen van burgers en ge
meente daarmee beter gediend
zijn." Hoek gaf aan dat de gemeen
te gaat werken met een vast stra
mien met betrekking tot het woon-
en leefklimaat. De concernjurist
gaat het proces bewaken. „Maar
het begint met de eigen verant
woordelijkheid van de afdeling, en
het moet bij de betreffende mede
werkers tussen de oren zitten."
Graag wil ik reageren op het artikel
over de radiozendamateurs in de
E.B.van donderdag 22 december
2011Met genoegen heb ik het stuk
doorgelezen en vele herinneringen
kwamen boven. Gabri Hoek zegt:
Sinds de ramp van 1953 is het ge
lukkig niet meer nodig geweest om
zendamateurs in te zetten voor een
ramp in Nederland.
Volgens wat ik heb gehoord van de
oudere generatie, was het Jan de
Graaf (zoon van A.J. de Graaf) uit
Sint- Maartensdijk die enkele dagen
na de ramp een buizenradiozender
bouwde. Dit om met behulp van
morsecode hulp in te roepen voor
het eiland Tholen. Wel jammer dat
er in de volgende alinea van het arti
kel alle 27 Mc mensen onder één
noemer worden geplaatst. Natuurlijk
waren er mensen die allerlei onzin
vertelden over de bak, maar vele an
deren hadden leuke contacten met
andere hobbyisten.
En omdat er zoveel mensen waren
die zo'n bakkie hadden, was het
nogal eens zoeken naar een vrij ka
naal (frequentie) om met elkaar te
praten. Zo was kanaal 14 het op-
roepkanaal. 19 het truckerkanaal, en
9 het noodkanaal.
In Sint Maartensdijk waren er in de
periode 1980-1985 zo'n 25 personen
die dit als hobby hadden. Meestal
kon je dit zien aan de grote antennes
op of aan het huis. Veel mensen be
leefden veel plezier aan deze hobby.
Zelf was ik één van de jongsten in
de smalstad (13-14 jaar oud) die een
zend/ontvanger had. Ik denk ook
aan mensen die om welke reden dan
ook. niet konden werken, en op deze
manier contacten konden leggen
door de ether. Er was een groepje
die elke dag tussen 10 en 11 uur met
elkaar een praatje maakte,
ledereen had een roepnaam die soms
wat weg had van je eigen naam of
hobby, maar zo was uitgekozen, dat
je niet direct herkend werd. Enkele
namen waren Pinokkio. Zonne
bloem, Lady Neeltje, Jan de schaap
herder, enz. Soms zocht je elkaar op,
om zo nader kennis te maken, en te
weten wie je voor je had tijdens het
zenden/ontvangen. Wel moest er
vanaf ongeveer 1985 een vergun
ning worden aangevraagd om te
kunnen zenden.
Dit op 40 kanalen en max. 4 Watt.
Frequentie tussen de 26.965-27.405
Mhz. én op Fm. Ook veel mensen
op de camping hadden zo'n zender.
Die gebruikten ze onder meer om
tijdens het vissen op de Oosterschel-
de, contact te houden met andere
bootjes en het thuisfront. Niet te ver
geten ook de truckers en sommige
boeren die deze apparatuur in hun
trekkers hadden. Zelf vond ik het
mooiste om contact te zoeken met
anderen die op grotere afstand
woonden. Aangezien het over het
water heel goed ging, kon je soms
wel eens contact leggen met mensen
die tegen de Belgische grens woon
den. Bij bepaalde weersomstandig
heden. kon je zelfs tot ver over de
grenzen praten. Landen zoals Enge
land, Oostenrijk. Italië, Frankrijk,
Duitsland, enz. waren geen uitzon
dering. Om dan post te kunnen ont
vangen. kon je de adresgegevens in
het Engels doorgeven d.m.v. het in
ternationale spellingsalfabet. Al met
al een leuke hobby voor degenen die
zich hierin verdiepten.
Met de intrede van de computer
werd deze hobby alsmaar minder.
Men gebruikte de p.c. in combinatie
met de bak om te kunnen zenden.
Packetradio noemen ze dit. Je hoor
de dan alleen maar pieptonen op die
kanalen. Tegenwoordig hoor je niets
meer op de 27 MC.
Verder met het artikel van Hoek die,
zoals hij zelf aangeeft, professione
ler bezig is met deze hobby. Inder
daad. allemaal techneuten die zend
amateurs. Ik ben wel benieuwd of er
tegenwoordig ook nog eigenge
maakte zenders zijn. Dit is toch wel
het leukste, om te experimenteren
met je eigen zender en antenne.
Maar een meer modernere zender,
zoals die van Hoek, heeft natuurlijk
weer wel z'n gemakken. Het is en
blijft een leuke hobby. En of je nu
op de 27 Mc zat. of met een zend
vergunning op de 2, 10 of 20 meter,
iedereen had hier z'n schik in. Ook
de vele luisteraars met een wereld
ontvanger hebben genoten van de
vele gesprekken en de uitzendingen
vanuit en naar het buitenland.
Het is te hopen dat deze mensen zo
als Hoek nog veel kunnen oefenen,
en dat dit redmiddel niet hoeft wor
den gebruikt tijdens of na een ramp.
Lené de Graaf,
Sint-Maartensdijk.
Betere zorg. Het ziekenhuis Lievensberg in Bergen op Zoom wil haar ver-
beterkoers doorzetten. Dat blijkt uit de beleidskoers 2011-2013 die het zie
kenhuis onlangs heeft gepresenteerd. In het rapport worden 20 doelen om
schreven die het ziekenhuis in 2013 wil hebben bereikt. Zo wil het lagere
wachtlijsten en wachttijden dan gemiddeld, worden bij elke opname en ont
slag met de patiënt zijn medicijnen gecontroleerd en kunnen patiënten zelf
afspraken plannen. Ook is er dan bewaking en begeleiding van patiënten die
thuisjtten gestart via beeldschermen.
Ze weet alle adressen in Stavenisse
op haar duimpje. Mina. die onlangs
65 jaar werd. komt graag buiten.
„Samen met zwager Pim Potappel
heb ik nog steeds de volkstuin aan
de Oudelandscdijk. Potappels kun
nen niet stil zitten. We zijn graag be
zig."
Het bezorgen van de Eendrachtbode
op donderdagmorgen is daar al 25
jaar een onderdeel van. De uit Sint-
Maartensdijk afkomstige Mina de
Ruyter trouwde in 1966 in het ge
meentehuis in dc Voorstraat met Ne-
mi Potappel en kwam toen in Stave
nisse wonen. De kinderen Martin.
r
Leo. Cor en Sarina werden er gebo
ren. De laatste twee wonen nog in
het dorp. Martin inmiddels in Sint-
Maartensdijk en Leo in Steenbergen.
Sarina assisteerde jarenlang bij de
inning van abonnementen toen dat
nog contant ging, maar inmiddels
gebeurt dat allemaal via de bank.
Tien jaar geleden overleed haar
man. zodat de vier kinderen en ze
ven kleinkinderen nog veel meer be
tekenen voor Mina. „Er valt nogal
eens een verjaardag te vieren. Ook
bij de wederzijdse familie. En onze
kinderen hebben gelukkig allemaal
werk, dat is belangrijk." Hielp vroe
ger zoon Martin hij de bezorging, te
genwoordig steken de kleindochters
in de vakantie samen met oma de
4
handen uit de mouwen. Krantenbe
zorgers hebben het liefst een droge
pad, maar dat is niet altijd het geval.
Vorig jaar december lag er sneeuw.
.Jk ben toen een paar keer onderuit
gegaan met mijn fiets. Onder zulke
omstandigheden moeten de lezers
wat langer op hun krant wachten,
evenals bij regen. Ik doe de bezor
ging echter heel graag. Je bent bui
ten en maakt nog eens een praatje.
Ik ben nog goed gezond en hoop nog
lang met de bezorging door te
gaan", aldus Mina Potappel. Een-
drachtbode-uitgever Wim Heijboer
bedankte voor haar trouwe inzet en
overhandigde de zilveren bezorgster
een enveloppe en diverse lekkernij
en aan de vooravond van Kerst.
Potappels kunnen niet stil zitten zegt Mina Potappel, die 25 jaar de Eendrachtbode bezorgt in Stavenisse.
Ik woon in de Secretaris Rijstenbil-
straal in Oud-Vossemeer. Een leuke
seniorenwoning in een rustige straat
met een mooie tuin, voor en achter.
Ideaal zou je zeggen. Was het maar
zo. want als je buren hebt die de ra
dio op de hardste stand zetten waar
door het blok van vijf huizen staat
te trillen, dan is het andere koek.
Daarbij komt nog gegil en gekrijs
en slaande deuren tot 's avonds laat.
De politie heb ik al heel vaak ge
beld. Die komt elke keer, maar zegt
weinig te kunnen doen. Ga naar de
woningstichting, adviseert de poli
tie. Stadlander is bij mij thuis ge
weest en zegt dat we maar moeten
verhuizen. Wij vragen ons af. of je
zoveel overlast aan omwonenden
mag veroorzaken. Je mag kennelijk
de radio op z'n hardst zetten en heel
veel ander kabaal maken, als je de
huur maar op tijd betaalt. Als je een
wens mag doen voor 2012, dan
wens je een situatie zoals in de Se
cretaris Rijstenbilstraat niemand toe
in de gemeente Tholen.
Mevr. J.G. Moerland-van Zundert,
Oud-Vossemeer.
Een goede zaak, noemt SGP-raadslid
de uitspraak van de Centrale Raad
van Beroep die de verhoging van de
tarieven voor de regiotaxi naar de
prullenbak verwees. De gemeente
Tholen zou samen met de andere ge
meenten rondom de Oosterschelde
vanaf 1 januari een hoog tarief invoe
ren voor inwoners met een inkomen
van anderhalf keer het minimum
loon. Van 18 cent naar 1.80 euro per
kilometer. De Raad van Beroep, het
hoogste rechtsorgaan voor sociale
zekerheid heeft nu bepaald dat de ge
meenten geen inkomensgrens mogen
hanteren. Ze zullen zich nu moeten
beraden op het te voeren beleid. Voor
januari en februarie blijft het huidige
systeem gelden. Alle gebruikers, dus
ook Diny Verstrate uit Sint-Philips-
land die vorige week in deze krant
vertelde over de gevolgen van de
verhoging, kunnen die maanden ge
bruik maken vati deze voorziening
tegen het lage tarief. Volgens Koop
man is het een goede zaak dat het nu
onderzocht wordt: „De kwetsbare
medemens in onze samenleving
moet al genoeg inleveren." In de ge
meenteraadsvergadering drongen
CU en SP aan op een lager tarief. Ze
dienden een motie in. maar kregen
daar geen steun voor.
leum." In de jaren na de oorlog
hadden veel weduwen een eigen
onderneming. Vaak noodgedwon
gen om brood op de plank te krij
gen. „Twee huizen verder zat Van
Vessem met kolen. Ook Keur was
een kolenboer. Die zat in het pand
waar nu café An de Sloove zit."
waren de pontjes de enige verbin
ding tussen Tholen en Schouwen-
Duiveland. „Met de boot ging het
veel sneller", zegt Henny. „Boven
dien kon je niet altijd dezelfde weg
terug. Bij hoge waterstanden werd
het veer tussen Oud- en Nieuw-
Vossemeer uit de vaart genomen.
Dan moest je noodgedwongen om
rijden via Lepelstraat, om vervol
gens via de brug bij Tholen het ei
land weer op te rijden. Dat zorgde
voor veel oponthoud.
De tweeling bewaart goede herin
neringen aan het Havenplein voor
1960. Hoewel het met de gedempte
haven een stuk veiliger is gewor
den, hadden ze liever bootjes voor
de deur gezien. Toch weten de da
mes maar al te goed wat de aanlei
ding voor het dempen van de haven
was. Nooit vergeten ze de nacht
van 31 januari op 1 februari 1953.
De nacht van de Ramp. „Laat op
de avond steeg het zeewater tot aan
de brievenbus", vertelt Henny.
„Langzaam sijpelde het water door
de kieren naar binnen. Arie van
Driel, de knecht van vader, had sa
men met opa zandzakken gevuld
en voor de deur gelegd. En voor de
ramen vloedplanken gemonteerd.
Toch kolkte het water over de te
gels dpor het huis naar de dieper
gelegen polder. Die nacht hebben
we boven doorgebracht, zonder va
der. Hij lag met de Johanna Wilhel-
mina voor anker in de haven van
Dordrecht. Vader was er nooit op
dat soort momenten. Ook niet tij
dens onze geboorte. Of dat toeval
is, weet ik niet." De volgende och
tend heerste een serene stilte in het
dorp. Zand en modderde domineer
den de straten. Geen mens zag je
op straat. Later die dag kwamen de
mensen op de been en werd de
schade duidelijk. De vier woningen
aan de Suzannaweg waren com
pleet weggespoeld door de storm
vloed. „Het is maar goed dat de be
woners tijdig zijn geëvacueerd, an
ders hadden ze het niet na kunnen
vertellen", zegt Henny.
Na de Ramp begon de wederop
bouw van het dorp. Er werden cou
pures geplaatst en plannen ontwik
keld voor het dempen van de
haven. Pas in I960 werden die
plannen uitgevoerd. De zusters
Theunisse weten nog goed hoe het
straatbeeld er tot die tijd uit zag.
„Het Havenplein was een vlak ter
rein. afgebakend door meerpalen.
Geen aparte weg, geen trottoirs.
Dat is allemaal van later. Wel stond
er een kraan voor het laden en los
sen van de schepen." Aan het plein
waren net als nu drie cafés. „In
café Havenzicht stond mevrouw
Boogaard achter de toog", zegt
Hanna. Recht tegenover het café
zat timmermanswinkel Van Dijke.
daarnaast de weduwe Theunisse.
Zij verkocht onder andere petro
Beperkt de winkelstraat van Sint-
Annaland zich tegenwoordig tot de
Voorstraat en de Ring, in de jaren
vijftig en zestig was ook de Molen
dijk het domein van het winkelend
publiek.
Schoeisel kocht je bij Kaashoek.
Daarnaast zaten bakker Polderman
en vishandel De Graaf. Henny:
„Kruidenier Den Engelsman ver
kocht van alles en nog wat en Jilles
van 't Hof beperkte zich enkel en
alleen tot groente en fruit. Snoepjes
haalden we bij Kaashoek en huis
houdelijke artikelen bij Han Dek
ker. Zo had iedere winkel zijn ei
gen specifieke'producten. Tegen
woordig haal je dat allemaal bij de
supermarkt."
Als dochters van een beurtschipper
ging de tweeling hun vader bij
thuiskomst vaak tegemoet. Niet
met de boot, maar lopend. „In het
verlengde van het Havenplein liep
een zandpad. Dat voerde naar de
Krabbenkreek. Vanaf daar kon je
met helder weer de bootjes om de
bocht zien komen. Vaak zagen we
vader in de verte al aankomen." In
1959. net voor het dempen van de
haven, kwam daar een eind aan.
„Het wegennet verbeterde, waar
door het vervoer over het water
niet meer rendabel was", zegt Hen
ny. „Vader verruilde de Johanna
Wilhelmina voor transport over de
weg. Hij kocht een vrachtwagen,
een Chevrolet. Daarmee transpor
teerde hij allerlei goederen, waar
onder kunstmest. Dat heeft hij tot
1981 volgehouden." Met twee
dochters had Adriaan Theunisse
geen opvolger en zo kwam een
eind aan de onderneming.
De tweeling heeft het ouderlijk
huis aan het Havenplein nooit ver
laten. Getrouwd zijn ze niet en zo
wel Hanna als Henny genieten in
middels van hun prepensioen.
Hanna heeft tot twee jaar terug met
de zorgtaxi mensen van en naar het
ziekenhuis vervoerd. Henny werkte
jarenlang als apothekersassistente.
„Eerst voor huisarts Noteboom, la
ter voor Van de Berge. Als dochters
uit een schippersfamilie blijft de
zee trekken. „Als we gaan wande
len, lopen we altijd even naar de
haven, over dat wat ooit het zand
pad was."
De familie Theunisse was één van de vele eigen-handelschip-
pers van Tholen. In tegenstelling tot de beurtschippers van en
naar de grotere plaatsen zoals Middelburg, Zierikzee, en Ter-
neuzen, kochten de eilandschippers landbouwproducten op en
verkochten die in Rotterdam. De aardappelen werden op de
kades verkocht. Het graan ging naar de beurs. Adriaan Theu
nisse vertrok iedere zondag met zijn boot. Onderweg legde hij
aan in de haven van Dordrecht. Daar werden goederen gela
den en gelost. Maandag en dinsdag verbleef de bemanning in
de Oude Haven aan de Spaanse Kade in Rotterdam. „Ieder
had zijn eigen ligplaats", zegt Hanna. „Klanten kwamen daar
in alle vroegte met karren getrokken door honden aardappelen
en graan kopen."
Als dochters uit een schippersfamilie wandelen Hanna (links) en Henny (rechts) Theunisse het liefst langs het water.
