'Mooiste is dat we één club hebben'
'Daar zijn ze gewend alles na te doen
en niet zelf creatief na te denken'
VHG Scherpenisse
zoekt samenwerking
Thuiszorg zorgt voor zichzelf
Zwembad wordt veel meer
gebruikt dan voetbalvelden
Geen subsidie
voor Het Getij
Rust zonder roest geen Thools beleid
Janus en Pietje Keijzers-Timmermans zestig jaar getrouwd
Kunst Kieke nu
ook in hotel Kom
Rockfestival net
over de brug
Jeroen Westra uit Tholen is maand in China voor studie
Donderdag 19 mei 2011
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COL RANT
3
Stemmen
van lezers
De dansmuziek met carnaval trok Janus Keijzers uit
Oud-Vossemeer 65 jaar geleden naar Nieuw-Vossemeer.
In een café aan de Hogendijk ontmoette hij Pietje Tim
mermans. Het klikte tussen de twee en vijfjaar later ga
ven ze elkaar het ja-woord. Maandag is de diamanten
bruiloft gevierd. Met de zes kinderen, negentien klein
kinderen en twee achterkleinkinderen, met aanhang.
Wieringermeer
Aardbeien plukken
„Ze hadden nog mensen nodig. Ik zei, ik wil wel mee."
Jeroen Westra (22) uit Tholen is vierdejaars student elek
trotechniek aan de Hogeschool Zeeland. Die school
heeft een samenwerkingsverband met de maritime uni
versity in Shanghai en stuurt in het kader daarvan jaar
lijks docenten en studenten naar China om de leerlingen
daar bij te spijkeren op het gebied van elekrotechniek.
Westra was dit jaar één van de gelukkigen en mocht voor
drie weken mee om te helpen bij de cursus. Hij plakte er
zelf nog een weekje vakantie aan vast. „We mochten zelf
de datum van de terugreis bepalen."
Pittige stof
Spoedcursus
Piloot
Ds. Van der Sleen krijgt 2 maanden rust
Ds. Van der Meer Flupland preekt niet meer
Het was maar een klein stukje, op
pagina 3 van de Eendrachtbodc vori
ge week: Algemene voorziening
huishoudelijke hulp. Ik zou er bijna
overheen gekeken hebben. Het ging
over een algemene voorziening huis
houdelijke hulp. Ik dacht, wacht
even, daar was wat mee. De wet
WMO is aangepast per 1 januari
2010 en toen moesten de mensen die
dat nodig hebben, kiezen of ze een
persoonsgebonden budget (PGB) na
men of zorg in natura wilden hebben.
Nu is het wel makkelijk als je zelf al
les in de hand heb, dan bepaal je zelf
wanneer ze komen en wordt dat niet
op een kantoor bepaald. En als je
denkt, oh dat is teveel administratie,
dan kan je dat gratis laten doen door
de Sociale Verzekeringsbank (SVB,)
dus dat is ook geen punt.
Maar de thuiszorgorganisaties zagen
de bui al hangen en die besloten on
danks het wettelijk voorschrift tot
goede en juiste informatie, de moge
lijkheid van PGB - dus zelf alles re
gelen niet te noemen - en vroegen de
klanten enkel of ze 'alles bij het ou
de' wilden laten. Dat zou dan PGB-
A gaan heten, danwel zorg in natura
dooreen hulp in loondienst. En ja als
je het niet noemt, kunnen de mensen
er ook niet voor kiezen, en dat is de
enige reden dat PGB in tegenstelling
tot de rest van het land, hier geen
groei kent. Én dat is toch jammer,
want zoals iedereen weet is zorg in
natura, dankzij de kantoorkosten 15-
25% duurder dan PGB, nog afgezien
van het feit dat de werknemers min
der verdienen, zeg maar krijgen dan
bij een PGB-er.
Door deze constructie hoefden de
thuiszorgorganisatie ook geen hul
pen in loondienst te nemen en kon
den ze hel vrij besteedbare bedrag
van 250 euro per cliënt in hun eigen
zak steken. Maar ja de thuiszorgor
ganisaties - en zeker niet de kleinsten
- dachten, wij willen ons kantoor en
markt houden ondanks de zoge
naamde vrije concurrentie. Werk
krijgen, is niet hel punt maar werk
houden.wel toch? Bij de 7 gemeen
ten in de Oosterschcldcrcgio vonden
ze een gewillig oor, maar ik ben be
nieuwd hoe je dit nu moet noemen?
Volks verlakkerij, fraude, koopmans
kunst?
Cees Boogaart, Oud Vossemeer
Het is zelfs zo, dat een zwembad in
een groeikern als Tholen onmisbaar
is voor de verkoop van nieuwe en be
staande woningen. Kandidaat kopers
van 'over de brug' vragen zich beslist
af of er naast voldoende scholen, een
kerk van hun richting, een Albert
Heijn of Cl(XX), ook een zwembad
aanwezig is! Zo, niet dan kopen ze in
Halsteren of Steenbergen. Uiteraard
is een zwembad vooral onmisbaar
voor de Thoolse jeugd en wordt er
jaarlijks veel meer gebruik van ge
maakt, dan bijvoorbeeld van het voet
balveld of de tennisbaan. Naast de
jeugd zwemmen er ook veel senioren
met veel plezier omdat het uitstekend
is voor lichaam en geest.
Graag nodig ik de Thoolse politici,
genoemd in het artikel, uit om mor
genochtend om half 8 te komen
zwemmen in De Spetter, zodat ze
ook een heldere geest bekomen om
deze slechte plannen te verwerpen en
in te trekken.
Bap Leunis, Tholen.
'Zwembad zit woningbouw aan de
Zoekweg in de weg', las ik vorige
week in de Eendrachtbodc naar aan
leiding van een voorstel van b. en w.
aan de gemeenteraad.
Ja hoor, het is weer zover. Nauwelijks
is het zwemseizoen geopend, of er
verschijnt weer een kop in de Een
drachtbodc die ons vertelt dat er geen
ruimte is voor het behoud van het
zwembad. Dat zit woningbouw aan
de Zoekweg in de weg, zo staat het
met vette letters geschreven.
Nu heb ik nogal interesse in hoe het
gesteld is met de hoeveelheid bouw
grond en bouwplannen in Tholen en
volgens mijn bescheiden mening
hebben we momenteel aan grond en
plannen voor de komende 20 jaar
voldoende in voorraad. Op een slech
te bouwlocatie als aan de Zoekweg
zitten we dus echt niet te wachten.
Negen bijeenkomsten voor zestig
plussers waarin wordt stilgestaan bij
de krachten en talenten die deze leef
tijdsgroep nog heeft. Dat is de cursus
'Rust zonder roest' die Nico van
Gogh uit Sint-Annaland in het najaar
wil organiseren. Bij de gemeente is
een tegemoetkoming in de kosten ge
vraagd, in de vorm van een vergoe
ding of het gratis beschikbaar stellen
van een ruimte. Burgemeester en
wethouders hebben het verzoek afge
wezen omdat deze activiteit niet bin
nen het beleid valt. Daar komt bij dat
er in de begroting van de gemeente
geen geld voor is opgenomen.
Het diamanten Vossemeerse paar Janus en Pietje Keijzers-Timmermans.
Vanuit hun ruime kamer op de eer
ste verdieping van De Vossemeren
hebben Janus en Pietje Keijzers -
allebei 86 jaar - een mooi uitzicht
op de binnentuin van het zorgcen
trum in Nieuw-Vossemeer. Sinds
vierenhalf jaar wonen ze daar, en
naar hun zin. „Het was niet vreemd
voor ons, want mijn schoonmoeder
en mijn zuster hebben hier ook ge
woond", vertelt Keijzers. Het paar
bewoont een ruime kamer, en heeft
een afzonderlijke slaapkamer en
een keukentje. „Het is groot ge
noeg voor ons. Toen we verhuisd
zijn, konden wc al onze spullen
hier kwijt." Hoe goed wonen het
ook is, als ze fit waren gebleven
dan hadden ze nu nog in Oud-Vos
semeer gewoond. Keijzers' ogen
zijn echter niet best meer en zijn
vrouw is erg slecht ter been.
Aan de muur hangen foto's van
hun kinderen en kleinkinderen. Na
hun trouwen zijn in zeven jaar tijd
zes kinderen geboren, allemaal
jongens. Ze zijn merkbaar trots op
wat die hebben bereikt, ze konden
ze stuk voor stuk een studie laten
volgen. „Het leren ging hen ge
makkelijk af. Daarom was ik des
tijds eigenlijk wel blij dat de oud
sten zakten voor hun rijbewijs.
Want die hadden tot dan toe nog
geen tegenslag gekend", vertelt
Keijzers. Eén zoon woont in
Nieuw-Vossemeer, maar de ande
ren allemaal verder weg tot in Lim
burg toe. „Het mooiste vind ik dat
we één club hebben. Met verjaar
dagen, of als er gewerkt moet wor
den, dan zijn ze er allemaal. De
kinderen kunnen het goed met el
kaar vinden. Voor mij is dat eigen
lijk het belangrijkste dat er is."
Zijn vrouw vult aan dat de zoons
elk jaar een dag met elkaar weg
gaan, en de schoondochters doen
dat ook.
Janus Keijzers is geboren in de
Lcguitpolder, op het boerderijtje
dat zijn vader - afkomstig van het
nabijgelegen Botshoofd - liet bou
wen. Tot zijn zeventigste heeft hij
er gewoond. Als jongste in het ge
zin nam hij nog voor zijn trouwen
het bedrijfje (zeven tot acht hectare
groot) over van zijn vader. „En ik
heb, voor de suikerfabriek, de bie
ten ontvangen op de haven bij het
veer en in de Hollaerepolder. Dat
deed ik samen met Frans en Bram
Hommel, Piet Schoep en Jan Wes-
sels." Uitgaan deed hij in zijn jon
ge jaren in West-Brabant: Nieuw-
Vossemeer, Halsteren en Bergen op
Zoom. Het was zo dat hij in het
voorjaar van 1946 zijn latere
vrouw ontmoette. Maar eerst was
Cr de oorlog, waarin Janus in 1943
werd opgeroepen om in Duitsland
te gaan werken. „Ik vertrok thuis
met al mijn spullen. Maar ik nam
in Bergen op Zoom een andere
trein en ging naar de Wieringer
meer waar een zus en een broer van
me woonden." Keijzers kwam als
onderduiker op een boerderij te
werken. In april 1945 bliezen de
Duitsers de dijken op om de polder
onder water te zetten. Keijzers
bracht met paard en wagen bewo
ners in veiligheid in het naburige
Anna Paulowna, waar hij zelf op 5
mei de bevrijding beleefde. „Ik ben
de negende op mijn fiets gestapt en
naar Vossemeer gereden. Twee da
gen deed ik erover."
Zijn vrouw heeft hij achter de
toonbank vandaan gehaald, zegt
hij. Want Pietje - de oudste van
tien kinderen - werkte in de winkel
van haar ouders aan de Hogendijk.
„Dat was een warenhuis in het
klein. Wc verkochten werkelijk van
alles, van gedroogde schollen tot
kleding en drogisterijartikelen",
vertelt ze. Het was een druk be
staan, want op zaterdag was de
winkel tot negen uur 's avonds
open en ook op zondag nog tot
twee uur 's middags. Zodoende
konden Janus en Pietje eigenlijk al
leen op zondagmiddag samen zijn.
„Want op zaterdag ging de winkel
pas om 9 uur dicht, en een uur later
al voer de laatste pont over de Een
dracht." Na hun trouwen in 1951
deelden Keijzers en zijn vrouw de
woning met zijn vader en een zus.
„Zij woonden in de achterkamer en
wij hadden de voorkamer. Geluk
kig was de verstandhouding altijd
goed." Met paarden had Keijzers
weinig op, en na enkele jaren kocht
hij zijn eerste tractor. „Die werd
afgeleverd op de dag dat onze zoon
Vincent is geboren." Maar op den
duur bracht het akkerbouwbedrijf
onvoldoende inkomen op. Keijzers
ging eigenlijk voor de winterperio
de aan de slag bij Beckers haarden-
fabriek in Bergen op Zoom, maar
werd er hoofd expeditie. Het be
drijf ging echter failliet, waarna de
Vossemeerder als portier bij Philip
Morris aan de slag kon. „Ik ver
diende minder dan bij Beckers,
maar thuis zitten zag ik helemaal
niet zitten." Keijzers vierde zijn
koperen jubileum bij de sigaretten-
fabrikant, en liet zich op zijn 58ste
uitkopen, inmiddels was hij super
visor, en het bedrijf gegroeid van
zestig naar 1600 medewerkers.
Mevrouw Keijzers had na haar
trouwen nooit een baantje, ze had
haar handen vol aan het gezin en de
huishouding. „Hoeveel geld zij in
al die jaren verdiend heeft, dat is
niet uit te rekenen!" zegt haar man.
De zoons konden allemaal een stu
die volgen, maar moesten in de zo
mervakantie wel gaan werken om
een steentje bij te dragen. „Ze heb
ben allemaal aardbeien geplukt bij
Jan Tange", weet zij nog. Het wo
nen buitenaf beviel en op het dorp
kwamen ze niet veel. „Op zondag
naar de kerk via de Vogclsangsc-
dijk, en terug naar huis via de Hof
straat en de Coentjesweg." Keijzers
had zijn moestuin, was bestuurlijk
actief binnen de Willibrorduskerk
en als penningmeester van de KVP-
afdeling. Ook had hij postduiven.
„Die moest ik missen toen we naar
het dorp zijn verhuisd", vertelt hij.
Zeventig was Keijzers toen het be
sluit werd genomen om het 'spulle
tje' aan de Leguitsedijk te verko
pen. „Er waren daar teveel dingen
die móesten", geeft hij aan. De
makelaar kwam taxeren, infor
meerde wat ze van plan waren en
reed toen met hen naar de Hof
straat. „Nu is het aan jou, zei ik te
gen mijn vrouw." Ze kochten het
huis, dat een stuk kleiner was, geen
achteruit had en nauwelijks tuin.
„Maar voor ons tweeën was het
groot genoeg. We konden beneden
slapen. En met een verjaardag kon
den we er toch twintig mensen ber
gen." Elf jaar zijn Janus en Pietje
Keijzers in de Hofstraat blijven
wonen. Toen ze naar de Vosseme
ren gingen, kocht een kleinzoon
het huisje. „Hij had er al jaren zin
in", zegt zij.
Het diamanten huwelijk is maandag
gevierd met gezamenlijk koffie
drinken met de bewoners van het
zorgcentrum, 's Middags was er
kerkdienst, waarna met alle kinde
ren en kleinkinderen er een gezellig
samenzijn was met een maaltijd.
In de jaarlijkse route langs de ate
liers van deelnemers aan Kunst
Kieke voert nu ook langs hotel
Kom in Sint-Maartensdijk. In to
taal zijn er elf plaatsen waar werk
te zien is van de veertig deelne
mers aan de route. Belangstellen
den kunnen vanaf donderdag 2 ju
ni op Hemelvaartsdag, tot en met
zaterdagmiddag 4 juni, het werk
bekijken.
Het is de derde keer dat het wordt
gehouden. Het initiatief is ontstaan
tijdens de lessen bij Atelier Jos
Boogaard in Sint-Annaland. In dit
dorp is op zeven plaatsen werk te
zien. In de koffiekamer van De
Meestoof hangt het werk van 20
verschillende deelnemers. Ook het
werk van jongeren is hier te zien.
Het blijft daar de hele zomer han
gen.
In de Sluis (bij Anna Jacobapolder)
stellen twee deelnemers hun huis
open. Anderen stellen hier ook hun
werk ten toon. Op de landschap
camping Kruytenburg in Poortvliet
laten twee deelnemers hun werk
zien. In Sint-Maartensdijk doet ho
tel Kom mee voor drie exposanten.
De open atelierroute opent op don
derdagmiddag twee uur en eindigt
op zaterdagmiddag vijf uur.
Zaterdag wordt net over de brug bij
Nieuw-Vossemeer voor de 22ste
keer Borstrock gehouden. Op het
rockfestival treden elf bands op.
Het begint al om één uur 's mid
dags met een wedstrijd voor bands.
Icon, Challenger en Right for the
heaven maken hun opwachting. De
winnaars mogen volgend jaar in
het hoofdprogramma optreden. Om
half drie start het hoofdprogram
ma, met punkrockers Worst-el-
aars, gevolgd door de rockabilly-
punkers Shabby Harry's.
Voor de meezingers onder het pu
bliek treedt Go for the groupies op.
Heartwork trekt daarna van leer.
De band doet aan metal-recycling.
Picture is de band-die in Nederland
als eerdere metal bracht. De orga
nisatie is trots op het feit dat ze op
treden. Na Picture is het de beurt
aan Peter van Speedrock en Steelcr
die de avond met classic rock af
sluit.
Inloophuis Het Getij, een voorzie
ning in Bergen op Zoom waar
mensen met kanker en hun haasten
terecht kunnen, krijgt geen subsi
die van Tholen. He gemeentebe
stuur heeft de aanvraag afgewezen
omdat ze niet binnen het beleid
past. Bovendien is de subsidicpot
leeg.
Van Chinees eten heelt hij even de
buik vol. Hij is vorige week vrijdag
thuisgekomen en heeft vier weken
lang zo'n beetje elke dag van alles
uit de Chinese keuken geproefd,
ook tijdens de lunch. Meestal een
rijstmaaltijd met wat groenten en
vlees, waarvan de herkomst vaak
niet meer te achterhalen was. „Het
was nooit echt duidelijk wat het
was, maar dat komt ook omdat
overal veel smaakversterkers in zit
ten."
In de weekenden was hij vrij, en
zocht hij vaak een restaurant op
waar ze westers eten serveerden.
Meestal hamburgers en friet. Maar
Jeroen heeft zich ook gewaagd aan
het proeven van voor ons minder
dagelijks voedsel: een schorpioen.
Hij zag ze bij een kraampje, waar
allerlei hapjes, gespiest op een
stokje werden aangeboden. Vol
gens Jeroen een soort salamander;
grote zwarte spinnen, iets kleiner
dan vogclspinformaat; kleine slan
gen; apenvlees en zeepaardjes. De
schorpioenen waren van miniatuur
formaat. „Ze stonden daar op een
stokje en je zag ze nog een beetje
bewegen. Ik wilde het wel eens
proberen."
Zijn keuze verdween in een soort
papje van paneermeel met kruiden
en werd vervolgens bereid in de
frituur. Het dier werd, bij wijze van
spreken, met huid en haar. schild in
dit geval, verorberd. „Het smaakte
naar smaakversterkers", zegt Je
roen achteraf. Hij kan niet zeggen
of hij het nou lekker of vies vond.
„Ik heb hem gewoon in mijn mond
gestopt." Een spin vond hij toch
iets te veel van het goede. „Die heb
ik maar niet geprobeerd, want die
vond ik iets te groot om op te eten."
Jeroen maakte deel uit van een
groep van 18 personen uit Neder
land: zes docenten en twaalf stu
denten. „Elke leraar had twee stu
denten als assistent."
Jeroen hielp elke dag met het voor
bereiden van de lessen en het ma
ken van oefeningen. De docent gaf
het college. „Het was voor ons best
droge en pittige stof. Op een iets
andere manier dan wij het gekre
gen hebben en een ander boek, dus
het was wel even nadenken." Maar
het niveau ligt in China een stuk la
ger, volgens Jeroen. „Zij zijn beter
in het wiskundige deel dan begrij
pen wat ze aan het doen zijn. Ze
kunnen heel goed hoofdrekenen, de
meestcn hebben niet eens een re
kenmachine." Maar het schort aan
eigen inzicht, zegt Jeroen. „Daar
zijn ze gewend alles na te doen en
niet zelf creatief na te denken. Bij
ons op school moet je zelf naden
ken over wat je aan het doen bent."
Hij heeft zich verbaasd over hoe
alles gaat in China, volgens hem is
alles anders. Zoals lesgeven. „Een
Chinese leraar gaat voor de klas
zitten, pakt een boek en leest eruit
voor. Aan "het einde van de les
klapt hij het boek dicht. Als de
leerlingen vragen hebben, moeten
ze het antwoord in het boek opzoe
ken. Ze vonden het ook normaal
om bij het maken van een verslag
alles zo van Wikipcdia een ency
clopedie op internet, red.) en uit
het boek te kopiëren. Het is offi
cieel een universiteit en wij gaven
les aan tweedejaars studenten, dan
zou je toch wal anders mogen ver
wachten."
De lessen werden in het Engels ge
geven. Voor Jeroen is dat niet zo
moeilijk, omdat een groot deel van
zijn leerstof ook in het Engels is.
„Maar Engels is wel lastig voor de
Chinezen. Ze hebben het wel leren
lezen en schrijven, maar niet spre
ken. Het is moeilijk voor hen om
iets in het Engels te zeggen, en ze
verstaan het slecht." Toch is het ge
lukt. Jeroen heeft zich ook kunnen
redden in het land door veel zijn
handen en voeten te gebruiken. En
als hij iets van eten wilde bestellen,
wees hij vaak een plaatje met een
maaltijd aan. „Maar het was altijd
maar afwachten of je hetzelfde
kreeg", lacht hij.
In de cursus zat twee keer een prac-
ticumles. ,We deden voor ons sim
pele experimenten, maar voor hen
Hij heeft zijn eigen naam in het Chinees leren schrijven, althans een variant op zijn naam. Als dank voor zijn hulp op een school in China
heeft Jeroen Westra een bordje met een Chinees figuur gekregen. Wat het voorstelt, heeft hij niet zo goed begrepen.
was het heel spannend. Sowieso
waren ze nog nooit in het lab ge
weest. Als we ergens aanzaten
ging steeds het alarm af, dat heb je
bij ons op school niet." Jeroen
heeft de Chinezen de aandrijftech-
niek en energietechniek van elek
tromotoren en transformatoren uit
moeten leggen. „Daar hadden ze
nog nooit iets van gehoord of ge
zien. Wij gaven een inleiding. Zeg
maar een spoedcursus van drie we
ken." Die werd afgesloten met een
toets. Jeroen hielp mee aan het ma
ken van de opgaven. Daarvoor
werd een toets van het voorgaande
jaar iets aangepast. Hoe de leerlin
gen hel hebben gedaan, weet hij
niet. „De leraren van daar wilden
het zelf nakijken." Wel weet hij dat
dit jaar het niveau van de leerlin
gen al hoger lag dan voorgaande
jaren.
Aan het einde van de drie weken,
ging Jeroen met drie medestuden
ten naar Beijing. Eigenlijk wilden
ze naar Xian, een bezoek brengen
aan het terracotlaleger, maar dat is
er niet van gekomen. „We waren
best moe en hebben een beetje
rondgesjouwd door de stad." Maar
daar heeft hij toch nog veel kunnen
zien. „We hebben de toeristische
dingen bezocht: de Chinese muur,
de verboden stad en een graftombe.
Ik heb geen rijstvelden gezien." Hij
heeft zich verbaasd over de auto's
die er rondreden. „De auto's waren
een stuk moderner dan ik verwacht
had. Ik heb geen auto ouder dan
tien jaar gezien. Maar het waren
wel Chinese modellen. Een Volks
wagen zag er daar heel anders uit
dan hier en de modellen die ze hier
20 jaar geleden maakten, worden
daar als nieuw model gelanceerd."
Van de slechte situatie rondom
mensenrechten, heeft hij weinig
gemerkt. „Internet wordt gefilterd.
Je kunt niet op Youtubc, Facebook
en dat soort dingen. Maar de bevei
liging is niet echt effectief, want er
bestaan wel programmaatjes om
het filter te omzeilen."
Voor zijn vak heeft Jeroen niet veel
opgestoken, vindt hij. „Ik heb wel
meer levenservaring opgedaan."
Hij vond het leuk in China, maar is
niet van plan snel weer te gaan.
„De aankomende tien jaar denk ik
niet."
Volgend jaar studeert hij af. Hij
weet nog niet waar of in wat. „Ik
heb nog geen bedrijf gevonden
waar ik kan afstuderen." Welke
kant hij met zijn vak op wil, weet
hij ook nog niet. „Ik vind aandrijf-
en energietechniek het mooist." Hij
kan er bijvoorbeeld mee bij een
ontwerpbureau terecht. Het liefst
was hij piloot geworden bij de
luchtmacht. „Maar ik ben afge
keurd vanwege mijn dyslexie."
De Vrije Hervormde Gemeente Scherpenisse probeert samenwerking
te zoeken met andere vrije gemeenten. Dat besluit namen de leden naar
aanleiding van de situatie die is ontstaan nadat ds. J. van der Sleen om
gezondheidsredenen moest stoppen. De zondagse erediensten worden
nu ingevuld door student Lissenburg, die ook diaken is en ouderling
A.J. van de Breevaart die een preek leest.
De mannelijke leden van de VHG
dachten donderdagavond met de
kerkenraad na hoe het verder moet.
nu de predikant psychisch aan de
grens zit en niet meer kan preken.
„Het gemccnteleven gaat door en de
preekbeurten moeten ingevuld wor
den", zegt scriba Van de Breevaart.
„Definitieve stappen wil de kerken
raad nu niet zetten. Onze dominee
wordt twee maanden rust gegund
om wat tot zichzelf te komen. Als
we dan wat meer weten over zijn
persoonlijke toestand, dan houden
we weer een ledenvergadering en
bespreken we hoe we verder gaan."
De leden realiseerden zich een klei
ne, kwetsbare gemeente te zijn.
Daarom werd ook afgesproken om
te proberen met andere vrije ge
meenten samenwerking te zoeken.
„Onze eigenheid en de identiteit
dient daarbij wel behouden te wor
den", werd als voorwaarde gesteld.
„Voor doopdiensten en bevestiging
van ambtsdragers zijn er wel predi
kanten die de gemeente willen hel
pen. De zondagse erediensten wor
den in principe twee keer per maand
ingevuld door student Lissenburg en
de andere twee keer door de kerken
raad die een preek leest. Na verloop
van tijd kunnen wellicht andere pre
dikanten voorgaan. De kerkenraad
vult het pastoraat in en verzorgt ook
het kerkblad."
Volgens Van de Breevaart is de.situ-
atie vooral voor de jeugd moeilijk
uit te leggen. „We hebben onze le
den ook opgeroepen om de rust te
bewaren en de eenheid te bevorde
ren in onze kleine, kwetsbare ge
meente. Maar we blijven proberen
om ons te richten op het Woord."
Om gezondheidsredenen heeft ds.
A.P. van der Meer (67) afscheid ge
nomen van de Oud Gereformeerde
Gemeente buiten verband in Sint
Philipsland. De zondagse eredien
sten kan hij vanaf eind vorig jaar al
niet meer vervullen. Alleen in bij
zondere situaties zal ds. Van der
Meer nog proberen een dienst te
leiden, maar dan maar één per dag.
Dat gebeurde 1 april met een huwe-
lijksdienst en op Tweede Pinkster
dag hoopt hij nog een aantal nieu
we leden te bevestigen. Ds. Van der
Meer heeft de OGG buiten verband
3,5 jaar gediend. De nieuwe ge
meente, een afsplitsing van de
OGG in de Achterstraat, werd 7 ok
tober 2007 gesticht. De eerste dien
sten vonden plaats in de kantine
van Van Dijke Zeeland, later in
dorpshuis de Wimpel totdat het
voormalige gemeentehuis aan de
Kerkring werd gekocht. Na een ver
bouwing werd dat pand als kerkge
bouw ingericht. Ook is er een pas
torie in gemaakt, waar de predikant
nog blijft wonen. De kerkenraad
verzorgt op zondag twee keer lees-
diensten, maar met 1 ouderling
naast 2 diakenen is de basis daar
voor ook maar smal.
VERVOLG VAN FLOR IADE
Hij pleit voor een evenwichtige ver
deling van de activiteiten. „Er moet
geen onbalans ontstaan van Bergen
op Zoom de lusten en Tholen de las
ten. De Auvergnepolder (aan de Bra
bantse kant langs het Schelde-Rijn-
kanaal bij Halsteren) is prima, maar
op Tholen moeten er niet alleen par
keerplaatsen komen voor de Floria-
de." De Bergse wethouder Ton Lins-
sen wierp al een barrière op omdat
de Floriadc nu ook op zondag geo-
4 4
pend is en de Thoolse zondagsrust
dan in de knel zou komen. „We we
ten heel goed hoe de Thoolse bevol
king in elkaar zit", zegt burgemees
ter Nuis. „Het is duidelijk dal het
een onderwerp van discussie kan
zijn, maar b. en w. hebben vooraf
geen blokkades opgeworpen."
De wereldkampioenschappen dam
men in Emmeloord en Urk die mo
menteel aan de gang zijn, worden
overigens ook niet op zondag ge
houden omdat rekening gehouden
wordt met de plaatselijke bevolking.