'Mooiste is dat we één club hebben' 'Daar zijn ze gewend alles na te doen en niet zelf creatief na te denken' VHG Scherpenisse zoekt samenwerking Thuiszorg zorgt voor zichzelf Zwembad wordt veel meer gebruikt dan voetbalvelden Geen subsidie voor Het Getij Rust zonder roest geen Thools beleid Janus en Pietje Keijzers-Timmermans zestig jaar getrouwd Kunst Kieke nu ook in hotel Kom Rockfestival net over de brug Jeroen Westra uit Tholen is maand in China voor studie Donderdag 19 mei 2011 EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COL RANT 3 Stemmen van lezers De dansmuziek met carnaval trok Janus Keijzers uit Oud-Vossemeer 65 jaar geleden naar Nieuw-Vossemeer. In een café aan de Hogendijk ontmoette hij Pietje Tim mermans. Het klikte tussen de twee en vijfjaar later ga ven ze elkaar het ja-woord. Maandag is de diamanten bruiloft gevierd. Met de zes kinderen, negentien klein kinderen en twee achterkleinkinderen, met aanhang. Wieringermeer Aardbeien plukken „Ze hadden nog mensen nodig. Ik zei, ik wil wel mee." Jeroen Westra (22) uit Tholen is vierdejaars student elek trotechniek aan de Hogeschool Zeeland. Die school heeft een samenwerkingsverband met de maritime uni versity in Shanghai en stuurt in het kader daarvan jaar lijks docenten en studenten naar China om de leerlingen daar bij te spijkeren op het gebied van elekrotechniek. Westra was dit jaar één van de gelukkigen en mocht voor drie weken mee om te helpen bij de cursus. Hij plakte er zelf nog een weekje vakantie aan vast. „We mochten zelf de datum van de terugreis bepalen." Pittige stof Spoedcursus Piloot Ds. Van der Sleen krijgt 2 maanden rust Ds. Van der Meer Flupland preekt niet meer Het was maar een klein stukje, op pagina 3 van de Eendrachtbodc vori ge week: Algemene voorziening huishoudelijke hulp. Ik zou er bijna overheen gekeken hebben. Het ging over een algemene voorziening huis houdelijke hulp. Ik dacht, wacht even, daar was wat mee. De wet WMO is aangepast per 1 januari 2010 en toen moesten de mensen die dat nodig hebben, kiezen of ze een persoonsgebonden budget (PGB) na men of zorg in natura wilden hebben. Nu is het wel makkelijk als je zelf al les in de hand heb, dan bepaal je zelf wanneer ze komen en wordt dat niet op een kantoor bepaald. En als je denkt, oh dat is teveel administratie, dan kan je dat gratis laten doen door de Sociale Verzekeringsbank (SVB,) dus dat is ook geen punt. Maar de thuiszorgorganisaties zagen de bui al hangen en die besloten on danks het wettelijk voorschrift tot goede en juiste informatie, de moge lijkheid van PGB - dus zelf alles re gelen niet te noemen - en vroegen de klanten enkel of ze 'alles bij het ou de' wilden laten. Dat zou dan PGB- A gaan heten, danwel zorg in natura dooreen hulp in loondienst. En ja als je het niet noemt, kunnen de mensen er ook niet voor kiezen, en dat is de enige reden dat PGB in tegenstelling tot de rest van het land, hier geen groei kent. Én dat is toch jammer, want zoals iedereen weet is zorg in natura, dankzij de kantoorkosten 15- 25% duurder dan PGB, nog afgezien van het feit dat de werknemers min der verdienen, zeg maar krijgen dan bij een PGB-er. Door deze constructie hoefden de thuiszorgorganisatie ook geen hul pen in loondienst te nemen en kon den ze hel vrij besteedbare bedrag van 250 euro per cliënt in hun eigen zak steken. Maar ja de thuiszorgor ganisaties - en zeker niet de kleinsten - dachten, wij willen ons kantoor en markt houden ondanks de zoge naamde vrije concurrentie. Werk krijgen, is niet hel punt maar werk houden.wel toch? Bij de 7 gemeen ten in de Oosterschcldcrcgio vonden ze een gewillig oor, maar ik ben be nieuwd hoe je dit nu moet noemen? Volks verlakkerij, fraude, koopmans kunst? Cees Boogaart, Oud Vossemeer Het is zelfs zo, dat een zwembad in een groeikern als Tholen onmisbaar is voor de verkoop van nieuwe en be staande woningen. Kandidaat kopers van 'over de brug' vragen zich beslist af of er naast voldoende scholen, een kerk van hun richting, een Albert Heijn of Cl(XX), ook een zwembad aanwezig is! Zo, niet dan kopen ze in Halsteren of Steenbergen. Uiteraard is een zwembad vooral onmisbaar voor de Thoolse jeugd en wordt er jaarlijks veel meer gebruik van ge maakt, dan bijvoorbeeld van het voet balveld of de tennisbaan. Naast de jeugd zwemmen er ook veel senioren met veel plezier omdat het uitstekend is voor lichaam en geest. Graag nodig ik de Thoolse politici, genoemd in het artikel, uit om mor genochtend om half 8 te komen zwemmen in De Spetter, zodat ze ook een heldere geest bekomen om deze slechte plannen te verwerpen en in te trekken. Bap Leunis, Tholen. 'Zwembad zit woningbouw aan de Zoekweg in de weg', las ik vorige week in de Eendrachtbodc naar aan leiding van een voorstel van b. en w. aan de gemeenteraad. Ja hoor, het is weer zover. Nauwelijks is het zwemseizoen geopend, of er verschijnt weer een kop in de Een drachtbodc die ons vertelt dat er geen ruimte is voor het behoud van het zwembad. Dat zit woningbouw aan de Zoekweg in de weg, zo staat het met vette letters geschreven. Nu heb ik nogal interesse in hoe het gesteld is met de hoeveelheid bouw grond en bouwplannen in Tholen en volgens mijn bescheiden mening hebben we momenteel aan grond en plannen voor de komende 20 jaar voldoende in voorraad. Op een slech te bouwlocatie als aan de Zoekweg zitten we dus echt niet te wachten. Negen bijeenkomsten voor zestig plussers waarin wordt stilgestaan bij de krachten en talenten die deze leef tijdsgroep nog heeft. Dat is de cursus 'Rust zonder roest' die Nico van Gogh uit Sint-Annaland in het najaar wil organiseren. Bij de gemeente is een tegemoetkoming in de kosten ge vraagd, in de vorm van een vergoe ding of het gratis beschikbaar stellen van een ruimte. Burgemeester en wethouders hebben het verzoek afge wezen omdat deze activiteit niet bin nen het beleid valt. Daar komt bij dat er in de begroting van de gemeente geen geld voor is opgenomen. Het diamanten Vossemeerse paar Janus en Pietje Keijzers-Timmermans. Vanuit hun ruime kamer op de eer ste verdieping van De Vossemeren hebben Janus en Pietje Keijzers - allebei 86 jaar - een mooi uitzicht op de binnentuin van het zorgcen trum in Nieuw-Vossemeer. Sinds vierenhalf jaar wonen ze daar, en naar hun zin. „Het was niet vreemd voor ons, want mijn schoonmoeder en mijn zuster hebben hier ook ge woond", vertelt Keijzers. Het paar bewoont een ruime kamer, en heeft een afzonderlijke slaapkamer en een keukentje. „Het is groot ge noeg voor ons. Toen we verhuisd zijn, konden wc al onze spullen hier kwijt." Hoe goed wonen het ook is, als ze fit waren gebleven dan hadden ze nu nog in Oud-Vos semeer gewoond. Keijzers' ogen zijn echter niet best meer en zijn vrouw is erg slecht ter been. Aan de muur hangen foto's van hun kinderen en kleinkinderen. Na hun trouwen zijn in zeven jaar tijd zes kinderen geboren, allemaal jongens. Ze zijn merkbaar trots op wat die hebben bereikt, ze konden ze stuk voor stuk een studie laten volgen. „Het leren ging hen ge makkelijk af. Daarom was ik des tijds eigenlijk wel blij dat de oud sten zakten voor hun rijbewijs. Want die hadden tot dan toe nog geen tegenslag gekend", vertelt Keijzers. Eén zoon woont in Nieuw-Vossemeer, maar de ande ren allemaal verder weg tot in Lim burg toe. „Het mooiste vind ik dat we één club hebben. Met verjaar dagen, of als er gewerkt moet wor den, dan zijn ze er allemaal. De kinderen kunnen het goed met el kaar vinden. Voor mij is dat eigen lijk het belangrijkste dat er is." Zijn vrouw vult aan dat de zoons elk jaar een dag met elkaar weg gaan, en de schoondochters doen dat ook. Janus Keijzers is geboren in de Lcguitpolder, op het boerderijtje dat zijn vader - afkomstig van het nabijgelegen Botshoofd - liet bou wen. Tot zijn zeventigste heeft hij er gewoond. Als jongste in het ge zin nam hij nog voor zijn trouwen het bedrijfje (zeven tot acht hectare groot) over van zijn vader. „En ik heb, voor de suikerfabriek, de bie ten ontvangen op de haven bij het veer en in de Hollaerepolder. Dat deed ik samen met Frans en Bram Hommel, Piet Schoep en Jan Wes- sels." Uitgaan deed hij in zijn jon ge jaren in West-Brabant: Nieuw- Vossemeer, Halsteren en Bergen op Zoom. Het was zo dat hij in het voorjaar van 1946 zijn latere vrouw ontmoette. Maar eerst was Cr de oorlog, waarin Janus in 1943 werd opgeroepen om in Duitsland te gaan werken. „Ik vertrok thuis met al mijn spullen. Maar ik nam in Bergen op Zoom een andere trein en ging naar de Wieringer meer waar een zus en een broer van me woonden." Keijzers kwam als onderduiker op een boerderij te werken. In april 1945 bliezen de Duitsers de dijken op om de polder onder water te zetten. Keijzers bracht met paard en wagen bewo ners in veiligheid in het naburige Anna Paulowna, waar hij zelf op 5 mei de bevrijding beleefde. „Ik ben de negende op mijn fiets gestapt en naar Vossemeer gereden. Twee da gen deed ik erover." Zijn vrouw heeft hij achter de toonbank vandaan gehaald, zegt hij. Want Pietje - de oudste van tien kinderen - werkte in de winkel van haar ouders aan de Hogendijk. „Dat was een warenhuis in het klein. Wc verkochten werkelijk van alles, van gedroogde schollen tot kleding en drogisterijartikelen", vertelt ze. Het was een druk be staan, want op zaterdag was de winkel tot negen uur 's avonds open en ook op zondag nog tot twee uur 's middags. Zodoende konden Janus en Pietje eigenlijk al leen op zondagmiddag samen zijn. „Want op zaterdag ging de winkel pas om 9 uur dicht, en een uur later al voer de laatste pont over de Een dracht." Na hun trouwen in 1951 deelden Keijzers en zijn vrouw de woning met zijn vader en een zus. „Zij woonden in de achterkamer en wij hadden de voorkamer. Geluk kig was de verstandhouding altijd goed." Met paarden had Keijzers weinig op, en na enkele jaren kocht hij zijn eerste tractor. „Die werd afgeleverd op de dag dat onze zoon Vincent is geboren." Maar op den duur bracht het akkerbouwbedrijf onvoldoende inkomen op. Keijzers ging eigenlijk voor de winterperio de aan de slag bij Beckers haarden- fabriek in Bergen op Zoom, maar werd er hoofd expeditie. Het be drijf ging echter failliet, waarna de Vossemeerder als portier bij Philip Morris aan de slag kon. „Ik ver diende minder dan bij Beckers, maar thuis zitten zag ik helemaal niet zitten." Keijzers vierde zijn koperen jubileum bij de sigaretten- fabrikant, en liet zich op zijn 58ste uitkopen, inmiddels was hij super visor, en het bedrijf gegroeid van zestig naar 1600 medewerkers. Mevrouw Keijzers had na haar trouwen nooit een baantje, ze had haar handen vol aan het gezin en de huishouding. „Hoeveel geld zij in al die jaren verdiend heeft, dat is niet uit te rekenen!" zegt haar man. De zoons konden allemaal een stu die volgen, maar moesten in de zo mervakantie wel gaan werken om een steentje bij te dragen. „Ze heb ben allemaal aardbeien geplukt bij Jan Tange", weet zij nog. Het wo nen buitenaf beviel en op het dorp kwamen ze niet veel. „Op zondag naar de kerk via de Vogclsangsc- dijk, en terug naar huis via de Hof straat en de Coentjesweg." Keijzers had zijn moestuin, was bestuurlijk actief binnen de Willibrorduskerk en als penningmeester van de KVP- afdeling. Ook had hij postduiven. „Die moest ik missen toen we naar het dorp zijn verhuisd", vertelt hij. Zeventig was Keijzers toen het be sluit werd genomen om het 'spulle tje' aan de Leguitsedijk te verko pen. „Er waren daar teveel dingen die móesten", geeft hij aan. De makelaar kwam taxeren, infor meerde wat ze van plan waren en reed toen met hen naar de Hof straat. „Nu is het aan jou, zei ik te gen mijn vrouw." Ze kochten het huis, dat een stuk kleiner was, geen achteruit had en nauwelijks tuin. „Maar voor ons tweeën was het groot genoeg. We konden beneden slapen. En met een verjaardag kon den we er toch twintig mensen ber gen." Elf jaar zijn Janus en Pietje Keijzers in de Hofstraat blijven wonen. Toen ze naar de Vosseme ren gingen, kocht een kleinzoon het huisje. „Hij had er al jaren zin in", zegt zij. Het diamanten huwelijk is maandag gevierd met gezamenlijk koffie drinken met de bewoners van het zorgcentrum, 's Middags was er kerkdienst, waarna met alle kinde ren en kleinkinderen er een gezellig samenzijn was met een maaltijd. In de jaarlijkse route langs de ate liers van deelnemers aan Kunst Kieke voert nu ook langs hotel Kom in Sint-Maartensdijk. In to taal zijn er elf plaatsen waar werk te zien is van de veertig deelne mers aan de route. Belangstellen den kunnen vanaf donderdag 2 ju ni op Hemelvaartsdag, tot en met zaterdagmiddag 4 juni, het werk bekijken. Het is de derde keer dat het wordt gehouden. Het initiatief is ontstaan tijdens de lessen bij Atelier Jos Boogaard in Sint-Annaland. In dit dorp is op zeven plaatsen werk te zien. In de koffiekamer van De Meestoof hangt het werk van 20 verschillende deelnemers. Ook het werk van jongeren is hier te zien. Het blijft daar de hele zomer han gen. In de Sluis (bij Anna Jacobapolder) stellen twee deelnemers hun huis open. Anderen stellen hier ook hun werk ten toon. Op de landschap camping Kruytenburg in Poortvliet laten twee deelnemers hun werk zien. In Sint-Maartensdijk doet ho tel Kom mee voor drie exposanten. De open atelierroute opent op don derdagmiddag twee uur en eindigt op zaterdagmiddag vijf uur. Zaterdag wordt net over de brug bij Nieuw-Vossemeer voor de 22ste keer Borstrock gehouden. Op het rockfestival treden elf bands op. Het begint al om één uur 's mid dags met een wedstrijd voor bands. Icon, Challenger en Right for the heaven maken hun opwachting. De winnaars mogen volgend jaar in het hoofdprogramma optreden. Om half drie start het hoofdprogram ma, met punkrockers Worst-el- aars, gevolgd door de rockabilly- punkers Shabby Harry's. Voor de meezingers onder het pu bliek treedt Go for the groupies op. Heartwork trekt daarna van leer. De band doet aan metal-recycling. Picture is de band-die in Nederland als eerdere metal bracht. De orga nisatie is trots op het feit dat ze op treden. Na Picture is het de beurt aan Peter van Speedrock en Steelcr die de avond met classic rock af sluit. Inloophuis Het Getij, een voorzie ning in Bergen op Zoom waar mensen met kanker en hun haasten terecht kunnen, krijgt geen subsi die van Tholen. He gemeentebe stuur heeft de aanvraag afgewezen omdat ze niet binnen het beleid past. Bovendien is de subsidicpot leeg. Van Chinees eten heelt hij even de buik vol. Hij is vorige week vrijdag thuisgekomen en heeft vier weken lang zo'n beetje elke dag van alles uit de Chinese keuken geproefd, ook tijdens de lunch. Meestal een rijstmaaltijd met wat groenten en vlees, waarvan de herkomst vaak niet meer te achterhalen was. „Het was nooit echt duidelijk wat het was, maar dat komt ook omdat overal veel smaakversterkers in zit ten." In de weekenden was hij vrij, en zocht hij vaak een restaurant op waar ze westers eten serveerden. Meestal hamburgers en friet. Maar Jeroen heeft zich ook gewaagd aan het proeven van voor ons minder dagelijks voedsel: een schorpioen. Hij zag ze bij een kraampje, waar allerlei hapjes, gespiest op een stokje werden aangeboden. Vol gens Jeroen een soort salamander; grote zwarte spinnen, iets kleiner dan vogclspinformaat; kleine slan gen; apenvlees en zeepaardjes. De schorpioenen waren van miniatuur formaat. „Ze stonden daar op een stokje en je zag ze nog een beetje bewegen. Ik wilde het wel eens proberen." Zijn keuze verdween in een soort papje van paneermeel met kruiden en werd vervolgens bereid in de frituur. Het dier werd, bij wijze van spreken, met huid en haar. schild in dit geval, verorberd. „Het smaakte naar smaakversterkers", zegt Je roen achteraf. Hij kan niet zeggen of hij het nou lekker of vies vond. „Ik heb hem gewoon in mijn mond gestopt." Een spin vond hij toch iets te veel van het goede. „Die heb ik maar niet geprobeerd, want die vond ik iets te groot om op te eten." Jeroen maakte deel uit van een groep van 18 personen uit Neder land: zes docenten en twaalf stu denten. „Elke leraar had twee stu denten als assistent." Jeroen hielp elke dag met het voor bereiden van de lessen en het ma ken van oefeningen. De docent gaf het college. „Het was voor ons best droge en pittige stof. Op een iets andere manier dan wij het gekre gen hebben en een ander boek, dus het was wel even nadenken." Maar het niveau ligt in China een stuk la ger, volgens Jeroen. „Zij zijn beter in het wiskundige deel dan begrij pen wat ze aan het doen zijn. Ze kunnen heel goed hoofdrekenen, de meestcn hebben niet eens een re kenmachine." Maar het schort aan eigen inzicht, zegt Jeroen. „Daar zijn ze gewend alles na te doen en niet zelf creatief na te denken. Bij ons op school moet je zelf naden ken over wat je aan het doen bent." Hij heeft zich verbaasd over hoe alles gaat in China, volgens hem is alles anders. Zoals lesgeven. „Een Chinese leraar gaat voor de klas zitten, pakt een boek en leest eruit voor. Aan "het einde van de les klapt hij het boek dicht. Als de leerlingen vragen hebben, moeten ze het antwoord in het boek opzoe ken. Ze vonden het ook normaal om bij het maken van een verslag alles zo van Wikipcdia een ency clopedie op internet, red.) en uit het boek te kopiëren. Het is offi cieel een universiteit en wij gaven les aan tweedejaars studenten, dan zou je toch wal anders mogen ver wachten." De lessen werden in het Engels ge geven. Voor Jeroen is dat niet zo moeilijk, omdat een groot deel van zijn leerstof ook in het Engels is. „Maar Engels is wel lastig voor de Chinezen. Ze hebben het wel leren lezen en schrijven, maar niet spre ken. Het is moeilijk voor hen om iets in het Engels te zeggen, en ze verstaan het slecht." Toch is het ge lukt. Jeroen heeft zich ook kunnen redden in het land door veel zijn handen en voeten te gebruiken. En als hij iets van eten wilde bestellen, wees hij vaak een plaatje met een maaltijd aan. „Maar het was altijd maar afwachten of je hetzelfde kreeg", lacht hij. In de cursus zat twee keer een prac- ticumles. ,We deden voor ons sim pele experimenten, maar voor hen Hij heeft zijn eigen naam in het Chinees leren schrijven, althans een variant op zijn naam. Als dank voor zijn hulp op een school in China heeft Jeroen Westra een bordje met een Chinees figuur gekregen. Wat het voorstelt, heeft hij niet zo goed begrepen. was het heel spannend. Sowieso waren ze nog nooit in het lab ge weest. Als we ergens aanzaten ging steeds het alarm af, dat heb je bij ons op school niet." Jeroen heeft de Chinezen de aandrijftech- niek en energietechniek van elek tromotoren en transformatoren uit moeten leggen. „Daar hadden ze nog nooit iets van gehoord of ge zien. Wij gaven een inleiding. Zeg maar een spoedcursus van drie we ken." Die werd afgesloten met een toets. Jeroen hielp mee aan het ma ken van de opgaven. Daarvoor werd een toets van het voorgaande jaar iets aangepast. Hoe de leerlin gen hel hebben gedaan, weet hij niet. „De leraren van daar wilden het zelf nakijken." Wel weet hij dat dit jaar het niveau van de leerlin gen al hoger lag dan voorgaande jaren. Aan het einde van de drie weken, ging Jeroen met drie medestuden ten naar Beijing. Eigenlijk wilden ze naar Xian, een bezoek brengen aan het terracotlaleger, maar dat is er niet van gekomen. „We waren best moe en hebben een beetje rondgesjouwd door de stad." Maar daar heeft hij toch nog veel kunnen zien. „We hebben de toeristische dingen bezocht: de Chinese muur, de verboden stad en een graftombe. Ik heb geen rijstvelden gezien." Hij heeft zich verbaasd over de auto's die er rondreden. „De auto's waren een stuk moderner dan ik verwacht had. Ik heb geen auto ouder dan tien jaar gezien. Maar het waren wel Chinese modellen. Een Volks wagen zag er daar heel anders uit dan hier en de modellen die ze hier 20 jaar geleden maakten, worden daar als nieuw model gelanceerd." Van de slechte situatie rondom mensenrechten, heeft hij weinig gemerkt. „Internet wordt gefilterd. Je kunt niet op Youtubc, Facebook en dat soort dingen. Maar de bevei liging is niet echt effectief, want er bestaan wel programmaatjes om het filter te omzeilen." Voor zijn vak heeft Jeroen niet veel opgestoken, vindt hij. „Ik heb wel meer levenservaring opgedaan." Hij vond het leuk in China, maar is niet van plan snel weer te gaan. „De aankomende tien jaar denk ik niet." Volgend jaar studeert hij af. Hij weet nog niet waar of in wat. „Ik heb nog geen bedrijf gevonden waar ik kan afstuderen." Welke kant hij met zijn vak op wil, weet hij ook nog niet. „Ik vind aandrijf- en energietechniek het mooist." Hij kan er bijvoorbeeld mee bij een ontwerpbureau terecht. Het liefst was hij piloot geworden bij de luchtmacht. „Maar ik ben afge keurd vanwege mijn dyslexie." De Vrije Hervormde Gemeente Scherpenisse probeert samenwerking te zoeken met andere vrije gemeenten. Dat besluit namen de leden naar aanleiding van de situatie die is ontstaan nadat ds. J. van der Sleen om gezondheidsredenen moest stoppen. De zondagse erediensten worden nu ingevuld door student Lissenburg, die ook diaken is en ouderling A.J. van de Breevaart die een preek leest. De mannelijke leden van de VHG dachten donderdagavond met de kerkenraad na hoe het verder moet. nu de predikant psychisch aan de grens zit en niet meer kan preken. „Het gemccnteleven gaat door en de preekbeurten moeten ingevuld wor den", zegt scriba Van de Breevaart. „Definitieve stappen wil de kerken raad nu niet zetten. Onze dominee wordt twee maanden rust gegund om wat tot zichzelf te komen. Als we dan wat meer weten over zijn persoonlijke toestand, dan houden we weer een ledenvergadering en bespreken we hoe we verder gaan." De leden realiseerden zich een klei ne, kwetsbare gemeente te zijn. Daarom werd ook afgesproken om te proberen met andere vrije ge meenten samenwerking te zoeken. „Onze eigenheid en de identiteit dient daarbij wel behouden te wor den", werd als voorwaarde gesteld. „Voor doopdiensten en bevestiging van ambtsdragers zijn er wel predi kanten die de gemeente willen hel pen. De zondagse erediensten wor den in principe twee keer per maand ingevuld door student Lissenburg en de andere twee keer door de kerken raad die een preek leest. Na verloop van tijd kunnen wellicht andere pre dikanten voorgaan. De kerkenraad vult het pastoraat in en verzorgt ook het kerkblad." Volgens Van de Breevaart is de.situ- atie vooral voor de jeugd moeilijk uit te leggen. „We hebben onze le den ook opgeroepen om de rust te bewaren en de eenheid te bevorde ren in onze kleine, kwetsbare ge meente. Maar we blijven proberen om ons te richten op het Woord." Om gezondheidsredenen heeft ds. A.P. van der Meer (67) afscheid ge nomen van de Oud Gereformeerde Gemeente buiten verband in Sint Philipsland. De zondagse eredien sten kan hij vanaf eind vorig jaar al niet meer vervullen. Alleen in bij zondere situaties zal ds. Van der Meer nog proberen een dienst te leiden, maar dan maar één per dag. Dat gebeurde 1 april met een huwe- lijksdienst en op Tweede Pinkster dag hoopt hij nog een aantal nieu we leden te bevestigen. Ds. Van der Meer heeft de OGG buiten verband 3,5 jaar gediend. De nieuwe ge meente, een afsplitsing van de OGG in de Achterstraat, werd 7 ok tober 2007 gesticht. De eerste dien sten vonden plaats in de kantine van Van Dijke Zeeland, later in dorpshuis de Wimpel totdat het voormalige gemeentehuis aan de Kerkring werd gekocht. Na een ver bouwing werd dat pand als kerkge bouw ingericht. Ook is er een pas torie in gemaakt, waar de predikant nog blijft wonen. De kerkenraad verzorgt op zondag twee keer lees- diensten, maar met 1 ouderling naast 2 diakenen is de basis daar voor ook maar smal. VERVOLG VAN FLOR IADE Hij pleit voor een evenwichtige ver deling van de activiteiten. „Er moet geen onbalans ontstaan van Bergen op Zoom de lusten en Tholen de las ten. De Auvergnepolder (aan de Bra bantse kant langs het Schelde-Rijn- kanaal bij Halsteren) is prima, maar op Tholen moeten er niet alleen par keerplaatsen komen voor de Floria- de." De Bergse wethouder Ton Lins- sen wierp al een barrière op omdat de Floriadc nu ook op zondag geo- 4 4 pend is en de Thoolse zondagsrust dan in de knel zou komen. „We we ten heel goed hoe de Thoolse bevol king in elkaar zit", zegt burgemees ter Nuis. „Het is duidelijk dal het een onderwerp van discussie kan zijn, maar b. en w. hebben vooraf geen blokkades opgeworpen." De wereldkampioenschappen dam men in Emmeloord en Urk die mo menteel aan de gang zijn, worden overigens ook niet op zondag ge houden omdat rekening gehouden wordt met de plaatselijke bevolking.

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 2011 | | pagina 3