www.ardikiukens.nl
Verpleger eet krukels én vertelt
over projecten voor aidspatiënten
'Op de Hogeweg vertelde ik de kinderen
dat er vlakbij een kasteel heeft gestaan'
Greet Maijer wil historie van Poortvliet levend houden
Sint-Annaland
verliest Wii-titel
Paardenrit voor
de gezelligheid
Donderdag 12 mei 2011
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
5
Fredrick Omiah legt een koud verband op de enkel van
Catho Laban. De Keniaan is op bezoek in Tholen om op
verschillende plaatsen in Nederland uitleg te geven over
de projecten die vrienden en kennissen van de Thoolse
in het Oost-Afrikaanse land financieel ondersteunen.
Omiah is verpleger. Hij weet hoe hij zijn gastvrouw, die
een lelijke val maakte achter haar woning, verzorgen
moet. Maar het is niet het doel waarvoor hij is gekomen.
Hij heeft onder meer een onderhoud met b. en w. over de
projecten in Nyanza die steun krijgen uit de gemeentelij
ke pot voor millenniumdoelen.
Armoede
Smidsklokje
Thools DNA
Ze vindt het heel bijzonder dat ze op Tholen is komen
wonen. Want zelf is ze elders opgegroeid. De vader van
Greet Maijer-Goedegebuure (70) was Tholenaar en haar
moeder kwam uit Scherpenisse. Voor ze met haar man
Leo naar Poortvliet kwam, woonden ze in Hilversum.
Daar eerde ze al haar Zeeuwse afkomst door met haar
moeder dialect te spreken. „Ik wilde ook Zeeuws spre
ken, maar dat ging voor geen meter. Door samen met
mijn moeder te oefenen, is het wel gelukt." Hun kinderen
wonen elders in het land, in Noord-Holland en Drenthe.
Zij en Leo blijven hier. „Het eiland, dat heeft gewoon
mijn hart."
Watersnood
Naam: <3r&e.t Matje)(jjcHS-de-Q^Buure
Leeftijd: lOjcw
Geboorteplaats: Breda
Woonplaats: Poor-tv/iet
Concert Ten Anker
en Maartenshof
Jan en Jeanne voor
het eerst samen
Condooms
Portret
Fredrick Omiah uit Kenia onder de indruk van bezoek aan Tholen
Afval
Tien vragen
De 44-jarige Omiah werkt nu op
het ministerie van gezondheidszorg
in de hoofdstad Nairobi, maar be
gon begin jaren negentig als eerste
in Nyanza (in het westen van het
land) een kliniek om aids-slacht-
offers, wezen en weduwen te hel
pen. Dat is ook het gebied van de
projecten die vanuit Nederland
worden ondersteund. En waar Ca
tho Laban in 1981 Abcid Asowa
Onguta ontmoette, hoofd van het
ziekenhuis, waar Omiah toen ook
werkte. Toen Catho in 2009 weer
terug ging, werd ze in Nairobi door
hem opgewacht en sindsdien zijn
ze met elkaar in contact gebleven.
Catho Laban: „Ik had zoveel vra
gen. Die kon ik allemaal aan hem
stellen. Ik heb tijdens mijn bezoek
Keniancn ontmoet die minder goed
zijn opgeleid. Juist omdat hij in de
gezondheidszorg werkt, was het
heel praktisch om met hem daar
over te spreken. Hij kent de taal en
weet waar de mensen behoefte aan
hebben."
Omiah bood aan haar op te komen
halen toen ze in Nairobi landde.
Hij begeleidde haar tot in de klein
ste dorpjes in Nyanza. Naar projec
ten voor de opvang van aidspatiën-
ten en wezen. Ze kwam op plaatsen
waar ze zonder de hulp van Omiah
nooit zou zijn gekomen.
Nu is hij te gast in Tholen. Zeven
tien dagen. Zijn bezoek staat in het
teken van de donoren aan de pro
jecten in Nyanza. Zo sprak hij in de
PKN-kerk in Halsteren voor een
gezelschap van 25 belangstellen
den van de zending werelddiaco-
nic en ontwikkelingssamenwerking
(ZWO). Maar er is ook tijd inge
ruimd om Tholen en Nederland te
leren kennen.
Er zijn volgens Laban acht vaste
donoren, anderen steunen inciden
teel de projecten. Het is een druk
programma voor de Keniaan. De
agenda wordt bewaakt door zijn
Wat ook grote invloed heeft
op de verspreiding van het
virus is de armoede. Als de
man en vrouw voor een lan
gere perioden apart leven
omdat de man bijvoorbeeld
naar de stad is gegaan om
werk te zoeken. „Zowel de
man als de vrouw lopen dan
risico, behalve als ze over
tuigd christen zijn en vol
doende steun vinden bij hun
familie."
gastvrouw. Bijna elke dag is er een
ontmoeting met een vertegenwoor
diger van een kerk, instelling of een
particulier die te maken heeft met
de projecten in het westen van Ke
nia waar het aidsvirus nog steeds
slachtoffers maakt. Zo is hij te gast
in Roosendaal bij een vertegen
woordiger van Kerk in Actie van de
classis in Zuid-West Nederland
voor steun aan het project voor
aidspreventie en ontwikkeling.
Hij is onder de indruk van Tholen
en Nederland. Samen, hebben ze
bijna alle woonkernen op het ei
land bezocht. Hij zag het smids
klokje in Oud-Vossemeer en de
plek waar het huis van de familie
Roosevelt heeft gestaan. De oudste
zuster van Catho Labans vader
woonde er. Ze was getrouwd met
dokter Jekcl.
Hij zag de haven waar het veer tus
sen Oud- en Nieuw-Vossemeer
voer. In Sint-Annaland gingen ze
langs de Schutse waar haar vader
gewoond heeft. Omiah is op de
schorren geweest waar de lamsoor
en zeekraal groeit. In Stavenisse
naar de Noorse woningen, naar de
toren met het watermerk die de
hoogte van de vloed aangeeft tij
dens de Ramp in 1953.
Bij Gorishoek in Scherpenisse be
keken ze de werkzaamheden aan de
zeedijk die er versterkt worden. En
hij maakte verschillende tochtjes
op de fiets die hij te leen kreeg van
Rinus Laban. Onder meer naar de
Oesterdam waar hij even pootje
baadde en het verschil in tempera
tuur voelde met die van de Indische
Oceaan. Bij Poortvliet hielden ze
halt langs de Kruytenburgseweg
waar de tulpen in bloei stonden:
„Het was één tapijt, één zee van ro
de bloemen." En hij at zelfs kru-
kels met krentenbrood. Omiah is
bekend met hel eten van zeepro
ducten. Voor zijn werk reisde hij
eerder al naar Maleisië en Zanzibar
waar hij behalve vis, schaaldieren
at. Het Victoriameer kent ook wel
een variant van de alikruik, maar
de Afrikanen eten de slakjes niet
vanwege de ziekte bilharzia die het
kan overbrengen. Bilharzia kan op
lange termijn schade toebrengen
aan lever, blaas, nieren en herse
nen.
Ze bezochten Noordcloos in de Al-
blasserwaard waar familie van La
ban ligt begraven. Ze namen daar
een kijkje op een melkveebedrijf
met 100 koeien. Het duurt twee uur
voordat ze gemolken zijn. Ook dat
Diversiteit, authenticiteit en kwaliteit. Op basis van die drie
principes onderzoekt de gemeente Tholen het DNA van
Tholen in opdracht van de provincie Zeeland. Foto's,
voorwerpen en verhalen zijn hulpmiddelen om de kwalitei
ten en kenmerken per Thoolse plaats te bepalen. Daar
voor worden twee bijeenkomsten georganiseerd met in
woners en andere 'Tholenkenners', in totaal zo'n 30
personen. Wij vragen enkelen van hen in diverse verhalen
naar hun 'Tholengevoel'.
Eigenlijk zijn ze bij toeval in Poort
vliet terecht gekomen. Daar stond
een huis dat hen paste in 1984. Aan
de Hogeweg. Nu ze wat ouder zijn,
hebben ze een wat kleiner stekje op
gezocht in het dorp. Ze wonen sinds
2005 aan de Bernhardstraat. Zo heb
ben ze ervaren hoe het is om 'buiten'
te wonen en weten ze nu hoe het
voelt om in het dorp, tussen de men
sen, te wonen. „Toen ik buitenaf
woonde, dacht ik dal het een geslo
ten dorp was. Maar ik merk nu dat
het juist een heel sociaal dorp is. Er
is een heel actief verenigingsleven
en dat schept toch een band."
Zelf doet Greet daar ook aan mee. Ze
is lid van de plattelandsvrouwenver-
cniging en doet vrijwilligerswerk bij
de open tafel (warme maaltijden)
in woonzorgcentrum Poorthove. Ze
kende al best wat mensen voor ze
naar Tholen kwam, ze had er al fami
lie wonen, maar nu kent ze er heel
veel. Mede door haar werk bij Om
roep Tholen. Ze heeft 15 jaar lang ra
dio gemaakt. „Door de omroep ken
ik alle dorpen van het eiland. Maar
ook veel mensen kennen mij. Als ik
bijvoorbeeld in Stavenisse kwam
met mijn kleinkinderen, was er altijd
wel iemand die mij herkende."
Ze is zich in de loop der jaren meer
gaan hechten aan haar woonplaats,
maar Greet is toch al iemand met
een open vizier, die alles meer als
één geheel ziet. „Ik ben niet perse
gebakken aan Poortvliet, maar om
dat ik hier al zolang woon, denk ik
ja, nu wil ik hier ook wel blijven."
Op de DNA-bijeenko/nst - waarvoor
ze overigens werd uitgenodigd door
dorpsgenoot Erna Stolk, die nu in
haar oude huis woont - hoorde ze ie
mand zeggen dat die absoluut niet in
een ander dorp wil wonen. „Dat
vind ik raar. Het is toch een eiland:
je komt toch allemaal van hier?" Gr
eet gaat zelfs een stapje verder: „Ik
voel me niet alleen op Tholen thuis,
maar eigenlijk in heel Zeeland."
Ze zou wel gids kunnen zijn om
mensen door de provincie te leiden.
Ook op het eigen eiland. „Daar heb
ik over nagedacht, maar dan had ik
twintig jaar jonger moeten zijn."
Toch heeft ze al heel wat mensen
rondgeleid door de omgeving, zoals
vrienden en familie. „Met de klein
kinderen (ze zijn nu niet meer klein,
- red.) ging ik altijd naar de dijk.
Dan namen we een stok mee met
een touwtje eraan en keken we wat
we konden vangen: een krabbetje of
een visje. Of we reden door de pol
der en keken welke gewassen er op
het land stonden. Ook vertelde ik
over de ramp op plekken waar het
water was geweest. Bijvoorbeeld als
je bij Strijenham de dijk afkomt.
Dan kun je zien: hier is ook water
geweest."
De bezienswaardigheden in de buurt
wil Greet graag aan de mensen to
nen, zoals het gemaal van Kees Sla-
Het klassieke Kurios klarinetkwar
tet brengt op 19 mei een klassiek
programma ten gehore in twee
Thoolse locaties van SVRZ. Om
half drie treedt het kwartet op in
Ten Anker in Tholen en 's avonds
om half acht in Maartenshof in
Sint-Maartensdijk. Het Kurios kla
rinetkwartet bestaat uit Judith van
der Plas, Boukje Musch, Tineke
van der Meulen en Peter Koetsveld.
Ze brengen een gevarieerd klassiek
programma met werken van o.a.
Albinoni, Mozart, Rimsky-Korsak-
ov, Patrick Hiketick en Scott Joplin.
Het kwartet is reeds negen jaar ac
tief en biedt een afwisselend pro
gramma uit de hele muziekgeschie
denis van de Renaissance tot de
modernen, waarbij de jazzinvloe-
den niet vergeten worden. Tevens
zijn twee composities voor hen ge
componeerd. De concerten zijn in
nauwe samenwerking met Stichting
Muziek In Huis (SMIH) georgani
seerd. SMIH verzorgt klassieke ka
mermuziekconcerten in zorgcentra
op het niveau van reguliere concert
zalen. In samenwerking met het
personeel en de vrijwilligers op de
locaties brengt SMIH met een groot
aantal kamcrmuziekensembles de
sfeer van de concertzaal naar de
mensen toe, die zelf niet meer zo
mobiel zijn.
Ze hebben hun titel niet kunnen
prolongeren. De 17 spelers in het
team van bibliotheek Sint-Anna
land hebben de online wedstrijd
Mario kart verloren van bibliotheek
Kapel le. Daarmee werd het team
gedeeld tweede met de bibliothe
ken 's-Gravenpolder en Heinkens-
zand. Het was vorige week woens
dag de tweede keer dat BibliOos-
terschelde een wedstrijd op de Wii-
spelcomputer organiseerde. De vo
rige editie werd gewonnen door het
team, met andere samenstelling,
van Sint-Annaland. Iedere biblio
theek werd vertegenwoordigd door
een team van scholieren, die voor
deelname benaderd waren via de
zogenaamde Skoolzones van de ge
noemde bibliotheken. De 'Wii-bat-
tle' was een afvalrace. In drie ron
des speelden de beste spelers uit
elke ronde tegen elkaar. De beste
spelers in Sint-Annaland waren
Carlos van 't Hof, Robin van 't Hof
en Sabine Verwijs.
Kunstenaars Jeanne en Jan Keitele-
rij gaan voor het eerst samen expo
seren. Het echtpaar uit Tholen doet
dat vanaf 16 mei een maand lang in
het gemeentehuis. Jeanne toont
aquarellen en werken van papier en
Jan exposeert sculpturen in diverse
steensoorten. Jeanne Keltelerij is al
tijd op zoek naar de mogelijkheden
van diverse materialen en ontleent
inspiratie aan de verhalen die men
sen haar vertellen. Jan Kettelerij
maakt als beeldend kunstenaar ab
stract ruimtelijk werk. In zijn objec
ten is het landschap, en met name
het Zeeuwse, voor hem een oneindi
ge inspiratiebron.
Paardenliefhebbers kunnen op 28
mei meerijden met een gezellig-
heidsrit over Tholen, georganiseerd
door Karin Dullaart, Jolanda Breu-
re, Ko Brooijmans en Jaap de Boer.
Ruiters, amazones en aanspannin
gen kunnen hieraan meedoen, maar
ook paardenvrienden kunnen mee
rijden op één van de wagens. Geïn
teresseerden kunnen zich vóór 21
mei opgeven via breure85@zon
net.nl of 06-55804125 met vermel
ding van het aantal deelnemers.
Menners worden verzocht ook
door te geven voor hoeveel perso
nen zij plek hebben. De start- en
eindlocatie is bij de familie Breure
aan de Vierde Dijk 6 in Sint-Maar
tensdijk. Daar worden de deelne
mers vanaf half tien 's morgens
ontvangen met een kop koffie en
een bolus. De stoet vertrekt om
half elf en na 13 kilometer kan het
zelf meegebrachte lunchpakket ge
nuttigd worden aan de Hikseweg
14 in Oud-Vossemeer. Na een uur
pauze wordt de weg vervolgd en na
tien kilometer is het eindpunt be
reikt, waar nog wordt nagepraat
onder het genot van een aperitief.
Er wordt inschrijfgeld gevraagd en
berijders wordt verzocht een cap
op te zetten.
Overal waar ze komt, neemt Greet schelpen mee. Als ze langs de zeedijk ten zuiden van Poortvliet
wandelt, zijn dat meestal oesterschelpen.
Advertentie I.M.
gen hadden betrekking op de ver
spreiding van aids. Uit de antwoor
den blijkt dat het een hardnekkige
kwesties is. Zo vroeg ze wat een
stel elkaar belooft als ze in het hu
welijk treden. Van de tien antwoor
den is deze het langst. Het geeft
meteen weer dat het probleem niet*
een-lwee-drie is op te lossen.
Omiah beschrijft officiële en niet-
officiële huwelijken. Onder de eer
ste categorie hoort het christelijke
huwelijk in de kerk. Dat is geba
seerd om een monogame relatie:
man en vrouw. In het traditionele
huwelijk zijn de families van beide
partners bepalend. Zij moeten het
met elkaar eens zijn over de bruid
schat die door de familie van de
jongen betaald moet worden aan de
familie van het meisje. Er worden
geen beloften gedaan als het stel
samen gaan wonen. De meeste
mannen trouwen meerder vrouwen,
slechts weinigen beperken zich tot
één vrouw. En dan is er volgens
Omiah nog een mengvorm. Het stel
trouwt volgens de traditie en gaat
later naar de kerk om het te beves
tigen, maar dan heeft de man soms
al meerdere vrouwen. In dit geval
mag de vrouw - in de Anglicaanse
kerk- ter communie gaan, maar de
man niet. Maar dit kan van district
tot district variëren.
Volgens Omiah is een van de be
langrijkste oorzaken dat stellen
gaan samenwonen en later weer uit
elkaar gaan omdat er geen officieel
noch een traditioneel huwelijk is
gesloten. Als beide families het
eens worden, kan er een huwelijk
uit volgen, zo niet dan gaat het stel
vaak uit elkaar. En dat is volgens
Omiah het moment dat mensen be
smet raken als een van de partners
was geïnfecteerd en nieuwe relaties
aangaat. „Dat verklaart waarom het
hiv-virus zich zo snel verspreidt."
Ook het vasthouden aan tradities
bevordert de verspreiding van het
virus. Als de echtgenote overlijdt,
dan wordt de weduwe toegewezen
aan een familielid van de overleden
man. Als deze vrouw geïnfecteerd
is, dan besmet ze haar nieuwe part
ner of andersom. „Voorheen maar
ook nu overwegen mensen niet om
een hiv-test te doen. En het gebuik
van condooms is lang niet overal
geaccepteerd."
De vragen die Laban stelde, komen
tijdens het bezoek op een of andere
manier weer aan de orde als Omiah
over de projecten vertelt.
In Tholen liepen Omiah en
Laban in de Verbrandestraat
tegen Jules Thannhauser
van de Thoolse amateur
kunstschilders aan. Hij
maakte een foto van Fred
rick en schilderde er een
portret van. Omiak bezocht
de Secretaris Labanstraat in
de nieuwe wijk Stadszicht,
de straat is vernoemd naar
de vader van de gastvrouw.
dorp komen. Die zorgt dat de kan
nen met bier worden gevuld en dat
er worst en eieren zijn. Ik vind het
leuk dat juist mijn man, die niet van
hier komt, in dat gilde mocht." Ove
rigens heeft Leo er wel even over
moeten nadenken, want hij drinkt
geen alcohol.
Greet heeft de traditie van het Clo-
veniersgilde ook willen aangeven
tijdens de DN A-bijeenkomst.
„Maar dat kwam eigenlijk niet naar
voren, want het was de bedoeling
dat je het over je eigen dorp had."
Ze nam een pot zelfgemaakte advo
caat mee en een stamper om het te
maken. „Het is niet typisch Zeeuws,
maar voor mij wel, want ik heb het
hier geleerd."
Zoals alle anderen die we spreken
voor deze DNA-serie, vindt ook
Greet dat haar dorp echt wel wat te
bieden heeft, zowel voor toeristen,
maar ook voor bewoners. „Die
mooie kerk die we hier hebben in
het centrum, en wat dacht je van
Bouman-Potter. Ik ben er best trots
op dat die het zo goed doet, en dat
voor zo'n klein dorpje. En ze zeg
gen wel dat alle winkels weg zijn,
maar we hebben een hartstikke goe
de slager en een kruidenier. We heb
ben een Bed Breakfast er) wat zeg
je van de landschapscamping? En
op de Hogeweg kun je 's zomers
heerlijke kersen kopen."
Fredrick Omiah op de fiets voor de woning van Catho Laban aan de Ten Ankerweg in Tholen.
maakt indruk op Omiah.
Hij heeft thuis in het dorp in Horna
Bay-district, vijf koeien, maar geen
van deze beesten geeft melk. Hij
zou wel twee tot drie Friese melk
koeien willen aanschaffen. Omiah
werkt dan wel op het ministerie, de
meeste Afrikanen blijven ook boer
en bezitten in hun geboortestreek
meestal een lapje grond waar ze
vee houden of gewassen verbou
wen.
Omiah is getrouwd met Gladys
(45), ook een verpleegkundige die
hij leerde kennen tijdens zijn stu
die. Ook zij werkt in Nairobi. Ze
hebben drie kinderen van 17, 14 en
13 jaar, twee dochters en een zoon
die op kostscholen zitten. Thuis
houden ze drie schapen, twee gei
ten, twee eenden, twee ganzen,
kippen én een hond, vertelt hij.
Met een uitstapje naar Zutphen
doorkruiste hij Nederland. Van de
klei via de zangronden door het ri
vierenlandschap. „Ik heb veel ge
zien. Ik ben erg onder de indruk
van de natuur en het landschap en
van de infrastructuur van wegen en
vaarwegen. En hoe jullie met res
pect omgaan met je omgeving. Al
les wordt goed onderhouden. Of
het nu gaat om het landschap, kan
toorgebouwen of industriegebie
den. Maar ook hoe jullie huishou
delijk afval verwijderen. Daar
kunnen wij nog een hoop van le
ren."
Een van de projecten in Nyanza is
de bouw van een middelbare
school. Drie jaar geleden is daar
mee begonnen. Er zitten 80 leerlin
gen op met één betaalde onderwij
zer en zes vrijwillige leerkrachten.
„Dat zijn studenten die naar de
universiteit gaan of die stage lo
pen." Er zijn vier klassen, maar een
wordt gebruikt als lerarenkamer
waar ook het hoofd van de school
zetelt. „Die moet nu gaan verhui
zen om het lokaal voor de leerlin
gen te kunnen benutten. Daarom
moet er een extra ruimte komen."
De school kan niet beschikken over
stroom. Er zijn ook nog geen
proeflokalen voor natuurkunde en
de sanitaire voorzieningen zijn nog
niet optimaal. Daar is nu een plan
voor gemaakt. Er wordt naar geld
gezocht. „Onderwijs is belangrijk,
het is een investering in de toe
komst van jonge mensen."
Omiah zelf verhuisde in 2007 naar
Nairobi waar hij zich op het minis
terie ging bezig houden met de bi
laterale banden op het gebied van
de gezondheidszorg. Tussen Afrika
en Europa en de WHO, de wereld
gezondheidsorganisatie. Hoe de
hulp te stroomlijnen, op elkaar af te
stemmen. Hij was ook betrokken
met het aantrekken van Cubaanse
artsen. „Cuba heeft heel veel art
sen. Wij niet, vooral na de ge
weldigheden in 2007 hebben wc
ons moeten richten op het handha
ven van de vrede. Cuba had voor
2008 al artsen aan Venezuela en
Nigeria toegewezen. We moeten
nog vijf jaar wachten."
Een maand geleden werd hij over
geplaatst naar een andere afdeling.
Die van migratie. „Het probleem is
dat de laatste 10 tot 15 jaar in bij
voorbeeld Engeland veel Keniaan-
se verpleegster zijn gaan werken in
de ouderenzorg. Er zijn speciale
bureaus die verpleegkundigen wer
ven. Het is niet ethisch. Met de
WHO en de landen die aangesloten
zijn in de Commonwealth (Ver
enigd Koninkrijk en de voormalige
koloniën -red.) voeren we bespre
kingen over hoe we daar mee om
moeten gaan. Mensen zijn wel vrij
om te gaan werken waar ze willen,
maar wij willen dat ze zich ook in
zetten in ons eigen land. We probe
ren met andere landen in Afrika de
condities voor medisch personeel
te verbeteren zodat het aantrekke
lijk wordt on) in het land zelf te
blijven werken of bij terugkomst
als vrijwilliger het systeem mee te
helpen verbeteren."
Catho Laban heeft veel baat bij de
kennis van Omiah over de projec
ten.
Laban probeert er achter te komen
waarom de bewoners van het dis
trict zo makkelijk besmet raken
met het hiv-virus. Via e-mail stelde
ze vorig jaar tien vragen die Omiah
uitgebreid beantwoordde. Alle vra-
ger, maar ook de Weihock. „De
grond, is daar anders in dan de rest
van Poortvliet. Er is andere begroei
ing."
Ook al kun je het nu niet meer zien.
de sporen van de historie in het
landschap, zoals de vroegere aan
wezigheid van een kasteel, spreken
Greet aan. „Toen we nog op de Ho
geweg woonden, vertelde ik de
kleinkinderen dat er vlakbij een
kasteel had gestaan waar een graaf
en gravin woonden. Ik liet ze boven
uit het raam kijken en net doen als
of ze dan vanuit hun kasteel over
het landschap uitkeken." Ze was
dan ook enthousiast toen er vorig
jaar .archeologische opgravingen
werden gedaan tussen de Postweg
en de Hogeweg, vlakbij haar oude
woning.
Maar het zijn wel de mensen die de
geschiedenis levend houden, vindt
ze. „De dingen die ik van het dorp
weet, hoor ik van de mensen die
hier wonen." Zo hoorde Greet tij
dens haar werk voor de omroep dat
op het stuk grond naast Budclpack
vroeger de zieke varkens werden
begraven. „Mensen van hier vinden
dat gewoon, maar ik vind het bij
zonder."
Greet en haar man Leo komen wel
iswaar 'van buiten', maar zijn - kun
je wel zeggen - volledig geïnte
greerd in hun omgeving. Dat begon
al toen Greet ter plaatse bij verpak
kingsbedrijf Budelpack ging wer
ken als operator, nadat ze in Poort
vliet kwam wonen. En Leo is al heel
lang lid van de Anbo, maar ook
knaap geweest bij het Cloveniersgil-
dc in Scherpenisse, een club waar je
niet zomaar bijkomt als buitenstaan
der. „De knaap mag van buiten het