VZOS huldigt jubilarissen en heft zich na 72 jaar op Je bent in dit werk zo vrij als een vogeltje, wat wil je meer? Gebrek aan mannen breekt Sint-Annalands koor op 'Zelf drink ik geen alcohol' Dees Imandt uit Tholen: postbesteller van de oude stempel Musica Nautica kan voor het eerst op provinciegeld rekenen Donderdag 10 februari 2011 EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT 13 Zo feestelijk de jaarvergadering van de ehristelijk ge mengde zangvereniging Vooruitgang Zij Ons Streven in Sint-Annaland begon, zo treurig eindigde die donder dagavond. Tranen waren er te zien, nadat in vereni gingsgebouw het Trefpunt een schriftelijke stemming uitwees, dat de meerderheid van de leden vond dat de vereniging na 72 jaar geen bestaansrecht meer heeft. Een aantal zangers legt zich daar niet bij neer en denkt aan een doorstart als dameskoor, waarvoor 20 leden zich uitspraken, maar bestuursleden waren er niet voor die optie. Geen bestuursleden Jubilarissen Vijfenveertig jaar bij dezelfde werkgever is slechts wei nigen gegeven. Postbesteller Dees Imandt uit Tholen be reikte vorige week die bijzondere mijlpaal. Imandt (62) mag zich na zoveel jaren met recht een opvallende ver schijning in het stadsbeeld noemen. Bijrijder Kapitalen Praatje Zorgen vergeten Postgeheim Vierde havenconcert Sint-Annaland blijft gratis De stichting Sail Sint-Annaland kan rekenen op 4000 eu ro subsidie van de provincie voor het organiseren van muziekevenement Musica Nautica op 8 juli in Sint-An naland. Het is 2000 euro minder dan het aangevraagde bedrag. De provincie reageert met het argument dat via een vrijwillige bijdrage van de bezoekers een deel van de organisatiekosten te dekken moet kunnen zijn. Ze volgt daarmee het advies van de Raad voor de Cultuur Zee land, die zich eveneens over de aanvraag heeft gebogen. Die raad is overigens enthousiast over het evenement. Nieuwe vrienden Klik Shanty Solisten Het bestuur, beslaande uit voorzit ter Anny Geluk, secretaris Ivo Troost en penningmeester Arjanne Werkman, had de leden twee weken geleden op de hoogte ge bracht van de buitengewone leden vergadering. VZOS Sint-Annaland kampt al jaren met een tekort aan mannen en het zoeken van be stuursleden verloopt moeizaam. Een jaar geleden trad voorzitter Lia Plcunc terug, die de vereniging ve le jaren leidde. Vacatures konden niet vervuld worden en het bestuur ging met drie leden verder. Verder is de gemiddelde leeftijd van de koorleden hoog. Het ge mengd koor telt vele zestigers en zeventigers en de 86-jarige mevr. M. Boogaard-Bolier spant de kroon. Grootste probleem was dat er maar vier mannen overgebleven waren: Ko Vróegop, Piet Mossel man, Wim van Vossen en Ivo Troost. Bij de Kerstuitvoering zong Wim Pleune.nog mee, maar die stopte daarna om zich vo|lcdig aan het mannenkoor DEV'te kunnen wijden. Dat koor, oritstaan als gele genheidskoor ter gelegenheid van het zestigjarig bestaan van VZOS, groeit als kool. Daar stromen de mannen t^e, terwijl ze bij het ge mengd koor in de loop der jaren geleidelijk zijn afgevallen. Ook de wisseling van dirigent heeft het tij niet kunnen keren. Rinus van Gorsel die VZOS lang leidde, werd opgevolgd door Kees Quist, die een aantal vernieuwingen doorvoerde. Vorig jaar werd die opgevolgd door Adriaan Hoek, die als begelei- dingspianist bekend was met het gemengd koor. De leden brachten donderdagavond allerlei oplossingen naar voren die de secretaris op een bord schreef. Het voorstel om als dameskoor ver der te gaan, kreeg 20 van de 24 stemmen, maar voor dat idee waren geen bestuursleden te vinden. Daardoor ontstond een impasse. Er waren al zoveel ideccn besproken dat hel bestuur besloot om de leden te laten stemmen over de vraag of VZOS nog bestaansrecht had. En een meerderheid zei nee. „Die be slissing ging velen aan het hart", zegt secretaris Ivo Troost. „Er zijn immers leden die al (bijna) 50 jaar enthousiast lid waren. Als dan je koor ophoudt om te bestaan, is dat heel wat. Het was een stuk van hun leven. Gelukkig blijVen de herinne ringen." De ledenvergadering werd besloten met het zingen van het bekende ge zang 'Wat de toekomst brengen moge.' Het bestuur gaf aan dal de leden nog een uitnodiging krijgen voor een afscheidsavond. Ook zul len ze ingelicht worden over de af handeling van o.a. de financiën, want de contributie 2011 was via de bank al geïncasseerd. De vergadering in het Treftpunt was nog feestelijk begonnen met koffie en gebak en de huldiging van twee jubilarissen door secreta ris Steven Sandee van de Konink lijke Christelijke Zangers Bond. Lena van Dijke-IJsseldijk was 50 jaar lid en voorzitter Anny Geluk- Hcijboer vierde haar 40-jarig jubi leum bij VZOS. Sandee vond dat beide trouwe zangeressen de volle aandacht verdienden. „Als je een halve eeuw koorlid bent, hoeveel liederen heb je dan wel niet samen gezongen. Mevr. Van Dijke is een voorbeeld voor velen. Begin jaren tachtig is ze één jaar niet op de le denlijst te vinden, maar totaal toch al vijftig jaar heeft ze zich ingezet voor het koor. Volgens dochter Hc- leen heeft ze zelfs verjaardagen verzet om de koorrepetitie niet te hoeven missen. Donderdagavond was ze er altijd. Een zeer trouw lid dus. Als alt heeft mevr. Van Dijke ook veel in dubbelkwartetten ge zongen. VZOS is een deel van je leven geweest dus is er alle reden om je in het zonnetje te zetten. Vijftig jaar is een hele mijlpaal en ook namens de KCZB willen we je daarmee complimenteren." Dhr. Sandee bood de jubilaris een Delfs- blauw wandbord, certificaat en bloemen aan. Een dochter, schoondochter en schoonzoon van mevr. Van Dijke waren bij de fees telijke huldiging in het Trefpunt aanwezig. Ook twee dochters van voorzitter Anny Geluk waren present. Car- Vier keer in de week doet hij zijn ronde, door de voorstad en een deel van het oude centrum, met de nieuwe wijk Waterfront als finale. Zelfs de honden op de route kijken reikhalzend naar zijn komst uit. Lief en leed gaat door zijn vingers. „Aan de post kun je zien of het goed of slecht met de mensen gaat." Vijf jaar geleden stond Imandt voor de keuze: als postbode met veertig dienstjaren gebruik maken van een mooie regeling, of door gaan met andere financiële condi ties. Hij mocht er hoe dan ook drie maanden over nadenken, een ver plichte rust in dat soort gevallen. Na een dag of wat wist Imandt het al: de muren kwamen op hem af. Hij keek in het zwarte gat en be sloot dat het te vroeg was. „Ik mis te het omgaan met de mensen." Na het kwartaal gedwongen niets doen was Imandt als een kind zo blij dat hij weer aan de slag kon. Niet meer voor dag en dauw, zoals vroeger. In de loop van de ochtend meldt hij zich op het depot aan het Slachtveld. „Thuis zeg ik altijd dat ik naar mijn harem ga." Het team van postbestellcrs in Tholen bestaat vrijwel uitsluitend uit vrouwen, zodoende. Op Kees Kot na dan, nog zo'n oude strijder die met de postbezorging is ver groeid. Een leuk team, zegt Imandt over zijn collega's. Sorteren hoe ven ze al lang niet meer. Dat is voorgoed verleden tijd. Imandt heeft het nog meegemaakt, in zijn Bergse periode bijvoorbeeld, 's Nachts de posttreinen lossen en vervolgens sorteren. Aanpakken was dat, in de uurtjes dat anderen nog op één oor lagen. Veel is er veranderd in zijn werkzame leven. Langzaam kalfde het bastion van de voormalige PTT af. Met elke naamsverandering en reorganisatie vielen de zekerheden van weleer een beetje meer weg. Wat gebleven is, is het plezier. Imandt, optimist en levensgenieter, straalt het elke dag opnieuw uit. Ook als postbe steller, bij TNT. „Je bent in dit werk zo vrij als een vogeltje. Wat wil je meer?" De in Oudenbosch geboren Imandt heeft in alle opzichten een bewo gen leven achter de rug. Zijn vader werkte in het onderwijs, zodat er nogal eens verhuisd werd. Van Ou denbosch ging het naar Hanswccrt, waar de Ramp van 1953 voor een noodzakelijke verhuizing richting België zorgde. De jonge Imandt groeide op in Bergen op Zoom, tot dal meester Imandt hoofdonderwij zer kon worden in Oud-Vosscmeer. Mooicjaren waren dat. „Hoewel het niet meeviel om bij je vader in de klas te zitten. Tegen mij was hij strenger dan tegen anderen. Ik moest het goede voorbeeld geven." Wie ook in de klas zat: zijn latere echtgenote Joke. „Samen hebben we een hele weg afgelegd." Een mooi stel is het. nog steeds. Af en toe springt Joke bij in het gesprek. „Bij Dees komt eerst de post, en dan ik." Al jong ging Imandt van school. Hij werd bijrijder bij de bo dediensten van Adri van Poortvliet in de Kalisbuurt. Voor 90 gulden per weck, weet hij nog. Lange da gen moest je maken, alle bodchui- zen af in Zuidwest-Nederland en de regio Rotterdam. Vijf uur 's och-, tends weg. Tegen negenen in de avond thuis. Veel lachen, bal ge hakt onderweg, een mannenwereld. Imandt voelde zich als een vis in het water. Toch stapte hij na een jaar over naar de post. „Het Rijk gaf meer zekerheid, werd toen ge zegd. Een baan bij de overheid had ook meer aanzien. Dat vond mijn vader belangrijk." Zijn loopbaan bij de posterijen be gon op het eigen dorp. Na Oud- Vossemeer volgden Bergen op Zoom, Den Haag, Beverwijk, terug naar Bergen op Zoom, eiland Tho len, weer een intermezzo in de Markiezenstad, en tenslotte vijftien jaar buitengebied Tholen. Een uit gestrekte route, tot ver in de Hol- laerepolder en ook nog Hink wat afgiftepunten aan de rand van Oud- Vossemeer. Andere tijden waren het. „Ik had vroeger met die bui tenrondes soms kapitalen op zak, dat wil je niet weten. AOW contant uitbetalen, bietengeld bij de boe ren, het hoorde er allemaal bij." Op de boerderijen won hij ook de hon den voor zijn zaak, een liefde die tot de dag van vandaag voortduurt. „Vroeger was ik echt bang van honden. Er waren bij die boeren soms loebassen op het erf, die de tanden in je broekspijp zetten. Tot ik op een dag brokjes begon mee te nemen. Ze aten uit mijn hand, jon gen." Zijn collega's spraken hem er re gelmatig op aan. „Als zij die ronde wel eens deden, kwamen de hon den ook op hen af. En zij hadden die brokjes natuurlijk niet bij." Ook bij zijn tegenwoordige rondes door de woonkern heeft Imandt veel vrienden onder de viervoeters. „Ze staan soms gewoon op me te wachten." In zijn periode als postbesteller heeft hel Imandt niet echt mee ge zeten. Hij kreeg de voorbije jaren men hoefde er niet speciaal voor te komen, want zij zingt zelf bij VZOS. Moeder Anny is al 40 jaar lid van het gemengd koor en heeft bijna 20 jaar allerlei bestuursfunc ties bekleed, het laatste jaar als voorzitter. Mevr. Geluk zingt al 40 jaar de sopraanpartij en laat haar stem ook horen als er iets geregeld moet worden binnen de vereniging. Ze was ook jaren mede-organisator van de busreis naar het Kerstcon cert in de Doelen. Op menige bij eenkomst van VZOS droeg ze ge dichten voor. Ook zong ze graag in dubbelkwartetten. Evenals bij me vr. Van Dijke werden er ook in hui ze Geluk verjaardagen verzet. „Je hebj de lofzang gaande gehouden tot eer van God", zei Sandee, die de jubilaris namens de bond een zilveren hanger aanbod en VZOS voegde daar nog bloemen aan toe. Was het voor Lena van Dijke een volkomen verrassing - 'Ik wist er niks van' - voor Anny Geluk was het 40-jarig jubileum wel bekend. „Ik ben nogal van datums, dus ik wist dat het zover was, maar niette min ben ik heel erg blij met dit cer tificaat en het kettinkje. Het is heel bijzonder wanneer je veertig jaar de kracht en gezondheid mag ont vangen om te kunnen zingen en be stuurlijk werk te doen. Zingen is twee keer bidden, zegt men wel. Je vergeet tijdens het zingen ook al je zorgen. Alles valt weg en dat is zo'n verruiming! Daar mogen we zeker dankbaar voor zijn. We heb ben dan ook allemaal reden om Psalm 150 te zingen. Eben Haëzcr: tot hiertoe heeft de Heere ons ge holpen!", zo besloot de voorzitter haar dankwoord, mede namens me vr. Van Dijke. Met het zingen van Gezang 184 brak de pauze aan, maar daarna zat het venijn in de staart. Het lot van VZOS werd na 72 jaar beslecht. Nu komt het meer voor dat verenigingen ophouden te bestaan. Ook Laudatc Dominum in Stavenisse is bijvoorbeeld eerder gestopt wegens gebrek aan leden. Gemengde koren in de directe om geving zijn er nog in Sint Philips- land (VZOS) en Schcrpenisse (De Lofstem). Of er in Sint-Annaland nog een afgeslankt dameskoor bij VZOS doorstart, zal de komende weken blijken. Dees Imandt heeft behalve poststukken altijd brokjes bij zich om de honden te vriend te houden. te maken met serieuze gezond heidsproblemen. Het oog, de ade ren en de huid, de dossiers regen zich aaneen. Na elke medische in greep keerde hij binnen de kortste keren terug op hel depot. Om vol goede moed de kar met circa 80 ki lo aan poststukken en huis-aan- huisfolders voort te duwen. Aan het begin van de route naar Waterfront ruilt hij de kar om voor de dienst- fiels. Hij houdt van dat stukje van zijn ronde. „Het water, de scheep jes, de stilte, ik geniet er elke dag van." Zelfs bij koude oostenwind op de dijk, blijft Imandt de moed erin houden. „Wc hebben goede winterkleding. Je voelt de kou niet. Wel ben ik er deze winter een keer flink onderuit gegaan. Maar door een paar blauwe plekken op mijn bil laat ik mijn humeur niet verpes ten." Onderweg heeft Imandt altijd tijd voor een praatje. „Wat heb je aan jakkeren Als postbesteller heb je gelukkig een ruime marge." Niet dat het werk vrijblijvend is gewor den. „We zijn actief in een concur rerende markt, met nogal wat ande re spelers. Ook wij worden daarom elk jaar beoordeeld." Als voormali ge postbode laat Imandt zich moei lijk op een fout betrappen. Hij is nog iemand van de oude stempel. „Service is voor mij nog steeds een voornaam iets." Met de komst van internet merkt ieder huishouden dat de hoeveel heid post een stuk minder is gewor den. Toch gaat het hele leven nog steeds door de vingers van de post besteller heen. Rouwbrieven, blije dozen voor de jonge moeder, ver keersboetes, de blauwe enveloppen van de belasting, deurwaarderspa pieren, Imandt brengt hel allemaal. „Aan de post kun je zien of het goed of slecht met de mensen gaat." Voor oudere bewoners is hij soms een praatpaal. „Af en toe ben je in dit vak ook een soort sociaal wer ker." Zelfs van slaapkamcrgchei- men is de postbesteller op de hoog te, want ook de geanonimiseerde pakjes van in seksartikelen gespe cialiseerde postorderbedrijven heb ben hun unieke codes. Niet dat Imandt die geheimen met anderen deelt, zelfs met Joke niet. „Soms komt ze thuis met een nieuwtje over een zwangerschap, een schei ding of een faillissement. Dat weet ik al lang, zeg ik dan. Maar het postgeheim is me heilig." Onderweg vindt Imandt de meest uiteenlopende zaken, van oorbel len tot kleding en contant geld. „Omdat ik niet best zie. kijk ik goed waar ik mijn voeten zet. En dan zie je nog wel eens wat liggen. Ik zou een rommelmarkt kunnen beginnen." Kostbare dingen geeft hij aan bij de politie. Hij heeft al de nodige dankbare klanten aan de deur gehad. En soms helpt hij zichzelf. „Vorige week nog, een briefje van vijf euro. Heb ik een kraslot van gekocht. Leverde vijf tien euro op." Spijt over zijn be sluit om verder te gaan als postbe steller heeft Imandt geen moment gehad. De mensen en hun verhalen blijven hem boeien. En natuurlijk zijn er de dierenvrienden. Ook zij rekenen op zijn komst. Aan stop pen denkt hij niet. „Zo lang de ge zondheid het toestaat, gaan wc ge woon door." Musica Nautica is een openlucht- concert in de haven van Sint-Anna land en wordt voor de vierde keer georganiseerd. Het repertoire bevat een brede variëteit aan muziekstij len, van opera en klassiek tot jazz. Dit jaar maakt wederom de Ameri kaans-Russische sopraan Natalya Kracvsky haar opwachting, naast mezzosopraan Maartje de Lint, te nor Alex Vermeulen en bas bariton Julian Hartman. Daarnaast staat de jazzband Melphi op het programma. 'De Raad is aangenaam verrast door het fraaie programma dat door de stichting Sail Sint-Annaland in el kaar gezet is, en de kwaliteit van de deelnemende artiesten. Het is bo vendien verheugend dat een derge lijke manifestatie zich afspeelt in een deel van Zeeland waar kwalita tieve en aansprekende culturele acti viteiten dun gezaaid zijn', schrijft de Raad voor de Cultuur in haar ad vies aan de provincie. Het is voor het eerst dat de organi satie van Musica Nautica subsidie aanvraagt bij de provincie. Medeor ganisator Caroline van Doorn legt uit dat ze gebruik hebben gemaakt van de mogelijkheid aanspraak te maken op een bedrag uit een extra subsidiepot ter hoogte van twee ton voor culturele evenementen. Bij de gemeente Tholen is voor de derde keer subsidie voor het evene ment aangevraagd en de organisatie kan rekenen op een bedrag van 2500 euro. De totale kosten van zo' n 30.000 euro worden verder ge dekt door hoofdsponsor VION, de Rabobank en er lopen nog gesprek ken voor andere sponsoren. De stichting werft ook vrienden voor Musica Nautica en Van Doorn zegt dat ze het geluk hebben dat er een aantal nieuwe vrienden bij zijn ge komen,, waardoor het financiële ver haal waarschijnlijk helemaal rond is. Dat betekent dat de organisatie niet in hoeft te gaan op het advies om mogelijk entreegeld te gaan heffen. Volgens Van Doorn is dat een lasti ge zaak. Wel is er al sprake van een vrijwillige bijdrage in de vorm van het kopen van een programmaboek je. „Het probleem blijft'dat mensen vanaf de steigers, een bootje en van af de kant het concert kunnen belui steren. Het zou moeten betekenen dat wc de haven zo moeten afsluiten dat er maar één ingang is. Wij wil len juist iets aanbieden waar men sen geen entree voor hoeven te beta len. En we willen ook iets doen voor de inwoners van de gemeente Tholen en die van Sint-Annaland in het bijzonder. We willen laten zien dat de haven ook iets anders kan bieden dan alleen de watersport." VERVOLG VAN DIRIGENT De Peperbus, de troetelnaam van de Gertrudiskerk, blijft toch een deel van haar leven vullen. Want een of twee maal per week strooit ze de to nen van het carillon over de stad. „Kijk", laat ze haar handen zien. Op beide pinken zijn daarvan de eelt- sporen zichtbaar. Want als ze iets doet, wil ze het goed doen, zo blijkt tijdens het ge sprek met de verslaggever van de Eendrachtbode. „Ik ging met mijn oom Theeuw Ambagts mee. Die is de vaste beiaardier. Misschien mag ik hem opvolgen. Daarom heb ik een dag in de weck beiaardles in Mechelen." Door de lessen van Pierre van Broekhoven is de link met het Schorrckoor snel gelegd. Voorzitter Andre van Ast: „We hebben een aantal kandidaten gesproken. Tij dens het gesprek met Mcike klikte het onmiddellijk." Die klik is voor Huijgens van groot belang. Wat haar toekomst met het Schorrckoor gaat worden, hangt er wat haar betreft volledig van af of het tussen haar en de koorleden klikt. „Er moet vertrouwen zijn tus sen koor en dirigent. Er moet inter actie zijn. Communicatie over en weer. Je moet voelen dat het prettig is om met elkaar te werken. Als een verenging niet kan accepteren dat ik de leiding heb, of als ze niet willen of kunnen doen wat ik van de zan gers vraag, of als ik niet begrijp wat het koor wij, dan hebben wc een probleem. Het is een kwestie van synthese." Een samenvoeging van ongelijksoortige zaken zodat er iets nieuws uit ontstaat, leerde ze op het Roncalli. Dat bracht ze onder meer in de praktijk bij de harmonie Concordia uit Tholen. Vijf jaar had ze daar de leiding. Ook de fanfare Accelerando kent haar. Ze dirigeerde daar het jeugdorkest. Intussen zwaait ze al geruimte tijd de scepter bij hef har monieorkest Eendracht maakt Macht in Bergen op Zoom en staat ze met veel succes voor het ge mengd koor Tavenu in Dinteloord. Een koor dat zowel profane als reli gieuze muziek laat horen. „Bij Ta venu kunnen we nog wel wat men sen gebruiken en bij het orkest zitten we te springen om houtbla zers", adverteert ze onmiddellijk. Bij die verenigingen ontmoet ze vo gels van diverse pluimage. Blazers en zangers die kennis hebben van muziek, maar ook een flinke groep hobbyisten die geen noot kan lezen. Dat is voor haar geen enkel pro bleem, zegt ze. Bij het lager onder wijs mag het geven van muziekles niet helemaal gelukt zijn - „ik kon geen orde houden" - bij volwasse nen speelt dat probleem minder. „Ook hier lukt het niet altijd. Het niveau van de mensen met wie ik werk verschilt enorm. Dat beperkt je bijvoorbeeld in je repertoirekeu ze." Huijgens kent de voorgeschiedenis van het Schorrckoor. Opgericht met een repertoire van zeemansliedjes. Ze heeft ervaring met dit muziek genre. Drie jaar dirigeerde ze in Bergen op Zoom het zeemansvrou wenkoor Oogtij. Ook helpt ze. van wege een cd-opname. Shantykoor De Batraven. „Het publiek vindt de ze muziek leuk en mensen zingen het graag. In Bergen op Zoom zijn al vier shantykoren. Maar het is niet zo mijn ding. Ik ging met Oogtij ook nooit mee met uitvoeringen. Bij het koor was iemand die graag diri geerde en dat kon ik aan haar over laten. Je hebt eigenlijk geen dirigent nodig. Muziek en ritme wijzen zich zelf." Het Schorrckoor geeft in april een uitvoering in Maartenshof in Sint- Maartensdijk. Dan staal er waar schijnlijk ook shantymu7.ick op het programma. „Ik ga wel mee. maar ik ga daar geen volledige nummers staan dirigeren. Ik geef zonodig wel aanwijzingen." Alcohol? Shantykoren hebben de reputatie dat er nogal wat alcoholi sche consumpties worden veror berd. „Zelf drink ik niets waarin al cohol zit. Maar ik heb met een koor wel een gelegenheid gehad dat ik zei: „Mensen, na de pauze zingen we een gezelligheidsrepertoirc. Dus drink alsjeblieft een pilsje." Ze weet inmiddels ook dat in het Schorrckoor veel instrumentaal ta lent schuilt. Naast de accordeons, het keyboard en de bodhran spelen leden gitaar, mondharmonica en dwarsfluit. Zelfs vingerlluiten hoort tol de mogelijkheden. „Die combi natie zou bij sommige werken een mooie aanvulling zijn voor het be staande combo." Een nieuw fenomeen voor haar is de muziekcommissie van het Schorrc koor. Een groepje zangers, door het koor gekozen en mede bepalend voor het repertoire. „Nee, nog nooit met een dergelijke commissie ge werkt. Ik weet zelf wel wat goed is voor de ensembles waar ik voor sta. Maar als zo'n commissie een weer spiegeling is van de muzikale inte resses die er binnen de vereniging leven, zal ik haar serieus nemen." Dat neemt niet weg dat de zangers wel kennis moeten maken met haar opvattingen over dirigeren. „Als ik een voorstel niet zie zitten, gebeurt het ook niet. Ik sta garant voor het eindproduct. Dat is mijn taak. Daar ben ik voor aangenomen. Anders kun je net zo goed de buurman vra gen." De buren in Bergen op Zoom weten dat ze al vier jaar naast een muzi kaal gezin wonen. Klachten heeft ze nog niet gehad. Meike speelt piano en zingt. Vader Pim is slagwerker bij de Bergse Mayday Jazzband, een band met internationale erva ring. De zoon van vier krijgt geluid uit een PVC-buisje waarop een mondstuk van een trombone is ge zet. Ook die van anderhalf en vijf jaar geven aan belangstelling te hebben voor de muzikale aspiraties van pa en ma. Huijgens wil met het Schorrckoor graag de internationale toer op. Met het koor uit Dinteloord was ze on langs in Barcelona en dit voorjaar staat deelname aan een internatio naal muziekfestival in Brussel op het programma. „En dat kan met de mannen in Sint-Annaland ook. Ik kijk erg naar ze uit en heb er heel veel zin in." Koorvoorzitter Van Ast wacht tot na het Schorrefestival op 9 juli om de wisselwerking tussen dirigent en koor te evalueren. Zelf vindt ze die periode te kon. „Het programma van het Schorrefestival is toch geba seerd op nummers die het koor met Pierre heeft ingestudeerd. Ik wil twee of drie nummers zelf instude ren. Dan kunnen we beter zien wat wc aan elkaar hebben." Lena van Dijke-IJsseldijk (rechts) en Anny Geluk-Heijboer werden bij VZOS feestelijk gehuldigd wegens hun 50- en 40-jarig lidmaatschap bij het christelijk gemengd koor in Sint-Annaland.

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 2011 | | pagina 13