VZOS huldigt jubilarissen
en heft zich na 72 jaar op
Je bent in dit werk zo vrij als
een vogeltje, wat wil je meer?
Gebrek aan mannen breekt Sint-Annalands koor op
'Zelf drink ik geen alcohol'
Dees Imandt uit Tholen: postbesteller van de oude stempel
Musica Nautica kan voor het
eerst op provinciegeld rekenen
Donderdag 10 februari 2011
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
13
Zo feestelijk de jaarvergadering van de ehristelijk ge
mengde zangvereniging Vooruitgang Zij Ons Streven in
Sint-Annaland begon, zo treurig eindigde die donder
dagavond. Tranen waren er te zien, nadat in vereni
gingsgebouw het Trefpunt een schriftelijke stemming
uitwees, dat de meerderheid van de leden vond dat de
vereniging na 72 jaar geen bestaansrecht meer heeft.
Een aantal zangers legt zich daar niet bij neer en denkt
aan een doorstart als dameskoor, waarvoor 20 leden
zich uitspraken, maar bestuursleden waren er niet voor
die optie.
Geen bestuursleden
Jubilarissen
Vijfenveertig jaar bij dezelfde werkgever is slechts wei
nigen gegeven. Postbesteller Dees Imandt uit Tholen be
reikte vorige week die bijzondere mijlpaal. Imandt (62)
mag zich na zoveel jaren met recht een opvallende ver
schijning in het stadsbeeld noemen.
Bijrijder
Kapitalen
Praatje
Zorgen vergeten
Postgeheim
Vierde havenconcert Sint-Annaland blijft gratis
De stichting Sail Sint-Annaland kan rekenen op 4000 eu
ro subsidie van de provincie voor het organiseren van
muziekevenement Musica Nautica op 8 juli in Sint-An
naland. Het is 2000 euro minder dan het aangevraagde
bedrag. De provincie reageert met het argument dat via
een vrijwillige bijdrage van de bezoekers een deel van de
organisatiekosten te dekken moet kunnen zijn. Ze volgt
daarmee het advies van de Raad voor de Cultuur Zee
land, die zich eveneens over de aanvraag heeft gebogen.
Die raad is overigens enthousiast over het evenement.
Nieuwe vrienden
Klik
Shanty
Solisten
Het bestuur, beslaande uit voorzit
ter Anny Geluk, secretaris Ivo
Troost en penningmeester Arjanne
Werkman, had de leden twee
weken geleden op de hoogte ge
bracht van de buitengewone leden
vergadering. VZOS Sint-Annaland
kampt al jaren met een tekort aan
mannen en het zoeken van be
stuursleden verloopt moeizaam.
Een jaar geleden trad voorzitter Lia
Plcunc terug, die de vereniging ve
le jaren leidde. Vacatures konden
niet vervuld worden en het bestuur
ging met drie leden verder.
Verder is de gemiddelde leeftijd
van de koorleden hoog. Het ge
mengd koor telt vele zestigers en
zeventigers en de 86-jarige mevr.
M. Boogaard-Bolier spant de
kroon. Grootste probleem was dat
er maar vier mannen overgebleven
waren: Ko Vróegop, Piet Mossel
man, Wim van Vossen en Ivo
Troost. Bij de Kerstuitvoering zong
Wim Pleune.nog mee, maar die
stopte daarna om zich vo|lcdig aan
het mannenkoor DEV'te kunnen
wijden. Dat koor, oritstaan als gele
genheidskoor ter gelegenheid van
het zestigjarig bestaan van VZOS,
groeit als kool. Daar stromen de
mannen t^e, terwijl ze bij het ge
mengd koor in de loop der jaren
geleidelijk zijn afgevallen.
Ook de wisseling van dirigent heeft
het tij niet kunnen keren. Rinus van
Gorsel die VZOS lang leidde, werd
opgevolgd door Kees Quist, die een
aantal vernieuwingen doorvoerde.
Vorig jaar werd die opgevolgd door
Adriaan Hoek, die als begelei-
dingspianist bekend was met het
gemengd koor.
De leden brachten donderdagavond
allerlei oplossingen naar voren die
de secretaris op een bord schreef.
Het voorstel om als dameskoor ver
der te gaan, kreeg 20 van de 24
stemmen, maar voor dat idee waren
geen bestuursleden te vinden.
Daardoor ontstond een impasse. Er
waren al zoveel ideccn besproken
dat hel bestuur besloot om de leden
te laten stemmen over de vraag of
VZOS nog bestaansrecht had. En
een meerderheid zei nee. „Die be
slissing ging velen aan het hart",
zegt secretaris Ivo Troost. „Er zijn
immers leden die al (bijna) 50 jaar
enthousiast lid waren. Als dan je
koor ophoudt om te bestaan, is dat
heel wat. Het was een stuk van hun
leven. Gelukkig blijVen de herinne
ringen."
De ledenvergadering werd besloten
met het zingen van het bekende ge
zang 'Wat de toekomst brengen
moge.' Het bestuur gaf aan dal de
leden nog een uitnodiging krijgen
voor een afscheidsavond. Ook zul
len ze ingelicht worden over de af
handeling van o.a. de financiën,
want de contributie 2011 was via
de bank al geïncasseerd.
De vergadering in het Treftpunt
was nog feestelijk begonnen met
koffie en gebak en de huldiging
van twee jubilarissen door secreta
ris Steven Sandee van de Konink
lijke Christelijke Zangers Bond.
Lena van Dijke-IJsseldijk was 50
jaar lid en voorzitter Anny Geluk-
Hcijboer vierde haar 40-jarig jubi
leum bij VZOS. Sandee vond dat
beide trouwe zangeressen de volle
aandacht verdienden. „Als je een
halve eeuw koorlid bent, hoeveel
liederen heb je dan wel niet samen
gezongen. Mevr. Van Dijke is een
voorbeeld voor velen. Begin jaren
tachtig is ze één jaar niet op de le
denlijst te vinden, maar totaal toch
al vijftig jaar heeft ze zich ingezet
voor het koor. Volgens dochter Hc-
leen heeft ze zelfs verjaardagen
verzet om de koorrepetitie niet te
hoeven missen. Donderdagavond
was ze er altijd. Een zeer trouw lid
dus. Als alt heeft mevr. Van Dijke
ook veel in dubbelkwartetten ge
zongen. VZOS is een deel van je
leven geweest dus is er alle reden
om je in het zonnetje te zetten.
Vijftig jaar is een hele mijlpaal en
ook namens de KCZB willen we je
daarmee complimenteren." Dhr.
Sandee bood de jubilaris een Delfs-
blauw wandbord, certificaat en
bloemen aan. Een dochter,
schoondochter en schoonzoon van
mevr. Van Dijke waren bij de fees
telijke huldiging in het Trefpunt
aanwezig.
Ook twee dochters van voorzitter
Anny Geluk waren present. Car-
Vier keer in de week doet hij zijn
ronde, door de voorstad en een
deel van het oude centrum, met de
nieuwe wijk Waterfront als finale.
Zelfs de honden op de route kijken
reikhalzend naar zijn komst uit.
Lief en leed gaat door zijn vingers.
„Aan de post kun je zien of het
goed of slecht met de mensen
gaat."
Vijf jaar geleden stond Imandt
voor de keuze: als postbode met
veertig dienstjaren gebruik maken
van een mooie regeling, of door
gaan met andere financiële condi
ties. Hij mocht er hoe dan ook drie
maanden over nadenken, een ver
plichte rust in dat soort gevallen.
Na een dag of wat wist Imandt het
al: de muren kwamen op hem af.
Hij keek in het zwarte gat en be
sloot dat het te vroeg was. „Ik mis
te het omgaan met de mensen."
Na het kwartaal gedwongen niets
doen was Imandt als een kind zo
blij dat hij weer aan de slag kon.
Niet meer voor dag en dauw, zoals
vroeger. In de loop van de ochtend
meldt hij zich op het depot aan het
Slachtveld. „Thuis zeg ik altijd dat
ik naar mijn harem ga."
Het team van postbestellcrs in
Tholen bestaat vrijwel uitsluitend
uit vrouwen, zodoende. Op Kees
Kot na dan, nog zo'n oude strijder
die met de postbezorging is ver
groeid. Een leuk team, zegt Imandt
over zijn collega's. Sorteren hoe
ven ze al lang niet meer. Dat is
voorgoed verleden tijd. Imandt
heeft het nog meegemaakt, in zijn
Bergse periode bijvoorbeeld, 's
Nachts de posttreinen lossen en
vervolgens sorteren. Aanpakken
was dat, in de uurtjes dat anderen
nog op één oor lagen. Veel is er
veranderd in zijn werkzame leven.
Langzaam kalfde het bastion van
de voormalige PTT af. Met elke
naamsverandering en reorganisatie
vielen de zekerheden van weleer
een beetje meer weg. Wat gebleven
is, is het plezier. Imandt, optimist
en levensgenieter, straalt het elke
dag opnieuw uit. Ook als postbe
steller, bij TNT. „Je bent in dit
werk zo vrij als een vogeltje. Wat
wil je meer?"
De in Oudenbosch geboren Imandt
heeft in alle opzichten een bewo
gen leven achter de rug. Zijn vader
werkte in het onderwijs, zodat er
nogal eens verhuisd werd. Van Ou
denbosch ging het naar Hanswccrt,
waar de Ramp van 1953 voor een
noodzakelijke verhuizing richting
België zorgde. De jonge Imandt
groeide op in Bergen op Zoom, tot
dal meester Imandt hoofdonderwij
zer kon worden in Oud-Vosscmeer.
Mooicjaren waren dat. „Hoewel
het niet meeviel om bij je vader in
de klas te zitten. Tegen mij was hij
strenger dan tegen anderen. Ik
moest het goede voorbeeld geven."
Wie ook in de klas zat: zijn latere
echtgenote Joke. „Samen hebben
we een hele weg afgelegd." Een
mooi stel is het. nog steeds. Af en
toe springt Joke bij in het gesprek.
„Bij Dees komt eerst de post, en
dan ik." Al jong ging Imandt van
school. Hij werd bijrijder bij de bo
dediensten van Adri van Poortvliet
in de Kalisbuurt. Voor 90 gulden
per weck, weet hij nog. Lange da
gen moest je maken, alle bodchui-
zen af in Zuidwest-Nederland en
de regio Rotterdam. Vijf uur 's och-,
tends weg. Tegen negenen in de
avond thuis. Veel lachen, bal ge
hakt onderweg, een mannenwereld.
Imandt voelde zich als een vis in
het water. Toch stapte hij na een
jaar over naar de post. „Het Rijk
gaf meer zekerheid, werd toen ge
zegd. Een baan bij de overheid had
ook meer aanzien. Dat vond mijn
vader belangrijk."
Zijn loopbaan bij de posterijen be
gon op het eigen dorp. Na Oud-
Vossemeer volgden Bergen op
Zoom, Den Haag, Beverwijk, terug
naar Bergen op Zoom, eiland Tho
len, weer een intermezzo in de
Markiezenstad, en tenslotte vijftien
jaar buitengebied Tholen. Een uit
gestrekte route, tot ver in de Hol-
laerepolder en ook nog Hink wat
afgiftepunten aan de rand van Oud-
Vossemeer. Andere tijden waren
het. „Ik had vroeger met die bui
tenrondes soms kapitalen op zak,
dat wil je niet weten. AOW contant
uitbetalen, bietengeld bij de boe
ren, het hoorde er allemaal bij." Op
de boerderijen won hij ook de hon
den voor zijn zaak, een liefde die
tot de dag van vandaag voortduurt.
„Vroeger was ik echt bang van
honden. Er waren bij die boeren
soms loebassen op het erf, die de
tanden in je broekspijp zetten. Tot
ik op een dag brokjes begon mee te
nemen. Ze aten uit mijn hand, jon
gen."
Zijn collega's spraken hem er re
gelmatig op aan. „Als zij die ronde
wel eens deden, kwamen de hon
den ook op hen af. En zij hadden
die brokjes natuurlijk niet bij."
Ook bij zijn tegenwoordige rondes
door de woonkern heeft Imandt
veel vrienden onder de viervoeters.
„Ze staan soms gewoon op me te
wachten."
In zijn periode als postbesteller
heeft hel Imandt niet echt mee ge
zeten. Hij kreeg de voorbije jaren
men hoefde er niet speciaal voor te
komen, want zij zingt zelf bij
VZOS. Moeder Anny is al 40 jaar
lid van het gemengd koor en heeft
bijna 20 jaar allerlei bestuursfunc
ties bekleed, het laatste jaar als
voorzitter. Mevr. Geluk zingt al 40
jaar de sopraanpartij en laat haar
stem ook horen als er iets geregeld
moet worden binnen de vereniging.
Ze was ook jaren mede-organisator
van de busreis naar het Kerstcon
cert in de Doelen. Op menige bij
eenkomst van VZOS droeg ze ge
dichten voor. Ook zong ze graag in
dubbelkwartetten. Evenals bij me
vr. Van Dijke werden er ook in hui
ze Geluk verjaardagen verzet. „Je
hebj de lofzang gaande gehouden
tot eer van God", zei Sandee, die
de jubilaris namens de bond een
zilveren hanger aanbod en VZOS
voegde daar nog bloemen aan toe.
Was het voor Lena van Dijke een
volkomen verrassing - 'Ik wist er
niks van' - voor Anny Geluk was
het 40-jarig jubileum wel bekend.
„Ik ben nogal van datums, dus ik
wist dat het zover was, maar niette
min ben ik heel erg blij met dit cer
tificaat en het kettinkje. Het is heel
bijzonder wanneer je veertig jaar
de kracht en gezondheid mag ont
vangen om te kunnen zingen en be
stuurlijk werk te doen. Zingen is
twee keer bidden, zegt men wel. Je
vergeet tijdens het zingen ook al je
zorgen. Alles valt weg en dat is
zo'n verruiming! Daar mogen we
zeker dankbaar voor zijn. We heb
ben dan ook allemaal reden om
Psalm 150 te zingen. Eben Haëzcr:
tot hiertoe heeft de Heere ons ge
holpen!", zo besloot de voorzitter
haar dankwoord, mede namens me
vr. Van Dijke. Met het zingen van
Gezang 184 brak de pauze aan,
maar daarna zat het venijn in de
staart. Het lot van VZOS werd na
72 jaar beslecht. Nu komt het meer
voor dat verenigingen ophouden te
bestaan. Ook Laudatc Dominum in
Stavenisse is bijvoorbeeld eerder
gestopt wegens gebrek aan leden.
Gemengde koren in de directe om
geving zijn er nog in Sint Philips-
land (VZOS) en Schcrpenisse (De
Lofstem). Of er in Sint-Annaland
nog een afgeslankt dameskoor bij
VZOS doorstart, zal de komende
weken blijken.
Dees Imandt heeft behalve poststukken altijd brokjes bij zich om de honden te vriend te houden.
te maken met serieuze gezond
heidsproblemen. Het oog, de ade
ren en de huid, de dossiers regen
zich aaneen. Na elke medische in
greep keerde hij binnen de kortste
keren terug op hel depot. Om vol
goede moed de kar met circa 80 ki
lo aan poststukken en huis-aan-
huisfolders voort te duwen. Aan het
begin van de route naar Waterfront
ruilt hij de kar om voor de dienst-
fiels. Hij houdt van dat stukje van
zijn ronde. „Het water, de scheep
jes, de stilte, ik geniet er elke dag
van." Zelfs bij koude oostenwind
op de dijk, blijft Imandt de moed
erin houden. „Wc hebben goede
winterkleding. Je voelt de kou niet.
Wel ben ik er deze winter een keer
flink onderuit gegaan. Maar door
een paar blauwe plekken op mijn
bil laat ik mijn humeur niet verpes
ten." Onderweg heeft Imandt altijd
tijd voor een praatje. „Wat heb je
aan jakkeren Als postbesteller heb
je gelukkig een ruime marge." Niet
dat het werk vrijblijvend is gewor
den. „We zijn actief in een concur
rerende markt, met nogal wat ande
re spelers. Ook wij worden daarom
elk jaar beoordeeld." Als voormali
ge postbode laat Imandt zich moei
lijk op een fout betrappen. Hij is
nog iemand van de oude stempel.
„Service is voor mij nog steeds een
voornaam iets."
Met de komst van internet merkt
ieder huishouden dat de hoeveel
heid post een stuk minder is gewor
den. Toch gaat het hele leven nog
steeds door de vingers van de post
besteller heen. Rouwbrieven, blije
dozen voor de jonge moeder, ver
keersboetes, de blauwe enveloppen
van de belasting, deurwaarderspa
pieren, Imandt brengt hel allemaal.
„Aan de post kun je zien of het
goed of slecht met de mensen
gaat."
Voor oudere bewoners is hij soms
een praatpaal. „Af en toe ben je in
dit vak ook een soort sociaal wer
ker." Zelfs van slaapkamcrgchei-
men is de postbesteller op de hoog
te, want ook de geanonimiseerde
pakjes van in seksartikelen gespe
cialiseerde postorderbedrijven heb
ben hun unieke codes. Niet dat
Imandt die geheimen met anderen
deelt, zelfs met Joke niet. „Soms
komt ze thuis met een nieuwtje
over een zwangerschap, een schei
ding of een faillissement. Dat weet
ik al lang, zeg ik dan. Maar het
postgeheim is me heilig."
Onderweg vindt Imandt de meest
uiteenlopende zaken, van oorbel
len tot kleding en contant geld.
„Omdat ik niet best zie. kijk ik
goed waar ik mijn voeten zet. En
dan zie je nog wel eens wat liggen.
Ik zou een rommelmarkt kunnen
beginnen." Kostbare dingen geeft
hij aan bij de politie. Hij heeft al
de nodige dankbare klanten aan de
deur gehad. En soms helpt hij
zichzelf. „Vorige week nog, een
briefje van vijf euro. Heb ik een
kraslot van gekocht. Leverde vijf
tien euro op." Spijt over zijn be
sluit om verder te gaan als postbe
steller heeft Imandt geen moment
gehad. De mensen en hun verhalen
blijven hem boeien. En natuurlijk
zijn er de dierenvrienden. Ook zij
rekenen op zijn komst. Aan stop
pen denkt hij niet. „Zo lang de ge
zondheid het toestaat, gaan wc ge
woon door."
Musica Nautica is een openlucht-
concert in de haven van Sint-Anna
land en wordt voor de vierde keer
georganiseerd. Het repertoire bevat
een brede variëteit aan muziekstij
len, van opera en klassiek tot jazz.
Dit jaar maakt wederom de Ameri
kaans-Russische sopraan Natalya
Kracvsky haar opwachting, naast
mezzosopraan Maartje de Lint, te
nor Alex Vermeulen en bas bariton
Julian Hartman. Daarnaast staat de
jazzband Melphi op het programma.
'De Raad is aangenaam verrast door
het fraaie programma dat door de
stichting Sail Sint-Annaland in el
kaar gezet is, en de kwaliteit van de
deelnemende artiesten. Het is bo
vendien verheugend dat een derge
lijke manifestatie zich afspeelt in
een deel van Zeeland waar kwalita
tieve en aansprekende culturele acti
viteiten dun gezaaid zijn', schrijft
de Raad voor de Cultuur in haar ad
vies aan de provincie.
Het is voor het eerst dat de organi
satie van Musica Nautica subsidie
aanvraagt bij de provincie. Medeor
ganisator Caroline van Doorn legt
uit dat ze gebruik hebben gemaakt
van de mogelijkheid aanspraak te
maken op een bedrag uit een extra
subsidiepot ter hoogte van twee ton
voor culturele evenementen.
Bij de gemeente Tholen is voor de
derde keer subsidie voor het evene
ment aangevraagd en de organisatie
kan rekenen op een bedrag van
2500 euro. De totale kosten van
zo' n 30.000 euro worden verder ge
dekt door hoofdsponsor VION, de
Rabobank en er lopen nog gesprek
ken voor andere sponsoren. De
stichting werft ook vrienden voor
Musica Nautica en Van Doorn zegt
dat ze het geluk hebben dat er een
aantal nieuwe vrienden bij zijn ge
komen,, waardoor het financiële ver
haal waarschijnlijk helemaal rond
is.
Dat betekent dat de organisatie niet
in hoeft te gaan op het advies om
mogelijk entreegeld te gaan heffen.
Volgens Van Doorn is dat een lasti
ge zaak. Wel is er al sprake van een
vrijwillige bijdrage in de vorm van
het kopen van een programmaboek
je. „Het probleem blijft'dat mensen
vanaf de steigers, een bootje en van
af de kant het concert kunnen belui
steren. Het zou moeten betekenen
dat wc de haven zo moeten afsluiten
dat er maar één ingang is. Wij wil
len juist iets aanbieden waar men
sen geen entree voor hoeven te beta
len. En we willen ook iets doen
voor de inwoners van de gemeente
Tholen en die van Sint-Annaland in
het bijzonder. We willen laten zien
dat de haven ook iets anders kan
bieden dan alleen de watersport."
VERVOLG VAN DIRIGENT
De Peperbus, de troetelnaam van de
Gertrudiskerk, blijft toch een deel
van haar leven vullen. Want een of
twee maal per week strooit ze de to
nen van het carillon over de stad.
„Kijk", laat ze haar handen zien. Op
beide pinken zijn daarvan de eelt-
sporen zichtbaar.
Want als ze iets doet, wil ze het
goed doen, zo blijkt tijdens het ge
sprek met de verslaggever van de
Eendrachtbode. „Ik ging met mijn
oom Theeuw Ambagts mee. Die is
de vaste beiaardier. Misschien mag
ik hem opvolgen. Daarom heb ik
een dag in de weck beiaardles in
Mechelen."
Door de lessen van Pierre van
Broekhoven is de link met het
Schorrckoor snel gelegd. Voorzitter
Andre van Ast: „We hebben een
aantal kandidaten gesproken. Tij
dens het gesprek met Mcike klikte
het onmiddellijk."
Die klik is voor Huijgens van groot
belang. Wat haar toekomst met het
Schorrckoor gaat worden, hangt er
wat haar betreft volledig van af of
het tussen haar en de koorleden
klikt. „Er moet vertrouwen zijn tus
sen koor en dirigent. Er moet inter
actie zijn. Communicatie over en
weer. Je moet voelen dat het prettig
is om met elkaar te werken. Als een
verenging niet kan accepteren dat ik
de leiding heb, of als ze niet willen
of kunnen doen wat ik van de zan
gers vraag, of als ik niet begrijp wat
het koor wij, dan hebben wc een
probleem. Het is een kwestie van
synthese." Een samenvoeging van
ongelijksoortige zaken zodat er iets
nieuws uit ontstaat, leerde ze op het
Roncalli.
Dat bracht ze onder meer in de
praktijk bij de harmonie Concordia
uit Tholen. Vijf jaar had ze daar de
leiding. Ook de fanfare Accelerando
kent haar. Ze dirigeerde daar het
jeugdorkest. Intussen zwaait ze al
geruimte tijd de scepter bij hef har
monieorkest Eendracht maakt
Macht in Bergen op Zoom en staat
ze met veel succes voor het ge
mengd koor Tavenu in Dinteloord.
Een koor dat zowel profane als reli
gieuze muziek laat horen. „Bij Ta
venu kunnen we nog wel wat men
sen gebruiken en bij het orkest
zitten we te springen om houtbla
zers", adverteert ze onmiddellijk.
Bij die verenigingen ontmoet ze vo
gels van diverse pluimage. Blazers
en zangers die kennis hebben van
muziek, maar ook een flinke groep
hobbyisten die geen noot kan lezen.
Dat is voor haar geen enkel pro
bleem, zegt ze. Bij het lager onder
wijs mag het geven van muziekles
niet helemaal gelukt zijn - „ik kon
geen orde houden" - bij volwasse
nen speelt dat probleem minder.
„Ook hier lukt het niet altijd. Het
niveau van de mensen met wie ik
werk verschilt enorm. Dat beperkt
je bijvoorbeeld in je repertoirekeu
ze."
Huijgens kent de voorgeschiedenis
van het Schorrckoor. Opgericht met
een repertoire van zeemansliedjes.
Ze heeft ervaring met dit muziek
genre. Drie jaar dirigeerde ze in
Bergen op Zoom het zeemansvrou
wenkoor Oogtij. Ook helpt ze. van
wege een cd-opname. Shantykoor
De Batraven. „Het publiek vindt de
ze muziek leuk en mensen zingen
het graag. In Bergen op Zoom zijn
al vier shantykoren. Maar het is niet
zo mijn ding. Ik ging met Oogtij
ook nooit mee met uitvoeringen. Bij
het koor was iemand die graag diri
geerde en dat kon ik aan haar over
laten. Je hebt eigenlijk geen dirigent
nodig. Muziek en ritme wijzen zich
zelf."
Het Schorrckoor geeft in april een
uitvoering in Maartenshof in Sint-
Maartensdijk. Dan staal er waar
schijnlijk ook shantymu7.ick op het
programma. „Ik ga wel mee. maar
ik ga daar geen volledige nummers
staan dirigeren. Ik geef zonodig wel
aanwijzingen."
Alcohol? Shantykoren hebben de
reputatie dat er nogal wat alcoholi
sche consumpties worden veror
berd. „Zelf drink ik niets waarin al
cohol zit. Maar ik heb met een koor
wel een gelegenheid gehad dat ik
zei: „Mensen, na de pauze zingen
we een gezelligheidsrepertoirc. Dus
drink alsjeblieft een pilsje."
Ze weet inmiddels ook dat in het
Schorrckoor veel instrumentaal ta
lent schuilt. Naast de accordeons,
het keyboard en de bodhran spelen
leden gitaar, mondharmonica en
dwarsfluit. Zelfs vingerlluiten hoort
tol de mogelijkheden. „Die combi
natie zou bij sommige werken een
mooie aanvulling zijn voor het be
staande combo."
Een nieuw fenomeen voor haar is de
muziekcommissie van het Schorrc
koor. Een groepje zangers, door het
koor gekozen en mede bepalend
voor het repertoire. „Nee, nog nooit
met een dergelijke commissie ge
werkt. Ik weet zelf wel wat goed is
voor de ensembles waar ik voor sta.
Maar als zo'n commissie een weer
spiegeling is van de muzikale inte
resses die er binnen de vereniging
leven, zal ik haar serieus nemen."
Dat neemt niet weg dat de zangers
wel kennis moeten maken met haar
opvattingen over dirigeren. „Als ik
een voorstel niet zie zitten, gebeurt
het ook niet. Ik sta garant voor het
eindproduct. Dat is mijn taak. Daar
ben ik voor aangenomen. Anders
kun je net zo goed de buurman vra
gen."
De buren in Bergen op Zoom weten
dat ze al vier jaar naast een muzi
kaal gezin wonen. Klachten heeft ze
nog niet gehad. Meike speelt piano
en zingt. Vader Pim is slagwerker
bij de Bergse Mayday Jazzband,
een band met internationale erva
ring. De zoon van vier krijgt geluid
uit een PVC-buisje waarop een
mondstuk van een trombone is ge
zet. Ook die van anderhalf en vijf
jaar geven aan belangstelling te
hebben voor de muzikale aspiraties
van pa en ma.
Huijgens wil met het Schorrckoor
graag de internationale toer op. Met
het koor uit Dinteloord was ze on
langs in Barcelona en dit voorjaar
staat deelname aan een internatio
naal muziekfestival in Brussel op
het programma. „En dat kan met de
mannen in Sint-Annaland ook. Ik
kijk erg naar ze uit en heb er heel
veel zin in."
Koorvoorzitter Van Ast wacht tot na
het Schorrefestival op 9 juli om de
wisselwerking tussen dirigent en
koor te evalueren. Zelf vindt ze die
periode te kon. „Het programma
van het Schorrefestival is toch geba
seerd op nummers die het koor met
Pierre heeft ingestudeerd. Ik wil
twee of drie nummers zelf instude
ren. Dan kunnen we beter zien wat
wc aan elkaar hebben."
Lena van Dijke-IJsseldijk (rechts) en Anny Geluk-Heijboer werden bij VZOS feestelijk gehuldigd wegens hun 50- en 40-jarig lidmaatschap
bij het christelijk gemengd koor in Sint-Annaland.