'Nu weet ik dat het ook goed
is om er gewoon maar te zijn'
'Met weinig middelen proberen ze
kinderen een goed bestaan te geven'
Donderdag 23 december 2010
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
19
Alles datje kan doen voor iemand die in zijn laatste le
vensfase is beland: een kopje thee inschenken, de krant
voorlezen, een wandeling maken. Dat is wat vrijwilli
gers bij de hospice in de Schutse in Sint-Annaland ver
richten. Maar daarvan zijn er niet genoeg, er worden
meer vrijwilligers voor de palliatieve zorg gezocht.
Daarom is er een provinciale campagne gestart. In Tho-
len doen daar de patiëntenvereniging NPV en de hospi
ce in Sint-Annaland aan .mee. De groep vrijwilligers
voor de laatstgenoemde instelling is onlangs door de ge
meente Tholen uitgeroepen tot vrijwilligersgroep van
het jaar.
Onbekend
Psychiatrisch onderlegd
Vrijwilligster Esther van Hemert noemt hospice dankbaar werk
Prettige sfeer
Rust
Europese prijzen
Container
Structureel inkomen
~i Fluplandse Elvira Hage runt stichting voor weeshuis in Nigeria
Winkeltje
Contactpersoon
Haar baas vroeg of het ze wat leek om een stichting op
te richten voor het goede doel. Ze zei meteen ja. Elvira
Hage-Geilvoet uit Sint Philipsland is net terug van een
driedaags bezoek aan Nigeria. Daar staat namelijk in het
dorpje Ijebu-Ode, vlakbij de stad Lagos, een weeshuis
voor kinderen met een lichamelijke of verstandelijke be
perking: het Eruobodo House. En daaraan is zij nu via
haar werk als secretaresse en medewerker bedrijfsbu
reau bij FMI Precisie b.v. in Bergen op Zoom verbon
den. Directeur René Keijzer uit Tholen is voorzitter en
Elvira is penningmeester van de stichting Eruobodo
House. Ze hebben een duidelijk doel: ,,Heel simpel: ge
woon één op één helpen met alle mogelijke middelen
die we kunnen krijgen."
Adoptie
Op dit moment zijn er 22 vrijwilli
gers (waaronder drie mannen) ver
bonden aan de hospice en twee zijn
er in opleiding. Want voordat ie
mand het werk gaat doen, wordt via
een cursus verteld wat er verwacht
kan worden en hoe je ermee om kan
gaan. ..Er wordt uitgelegd wat pal-
liatieve zorg is. maar ook rouwver
werking komt aan bod. Je gaat je
aan iemand hechten, maar weet dal
het afloopt'', aldus Jacqueline
Franssen, die de vrijwilligers sa
men met Danielle Bustraan coördi
neert.
Volgens haar is een aantal van 30
vrijwilligers voor de hospice ideaal.
„We hebben er ooit 35 gehad." Ge
zien de huidige situatie zouden er
nog zes vrijwilligers nodig zijn.
„Uit,ervaring weten we dat er altijd
ongeveer vijf vrijwilligers niet be
schikbaar zijn, om welke reden dan
ook."
Een vrijwilliger kan zelf aangeven
hoe vaak hij of zij wil worden inge
zet. maar hel minimum is vier uur.
Er is een basisrooster waarin in
principe altijd wordt uitgegaan van
bezetting voor de ochtenden, zeven
dagen in de week. „Het is niet no
dig om een achtergrond in de zorg
te hebben", benadrukt Jacqueline.
Esther van Hcmert (33) uit Sint-
Annaland heeft dal wel. Zij is sinds
1,5 jaar vrijwilligster in de hospice
naast haar werk in ziekenhuis Lic-
vensberg. „Ik ben verpleegkundige
en werk met spreekuren voor vrou
wen met borstkanker. Dat betekent
dat ik niet te maken heb met zorg
aan een bed." En dal is de reden dat
ze voor hel vrijwilligerswerk heeft
gekozen. „Ik miste in mijn werk het
zorgen voor mensen, dingen kun
nen doen met mijn handen. Iemand
maakte mij attent op de hospice en
vroeg of het iets voor mij was." En
daar heelt Esther geen spijt van.
„Het is zulk dankbaar werk. Men
sen zijn blij dat je dat voor hen
doet."
Maar de hospice heeft ook wel een
drempel, en dat is het onbekende,
dat geeft Esther toe. En er wordt
contact gelegd met iemand die niet
lang meer te leven heeft. Esther
wist van tevoren niet wat ze kon
verwachten toen ze voor het eerst
de ruimte van de hospice ging be
treden. „Maar het is gewoon een
kamer als alle andere in de Schut
se."
En dat er misschien wel al snel af
scheid moet worden genomen van
de patiënt is vervelend en soms erg
emotioneel, maar de vrijwilliger
heeft daar een speciale rol in, vindt
Esther. „Je hebt wat kunnen beteke
nen voor iemand, Je hebt voor een
bewoner gedaan wat je kon." Vol
gens haar wordt dat ook geuit door
de bewoner zelf en daarnaast door
zijn familie.
Iemand ligt weliswaar op sterven,
maar dal betekent niet dat de stem
ming altijd grimmig is. „Het hoeft
helemaal niet zwaarmoedig te zijn.
Mensen vinden hel soms fijn om
praten, ook over wat ze achterlaten
als ze er niet meer zijn. Vaak zie je
dat ze zulk soort dingen niet met de
familie bespreken, omdat ze die
niet teveel willen belasten", vertelt
Hospice-bewoner de heer Su inland uit Scherpenisse wordt geflankeerd door vrijwilligster Esther van Hemert (links) en coördinator Jacqueline
Franssen. Suurland noemt het fijn dat hij zijn laatste dagen in de Schutse kan slijten. „Dan zie je nog bekenden en hoor je het taaltje."
Esther.
Dc vrijwilliger kan ook iemand zijn
verdriet aanhoren of een bewoner
verder helpen in zijn acceptatie van
wat er staat te gebeuren. Maar dat is
afhankelijk van de 'persoon, zegt
Jacqueline. „Je hoeft als vrijwilli
ger echt niet psychiatrisch onder
legd te zijn. Je mag ook om hulp
vragen en hel is ook maar net hoe
ver je zelf daarin wilt gaan." Wel le
ren de vrijwilligers tijdens dc cur
sus de verschillende fasen herken
nen die een patiënt doormaakt,
zoals de ontkenningsfase, maar ook
dc aanvaardingsfase."
De vrijwilligers zijn er ter onder
steuning van de reguliere zorg die
in dc hospice wordt gegeven en de
mantelzorgers rondom een bewo-
De hospice bestaat sinds 2003 en is een gezamenlijk initiatief
van de NPV, VPTZ en de Schutse. Mensen die een levensver
wachting hebben van minder dan drie maanden kunnen de hos
pice, een kamer, in de Schutse betrekken. Voor hen is een pal
liatief terminale indicatie gesteld. Die is een jaar geldig, dus
mocht iemand toch langer dan drie maanden blijven leven dan
betekent dat'niet dat hij of zij de ruimte moet verlaten. Op dit mo
ment is er slechts één plek in de hospice, maar is er wel zorg
voor twee bewoners. Mensen kunnen om verschillende redenen
ervoor kiezen om hun laatste dagen in de hospice te slijten. Het
kan zijn omdat er niemand thuis is om voor de patiënt te zorgen,
of juist omdat de zorg dan beter verdeeld kan worden over meer
personen of gewoon omdat mensen de sfeer er prettig vinden of
op hun eigen eiland kunnen blijven. Jacqueline Franssen: „Men
sen horen vaak goede berichten en zeggen dat Sint-Annaland
een fijne hospice heeft."
Esther doet het werk over het alge
meen één keer in de twee weken in
de weekenden. Ze heeft al verschil
lende bewoners meegemaakt en
zegt dat het contact en de behoefte
per persoon verschillend is. „Er zit
ook verschil in wat dc bewoner aan
kan. De één komt nog in goeden
doen binnen en dc ander is bijvoor
beeld al heel ziek en bijna niet meer
aanspreekbaar." In het laatste geval
is er vaak sprake van alleen maar
oppassen. Esther: „ln het begin
probeerde ik de hele tijd bezig te
zijn en vragen te stellen, maar nu
weet ik dat het ook al goed is om er
gewoon te zijn. Nu heb ik ook dc
rust om te gaan zitten en iets voor
mezelf te doen." Ze noemt de hos
pice een soort eilandje waar ook
rust heerst.
Maar zoals gezegd, kan er ook een
praatje worden gemaakt, of klusjes
gedaan worden zoals stofzuigen. Of
helpen met de wasbeurt van de pa
tiënt. „Soms bestaat het contact uit
even aanraken of even gocdleggen."
Jacqueline vertelt dat er in de cur
sus ook aandacht is voor handen-
massage. Puur voor ontspanning of
om pijn te verlichten. Net als
hoofdmassage voor als mensen last
hebben van hun hoofdhuid na een
chemokuur."
Over het algemeen hebben mensen
die in de hospice komen geen medi
catie meer. „Daardoor vinden ze
wel een soort van rust, want veel
medicijnen hebben vervelende bij
werkingen. Dc zorg verandert",
vertelt Jacqueline. En dat betekent
dat een verpleegster vaak niet meer
binnenkomt om bijvoorbeeld een
prik te geven. Dc vervelende dingen
worden minder. „Soms zie je dat
mensen meer eetlust krijgen als ze
in dc hospice komen."
Iets voor de ander kunnen doen is
het eerste uitgangspunt voor vrij
willigers in de hospice, maar vol
gens Jacqueline levert het ook wel
iets op. „Veel vrijwilligers zeggen
dat ze beter leren communiceren en
ook beter hun eigen grenzen leren
aangeven. Kijk naar wat Esther zegt
en wat ook anderen ervaren: ik hoef
niet te praten, want ik weet van me
zelf dal ik er ben voor die ander."
Esther vindt dat ze zichzelf ook
heeft ontwikkeld sinds ze het vrij
willigerswerk doet, maar wijst voor
al op de dankbaarheid van alle be
trokkenen. „Je krijgt er heel veel
voor terug. Vaak zegt de familie:
"Wal bijzonder dat jullie dat hebben
gedaan. En ook nog voor niets."
ner. Die laatsten worden met dc in
zet van vrijwilligers een beetje ont
last. „Je ziet dal heel veel mantel
zorgers op het randje zitten van wat
ze aankunnen. Die hebben het echt
heel druk. Een week voor iemand
zorgen houd je nog wel vol, maar
als het langer gaaf duren wordt het
gauw te veel naast het werk en alle
andere dingen." Dat ziet Jacqueline
ook in haar werk als verpleegkundi
ge bij Allévo, waarbij ze ook vaak
bij de mensen thuis komt.
Elvira Hage boven een aantal spullen die ze in Nigeria heeft gekocht
gekregen om in Nederland te verkopen voor steun aan het tehuis.
verwerken. Ten eerste heb je de
warmte en ik ervoer hoe het was om
als blanke tussen zoveel donkere -
en vooral heel mooie - mensen te lo
pen. Ik vond het zó geweldig. Ook
al die kapsels en kleding van de
mensen en vooral de drukte. Het is
daar chaotisch druk. Overal staan
mensen met spullen langs de weg
om die te verkopen. Het verkeer is
ook druk met iedereen die maar toe
tert. Er staan geen strepen op dc
weg en een tweebaansweg kan zo
maar een vierbaans weg worden. Ik
heb echt mijn ogen uitgekeken."
Elvira heeft een markt bezocht om
spullen te komen die ze in Neder
land weer kan doorverkopen om
geld in te zamelen, zoals lappen stof
en houtsnijwerk. Ze heeft een me
dewerker van Van Oord laten onder
handelen over dc prijs, want dal is
daar gebruikelijk. „Omdat ik blank
ben. denken ze dat je meer te beste
den hebt. Maar ik ben geschrokken
van dc prijzen. Die zijn gewoon Eu
ropees." Maar omdat er wel sprake
is van inflatie, zag ze iedereen met
grote rollen geld lopen. Ook verras
te het haar hoe modern hel land is.
„Je ziet dat alles er is. Het is er al
leen niet voor iedereen. Het is een
land in opkomst, maar het is wel
een ontwikkelingsland."
Dat laatste werd haar extra duidelijk
bij het bezoek aan het weeshuis. Ze
wordt weliswaar op de hoogte ge
houden door de medewerkers met
foto's en e-mails, maar nu pas werd
haar duidelijk met hoe weinig mid
delen het tehuis wordt gerund. On
langs is het toilet vernieuwd en zijn
er tegels in de ruimte aangebracht
die tevens dient als doucheruimte.
„Maar er moeten lichamelijk gehan
dicapten worden gewassen. Er
hangt één steun aan de muur en dat
is het." Daarom is Elvira blij dat ze
via het bedrijf van haar zus een dou
che- en een postocl hebben gekre
gen. „Dié hadden ze over en mijn
zus vroeg of we die konden gebrui
ken."
De kinderen van het tehuis hebben
geen eigen kamer. Ze slapen in één
ruimte met de bedden tegen elkaar
aan. De hoofdleidstcr heeft toen de
stichting net was opgericht, een keer
een bezoek aan Nederland gebracht
en Elvira heeft haar destijds meege
nomen naar dagopvang De Schutse
in Oud-Vossemeer. Achteraf gezien
beseft ze nu dat het een wereld van
en van het Eruobodo House heeft
verschil was om haar die moderne
opvang te laten zien ten opzichte
van het tehuis in Nigeria. E>e leid
ster heeft toen wel een looptrainer
gezien en aangegeven dat haar zo'n
apparaat ook nuttig leek voor haar
tehuis. Die wordt binnenkort dan
ook verscheept. En ze was onder de
indruk van dc snoezelruimte: een
kamer met allerlei zachte materialen
waar kinderen tot rust kunnen ko
men. Hei tehuis heeft nu ook een
klein hoekje ingericht als snoezel
ruimte en het was Elvira's eerste
doel om daar meer mee te doen. Nu
ze het tehuis heeft gezien, is ze van
gedachten veranderd. „Er zijn zo
veel basisdingen die nog niet goed
zijn dat we even goed na moeten
denken over wat prioriteit heeft. Zo
is het dak lek. Dal moet eerst ge
maakt worden."
De stichting is begonnen met het versturen van goederen in een
kubieke meterkist, een keer per kwartaal. Maar omdat er steeds
meer spullen bijkwamen, zijn ze overgestapt op een container.
Dat is in verhouding ook goedkoper, alleen duurt het wat langer
voordat die gevuld is. Op kantoor staan nu bananendozen vol
met spullen. En er komt steeds meer bij van mensen die over
onze stichting horen. Ook bij mij thuis staat de garage regelma
tig vol met zakken kleding. Mijn man klaagt dan wel eens wan
neer die weer weggaan." Elvira zorgt zelf dat de container naast
de andere goederen gevuld wordt met spullen die ze elke dag
kunnen gebruiken in het tehuis. „Altijd nodig zijn luiers, maand
verband en incontinentieluiers. Een tube tandpasta kost daar
negen euro, dus dat doe ik er ook altijd bij en zinkzalf is iets dat
daar bijna niet te krijgen is." Naast spullen zou Elvira nog wel
een handig persoon kunnen gebruiken om de website
www.eruobodo.com bij te houden. Die is nu al enige tijd in be
werking. ,,lk heb daar echt geen verstand van."
was tegelijkertijd ook het afscheid
van Melse, die een nieuwe functie
in Nederland heeft aanvaard, en een
mogelijkheid voor dc Fluplandse
om haar nieuwe contactpersoon bij
Van Oord te ontmoeten.
Het weeshuis moet volgens Elvira
aan een aantal verplichtingen vol
doen en één daarvan is het in bezit
hebben van een auto. Die wordt on
der andere gebruikt voor bezoeken
aan het ziekenhuis of dc fysiothera
peut, maar ook voor uitjes met de
kinderen naar bijvoorbeeld het
strand. Het tehuis is ook aan bepaal
de regels verbonden omdat het te
vens dient als tijdelijk opvangadres
voor adoptiekinderen en steun geeft
aan tieners in opleiding. Die verle
nen in ruil daarvoor hand- en span
diensten in het tehuis.
De stichting Eruobodo House is
volgens Elvira de enige stichting die
rechtstreeks en alleen het weeshuis
steunt. Het tehuis krijgt af en toe
wel geld van het Liliane Fonds en
dc Heal the World Mission en maakt
deel uil van dc overkoepelende
stichting Ebunoluwa. Elvira vertelt
dat die donaties niet structureel zijn
zoals die van FMI Precisie. Bij dc
laatste zijn ze verzekerd van een
vast inkomen per maand.
Het tehuis is in 1997 opgericht door
een aantal vrouwen die thuis kinde
ren met een beperking opvingen.
Nadat ze elkaar hadden ontmoet
verenigden ze zich met het tehuis.
Nu werken er vijf mensen voor dc
dagelijkse leiding van het tehuis,
bestaande uit een matrone (huis
moeder) en haar assistente, een kin
dermeisje, een tuinman en een
nachtwaker. Er worden er 15 kinde
ren en jong volwassenen opgevan
gen. Volgens Elvira hoeven dat niet
perse weeskinderen te zijn. „In veel
Afrikaanse landen is het hebhen van
een gehandicapt kind een schande.
Daarom worden ze weggestopt."
Zij en haar man Edwin denken dat
het tehuis op den duur verandert in
een bejaardentehuis. De kinderen
kunnen nergens anders heen en zul
len volgens haar altijd daar blijven.
Daardoor zal de behoefte in het te
huis in de loop der jaren veranderen,
vermoedt ze. Er zullen verschillen
de doelgroepen tegelijk opgevangen
worden: van kind tot bejaarde.
Elvira zei overigens niet direct ja
toen ze gevraagd werd om naar Ni
geria te komen. „Ik stap niet graag
in een vliegtuig." Mede daarom was
zc nog nooit buiten Europa geweest.
Maar ze vond dat ze deze gelegen
heid moest pakken en is daar achter
af blij over. „Ik voel me bevooroor
deeld dat ik deze kans gekregen
heb." Dc reis is deels door haar baas
betaald en het verblijf werd aange
boden door Van Oord. Hoewel ze
vanwege veiligheidsvoorschriften
van Van Oord het land voornamelijk
vanuit de auto heeft verkend, was ze
onder de indruk van dc andere cul
tuur. Ze noemt het een positieve
aanval op haar zintuigen. „Wat je
mikt, voelt en hoort! Ik heb nog da
gen daarna nodig gehad om dat te
lijk alles wel helpen zei hij, maar
het Eruobodo House wekte een spe
ciaal gevoel bij hem op."
Elvira kent uil haar jeugd veel ver-
halen over diverse landen in Afrika,
omdat haar vader daar heeft gewerkt
via baggerbedrijf Van Oord. „Daar
om voelde ik voor mezelf wel een
band met Afrika. Toen René me
vroeg voor de stichting heb ik geen
moment geaarzeld en zei gelijk ja,
dat gaan wc doen." Hij heeft haar bij
zijn vraag ook direct gewaar
schuwd: dal de meeste beslomme
ringen op haar bord zouden komen.
Maar dat vond ze geen probleem.
Zo is in 1997 de stichting opgericht.
Zeker nu zc in liet land geweest is,
voelt zc zich nog meer met het doel
verbonden. „Nu ik er zelf ben ge-
In Bergen op Zoom wordt er naast
dc vaste 100 euro nog eens 400 euro
per maand opzij gezet om te sparen
voor de aanschaf van benodigde ar
tikelen of reparaties. Zo is er pas uit
dat potje een looptrainer gekocht,
maar die moet nog verscheept wor
den. Overigens heeft de stichting
een secretaris die niet verbonden is
aan het bedrijf: Rick Mijnsbergen
uit Bergen op Zoom. „Hij is een be
kend persoon in Bergen op Zoom en
zit ook in het bestuur van dc basket
balclub The Giants."
Dc stichting opereert in principe
zelfstandig wat betreft donaties en
aanschaf van goederen, maar krijgt
voor praktische zaken steun van Van
Oord. Elvira heeft contact gezocht
met dc Nigcriaanse vestiging van
Het tehuis heeft een winkeltje om in het eigen onderhoud te
voorzien. Er staat een vriezer om ijsblokjes te verkopen en alle
spullen die ze krijgen maar niet direct zelf kunnen gebruiken,
worden ook verkocht. Zo staat het volgens Elvira bekend om
zijn winterjassen. Veel mensen weten nu dat ze voor de stich
ting werkt en zo krijgt ze uit diverse hoeken zakken met oude
kleding aangeboden. Toen Elvira er winterkleding in zag zitten,
dacht ze dat ze dat in Nigeria niet konden gebruiken, maar dat
vliegt juist over de toonbank. Qua speelgoed zoekt ze voorna
melijk houten speelgoed voor de wat grovere motoriek. Het
moet tegen een stootje kunnen. Maar alles is welkom, omdat
wat overblijft, wordt verkocht. Het tehuis verkoopt ook zelfge
maakte sieraden, tassen en kaarten. Die verkoopt Elvira tevens
in Nederland, tijdens een jaarlijkse dag van de stichting Auntie
voor geadopteerde kinderen.
weest, begrijp ik wat René gevoeld
heeft. In het Erubuodo House wor
den kinderen opgevangen met een
geestelijke en lichamelijke beper
king en kinderen die in dc steek zijn
gelaten. Maar er is niets, echt hele
maal niets. Als je dan ziet met hoe
ontzettend weinig middelen ze pro
beren die kinderen een goed bestaan
te geven. En met zoveel gezellig
heid, vrolijkheid en warmte. Ik denk
dat hier niemand zo zou kunnen
werken." Dc beperkingen van dc
kinderen variëren. „Van het syn
droom van Down tot aan een kind
dat doof en blind is geboren en een
deel van de hersenen mist."
Het Bergse bedrijf, dat zich richt op
de fijn mechanische industrie,
steunt het Afrikaanse weeshuis zo
wel financieel als met goederen. Er
zijn vier vestigingen en één holding
die maandelijks samen 500 euro do
neren. Volgens Elvira zou het tehuis
goed uit de voeten kunnen met 1000
euro per maand, en daarom zou ze
als stichting nog iets willen groeien.
het Nederlandse bedrijf om een be
trouwbare partner te hebben om de
geschonken goederen bij het wees
huis te krijgen. Haar verzoek kwam
precies op liet juiste moment, omdat
hel bedrijf zelf ook al met de ge
dachte speelde een goed doel te kie
zen. Van Oord steunt nu zelf ook het
Eruobodo House, maar sponsort de
stichting van FMI Precisie bij het
vervoeren van hulpgoederen naar
hel weeshuis. „Nigeria is, vanwege
een corrupte regering, een land waar
banken geen zaken mee willen doen
en het is belangrijk dat je een be
trouwbaar contactpersoon in het
land zelf hebt. zodat je zeker weet
dat wat je stuurt ook op de juiste
plek terechtkomt."
Toevallig had Elvira's contactper
soon bij Van Oord, Jelle Melse, nog
met haar vader gewerkt en daardoor
was het ijs al snel gebroken. Ze
noemt het ook toevallig dat Melse in
De Heen woont. „Dat is vlakbij."
Elvira is eind november op uitnodi
ging van Melse naar Nigeria gevlo
gen. Van Oord wilde een nieuwe au
to schenken aan het weeshuis en
vroeg Elvira om daarbij te zijn. Het
Steun geven aan hel Afrikaanse te
huis is nu zowel in als buiten haar
werk een belangrijke bezigheid ge
worden voor de bevlogen Flupland
se. „Er is tijd voor ingeruimd op
mijn werk. maar ik vind dat je dit
niet moet doen omdat je ervoor be
taald wordt. Stel dat ik niet meer bij
FMI zou werken, dan houdt dit voor
mij niet op." Ze is er niet elke week
even veel uur mee bezig. „Dc tijd
die ik aan de stichting besteed, ver
schilt. De ene week is het tien uur.
de andere twee uur. Het komt zoals
het komt."
Thuis krijgt ze vaak spullen aange
boden, verstuurt ze mailtjcs of gaat
bij een contactpersoon langs. En het
heeft invloed op haar gezin. Ze
heeft twee dochters, een tweeling
van 13. Eentje, Demi, heeft toen zc
nog in groep 8 van De Lu ij ster zat
een spreekbeurt gehouden over dc
stichting. Nu gaan de meiden naar 't
Rijk^ in Bergen op Zoom waar ze
tweetalig onderwijs volgen.
Laat ik eens een goed doel steunen.
Dat is niet direct wat René Keijzer
gedacht heeft toen hij met het voor
stel kwam dc stichting op te richten.
Elvira vertelt dat hij drie jaar gele
den naar Afrika ging om zijn. adop
tiezoontje Eddy (nu zo'n acht jaar
oud) op te halen. Het is gebruikelijk
dat adoptieouders van een Nigcri-
aans kind bij hun komst een rondlei
ding krijgen langs de diverse instel
lingen. Zo kwam René bij het
Eruobodo House terecht, dat in een
dorp op een uur rijden van Lagos
staat. Dat heeft zo'n indruk op hem
gemaakt dat het hem niet meer los
liet. „Als je daar bent, wil je eigen
Het Eruobodo House heeft een eigen winkeltje waar zelfgemaakte
en gekregen spulletjes worden verkocht.
