Leden akkoord met
verplaatsing ijsbaan
'Ik ben altijd al gevoelig geweest
voor de zwakkere in de groep'
Sprookj es verhalen
'Ik dacht dat ik teveel bloed had,
dus kon ik het beter gaan geven
Sint-Maartensdijk heeft
jachthaven in dorp nodig
Lezing over het wagenwiel
Voorlichting over slechte tanden
Donderdag 18 november 2010
Voor de 275ste keer in zijn leven is Dick Boone uit
Scherpenisse naar de bloedbank gereden om bloed te
geven. Donderdag werd die mijlpaal gehaald bij de
Sanquin bloedbank in Bergen op Zoom. Dick (55) is op
zijn 18de begonnen als bloeddonor en geeft de laatste
19 jaar plasma. Voor dat laatste wordt de bloedbank va
ker bezocht, vandaar dat hij de 200 keer al ruim is ge
passeerd. De bloedbank staat telkens stil bij een 'dona-
tiejubileum', maar dat gaat niet gepaard van veel
poespas. Er wordt een eenvoudig cadeautje gegeven.
Voor deze gelegenheid een glazen waterkan. Leuk, zo'n
extraatje, vindt Dick, maar dat is niet de reden dat hij al
zolang bloeddonor is.
Hoofdpijn
V
Ruilovereenkomst wordt uitgewerkt
De leden van de ijsclub Sint-Annaland zijn op de 82ste
algemene ledenvergadering in de Wellevaete akkoord
met verplaatsing van de ijsbaan. Formeel ging het over
ruiling van de grond van de huidige ijsbaan aan de Anne-
was naar het nieuwe perceel aan de Koelhuisweg.
f
Thools bloed
Schade drie auto's op Thoolse brug
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Harriet van den Dool viert zilveren onderwijs jubileum op De Veste
„Ik heb het altijd leuk gevonden om dingen uit te leggen
aan andere kinderen", zegt Harriet van den Dool op de
vraag waarom ze juf is geworden. Ze is dat nu 25 jaar,
waarvan 24 op basisschool De Veste in Tholen. De 46-ja-
rige Van den Dool kreeg er haar eerste echte eigen klas,
nadat ze een jaar eerder de pedagogische academie in
Gouda had afgerond. Ze solliciteerde op alles wat los en
vast zat, want dat moest in die tijd. „Ook naar educatieve
functies in het museum. Maar speciaal onderwijs had
wel mijn voorkeur."
Biologieles
Praktisch
Kleine school
Stemmen
van lezers
Dick Boone uit Scherpenisse is voor 275ste keer bloeddonor
Plasma
Litteken
Hij kan dc vragen wel dromen, maar
toch vult Dick telkens met dezelfde
precisie de vragenlijst in die hij
krijgt uitgereikt vóór elke bloeddo
natie. Dat hoort erbij, het is onder
deel van de verplichte medische
keuring voor elk bezoek. Alle risi
co's op besmet bloed worden daar
mee uitgesloten. Dick vindt het zelfs
wel prettig. „Het is positief, want je
gezondheid wordt elke paar weken
gecontroleerd."
Er wordt onder meer gevraagd of de
donor vóór 1979 in Groot-Brittannic
is geweest en daar vlees heeft gege
ten. Dat heeft te maken met de ziek
te Creutzfeldt-Jakob ofwel gekke
koeienziekte. Maar ook of iemand
de afgelopen vier weken in landen
als Griekenland, Italië of Roemenië
is geweest in verband met virussen
die daar heersen. Of zich buiten Eu
ropa heeft begeven en mogelijk is
gestoken door een malariamug.
Voordat een donor wordt aangeslo
ten op de bloedcentrifuge, wordt zijn
bloeddruk gecontroleerd en de HB-
waardc van het bloed wordt gemeten
voor het ijzergehalte. Het bloed
wordt na afname getest op vijf virus
sen: Hepatitis B en C, HTLV (ver
want aan HIV), HIV en Syfilis. Dick
is na de keuring nooit geweigerd om
bloed te geven. „Ik heb inmiddels
zoveel ervaring, dat ik zelf weet
wanneer ik niet moet gaan." Dat kan
bijvoorbeeld na een griepje zijn of
een infectie. „Ze vragen ook of je
een acupunctuurbehandeling hebt
gehad, of een tatoeage hebt laten
zetten. Dat zijn dingen waarbij je
een infectie kan oplopen. Ook als je
zelf bloed hebt ontvangen kun je een
poosje geen bloed geven."
Van -de één op de andere dag heeft
Dick besloten om bloed te geven.
„Ik had heel vaak spontaan een
bloedneus. Twee tot drie keer in de
maand en soms 's nachts, dan zat het
hele bed onder het bloed. Mijn ge
dachte was dat ik teveel bloed had,
dus kon ik het maar beter gaan ge
ven." Dat was in 1973 in Gouda,
vlakbij Moerkapelle waar Dick oor
spronkelijk vandaan komt. „Ik ben
hel altijd blijven doen."
Dick had oo\ altijd veel last van
hoofdpijn. „Soms weken achter el
kaar." Maar nadat hij een paar jaar
bloed gaf, merkte hij dat dat minder
werd. „Ik ging naar de huisarts en
vroeg of dat verband kon hebben
met het geven van bloed. Volgens
hem kon dat wel kloppen. Toen heb
ik zelf bij de bloedbank gevraagd of
ik vaker bloed kon geven." Dick
ging toen in plaats van drie keer, vier
keer per jaar naar de bloedbank.
„Toen kreeg ik nog minder last van
hoofdpijn."
Dick slikte voordien steeds veel
pijnstillers tegen de hoofdpijn.
.Maar na het bloed geven had ik zeg
maar twee maanden lang geen
hoofdpijn, dus dat was een goede
motivator." Voor Dick zitten er naast
het goede doel dus ook veel positie-
denkt dat ze het al 35 jaar doet.
Als Tholenaren bloed willen geven, is de dichtstbijzijnde bloed
bank die in Bergen op Zoom. Die afnamelocatie hoort bij de re
gio zuidwest van de stichting Sanquin Bloedvoorziening. In
Zeeland zijn er diverse afnamelocaties, waaronder Goes, Mid
delburg en Zierikzee. Jaarlijks heeft de bloedbank in Bergen op
Zoom 350 nieuwe donoren nodig vanwege natuurlijk verloop.
Dit jaar is dat aantal voor het eerst gehaald volgens donoras
sistent A.J.C.C. van Eekeren-Dries, maar de vraag naar dono
ren is constant. In totaal heeft de vestiging Bergen op Zoom
3500 bloeddonoren in het bestand. Daar zitten volgens de me
dewerkers behoorlijk wat Tholenaren bij. Tijdens het 275ste be
zoek van Boone, zijn ook Wim Deurloo uit Tholen, Jessie Aar
den uit Oud-Vossemeer en Kees Opree uit Scherpenisse
aanwezig om bloed te geven. Opree is net 70 geworden en
daarmee loopt zijn donorschap ten einde. Hij geeft sinds zijn
16de bloed. Deurloo sinds zijn diensttijd en mevrouw Aarden
Voorzitter Han Moerland was blij
dat de gemeenteraad onlangs ak
koord is gegaan met de verplaat
sing. „We hebben er vele jaren
over gesproken en ook aan ge
werkt. Als we een paar stappen
vooruit hadden gezet, moesten wc
soms weer achteruit. Nu de raad
groen licht heeft gegeven, moeten
de punten en de komma's in de ak
te nog gezet worden. Over de nade
re uitwerking van de ruilovereen
komst praten we met de
gemeente.."
Aan de andere kant van de Oude
Zeedijk hebben b. en w. aan dc
Koelhuisweg in de Joanna Maria-
polder 1,8 ha grond van mevr. C.
Geluk gekocht voor dc nieuwe ijs
baan en de aanleg van een water
berging en parkeerplaatsen. Voor
een nieuw clubgebouw krijgt de
ijsclub 20.000 euro van de gemeen
te, maar de nieuwe accommodatie
wil de vereniging samen met dc
schietvereniging Prinses Juliana uit
Sint-Annaland gaan exploiteren.
Die krijgt op het ijsbaanterrein een
schietbaan in één van de kades. De
gemeente zorgt voor kades, riole
ring, afrastering, een pomp, gas,
water en licht. Het wordt een gras
ijsbaan van 9000 m2, maar in de
toekomst probeert de ijsclub nog
een verharding aan te leggen. Hier
voor worden allerlei subsidiebron
nen aangeboord en ook het legaat
van Rina Slager wordt hiervoor ge
reserveerd. Wanneer de procedure
voor wijziging van het bestem
mingsplan - de landbouwbcstem-
ming moet in een recreatieve om-
gezel worden - vlot verloopt, kan
de aanleg van dc nieuwe ijsbaan in
augustus 2011 beginnen, zei voor
zitter Moerland. De ledenvergade
ring die normaal veel eerder wordt
gehouden, was pas zo laat omdat
het bestuur moest wachten op het
raadsbesluit.
Bij een ongeval vrijdagmiddag te
gen half vijf op de Thoolse brug
zijn drie auto's beschadigd ge
raakt. De bestuurders, een 26 jari
ge man en een 22-jarige vrouw,
beiden uit de gemeente Tholen, en
een 19-jarige vrouw uil Krabben-
dijkc waren daarbij betrokken. Bij
de aanrijding raakte niemand ge
wond, maar de materiële schade
was zo groot dat dc auto's niet
meer verder konden rijden. De
oorzaak van het ongeval was bij de
politie niet bekend.
Zondagmiddag raakte een 58-jari-
ge Tholenaar zijn rijbewijs kwijt
toen hij rond half vijf 's middags
dc Annavosdijk in Sint-Annaland
was afgereden. Hij bleek met te
veel alcohol op achter het stuur te
hebben gezeten. De man is aange
houden en overgebracht naar het
politiebureau in Tholen. Bij con
trole bleek dat hij ruim vijf keer de
toegestane hoeveelheid alcohol
had genuttigd.
De gemeente gaat de voorlichting
aan kinderen over het onderhoud
van hun gebit voortzetten. Dat
blijkt uit het antwoord van b. en w.
op een vraag van Rina Ligtendag
(CDA). Die wilde weten of er dit
jaar ook weer voorlichting wordt
gegeven op de basisscholen. Ge
bleken was dat Tholen in Zeeland
aan de top staat wat betreft slechte
gebitten. Vorig jaar zijn negen
scholen bezocht om voorlichting te
geven. De gemeente droeg daar fi
nancieel aan bij.
Gezien dc positieve ervaringen
wordt het project herhaald. Bijzon
der is dal hel aan die scholen wordt
aangeboden met het hoogste per
centage kinderen met slechte tan
den, het laagste tandartsbezoek en
het minst aantal keren poetsen. B.
en w. gaan ook proberen om de
zorgverzekeraar mee te laten beta
len aan 1 «jt project.
Het was de bedoeling een foto te maken van de juf met spelende kinderen op de achtergrond, maar geen kind uit de klas van Harriet van den
Dool laat de kans om met de juf op de foto te kunnen schieten. Binnen een mum van tijd stonden ze allemaal om haar heen.
Een 'juf Harriët-speurtocht' in hét
bos bij Bergen op Zoom. Bij basis
school De Veste hebben ze het jubi-
^pum van de juf in stijl gevierd.
Want Harriët is dol op wandelen in
de natuur, naast in de tuin werken,
lezen en zwemmen. „Ik lees bijna
alles wat los en vast zit. houd e^j
van buiten zijn en geeft een uur in
de week zwemtraining aan een
groep kinderen, 's Zomers in de
Spetter en 's winters in zwembad
De Schelp. Eigenlijk vind ik te veel
dingen leuk."
Het eerste jaar na het behalen van
haar diploma werkte Harriët op
verschillende scholen in Gouda.
„Ik had binnen twee scholen diver
se losse functies. Hel was niet ide
aal om mee te beginnen." Ze
schreef brieven aan de lopende
band, maar 's zomers stond dat al
tijd even stil vanwege de schoolva
kanties. Zo werd ze aan het begin
van het nieuwe schooljaar in 1986
bij Dc Veste uitgenodigd op ge
sprek. „Hot heeft nog tot na de
herfstvakantie geduurd voordat ik
in dienst kwam."'
Harriët begon in de onderbouw-
grocp, die toen nog de Stalknech
ten heette. Destijds had de school
nog vier groepen met in totaal zo'n
45 leerlingen. Nu zijn er 37 leerlin
gen verdeeld over onder-, midden-
en bovenbouw, ofwel de Dolfijnen,
de Zeeleeuwen en de -Orka's. „Ik
ben weer terug bij de onderbouw",
zegt de juf. Ze heeft in haar jubi
leumperiode lesgegeven aan alle
voorkomende leeftijden. „Ik kan
niet zeggen welke ik het leukste
vind. Pe onderbouw vind ik op dit
moment erg leuk. Elke groep heeft
zijn eigen leuke dingen. Kinderen
leren lezen vind ik bijvoorbeeld erg
leuk om te doen, maar een biolo
gieles vind ik ook erg leuk."
Het stadje Tholen voelde voor haar
vrijwel direct vertrouwd aan. Veel
mensen vroegen haar of ze wel kon
wennen in zo'n nieuwe omgeving.
„Ik ga naar Zeeland, niet naar
Nieuw-Zeeland", zei ik dan. „Ik
had niet het idee dat ik naar dc rim
boe verhuisde, ik kwam zelf ook
uit een dorp. Je zou zelfs nog kun
nen zeggen dat ik erop vooruit ging
omdat Tholen een stadje is."
De eerste maand woonde ze bij ie
mand in en daarna kreeg ze een be
jaardenflat in de Abraham Crijns-
senstraat. „Daar heb ik nog best
lang gewoond." Nu woont ze sa
men met haar man Kees Tump in
Tholen. Die kende ze al voor ze
naar De Veste ging. Hij is elektro
technisch tekenaar in Rotterdam.
Samen hebben ze drie kinderen:
Annelieke (16), Marlinde (13) en
Florian (10). Dc twee oudsten zit
ten op het Roncalli in Bergen op
Zoom en de jongste zit in groep 7
van montessorischool De Kraal in
Tholen.
Harriët komt uit het Zuid-Holland
se Zevenhuizen. Na haar lagere
school haalde ze haar vwo-diploma
in Zoetermeer. Toen koos ze voor
een opleiding voor het onderwijs.
Ze heeft tot ze haar vervolgoplei
ding moest kiezen niet geweten
welke richting ze op wilde. „De so
ciale kant trok me altijd wel." Ze
bedoelt daarmee onderwijs of
maatschappelijk werk. „Maar wel
gericht op jongeren. Natuur trok
ook erg, maar daar had ik het pak
ket niet voor. Ik was nooit sterk
met wiskunde. Ik had echt het A-
pakket, het pretpakket noemden ze
dat. Maar dat betekende wel veel
boeken lezen en werkstukken afle
veren."
In eerste instantie oriënteerde Har
riët zich op een universitaire stu
die. „Ik ben wezen kijken voor pe
dagogiek aan de universiteit van
Utrecht. Maar vond het gewoon he
lemaal niets. Studies waren toen
ook nog lang: zes jaar. Ik was meer
voor de praktische uitvoering, denk
ik." Ze koos daarom voor de refor
matorische pedagogische academie
de Driestar in Gouda. „Ik kom wel
uit een christelijke hoek, maar niet
reformatorisch. Dit was gewoon
een heel goede school. Ik heb het
er ook erg goed naar mijn zin ge
had. En puur praktisch: ik kon er
op mijn fiets naar toe."
Harriët voelde zich op haar plek.
„Ik was niet iemand die al heel
vroeg dacht, ik word juf." Haar
moeder was kleuterleidster, maar
daar krijgt ze niet veel van mee,
omdat^/ij met dc komst van haar
kinderen vrijwel alleen nog inval-
werk deed. „Het zou best kunnen
dat ik de interesse voor kinderen
van haar heb." In de kerk hielp Har
riët altijd mee met de kinderneven-
dienst en was ze actief met jeugd
werk van de kerk. Ook in Tholen
heeft ze dat nog een poosje gedaan.
Tijdens haar eerste stage komt haar
voorkeur voor het speciale onder
wijs naar voren. „Ik was in mijn
hoofd altijd bezig met degene die
niet meedeed. Ik ben altijd al ge
voelig geweest voor de zwakkere
in de groep. Dat vond ik leuk, daar
wilde ik wat mee. Uitpuzzelen:
waarom lukt het niet?" Ze krijgt de
opdracht om dat laatste helder te
krijgen. „Hoe kan het dan wel? Ik
vond het één van de leukste op
drachten die ik heb gedaan." Ze
maakte een handelingsplan om een
bepaald somtype uitgelegd te krij
gen aan een leerling. Of het werk
te? „Ik zal niet zeggen dat hij het
ineens wel kon, maar hij was op de
goede weg."
Ze heeft het naar haar zin op De
Veste, niet alleen omdat de onder
wijsvorm goed bij haar past, maar
ook omdat het zo'n kleine school
is. „De lijntjes zijn heel kort. Je
kunt bij wijze van spreken vandaag
iets leren en het morgen invoeren.
Je hebt als leerkracht veel invloed
op het hele gebeuren in de school.
Als ik een cursus volg kan ik dat in
een derde van de groepen al invoe
ren. want er zijn maar drie groe
pen." Wat ze ook leuk vindt," is dat
ze alle kinderen kent.
De school heeft zich in de loop der
jaren ontwikkeld en Harriët deed
mee met het volgen van opleidin
gen. „Je blijft dingen bijleren.
Soms weet je het ook niet meteen."
Voor elk probleem wordt een op
lossing gezocht. „De wereld veran
dert, maar onze manier van kijken
is ook veranderd. Kijk bijvoorbeeld
naar computers. Vroeger werkte
bijna niemand daarop of konden
maar weinig mensen daarmee over
weg. Nu valt een kind op als het dat
niet kan. Niet dat kind is veran
derd, maar de omgeving. Er wor
den meer eisen gesteld en ik denk
van sommige kinderen teveel, om
dat we meer van ze verlangen."
Harriët wil die problemen zien op
te vangen. Dat is haar ambitie. „Je
probeert gewoon steeds beter te
worden in je vak." Ze heeft zich
gespecialiseerd in bepaalde pro
blemen, zoals dyslexie. Maar bij
alles geldt een bepaalde aanpak.
„In dit soort onderwijs moet je
heel goed kijken wat kinderen wel
kunnen. Dan kijk je naar wat ze
niet kunnen en elk stapje dat wel
lukt ben je blij mee. Elke keer als
ze eerst iets niet lukt en later wel is
een soort succesmoment. Dan
denk je, yes!"
Ik wil reageren op het voorpagina-
verhaal 'Economische impuls zorgt
voor verkeersdruk en geluidsover
last' in dc Eendrachtbodc van 11
november. De economische impuls
Sint-Maartensdijk hoeft geen over
last te bezorgen als men zich richt
op ook andere pijlers. Eén van die
pijlers is het creëren van een jacht
haven. Een jachthaven in de oude
watergang tot aan de Wal met bij
voorbeeld het oude arbeidsbureau
als ontvangstruimte. Dan praat je
pas over een impuls. Hiermee ver
dwijnt dan wel een vogelgebied,
een broedgebied van rovers (kok
meeuwen) en ratten. De kokmeeu
wen die zich dagelijks voeden door
het eten te stelen van de dieren van
de kinderboerderij. Kunnen zij dit
niet doen, dan verdwijnen ze dc
woonkern in. De aanwezige ratten
roven de eieren en jongen van deze
kokmeeuw. Dus wat moet je met
zo'n door mensenhanden aange
legd vogelgebied?
Ik praat er al jaren over met bur
gers, middenstand en bedrijfsleven
en velen vinden dit een goed plan.
een jachthaven in de oude water
gang. Aangezien hier ook Europese
subsidie voor te verkrijgen is, hoeft
dit de Thoolse gemeenschap niet
veel te kosten. Het levert alleen
maar veel werkgelegenheid op en
dat is nodig. De huidige plannen
voor het komende bungalowpark
zijn mooi op papier, maar moeten
niet ten koste gaan van de recreant
die hier al meer dan 40 jaar re-
creëert en de middenstand goed
weet te vinden. Politiek en be
drijfsleven doe ik een oproep om
de kansen te grijpen en Sint-Maar
tensdijk met zijn omgeving de no
dige impuls te geven die het zo
hard nodig heeft voor alles wat ze
is ontnomen.
Corrie v.d.Horst,
Sint-Maartensdijk.
De wagenmakerij, meer speciaal het
houten wagenwiel, staat maandag
centraal bij de heemkundekring
Stad en Lande van Tholen. A.
Dierkx uit Goes laat op de werk
bank zien hoe zo'n houten wiel voor
de boerenwagen in elkaar wordt ge
zet. Hij vertelt over de vorm en de
stand ervan. Ook de handgereed
schappen worden besproken. Lief
hebbers van dit oude ambacht kun
nen
begint
te te Sint-Annaland.
•>ers van dit oude ambacht kun-
hun hart ophalen. De lezing L
nt om half acht in Dc Wellcvae- I
Elke keer wordt Dick Boone op ongeveer dezelfde plek in zijn arm geprikt om bloed te geven. Dat betekent inmiddels 275 keer een naald in
zijn ader.
ve kanten voor zichzelf aan het
bloed geven. „Het laat zich ook wel
verklaren. In de Middeleeuwen de
den ze al aan aderlatingen. Daar
knapte je van op. Ze deden het al
leen op den duur zo vaak dat het
juist het tegenovergestelde effect
had, maar goed." De veelgehoorde
klacht van duizeligheid na het done
ren van bloed is niet van toepassing
op Dick. „Ik heb er nooit last van en
als ik klaar ben, ga ik meestal direct
naar huis." Sommige donoren ne
men even de tijd om bij te komen en
nemen na hun donatie nog even wat
te drinken in de wachtruimte alvo
rens te vertrekken.
Toen er in 1991 vraag was naar
plasmadonoren, meldde Dick zich
daarvoor aan. Bij plasma-afname
worden de rode bloedlichaampjes
uit het bloed weer teruggegeven aan
de donor. Dan is er ook minder kans
op duizeligheid dan na een vol-
blocddonatie. Bij plasma wordt er
wel een grotere hoeveelheid afgeno
men, 660 ml tegenover 450 puur
bloed. Er staat een klein uurtje zitten
voor. Dick kan voor het plasma ge
ven vaker naar de bloedbank, soms
om dc twee weken, dat is het maxi
mum. maar meestal om de drie we
ken. „Daar heb ik nu ook dc tijd
voor, want ik zit momenteel zonder
werk."
Hij komt uit de automatisering,
werkte 19 jaar als programmeur bij
IBM in Amsterdam, besloot zelf een
bedrijf op te zetten, maar dat ging
ten gevolge van de crisis na de 11
september-aanslag al na enkele
maanden ter ziele. Dat bedrijf was in
Antwerpen gevestigd en daarom
kwamen Dick en zijn vrouw Ada
acht jaar geleden in Scherpenisse
wonen. „We kwamen uit de grote
stad en wilden naar een klein dorp",
is zijn verklaring naast dc reden van
de reistijd. Tot vorig jaar werkte
Dick bij Allied Minerals in Tholen.
Het heeft niet langer dan vijf jaar
mogen duren. „Vorig jaar moesten
ten gevolge van de recessie zes men
sen eruit, daar was ik er één van."
Elke keer als Dick plasma geeft,
doet hij dat via zijn rechterarm.
„Links gaat het teruggeven van de
rode bloedlichaampjes niet zo
goed." En na zoveel keer een naald
in diezelfde arm is er een behoorlijk
litteken op de plek van zijn ader ont
staan. Dat bemoeilijkt het prikken.
Overigens kan de donorassistent
slechts twee keer een prikpoging per
arm wagen. „Vaker kan niet. Als het
misgaat, kan de donor zó weer naar
huis", zegt assistent A.J.C.C. van
Eekeren-Dries. Het stalen buisje dat
via dc naald dc huid ingaat als aan
sluiting op het slangetje waar het
bloed doorstroomt is volgens Dick
minstens 2 millimeter van doorsne
de. Maar hij is niet bang voor de
prik. „Je voelt het wel. maar het doet
niet echt zeer. Als ze met een gewo
ne speld zouden prikken, deed het
meer zeer. Na 30 seconden voel je er
niets meer van."
Het litteken neemt Dick voor lief.
Hij vindt bloed geven belangrijk.
„Als niemand bloed zou geven, zou
het er ook niet zijn. En als je zelf
bloed nodig hebt, vind je het fijn dat
het er is. Dus als je bloed wilt ont
vangen vind ik dat je ook bereid
moet zijn om het te geven."
Graag wil ik reageren op het artikej
in de Eendrachtbode van 11 novem
ber 'Tholenaar wil verhuizen, maar
alles zit muurvast'. Onder het kopje
'In der minne' staat een sprookjesver-
haal van dhr. Droogendijk. Klagers
moeten hun ongenoegen schriftelijk
kenbaar maken, staat er. maar dat heb
ik meerdere malen gedaan. Er staat
ook: 'Die moeten dan allemaal rond
de tafel'. Ik zat daar rond de tafel met
mijn vriendin, mijn buren, een soort
tolk en twee mensen van maatschap
pelijk werk. Afwezig waren twee
keer Castria, gemeente Tholen.
Emcrgis en de politie. En die hadden
toch twee maal een uitnodiging ge
kregen.
Volgens dhr. Droogendijk waren er
geen klachten van de buren, maar die
waren er wel! De buren wilden zich
echter niet met deze zaak bemoeien.
Ik zou me gewoon kunnen laten in
schrijven voor een seniorenwoning
met meer dan 1 slaapkamer. Alleen
ging het feest in Putte (Noord-Bra
bant) mooi niet door. Niets gaat er zo
vlug bij het inschrijven dan dc loon-
strook kopiëren en twee keer 30 euro
van je bankrekening afhalen. Ik vind
dat door deze corporatie eens flink de
bezem zou moeten. Niet een straat-,
maar een stalbezem of een zachte van
1 meter breed; die ruimt lekker.
Voor meer sprookjesverhalen kan de
stichting met de bus van Tholense
Boys (in verband met de bezuinigin
gen) een reis naar de winterefteling
organiseren, waarbij men niet moet
vergeten om de vrienden van huur
dersvereniging Samen Sterk uit te
nodigen. Bij terugkeer kunnen ze
stoppen in Bovendonk te Hoeven,
waar je lekker goedkoop kunt eten en
tegelijk een cursus kunt afspreken:
hoe ga ik met de klant (de huurder)
om. Een goede reis en een vruchtbare
cursus toegewenst.
Jo Aalbrechtse Czn.,
Tholen.
