'Ik moest echt na gaan denken
hoe ik zelf ooit heb leren schrijven'
'De mensen hebben zich uitgeleefd met
dat wat hen op dat moment bezig hield'
Geweldszaak Smurdiek
nóg niet behandeld
~1ï"ziekenhuis
Zonder countryclub wordt
Scherpenisse dood dorp
j Scherpenisse van de
Thoolse landkaart afgevoerd?
Pontje Moerland
vaart eerder
Cliënten Ten Anker in Tholen vormen eigen Kunstroute
Stunten
Donderdag 29 april 2010
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Rapport reclassering ontbreekt nog steeds
JLievensberg
Nikki Menheere uit Stavenisse is schooljuf tijdens stage Zuid-Afrika
Stoeien
„Sommigen hebben nog nooit geschilderd, maar toen
wij ze vroegen, kom eens een keer schilderen, groeide er
een waar kunstwerk uit." De teamleider welzijn van ver
zorgingstehuis Ten Anker in Tholen, mevrouw A. Fok-
kens spreekt haar waardering uit voor de kunstzinnig
heid van haar cliënten. Ze deed dat tijdens de opening
van de tentoonstelling met gedichten en schilderijen van
bewoners en cliënten en foto's van de Poolse kunstenares
Barbara Bukowksa uit zusterstad Ilawa. Ten Anker heeft
zo haar eigen Kunstroute gecreëerd. Die werd maandag
middag officieel geopend door burgemeester W. Nuis.
Schilderclub
Architect
Een kind van zes dat nog niet kan tellen, een 12-jarig meis
je dat nog niet kan lezen en schrijven. Nikki Menheere uit
Stavenisse heeft ze pas leren kennen. De 20-jarige studente
sociaal pedagogische hulpverlening heeft zich zeven we
ken bezig gehouden Zuid-Afrikaanse kinderen met school
achterstand weer op niveau te krijgen. Het was vrijwilli
gerswerk, maar tegelijkertijd ook haar afstudeerproject.
Achterstand
Het openbaar ministerie in Middelburg en de verdediging van een 31-ja
rige verdachte uit Sint-Maartensdijk zijn nog steeds in afwachting van
een reclasseringsrapport. Daardoor is de geweldszaak, die al sinds vorig
jaar 2 december bij de rechtbank speelt, nog steeds niet behandeld.
Raadsman E. Moes vroeg zich don-
derdag nogmaals af waarom de rap
portage zo lang uitblijft. Dat ant
woord kon hij niet rechtstreeks van
de reclassering vernemen, omdat
niemand van de instelling op de zit
ting aanwezig was. De kern van de
zaak is de behandeling van zijn
cliënt in een tbs-kliniek, waarvoor
de reclassering een aantal voorwaar
den moet opstellen. Zodra het advies
er ligt dan kan de zaak worden be
handeld. De man wordt verweten
vorig jaar 25 augustus zijn stiefvader
met een houten steel van een bijl
ernstig te hebben mishandeld, waar
door het slachtoffer zijn rechterhand
brak, een ribbreuk en een beschadig
de nier opliep. Drie weken daarvoor
zou hij zijn stiefvader ook al hebben
mishandeld. Ook moet hij zich ver
antwoorden voor vernielingen.
De strafzaak wordt 4 méi in de raad
kamer van de rechtbank voortgezet.
Dan moet er een uitgebreid en hel
der rapport liggen van de reclasse
ring. Moes, wiens geduld opraakt,
had daar (nog) zijn twijfels over. „Ik
zal er zijn, maar ik heb die dag nog
andere afspraken." De Smurdieke-
naar zit inmiddels bijna negen
maanden in voorarrest in huis van
bewaring De Torentijd. „Ik zou zo
om een schorsing kunnen vragen.
Mijn cliënt klaagt echter niet. Hij
vindt het eten goed en kan goed sla
pen, maar dit kan natuurlijk nooit de
bedoeling zijn", aldus de advocaat.
plakkaatverf hebben gemaakt. De
kinderen van de kinderopvang ko
men regelmatig een bezoekje bren
gen aan Ten Anker. Bewoner en
kind hebben samen een papier be
schilderd. Op veel vellen is er een
afdruk van een hand te zien.
Mevrouw M.J. van der Vlies (89)
heeft ook een handafdruk gemaakt.
Waar haar werk precies hangt, weet
ze niet meer. Ze heeft vroeger nooit
geschilderd, zegt ze, maar haar va
der wel. „Hij was schilder van be
roep, maar hij kon ook leuke dingen
op gewoon een kruik schilderen.
Die verkocht hij dan. Ik heb nog een
kruik waarop hij bloemen heeft ge
schilderd op mijn dressoir staan."
Mevrouw M.J. van Vugt (84) heeft
zelf een vaas met bloemen geschil
derd. „Met 25 rozen. Ik houd van
alle bloemen." Ook zij is pas gaan
schilderen in Ten Anker. Net als de
heer I.C. Vcrmcij (81), die oor
spronkelijk van Sint Philipsland
komt. Hij heeft twee schilderijen
met een huis en eentje met koeien
gemaakt. Dat vond hij z.omaar
mooi. Hij had net zo goed een vis
kunnen schilderen, want hij is 25
jaar visserman geweest.
Bewoonster Hennie Wouters houdt
van taarten, maar ook van roze en
dat heeft ze dan ook tot uitdrukking
gebracht in haar kunstwerken. Ze
heeft twee schilderijtjes met daarop
een taart en flink wat roze gemaakt.
Ze heeft toevallig een trui aan in
precies dezelfde kleur.
Veel mensen roemen de schilderij
tjes van mevrouw C.M. Riedijk-
Paulusse. Zij heeft de molen van
Stavenisse, het dorp waar ze van
daan komt, nagetekend. Ze heeft
drie schilderijen in de expositie,
waarvan twee molens. Eentje is fan
tasie. Op het andere schilderij is een
poes te zien. Met groene ogen. „Ik
had er een keer zo eentje gezien en
dat vond ik mooi, met van die groe
ne ogen." De 91-jarige bewoonster
van Ten Anker had nog nooit in haar
leven geverfd, maar het ging meteen
goed. Ze doet voor het eerst mee
aan de expositie. Mochten er men
sen geïnteresseerd zijn in haar schil
derijen, dan mogen ze ze hebben,
zegt ze met een lach.
vrijdag 30 april
(Koninginnedag)
woensdag 5 mei
(Bevrijdingsdag)
donderdag en vrijdag 13/14 mei
(Hemelvaart)
zijn alle poliklinische afdelingen
én de poli-apotheek
gesloten
iWMÜI
www.lievensbergziekenhuis.nl
AcquwM van dar» aWananlia mO! /vat op pnp gtmkt
Advertentie I.M.
Nikki Menheere heeft Zuid-Afrikaanse kinderen met schoolachterstand begeleid tijdens haar stage.
naliteil en veel mensen zijn ver
slaafd aan alcohol. Veel mensen
durven volgens haar niet te dromen
over een betere toekomst. „Nie
mand heeft werk of geld." Daardoor
houden veel mensen zich bezig met
slechte dingen volgens Nikki. Ze
geeft als voorbeeld een 16-jarige
jongen die heel goed kan rekenen en
goed is in Engels. Hij zou later ar
chitect willen worden, maar je krijgt
hem niet naar school. Iets buiten
school trekt meer dan de drang om
architect te worden. Dromen wor
den in de township door niemand
ondersteund."
Het onderwijzen van kleine kinde
ren vond Nikki erg moeilijk. „Het
kostte zoveel moeite om die klein
tjes iets te leren. Velen hadden con
centratieproblemen en sommige
kinderen konden niet eens hun ei
gen naam schrijven. Ik moest echt
na gaan denken hoe ik het zelf ooit
heb leren schrijven."
Als blanke kreeg ze voorschriften
hoe ze zich moest gedragen in de
townships. „Ze zijn sowieso niet ge
wend aan een blanke en daarom
moesten we ook op onze kleding
letten. Geen 'bling bling' sieraden
aan, geen korte rokken aan en geen
T-shirt met korte mouwen of diep
decolleté. Anders vonden ze je te
provocerend en vroeg je er volgens
de bevolking om om verkracht te
worden."
Op de school wilden alle kinderen
graag aan de haren voelen van de
blanken. „Dat kennen ze niet, van
dat gladde haar."
In de stad kon ze wel doen, wat ze
thuis ook kan, zoals uit eten gaan,
dansen en naar de bioscoop gaan.
„We moesten wel extra goed oplet
ten. Sowieso deden we de deuren
van de auto op slot, zodat ze niet je
portier open konden trekken als je
voor het stoplicht stond. Ook zorgde
je dat je in huis alles goed opborg.
Het huis was beveiligd met tralies
voor de ramen en een nachtalarm."
Nikki ging ook niet alleen over
straat. „Ik denk dat het wel had ge
kund, maar ik heb het niet gedaan."
Het werd afgeraden.
Ze heeft na de zeven weken vrijwil
ligerswerk nog twee weken rondge
reisd door Zuid-Afrika. Be More or
ganiseert ook reizen en daar heeft ze
gebruik van gemaakt. Maar in de
weekenden is -ze ook op pad ge
weest. Zo logeerde ze bij een gids in
Kaapstad. „Dat is zo super mooi.
Echt een prachtige stad." Ze is met
een kabelbaan naar de top van de
Tafelberg gegaan, waar ze heeft ge
wandeld en genoten van het uit
zicht. „Toevallig was het een super
heldere dag. Soms hangen er ook
wolken en dan zie je niet zoveel." In
de buurt van Port Elizabeth bevindt
zich het grootste olifantenpark van
Zuid-Afrika, Addo. „Dat is net zo
groot als België en dat heb ik be
zocht. Er leven roof- en prooidieren
door elkaar, omdat het zo groot is."
Maar ze heeft in andere parken ook
zebra's en giraffes gezien. Ook
heeft ze met leeuwen gestoeid. „We
kwamen in een leeuwenpark en
wisten dat je ook jonge leeuwen
mocht aaien. Ik zag bij binnen
komst twee hele kleine welpjes in
een kooi, dus ik dacht dat die het
wel zouden wezen. Maar het bleken
al grotere dieren te zijn die we
mochten aaien." Ze wijst met haar
hand net iets boven het blad van de
keukentafel om de hoogte .aan te
geven. „Het waren groot uitgeval
len poezen die tegen je been aan
schuren en kopjes geven. Ze waren
heel speels en wilden telkens stoei
en." Ze vond het een bijzondere er
varing. Maar ze heeft ook struisvo
gel gereden en gegeten en een
bungeejump van een 216 meter ho
ge brug gemaakt. „Ik had het al wel
eens in Sint-Annaland gedaan,
maar dat was maar 45 meter." In
Lesotho heeft ze bij traditionele bc-
Na een prachtige en geslaagde her
start van de braderie in 2009 bleek het
dit jaar, mede gezien door het schitte
rende weer, een mooie dag te worden
in Scherpenisse. Echter door een zes
tal klachten van omwonenden werd,
mede door het 'daadkrachtig optre
den' (geen bemoeienis dus van het
college van b. en w. in de Hof van
Tholen) het optreden van de country
club uit Sint-Maartensdijk als onge
wenst bestempeld, dus (onder protest)
afgeblazen. Gevolg: een stille, saaie
markt, verdeeld over een viertal stra
ten van ons dorp. Geen optredens,
geen dans, geen luidruchtige muziek.
Is muziek en dans wellicht te "we
relds" voor een bepaald deel van
Scherpenisse? Resultaat: mopperende
bezoekers van binnen het dorp die op
de langverwachte braderie afkwamen,
zeer zwaar teleurgestelde gezichten
van de (weinige) bezoekers die van
buiten het dorp kwamen. Het "verge
ten" dorp wordt op deze manier de
laatste en fatale nekslag toegebracht
door een enkeling en verwordt tot een
'dood' (lees 'vermoord') dorp.
Want wat wordt de volgende stap van
deze zesling? De eis dat Sinterklaas
eind november op kousenvoeten van
uit de reeds gedempte haven geruis
loos het dorp binnenglipt?
Echter, mopperen onder en tegen el
kaar is gemakkelijk. Tegen deze fatale
nekslagpoging ingaan is een andere
optie. Dus beste mededorpsbewoners,
jullie die Scherpenisse wél een warm
en levendig hart toedragen, al is het
maar voor de een of twee dagen in het
jaar dat Scherpenisse kan .bruisen',
laat je horen en laat je niet koeioneren
dooreen handjevol tegenstanders!
En dames en heren aan de Hof van
Tholen, krab eens flink achter uw
oren, bedenk dat Scherpenisse uil
meer dan zes huishoudens bestaat en
een positieve impuls absoluut en meer
dan ooit kan gebruiken! Luctor et
Emcrgo! Ik wens U allen wijsheid,
kracht en moed!
B. Dullaart,
Scherpenisse.
Het pontje tussen Anna Jacobapol-
der en Bruinisse gaat al in mei in
de vaart. Schipper Kees Moerland
vaart in de maanden mei en juni in
de weekenden vijf keer per dag op
en neer. In juli en augustus zal het
veerpontje zeven dagen per week
varen. De overtocht is bedoeld
voor fietsers en voetgangers. Ver
leden jaar nam de familie Moer
land het initiatief om met het vcer-
i-
pontje te de oversteek over de
Oosterschelde aan te bieden. Toen
werd alleen in juli en augustus ge
varen. Ten opzichte van verleden
jaar zijn de vaartijden iets gewij
zigd. De vaartijden van het pontje
zijn voor dit seizoen als volgt: An
na Jacobapolder 10 u., 1 lu., 13 u.,
16 u. en 17 u. Bruinisse 10.30 u.,
11.30 u„ 13.30 u., 16.30 u. en
17.30 u. In bijzondere gevallen
kan er van het tijdschema worden
afgeweken. Dat is te raadplegen
via www.restaurantveerhuis.nl of
tel. 0167-576046.
f
De 91-jarige mevrouw Riedijk-Paulusse debuteert op de Kunstroute in Ten Anker met schilderijen van molens en een poes.
Maar eerst werden er gedichten
voorgelezen. Fokkens noemde het
kleine wondertjes. En er werd ge
zongen met Margriet van Kempen.
Ook het lied Ik hou van Holland, dat
op het moment elke zaterdagavond
te horen is bij het gelijknamige tele
visieprogramma van Linda de Mol.
De aanwezige bewoners zbngen
spontaan mee, zodra het refrein
klonk. „Ik heb hier in een paar mi
nuten al zoveel moois gehoord, dat
ik op zaterdagavond niet naar Linda
de Mol hoeft te kijken", vond Nuis.
Het is de tweede ke?r dat er een der
gelijke Kunstroute in Ten Anker
wordt gehouden. Leannc Swarthoff,
coördinator welzijn van de SVRZ,
is initiatiefneemster. „Vorig jaar heb
ik gevraagd of de bewoners mee
konden doen met de Kunstroute.
Maar we zaten te ver van het cen
trum van Tholen, dus we mochten
niet meedoen. Daarom heb ik ge
zegd, dan doen we het gewoon zelf,
dan organiseren we onze eigen Kun-
stroutc binnen Ten Anker."
De Poolse kunstenares is op uitno
diging van de stichting Ilawa-Tho-
lcn komen exposeren. Nuis kende
haar werk al, want hij heeft haar
ooit in Polen ontmoet, tijdens een
reisje met de stichting. „Ik heb toen
haar foto's gezien en vond ze schit-
terend. Toen ik dat tegen haar zei,
bracht ze mij in verlegenheid, want
ik kreeg er één mee. Die hangt nu in
het gemeentehuis. Ik heb gezegd dat
ze zelf een keer in Tholen moest ko
men kijken en daar heeft ze nu ge
hoor aan gegeven."
De lichamelijk gehandicapte Bu-
kowska komt vrijdag naar Tholen
en logeert in Ten Anker. Haar foto's
hangen in woonzorgcentrum Da-
lcmhof. De schilderijen en gedich
ten van de cliënten van Ten Anker
zijn te zien in de hal van het verzor
gingstehuis en in de grote zaal. Ze
blijven te zien tot de derde week
van mei.
Nuis vertelde dat er geen thema aan
de expositie is verbonden. „De
mensen hebben zich uitgeleefd met
dat wat hen op dat moment bezig
hield. Dat kan zijn een dier, mode of
een huwelijk." Er heeft een groep
van twaalf cliënten meegewerkt aan
de tentoonstelling. Zij bezoeken el
ke woensdagmiddag de schildcrclub
het Palet in Ten Anker, die geleid
wordt door welzijnsmedewerker
Hanneke Steenpoorte uit Poortvliet
en vrijwilligers Willie Uijl uit Sint-
Annaland en Karin dert Otter uit
Tholen. Uijl schildert sinds tien jaar
bij atelier Jos Boogaard in Sint-An
naland en haar werk is dan ook te
zien tijdens de open dag aldaar op
Koninginnedag. Den Otter volgt
sinds kort een schildercursus bij
Atelier 28 in Tholen. Ze delen hun
ervaring met de bewoners en helpen
met van alles. Uijl is al twaalf jaar
vrijwilligster bij Ten Anker. Voor de
schilderclub wordt van alles uit de
kast getrokken om de bewoners op
ideeën te brengen. „Soms weten ze
niet zo goed wat ze moeten maken
en dan laten we plaatjes zien of een
boek met foto's", vertelt Steenpoor
te.
De gedichten zijn van de mensen uit
de dagverzorging. Er werd eerst een
opsomming gemaakt van wat de
mensen zeiden en zo is er begonnen
met het maken van gedichten, vol
gens Steenpoorte. Zo heeft er een
cliënt een gedicht gemaakt over ad
vocaat. 'Advocaatje met je gele
kleur, stelt ons nooit teleur', is er
een regel uit.
Ook zijn er cliënten van psychiatri
sche zorg die samen met kinderen
van Puk en Muk schilderijtjes met
woners in een hutje van klei gelo
geerd. „Dat was echt primitief, zon
der water en elektriciteit."
Nikki heeft twee dagboeken vol ge
schreven over haar ervaringen. Al
leen tijdens haar verblijf hield ze
een dagboek bij. Daarvoor had ze
dat nog niet eerder gedaan. „Ik
schreef het op, omdat ik bang was
dat ik het weer zou vergeten." Ze is
onder de indruk van het land. „Ik
kan het echt iedereen aanraden er
heen te gaan, echt een mooi land."
Maar ze is niet zo betoverd door
Zuid-Afrika als haar nicht Mariska
Nagelkerke door Saba. Laatstge
noemde werd tijdens haar stage vcr-
Jiefd op het Antilliaanse eiland en
koos ervoor te blijven. Ze woont er
nu een halfjaar. Nikki wil haar gaan
opzoeken als ze haar studie in juni
heeft afgerond. „Maar eerst ga ik
weer een poosje werken, want mijn
geld is op." Nikki werkt bij de bow
lingbaan in Nieuw-Vosscmcer. AJs
ze terug is van Saba gaat ze in Ne
derland solliciteren voor werk in de
psychiatrische zorg. Want dat is wat
ze wil, is ze nu achter. De camping
van haar ouders runnen, ziet ze nu
nog niet zo zitten. „Ik vind het een
mooi bedrijf. Mijn ouders mogen er
trots op zijn, maar ik wil er nu nog
niet voor de rest van mijn leven aan
vast zitten."
zijn.
Maar of jullie, als partijen, er een ron
de tafelconferentie of een vierkante
In het buitenland stage lopen, dat
trok Nikki wel, maar toen ze daar in
het derde jaar van haar studie de
kans voor kreeg, deed ze het toch
maar niet. „Ik moest gelijk een half
jaar. En alleen. Dat vond ik nog een
beetje eng." Het vrijwilligerswerk in
Afrika trok haar meer, omdat dat
voor een kortere periode was. Ze is
halverwege februari met drie mede
studenten van de Avans hogeschool
in Breda naar Port Elizabeth gegaan
om daar aan hun schoolproject te
werken voor hun afstuderen. „Het is
niet de gangbare weg, maar we heb
ben een mogelijkheid gèvonden,
waardoor het wel kon." Ze zijn via
de vrijwilligersorganisatie Be More,
terechtgekomen bij het project Back
2 School, dat arme kinderen weer in
de schoolbanken probeert te krijgen.
Het project beantwoordt aan één
van de acht millenniumdoelen: alle
kinderen naar school.-
Nikki heeft zich in Nederland al
voorbereid op het project, via mail
verkeer met de organisatie. „Ik pro
beerde een beeld te krijgen waar be
hoefte aan is, maar toen ik daar
eenmaal aankwam bleek het anders
te zijn dan ik in gedachten had. Ik
verwachtte niet veel, maar ik had
niet gedacht dat sommige kinderen
niet eens tot tien konden tellen."
De organisatie biedt zelf onderdak
aan de vrijwilligers. Nikki zat met
tien meiden in een huis met alle
voorzieningen, alleen niet vergelijk
baar met thuis bij haar ouders, die
eigenaar zijn van camping Stavenis
se. Ze moest haar kamer met drie
anderen delen. „Je had totaal geen
privacy." Dat was wel even wennen
voor haar. Het huis stond in de stad
Port Elizabeth aan de kust van Zuid-
Afrika. Elke dag moesten de vrij
willigers een half uur met de auto
reizen naar de rand van de stad,
waar het project plaatsvindt. „Het is
in een schooltje in een township,
een soort sloppenwijk."
In twee lokalen van de school zaten
de vrijwilligers van Back2School.
Eén ruimte voor de jonge kinderen,
de ander voor de oudere kinderen.
Het project richt zich volledig op
kinderen die nog nooit naar school
zijn geweest of niet meer gaan. Er
wordt op straat gezocht naar kinde
ren en er wordt met hun ouders ge
sproken om ze te stimuleren hun
kinderen weer naar school te laten
gaan. Als de achterstand van de kin
deren een beetje is ingehaald, gaan
ze terug naar de 'gewone' klas met
Nikki Menheere houdt wel
van een beetje spanning en
avontuur. Ze is lid van het
stuntteam van Arjan van
Zweden uit Tholen. Dat
I houdt in dat ze tijdens voor- I
I stellingen achterop een I
I stuntmotor zit. Met Koning- I
I innedag is ze te zien tijdens I
i een show in Dirksland. 's
I Winters gaat Nikki graag
I snowboarden. ,,We gaan elk
I jaar op skivakantie." Dit jaar
I heeft ze dat gemist vanwege
j haar verblijf in Afrika. Ook j
I haar paard Luna, een vierjari-
j ge Friese merrie, heeft haar
baasje een poosje moeten
missen. „Ik heb haar van
veulens af aan en ben haar
nu een beetje aan het inrij
den, maar ik heb er nog niet
1 zoveel tijd voor gehad.
I I
himmwmmmmmmmmmwmmmmmmmwmmmat
hun leeftijdsgenoten.
Nikki en de andere vrijwilligers
hielden zich bezig met de kleine
kinderen. Ze heeft zich verbaasd
over hun gedrag. „In the townships
geldt survival of the fittest (rechr
van de sterkste, red.). De kinderen
gaan heel ruig met elkaar om en
kunnen bijvoorbeeld niets delen."
Ze geeft een zesjarig jongetje als
voorbeeld die altijd zijn bal bij zich
wilde houden, maar dat niet mocht
tijdens de les. „Hij was ontroost
baar. Hij ging naar buiten, slaan en
schoppen en de tranen stroomden
over zijn gezicht."
Elke morgen als de school begon,
hielden ze een hygiënecheck bij de
kinderen. „We keken of ze schone
handjes en nageltjes hadden, keken
hun oren na en controleerden of ze
schurft hadden of luizen." In het
laatste geval werden de haren van
de kinderen geknipt of geschoren.
„Ook moesten ze hun tandjes poet
sen. Thuis gebeurt dat meestal niet,
dus deden we het maar op school."
De kinderen kregen ook boterham
men in de lunchpauze en als de be
geleiders merkten dat ze niet ge
noeg te eten kregen, gaven ze ook
nog brood mee voor na schooltijd.
Het project moet het hebben van
giften, sponsors en donaties van
vrijwilligers. Maar veel materialen
zijn er niet. Zo gebruikte Nikki een
rek met gekleurde kledinghangers
als telraam. Ze probeerde op die
manier rekenen leuker en makkelij
ker te maken. Dat was ook onder
deel van haar afstudeerproject. Sa
men met haar medestudenten heeft
ze een handboek geschreven om le
ren makkelijker en leuker te maken,
toegespitst op de situatie in de
townshipschool. „We hebben het
zelf bedacht op basis van de dingen
die ze daar hebben." Het handboek
is bedoeld als leidraad voor andere
vrijwilligers, zodat die sneller aan
de slag kunnen. „Het is zo anders
als je daar komt. Je moet echt cre
atief zijn om te zien wat je kunt
doen. Het handboek biedt een beetje
houvast." Voordat de studenten het
handboek maakten, hebben ze aan
de organisatie gevraagd waar er be
hoefte aan was. „Ze deden daar wel
van alles, maar er was nog geen
leerdoel vastgelegd. In het hand
boek staan activiteiten beschreven
om bepaalde vaardigheden te ver
werven. Er zit een sociaal agogische
achtergrond aan vast."
Ze had al een keer een bungeejump in Sint-Annaland gemaakt van 45 meter hoogte, maar in Zuid-Afrika
maakte Nikki een sprong van een brug op 216 meter hoogte.
Hoewel Nikki het belangrijk vindt
dat kinderen een kans krijgen iets te
worden, door ze naar school te laten
gaan, heeft ze er een dubbel gevoel
over. „Als je nadenkt over de ellen
de in de townships, is het echt lastig
om daar een oplossing voor te vin
den. Het is geen kwestie van geld,
maar van instelling. De regering
moet er ook iets aan doen. Kinderen
naar school laten gaan, lijkt me een
goed begin. Maar ja, er is niet ge
noeg werk voor al die kinderen."
Het leven in de townships is hard
volgens Nikki. Er heerst veel crimi-
In de Eendrachtbodc van donderdag
22 april het verslag van het coalitieak
koord van de SGP, PvdA, CDA en
VVD gelezen. Unaniem zijn ze het er
over eens, dat ze de toekomstvisie
Tholen 2025 tegen het licht moeten
houden. En dan vooral de leefbaar
heid van de kleine woonkernen:
Poortvliet, Stavenisse, Oud-Vosse-
meer en Anna Jacobapolder. In dit
opgesomde rijtje ontbreekt er volgens
mij één. Maar ja, wij, als inwoners
van Scherpenisse, kunnen niet bogen
op een supermarkt zoals bijvoorbeeld
Stavenisse, Oud-Vossemeer en Poort
vliet hebben. En ook niet op een
woonzorgcentrum zoals al jaren be
loofd en waar nog geen spa voor in de
grond gestoken is. Wat is er dan ge
makkelijker om dit dorp als kleine
woonkern maar te vergeten. De par
tijen nemen zeker aan, dat de inwo
ners van Scherpenisse de leefbaarheid
van hun kleine dorp allang vergeten
tafelconferentie over houden: die leef
baarheid zijn wij nog lang niet verge
ten. Leg de oren maar eens te luiste
ren bij (vooral) de oudere inwoners;
die vertellen jullie wel iets anders.
Een vraag: Als jullié ons dorp als klei
ne woonkern van de kaart hebben ge
veegd, vergeet dan ook om ons mee te
laten betalen aan al die lasten voor de
grotere woonkernen en zinloze proce
dures tegen schermvliegers!
Ria Teeuw-Suurland, Scherpenisse.
Naschrift redactie: in Bestemming
Tholen 2025 zijn Scherpenisse en
Sint-Maartensdijk als ontwikkelings
kern samengevoegd evenals dat voor
de impulsmaatregelen het geval is; in
Bestemming Tholen 2025 is ook Sint
Philipsland als aparte ontwikkelings
kern opgenomen, evenals Sint-Anna
land. Scherpenisse heeft dus op pa
pier eigenlijk een streepje voor op
Oud-Vossemeer, Poortvliet, Stavenis
se en Anna Jacobapolder.
