Met Hans Ketting verdwijnt gezicht
van de Rabobank in Sint-Annaland
'Iemand waar je veel van houdt,
kun je heel veel van verdragen'
maart
Veiligheid in het geding tussen
Sint-Maartensdijk en Stavenisse
Een dweilorkest
met valse noten
Donderdag 11 februari 2010
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
JLievensberg
Jan Oudesluijs:
Partij van
de Arbeid
Schutse
Dollarbiljetten
Mijnen
Fokzeugen
Vervolg met
Impuls en Rewin
Medewerker dacht in bijna veertig jaar nooit aan verandering van baan
Buizenpost
Fons en Rietje Leemreijze-Borsboom uit Tholen zestig jaar een paar
Administratie zonder de computer! J
Luxaflex
iuoonadviesdag
Ifziekenhuis
DINSDAG 16 FEBRUARI A.S.
(CARNAVALSDINSDAG)
zijn alle poliklinische afdelingen
én de polytheek gesloten,
met uitzondering van de afdeling
spoedeisende hulp
Advertentie I.M.
i
THOLEN
want dc mensen spraken soms heel
zacht omdat niemand hun zaken
mocht horen. Tegenwoordig zit men
daar veel minder mee."
Na het kogelvrije glas is er een tijd
je met een zogenaamde buizenpost
gewerkt. Dan kwam het geld via een
buizensysteem naar de balie. Alleen
hel centrale deel in de bank waar dat
systeem uitkwam, was beveiligd.
Gaandeweg deed dc automatisering
zijn intrede. „Eerst kwam er een
ponsmachine, waarop alle opdrach
ten ingetypt werden. Deden wc dc
verwerking aanvankelijk in eigen
huis, naderhand gebeurde dat alle
maal in Utrecht."
Hans Ketting bewaart goede herin
neringen aan de wekelijkse - later
maandelijkse - zittingen in zorgcen
trum De Schutse. „Ik ging daar elke
woensdag heen. Dan kwamen de
bewoners om beurten bij me om
hun 'zakgeld' op te nemen of andere
zaken te regelen. En wie niet kon
komen, bezocht ik op zijn of haar
kamer. Het was een heel gezellige
tijd." Dat de service verdween,
heeft ermee te maken dat de bewo
ners van De Schutse tegenwoordig
een stuk ouder en meer hulpbehoe
vend zijn dan vroeger. „Nu regelen
hun kinderen veelal de geldzaken."
Ook bij mensen in het dorp die zelf
niet naar de bank konden komen
bracht Ketting geld aan huis. Hij
denkt met plezier terug aan de goe
de contacten met het postkantoor,
dal om de hoek zat. „Met kantoor
houder Piet van 't Hof waren er heel
goede banden. Er zijn duizenden en
duizenden guldens overgestoken,
als een van beiden bijvoorbeeld
krap in het wisselgeld zat." Ketting
maakte de tijd mee dat er nog geen
geldtransporten plaatsvonden. Dc
bank deed het af te storten geld in
zakken die met een lakzegel werden
verzegeld, en bracht ze op het post
kantoor.
Naast geldzaken kreeg hij op de af
deling particulieren te maken met
verzekeringen. „Het hele pakket,
zoals inboedel, opstal en auto." En
ook was hij een reeks van jaren reis
adviseur. „Daar had ik altijd met
blije mensen te maken. En ik mocht
studiereizen naar vakantiebestem
mingen maken om klanten te kun
nen voorlichten." Het vertrouwen in
Ketting was groot. „Er kwamen
mensen bij» me en die zeiden bij
voorbeeld: Ik wil dan en dan weg,
en het mag zoveel kosten. Zoek
maar wat voor me op in Spanje."
Zelfs toen boeken via internet mo
gelijk werd, kozen veel klanten voor
de persoonlijke service. Ze ver
trouwden internet nog niet zo."
Een verandering die best een im
pact had op de klanten, was dc in
voering van de legitimatieplicht.
„Mensen keken nogal eens vreemd
als je ze om een legitimatiebewijs
vroeg. Dan moest je ze uitleggen
dat niet alle medewerkers meer ie
dereen kennen. En dat je aan een
bankpas niet kunt zien of die mis
schien van iemand anders is, met
alle gevolgen van dien. Het gaf
soms irritaties." De legitimatie
plicht heeft ook te maken met vei
ligheid. Net zoals dc regel dat
bankmedewerkers 's morgens bij
aankomst eerst het gebouw inspec
teren. Eén keer heeft Hans Ketting
een poging tot oplichting meege
maakt. Een onbekende man kwam
in de bank en wilde een stapeltje
dollarbiljetten omwisselen. „Hij zei
dat hij zijn legitimatiebewijs in zijn
hotel had laten liggen, maar dat het
in orde was. Ik vertelde dat ik die
legitimatie op het transactieformu
lier moest vermelden. Daarop ging
hij het halen, maar kwam niet meer
terug. En later hoorden we dat de
man was opgepakt met valse bank
biljetten bij zich." Het illustreert
hoe alert bankmedewerkers moeten
zijn. „Viel het bijvoorbeeld op dat
een auto die je niet kende meerdere
keren voorbij kwam. dan noteerde
je het kenteken." En de Sint-Anna-
lander heeft het bankgeheim altijd
hoog in het vaandel gehad. „Ik ben
wat dat betreft erg gesloten. Ook
thuis lazen ze soms dingen in de
krant waarvan ik al eerder op de
hoogte was."
Na de fusie tussen de Rabobankcn
Sinl-Annaland en Poortvliet viel
hij ook wel eens in op het kantoor
in Poortvliet. Uitgerekend toen ge
beurde het, dat hij halsoverkop
naar huis moest omdat zijn derde
dochter werd geboren. „Terwijl de
bevalling eigenlijk pas een maand
later werd verwacht", lacht hij.
Hans Ketting is in eigen dorp zó
bekend van de bank, dat klanten
hem soms op straat aanspreken om
een bepaald iets voor hen na te
zien. Waar hij ook altijd veel waar
dering mee oogstte, was het jaar
lijkse reisje dat dc bank voor de
klanten organiseerde. Niet alleen
de openstelling van het kantoor
veranderde, tegenwoordig kunnen
klanten alleen nog op afspraak te
recht. „En we benaderen ze ook ac
tiever dan vroeger. Verzekerden
bellen we om de drie, vier jaar om
hun polissen na te lopen en dat
wordt erg op prijs gesteld. En zo
worden ook jongeren benaderd als
ze achttien worden, om hun jonge-
renrekening om te zetten."
Geen wonder dat Hans Ketting met
veel genoegen terugkijkt op zijn
loopbaan bij de Rabobank. „Het is
altijd een goede werkgever voor me
geweest", zegt hij. Vanaf I maart
krijgt hij veel meer vrije tijd en zal
het zoeken zijn om die in te delen.
„Nu passen we al een dag in de
week op ons kleinkind. Straks kun
nen we een keertje vaker naar onze
kinderen. Of een keer meer op va
kantie. Verder heb ik een grote tuin
achter ons huis, en daar werk ik
graag in", besluit Hans Ketting.
„Ik ben nog steeds verliefd. Gek hé, op zo'n oude man." Rietje Bors-
boom (87) lacht erbij, maar ze meent het. Ze is al zestig jaar gelukkig
met haar man Fons Leemreijze (86). Ze hebben elkaar in Amersfoort
ontmoet en zijn na diverse verhuizingen in Tholen terechtgekomen. Hij
woont nu in Dalemhof, zij in verpleeghuis Ten Anker. Daar hebben ze
zondag met hun familie hun diamanten bruiloft gevierd.
Rietje en Fons leren elkaar kennen
op dansles. Hij ziet haar wel zitten,
maar er is nog een kaper op de
kust. Zij vind Fons ook wel leuk.
„Alles is leuk aan hem, hoe hij
doet, met andere mensen omgaat.
Het is een apart figuur." Al gauw
kiest Rietje voor Fons. „Ik was al
gauw verliefd op jou", zegt ze. ter
wijl ze liefkozend naar haar man
kijkt. Want dat moet gezegd, dc
liefde spat er na meer dan een hal
ve eeuw samen nog steeds vanaf.
Rietje komt oorspronkelijk uit
Rijswijk. Fons is geboren in Lon-
neker, bij Enschede. In de tijd dat
ze elkaar ontmoeten werkt zij bij
V&D en hij bij een bakker. Ze
trouwen op 2 februari 1950 in Gla-
nerbrug voor de burgerlijke stand
en een paar dagen later, op 6 febru
ari wordt het huwelijk kerkelijk be
vestigd in de katholieke kerk. Ze
gaan dan bij de ouders van Fons in
wonen waar hun eerste kind, een
zoon, wordt geboren. Op den duur
gaat het kriebelen bij Fons. Hij wil
graag in dc mijnen gaan werken en
Limburg vindt hij een mooie pro
vincie. Hij krijgt een baan in
Brunssum, aanvankelijk als machi
nist in de mijn. Daarna op kantoor
als telefonist en vervoerregelaar.
Ondertussen wordt het gezin uitge
breid naar zes kinderen: vier zoons
r
en twee dochters. Zelf komen ze
ook uit een groot gezin. Bij Rietje
thuis waren er negen kinderen, bij
Fons vijf. Overigens wonen nu al
hun kinderen op Tholen. op eentje
na, die woont in Bergen op Zoom.
De familie is uitgebreid met 14
kleinkinderen en drie achterklein
kinderen.
Het gezin Leemreijze-Borsboom is
44 jaar geleden naar Tholen geko
men, omdat beide echtelieden het
boerenleven misten. Ze zijn allebei
van boerenkomaf. Fons en Rietje
gaan in Sint-Maartensdijk wonen,
op een boerderij aan de Provincia-
leweg 1IA. Aanvankelijk begint
Rietje een pluimveehouderij, maar
dat wordt later een varkenshouderij
met zo'n 100 fokzeugen. De boer
derij wordt grotendeels door haar
gerund. Omdat ze een groot gezin
hebben, neemt Fons een baan erbij
bij de grasdrogerij in Schcrpenisse.
'4
Ze voelen zich al gauw thuis op
Tholen. Rietje: „Ik praat makke
lijk. Ik werp me gewoon in het ge
sprek. Dan hoefje niet te wennen."
Omdat haar gezondheid de afgelo
pen jaren achteruit is gegaan, heb
ben Rietje en Fons een apparte
ment gekocht in Dalemhof. Ze zijn
daar in november 2008 gaan wo
nen, maar-al gauw gaat Rietje li
chamelijk en geestelijk achteruit en
wordt ze opgenomen in de verple
ging van Ten Anker. Ze wonen nu
apart, maar ze zien elkaar nog da
gelijks. Ze zouden niet anders wil
len. Rietje is een prater. „Ik praat
graag legen mensen die ik ken.
Maar ik ga niet zomaar bij een
clubje onbekenden zitten. Dat
hoeft van mij niet zo nodig." Dat
geldt voor hem ook. Samen hebben
ze veel lol. Hun geheim: „Iemand
waar je veel van houdt, kun je heel
veel van verdragen. Alleen de lief
de is belangrijk", zegt Rietje. Ze
kijkt naar Fons: „Het gaat nooit uit
hé paps."
de kinderen om over te steken. Echter,
dc enige vcrkccrsrcmmcndc maatre
gel (geparkeerde auto's) mogen nu op
last van de provincie niet meer wor
den geparkeerd. Hierdoor verandert
deze straat in een racebaan. Dc maat
regel is vrijdag 5 februari alleen per
brief (gedateerd op 29 januari) aan de
directe bewoners van deze weg mede
gedeeld. En sinds die tijd hebben een
aantal bewoners al een plekje in de
zijstraten gezocht, zodat er nu te wei
nig parkeerplaatsen zijn in deze buurt.
Dc gemiddelde snelheid van het pas
serende verkeer is gelijk enorm hoger
geworden.
Zoals ik al schreef is deze maatregel
alleen aan de directe bewoners ge
communiceerd en wordt deze ver
meld op de website van de gemeente
Tholen en de provincie Zeeland.
Maar het is niet gepubliceerd in Tho-
lenderwijs in dc Ecndrachtbode. Ook
zijn de scholen niet ingelicht.
De voorjaarsvakantie valt in deze pe
riode, maar is dat veiliger? Normaal
veilig op school. Nu aan het buiten
spelen? De provincie kiest dus voor
de veiligheid van de volwassen weg
werkers, die beschikken over veel vei
ligheidshulpmiddelen ten koste van
dc schoolgaande jeugd.
Hoe kunnen onze kinderen nu nog
veilig naar school. Wij hebben beslo
ten dat onze kinderen niet alleen deze
weg mogen oversteken en dat ze niet
meer van Haestinge alleen naar huis
mogen komen. Wat wordt er echter
voor andere kinderen gedaan. Voor
lichting via de school is wel het min
ste. Tijdelijke verkeersremmers zijn
zo gemaakt. De auto's weer laten par
keren is geen oplossing. Maar simpe
le verkeersremmers als een hoopje
zand met twee reflecterende hekken
zal de snelheid drastisch omlaag bren
gen. Verkeerslichten staan vaak bij el
ke wegafsluiting. Kunnen er niet een
paar worden geplaatst om de kinderen
veilig de weg te laten oversteken?
Dus beste burgemeester, wethouders
en gemeenteraadsleden, de provincie
heeft een onverantwoordelijk besluit
genomen. Wat gaal de gemeente
doen, zodat we deze periode verant
woord door komen?
Gerrie van den Berg,
Sint-Maartensdijk.
Voor mij is het niet zo heel erg moei
lijk om in deze tijd een vergelijking te
trekken tussen een dweilorkest en de
Thoolse politiek. Kennelijk is men
vergeten om een volgens vele burgers
noodzakelijk onderzoek in te stellen
naar mogelijke fouten van bestuur
ders, ambtenaren, adviseurs en
bouwtechnici, betrokken bij de reali
satie van de nieuwbouw van het ge
meentehuis.
Het is nu wel duidelijk geworden dat
een ieder van de bij deze problemen
betrokkenen zich hebben verschanst
in een met sentiment doordrenkte,
per coalitie collectief vastgelegde ge-
dachtengang. Dit met het doel de ont
stane problemen direct op het bordje
van een ander te schuiven om daar
door de functie van volksvertegen
woordiger op een niet te beschrijven
manier te verkwanselen door den
kend in stereotypen menend op deze
manier de zaken voor de Thoolse
burgerij juist te behartigen.
Helaas kun je als burger geen klaar
dere muziek verwachten uit een ge
meentehuis waarvan ten gevolge van
een o.a. slecht ontworpen en niet op
timaal werkend klimaatsysteem geest
en lichaam worden beïnvloed met als
logisch gevolg dat fouten als budget-
overschrijdingen en het vergeten van
vakantiegeld, minder subsidie op een
trapveldje in Poortvliet vanwege het
niet tijdig indienen van eindverant
woording met accountantsverklaring,
al jaren voortslepende wegzakkende
kademuren, foutieve (gedoogde) su
permarktlocaties, (bijna) in zee gaan
met malafide projectbureaus, bewe
ren dat er geen schade is geleden met
bij Icesave gestald vermogen, volhar
den in millenniumgcdachten en geld-
vcrspillende in eenrichtingverkeer lij
kende contacten met een in Polen
gevonden zustergemeente. En toch
wel in deze zeer zorgelijke tijd ervoor
zorgen voor een tijdige verhoging
van de uitkeringen van (mogelijk)
vertrekkende wethouders en anders
zins, niet zijn te voorkomen.
Het dweilorkest dient in het licht van
een verdienende stem van de burger
haar overmoedige muzikale (lees ook
financiële) uitspattingen, met dwa
lende lijder en uitbundig blazende
medeleden en een soms minimale
publieke belangstelling bij voor bur
gers georganiseerde bijeenkomsten,
te stoppen en conclusies te trekken
uit het gevoerde beleid tot heden. An
ders blijft het om maar het bekende
spreekwoordelijke gezegde te gebrui
ken: dweilen met de kraan open.
Verandert er desondanks na de ver
kiezingen van een nieuwe gemeente
raad helaas niets, vergeef mij dan het
zo voor de hand liggende en als open
deur spreekwoordelijke te gebruiken
gezegde dat er dan hopelijk dweilen
genoeg voorhanden zijn.
L. Berrevoets, Tholen.
De gemeente wil de samenwerking
met Impuls Zeeland en Rewin voort
zetten voor de periode 2011 tot 2013.
Dat hebben burgemeester en wethou
ders besloten. De kosten die hiermee
gemoeid zijn, bedragen 2,01 euro per
inwoner van de gemeente Tholen. Re
win en Impuls Zeeland werken samen
in het bevorderen van de regionale
economische ontwikkeling. Dc ge
meente vindt naar aanleiding van een
evaluatierapport dat er mooie resulta
ten zijn geboekt op de onderdelen
economische structuurversterking,
kenniseconomie, promotie en acqui
sitie. Een aantal plannen is nog niet
verwezenlijkt. De gemeente spreekt
van 'allerlei omstandigheden' als oor
zaak en wijst ook de economische si
tuatie van afgelopen jaar daarvoor
aan.
Bij de laatste fusie, de vorming van Rabobank Oosterschelde, kon Hans
Ketting op zijn vertrouwde stek in Sint-Annaland blijven werken. „Je
bent het gezicht van de bank in het dorp, werd er gezegd." Na ruim 39
jaar stopt de 61-jarige Ketting eind deze maand bij de bank. Hij heeft er
een dubbel gevoel bij. „Enerzijds doe ik mijn werk nog ontzettend graag.
Maar anderzijds kan ik mijn loopbaan in goede gezondheid afsluiten."
Op zijn 61ste weer in de boeken
duiken om bijgeschoold te worden,
daar voelt Hans Ketting weinig
voor. De ontwikkelingen in het
bankwezen en dc Rabo-organisatie
vereisen dal wél. Daarom is de Sint-
Annalander blij dat hij gebruik kan
maken van een speciale regeling
voor oudere werknemers. „Ik kan
een halfjaar eerder stoppen, anders
was ik in oktober in de vut gegaan.
Aanvankelijk wilde ik dc veertig
jaar graag vol maken. Maar ik ben
nu nog gezond, iets om dankbaar
voor te zijn. en kijk terug op een
mooie tijd."
Het klantcontact zal Ketting zeker
missen, zegt hij. Hij deed hel graag,
was uitgegroeid tot een vertrouwd
gezicht voor de klanten. „Ze kennen
je door en door. Mij is wel eens ge
vraagd om administratie te gaan
doen, maar daar voelde ik niet
voor." Sinds het kantoor in Sint-An
naland maar drie dagen meer open
is, werkt Hans Ketting alleen nog op
die dagen. Van acht uur tot half zes.
„Door de komst van de geld- en de
betaalautomaat, en internctbankie-
ren. komen steeds minder mensen
naar de bank. Jongeren groeien er
mee op, die weten niet beter." Toch
ervaart Ketting niet dat hel werk on
persoonlijker wordt. „Want dc men
sen die wél naar de bank komen,
helpen we natuurlijk." Ouderen die
binnen stappen en om hulp vragen
bij het opnemen of storten van geld,
staat hij graag ter zijde. Ketting
heeft zo zijn klantjes, vertelt hij. „Er
zijn er die geven je een rolletje
snoep als dank voor je hulp." Hij
draagt ze inmiddels zo goed moge
lijk over aan zijn collega's.
In vier decennia heeft Hans Ketting
het nodige zien veranderen. Drie
verbouwingen maakte hij mee, drie
fusies en een stuk of zes directeu
ren. Toen hij begon, werkten er zes
mensen in Sint-Annaland. Dat
groeide naar twintig, en nu zijn er
nog twee over. „Ik heb gelukkig met
al mijn collega's goed kunnen op
schieten. Natuurlijk is niemand het
zelfde, maar je moet iedereen in zijn
waarde laten." De werksfeer zal er
toe hebben bijgedragen dal het in al
die jaren nooit bij Ketting is opge
komen om naar een andere baan uit
te kijken. „Ik heb mijn werk iedere
dag met plezier gedaan. Kon tussen
de middag altijd thuis gaan eten, dat
was een voordeel." Een blindedar
montsteking hield hem ooit veertien
dagen thuis, maar verder is de Sint-
Annalander nooit ziek geweest.
„Dat is fijn. maar je hebt het niet in
eigen hand."
Kcttings loopbaan bij de bank be
gon nadat directeur Adriaan Gocde-
gebuurc hem aan huis kwam vertel
len dat hij was aangenomen.
Tevoren werkte de Sint-Annalander
enkele jaren op de orderafdeling bij
dc Mayfair in Sint-Maartensdijk.
Alles op de bank gebeurde in die
tijd nog handmatig: dagafschriften
typen en in enveloppen steken, stor
tingen en opnames aantekenen op
groene en rode kaarten, spaarbusjes
tellen, zegels voor het schoolsparen
uitgeven. In dc zomermaanden
zorgde dc veiling voor drukte, met
de lijsten voor uitbetaling voor gele
verde aardappelen. „Het bijschrij
ven van rente was voorbehouden
aan de bestuursleden. Dat mocht het
personeel niet doen." Het was in die
jaren druk met klanten die geld
kwamen storten of opnemen. „De
medewerkers zaten achter kogelvrij
glas en het geld werd via een schuif
je verstrekt. Je moest goed luisteren,
Fons en Rietje Leemreijze-Borsboom zijn na zestig jaar huwelijk nog steeds verliefd.
Sinds wanneer doen we de administratie met de computer?", vraagt
Dirk Teeuw uit Scherpenisse zich af. „Soms roept iets heel eenvoudigs
ineens wat bij je wakker. Die herinnering kan in je geheugen opgebor-
I gen zijn geweest, maar kan ook een gevolg van ooit verkregen informa-
tie zijn. Mijn eigen herinneringen aan de 2e Wereldoorlog zijn beperkt.
Ik ben van 1942. Desalniettemin zijn er veel herkenningspunten die on-
getwijfeld ooit aan me verteld zijn. Zo kwamen enkele dingen me voor
de geest toen we in 2004 de stad Nikel in Noord-Rusland bezochten. Die
stad is gesticht omstreeks 1943 ten behoeve van de wapenindustrie. Dat
die stad daar werd gebouwd had minstens twee basisredenen. In de eer-
I ste plaats bevatte de bodem hel metaal nikkel in ontginbare hoeveelhe- I
den. (De nikkelwinning duurt er heden ten dage nog steeds voort.) Dit
metaal vormt een belangrijke grondstof bij de productie van wapens en
I munitie. In de tweede plaats ligt Moermansk niet ver vem-ijderd. Langs I
deze plaats yond invoer van allerhande oorlogsbenodigdheden en
grondstoffen plaats, die voor de oorlogvoering aan de Russische was:
geallieerdezijde van het Oostfront van vitaal belang waren.
Waarmee verbind je dan dat soort herinneringen Met een voorval
thuis in januari 2010. Een regelmatige bezoekster bij ons is de weduwe
van wijlen onze vroegere dorpssmid Adrie Duine. Ze is thuis nog regel-
matig aan het opruimen en gooit nooit iets zomaar weg. Boeken of
speeltjes brengt ze mee voor onze kleinkinderen, die ze regelmatig ont-
moet heeft. En het ontbreekt zelden aan materiaal dat geschikt is voor
kladpapier of om op te tekenen of te kleuren. Zij gooit het niet zomaar
weg. En ik ben gewend heel goed te kijken wat het precies is. Want het
kan soms heel interessant zijn. Zo ook nu weer.
I Een opschrijfboek met voorraadtijsten. Helemaal blanco weliswaar, I
maar direct herkenbaar, ja, al aan de eerste kolom waar datums dienen
te worden ingevuld. De eerst drie cijfers staan voorgedrukt "194-", dus
duidelijk uit de oorlogsperiode. En dan de verantwoording van materia-
ten die in voorraad zijn. Niet alleen te verantwoorden voor de aanwe-
zigheid, maar ook van welke leverancier ontvangen en voor welke klant
bestemd. Alles aan te geven in kilogrammen, per soort en per onderdeel.
Allemaal grondstoffen die toegepast worden in oorlogstuig. Kolomsge-
wijs te verantwoorden: Lood, Zink, Tin, Roodkoper, Koperlegeringen,
Aluminium en Blik. En dat geordend naar: blokken, bladen, staafjes,
buizen en afval. Ook de herkomst wordt van belang geacht in de kolom
'oud:
Meest frappant is dat elke kolom (het zijn er 21, met ook nog 8 leegJ
I voorzien is van een cijfercombinatie. Deze zijn zodanig dat het geheel I
direct in elke huidige software is in te voeren. De conclusie lijkt me dui-
delijk: Men computerde toen handmatig.
I Te vergelijken met onze ervaring in Rusland toen we daar voor het eerst I
een grote winkel bezochten: Een caissière met een telraam. En vlug. En
juist", aldus Dirk Teeuw uit Scherpenisse.
Stemmen
van lezers
Ik maak mij ernstige zorgen over de
onveilige situatie lussen Sint-Maar
tensdijk en Stavenisse. De provincie
Zeeland is al enige tijd bezig op
N286, de provinciale weg tussen Sint-
Maartensdijk en Stavenisse. Door de
slechte weersomstandigheden zijn de
werkzaamheden uitgelopen. Dc laat
ste fase is aangebroken en daarom
heeft de provincie besloten om de
weg volledig af te sluiten. In verband
met de veiligheid van dc wegwerkers
is dit een veilige keuze. De werk
zaamheden kunnen sneller worden
uitgevoerd en dit is uiteraard finan
cieel aantrekkelijker voor de provin
cie. Het verkeer van Stavenisse wordt
omgeleid via Sint-Annaland. Maar
ook dwars door de kern van Sint-
Maartensdijk langs Sportlaan, Haven,
Wcstvcst. Achter 't Bos en dc Hogc-
weg. Om de doorstroming te bevorde
ren, is in de laatste twee aaneenslui
tende straten aan beide kanten een
parkeerverbod ingesteld. De verwach
ting is dat deze werkzaamheden nog
drie weken gaan duren. Maar aange
zien dc winter niet van wijken weet,
zal dit wel wederom uitlopen.
Dit klinkt allemaal heel logisch. Weg-
medewerkers hebben recht op veilig
werken. Maar hoe zit dat dan met on
ze kinderen? Veel schoolgaande kin
deren wonen ten zuiden van deze om
leiding en scholen bevinden zich ten
ntxtrden van deze omleiding. Ook de
sportaccommodaties, waar tevens de
gymlessen worden gegeven liggen
aan deze omleiding.
Dc Sportlaan heeft al een aantal ver-
keersremmende verkeersobstakels,
verder is er een zebra ter hoogte van
Haestinge en zijn er fietsstroken.
De Hogeweg en Achter 't Bos is al
een drukke weg. Het is een'van de
hoofdaders voor dc bewoners van
Sint-Maartensdijk. Hier zijn normaal
geen snelheidremmers aanwezig. De
geparkeerde auto's functioneren te
vens als verkeersobstakels. Alleen op
rustige tijden ligt de snelheid vaak te
hoog (normaal: 30 km-zone). Maar
over het algemeen is het druk en ligt
de snelheid laag. En is het veilig voor
Het contact met de klanten sprak Hans Ketting in zijn werk bij de Rabobank altijd heel erg aan.
Aanmelden is niet
verplicht, maar u/el
verstandig!
De sfeermaker uan uu; interieur: raamdecoratie!
Alleen vandaag: Gratis utoonaduies van het
LuxaflexTES team (t.w.v.€2$,-) Zu^el?,?ê .j|i M t
Advertentie I.M.
4 - V V
