1
'Voordat ik in dienst kwam, was ik al
aan het werk: praten hoefde niet meer'
'Dit was een hele goede klas,
heel actief en toch goede cijfers'
Vanaf 17 juli
Zomeracties!
Hulde aan het Thools college
Proefjaar
Sociaal werk scoort hoog
1
1
imabo
1
II
Donderdag 16 juli 2009
EENDRACHÏBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Engelstalig
Passende lens
i
Oud-Vossemeerse Titia Geuze jubileert bij Ben van der Heiden optiek
Tennisvakantie
Sterk
Voetstapjes
Calvijncollege Tholen zwaait 50 leerlingen uit bij diplomauitreiking
Op het nippertje
Stemmen
van lezers
Populistisch gebral over welstand,
gelukkig trapt commissie op de rem
Man licht gewond ongeval Vossemeer
Ze houdt van afwisseling en toch heeft ze al 25 jaar dezelfde baan. Titia
Geuze uit Oud-Vossemeer viert haar jubileum bij Ben van der Heiden
optiek in Halsteren. De 47-jarige opticien gaat nog elke dag met plezier
naar haar werk. „Natuurlijk heb je wel eens een baaidag." Het is het
technische dat haar aanspreekt in het vak én de afwisseling. „Alle facet
ten komen voorbij, je bent niet continu met hetzelfde bezig."
Geuze is opgegroeid op de boerde
rij. „De Wouter, dat is voor iedereen
wel een begrip. We hadden met na
me akkerbouw en schapen." Het
buiten zijn, dat is wat haar altijd
heeft getrokken. Maar na de mavo
aan 't Rijks in Bergen op Zoom
kiest ze voor een vervolgopleiding
in de mechanica, omdat ze aanleg
heeft in exacte vakken. „De land
bouwschool kon altijd nog. Ik
dacht, ik ga eerst een vak leren." Ze
gaat naar de vakopleiding voor op
tiek, Christiaan Huygens, en in het
laatste jaar loopt ze stage bij Ben
van der Heiden in Halsteren. Het is
dan 1982 en zij is naast Ben de eni
ge werkneemster in de zaak.
Als ze haar diploma in ontvangst
neemt, besluit ze er een jaartje tus
senuit te gaan. „Ik dacht, dit heb ik
nu voor elkaar, dus ik mag wel even
iets anders ggan doen." Ze wilde
aanvankelijk in het buitenland stage
lopen. „Maar verder dan Duitsland
of België hadden ze niets te bieden.
Daarom bleef ik maar dichtbij huis,
in Halsteren." Ze wil verder kijken
in de wereld en daarom gaat ze na
haar stage naar Australië. Ze gaat
daar negen maanden werken op een
grasmelkveebedrijf op het eiland
Tasmanië. „Dat was het grootste
grasmelkveebcdrijf van Australië.
Ik molk tussen de 500 en 600 koei
en, twee keer op een dag. Eigenlijk
wilde ik naar een schapenbedrijf,
maar dat kon niet. Het was of de
koeien of niet gaan."
De keuze valt voor Australië vanuit
praktisch oogpunt. „Ik wilde ver
weg, maar het liefst Engelstalig, dat
is wel zo handig. Amerika was ik al
geweest, want daar had mijn broer
gezeten. Dus dan maar naar de an
dere kant van de wereld."
Na het werk bij de koeien, reist ze
nog twee maanden rond over het ei
land en komt dan weer naar huis in
Oud-Vossemeer. „Ik dacht, eerst
even bijkomen, de schapen scheren
en bij Ben melden dat ik terug ben."
Ze gaat een praatje maken, maar dat
haalt aanvankelijk weinig uit. Maar
later gaat de telefoon of ze even op
zaterdagmiddag langs wil komen.
„Voordat ik in dienst was, was ik al
aan het werk. Ben dacht, om vier
uur moet het wel lukken, maar hij
had het toch nog druk toen ik
kwam. Ik liep meteen door naar de
werkplaats, maar hij vroeg me of ik
niet even wat klanten wilde helpen.
Ik was slechts een jaar weggeweest,
dus ik moest het nog wel kunnen."
Ben heeft ondertussen zijn conclu
sies getrokken. „Hij zei, praten
hoeft niet meer, je bent al aangeno
men." Na het weekend stond ze al in
de optiekzaak. Ze is officieel op 17
juli 1984 in dienst gekomen.
Titia leert daarna bij voor het aan
meten van contactlenzen. Ze is te
genwoordig de contactlenzenspe-
cialist. „Iedereen heeft zo zijn rol in
de winkel." Zij geeft de voorkeur
aan de werkplaats. „Iets van het be
gin af opbouwen en maken." De
brillen maken ze namelijk zelf bij
Van der Heiden, zoals glazen inslij
pen, monteren en reparaties. „Het
hele plaatje is natuurlijk meten en
we leveren een product dat je hand
matig moet maken af." Toch wil ze
het contact met de klanten niet mis
sen. Als ik de hele dag achterin zou
zitten, zie ik geen mensen, en dat
wil ik toch ook niet. Met mensen
omgaan is ook belangrijk. En een
leuke bril uitzoeken voor een klant
doe ik ook graag."
En dat klanten ook graag door haar
geholpen worden, blijkt tijdens dit
interview. Een aantal klanten wil het
liefst dat Titia even advies geeft, of
een bril afstelt. Ze vinden haar het
beste. Ook collega's komen tijdens
het gesprek om haar mening vragen
over meetgegevens. „Soms heb ik
bijna het idee dat het mijn eigen
zaak is." Daar heeft ze bewust niet
voor gekozen, maar die kans heeft
ze wel gehad toen Ben van der Hei
den met pensioen ging. „Ik ambieer
die verantwoordelijkheid niet." Ger-
rit Atres, die begon als stagiair en
later de tweede vestiging in Tholen
leidde, is nu ook eigenaar van de
winkel in Halsteren, die overigens
aanvankelijk aan de Vogelenzang
zat en nu in de Dorpsstraat. Titia
heeft in Atres een andere baas ge
kregen. „Ik ken Gerrit al jaren, dus
dat is geen punt."
Het werk is door de jaren heen in
principe niet veranderd, maar de
techniek is wel uitgebreider. „Je
kunt tegenwoordig elektronisch me
ten. Daarmee kun je in plaats van
twee punten ineens veel meer me
ten. Je hebt meer mogelijkheden.
De basis blijft nodig, alleen kun je
er meer aan toevoegen. Zo kun je nu
hele fotobeelden van een oog op de
computer vastleggen en de verande
ring van een oog volgen, terwijl je
vroeger alleen meetgegevens in ge
tallen had. Nu dus ook in beelden."
Een ander verschil is de manier van
meten. „Vroeger keek je alleen naar
de top van het oog en nu nemen we
het hele oogoppervlak mee. Daar
mee maak je in theorie een passende
lens, maar je moet altijd naar de
Titia Geuze houdt zich het liefst bezig met het technische gedeelte van haar vak als opticienmaar het is de afwisseling die haar al 25 jaar boeit.
praktijk blijven kijken. Zit die lens
ook prettig? Zo niet, dan kan dat
bijvoorbeeld met de spanning van je
ooglid te maken hebben."
Ze heeft een poosje in Tholen ge
werkt, maar tegenwoordig is ze
voornamelijk in Halsteren te vin
den. Dat heeft te maken met de
werkverdeling over de vestigingen.
Inmiddels heeft Titia vijf collega's
in de Brabantse winkel. Haar jubi
leum is met alle collega's gevierd
door middel van een zeiltocht over
de Oosterschelde en een etentje.
De klanten kennen Titia inmiddels
ook al na al die jaren en sommigen
weten ook wat ze nog meer kan dan
ogen meten. „Er was een keer een
klant die kwam vragen of ik haar an
gorageitjes wilde scheren. Dat wil ik
wel voor je doen, zei ik." Naast het
werk als opticien, dat ze voltijds
doet, draagt ze nog steeds een steen
tje bij aan de boerderij van haar ou
ders, waar haar moeder nog steeds
woont. Haar vader had Texelaars,
waarmee hij één van de topschapen-
fokkers van Tholen was. Hij had tus
sen de 50 en 100 fokooien. Na zijn
overlijden is de schapenhouderij af
gebouwd en alleen de akkerbouw is
nog over. „Dat houdt een buurvrouw
en een collegaboer voor ons bij,
maar met hoogtijdagen springen
mijn broer en ik bij. Ik houd het erf
bij en doe de administratie."
Vroeger reed Titia paard, haar vader
was oprichter van de Eendrachtrui-
ters, maar vanwege ouderdom van
het paard is ze daarmee gestopt. Ze
heeft twee keer een whiplash opge
lopen en daardoor krijgt ze met in
tensief paardrijden last van haar
nek. Ze richt zich nu meer op ande
re sporten, zij het op recreatief ni
veau. Ze tennist bij Eegedima.
„Competitie spelen kan- sowieso
niet, want dat is meestal op zaterdag
en dan moet ik werken." Ze wil ook
nog wel eens een bal over het net
slaan bij volleybalvereniging AVC
en ze skiet graag. „Ik heb allerlei
hobby's, maar het verschuift
steeds." Vroeger speelde ze ook to
neel, bij de plattelandsjongeren, de
Rederijkers en de jaarlijkse feestdag
van De Eendrachtruiters. „Maar
daar heb ik nu geen tijd meer voor."
Tegenwoordig fotografeert ze graag.
„En dan het liefst landschappen. Bij
voorkeur geen mensen." Reizen doet
ze nog steeds graag en dan gaat de fo
tocamera ook mee. „Maar ik ben het
tegenovergestelde van een Japanner.
Mensen vragen soms, was je hele
maal alleen op vakantie, omdat er nie
mand op je foto's staat?" Ze kan erom
lachen. Ze heeft zo haar vaste vrien
dinnen voor elke activiteit of reis die
ze onderneemt. „In het voorjaar ga ik
meestal met een vriendin naar Ierland.
Daar komt zij vandaan. Met een ande
re vriendin ga ik graag op tennisva
kantie. De laatste was in Turkije, 's
Morgens nemen we twee uur les en
daarna hebben we vrij om andere din
gen te doen." Ze is al in veel landen
geweest - Portugal, Griekenland. En
geland. Turkije, Egypte, Malawi, Tu
nesië, Zwitserland. Oostenrijk en
zelfs Duitsland („Voor een korte va
kantie was dat wel leuk") - maar ze
wil nog verder reizen. Ze gaat in elk
geval twee keer op een jaar op reis,
maar haar wens is om langer en vaker
weg te gaan. „De laatste tijd blijf ik
een beetje in de buurt en maak ik wat
kortere reizen. Mijn moeder wordt na
melijk (X)k een dagje ouder en dan wil
ik er liever voor haar zijn. Die lange
vakanties, die komen wel weer. Van
reizen krijg ik nooit genoeg. Je zal
ook nooit aan me zien dat ik naar huis
wil." Ze is dan ook vrijwel nooit voor
bedtijd thuis, zegt ze. „Ik moet er al
tijd op uit, anders merk je dat aan
mijn humeur."
Titia wil nog wel een poosje blijven
werken, maar nogmaals 25 jaar, vindt
ze toch wel te lang. „Doorwerken tot
mijn zeventigste zie ik niet zitten. Ben
van der Heiden zei het ook bij zijn af
scheid: Nou, het was toch altijd leuk,
maar op een gegeven moment is het
genoeg."
„Zoveel jongelui die een diploma hebben behaald. Een groep met zulke
mooie cijfers, dat is toch wel bijzonder", zegt Han Geluk donderdag bij
de uitreiking van de vmbo-diploma's op het Calvijncollege in Tholen. Er
zijn 50 van de 52 leerlingen geslaagd. Zonder herexamens. „Dat heb ik
nog niet meegemaakt", zegt vestigingsdirecteur Peter Kunst. „Dit was
een hele goede klas." De feestelijke ceremonie in de kantine van het
schoolgebouw aan de Zoekweg draaide uiteraard om de behaalde resul
taten. Maar daarbij werd vooral ook stilgestaan bij de rol van God hier
bij. Er werd meerdere malen een dankwoord aan de Heer gericht en de
wens uitgesproken dat de leerlingen Hem blijven volgen.
„Wat kun je nou beter doen op zo'n
avond waarop we met zijn allen bij
elkaar zijn dan de Heere de eer te
geven?", zegt algemeen directeur
A.J. Vogel nadat Kunst de bijeen
komst heeft geopend. Hij roept op
tot het zingen van vers 1 en 2 van
psalm 9, waarbij Paul Heijboer be
geleidt op het orgel, en besluit die
met een dankgebed. „We willen
Gods zegen vragen om de dingen te
kunnen doen die leiden tot Gods
eer." Vervolgens vraagt hij om even
stil te staan en achterom te kijken.
„Stilstaan bij de laatste dingen die
je tegen elkaar zegt, waarmee zeg je
elkaar gedag?" Hij haalt voorbeel
den uit de Bijbel aan, waarbij mo
menten van afscheid worden be
schreven. „Daarbij werd soms ook
een opdracht gegeven."
Hij vertelt van Mozes die voor de
mensen nog een keer de wet van de
Heere voorleest, voordat hij af
scheid neemt. Dan leest hij voor uit
1 Kronieken 28: 5-10. Dat verhaal
gaat over koning David die aan zijn
zoon Salomon vertelt welke belofte
hij van de Heere gekregen heeft.
Dat Hij zegt dat Hij voor Salomon
een vader zal zijn, als hij leeft vol
gens Zijn geboden. Vogel vertelt dat
God die belofte ook aan de leerlin
gen die voor hem zitten heeft gege
ven. „Jullie ouders hebben met jul
lie aan het doopfond gestaan. Toen
heeft Hij beloofd een vader voor jul
lie te zijn. Wat heb je daar tot nu toe
mee gedaan?" Vogel legt uit dat je
sterk moet zijn om te leven volgens
Gods wet. „Wees sterk en doe het.
Maar hoe sterk moet je zijn? Wie
sterk wil zijn, moet zich aan de
Heere vastklampen. Wie stoer wil
zijn, leeft op zichzelf. Die heeft al
verloren. Wie op de Heere ver
trouwt, heeft al gewonnen." Vogel
wenst de leerlingen een bijzondere
toekomst toe. „Doe dat watje wil en
probeer een mooie baan te vinden.
Dat is best allemaal belangrijk.
Maar laat vooral God je weg laten
leiden en verlies hem niet uit het
oog. „Heb de Heere lief. Houdt
mijn geboden. Doe het!"
Psalm 147, vers 6 wordt gezongen
en dan wordt overgegaan tot de di
plomauitreiking door Han Geluk.
„Sommigen hebben een mijlpaal
bereikt met de eerste in het gezin
die een diploma heeft behaald. Bij
mij in het gezin neemt de laatste het
diploma in ontvangst." Hij vertelt
dat hij de leerlingen van deze lich
ting bijzonder actief vond in activi
teiten organiseren. „Het betekent
dat jullie tijd over hadden." Veront
waardigde geluiden klinken uit de
zaal, maar de leerlingen kunnen er
ook om lachen. „Het schuurde ook
wel eens tussen ons, af en toe werd
er met een deur gesmeten, maar het
kwam toch altijd weer goed." Hij
legt uit dat hij bij elke leerling iets
kenmerkends probeert te zeggen,
maar dat hem dat niet bij iedereen
zal lukken. Maar bij de eerste leer
ling is het wel gelijk prijs. „We
dachten niet dat hij het meteen zou
halen", zegt hij als hij Leon Aar-
noudse oproept om zijn diploma op
te halen. De leerlingen krijgen van
dominee Joppe een Bijbel of een an
der boek als ze hun diploma hebben
getekend en hij wenst ze Gods ze
gen toe. Dat mag hij ook doen bij
zijn zoon Matthijs. Het levert de no
dige hilariteit in de zaal op zodra
Matthijs zijn vader een hand geeft
en het boek De Christenreis van
John Bunyan in ontvangst neemt.
Kunst neemt vervolgens, na een
koffiepauze met gebak, het woord.
„We hebben samen de tocht ge
maakt. De voetstapjes gaan nu alle
kanten op." Hij zegt dat hij het ieder
Voor Matthijs Joppe uit Sint-Maartensdijk was het een bijzondere diplomauitreiking, hij krijg het gewilde papier net niet uit handen van zijn
vader, dominee J. Joppe. maar wel een boek en felicitaties.
Het Calvijncollege verwelkomt voor het nieuwe schooljaar 107 nieuwe
leerlingen, dat zijn er vijf meer dan voorspeld. Zij gaan waarschijnlijk,
zodra zij de derde en de vierde klas bereiken, de vruchten van het proef
jaar plukken. De school gaat namelijk in 2010 starten met het vak tech
nologie en met tweetalig onderwijs. Na de zomer beginnen de voorbe
reidingen. Directeur Peter Kunst noemt het schooljaar 2009-20210 een
proefjaar. „We willen het niveau van Engels opkrikken. Het tweetalig
onderwijs op het vmbo is een nieuw fenomeen in Nederland. Wij zitten
bij de pioniers. Dertig procent van de lessen worden straks in het Engels
gegeven. Wiskunde is daar geschikt voor, maar ook de les Engels kan
volledig in het Engels worden gegeven." De effecten van het vak tech
nologie worden getoetst bij de leerlingen die na het examen naar het
mbo gaan. Waar de school ook mee wil starten zijn maatschappelijke
stages. Iedere leerling in de eerste en derde klas gaat dan voor tien uur
vrijwilligerswerk doen naar eigen keuze. „Dat komt vanuit de overheid.
Die wil meer maatschappelijk bewustzijn bij de jeugd creëren. Er is ook
subsidie voor en daar maken we graag gebruik van", aldus Kunst.
jaar een stukje moeilijker vindt om
afscheid te nemen. Hij hoopt dat de
leerlingen de sporen van de Heere
Jezus mogen volgen en dat ze niet
de andere kant opgaan. „De maat
schappij lijkt heel tolerant, maar ik
merk tegenwoordig toch een ver
schil met vroeger. Het zou zomaar
kunnen dal je wordt aangesproken
op je christen zijn. Datje wordt uit
gescholden, omdat je naar een kerk
gaat. Het staat ook in de Bijbel, de
Heere zegt zelf dat de vervolgingen
zullen komen. Maar ik hoop dat de
Heere jullie de kracht geeft om
overeind te blijven." Hij wenst de
leerlingen het allerbeste toe.
Dan is het tijd voor dankwoorden.
Allereerst van de leerlingen. Eline
den Braber uit Stavenisse neemt
daarvoor het voortouw. „We zijn
echt niet altijd zulke lieverdjes ge
weest, maar we hebben het toch naar
ons zin gehad." Ze biedt namens de
leerlingen excuses aan voor als ze
iets verkeerd gedaan hebben en be
dankt de leraren. „We hebben een
goede band met elkaar opgebouwd
en vooral het laatste jaar kende veel
leuke momenten." Ze noemt een
kerstdiner, een reünie voor oud-leer
lingen die de vierdeklassers hebben
georganiseerd en een lesmarathon.
Bij al die gebeurtenissen maakten
leerlingen, waaronder Eline, deel uit
van de organisatie. „Maar zonder de
steun van de docenten was het niet
mogelijk geweest."
Namens de leraren is er ook een
dankwoord. Drie docenten nemen
plaats achter een tafel waarop voor
elke leerling een kaart ligt met een
persoonlijke tekst. Door het oplezen
van anekdotes, wordt duidelijk om
welke leerling het gaat. Zodra ie
mand zich aangesproken voelt, staat
hij op om de kaart en een roos in
ontvangst te nemen. Maar dat gaat
niet altijd goed. Soms staat er nie
mand op die zich herkent in de
woorden, maar op het eind zijn toch
alle kaarten verdeeld. Het levert
soms wat schaamte op bij sommi
gen, vooral als het over verliefdheid
gaat, maar voor het overgrote deel is
er veel lol om de eigenschappen van
bepaalde leerlingen.
Leen Geluk uit Philipsland bedankt
de school namens de ouders. Hij
vertelt dat zijn zoon Jorian het maar
op het nippertje heeft gehaald, om
dat hij weigerde te leren. Na veel
Van de 50 geslaagden van het Calvijncollege gaan er met 26 meer dan
de helft naar het Hoornbeeck college in Goes. De meesten (vijf) kiezen
daar voor de opleiding sociaal pedagogisch werker. Vijf gaan leren voor
verpleegkundige, één daarvan doet dat aan het Kellebeek college. Ook
vijf geslaagden volgen na de vakantie de opleiding voor onderwijsassis
tent en één daarvan doet dat aan het Hoornbeeck in Rotterdam. Vier
kandidaten staan op voor de secretaresseopleiding en één daarvan gaat
dat aan het Zoomvlietcollege doen. Eén leerling gaat sport en beweging
doen, twee administratief medewerker, drie commercieel medewerker
binnendienst, twee sociaal agogisch werken en twee gaan leren voor
verzorgende. Het Markiezaatcollege volgt op grote afstand op de twee
de plaats met vijf leerlingen. Daar gaan de technische studenten naar toe
om te leren voor timmerkracht. assistent installatiemonteur dakbedek
king en autotechnicus. Drie leerlingen gaan naar de havo aan het Cal
vijncollege in Goes. Een enkeling gaat leren voor schipper Rijn- en bin
nenvaart, één wordt maritiem officier, en er heeft een leerling de wens
om kok te worden, een ander schilder en één bedrijfsleider open teelt.
gepraat met de school en zijn zoon
is het toch gelukt, laat hij weten.
Het is voor hem zijn vierde en laat
ste zoon die een middelbare school
diploma haalt. Drie daarvan deden
dat op het Calvijncollege. „Wat me
is bijgebleven is het plezier dat ze,
zonder uitzondering, op deze school
hebben gehad." Hij denkt dat het
komt door de kleinschaligheid,
maar ook door het geloof dat via het
onderwijs wordt meegegeven. „Alle
kinderen herkennen zich hier op
school." Hij vraagt de leerlingen om
vooral door te leren en dat ze dat
mogen doen onder Gods zegen.
Dominee Joppe sluit namens de
raad van toezicht af. „Leerlingen,
ouders, andere belangstellenden.
Wat ik wil zeggen heb ik samenge
vat in een boekje. Geslaagd. Ik wil
naar het Woord toe. Want alleen
daarin kun je het ware geluk vinden.
Ik hoop dat je Gods woord zult blij
ven lezen en zult blijven onderzoe
ken. en dat je ook de dagopeningen
niet zult vergeten." Psalm 146 vers
3 en 4 wordt gezongen en vervol
gens bidt de dominee samen met de
aanwezigen. De leerlingen krijgen
de kans om persoonlijk nog een
woord met hun leraren te spreken en
een hand te geven. Velen maken
daar gebruik van alvorens huis
waarts te keren.
Ze hebben het licht gezien. Hoera!
B. en w. van Tholen gaan zich fel
verzetten tegen de mogelijke komst
van een bovengronds hoogspan
ningsnetwerk over het eiland. „Een
tracé van hoge masten ontsiert het
landschap, dat nog redelijk authen
tiek Zeeuws genoemd mag worden".
Bravo! De hakken in het zilte zand.
Toeristen blijven weg als ze gecon
fronteerd worden met grootschalige
infrastructurele kunstwerken. „Die
hebben we nog niet, die horen hier
niet en die willen we niet" tetteren
de regenten, aangemoedigd door hun
collega's van de Bevelanden. Gelijk
hebben ze! Tenslotte maakt het ei
land deel uit van het nationale land
schapspark de Oosterschelde en die
status vereist dat je respectvol om
gaat met de leefomgeving.
Dit is werkelijk groot nieuws! Ook
voor al degenen die zich verzetten te
gen de komst van een nieuwe genera
tie windturbines bij Stavenisse, bij
Anna-Jacobapolder en Sint-Maar
tensdijk. Het is gedaan met de detone
rende onderbrekingen in het open
Thoolse landschap!
En de inwoners van Sint-Annaland
kunnen weer rustig slapen. Amper 2
jaar geleden trachtte een toen nog
niet verlichte wethouder hen een 10
verdiepingen tellende peperbus te
verkopen als Landmark - een duur
woord dat hem werd ingefluisterd
door projectontwikkelaars en dat
moet verhullen dat het gaat om een
gigantische lichtgevende kolos. Blij
kens de nieuwe visie is ook dat ont
sierende element op de kop van de
jachthaven dus van de baan! Natuur
liefhebbers die zich aansluiten voor
een natte laarzentocht door het onge
repte schorrengebied ten oosten van
Sint-Annaland, kunnen ongestoord
de horizon af blijven speuren: hun
blik zal niet verstoord worden door
een detonerende onderbreking in het
stille landschap.
Blijven de Setallanders nog wel zitten
met de vijf windturbines aan de Oude
Nol, maar dat zal niet lang duren. De
technologische ontwikkelingen gaan
zo snel dat die over luttele jaren niet
rendabel meer blijken. Pardon, ik be
doel: dan zal blijken dat ze nooit ren
dabel zijn geweest. Het staal waaruit
ze vervaardigd zijn, wordt gesmolten
in ovens die branden op steenkool: de
niet geringe hoeveelheid veil' bevat
kwalijke oplosmiddelen; de mensen
die er tegenaan moeten kijken worden
ongelukkig. In een omtrek van 50
km2 is de door het college geroemde
Zeeuwse horizon aangetast. De mi
lieuwinst is dus nul. Bovendien draai
en ze voorlopig niet op gratis wind
maar op tonnen subsidie. De astrono
mische ontwikkelingskosten zorgen
ervoor dat windturbines pas na 20 jaar
werkelijk gaan opleveren waarvoor ze
bedoeld zijn: schone energie. Die bij
de Kreekraksluizen worden na 12 jaar
om redenen van voortschreidend
technologisch inzicht vervangen, dat
meldt het glossy magazine Zeeland
van energie-leverancier Delta. Ze
hadden dus nog 8 jaar moeten draaien
om een begin te maken met het inlos
sen van hun belofte.
We zullen natuurlijk nooit weten on
der welke omstandigheden het colle
ge het wijze besluit heeft genomen
om zich af te keren van de idee dat de
vooruitgang koste wat kost gediend
moet worden. Maar ik vermoed dat
het een zeldzaam bezield moment is
geweest. Een waarachtige geuzen
daad die getuigt van geïnspireerd lei
derschap. Zo'n team van verantwoor
delijke bestuurders zou ieder eiland
zich wensen.
Merkwaardig is wel de zinssnede in
het protest van b. en w. dat zich tot op
de huidige dag geen conflicten vcxir-
doen in het landschap en dat „aanwe
zige elementen die gerelateerd zijn
aan water en de openheid van dat
landschap daar historisch gezien in
thuis horen" Wat bedoelen ze daar
mee'? Die windturbines? Nee toch?
Marcel Warmenhoven,
Sint-Annaland.
Ik schreef hier al eens dat de op
drachtgever buigt als een knipmes als
hij het 'welstandskamertje' verlaat,
immers hij had zojuist een gratis ad
vies gekregen van een, door ons bur
gers betaalde, welstandscommissie
bestaande uit architecten..
Zijn bouwkundig tekenaar knipte
mee: zijn zwart verdiende vakantie
geld was zojuist veilig gesteld. Dat de
commissie zo werkt, werd onomsto
telijk duidelijk uit het verhaal over het
gebouwde landhuis voor de familie
van de Graaf in Sint-Maartensdijk. Zij
waren tevreden over de gekregen ad
viezen. het was er beter op geworden.
Is dat zo?
Raadslid Hoek van de VVD bralde
ook nog wat over de welstand. „Er
zouden drie heren zijn die enz." Popu
listisch tromgeroffel van de bovenste
plank. Slechts kiezerswinst als doel.
Wat jammer toch dat hij zich niet als
echte liberaal profileerde.
„Ieder voor zich, ook in het wel
standskamertje. de commissie voor de
beoordeling, de bouwkundig tekenaar
voor het ontwerp, hij moet het zelf
maar oplossen", zouden zijn woorden
geweest kunnen zijn. Maar daar win
je geen kiezers mee, die worden boos
als ze beoordeeld worden. Meehuilen
met de wolven in het bos dus.
Frappant in deze is het dat een aantal
jaren geleden diezelfde partij, welis
waar van provinciewege, zich uit
sprak over de nieuw gebouwde gara
ge in Poortvliet die het aanzicht van
Poortvliet aardig zou verzieken. Dat
nooit weer" werd er toen gesproken.
Welstand een barrière: vast en zeker,
maar het is het minst van twee kwa
den. Welstand uitbannen is geen op
tie. Waar vroeger de architectuur in
het dorp werd bepaald door de metse
laar en de timmerman als eeuwenoud
ambacht - de mens als de maat aller
dingen - dat kennen we niet meer. Nu
hebben we een aannemer nodig die I
zich bedient van wat de industrie hem
(ons) biedt. Niets is meer onmogelijk
en zouden we daar geen rem op zetten
dan wordt het een chaos van 'voor elk
wat wils'. De bouw is een modever
schijnsel geworden en dat leidt tot ge
drochten. althans dat is wat welstand
vaak te zien krijgt als onbekwamen
zich er mee bemoeien en gelukkig
trappen zij soms op de rem.
De hand in eigpn boezem steken, ho
maar. Liever een beschuldigende vin
ger, dat is veel makkelijker en de in
dustrie zorgt wel voor de olie op het
vuur.
Tom Moerland, Poortvliet.
Bij een eenzijdig ongeval is maandagavond op de Molendijk bij Oud-Vosse
meer rond tien voor elf een 22-jarige bestuurder licht gewond geraakt. De
man raakte in de bocht van de weg af en raakte een boom. Vervolgens vloog
de wagen weer omhoog tegen het talud waar het voertuig tegen een andere
boom tot stilstand kwam. De man werd uit de wagen geslingerd. Omdat niet
bekend was of er nog meer inzittenden waren, werd de brandweer van Tho
len opgeroepen om assistentie te verlenen. Het bleek dat er sprake was van
één inzittende. Brokstukken van de auto lagen verspreid over de weg, het
motorblok lag ongeveer vijftig meter verder. Het slachtoffer was niet met
een aanspreekbaar. Hij werd op een brancard gelegd en door het ambulance
personeel en de brandweer naar de weg gedragen. De man werd met de am
bulance naar het Erasmus medisch centrum in Rotterdam gebracht. In eerste
instantie leek het erop dat de bestuurder - gezien de ravage - er ernstig aan
toe was. Volgens de politie heeft hij geluk gehad. Hij liep enkel wat kleine
verwondingen op aan zijn kin en wat schrammen.
VERVOLG VAN HIKSEDIJK
„En dat is heel gevaarlijk." Volgens
haar is de bestaande route nu ook
goed te gebruiken voor het land-
bouw verkeer. Daar wees ook akker
bouwer Heestermans van de Leguit-
sedijk op die de rou^e gebruikt om
zijn percelen te bereiken. Ook zij
vond dat met de weg onderlangs de
dijk het verkeer in de wijk wordt ge
bracht. „Je krijgt dan ook dat het
verkeer gaat afremmen en optrek
ken."
Voor Jaap de Jager, lid van het da
gelijks bestuur van het waterschap,
was de boodschap na nog geen uur
de reacties van de bezoekers te heb
ben gehoord, ook helder. „Dit moet
zo blijven." Bij het waterschap was
al één bezwaarschrift binnen. Alle
reacties van maandag worden ge
bundeld. Een samenvatting ervan
wordt in september naar de inspre
kers gestuurd. Die kunnen er dan
weer op reageren. In oktober wordt
dan een voorstel gemaakt voor het
dagelijks bestuur.
Bergen op Zoom: Zeelandhaven 7, T 0164 - 27 15 00 www.logus.nl
Advertentie I.M.
