Jubilarissen blijven alleen
thuis als ze zelf jarig zijn
'Als ik het allemaal over mocht doen,
had ik het precies net eender gedaan'
Van Houte Interieur®
Ontwerp nieuwbouw
De Schutse aangepast
Certificaat voor huisvesting
buitenlandse seizoenkrachten
Donderdag 26 maart 2009
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
7
Corrie Jansen-Schot en Bella van Duijvendijk-van de
Hoven zijn veertig jaar lid van het gereformeerd ge
mengd zangkoor Canticum in Tholen. Op de jaarverga
dering donderdag in het Visnet werden ze in het zonnetje
gezet. Ze kregen bloemen en een oorkonde. Ook voorzit
ter Arie Zuiddam kreeg een bos bloemen. Hij is dertig
jaar lid van het koor, maar nog niet lang genoeg voor een
oorkonde. Het koor telt 24 leden. Het aantal mannen is
gegroeid van vier naar zes.
Jansen en Van Duijvendijk veertig jaar, Zuiddam 30 jaar lid Canticum
Ereleden
Setallandse Bertus en Maatje van Vossen zijn zestig jaar getrouwd
Huis voor twaalf bewoners in Oud-Vossemeer
Architectenbureau Jorissen Simonetti uit Maarssen gaat
opnieuw tekenen aan het ontwerp voor de nieuwbouw
van De Schutse aan de Coentjesweg in Oud-Vossemeer.
De welstandscommissie had vooral problemen met het
dak. Dat is volgens voorzitter M. Onrust te plat. Voor het
dagcentrum wil De Schutse een woning bouwen voor het
huisvesten van 12 bewoners, twee groepen van zes.
Tholen neemt in het bestemmingsplan buitengebied de
mogelijkheid om tijdelijke onderkomens te plaatsen voor
buitenlandse werknemers. Daarnaast bestaat er sinds kort
een keurmerk voor bedrijven die buitenlanders in dienst
hebben én huisvesten. Volgens het gemeentebestuur zijn
dat afdoende controlemiddelen voor de kwaliteit van de
huisvesting. Bij een discussie in de commissie samenle
ving over deze problematiek zal een convenant van een
aantal West-Brabantse gemeenten worden betrokken, heb
ben b. en w. toegezegd op vragen van de VVD-fractie.
Bertus van Vossen (84) en
Annaland kennen elkaar
overburen. Hij woonde in t
Molendijk. „Als zij aan d
was, kon ik haar vanaf de
zegt Bertus. Maar pas als M
19 is, kijken ze anders naar
die bestaat nu, na zestig jaai
Op 24 maart 1949 zijn de twee ge
liefden getrouwd. Ze hebben dan al
zeven jaar verkering. „Ik zei altijd,
we trouwen pas als je volwassen
bent", vertelt Bertus. Als Maatje 21
is, gebeurt dat dan ook. „We zijn in
Sint-Annaland getrouwd in het ge
meentehuis en hebben het bij mij
thuis op de Molendijk gevierd",
zegt Maatje.
Woonwagen
laatje Leinse (81) uit Sint-
n kinds af aan. Ze waren
Suzannaweg en zij aan de
achterkant van de woning
>orkant van ons huis zien",
atje 15 jaar oud is en Bertus
[kaar. De vonk slaat over en
ïuwelijk, nog steeds.
Streekromans
Vakantie
Jaap de Jager is
baas over zeedijken
Inzamelen boeken
voor Woord Daad
Driedeling
ra
ra
Energieweg 11J - 4691 SE Tholen - tel. 0166 60 93 33
www.vanhouteinterieur.nl
fenavonden doet komen. Ook het
contact met de andere koorleden
noemen beiden belangrijk. Volgens
Bella zou ze het anders nooit zo
lang hebben volgehouden. „Ik zou
het niet willen missen, maar ik
denk wel eens: word ik niet te oud
met mijn 80 jaar. Maar ik kan de
dagen tellen dat ik niet geweest
ben. Als ik jarig was, bleef ik thuis
en als er familie jarig was dan bleef
ik tot de pauze."
Corrie zong ook altijd graag. „Ik
had een dochter van vier jaar en die
vroeg me vaak of ik Psalm 150 nog
eens wilde zingen. Looft God, met
de trom en fluit. Dat vond ze altijd
zo mooi." Ook zij verzuimt bijna
nooit. „Al zou de koningin ko
men." Ze noemt Canticum één gro
te familie. „Ik ben trouw aan Can
ticum en aan mijn man want we
zijn pas vijftig jaar getrouwd."
Vanwege dat heuglijke feit was
haar man meegekomen en trakteer
den ze op gebak waardoor de
avond een nog feestelijker tintje
kreeg.
Toen ze lid werden van Canticum
telde het koor veel meer leden. Ze
schatten dat er toen meer dan vijf
tig leden waren en in ieder geval
ook veel meer mannen dan nu. Het
gebrek aan mannenstemmen is
vaak een probleem voor de ge
mengde koren op Tholen. Nu heeft
die in de oefenzaal staat. Trofeeën
die deel uitmaken van de geschie
denis van het koor. Voor het optre
den bij de wedstrijden was Corrie
altijd zenuwachtig, vertelt ze. Bella
had daar geen last van. „Nee, ik
stond van kinds af aan op toneel."
Gevraagd naar hun voorkeuren, ko
men ze beiden uit op Weihnachts-
messe van Ch. Gonoud. Ze zingen
ook graag bij de jaarlijkse doden
herdenking op 4 mei bij het monu
ment aan 'het bosje' in het Tholen.
Bella vindt het prachtig. „Het hoort
er echt bij. Het is altijd zo plechtig
en heel stil als wij niet zingen."
Voorzitter Zuiddam (61) kreeg ook
bloemen, maar nog geen oorkonde.
Dat wordt pas gedaan bij het 40-ja-
rig lidmaatschap. Zuiddam kwam
31 jaar leden op Tholen wonen en
bezocht een paar keer een uitvoe
ring van het koor dat toen nog 45
leden telde. „We kenden Annie
Zoeteweij en die vroeg of we mee
gingen. Ik vond het hartstikke leuk
en we zijn blijven hangen. Ik heb
altijd met plezier gezongen. Maar
dat is ook het kenmerk van het
koor. Iedereen beleeft er plezier
aan. Het is een hechte gemeen
schap.'"
Ook voor Zuiddam geldt dat hij
bijna geen repetitieavond mist.
Voor zijn eigen verjaardag en die
van zijn vrouw blijft hij wel thuis.
Drie leden van Canticum werden in het zonnetje gezet, v.l.n.r. Corry Jansen-Schot, Arie Zuiddam en Bella van Duijvendijk-van de Hoven.
„Maar als mijn schoonouders jarig
zijn, dan ga ik toch eerst een halve
avond oefenen."
Vorig jaar zong het koor nog op
een concours in Kapelle. Ondanks
het kleine aantal mannenstemmen,
wordt het koor nog steeds goed be
oordeeld, zegt hij. „De mannen
weren zich zo goed, dat de koor
klank goed is. Met vier mannen
wisten we er toch evenwicht in te
brengen." Wel is het koor kwets
baar, zegt Zuiddam die een baspar
tij voor zijn rekening neemt. De an
deren drie zijn tenoren. „Als er dan
één van de drie tenoren wegvalt,
dan red je het niet met twee teno
ren." Het koor telt drie tenoren:
Kees van Haaften uit Stavenisse,
Kees Jansen uit Sint-Annaland en
Johan Baaij uit Tholen, Wim Pons
uit Oud-Vossemeer en Zuiddam
zijn de bassen. Ook voor Zuiddam
zijn de wat moeilijker liederen, zo
als die van Gonoud favoriet.
Over de toekomst van het koor kan
de voorzitter niet veel zeggen. Het
koor vergrijst. „Dat is een alge
meen beeld. Er zijn mensen van in
de zeventig. De oudere sopranen
kunnen met hun stem niet meer
overal bij. Wat gaat er gebeuren als
die afhaken? Daarom heb je jonge
re leden nodig. Als dat niet meer
gebeurt, dan moet je stoppen, maar
daar houden we nu nog geen reke
ning mee."
Zuiddam is sinds 1990 voorzitter,
daarvoor was hij algemeen be
stuurslid. Op de jaarvergadering
werden D. Mosselman-Jeroense en
M. Dijkslag-Jansen, die vorig jaar
gestopt zijn, benoemd tot ereleden
van de vereniging. Toen Zuiddam
het voorstel bekend maakte, werd
het met applaus begroet. Mevrouw
Dijkslag vroeg zich wel af welke
taken er bij horen. Zuiddam kon
haar gerust stellen. Ze krijgen uit
nodigingen om op uitvoeringen en
de jaarvergaderingen te komen. Ze
mogen naar de repetitieavonden
komen, of gewoon een keer om de
koffie komen. Ze kregen allebei
een bos bloemen, maar dat was
eenmalig, zei Zuiddam: „Dat gaan
we niet elk jaar doen."
Bertus en Maatje zagen elkaar altijd in de Suzannaweg in Sint-Annaland, waar hij woonde en waar de achterkant van haar huis aan de
Molendijk op uitkwam.
Keurmerk en bestemmingsplan afdoende controlemiddelen
Bella van Duijvendijk werd in
1969 na het bijwonen van een
kerstuitvoering in de Gereformeer
de kerk aan de Doelweg lid van het
koor. „Ik vond het zo mooi, maar
ik zong ook altijd al graag, hoor. Ik
kom uit Voorhout bij Leiden en
daar zat ik al in een kinderkoor en
deed toneelstukjes."
Corrie zat al op een koor van mees
ter Burger, vertelt ze. Dat was een
clubje waarvan de leden lid waren
van de Gereformeerde Gemeente.
„Als er wat te doen was, zongen
we samen, maar het is mijn buur
vrouw geweest die me meegeno
men heeft naar dit koor. Ik ben er
begonnen en ik ben er gebleven. Ik
vind het heerlijk om in het koor te
zitten."
Het is niet alleen het zingen dat
beide dames naar de wekelijkse oe-
Waarom ze ineens op elkaar verliefd
werden? „Je bent in een dorp en
kiest een meisje uit hé", zegt Bertus
stellig. Maar dan: „Ik vond haar al
tijd al een leuk en knap meisje."En
dat was wederzijds. „We hebben al
lebei nooit iemand anders gehad",
zegt Maatje. Het verkering krijgen,
ging zoals dat ging zoals in die tijd.
„Op zaterdagavond verzamelde de
jeugd zich in de Voorstraat. Vroeger
was de gezelligheid op straat, want
geld om naar een café te gaan, dat
had de jeugd toen niet. We liepen
zomaar heen en weer en iedereen
stond in plukjes langs de straat en
als je langsliep ging je met elkaar
praten."
Het was zo vlak na de oorlog moei
lijk om een huis te krijgen, maar
omdat Bertus voor Rijkswaterstaat
aan de weg van Zierikzee naar Zijpe
ging werken, kregen ze een woning
in Bruinisse. Bertus heeft de oplei
ding voor waterbouwkundige ge
volgd in Tholen. „Dat heette toen
diploma Zeeland en dat is vergelijk-
-baar het hts-diploma van nu."
Maatje had het enorm naar haar zin
in Bruinisse. Toch gaan ze in 1954
terug naar Tholen, omdat Bertus bij
het aannemingsbedrijf van zijn va
der en opa gaat werken. Na de wa
tersnoodramp in 1953 is er heel veel
werk in die branche. „Ik heb dat al
tijd al willen doen", verklaart Ber
tus. Zijn eerste klus is de riolering
van Stavenisse.
Woningen zijn nog steeds moeilijk
te krijgen en het echtpaar gaat in
een woonwagen in Stavenisse wo
nen. „Die kwam van de kermis in
Bergen op Zoom. Alles zat erin, een
kacheltje en een keuken. En heel
veel spiegels", lacht Maatje die in
Stavenisse is geboren. „Maar daar
heb ik maar gewoond tot ik twee
jaar was. Daarna kwamen we naar
Sint-Annaland."
Canticum er zes op achttien vrou
wenstemmen.
In de veertig jaar hebben de dames
maar weinig wisselingen van de di
rigent meegemaakt. Izaak Riedijk
en Sint-Maartensdijk leidde het
koor heel lang en werd opgevolgd
door Danny Letzer uit Stavenisse.
De dames zijn zeer te spreken over
Riedijk en Letzer. Ze herinneren
zich ook nog de afscheidsavond
van Riedijk waarop diens zoon Ma
rio het stokje even overnam. „Heel
mooi was het. Indrukwekkend,"
zegt Corrie als ze gevraagd wordt
naar de hoogtepunten van de afge
lopen vier decennia.
Het koor doet ook regelmatig mee
aan concoursen. Minder dan vroe
ger. In Middelburg traden ze op in
de stads- en gehoorzaal. Bella wijst
op de kast met bekers en medailles
milie op bezoek te gaan. Op de te
rugweg naar Stavenisse, kreeg
Maatje dan vaak last van heimwee
naar Bruinisse. „Dan zag ik de
lichtjes van Bru." Uiteindelijk ko
men ze toch weer terug in Sint-An
naland. „We hebben ongeveer twee
jaar in de woonwagen gewoond en
die heeft ook nog in de Bierens-
straat gestaan, terwijl ons huis werd
gebouwd." Ze zijn in 1957 op num
mer 62 gaan wonen en daar wonen
ze nog steeds. Bertus vertelt dat het
niet makkelijk was om voor het el
kaar te krijgen daar te mogen bou
wen. „Het was buiten de kom van
de gemeente en daar mocht je niet
bouwen. Maar burgemeester Van
den Bos heeft toen bemiddeld. Hij
kwam oorspronkelijk ook van Bru."
In de tussentijd zijn er twee kinde
ren geboren: Wim ('51) en Coen
('53). De jongste komt pas jaren la
ter: in 1965 wordt Aart geboren.
Bertus grapt: „Het was een nako
mertje, maar ik wilde natuurlijk net
doen als met die andere jongens.
Dan nam ik hem op mijn rug en ren
de rondjes rond de tafel. Maar ja,
dan merkte ik wel dat ik al wat ou
der was." De drie zoons wonen nu
ook alle drie nog in het dorp. De
middelste woont bij zijn ouders. Ze
hebben het aannemersbedrijf Van
Vossen voortgezet. „Vroeger was
het aannemersbedrijf W. van Vos
sen. Nu heet het gebroeders Van
Vossen."
Het bedrijf is Bertus zijn trots. Uit
een persoonlijke tekst van een Bra
bantse burgemeester en een lovend
krantenartikel blijkt de waardering
voor het bedrijf. „We zijn in 1956 in
Bergen op Zoom terecht gekomen
en daar zitten we nog steeds. In
1963 kregen we ook werk voor de
gemeenten Putten, Ossendrecht en
Huijbergen." Bertus laat het briefje
zien dat hij van de toenmalige bur
gemeester van Born, G.K. Swillens
heeft gekregen. 'Er kan maar één de
beste aannemer zijn: de gebroeders
Van Vossen. En zo is dat', schreef
die. In 1989 verschijnt er een artikel
over de aanbestedingen van de ge
meente Ossendrecht. Die gemeente
laat weten dat zij na 25 jaar nog
steeds voor één en dezelfde aanne
mer (Van Vossen) kiest en vergelij-
met burgemeester Van Gils van Os
sendrecht. „Ik rookte altijd Miss
Blanche sigaretten. Veel te veel
hoor. Ze zaten in een kartonnen
doosje. De burgemeester zei tegen
mij: 'Van Vossen, u kunt een klus
van een ton - zeg nu maar een mil
joen - op een sigarettendoosje
klaarmaken.' Hij rookte sigaren en
ik zei dan tegen hem: 'Burgemees
ter, u kunt een raadsvergadering op
een sigarendoosje klaarmaken.'"
Bertus rookte destijds wel 76 siga
retten op een dag. „En een pakje zil
vercheque per week. Het kwam een
beetje door het werk. Als je aan
zo'n riolering bezig was en je hing
onder het gat van een woning, dan
was dat een zenuwslopende klus.
Daarom rookte ik ontzettende veel."
Hij is er van 1973 op 1974 ineens
mee gestopt. „Ik hoestte op een dag
bloed en toen werd ik een beetje be
nauwd."
Maatje is al die jaren huisvrouw ge
weest. „Toen we pas getrouwd wa
ren, heb ik nog even bij de groente
boer gewerkt." Verder heeft ze zich
ontfermd over de opvoeding van
haar zoons, want Bertus maakte lan
ge dagen. „Ik vertrok soms 's mor
gens om kwart voor zes en probeer
de altijd om zes uur 's avonds weer
thuis te zijn. Ik heb nooit verder in
het land klussen aangenomen, zodat
ik 's avonds altijd weer naar huis
kon."
Als Maatje even tijd over had, brei
de ze veel. „Nu niet meer hoor.
Daar zie ik niets meer in." Nu puz
zelt ze graag (woordzoekers) en
leest ze streekromans. Bertus zijn
hobby is tuinieren. Later, in 1973,
komt er een hobby bij: reizen. „We
zijn daarvoor nooit met vakantie
gegaan." Maar als de jongens zelf
standig zijn, gaat het echtpaar met
zijn tweetjes op pad en soms ook
met vrienden. Als ze alleen met
zijn tweeën gaan, doen ze dat op de
bonnefooi. „We gingen overal naar
toe met de auto, want ik rijd
graag", zegt Bertus. Ze zijn onder
andere in Griekenland, Noorwe
gen, Frankrijk en Joegoslavië ge
weest. Dat laatste land is hun lieve-
lingsland. „Dat is prachtig, mooi,
vriendelijk." Bertus vertelt dat ze
kriskras overal doorheen reden en
dat ze nooit onenigheid hadden
over de bestemming. Strandvakan-
ties trekken hen niet. Wel wandelen
door de bergen en de natuur. Eén
keer leverde dat Maatje bijna een
zonnesteek op. „We liepen over
een muur in de hoofdstad van Joe
goslavië en toen kreeg ze last van
de hitte. Het was een hele hete zo
mer. Ik heb toen mijn zakdoek ge
pakt, daar vier knopen in gedaan en
die op haar hoofd gelegd. Dat hielp
wel."
Dat ze van te voren nooit een hotel
bestelden, is wel eens lastig ge
weest. Het ergste was in Frankrijk.
„We zijn toen eerst langs de kust
gereden en daarna het binnenland in
getrokken. We hebben bij wel veer
tig hotels geïnformeerd voor een
slaapplek, maar overal zaten ze vol
en het werd al donker. Uiteindelijk
kwamen we op een verlaten plek en
toen we besloten hadden om maar
in de auto te gaan slapen, vonden
we toch nog een hotel waar ze een
plekje voor ons hadden. Maar toen
we de volgende dag wilden gaan
wandelen, riep de receptioniste van
alles tegen ons. We verstonden er
niets van, want we spreken geen
Frans. We kunnen geen één taal,
ook geen Engels, alleen een beetje
Duits. Uiteindelijk heeft een Engel
se toerist, die ook een beetje Duits
kon, ons geholpen. Het bleek dat we
uit het hotel moesten vertrekken,
want dat ging sluiten."
Het paar gaat vier keer op een jaar
met vakantie. Tot vier jaar geleden.
Dan krijgt Bertus last van zijn hart.
„Ik viel op een avond zomaar van
mijn stoel. Ze hebben me met de
ambulance opgehaald en pas een
dag later kwam ik bij. Ik wist er
niets meer van." Een paar weken ge
leden kreeg hij weer last van zijn
hart. „Toen zijn ze weer met de am
bulance om me gekomen en hebben
ze me zelfs gereanimeerd." Nu zegt
hij dat het goed met hem gaat.
Maatje voelt zich ook redelijk ge
zond. „Wat ouderdomskwaaltjes
he? Ik heb nieuwe knieën en mag
daarom niet meer fietsen. Ik rijd nog
wel met mijn eigen autootje." Ook
Bertus mag nog autorijden. Hij gaat
graag boodschappen doen. Samen
met zijn vrouw of alleen. „Ik ga
graag naar Bergen op Zoom en
laatst ben ik ook even in de Ikea in
Breda wezen kijken."
De twee kunnen het goed met elkaar
vinden. „Anders waren we ook niet
zo lang bij elkaar geweest he?", zegt
Maatje. „Natuurlijk hebben we wel
eens een verschil van mening, maar
dat hoort in een huwelijk. Dan kun
je het daarna altijd weer goed ma
ken."
Volgens Bertus vinden sommige
mensen het zonde van zijn leven dat
hij nooit een ander meisje heeft ge
had. „Ze zeggen je hebt je leven
vergooid. Maar ik zal je eerlijk zeg
gen. Als ik het allemaal over mocht
doen, had ik het net eender gedaan."
Het gebouw wordt ongeveer 27 me
ter lang en 13 meter breed en be
staat uit twee bouwlagen. Op de be
gane grond is plaats voor bewoners
met een zware handicap, op de ver
dieping kunnen mensen wonen met
een lichte handicap, legde architect
M. Terberg uit. Bij het ontwerp is
gekeken naar de bestaande bebou
wing aan de Coentjesweg. Volgens
Terberg wordt die gekenmerkt door
vele vrijstaande woningen die bijna
zonder uitzondering van elkaar af
wijken. Het nieuw te bouwen com
plex voor het dagcentrum volgt de
rooilijn van de bestaande huizen aan
de straat. De ingang komt niet aan
de straatkant maar op het terrein te
genover de ingang van het dagacti
viteitencentrum. Op de begane
grond komen zes kamer. Tussen de
kamers komen de badkamers.
Langs de straat komt een grote ge
zamenlijke woonkamer met keuken,
aangrenzend een bijkeuken, berging
en wasruimte.
De verdieping krijgt grotendeels de
zelfde inrichting. Ook met zes ka
mers en een grote gezamenlijke
woonkamer. De kap van het gebouw
is 'over de eerste verdieping heen
getrokken zodat het visueel één laag
met een kap lijkt'. En dat beeld
komt overeen met het merendeel
van de bebouwing aan de Coentjes
weg. De architect knipt de nieuw
bouw in twee stukken om het min
der als een groot gebouw over te
laten komen, maar te laten lijken als
twee gekoppelde huisjes. Het mid
dengedeelte (dat wat de woningen
koppelt) bestaat voornamelijk uit
Een half jaar geleden besloot de ge
meenteraad om in commissiever
band een keer te discussiëren over
de huisvesting van tijdelijke buiten
landse werknemers in Tholen. Na
dat besluit kwam de VVD ter ore
dat een aantal West-Brabantse ge
meenten over dit onderwerp een
convenant had gesloten. Eén van de
gevolgen daarvan kan volgens de li
beralen zijn dat bedrijven die het
met de regels niet zo nauw nemen,
uitwijken naar andere gemeenten.
'We moeten oppassen dat we door
het convenant niet het 'rioolputje'
van de convenantgemeenten gaan
worden', aldus de VVD die daarom
dit convenant bij de discussie wil
betrekken. Burgemeester en wet
houders hebben daar geen probleem
mee. Ze willen dan tevens aan de
orde stellen of ook Tholen het 'con
venant huisvesting uitzendmigran-
len' moet ondertekenen.
De kern van het convenant is een
uitwisseling van gegevens over
huisvesting van tijdelijke arbeids
migranten. Daarbij zijn de leden
van de aangesloten brancheorgani
saties verantwoordelijk voor de
huisvesting, adequaat toezicht en
een inzichtelijke administratie. Ver
der is afgesproken dat gemeenten
duidelijke en vastgelegde huisves-
tingsregels hanteren, en één aan
spreekpunt aanwijzen voor zaken
rond huisvesting van arbeidsmi
granten. Op die manier krijgen ge
meenten een beter overzicht van de
woonomstandigheden van - een
groot deel van - deze mensen op
hun grondgebied. Volgens b. en w.
Jaap de Jager uit Anna Jacobapolder
heeft zijn eerste openbare optreden
als dagelijks bestuurder van het wa
terschap Zeeuwse Eilanden achter
de rug. Samen met Luitzen Bijlsma
van Rijkswaterstaat gaf hij op 9
maart het startsein voor werkzaam
heden aan de zeewering van de
Kruiningenpolder in Hansweert en
de Zimmermanpolder in Rilland.
De versterking van deze dijkvakken
valt onder het landelijke programma
hoogwaterbescherming.
Binnen het dagelijks bestuur van het
waterschap heeft De Jager waterke
ringen als taak toebedeeld gekre
gen. En daarnaast voor Tholen,
Sint-Philipsland en Schouwen-Dui-
veland de gebiedsaangelegenheden
Het comité Woord Daad houdt
op zaterdag 2 mei een voorjaars-
markt in Stavenisse. Op de markt
worden tweedehands boeken te
koop aangeboden. Het comité is op
zoek naar kinderboeken, theologi
sche boeken, hobbyhoeken en ro
mans. Inleveradressen: Meander
glazen puien. Daardoor valt het vol
gens Terberg minder in het oog. De
architect had ook de twee woningen
in verschillende soorten baksteen
uitgevoerd.
Voor voorzitter M. Onrust was het
maar de vraag of het nodig was om
met de verschillende soorten bak
steen zoveel verschil aan te brengen
om aan te sluiten bij de rest van de
omgeving. Terberg zei dat te hebben
gedaan omdat het toch een fors ge
bouw is waar een fors programma
van eisen in moet worden onderge
bracht. Volgens het bestemmings
plan mag de goothoogte er op zes
meter komen en de nok van het dak
op tien meter.
Volgens Onrust was er in het ont
werp van Terberg geen sprake van
een kap, maar van een plat dak. Zijn
collega T. Jansen vond dat er te veel
diversiteit in het ontwerp was aan
gebracht. Hij noemde het tussenstuk
heel erg uitgesproken. „Het wordt
op deze manier bijna een driedeling
in de breedte."
Onrust stelde voor om er een Franse
kap (gebroken kap of mansarde) op
te maken en niet teveel verschillen
de materialen te gebruiken. Op die
manier komt er volgens Jansen
meer rust in het ontwerp. Terberg
kon zich wel vinden in de opmer
kingen en zei het ontwerp aan te
zullen passen. Hij zou de nieuwe te
kening weer toe kunnen lichten,
maar moet er dan wel weer voor uit
Maarssen komen.
gaat het in Tholen om veel minder
arbeidsmigranten, en dan vooral in
het (fruit)plukseizoen.
Sinds begin maart is er een website
van de stichting Keurmerk interna
tionale arbeidsbemiddeling (SKIA),
met daarop een huisvestingsregister
dat voor belanghebbenden met een
inlogcode toegankelijk is. Dit regis
ter geeft een overzicht van adressen
met keurmerk waar arbeidsmigran
ten gehuisvest zijn. Deelnemers zijn
SKIA-gecertificeerde bedrijven (uit
zendorganisaties, agrarische en in
dustriële bedrijven). Het certificaat
wordt afgegeven na controle en
goedkeuring van zowel het bedrijf
als de huisvesting. Er wordt jaarlijks
gecontroleerd op onder meer vol
doende en veilige woonruimte, me
dische en sociale zorg voor arbeids
migranten, en drank- en drugsbeleid.
Bedrijven met een SKIA-keurmerk
zijn verplicht de adresgegevens van
de werknemers bij te houden en des
gewenst aan de gemeente te vers
trekken. Bedrijven die niet gecertifi
ceerd zijn, kunnen daar door de
gemeente op worden aangesproken.
Er zijn al gemeenten die de SKIA-
norm verplicht hebben gesteld.
B. en w. geven overigens aan dat
hanteren van het keurmerk en on
dertekenen van het convenant niet
garandeert dat de huisvestingssitu
atie van de arbeidsmigranten volle
dig in beeld komt. Een deel blijft,
aldus het college, 'gehuisvest door
min of meer malafide bedrijven'.
Deze kunnen, als gevolg van de ge
gevensuitwisseling, wel gemakke
lijker achterhaald worden.
ten aanzien van beheer en onder
houd van wegen, waterlopen en wa
terkeringen. De andere Thoolse
hoofdingeland, Jacob Mol uit Sint-
Maartensdijk, kreeg laatstgenoemde
taak toebedeeld voor Walcheren en
de beide Bevelanden. Hij maakt bo
vendien deel uit van de stuurgroep
fusie, die het samengaan van
Zeeuwse Eilanden en Zeeuws-
Vlaanderen voorbereidt.
Het algemeen bestuur heeft on
langs, op initiatief van de VVD-
fractie, de historische bestuurlijke
namen weer ingevoerd. Leden van
het algemeen bestuur heten daar
door weer als vanouds hoofdinge
land, en leden van het dagelijks be
stuur gezworene. Ook wordt voor
het algemeen bestuur weer de ver
trouwde naam algemene vergade
ring gebezigd.
laan 210 in Tholen (tel. 612877),
Wilhelminastraat 2 in Poortvliet
(662561), Sluiswegeling 4 in
Scherpenisse (662561), W. Booth-
straat 44 in Sint-Maartensdijk
(662264), Bos 13 in Stavenisse
(692657), Bierensstraat 37 in Sint-
Annaland (673619), Molenstraat 42
in Oud-Vossemeer (672837) en
Mosselkreekstraat 31 in Sint-Phi
lipsland (572883). Meer info: J.J.
Westdorp, tel. 692657.
's Avonds fietsten de twee wel eens ken niet nodig vindt.
naar Sint-Annaland om bij hun fa- Bertus had dan ook een goede band
[iï
w
n
7
Advertentie I.M.
