Van huiskamerwinkel naar zaak
met meer dan vijftig merken
'Achteraf reageren
is weinig zinvol'
'We weten ons afhankelijk van
Gods zegen, niet van rollende euro'
Quist Schoenmode al een kwart eeuw in Sint-Maartensdijk
Donderdag 18 september 2008
EENDKAL.li I BODE, DE THOOLSE COURANT
Quist Schoenmode in Sint-Maartensdijk bestaat 25 jaar.
In de winkel in de Ds. de Bresstraat hangen kleurige
slingers. Het is de enige schoenenzaak in de smalstad.
Toen Ad Quist in 1983 in het dorp begon om voor zich
zelf te beginnen, waren er nog twee verkooppunten. De
tijden zijn veranderd. Quist heeft inmiddels - naast het
moederbedrijf in Tholen - vestigingen in Bruinisse, Stap
horst, Zwolle, Barendrecht Numansdorp, Kootwijker
broek, Nunspeet en Opheusden.
i Zwart verven i
Kapper
Niet opdringen
Tegenslagen
7
J Arme kindertjes
Volgens wethouder Van Dis komt het door de vergader
cyclus van raad en commissies. Maar feit is dat meerdere
leden van de commissie samenleving er grote moeite
mee hadden dat van hen een reactie op de begroting
2009 van de GGD werd gevraagd terwijl die eind juni al
door het GGD-bestuur was vastgesteld. Te meer omdat
burgemeester en wethouders van Schouwen-Duiveland
al in mei een voorstel voor de raad hadden geformuleerd.
Directeur Jos Schot van Profielnorm kiest voor nieuwbouw in Tholen
Emoties
Eenmanszaak
Hoogmoed
'Cijfers enquête
geven niet oorzaak'
Huishoudelijke hulp
lichter en goedkoper
Ad Quist en zijn vrouw Mientje (links) met de verkoopsters Jacoba van de Burgt-Knulst, Nadika Aarnoudse (vooraan) en Heieen van de
Breevaart rechts).
Het jubileum wordt gevierd in een
periode dat schoenen- en kledingza
ken onder druk staan en naar andere
wegen moeten zoeken om te overle
ven. Quist: „Het dorp is eigenlijk te
klein voor een schoenenwinkel,
maar als ondernemer zie je overal
mogelijkheden. Ik denk dat we met
de schaalvergroting en de formule
voor nieuw en outlet (restpartijen)
een goed antwoord hebben gevon
den."
Hoe anders was het in 1983 toen
Quist in de Kaaistraat het pandje
kocht waar nu de shoarmazaak in is
gevestigd. In de straat was toen ook
een kledingzaak. Midi Mode, geves
tigd. Smurdiekenaars konden voor
schoenen nog terecht bij de speel
goedzaak van Den Engelsman aan
de Markt die ook schoenen verkocht
en bij het 'schoenenvrouwtje', me
vrouw Stoutjesdijk die aan huis
schoeisel verkocht. „Dat is nu on
voorstelbaar."
In de Kaaistraat betrok Quist een
klein pandje. „Het was passen en
meten. Het was niet meer dan een
kleine huiskamer. Er stonden zoveel
mogelijk schoenen uitgestald. Daar
boven, tot aan het plafond, stonden
de schoenendozen. Toen oud-raads
lid Jan de Bres in die tijd de winkel
bezocht, keek hij bedenkelijk naar
boven. Naar al die schoenendozen,
die een beetje naar voren helden. Is
het hier wel veilig?, vroeg hij zich
af."
Het was de tweede winkel van Quist
op het eiland. De eerste staat in
Tholen. Quist had eerst gewerkt op
de Amrobank in Halsteren en daar
na bij Huybregts Meubelen in de
zelfde plaats. „Maar ik wilde wat
anders. Tussen de Brabanders is het
toch anders werken. Het ging krie-
r i
I I
i i
l In de loop der jaren heeft
I Quist vele vaste klanten ge-
I kregen. Er was zelfs een klant
I die 25 keer dezelfde soort
I schoenen kocht. Het was een
I zwarte werkschoen waar een j
licht randje aan zat. „De klant
vroeg of we het randje zwart
wilden verven. Dat was elke
keer hetzelfde verzoek. Op
den duur zeiden we het zelf
als hij om de schoenen kwam:
randje zwarte verven zeker?"
I I
beien. Ik solliciteerde naar de func
tie van bedrijfsleider elders in het
land, maar mijn vader dacht dat er
wel mogelijkheden waren voor een
nieuwe winkel in Sint-Maartens
dijk."
Quist kende de schoenenbranche
van huis uit. Vanaf zijn twaalfde
hielp hij al mee in de winkel, na
schooltijd en op zaterdagen. „Ik
wilde vroeger graag op zaterdag bij
mijn vader werken. Het maakte me
niet uit of ik er iets mee verdiende
of niet. Ik vond het mooi omdat ik
schoenen mooi vind."
Om klanten te winnen voor de nieu
we winkel in Sint-Maartensdijk was
het hard werken geblazen, zegt hij.
Om kosten te besparen werden de
folders persoonlijk rondgebracht.
Niet alleen in de smalstad, maar ook
in Scherpenisse en Stavenisse. Zijn
vrouw Mientje deed mee. „Het was
niet zonder risico. Eén keer sprong
er een hond dwars door de ruit van
een voordeur toen ik een folder in
de brievenbus stopte." Het liep goed
af omdat de eigenaar de hond in be
dwang hield. Quist kan er nu wel
om lachen maar schrok er toen wel
even van.
Het rondbrengen van folders had
wel succes, want de winkel kreeg
steeds meer klanten. Na enige tijd
sloten de andere verkooppunten in
het dorp en werd er al snel een
pandje gehuurd aan de overkant,
voor de opslag van schoenen.
Na twee jaar verhuisde Quist naar
de Ds. de Bresstraat. In de voorma
lige winkel van Sonke, was meer
ruimte. „De Thoolse koopjeskrant
had er ingezeten en Mart van Houte
had er meubels staan. Daar kon ik
het van huren en dat doe ik nog."
Het was met 80 vierkante meter
heel wat ruimer bemeten. Toen ook
later zijn buurman, kapper Piet van
Ast, vertrok naar de Kaaistraat werd
ook deze ruimte bij de winkel ge
trokken en ingericht als kinderafde
ling. Dat leverde ook boven meer
ruimte op. Daar staan zelfs nog de
rekken die in de Kaaistraat naar vo
ren helden.
Inmiddels werd ook een aantal
broers actief in de schoenenbran
che: Johan Quist begon in Bruinisse
en heeft nu een reparatiezaak in
Middelburg, Jan Quist in Halsteren
en Herman Quist in Numansdorp.
Broer Erik nam de zaak in de Brug
straat in Tholen over van Quist seni
or. Voor al deze vestigingen deed de
zaak in Sint-Maartensdijk dienst als
centraal magazijn. „We zijn toen
ook landelijk actief geworden door
mee te doen aan de beurs Wegwijs
in de Jaarbeurshallen in Utrecht.
Daar komt vooral de achterban van
het Reformatorisch Dagblad naar
toe. Gemiddeld komen er 80.000
bezoekers. Wij zijn de enige stand
houder met schoenen. Het is wel
een hele klus want we gaan er met
3000 tot 5000 schoenen naar toe. Je
moet in een paar dagen tijd er een
hele winkel inrichten. We rijden er
heen met een vrachtwagen en op
legger. Daar doen we voor de
twaalfde keer aan mee. Dat levert
naast vaste klanten ook andere con
tacten op."
Op deze beurs kreeg Quist kennis
aan een collega winkelier in Zwolle.
„We werden bijvoorbeeld ook over
gehaald om een winkel te starten in
een nieuwe winkelcentrum in 's
Gravenpolder. De collega winkelier
in Zwolle kreeg een auto-ongeluk
en werd gedwongen te stoppen. En
zo hebben we in 2000 Krisman
schoenmode gekocht."
Vanaf die tijd rijdt Quist iedere
week de ruim twee uur durende rit
naar het noorden. Het bleef echter
niet alleen bij Zwolle. Quist begon
ook met outletstores in Zwolle,
Nunspeet, Kampen en Dalfsen.
„Dat waren tijdelijke winkels. Er
kwam veel protest tegen van winke
liers uit de weide omgeving. Door
in gesprek te gaan, hebben we nu
een andere opzet: nieuw en outlet.
Een outlet is beperkt tot de verkoop
van de oude collectie. Leveranciers
kunnen nu ook hun nieuwe collectie
aanbieden. We hebben nu geen pro
blemen meer. Verkopen via outlet is
omstreden. Het zijn vliegende win
kels. We hebben het geprobeerd,
maar het is niet interessant. Er zit
ook vaak nog een makelaar tussen
die provisie wil."
De formule is omgezet in perma
nente winkels in Staphorst, Nun
speet, Opheusden, en Bruinisse. Er
worden oude voorraden uit de win
kels van Quist verkocht (Sint-Maar
tensdijk, Tholen, Numansdorp, Ba
rendrecht, Zwolle en Kootwijker
broek), maar ook partijen van fabri
kanten.
Quist staat al tien jaar niet meer in
de winkel om schoenen te verkopen.
„Op een gegeven moment wordt de
organisatie te groot. In alle winkels
samen werken 70 mensen. De auto
matisering is ook een belangrijk on
derdeel. We hebben op deze manier
inzichten in de voorraden. Alle filia
len zitten op een server op het
hoofdkantoor in Sint-Maartensdijk,
zodat ze allemaal kunnen zien wat
waar nog in voorraad is." In alle fi
lialen zijn bedrijfsleiders aangesteld.
„Ik geef ze de vrijheid om zaken in
te kopen. Het is heel belangrijk dat
er betrokken personeel is."
In het begin reisde Quist met de
trein naar Zwolle en nam hij zijn
laptop mee om onderweg te kunnen
werken. „Maar als je dan echt iets
mee wilt nemen, dan moet je toch
met de auto. Ik probeer de files te
vermijden. Ik ga 's ochtends later
weg en kom dan ook 's avonds later
terug.
Zijn oudste dochter Lenie doet de
personeelsadministratie voor alle
vestigingen. Ze werkt vanuit Rijs-
sen waar ze woont. Zijn 16-jarige
zoon Jan Quist zit nog op school
maar werkt in zijn vrije tijd ook mee
in de winkel. „Maar ik wil het mijn
kinderen niet opdringen. Ze moeten
het echt zelf willen. Het vraagt na
melijk veel inzet om eigen onderne
mer te zijn."
In winkel aan de Ds. de Bresstraat
werken negen mensen. Jacoba van
de Burgt-Knulst is al 22 jaar in
dienst bij Quist. Ze was zeventien
jaar toen ze begon. „Ik heb nog
even in de Kaaistraat gewerkt. Er
was een hele steile trap, weet ik nog
wel." Ze heeft de zaak zien groeien
tot de riante winkel die het nu is ge
worden.
De klanten komen uit het dorp,
maar ook uit Scherpenisse, Stave
nisse en Sint-Annaland. Ze weten
de winkel aan de Ds. de Bresstraat
goed te vinden, zegt Quist. Of de
zaak niet beter aan de Markt kan
staan? De ondernemer denkt van
niet. „Natuurlijk trekt een verhui
zing wel extra aandacht. Maar hier
in Sint-Maartensdijk kun je niet
spreken van een A- of B-locatie. Het
is belangrijk dat je steeds met een
actie komt. Dat zorgt voor omzet."
Wat 25 geleden begon als een zaak
op huiskamerformaat, is uitgegroeid
tot een zaak van formaat. Een win
kel met een omzet van 1000 paar
schoenen is gegroeid tot een schoe-
nengroep met een omzet van
100.000 paar schoenen per jaar. Er
worden ruim vijftig merken aange
boden. „Dat kan alleen als je het sa
men doet. Als dorpszaak kun je
daardoor een compleet assortiment
aanbieden."
Quist denkt dat het vertrek van het
gemeentehuis naar Tholen wel in
vloed zal hebben op de omzet in Sint-
Maartensdijk. „We missen wel de
aanloop. Ambtenaren kwamen naar
hier voor schoenen, en bezoekers aan
het gemeentehuis combineerden het
met een bezoek aan de winkel. Het is
nog iets te kort om te zeggen hoe
groot de invloed is." De concurrentie
in de regio is groot. In Bergen op
Zoom alleen al zijn er in het nieuwe
winkelgebied zes schoenenzaken bij
gekomen,, zegt Quist. „Maar mensen
kopen ook meer via internet. Voor
schoenen is dat wel een stuk moeilij
ker want die moet je passen. Wat je
ziet is dat ze op internet zoeken en ze
dan in de winkel naar een bepaalde
maat komen vragen."
Schoenen zijn net als kleren onder
hevig aan mode. Op dit moment do
mineren de laarzen in de schappen
van de winkel. „Ze zijn weer hele
maal terug," zegt de ondernemer.
Als de economie terugloopt, heeft
dat ook invloed op het bestedings
patroon. „Als het minder wordt in
de economie worden de rokken kor
ter en worden en de hakken hoger.
Dat is heel merkwaardig." De con-
currentie in de branche houdt hem
wel scherp. „En tegenslagen hoeven
niet verkeerd te wezen. Het kan ook
een prikkel zijn om naar oplossin
gen te zoeken. Daar kun je een on
dernemer aan herkennen."
Terugkijkend herinnert Quist zich
dat het pand een halve dag niet te
betreden was. „Het slot van de
voordeur was kapot. Dat konden we
van buitenaf niet open krijgen. We
moesten via de achterkant met een
slijptol een deur open zagen om van
binnenuit de voordeur open te krij
gen. Het pand bleek erg goed bevei
ligd. Het was een goede test en een
heel spektakel. Er moest grof mate
rieel ingezet worden. Klanten kon
den niet naar binnen, maar wij ook
niet." Quist moet er telkens aan
denken als hij benaderd wordt door
bedrijven die aan inbraakbeveili
ging doen.
De winkel viel ook een paar keer in
de prijzen. Dat was toen het merk
Clarks met kinderschoenen op de
markt kwam. Het bedrijf schreef
een wedstrijd uit voor de mooiste
etalage. Verkoopster Jacoba maakte
de etalage van kinderschoenen op
met poppen en teksten. Het leverde
de eerste prijs op: een etentje voor
al het personeel.
Ook in 1996 toen koningin Beatrix
de smalstad bezocht, viel Quist in
de prijzen. Hij schreef een marke-
tingsplan. „Het ging er om hoe
Clarks zich zou kunnen profileren in
de winkel. Ik had het bezoek van de
koninklijke familie er helemaal in
betrokken. Ik zou prins Alexander
uitnodigen en hem een paar schoe
nen verkopen." Dat werd zeer ge
waardeerd want Quist won er de
eerste prijs van 7000 gulden mee.
„Dat was natuurlijk best wel leuk."
Aan de toekomst denkt Quist niet.
„Ik doe wat mijn hand vindt om te
doen. Ik heb geen vaste agenda. Ik
bekijk per dag wat ik moet doen. Je
speelt wel in op ontwikkelingen. Je
moet wel de mentaliteit hebben om
niet bij de pakken neer te gaan zit
ten. Dan moetje er juist een schepje
bovenop doen. Dat is wel iets dat je
moet Ieren."
Zelf heeft Quist zes paar schoenen.
„Dat is niet veel en ze worden ook
niet allemaal meer gedragen. Ik kan
ze niet zomaar weggooien. Dat is
het punt."
Tijdens de braderie staat de
winkel vol met schoenen en
klanten. Op zoek naar koop-
jes. „Er was een oud vrouwtje
dat elke jaar zocht naar de I
I schoenen met de hoogste kor- I
I ting. Het geld dat ze daarmee I
1 won, was voor de arme kin- I
I dertjes, zei ze. Ze keek niet I
I naar het type schoenen, als ze I
I maar goed zaten en als ze I
I maar veel korting gaven."
Directeur Jos Schot (midden) met hoofd productie Arie van der Vliet (links) en bedrijfsleider Julian van der Veer.
Profielnorm draait op volle toeren. Het bedrijf voor verhoogde vloeren,
systeemwanden en magazijninrichtingen zit in een gloednieuw gebouw
aan de Slabbecoornweg in Tholen. Directeur Jos Schot is trots op het
nieuwe pand en blij dat hij op Tholen zit. Terug naar zijn wortels want
zijn voorvaderen komen uit Tholen. Het bedrijf hanteert een christelij
ke bedrijfsvoering.
Net als Tholen, had Schouwen een
probleem met aanpassing van de
bijdrage voor jeugdgezondheids
zorg als gevolg van een wijziging in
de rijksbijdrage (wat Tholen 15
mille extra kost), en de hoogte van
de reserves. „Schouwen had de
stukken toen al, dus dat zal ook in
Tholen zo zijn geweest", zei M.J.
Klippel (RFT). De wethouder zei in
zijn reactie dat b. en w. wél al in ju
ni richting de GGD hadden gere
ageerd. „Dan had daarvan melding
gemaakt kunnen worden bij de ons
vorige week toegestuurde informa
tie", vond P. van Belzen (CU).
Hem leek achteraf reageren weinig
zinvol. „Is het soms niet de bedoe
ling dat de raad reageert? Zeg dat
dan", merkte J.J.P.A. Boulogne
(ABT) op. En H.W. van Eenen-
naam (SGP) stelde dat zijn fractie
al vaker vroeg om stukken tijdig
aan de raad te sturen. De wethouder
hield overeind dat de vergadercy
clus de oorzaak is. „Inmiddels is af
gesproken dat we in het Zeeuwse
gaan bekijken om die beter op el
kaar af te stemmen." Hij wees er
VERVOLG VAN WOONPLAATS
Voor de verdeling van het grondge
bied van de gemeente in woonplaat
sen zijn de grenzen van de voorma
lige gemeenten (voor 1971) als
uitgangspunt genomen. Een uitzon
dering vormen de industrieterreinen
Slabbecoornpolder en Welgelegen
bij Tholen. Die liggen op het grond
gebied van de voormalige gemeente
Oud-Vossemeer, maar zijn een aan
tal jaren geleden onder Tholen ge
bracht. Dat blijft zo. Ten aanzien
van Welgelegen vormt de Groene-
weg in de Oud-Vossemeersepolder
de scheidslijn. Mede op verzoek van
de bewoner krijgt de varkensmeste-
rij aan de Groeneweg Tholen in
plaats van Oud-Vossemeer als
woonplaats. Het gemeentebestuur
had verder het fruitbedrijf van L.H.
Manneke aan de Priestermeetpolder
van Poortvliet naar Vossemeer wil
len overhevelen. Het ligt namelijk
in de West-Vrijberghepolder, onder
deel van de voormalige gemeente
Oud-Vossemeer. De heer Manneke
heeft bezwaar gemaakt tegen de
ook op, dat het GGD-bestuur het
verzoek van Tholen en Schouwen
naast zich heeft neergelegd om de
begroting niet vast te stellen. „Een
lichtpuntje is, dat beide kritiekpun
ten in oktober door het bestuur
worden besproken."
Hoewel de jaarrekening 2007 van
de GGD voor kennisgeving werd
aangenomen, waren er in de com
missie wél enkele opmerkingen.
Dat betrof het toevoegen van het
exploitatiesaldo van 522.379 euro
aan de egalisatiereserve. Hoe groot
mogen de reserves wel niet zijn,
wilden CDA, ABT en SGP weten.
„In het verleden werden overschot
ten door gemeenschappelijke rege
lingen ook wel terugbetaald aan de
gemeenten", zei H. Geluk (SGP).
Volgens Van Dis is een percentage
van vijf ten aanzien van de omzet
toegestaan. „Maar wat wordt er toe
gerekend? Want alles bij elkaar be
dragen de reserves zeven procent.
De GGD zegt zelf dat de limiet al
leen geldt voor de kerntaken, maar
dat is net de vraag", aldus de wet
houder.
verandering. Hij krijgt zijn zin, om
dat het betreffende adres op de
grens ligt van beide woonplaatsen.
CDA'er J.P. Bout concludeerde
hieruit dat de emoties hoog oplaai
en. Hij noemde ook de Slabbe
coornpolder, wat volgens hem in
Vossemeer als 'annexatie' gevoeld
zou worden. Burgemeester Nuis
vond dat de suggestie werd gewekt
dat de gemeente alles op zijn kop
gaat zetten. Hij noemde dat een fa
beltje: „Er verandert helemaal
niets." Volgens Nuis zijn er twee of
drie woonadressen die zodanig lig
gen dat ze eventueel van woonplaats
zouden kunnen veranderen. „We
hebben het aan elk daarvan voorge
legd, en respecteren hun keuze." Zo
blijft aan de Kadijk de woonplaats
van wethouder Van Dis Tholen.
„Mij maakt het niet zoveel uit. Ik
heb het aan mijn buren overgelaten.
Die wilden Tholen blijven en geen
Poortvliet worden", legt hij uit.
Commissielid A.G. van de Sande
(CU) kon niet zoveel met de door
andere fracties gemaakte opmerkin
gen. „Het is belangrijker dat dlle
kernen in de harten van de raadsle
den zitten", merkte hij op.
Profielnorm verhuisde van Ridder
kerk naar het bedrijventerrein achter
de dijk langs het Schelde-Rijnkanaal.
Vanuit zijn kantoor kan Schot de
Thoolse brug zien. Een belangrijke
schakel om de producten en diensten
van het bedrijf naar de klanten te
brengen. „De aanleg van de A4 heeft
mee gespeeld in het besluit om ons
hier te vestigen. Tholen ligt niet cen
traal voor Nederland, maar door de
betere ontsluiting is het wel aantrek
kelijker geworden."
Schot wijst ook naar de goedkopere
grond. De prijzen liggen hier lager
dan rond Rotterdam, zegt hij. Boven
dien kan het bedrijf hier groeien.
De ondernemer richtte een aantal ja
ren geleden zijn ogen op het zuiden,
zegt hij. „We zijn toen al begonnen
met het werven van personeel uit de
ze streek. We konden in Ridderkerk
wel een kavel kopen, maar dan was
het ook meteen vol." Schot wilde
weg uit de randstad. Om economi
sche redenen en ruimtegebrek. Pro
fielnorm heeft nu 1 hectare grond be
schikbaar, waarvan 1700 vierkante
meter is bebouwd.
Er staat nu één hal, maar er is plaats
voor een tweede. „Die kunnen we
bouwen wanneer we willen. Het is
wel de bedoeling dat we die op ter
mijn gaan realiseren. Ook de machi
nerie is gericht op groei. Alle investe
ringen zijn er op gericht."
Het hoofdproduct van Profielnorm
is het leveren van tussenvloeren (ent
resols). De componenten daarvoor
worden gemaakt in de hal. Dat ge
beurt van zogeheten koud gevormde
systeemprofielen op een geautomati
seerde productielijn. De grondstof
daarvoor is een stalen rol. Op die ma
nier kunnen er een 40-tal producten
gemaakt worden. Ze worden gele
verd aan bedrijven die extra vloerop
pervlakte willen realiseren in hun be
staande gebouwen. Het ontwerpen en
het berekenen van de constructies
worden op kantoor gedaan. Profiel
norm heeft begeleidt het project en
heeft ook een verkoopafdeling. In to
taal werken er 23 mensen bij het be
drijf. Er rijden vijf servicewagens
door heel Nederland en een stukje
van België.
In het binnenland monteren werkne
mers van het bedrijf zelf de stellages,
voor het buitenland zijn bouwpakket
ten. Schot spreekt dan vooral over
Duitsland en Denemarken. „Het is nu
nog geen tien procent van de omzet
maar het is voor ons wel een groei
markt. We leveren aan mensen die
snel veel vierkante meters willen en
geen nieuwbouw kunnen of willen
plegen of uit kunnen breiden. Vooral
in branches die snel groeien, wordt
ons product toegepast."
Profielnorm begeleidt ook bij het
aanvragen van een bouwvergunning.
„Er is voor een entresol of een ander
stellage een lichte bouwvergunning
nodig. We maken berekeningen voor
het belasten. Zo'n berekening gaat
mee naar de gemeente." Profielnorm
leverde tussenvloeren aan Albert He-
ijn en Smit Tak. maar ook Aviodome
in Hoofddorp.
Het bedrijf begon tien jaar geleden
als eenmanszaak. Eerst van huis uit,
later in een bedrijf in Ridderkerk,
verhuisde naar Barendrecht en daarna
terug naar Ridderkerk. „We zijn veel
verhuisd, maar we hebben nu een
mooi plekje. De kavel was al door de
gemeente verkocht geweest aan een
andere firma. Dat ging niet door. De
gemeente nam het weer in eigendom.
Andere gegadigden haakten af. Toen
kwamen wij weer in het vizier. We
hebben heel veel medewerking van
de gemeente gehad."
Het bedrijf maakte in een decennium
een flinke groei door. In 2000 werd
de naam Profielnorm ingevoerd, in
2003 ging Schot ook zelf de produc
ten maken. Daarvoor besteedde hij
dat uit. De reden om het zelf te doen
heeft te maken met de concurrentie
op deze markt, zegt hij. „We moeten
het hebben van volume. En zorgen
dat het in een keer goed is. We willen
ook zo flexibel mogelijk kunnen
zijn." De productie van de systeem
profielen wordt verder geautomati
seerd. Daarvoor wordt een lasrobot
installatie in de hal geplaatst.
„We moeten er heel veel voor doen
om wat te verdienen. We zijn pro-
ductspecialist van a tot z, we willen
het zo snel en zo goedkoop mogelijk
doen."
Behalve het produceren van profie
len, handelt het bedrijf ook in maga
zijnstellingen en draagarmstellingen.
Dat is een nieuw product. Schot is di
recteur, zijn vrouw Heieen doet de
administratie. „Dat is zo gegroeid
omdat je de eerste jaren alles zelf
doet. Daar heb ik heel veel steun aan.
Het is fijn dat je zaken met elkaar
kunt bespreken." Nu beschikt het be
drijf over een heus managementteam.
Julian van der Veer is bedrijfsleider
en Arie van der Vliet is het hoofd van
de productie. Het valt op dat het
bedrijf in de personeelsadvertentie
vraagt naar mensen met een christe
lijke geloofsovertuiging. „We probe
ren een christelijke werksfeer vast te
houden. Bij het werven van mensen
is het geen eis. De arbeidsmarkt is re
latief krap maar we willen wel ons
werk doen onder Gods zegen. Dat is
een van onze kenmerken. Dat we ons
afhankelijk weten van Gods zegen en
niet van een rollende euro."
Dat betekent onder meer dat er op
zondag niet gewerkt wordt. „Dat
moet ook door het personeel gedra
gen worden. Dat moet innerlijk wor
den gevoeld. Anders verdwijnt het
omdat men de waarde niet erkent."
Schot zegt een christelijke bedrijfs
voering te hanteren. „Dat wil zeggen
dat we rekening houden met eikaars
sterke en zwakken kanten en daar
goed mee om willen gaan. Het is niet
alleen maar alles keihard zakelijk af
wegen." Schot opgegroeid onder de
rook van Rotterdam. Hij deed mts
werktuigbouw, en hts economische
bedrijfstechniek in de avonduren.
Ook volgde hij een marketingsoplei-
ding. Zijn voorouders komen uit Tho
len. „Zoals zovele Zeeuwen vertrok
ken ze naar de grote stad om in de
scheepsbouw te werken. Maar ik
kwam hier nog vaak, 5,5 jaar geleden
zijn we hier komen wonen. We heb
ben gemerkt dat er vrij veel mensen
terugkomen uit de Randstad. Het is
hier ook fijn wonen."
Zaterdag was het bedrijf geopend
voor genodigden. Een groot feest
houden, ligt niet in de aard van Schot.
„We willen het bescheiden houden."
Een tweejaarlijkse enquête om de
betrokkenheid van de inwoners bij
en waardering over de gemeente te
peilen, krijgt de steun van de com
missie bestuurszaken. De resulta
ten van het vorig jaar gehouden
onderzoek zijn woensdag bespro
ken, iets wat de meerderheid in ju
ni niet nodig vond. Daaruit bleek
bijvoorbeeld dat de betrokkenheid
bij de politiek is afgenomen. „Je
wilt de oorzaken weten, dat geven
de cijfers niet aan. Het waarom
moet je, via een andere vraagstel
ling, boven tafel krijgen", vond
J.J.P.A. Boulogne (ABT). M.J.
Klippel (RFT) stelde voor om te
bekijken waar de verschillen met
andere gemeenten zitten. J. Oude-
sluijs (PvdA) vond dat je normen
moet kunnen stellen, want 53 pro
cent die geïnteresseerd is in poli
tiek, vond hij niet eens zo slecht.
Het aantal cliënten met een indica
tie voor eenvoudige huishoudelijke
hulp is in Tholen gestegen, waar
door de kosten zijn gedaald. Dat
bleek in de commissie samenle
ving, waar de begroting van het sa
menwerkingsverband Welzijnszorg
Oosterschelderegio aan de orde
kwam. „De indicaties kunnen per
dag veranderen. Is daarvoor vol
doende marge in acht genomen?"
wilde P. van Belzen (CU) weten.
Wethouder Van Dis stelde hem ge
rust, er is een buffer opgenomen
voor een groei met vijf procent.
M.J. Klippel (RFT) maakte zich
zorgen dat de kostendaling te ma
ken had met minder uren en indica
ties, lagere salarissen of minder
zorg. Volgens de wethouder is de
soort indicatie de oorzaak. En waar
Klippel zich afvroeg wie de kwali
teit van de zorg bewaakt, zei hij dat
er criteria zijn vastgesteld waaraan
wordt getoetst.
Mevrouw G. Boelhouwers-Stigter
(VVD) was benieuwd of een cliënt
indien nodig een zwaardere indica
tie kan krijgen. „Via de huisarts is
altijd een herindicatie aan te vra
gen", aldus de wethouder.
Ambtenaar W. v.d. Meer lichtte toe
dat de staatssecretaris af wil van de
alphahulp, omdat ze niet wil dat ie
mand die zorg vraagt tevens werk
gever is. Binnen het samenwer
kingsverband wordt nu gezocht
naar een constructie die een tussen
vorm biedt. Gemeenten moeten
volgens hem de door de staatsse
cretaris opgelegde bezuiniging re
aliseren. J.P.M. Heshof (PvdA) zei
dat zorgverleners aan de vraag van
de markt zullen moeten voldoen.
„Ik ben benieuwd naar het overleg
tussen gemeenten en zorgverleners.
Volgens mij wilde de staatssecreta
ris gedwongen ontslagen voorko
men."
„Niet iedereen is nu eenmaal in
politiek geïnteresseerd", zei
CDA'er J.P. Bout. Hij noemde het
belangrijker om te peilen hoe de
inwoners de dienstverlening van
de gemeente ervaren. „De conclu
sie is dat er werk aan de winkel is
voor de raad. Bestuurlijke vernieu
wing - en met het oog daarop is
deze enquête ontwikkeld - moeten
we serieus nemen."
De burgemeester noemde het te
recht opgemerkt dat de raad bij
zichzelf te rade moet gaan wat de
uitkomsten van de enquête betreft.
En hij vond dat de representativiteit
van het onderzoek - TNS/NIPO en
quêteerde 160 inwoners via internet
- niet ter discussie gesteld moet
worden. „Dat er punten verbeterd
moeten worden, is duidelijk." In het
college van burgemeester en wet
houders is erover gesproken of je
een dergelijke enquête niet beter
kunt toespitsen op een bepaald pro
ject of op een woonkern.
