caravan
Auto ramt tegenligger met
'Een krab pak je aan de zijkant vast
achter zijn scharen: dan bijt hij niet'
'In de zomer is het een stuk
drukker, maar dat werkt lekker'
Houd vooral gelederen
gesloten, die arme
burgers betalen toch wel
Strandjutten op Pluimpot met gids George Koenders uit Tholen
Gea de Vos werkt bijna zeven jaar bij De Koster in Stavenisse
aMa-
Donderdag 7 augustus 2008
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Verdronken dorp
Hermafrodiet
Milieueducatie
Als we Gea de Vos spreken bij Golff supermarkt De Kos
ter in Stavenisse zit ze niet achter de kassa, maar staat sa
men met Jessica van Haaften in een kraam op de Voor
straat. Het is braderie in het dorp, dus presenteren de
ondernemers zich vanzelfsprekend buiten. Natuurlijk
kan iedereen gewoon binnen zijn boodschappen doen, er
is een brede doorgang naast de kraam gelaten.
t Stemmen
van lezers
Houd vooral de gelederen gesloten,
is de slogan van het college en de
coalitie, wanneer je het artikel in de
Eendrachtbode van 24 juli leest.
Met welke gedegen argumenten de
oppositie (ook zij regeert) ook
komt, de coalitie wuift alle kritiek
weg. Zij heeft immers de meerder
heid! Ook - en dat werd al duidelijk
- kan niemand verantwoordelijk
worden gesteld behalve de burger!
Wie heeft dan de burgers voorge
licht over de totaalprijs van ver
bouw en nieuwbouw? De 'begro
ting' werd zo opgesteld dat de
burgers wel móesten geloven dat
nieuwbouw in Tholen goedkoper
was dan uitbreiding/verbouw in
Sint-Maartensdijk. Hoewel duide
lijk door de burgers werd ingebracht
dat dit niet het geval kon zijn en in
tegenspraak was met de praktijk.
Een huis uitbreiden kan nooit meer
kosten dan een geheel nieuw huis
bouwen, dat weet iedere burger. Al
hoewel de colleges erkennen dat er
fouten zijn gemaakt, is het toch be
ter om de gang van zaken over het
nieuwe gemeentehuis niet volledig
kenbaar te maken. Dan zouden de
bestuurders in hun hemd staan, als
ze dat al niet staan. We hoeven al
leen de EB van 24 juli maar te lezen
om te weten hoe goed er bestuurd
is:
1Dan blijkt m^ar weer hoe er met
de grondkosten is gerommeld;,
immers zo kun je (onterecht) toe
rekenen naar een lagere investe
ring. De PvdA vindt het geen pro
bleem dat de burger moet betalen
voor een manipulatie van de col
leges. Je koopt (al betaal je te
veel) of je koopt niet. H. Nieu-
wenhuis vindt dat niets nieuws!
Een pracht argument, vindt u
niet? En dan hebben we het nog
niet over de overige overschrij
dingen! Is dat wat je noemt: eer
lijk en integer!?
2. Hoewel de overschrijding van het
budget 'slechts' wordt voorge
steld tussen 1,5 en 4 miljoen eu
ro, wordt, om de aandacht af te
leiden, steeds gesproken over
procedurele fouten (hoewel ook
laakbaar). Feiten probeert de co
alitie steeds te verbloemen. Ver
bloemen kan toch bij eerlijk
openbaar bestuur niet? Waarom
wordt er zo gemanipuleerd en
stilgezwegen (zoals de VVD bij
monde van Goossen), en worden
niet gewoon de rekeningen op
een rijtje gezet van de totale in
vestering (all in) zonder de bur
gers een rad voor de ogen te
draaien?.
3. De SGP werkt hierin ook mede,
door te stellen dat zij het niet
goed kan begrijpen hoe dat met
de btw kon plaatshebben. En wat
vindt de SGP dan van het ver
zwijgen van de werkelijke kos
ten? Zij was toch voor een trans
parant beleid! Een bekend
spreekwoord zegt: Regeren is
vooruitzien. En dan zegt SGP::
achteraf makkelijk praten. Hoe
dat rijmt, is mij niet duidelijk.
4. Het is dus niet te verwonderen dat
de colleges een onafhankelijk on
derzoek afwezen. Het openbaar
worden van de grondprijs vindt
de PvdA niets 'nieuws" en pro
beert de gelederen van de coalitie
gesloten te houden. Nieuwenhuis
vindt dat de oppositie (nu feiten
bekend worden!) de zaken uitver
groot en hij probeert evenals zijn
maat Oudesluijs alle feiten onder
tafel te werken. Is dat eerlijk t.o.v.
de burgers? Ik noem dat bewust
feiten verdoezelen.
5. Met verve verdedigden PvdA-
CU-CDA-SGP-VVD de nieuw
bouw vanwege de goedkopere in
vestering. Hoewel er vele twijfels
waren bij deze fracties, werd on
danks alle waarschuwingen de
nieuwbouw doorgedrukt, koste
wat het kost. De schone belofte
van een precieze controle (vinger
aan de pols) en bewaking van het
budget (geen cent meer!) was een
slag in de lucht. Geen enkele rap
portage werd (bewust?) gemaakt.
Hoewel er op elke nieuwbouw
weekrapporten worden opge
maakt en door de opdrachtgever
en architect worden ondertekend,
en aan de hand daarvan ook bet
alingstermijnen worden uitge
schreven. Zo moet het ook niet
moeilijk zijn om alle nota's van
inventaris enz. te totaliseren. Het
bijhouden of vermelden hiervan
was volgens de SGP-wethouder
niet nodig.
6. Alles bijeengenomen zijn de bur
gers meermalen in het ootje geno
men door alle partijen, vooral
door de coalitie. De inspraak (bij
praat) van burgers die is aange
reikt aan b. en w./gemeenteraad
wordt nu bewaarheid, omdat nie
mand een degelijke begroting had
gemaakt van de investering in het
nieuwe gemeentehuis en niemand
dat controleerde, (ondanks een
bewering bij hoog en bij laag).
7. De oppositie wil evalueren of het
besluit destijds op goede gronden
is genomen. Het is al gebleken
dat het besluit vele malen omstre
den was, zie de vele berichten in
de Eendrachtbode van 2000-
2006. En dus is een besluit geno
men voor het nieuwe gemeente
huis op basis van onvolledige en
gesuggereerde gegevens. (Ook
door dhr. Klippel) En niemand is
verantwoordelijk? Wat doen we
na evaluatie? Atbreken? Goede
raad is duur. wie het weet mag het
zeggen. Als het kalf verdronken
is. dempt men de put. Die had
eerst gedempt moeten worden, en
dat was mogelijk geweest indien
de colleges hadden geluisterd.
8. Wat zal van al deze blunders straks
het resultaat zijn? Een exploitatie
van de nieuwbouw/investering die
het gesuggereerde verre te boven
zal gaan. Maar houd vooral de ge
lederen gesloten, denken het colle
ge en de coalitie. Wij beslissen wat
openbaar mag worden. De burgers
moeten alleen betalen. Arme bur
gers.
C. Rijnberg,
Sint-Maartensdijk.
sen de autoweg en de parallelweg
- in een greppel terecht kwam. De
berm én de parallelweg lagen vol
spullen die uit de caravan waren
geslingerd, en twee fietsen lagen
op de rijbaan. De Dinteloordse
bestuurder en zijn passagier zijn
op de parallelweg behandeld en
daarna in ambulances afgevoerd.
De inzittenden van de andere auto
kwamen met de schrik vrij. Het
verkeer was in de tussentijd stil
gelegd. pas tegen half twaalf werd
de verbinding weer vrijgegeven.
Van alle kanten komen ze aangewandeld naar de receptie van Scaldis
Naturalis in Sint-Maartensdijk. Zo'n vijftig mensen die willen strand
jutten. Gids George Hoenders en organisator Chris Koopman zijn ver
rast door de hoge opkomst. „Enkele weken geleden stond ik met twee
gidsen klaar, maar de opkomst was nul", vertelt Hoenders. Bijna het
hele gezelschap is uitgerust met laarzen, een emmer en een schepje, zo
als in de uitnodiging werd geadviseerd.
De groep die zowel uit toeristen als haalt een gedraaide schelp tevoor-
Tholenaren bestaat, trekt te voet
vanuit het multifunctioneel centrum
richting de dijk, zo'n 500 meter ver
derop, waarachter het strandje ligt.
Bovenop de dijk vertelt de gids wat
wetenswaardigheden over het ge
bied. Aan de ene kant van de dijk
ligt de Oosterschelde en aan de an
dere kant natuurgebied de Pluimpot,
met daarin een watergeul. „Zo'n
vijftig jaar geleden was de Pluimpot
een open geul. De haven in Sint-
Maartensdijk en Scherpenisse wa
ren toen ook nog open, maar van
wege de ramp in 1953 werd alles
-afgedamd. Er is sindsdien een ander
leven in de Pluimpot ontstaan. Het
water is gaan verzoeten."
Het is een zonnige middag, maar
geen strandweer, dus veel zonneba
ders zitten er niet op het strandje
van de Pluimpot. Tot grote gerust
stelling van de gids. „Stel je voor
als je dan met zo'n grote groep
komt strandjutten." Even wist hij
niet wat hij met al die mensen aan
moest, maar dan heeft hij een idee:
in kleinere groepen verdelen en het
strand opsturen met een gerichte op
dracht.
Op het zanderige gedeelte Iaat hij
de jutters zoeken naar dood materi
aal. De opdracht is gericht aan de
kinderen, die ongeveer de helft van
de groep bestrijken, maar de ouders
mogen helpen. Er moet ook onder
scheid worden gemaakt: wat hoort
op het strand en wat niet? De men
sen verspreiden zich over het
strandje. "Hé daar een zak chips",
roept een jongen. Hij hoort bij de
club die een kinderfeestje heeft bij
Harm Ligtendag (11) uit Sint-Phi-
lipsland. De in totaal tien kinderen
worden begeleid door de ouders van
Harm, Johan en Heieen Ligtendag.
Er zijn zes kinderen van hen bij -
naast Harm broertjes Jan-Willem en
Levien en zussen Miranda. Nicolien
en de jongste is Heiinde (2)- en vier
vriendjes. De laatsten zijn Friso
Kosten, broers Eelco en Reindert
Hoek en neefje Carlo Hoek. De em
mers van de vijf vrienden lopen bin
nen enkele minuten al over met ma
teriaal. Ze hebben grote stukken
plastic, stukken hout en touw. „Hé
Eelco. hier heb je billendoekjes",
roept Friso uit. „Die vind jij nou uit
gerekend he, zulke dingen", re
ageert Carlo. „Ja, maar die pak ik
niet hoor", zegt Friso vol afschuw.
De gids roept een aantal mensen
bijeen. Hij heeft een dode vogel ge
vonden. Al bestuderend trekt hij de
vleugels van het verfomfaaide lijkje
wat uit elkaar. „Ik denk dat het een
Stern is", besluit hij. Hij kijkt ver
volgens wat de kinderen in hun em
mertjes hebben verzameld. Hij haalt
een gelig propje uit één van de em
mers. Het lijkt op een grillig natuur-
sponsje, maar dan van plastic. „Wat
is dit?", vraagt Hoenders, terwijl hij
het goedje tussen duim en wijsvin
ger houdt. „Een soort klapperdin-
gen", zegt Friso. „Weet je waar dit
bij hoort?", vraagt de gids. Onder
tussen grabbelt hij in zijn rugtas en
schijn. „Dit is een Wulk. Weet je
wel, waar de Heremietkreeft ook
wel in woont. Een Wulk legt wel
10.000 eieren. En dit is het eikapsel.
Daarmee beschermt hij zijn eitjes en
zo blijven ze mooi bij elkaar. Dat
omhulsel is nodig, want Wulken
eten elkaar op."
Dan krijgt hij een rode baksteen
aangereikt. „Dat is mooi. Weet je
waar die vandaan kan komen? Er
zijn allerlei verdronken dorpen. De
ze kan uit een verdronken dorp ko
men, bijvoorbeeld het verdronken
land van Reimerswaal." Al gauw
prikt Hoenders de gedachten aan
een vergane wereld door: „Maar hij
kan hier ook gewoon neergegooid
zijn."
Bij alles wat er op het strand gevon
den is, laat hij de kinderen raden
wat het kan zijn. Zoals een lange
witte veer met een bruine zijkant.
„Van welke kan die geweest zijn?"
„Een mus", roept een jongen. „Dat
is fout." Een andere jongen roept
meeuw. En daarvan was de veer.
Cheyenne Veld (10) uit Tholen is
samen met haar tante Jacorien en
oom Dennis Veld aan het jutten. Ze
hebben nog meer kinderen bij zich.
„Nog een neef en een nichtje en
twee Engelse jongens die via Euro
pa Kinderhulp drie weken bij ons
logeren", zegt Jacorien. Haar nicht
je Cheyenne en neefje Reinier heb
ben een waar kunstwerk gevonden.
Een meterslange stok, helemaal be
groeid met wier en in het midden
een fietsband en een plastic deksel.
Ze tilt het bouwwerk, wat met wier
aan elkaar vastzit, op aan de rubber
band. „Kijk, dat plastic is het ergste
wat je op het strand kunt vinden",
zegt de gids. „Het duurt wel 30 jaar
voordat plastic is afgebroken."
Een jongen laat zijn emmertje vol
met verschillende wieren zien. Dan
krijgen de kinderen een les in het
onderscheiden van soorten zeewier.
De gids houdt een bruinig bosje
omhoog met grote blazen die doen
denken aan augurken. Het is Knots
wier. Het blijkt dat dit wier een
soort dubbelganger heeft. Maar die
is op één manier te onderscheiden.
De nerf op de vertakkingen. Want
die heeft Knotswier niet. Met nerf is
het Blaaswier. Er is ook wier met
hele kleine besjes. Dat is het Japans
bessenwier. Hoenders vertelt dat het
is meegekomen met schepen vanuit
Japan en hier goed is gaan gedijen.
Er komt een stuk touw tevoorschijn
uit een emmer van de jongens uit
Flupland. „Waar komt die van
daan?", vraagt Koenders. „Boot",
volgt direct als antwoord. „De tou
wen zijn een ramp voor dieren. Ze
raken erin verstrengeld", vertelt de
gids. „Maar ook boten. Kijk maar
naar het fiets-voetveer", zegt Rai-
mond Bal, die met zoontje Yannick
(10) aanwezig is. Het fiets-voetveer
tussen Gorishoek, om de hoek van
het strandje, en Yerseke is namelijk
sinds zaterdag uit de vaart geno
men. Alle aanwezige volwassen jut
ters spreken er schande van.
Een dode krab dient als goed mate
riaal om te demonstreren hoe je
zo'n beestje het beste kunt vasthou-
dus de politie, kwam hun auto
kort voor de Campweg op de ver
keerde weghelft terecht. Daar
reed juist een 26-jarige inwoner
van Schouwen-Duiveland, met
zijn caravan op weg naar huis.
Hij probeerde uit te wijken, maar
de Dinteloordse bestuurder raak
te eerst de auto en vervolgens
frontaal de caravan. Uit opmer
kingen van de politie ter plaatse
viel af te leiden dat deze laatste
mogelijk achter het stuur door
slaap was overmand. Om vijf
voor half acht werden de hulp
diensten gealarmeerd: drie ambu
lances, de brandweer van Sint-
Philipsland en de politie versche
nen ten tonele.
De ravage was enorm. De auto
van de Brabanders zat van voren
aan de bestuurderskant helemaal
in elkaar en kwam met de neus in
de richting van de sluizen tot stil
stand. De andere auto belandde
aan de linkerkant van de weg in
de berm, terwijl de caravan op
zijn kant in de rechterberm - tus-
George Koenders laat onder grote belangstelling zien hoe je controleert of een krab nog leeft: een stukje zeewier voor zijn scharen houden.
Hij pakt het, dus die leeft nog.
den. Aan de zijkant, vlak achter de
grote scharen. Dan kan hij je niet
bijten, laat Koenders weten. Ook
wordt aangewezen hoe je het ge
slacht kunt bepalen. Onderaan de
buik zit een driehoekje. Als het heel
bol is, is het een vrouwtje. Daar be
waart ze haar eitjes.
Er is nog meer te vertellen over de
krab. „Weet je waarom hij zich zij
waarts verplaatst? Dan loopt ie niet
in zijn eigen rotzooi. Alles wat hij
eet, spuit hij weer uit."
Een schelpje dat op een soort
klompje lijkt, wordt door een meisje
aangereikt. Het is een Muiltje. „De
ze groeien op elkaar. Het is een se
rie. De bovenste is een mannetje en
als er een bijkomt, verandert de on
derste van geslacht. Voor de volwas
sen onder ons: dat heet hermafrodiet
als je tweeslachtig bent." Koenders
kan met een andere schelp laten
zien dat het Muiltje zogeheten één-
kleppig is. Hij laat het langwerpige
'messenheft' of 'zwaardschede'
zien. Dat is een tweekleppige schelp
uit Amerika. Er worden nog wat
schelpen besproken, zoals de oester,
de kokkel en de mossel. „Hee, dit is
een zee-eend", grapt Koenders als
hij een rode eend omhoog houdt.
Het is een plastic zandvormpje. De
kinderen krijgen de opdracht al het
plastic mee te nemen om in de vuil
nisbak bovenop de dijk te gooien.
Koenders neemt de groep mee naar
het natte gedeelte van het strandje
aan de andere kant van een stenen
dam. Familie Van Ginkel uit Ede
loopt ook mee. Mevrouw van Gin
kel komt oorspronkelijk uit Tholen.
Nu is het gezin hier op vakantie.
Opa Van Ginkel leest in Ede nog
steeds De Eendrachtbode. „Terwijl
hij al 25 jaar weg is uit Tholen",,
zegt meneer Van Ginkel.
De gids laat de mensen even om
zich heen kijken naar de dijk. Bij de
Pluimpot is die namelijk vernieuwd.
Richting Gorishoek is er nog oude
dijk. Daarop is een bruingele rand te
zien tussen de bovenste begroeiing
en de bovenkant van de donkergrij
ze dijkbekleding. „Dat is de spatzo-
ne boven het hoge water. Daar
groeien andere dieren dan tussen
hoog en laag water."
Dat was even een zijstapje. De nieu
we opdracht begint: op zoek naar le
vend materiaal. Koenders licht een
steen op. „Kreukels! Die kennen we
allemaal", zegt hij over de kleine
slakjes die eronder kleven. Dan pakt
hij een lang bruin lint onder een
steen vandaan. Dat is veter- of
draadwier. Hij vindt vervolgens een
kluwe muiltjes en krijgt een mesje
aangereikt om het schelpdiertje
eruit te pulken. Het slakje wordt aan
het voorwerp gespiest.
Tegen de kinderen zegt hij dat ze el
ke steen die ze omdraaien weer te
rug moeten leggen. „Anders gaat
het ten koste van de dieren." Dan
wordt er een steen met zeewier ge
toond. Koenders vertelt de kinderen
dat het wier nog leeft, omdat het
nog aan de steen kleeft. Als een
meisje met een dichte oester komt
aangelopen, volgt er enige minuten
later een moment van afschuw.
Koenders maakt de oester met een
mes open. Er volgt gegil. Het is
Cheyenne. „Oh nee, hij gaat hem
eten." Verschrikt slaat ze haar han
den rond haar gezicht. Koenders
snijdt het vlees eruit en slurpt het
naar binnen. „Die hoef ik niet meer
terug hoor", zegt Cheyenne veront
waardigd.
Het meisje blijft nog even in span
ning. want Koenders pakt een leven
de krab uit een emmer. Die zet zijn
schaar in zijn vinger. „Oeh, hij beet
hem", klinkt het. De gids demon
streert de reflexen van het diertje
door een stukje zeewier voor zijn
schaar te houden. Dat pakt het dier
tje vast. „Zo kun je zien of hij nog
leeft", zegt de gids.
Over het hele strand, waarover een
laagje water ligt, zijn hele kleine
zandhoopjes te zien in de vorm van
drolletjes. Die zijn van wormen die
buisje in de vorm van een sifon of
een 'u' onder het zand hebben ge
graven. „De worm haalt w.ater met
eten naar binnen en het zand poept
ie naar buiten." Koenders wil een
wormpje laten zien en steekt daar
om met een schepje steeds in het
zand. Maar de dunne bruinrode
wormpjes zijn hem telkens te slim
af. Ze glippen vliegensvlug weer te
rug in het zand.
Er worden nog meer krabben ge
vonden. Van klein naar groot. IJse
lijke gillen klinken als er weer een
joekel onder een steen vandaan
komt. „Dat vinden vooral jongens
het leukste he. Krabben, die blijven
fascineren", zegt de gids. Na een
uur en drie kwartier is het tijd om te
vertrekken. Het gezelschap krijgt li
monade aangeboden en voor elk
kind een lollie in de receptie van
Scaldis Naturalis. Chris Koopman
spreekt nog een afsluitend woordje.
De gratis tocht past volgens Koen
ders prima in de natuur- en milieu
educatie, waarvoor een beleidsplan
in de maak is. „We willen met name
scholen hierin betrekken en mis
schien is er ook wel een rol wegge
legd voor Scaldis." Mensen die ook
willen strandjutten kunnen 20 au
gustus weer bij Scaldis Naturalis te
recht. Het vertrek is om 13 uur van
af de Kastelijnsweg.
Een flinke ravage zaterdagmor
gen op de Philipsdam, waar een
personenauto een tegenligger met
caravan aanreed. Twee 20-jarige
Dinteloorders zijn met hoofd- en
nekletsel, en schaafwonden, naar
het ziekenhuis in Bergen op Zoom
gebracht. De autoweg is tot rond
half twaalf afgesloten geweest
voor het verkeer.
De Dinteloorders kwamen rond
kwart over zeven uit de richting
van de Krammersluizen gereden.
Door nog onbekende oorzaak, al-
De auto van de Dinteloorders (voorgrond) stond na de botsing met de caravan met zijn neus in de richting waaruit hij was gekomen.
Bij wie rekent u uw boodschappen af? De Eendrachtbode
heeft het uitgezocht. Met de vraagwie is die persoon achter
de kassa eigenlijk?' worden de caissières in de Thoolse super
markten belicht. Elke week komt een andere medewerker in de
schijnwerpers. Wie schuilt er achter het gezicht van de winkel
„Het is werk lekker dicht bij huis",
zegt Gea die praktisch alle klanten
kent. „Het zijn allemaal mensen uit
het dorp." Dat is in de zomerperiode
trouwens wel anders, want dan ko
men ook gasten van de campings en
bewoners van het bungalowpark
hun boodschappen in de supermarkt
doen. „Dat kun je goed merken, de
ze weken is het erg druk. Maar dat
is best lekker hoor", lacht ze.
Een paar maanden geleden nog
maar is de supermarkt ingrijpend
veranderd. Hij is omgeschakeld van
Meermarkt naar Golff. een ander
concept van dezelfde organisatie.
„Het is als het ware een nieuwe
winkel geworden, alles oogt weer
anders. Het assortiment is ook gro
ter, en veel prijzen lager." Gelukkig
hoeft Gea al die veranderde prijzen
niet van buiten te kennen; alle arti
kelen hebben een barcode die bij het
afrekenen langs de kassa wordt ge
haald. Behalve een groene body
warmer zijn 'de medewerkers ook
herkenbaar aan een zonneklep met
het nieuwe logo erop.
Hele dagen achter de kassa zitten is
in Stavenisse niet nodig. Zijn er
even geen klanten, dan is er altijd
ander werk te doen. „Sigaretten en
andere zaken bijvullen bijvoor
beeld. Of rekeningen schrijven voor
grotere vaste afnemers, zoals de
school." Het contact met de klanten
vindt Gea leuk. Ze kent zowat ieder
een die om een boodschap komt,
werkt inmiddels bijna zeven jaar in
de winkel aan de Voorstraat. Maar
ze zit niet de hele week achter de
kassa: „Een of twee dagen per week
sta ik in de slagerij. Op die manier
heb je ook nog wat verzet." Dat wis
selt ze af met Jolyne Ponsteen.
Maakt een caissière wel eens wat
bijzonders mee? Gea moet even
denken. Dan vertelt ze dat er ooit
een klant niet goed is geworden in
de winkel. Dat was even schrik
ken, en vervolgens een stoel pak
ken. „Het is goed gekomen." Het
is haar ook overkomen, dat iemand
een krat bier meenam zonder die af
te rekenen. „Die bleef gewoon op
het winkelwagentje staan. Ik had
het niet gezien, maar een colle
gaatje gelukkig wel." Het blijft
goed opletten geblazen voor de
caissière, dat is duidelijk. Voor
Gea de Vos hoort het allemaal bij
haar werk. „Het gaat wat mij be
treft perfect hier en ik heb leuke
collega's", zegt de Stavenissese
die inmiddels van haar vakantie
geniet.
Gea de Vos, Jessica van Haaften (links) en Josefine Bolier (rechts) staan tijdens de braderie in de Goljf-stand vóór de winkel.
