Toneelspelen uitlaatklep voor
regisseur Geert Uijtdewilligen
Leden Rode Kruis onderscheiden voor
inzet openbare orde en veiligheid
Landelijke wedstrijd
Rode Kruis in smalstad
Duitse oud-president krijgt
Amerikaanse vrijheidsmedaille
Licht te hoog
Donderdag 17 januari 2008
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
5
Sint Joseph trekt volle Vossenkuill en huldigt robijnen jubilarissen
Roosevelt Four Freedoms 24 mei in Middelburg
Kluchten
Speciale methode
Tweede avond
Welfare
Vrijlating
Nieuwjaarsborrel
diabetesvereniging
Dagje uit
Mosseltochten
Afdeling verwacht ongeveer 1000 deelnemers
De afdeling Tholen en Sint-Philipsland van het Rode
Kruis bereidt een grote landelijke wedstrijd voor die op
zaterdag 13 september in Sint-Maartensdijk wordt ge
houden. Er doen maar liefst 24 ploegen aan mee die van
uit Haestinge de opdracht krijgen te helpen bij bedrijfs
ongevallen op het industrieterrein. Er worden 800 tot
1000 mensen verwacht.
Lau Geuze uit Poortvliet en Adrie Boot uit Zierikzee al veertig jaar actief
Tractorbestuurders zitten
veilig bij Rabobank Tholen
„Sint Joseph is een van de laatste dingen die ik zou opgeven", zegt
Geert Uijtdewilligen. De regisseur van de Oud-Vossemeerse toneelver
eniging boekte zaterdag succes met de opvoering van 'Een trouwring
mag niet knellen'. De avond begon verrassend voor de 72-jarige Uijtde
willigen. Hij werd wegens zijn veertigjarig lidmaatschap onderschei
den met de gouden speld van het Zeeuws centrum voor amateurtheater
(ZCA). Dezelfde eer viel Dré Hommel te beurt. Beide heren debuteer
den als speler ooit samen in het blijspel 'Ik verveel me rijk'.
Dré Hommel (links) en Geert Uijtdewilligen kregen de gouden ZCA-speld met oorkonde en bloemen voor hun veertigjarig lidmaatschap van
toneelvereniging Sint Joseph.
De voormalige Duitse bondspresident (1984-1994) Richard von Weizsac-
ker krijgt op 24 mei in de Nieuwe Kerk te Middelburg de internationale
Four Freedoms Award. Het is de meest prestigieuze van vijf onderschei
dingen die het Amerikaanse Franklin and Eleanor Roosevelt Insitute
(FERI) jaarlijks uitreikt. Op die manier vraagt ze aandacht voor de vrij
heid en eert ze mensen die zich inzetten voor de bescherming ervan. Ook
de organisatie War Child krijgt een medaille in de Zeeuwse hoofdstad.
Geert Uijtdewilligen is verknocht
aan toneel. De oud-aannemer woont
al geruime tijd in het Belgische Ka
pellen en bezoekt regelmatig
theatervoorstellingen in Antwerpen.
Zelf spelen doet hij al vanaf zijn
zestiende. „Dat begon op school,
met een leraar die regisseur was bij
een toneelvereniging. Voor een be
paalde rol zocht hij een jonge knaap
en kwam toen bij mij terecht." Het
acteren beviel Brabander Uijtdewil
ligen, die na zijn trouwen in Oud-
Vóssemeer ging wonen. „Toen ik
daar op een feestje een voordracht
deed, vroeg Cees de Leeuw me om
lid te worden van Sint Joseph. Mijn
vrouw Bep leek dat wel wat en zo
doende heb ik ja gezegd." Bij zijn
debuut schonk hij de vereniging een
deur voor het decor, staat vermeld in
het jubileumboek dat verscheen bij
het 75-jarig bestaan van de vereni
ging. Als aannemer had Uijtdewilli
gen een druk bestaan. „Toneelspe
len was een uitlaatklep voor me. En
het was in de winter, dan was het
werk meestal iets minder druk."
Tal van rollen speelde hij, vaak ook
grote. Gevraagd naar hoogtepunten,
moet hij dan ook even nadenken.
Pension drie, het eerste stuk dat Sint
Joseph in de Vossenkuil én onder re
gie van Jan Kruik speelde, noemt
hij. En Een beeld van een man. Uijt
dewilligen gaf het acteervirus door
aan zijn dochter Calista en zijn zoon
Peter. Bijzonder was dat ze in 1993
samen in één stuk speelden: Met
hartelijke gelukwensen. Net zoals
het apart was, dat vader en zoon de
zelfde rol vertolkten in verschillen
de opvoeringen van Die rare fami
lie. Uijtdewilligen blonk uit in
komische rollen, manifesteerde zich
daarin altijd nadrukkelijk en had de
lachers op zijn hand. „Ik had de
lach aan mijn kont", noemt hij dat
Zelf.
In 1974 nam Geert Uijtdewilligen al
eens de taak van regisseur op zich.
Dat jaar stond Sint Joseph twee keer
op de planken: in januari Huize
Amor en in december Die rare fami
lie. In dat laatste stuk speelde de re
gisserende Uijtdewilligen óók mee.
Later had Jan Kruik tien jaar lang de
regie. De samenwerking hield op
nadat deze serieuzere stukken wilde
Geuze heeft altijd belangstelling ge
had voor de hulpverlening, vertelt
hij. In zijn woonplaats Poortvliet
haalde hij zijn EHBO-diploma in
het midden van de jaren vijftig. Bij
het Rode Kruis begon hij na zijn
diensttijd als leerling derde klas,
vertelt hij. „Via tweede naar eerste
klas en dan volg je specifieke oplei
ding voor geneeskundige hulp bij
ongevallen en rampen. Cursussen
voor verbindingen en voor ambu
lancebegeleider. Ik heb ze allemaal
doorlopen."
De opleiding voor ambulancebege
leider duurde drie jaar, zegt Geuze.
„Het was een behoorlijke zware op
leiding maar die werd op een gege
ven moment afgekapt. Het werd een
rijksopleiding. Wij mochten het niet
langer doen. Het was een dure op
leiding waar we niks aan hebben ge
had."
Voor het werk met de ambulance
liep Geuze stage in het ziekenhuis
Lievensberg. Dat gebeurde op de
vrije zaterdag op de afdeling spoed
eisende hulp. „Daar moest je de ver
pleegkundige assisteren, een ver
bandje aangeven en dergelijke als er
een gewonde werd binnenge
bracht."
Zelf heeft hij de kennis die hij op
gedaan heeft, een paar keer kun
nen gebruiken. „Ik ben bij ver
keersongevallen onderweg naar
mijn werk een paar keer gestopt.
Om het slachtoffer te stabiliseren
gaan spelen, maar het bestuur vast
hield aan kluchten. „Zelf houd ik
daar ook van. En het publiek komt
ervoor, dat wil een avondje genieten
zonder diep te hoeven nadenken."
Toen in 1995 Cees Aanraad met de
regie stopte, vroeg het bestuur Uijt
dewilligen als opvolger. „Ik had me
in de voorgaande jaren, terwijl ik
nog speelde, al met de regie be
moeid omdat ik het niet altijd met
Aanraad eens was. Zodoende kwam
het bestuur bij mij." Het eerste stuk
dat onder zijn leiding werd opge
voerd, was Die rare familie.
Uijtdewilligen vind het regisseren
leuk om te doen. „Ik heb een vrij
jonge spelersploeg, die kun je als re
gisseur gemakkelijker naar je hand
zetten. Gelukkig heb ik weinig te
genspraak. Daarnaast heb ik het
voorrecht om zelf de stukken te
kunnen uitzoeken. Je hebt immers
een eigen visie en die probeer je de
groep te laten uitvoeren." Als regis
seur bemoeit Uijtdewilligen zich
met alle kleine dingetjes, geeft hij
aan. „Leen Moerland van de decor
bouw krijgt weieens hoofdpijn van
me, denk ik. Alleen de kleurenkeu-
ze, dat is iets waar ik niet goed in
ben. Daar vult Leen me prima aan.
Maar in het algemeen is het lekker
werken met de technische mensen."
Het werken met al die jonge mensen
houd hem ook jong, zegt de regis
seur. Het motiveert hem om voor de
repetities een kleine dertig keer de
vijftig kilometer tussen Kapellen en
Oud-Vossemeer te overbruggen.
„Alleen als het heel slecht weer is -
mist of gladheid - laat ik verstek
gaan."
Ali Pankow die namens het ZCA de
onderscheidingen uitreikte, om
schreef Uijtdewilligen als de man
van de frontoffice. Ze noemde ver
der de bijdrage van zijn gezin aan
Sint Joseph. Want behalve dat beide
kinderen Uijtdewilligen meespeel
den, verzorgde zijn schoondochter
een reeks van jaren de grime en
werkte zijn schoonzoon mee aan het
decor.
De andere jubilaris, Dré Hommel,
was volgens Pankow meer iemand
van de backoffice. Iemand die liever
niet teveel op de voorgrond staat.
Hij ging in zijn jeugd naar de voor
in Sint-Maartensdijk is gesloopt.
Geuze herinnert zich nog dat hij sa
men met timmerman Joop van der
Schaaf (die gemeentetimmerman
was en wiens vrouw actief was bij
het Rode Kruis) het gebouw aan de
binnenkant helemaal betimmerd
heeft toen de vereniging er zijn in
trek nam. „Daar zijn we heel wat
uurtjes bezig geweest. Maar op het
laatst was het erg slecht. Je kon met
een schroevendraaier zo door de ko
zijnen steken."
Geuze zat ook in de bouwcommis
sie om uit te zien naar een vervan
gende ruimte toen bekend werd dat
het Rode Kruis uit het gebouw
moest. „Er is toen zelfs gekeken
naar de brandweerkazerne in Sint-
Annaland."
Met zijn 70 jaar is Geuze een van de
oudste leden van de vereniging.
Hulpverlening is de rode draad in
zijn leven. Hij kijkt ook terug op
een bijzondere ervaring toen hij in
militaire dienst bij de geneeskundi
ge troepen terecht kwam. „Ik had
altijd veel interesse in de verpleging
gehad. In mijn diensttijd zat ik on
der meer in Ossendrecht en Amers
foort. Ik reed met de ziekenauto.
Maar ik heb ook drie maanden in
Budel gezeten in Oost-Brabant toen
in 1957 de Indische Nederlanders
werden gerepatrieerd. Dat was in de
winter. De mensen kwamen met de
trein aan in Weert en Eindhoven en
werden naar het legerkamp Budel
stellingen van Sint Joseph kijken,
vrienden én zijn broer Rien speel
den mee. En zo kwam Hommel op
een gegeven moment ook zelf bij de
toneelvereniging terecht. „Ik heb
een tijd niet gespeeld toen ik in het
eerste elftal van Vosmeer stond."
Het leren van de tekst ging hem al
tijd gemakkelijk af, vertelt hij. „Ik
had een speciale methode. Met het
boekje naast me, schreef ik op wat
ikzelf en mijn tegenspeler moesten
doen. Op die manier kun je het goed
onthouden."
Dré Hommel bewaart mooie herin
neringen aan zijn toneelloopbaan.
Hij speelde eerst in café Hof van
Holland, wat later verruild werd
voor de Vossenkuil. Qua faciliteiten
een hele verbetering. „Dat merkten
we als we eens een keer ergens an
ders speelden. In het Wagenhuis in
Nieuw-Vossemeer bijvoorbeeld.
Daar zat je op de trap op je beurt te
wachten." De toneelclub trad in die
jaren op veel plaatsen op: in Ouwer-
kerk, Breda, Sint-Maartensdijk en
Roosendaal. Ook voor de perso
neelsvereniging van firma Hommel
in het eigen dorp werd gespeeld. Al
lemaal leuk om te doen, vindt Dré
gebracht waar ze werden opgevan
gen en door een arts en enkele verp
legers werden onderzocht. Het was
een soort doorgangskamp. Ze wer
den daarna overal heen gezonden
naar gewone huizen in heel Neder
land. Per week kwamen er ongeveer
2000 mensen aan. Ze kregen er kle
ding. Er was een groot magazijn
met kleding. De meeste mensen
hadden niks dan hun eigen kleren.
Het was een hele ervaring. Mensen
waren gedesoriënteerd. Ze kwamen
uit de tropen. Van de hitte in de kou.
Er lag sneeuw. Het was echt afzien
voor die mensen."
Geuze weet nog dat er in elke barak
vier vrijwilligers hielpen. „Dat wa
ren veelal werknemers van Philips
die twee tot drie weken verlof had
den gekregen om daar te komen hel
pen."
Temg in Poortvliet na zijn dienst
werd Geuze lid van het Rode Kruis.
Hommel. Hij speelde met veel ver
schillende mensen, want er waren
nogal eens wisselingen in de bezet
ting. Zijn mooiste rol vindt hij die
van opa in het stuk Een schat van
een buste. „Die paste het best bij
me." Verschillende keren viel de
Vossemeerder in als een andere spe
ler uitviel of een rol teruggaf. Dat
laatste deed bijvoorbeeld Geert
Uijtdewilligen in 1989. Naarmate
hij ouder werd, bemerkte Hommel
dat het leren lastiger werd. Hij be
sloot te stoppen, ook al omdat er
zich voldoende jong bloed bij de
vereniging aandiende. In 1998 stond
hij voor het laatst op de planken.
„Peter Uijtdewilligen was door zijn
rug gegaan en mij werd gevraagd
diens rol over te nemen in het stuk
De onbekende wereld. Dat was drie
weken voor de voorstelling. 'Maar
ik ga niet met een boekje op het to
neel staan', zei ik. Ik leerde 's mor
gens, dan ben je nog het helderst",
vertelt Dré Hommel.
Het was drie jaar geleden dat Sint
Joseph een avondvullend stuk speel-
Hij werkte als landarbeider bij P.
van der Slikke maar toen de mecha
nisatie doorzette verzette Geuze de
bakens en ging naar de gloeilam
penfabriek van Philips in Roosen
daal. Geuze wisselde nog eenmaal
van werkgever; van Philips stapte
hij over naar Bruijnzeel in Bergen
op Zoom. Bij beide werkgevers was
Geuze actief in de 'bedrijfsEHBO'
wat tegenwoordig omgevormd is tot
bedrijfshulpverlening.
Ook Adrie Bool-Mangold uit Zier-
ikz.ee kreeg het tekentje voor 40 jaar
actieve inzet. Ze is jarenlang in-
structrice geweest. De anderen zijn
J. Deurloo-Hartog (20 jaar) uit Sint-
Maartensdijk, J. de Neeff-Verspeek
(15 jaar) en C.A. de Neeff (medaille
voor 10 jaar plus tekentje voor 15
jaar) uit Scherpenisse, H. Hoek en
de, maar het publiek was de vereni
ging (die vorig jaar een korte uit
voering gaf in Hof van Holland) niet
vergeten. De kaarten voor 'Een
trouwring mag niet knellen' waren
in een mum van tijd uitverkocht.
Volgend jaar wordt dan ook weer
twee avonden gespeeld, beloofde
secretaris Eric van Hees in zijn wel
komstwoord.
De zes dames en twee heren zetten
een goede voorstelling op de plan
ken in een fris en modern ogend de
cor. Alfred Vis was als baron Bou-
dewijn van Benthuizen, een arme
kunstschilder, bijna onafgebroken
op het toneel. Hij speelde zijn rol
prima, zoals trouwens de complete
cast heel natuurlijk en rustig over
kwam. Petje af voor Laurien
Droogers die zo'n tweeënhalf uur
lang met een Limburgs accent praat
te. Zij was Marie, het meisjes van
buitenaf dat een onervaren dienstbo
de bleek te zijn. Boudewijn deed
zich op aandringen van zijn vriend
in Mathilde (Petra Zeeman) voor als
een rijke baron. Dit om de onnozele
dochter Ankepiet (Suzan Haver
sians) van zakenman Karei Klap
wijk (Rien Goedegebuure) aan de
E. van de Beek-Geldenhuys (beiden
tien jaar) uit Sint-Philipsland.
Leny van Burgh uit Tholen kreeg
een attentie van voorzitter Stolk om
dat ze stopt met haar taak als coördi
natrice van de sociaal recreatieve ac
tiviteiten (een mondvol voor het
vroegere welfarewerk). De 72-jari-
ge heeft echter nog geen opvolger,
zegt ze. „Ik doe het al 33 jaar. Drie
tot vier keer per jaar houden we een
vergadering. Sinds we in dit gebouw
zitten doen we dat gewoon bij mij
thuis want overdag kunnen we hier
niet terecht. Elke dorp heeft zijn ei
gen coördinator, maar ik heb daar
dan weer de leiding over. En één
keer per jaar organiseer ik een kof-
fiemiddag voor alle vrijwilligers.
Het stelt eigenlijk niks voor. hoor.
Het gaat allemaal heel gemoedelijk
onder elkaar, maar ik vind het nu
welletjes. Ik moet een keer afscheid
nemen."
haak te slaan. Vooral Kareis zuster
Stine (Jacoline de Jager) wilde de
baronnentitel graag in de familie.
Onderdeel van het complot was dat
Boudewijn een keurig appartement
huurde van Suze (Jody v.d. Berge).
Die vertrok op wintersport, maar
kwam voortijdig terug met een ge
broken been. Een complicatie was
dat Klapwijk een verhouding had
met Mathilde, terwijl de zakenman
het appartement benutte voor een
rendez-vous met de Spaanse Con-
chita (Bonnie van Poortvliet). De
kunstgrepen die nodig waren om te
voorkomen dat alle dames elkaar
ontmoetten, zorgden voor de nodige
lachwekkende situaties. Heel ko
misch was het rappe Spaans dat
Conchita sprak, en dat alleen Marie
bleek te verstaan.
Uit de reacties na afloop was duide
lijk dat het publiek zich prima ver
maakte. Na de voorstelling was er
ook voor de muziek van het orkest
De Annemiekes tot in de kleine uur
tjes goede belangstelling. Ook 's
middags zat de grote zaal praktisch
vol bij de voorstelling voor de oude
ren. Sint Joseph speelt het stuk bin
nenkort in Yerseke.
Ze blijft het echter nog wel doen tot
er een opvolger is gevonden. „Ik
moet het werk goed kunnen overdra
gen. En het welfare in Ten Anker
waar we elke week handwerken,
blijf ik wel gewoon doen. Ik blijf ge
woon onder de mensen. Dat kan ik
niet missen." Ze was verrast door de
attentie van de voorzitter.
Stolk blikte tijdens zijn openings
woord terug op het afgelopen jaar.
Hij stond stil bij het overlijden van
Bram Kosten uit Sint-Philipsland
(oud-voorzitter van de afdeling Sint-
Philipsland en lid van de kring Zee
land van het Rode Kruis) en vrijwil
ligster Ina Oudesluijs uit Stavenisse.
Ook meldde hij dat Jan Potappel uit
Stavenisse en Riet Wisse uit Anna
Jacobapolder stoppen als coördina
toren van de vakantieprojecten. Die
taak wordt overgenomen door Rika
Goedegebuure, Laura Blok en Maris
Dourlein.
In een rede tot het Amerikaanse
Congres formuleerde president
F.D. Roosevelt (wiens voorouders
uit Nederland kwamen, mogelijk
van Tholen) in 1941 vier vrijheden
die essentieel zijn voor de mens
heid: vrijheid van meningsuiting,
vrijheid van godsdienst, vrijwaring
van gebrek en vrijwaring van
vrees. Door de inzet van onder
meer Roosevelts weduwe zijn deze
vrijheden verwerkt in de inleiding
van de Universele Verklaring van
de Rechten van de Mens, die dit
jaar zestig jaar geleden werd aan
genomen door de Verenigde Na
ties. Sindsdien zetten zich wereld
wijd mensen en organisaties in om
deze vrijheden te beschermen. Het
FERI wil met de uitreiking van de
onderscheidingen een signaal af
geven dat de strijd voor vrijheid
nog lang niet is gestreden. Verder
wil ze eraan herinneren dat maat
schappelijke betrokkenheid en per
soonlijke inzet machtige en vooral
vredelievende wapens zijn. Sinds
1950 worden de Four Freedoms
Awards uitgereikt, vanaf 1982 ge
beurt dat om het jaar in Middel
burg. Daarbij worden gastcolleges,
lezingen en een wedstrijd met het
thema vrijheid georganiseerd in
samenwerking met onder meer de
Roosevelt Academy, de Hoge
school Zeeland en het Roosevelt
Study Center.
De 87-jarige Von Weizsacker krijgt
de onderscheiding voor zijn bijdra
ge aan de verwerking van het Duit
se oorlogsverleden. Hij definieerde
het einde van de Tweede Wereld
oorlog ooit als de 'dag van de vrij
lating', in plaats van de dag dat
Duitsland de oorlog verloor. Tij
dens zijn tweede ambtstermijn
vond de hereniging van Oost- en
Diabetesvereniging afdeling Tholen
houdt morgenavond (vrijdag) een
Nieuwjaarsborrel en jaarvergade
ring in Haestinge te Sint-Maartens
dijk. De leden komen om half acht
bijeen voor de jaarvergadering
Het zijn wedstrijden voor volwasse
nen en jeugd. Verschillende bedrij
ven hebben al toegezegd mee te
doen, zegt J. de Neeff-Verspeek van
de afdeling. „Er komen 24 teams
van ieder zes man, plus begeleiders
en een ploeg mensen die voor
slachtoffer spelen." Het is de bedoe
ling dat er over heel het bedrijven
terrein op die dag wedstrijden wor
den gehouden. Hoofdzaak is het
helpen bij bedrijfsongevallen. Ook
worden er twee bussen van Con-
nexxion ingezet om een ongeval
met reizigers na te bootsen. De ver
voersmaatschappij heeft een stalling
voor ongeveer 209 bussen aan de
Schakelweg. Als extraatje komt een
Belgisch demonstratieteam naar de
smalstad. zegt ze. Voor de dag zijn
ook veel vrijwilligers nodig. Ook is
de afdeling bezig sponsors te wer
ven die de nationale wedstrijd wil
len ondersteunen. Enkele bedrijven
hebben al toegezegd daar aan bij te
dragen.
De afdeling komt wat ruimer in de
vrijwilligers te zitten nu er vijf
nieuwe vrijwilligers hebben aange
meld voor het zogeheten sociaal
West-Duitsland plaats, wat een
mijlpaal was in de beëindiging van
de Koude Oorlog. Von Weizsacker
maakte verder deel uit van een
commissie die een nieuwe visie
ontwikkelde op de toekomstige rol
van de Verenigde Naties. Ook le
verde hij bijdragen aan de ontwik
keling van het beleid van de Euro
pese Unie. De Duitser is erelid van
de Club van Rome.
De medaille voor de vrijheid van
meningsuiting is voor de Algerijn
Lakhdar Brahimi, die onder meer
speciale vertegenwoordiger van de
VN was voor Afghanistan en Irak.
Ook leidde hij een commissie die
aanbevelingen formuleerde voor
de uitvoering van VN-vredesope-
raties.
Ook de Noorse diplomaat Jan Ege
land, die de medaille krijgt voor
vrijwaring van gebrek, heeft ver
schillende posten vervuld bij de
VN. Momenteel is hij speciaal ad
viseur van de secretaris-generaal
voor conflictsituaties. Egeland
speelde bijvoorbeeld een rol bij
het tot stand komen van het Oslo
Akkoord tussen Israël en de Pale-
stijnen, en van het Ottawa Verdrag
met betrekking tot landmijnen.
De Britse auteur Karen Armstrong
krijgt de medaille voor vrijheid
van godsdienst. Met haar werken -
zoals 'De strijd om God - een ge
schiedenis van het fundamentalis
me' - draagt ze bij aan een beter
begrip van de godsdiensten.
Tenslotte krijgt War Child de on
derscheiding voor vrijwaring van
angst. Deze organisatie zet zich in
voor kinderen in oorlogsgebieden.
De medaille zal in Middelburg in
ontvangst worden genomen door
Willemijn Verloop. Zij richtte in
1995 de Nederlandse afdeling van
War Child op en is genomineerd
als Amsterdammer van het jaar
2007.
waarbij onder andere de financiën
en komende activiteiten worden be
sproken. Ook is er gelegenheid tot
het stellen van vragen. De avond
wordt afgesloten met een Nieuw
jaarsborrel en duurt tot ongeveer
half tien. Voor meer informatie kan
men contact opnemen met Hans
Visser, tel. 662884. Iedereen is van
harte welkom.
vervoer met de Rode Kruisbus. Het
gaat om chauffeurs en begeleiders
voor het halen en brengen van ou
deren in Tholen naar een van de
twee supermarkten en naar de
nieuwe bibliotheek. C.A. de Neeff
spreekt zelfs over mogelijk zes
nieuwe vrijwilligers.. „Er zijn een
aantal echtparen bij. Dat is heel
goed, de ene rijdt en de andere be
geleidt." Ze zijn al begonnen met
de EHBO-cursus. De nieuwe vrij
willigers (chauffeurs) worden door
Maris Dourlein en Jan Hartig opge
leid.
De afdeling beschikt sinds twee
jaar over een nieuwe bus. In het
eerste jaar zijn er al ruim 15.000
kilometers mee gereden. Volgens
voorzitter B. Stolk is de afdeling
bij wijze van spreken alweer aan
een nieuwe toe. De bus wordt ook
ingezet om mensen naar hun va
kantieverblijf te vervoeren. Of voor
een dagje uit. Ook op verzoek van
diverse instellingen zoals de Zon
nebloem, wordt de bus ingezet.
Geert Uijtdewilligen is tevreden over de uitvoering van afgelopen za
terdag. „Er waren slechts twee rollen voor heren, wat betekende dat er
een keus gemaakt moest worden. Tevoren heb ik gezegd dat men dat
moest aanvaarden en dat is gelukkig ook gebeurd. We hebben dertig
leden, een leuke club." De eerste uitvoering in de nieuwe Vossenkuil
heeft wél uitgewezen dat de verlichting in de zaal te hoog zit. „Het
was niet goed. We moeten proberen die één tot anderhalve meter te la
ten zakken. Daarover wordt overlegd met de gemeente." Ook de deco
ropstelling was even wennen, aldus de regisseur.
Als blijk van waardering door de koningin ontvingen donderdagavond
zeven vrijwilligers van de afdeling Tholen en Sint-Philipsland van het
Rode Kruis de medaille of tekentje voor openbare orde en veiligheid.
Wethouder K.A. Heijboer speldde de medailles op of reikte de onder
scheiding uit op de nieuwjaarsreceptie van de vereniging in de gemeen
tewerkplaats in Sint-Maartensdijk.
Lau Geuze uit Poortvliet en Adrie
Boot-Mangold uit Zierikzee span
den de kroon met veertig jaar trou
we dienst als vrijwilliger. De me
daille is bedoeld voor mensen die
maar dan tien jaar als vrijwilliger bij
een parate dienst actief zijn. Bij
voorbeeld bij het Rode Kruis of de
brandweer. Heijboer speldde een
paar medailles op. Bang om te prik
ken was hij niet. „Jullie zijn wel wat
gewend', zei hij.
Degenen die al een medaille bezit
ten kregen een tekentje met in Ro
meinse cijfers het aantal 'dienstja
ren'. Het teken kan aan het lintje
van de medaille worden geschoven,
maar die had niemand bij zich. Alle
laureaten kregen een oorkonde mee.
Ook de 70-jarige Lau Geuze had
zijn lintje niet meegenomen. „Ik
had er geen erg in dat het hier werd
uitgereikt." Geuze is nog steeds ac
tief als chauffeur bij het Rode Kruis.
Hij rijdt in een poule van zes
chauffeurs de boodschappendienst
in Tholen. Voor ouderen die niet
zelfstandig naar een van de twee su
permarkten kunnen. „De ene week
naar de C1000, de andere week naar
Albert Heijn."
en al wat daar bij komt kijken tot
de professionele hulpverleners
kwamen."
Geuze is vaak als vrijwilliger inge
zet bij wielerrondes, voetbaltoer
nooien, paardensportwedstrijden en
wandelevenementen op Tholen. „Ik
herinner me de mosseltochten in
Tholen. Dat is alweer lang geleden,
ver voor de Zevendorpentocht in
Oud-Vossemeer. Ik heb dat altijd
graag gedaan en die dat nog steeds
graag. Ik bezoek nog steeds trouw
de herhalingslessen. Ik heb nooit
een moment gehad dat ik wilde
stoppen. Ook niet tijdens de perike
len in het bestuur", zegt Geuze over
de periode dat de vereniging in
zwaar weer verkeerde door onenig
heid over de koers van het bestuur
eind jaren negentig. Het toenmalige
bestuur stapte toen op. Er kwam een
nieuw bestuur om de afdeling te lei
den. Bert Stolk werd voorzitter en is
dat nog steeds.
De afdeling oefent nu in de gemeen
tewerkplaats. Het oude verenigings
gebouw aan de Radda Barnenstraat
De zeven onderscheiden leden van de afdeling Tholen en Sint-Philipsland, v.l.n.r. L. Geuze. A. Boot-Mangold, J. de Neeff-Verspeek, H.
Hoek, J. Deurloo-Hartog, C.A. de Neeff en E. van de Beek-Geldenhuys.
De landelijke en agrarische pers besteedt veel aandacht aan
een uitspraak van het Gerechtshof in Amsterdam.
Een eigenaar van een tractor werd veroordeeld tot een
boete en zijn trekker werd aan het verkeer onttrokken,
omdat deze niet verzekerd was. Er was wel een polis, maar
die bepaalde, dat de verzekering alleen van kracht was als
de tractor een snelheid van ten hoogste 25 km/uur kon
bereiken. Zoals bij vrijwel alle tractoren was de hoogst haal
bare snelheid bij deze trekker hoger. De verzekeraar gaf wel
een verklaring af, dat het voertuig verzekerd was, maar toch
is de eigenaar veroordeeld.
Verzekerden met een landbouwwerktuigenpolis bij
Interpolis hoeven voor een dergelijke veroordeling niet te
vrezen: volgens de polisvoorwaarden van Interpolis is een
landbouwwerktuig 'Het werktuig dat op het verzekerings
bewijs is omschreven'. Daar worden geen beperkingen ver
band houdend met snelheid aan toegevoegd. Tractor
bestuurders zitten dus veilig bij de Rabobank Tholen.
Advertentie I.M.
