'In Iran kreeg ik een neus voor het
illegaal verkrijgen van benzine'
Tholenaar Theo Binkhorst rijdt in 105 dagen op de motor de wereld rond
Bhutto
Eigen meetlat
Vrijdag 4 januari 2008
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Hij belandde bijna in de Iranese gevangenis, wurmde
zich dagenlang door de overvolle straten van India en
maakte een schuiver met zijn motor op een bergpas in
Pakistan. Moe maar voldaan kijkt Theo Binkhorst - 105
dagen en 30.000 kilometer later - in zijn woning in Tho-
len terug op een enerverende wereldreis op de motor. „Ik
heb me uitstekend vermaakt. Ik zou zo weer gaan."
Death Valley
Outback
Pok pok pok
Koning Nepal
Op de bon
Niet stoppen
Onderuit
Treiteren
Fire Ali
Al jaren wilde de Tholenaar. die
zijn verzekeringskantoor heeft ver
kocht en nu alle tijd heeft, een we
reldreis maken op zijn motor. Hij
hakte een jaar geleden de knoop
door. speurde internet af en stuitte al
snel op een groep motorgekken die
dezelfde droom had. Via een gespe
cialiseerde reisorganisatie begon
Theo samen met tien andere motor-
fanaten begin vorig jaar aan de
voorbereiding van de maandenlange
trip. „Het was een reis rond de we
reld, echt letterlijk. Daar komt heel
wat bij kijken. We hebben heel wat
bijeenkomsten gehad om alles door
te spreken. Iemand met stukken
kreeg bijvoorbeeld één dag de tijd
om de motor te repareren. Lukte dat
binnen de gestelde termijn niet, dan
moest hij worden achtergelaten. An
ders zou de rest teveel vertraging
oplopen. Daarnaast moesten ook
andere zaken geregeld worden. Ver
zekeringen. inentingen en natuurlijk
het overvliegen van de motoren",
somt de 53-jarige avonturier op.
8 september vertrok het gezelschap
- bestaande uit acht Nederlanders,
twee Duitsers en één Tsjech - naar
de New Yorkse luchthaven, Newark.
De tien motoren werden in één con
tainer naar dezelfde plaats gevlo
gen, waaronder Theo's Yamaha
FJR1300. „De motor is niet echt ge
schikt voor dit soort reizen, de
meesten rijden op terreinmotoren.
Maar ik heb de reis rond de wereld
er wel op gemaakt." Het duurde
echter even voordat die rondreis kon
beginnen. „Het was een hele heisa
bij de douane om de motors te be
machtigen. We hebben er uileinde
lijk een week op moeten wachten."
De motorclub reed van de oostkust
van Amerika naar de westkust.
Daarbij werd een kleine uitstap ge
maakt naar het zuiden van Canada.
De reizigers hadden een maand
voor Amerika gepland en reden
zo'n tienduizend kilometer. De
groep trok aardig wat belangstel
ling. „Mensen zagen de 'vreemde
nummerborden' en werden dan
nieuwsgierig." Bij Lake Superior,
het grootste zoetwatermeer van de
wereld, werden zij aangesproken
door een Belg. „Dat was wel verras
send. Hij vertelde dat hij helikopter
piloot in dienst van een oliemaat
schappij was. De Belg vervoerde
onder andere de hotemetoten van
het bedrijf en nodigde ons uit voor
een rondvlucht over het gigantische
meer. Dat was prachtig."
Bij de toeristische attracties als
Mount Rushmore, de Niagara-wa-
tervallen en de Hooverdam haalt
Theo ietwat onverschillig zijn
schouders op. „Ach, het was wel
leuk om te zien.
Het klinkt mis
schien vreemd,
maar je went eraan.
Ik heb niet zoveel
met Amerika en
ben bovendien nog
al een cultuurbar
baar. Het ging mij
om de tocht zelf. Al
was de natuur wel
heel mooi." Aan
Death Valley, aan
het einde van het
eerste reisdeel,
houdt de Tholenaar
andere herinnerin
gen over. De weg bestaat daar uit
een wasbordgrond met grote keien
en los zand. „Het was net een der
dewereldwegdek. Ik weet niet waar
de Amerikanen hun geld aan uitge
ven. maar het is niet aan infrastruc
tuur. Het werd een tocht in zengen
de hitte, boven de dertig graden. Er
was aangegeven dat het een un
sealed road (onverharde weg - red.)
was, maar zoiets verwacht je niet.
Het was continu heel erg goed op
passen. je kon er absoluut niet hard
rijden. De motor ging kapot of jij.
Hier is ook een motorrijder over de
kop gevlogen, de oudste deelnemer.
We waren net twee, drie weken on
derweg, maar hij moest wegens ver
wondingen en een defecte motor af
haken."
Onderweg overnachtte de groep in
hotels en motels. „We hebben tij
dens héél de reis eigenlijk maar één
keer gekampeerd. Dat was in Aus
tralië, gewoon om die tent eens te
gebruiken. En trouwens één keer op
de binnenplaats van een politiesta
tion in Pakistan. Daar heb ik dus
bijna vier maanden lang een tent
voor achterop gehad, voor twee
nachten", zegt de Tholenaar met een
glimlach. Aangekomen in Los An
geles was het tijd om zijn Yamaha
weer in te katten. Het voorwiel werd
gedemonteerd, de schermen van de
motor afgehaald. „Bij sommigen
kon het stuur er ook af. Alles om
zo'n klein mogelijk pakketje van de
motor te maken. Dat scheelde aan
zienlijk in de transportkosten. Tien
centimeter hoger kostte namelijk
zo'n 800 euro méér." Via een carnet
de passage - een internationaal dou
anedocument - konden de motoren
vlotjes van het ene land naar het an
dere land worden vervoerd. „Door
dit grensdocument hoefden we geen
invoerrechten te betalen. Wel heb ik
een waarborgsom moeten depone
ren. Dadelijk ga ik naar de douane
in Moerdijk om te laten zien dat de
motor weer terug is in Nederland,
dan krijg ik die waarborg weer te
rug."
Theo nam het vliegtuig naar Austra
lië en belandde in Sydney. „Daar
hebben wij twee dagen op de moto
ren gewacht. In de tussentijd natuur
lijk in de stad rondgekeken." Toen
de tweewielers weer in het bezit wa
ren, ging de groep de outback (on
bewoonde regio's) in. Ook hier
maakten de reizigers een tocht van
zo'n tienduizend kilometer. „We
hebben een rondje gereden door
Australië, maar niet heel het land
doorkruist. Daarvoor is het gewoon
veel te groot."
Dat het land van de Aboriginals be
kend staat om zijn wasbordwegen,
ondervond Theo aan den lijve. „Je
moet er op een bepaalde manier rij
den, dat moet je even leren. Re
laxed, maar alert rijden. Dat heb ik
in Nederland proberen te oefenen,
maar die wegen zijn toch heel an
ders. Vooral niet te langzaam rijden,
want dan merk je de hobbels het
meest. Als je met een goede vaart
over het wegdek rijdt, heb je het
minst last van die onregelmatighe
den." De wens om een kangoeroe te
zien, werd al snel vervuld. „Die
beesten zie je overal. Op een gege
ven moment ben je blij als je ze niet
ziet. Ze springen namelijk zó voor
je wielen. Dat heb ik zelf ook mee
gemaakt. Pok, pok. pok, je schrikt
er gewoon van. Er liggen ook heel
wat aangereden kangoeroes dood op
en langs de weg." Het zijn voorna
melijk slachtoffers van de meters
lange, zware vrachtwagencombina
ties die de wegen van Australië
onveilig maken, vertelt Theo. „Als
er zo'n vrachtwagen aan komt rij
den, moetje écht van de weg af. Ze-
De 53-jarige Theo Binkhorst reisde niet heel Australië door, maar reed een 'rondjevan tienduizend kilometer. „Het land is veel te groot om binnen een maand te doorkruisen."
Slechts enkele weken nadat Theo Binkhorst Pakistan verliet, werd
Benazir Bhutto in de stad Rawalpindi vermoord. De oppositieleidster
genoot vooral veel aanzien van bewoners van het buitengebied, ver
moedt de Tholenaar. „Mensen wilden graag in gesprek met ons over
politiek. Ik heb het zoveel mogelijk afgehouden, dat was wel het vei
ligst. Ik vertelde enkel dat Nederland Jan-Peter Balkenende heeft als
minister-president. Maar de meningen over Musharraf en Bhutto wa
ren duidelijk. De grote steden zijn pro-Musharraf. In het buitengebied
kan men zijn bloed wel drinken."
ker als je op een motor rijdt. Keien
en andere troep op de weg schieten
namelijk alle kanten uit wanneer
zo'n gevaarte eroverheen rijdt."
In Alice Springs, in Centraal-Austr-
alië, was een rustpunt voor het ge
zelschap ingepland. Zij bleken niet
de enige Nederlandse bezoekers te
zijn. Ook het Nederlandse team van
de World Solar Challenge, een
tweejaarlijkse wedstrijd voor zon
newagens, bevond zich op dat mo
ment in Alice Springs. „We hebben
nog een praatje met hen gemaakt.
Ze stonden op dat moment net op de
eerste plaats."
Veel tijd om te keuvelen met de
deelnemers van de Solar Challenge
hadden de motorrijders echter niet,
de Plenty Highway wachtte. „Een
onverharde weg, maar dan héél
slecht. Daar besloot ik om omheen
te rijden, je rijdt anders heel de mo
tor kapot. Alleen enkele terreinmo
toren hebben die route gereden, an
deren vonden de weg ook te slecht.
Je houdt toch in het achterhoofd
'rustig aan, Azië komt ook nog'." In
Australië kreeg de groep veel
nieuwsgierige blikken toegeworpen
van de inwoners. De vreemde num
merborden leidden regelmatig tot
korte gesprekken. „Je krijgt vlot
contact. Al is dat met een groep toch
wat minder dan wanneer je alleen
reist. De contacten zijn maar kort,
echt goed leer je de mensen niet
kennen. De volgende dag ben je al
weer weg. Je bent constant op reis."
Terug in Sydney werden de voer
tuigen weer in een container gezet
en vervoerd naar het volgende con
tinent: Azië. De groep nam af
scheid van 'Oz'
en stapte op het
vliegtuig naar
de hoofdstad
van Nepal,
Kathmandu.
„Je weet met
een dat je in
een andere we
reld bent",
blikt Theo te
rug. Oude Su
zuki Alto's fun
geren als taxi's,
die zich net als
automobilisten,
brommers,
voetgangers én koeien een weg
wurmen door de drukke straten van
de stad. „Daarnaast was de vuilop
haaldienst in staking, het stonk er
enorm. Het was een grote chaos en
ik wist dat het alleen maar erger
zou worden verder in Azië." Het
viel Theo wel op hoe blij de men
sen in Kathmandu leken. „Ik let al
tijd op mensen en kijk of zij lekker
in hun vel zitten. Deze mensen
stralen echt, heel anders dan dat ik
later in India zag. Die inwoners
waren gewoon futloos, wezenloos.
De mensen in Nepal zien er juist
bijzonder blij uit, ondanks de ar
moede. En er werd ook niet gebe
deld."
De Tholenaar liet in Nepal ook een
wens in vervulling gaan. Een me
dewerker van het hotel waar de
groep verbleef, droomde er name
lijk over om op een 'zware' motor
te mogen zitten. „In India en Nepal
komen motoren zwaarder dan
125cc niet voor, het zijn eerder
brommers. Mijn Yamaha van
1300cc werd daar aanschouwd als
een wereldwonder. Die jongen
mocht best even op mijn motor zit
ten, apetrots was hij. Ik heb er een
foto van gemaakt en later naar het
hotel gemaild."
De Tholenaar bladert in zijn wo
ning door de foto's van zijn reis.
Bij een afbeelding van een klein
paleisje, stopt hij even. „Dit is het
huis van de koning. Tenminste, dat
was het toen ik er was." De rege-
kijkers en een opstopping op. Je
moét daarom wel doorrijden."
In Agra besloot de motorclub een
bezoek te brengen aan de Taj Ma-
hal. „We mochten er alleen niet in,
het gebouw was namelijk geslo
ten." Wat de reizigers wel bezich
tigden, was de Ganges. „Een van
de motorrijders heeft zelfs een duik
litieagent. Hij vond dat wij niet
netjes reden." In plaats van schuin
achter elkaar te rijden, wilde de
agent dat de motoren in een rechte
rij hun weg vervolgden. Maar de
Pakistaan beloofde het bonboekje
opgeborgen te houden als de groep
hem volgde naar het politiebureau
voor een kopje thee. „We hebben
er zonder kleerscheuren vanaf
komt, kent zijn motor minder ge
luk. „Het blok was gescheurd en
lekte olie. Ik dacht dat het het ein
de van mijn reis zou betekenen.
Maar nog geen drie minuten later
stopte er een pick-up met Pakistani
die de helpende hand wilden bie
den. Ik dacht dat het nooit zou luk:
ken om die driehonderd kilo we
gende motor op de auto te laden,
maar dat ging verrassend snel en
goed. Pakistani zijn erg behulp
zaam en vriendelijk. Mensen die
wat anders zeggen vertellen, op
zijn zachtst gezegd, een grove leu
gen", stelt Theo. De volgende dag
vond hij in Quetta een aluminium-
lasser die het blok voor hem wilde
lassen. „Vier uur later kon ik weer
op pad. En het had me slechts
veertig euro gekost."
De Tholenaar baande zich op de motor een weg door de drukke straten van India.
ring besloot 24 december de heer
sende monarchie.af te schaffen. De
Nepalese hindoe-koning Gyanend-
ra wordt vermoedelijk in april op
gedragen om af te treden, waarna
het land verder zal gaan als repu
bliek.
Het reisgezelschap wisselde het
(toenmalig) koninkrijk van Nepal
in voor de eveneens drukke straten
van India. „Iedere dag was het
avontuur. Af en toe waren de stra
ten zó druk dat je eigenlijk niet
meer verder kon. Er werd getoeterd
en geduwd van alle kanten. Dat is
het moment waarop je rustig moet
blijven. Het is iets wat je meege
maakt moet hebben, dat je onder
deel uitmaakt van dat gekrioel."
Theo was nog geen half uur in In
dia of er reed een wagen tegen hem
aan. De auto reed tegen de achter
kant van zijn motor. Van de reisor
ganisator had hij van tevoren het
advies gekregen om bij een eventu
ele aanrijding door te rijden naar
een politiebureau. „Er werd ge
waarschuwd: niet stoppen, want je
wordt gelyncht door de menigte."
Het advies nam hij maar ter harte
en reed met lichte blikschade door.
„Stoppen in een drukke straat met
een motor die mensen nog nooit
gezien hebben, dat levert sowieso
genomen in het water. Dat heb ik
maar niet gedaan. In dat water
doen de inwoners namelijk alles.
Hun was, zichzelf wassen, maar
ook de as van de overledenen
wordt er over uitgestrooid. Zwem
men in dat water leek me niet zo'n
gezond idee. Ik was trouwens de
enige van de groep die zonder Del-
hi-belly (buikloop) India heeft
doorstaan."
De motorrijders mochten ook en
kele crematies bijwonen. „Die
worden buiten, in het openbaar ge
houden. Buitenstaanders mogen
hierbij aanwezig zijn, al wordt wel
duidelijk gemaakt dat je niet mag
fotograferen. Dat is overigens op
heel veel plaatsen zo, ook op heili
ge plekken. En je kan dat maar be
ter respecteren. Westerlingen heb
ben vaak een arrogante houding
van 'ik mag het thuis, dus ook
hier'. Als je het toch in je hoofd
haalt om een foto te maken, dan
ben je héél snel je camera kwijt.
Die wordt dan gewoon afgepakt.
En terecht, je moet tradities/ge
woonten van het land respecteren
en je aan hun regels houden."
Die les leerde Theo toen hij Paki
stan inreed. „We waren goed 10
kilometer het land in, toen we
werden aangehouden door een po-
daar goed zitten babbelen. De po
litieagent vertelde dat hij ons zon
der politie-escorte niet verder wil
de laten rijden, omdat wij een
gebied ingingen waar niet zozeer
de regering maar stamhoofden het
voor het zeggen hadden, een tri-
ble-area. Hij vond het te link, hoe
wel de politie in die gebieden ook
maar weinig invloed heeft bij zo'n
stamhoofd." De reisgroep besloot,
met enige tegenzin, het aanbod te
accepteren en werd door de politie
door het buitengebied geloodst.
Op de weg naar Quetta gaat het
mis met de 53-jarige Tholenaar.
De temperatuur ligt rond het vries
punt als de groep een bergpas op
rijdt. „Het sneeuwde en hagelde en
overal in de weg zaten gaten. Voor
me lag een grote plas water en ont
wijken kon niet meer. Ik gaf gas en
ging plat onderuit." Hoewel Theo
De trip door Iran was volgens de
avonturier een 'apart verhaal'.
„Het verliep vooral moeilijk door
de verplichte escorte die we mee
kregen." De Tholenaar ergerde zich
steeds meer aan het trage tempo
van de begeleiders. De politie
stond echter op de begeleiding om
eventuele Afghaanse drugssmokke
laars die het voorzien hadden op
toeristen af te weren. „Vlak voor
onze komst was er namelijk een
groep Japanners ontvoerd. Volgens
mij worden zij nog steeds gegij
zeld." Overal moesten de motorrij
ders wachten op nieuwe escortes,
wat het reisschema niet ten goede
kwam. „Uiteindelijk kreeg ik een
soldaat mee. Die kon enkel bij mij
achterop als hij de bagagerol vast
hield. Hoe kon hij ons bescher
men? Ze hielden ons vooral op, ter
wijl wij gewoon voor donker in
Bam wilden zijn."
Tijdens het wachten bij de politie
posten vermaakten de groep zich
echter prima met de agenten en de
inwoners. „We hebben ook over
politiek gesproken. Iraniërs leven
extreem Westers, al keurt de rege
ring dat af. Maar in hun eigen huis
maken inwoners zelf de dienst uit.
De hoofddoekjes gaan daar abso
luut af." Theo kwam erachter dat
de regering deze ontwikkeling pro
beert tegen te houden. „Ze vertel
den over een nieuwe wet voor win
kels. Het is winkeliers verboden
om meisjes met teveel make-up op
binnen te laten. Doen ze dit wel,
dan kan de zaak worden gesloten.
Dit soort regels werkt volgens mij
averechts, dat merk je vooral in
studentensteden. De jongeren pro
voceren, meisjes trekken een kleine
boerka aan met een strakke spijker
broek eronder en een heel klein
hoofddoekje. Mensen willen ook
openlijk over de kwesties praten.
Het voelt aan als verzet wat er aan
het ontstaan is. Het zou me niet
verbazen als de situatie binnen een
paar jaar escaleert."
Ook het feit dat in het land - be
kend als exporteur van aardgas en
aardolie - benzine enkel op de bon
verkrijgbaar is, irriteert de inwo
ners. „Het veroorzaakte bovendien
voor ons een probleem, want wij
hadden helemaal geen mogelijk
heid om benzine te krijgen. Daar
kwamen we op een illegale manier
aan. Je krijgt er wel een neus voor,
meestal benaderden we taxi
chauffeurs. Die verdienden meer
door de benzine aan ons te verko
pen, dan zelf de ritten te maken",
glimlacht Theo.
Uiteindelijk kostte de Iranese tocht
van 2500 kilometer de Tholenaar
slechts 96 euro aan benzine, eten
en drinken. Maar het had hem heel
wat meer kunnen kosten, geeft hij
toe. „Ik heb er bijna een nachtje in
de bak doorgebracht." Door de tra
ge escortes besloot de politie na
melijk ongevraagd dat de reizigers
maar op het politiebureau in Zahe-
dan moesten overnachten, Bam kon
niet meer worden gehaald. „Maai
er was ons beloofd dat we op tijd in
Bam zouden aankomen. Ik was het
beu, ze waren ons ook gewoon aan
het treiteren door extra langzaam te
rijden. En toen escaleerde het. Zij
eisten dat we onze paspoorten bij
hen inleverden en dat weigerde ik.
Zij weigerden vervolgens om in het
donker naar Bam te rijden. Het
werd een machtstrijd, wij tegen de
politie met geweren." Uiteindelijk
werd een tolk, een Iranese kennis
van de reisorganistor, ingeschakeld
die telefonisch de groep met raad
bijstond. „Het werd uiteindelijk
duidelijk dat ik maar beter mijn ex
cuses aan kon bieden en mijn pas
poort af moest geven, al zit dat niet
echt in mijn aard. Maar zij waren
degenen met de geweren."
Na het excuus bond ook de politie
in en zorgde ervoor dat de motor
rijders hun tocht naar Bam alsnog
dezelfde dag konden vervolgen.
„Zo'n 130 kilometer voor de stad
ging de politie-escorte wéér ter
gend langzaam rijden. Ik weet nog
steeds niet precies waarom, maar
ik heb gas gegeven en ben er voor
bij gegaan. Ik heb nog naar hen ge
zwaaid. Zij gebaarden terug, maar
wat precies weet ik niet."
Toen de rijders in december de
grens met Turkije bereikten, begon
het al aardig koud te worden. „Na
Istanbul besloten we dan ook om
zo snel mogelijk door te reizen, om
de eventuele sneeuw voor te blij
ven. Dat is een goede beslissing
geweest, anders waren we nooit
voor kerst thuis aan komen. Je kan
nu eenmaal niet met de motor door
een sneeuwstorm. We zijn daardoor
twee keer moeten terugkeren van
een bergpas en hebben onderdak
moeten zoeken, het ging gewoon
niet."
Hij maakte van de extra overnach
ting gebruik en bracht een bezoek
aan de plaatselijke barbier. „Na
drie maanden rijden, was dat wel
nodig. De kapper werd Fire Ali ge
noemd. Na het scheren, begreep ik
waarom. Hij smeerde een goedje
op mijn gezicht, dat voelde ik uren
later nog nabranden. Maar het was
een zeer aardige kerel, ik mocht
zelfs de scheerbeurt niet betalen."
De rest van de reis zag de gescho
ren Tholenaar echt als terugreis:
door Servië, Hongarije. Duitsland
en Oostenrijk. „Eigenlijk was het
één streep naar huis, maar ik heb
me al met al uitstekend vermaakt.
Ik had het voor geen goud willen
missen."
Pas een paar dagen thuis, denkt
Theo Binkhorst alweer aan een
nieuwe reis. Dit keer dichter bij
huis. „In april wil ik met een
vriend op de motor naar Grieken
land. Maar dat moet ik natuurlijk
nog wel even mijn vrouw Ineke
overleggen. Afrika lijkt me ook
mooi om doorheen te rijden. Op
een motor heb je veel meer in de
gaten wat er gebeurt en wat er
leeft. Je kan makkelijker met de
mensen praten, je zit niet achter
glazen ruiten."
„De Pakistaanse wegen waren wennen. Links rijden, grote vrachtwagens en diepe ravijnen zonder
vangrails", blikt Theo terug.
De wereldreis opende de ogen van de Tholenaar, vertelt hij. „Ik heb
anders leren denken over de wereld. Neem nu kinderarbeid in arme
landen. Wij vinden dat onacceptabel, maar als die kinderen niet mee
werken is er ook geen geld om eten te kopen. Westerlingen leggen al
les langs hun eigen meetlat, maar dat is fout. Sowieso klopt het beeld
wat wij hebben van de landen meestal niet, dat is voor een groot deel
te wijten aan de media. Neem nu Nederland als voorbeeld. Dat wordt
in het buitenland toch ook heel anders neergezet dan Nederlanders
zelf ervaren. Hetzelfde geldt voor landen als Pakistan en Nepal. Dat
merkje goed wanneer je een tijd rondkijkt in die andere cultuur, als je
er even onderdeel van kan uitmaken."
De motoren werden voorde wereldreis zo klein mogelijk ingepakt voor het vliegtuig.
