"De meeste wezen stoppen hun
emoties over volkerenmoord weg"
Ambtenaren testen op scootmobiel
straten en stoepen in Sint-Annaland
'Iedereen legt de regels
nu op eigen manier uit'
87 Thoolse meldingen bij
steunpunt huiselijk geweld
Neef en nicht en Stephan en Marlies Jansen terug uit Rwanda
Jeugdraad naar Afrika
Geslagen
Huidskleur
Bandloze auto rijdt door Tholen
Nieuwe studie Ouweneel
Donderdag 13 september 2007
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
7
Eenmaal begonnen aan een werkvakantie met jongeren
en je wilt niets anders. Zeker niet als je in Rwanda sa
men hebt gewerkt met leeftijdsgenoten uit het land zelf.
Stephan Jansen uit Tholen en zijn nicht Marlies Jansen
uit Poortvliet kregen de smaak te pakken in Roemenië.
Discussie Joth jeugdstimuleringsregeling
Wordt een voetbalschool nu wel of niet door jongeren ge
organiseerd? Het beroep dat voetbalvereniging Noad'67
deed op de jeugdstimuleringsregeling, maakte donder
dagavond weer de nodige tongen los bij de jongerenraad
Tholen. De gemeente riep de regeling in het leven om
goede ideeën van jongeren financieel te ondersteunen.
Mich iel van de Velde vond de voor
waarden voor de stimuleringsrege
ling onduidelijk. „Iedereen interpre
10 voor, 5 tegen
Het advies- en steunpunt huiselijk geweld Zeeland ontving
vorig jaar 87 meldingen uit Tholen. Dat is 4,6 procent van
het totaal aantal telefoontjes dat bij het steunpunt werd ge
registreerd. Hierbij zitten ook meldingen van samenwer
kende instanties, zoals Blijf van m'n lijf, de Zeeuwse poli
tie en Slachtofferhulp. „De cijfers zijn slechts een
indicatie", benadrukt projecthoofd Riet Teeuwsen. „Niet
alle instanties geven ons informatie door. Het werkelijke
aantal meldingen ligt dus hoger."
Rommelhok
Verkracht
Vol spanning
„Het is redelijk gegaan, hoor," zegt de 74-jarige M. Jan-
sens-Deurloo nadat ze een rondje door Sint-Annaland
heeft gedaan op haar scootmobiel. Samen met vijf ande
ren reed ze door de straten van het dorp op de cursusdag
voor gebruikers van scootmobielen. „Maar dit parkoers
is veel moeilijker." Op het parkeerterrein bij de Welleva-
ete wordt haar stuurmanskunst getest.
Neef en nicht Stephan en Marlies Jansen werkten op technische school in de hoofdstad Kigali in Rwanda.
teert ze anders. Regels zijn er juist
zodat je duidelijk weet wat je moet
doen. Nu legt iedereen ze op zijn ei
gen manier uit. Dat moet anders."
Het Thoolse Joth-lid vond verder
dat opvallend veel verenigingen en
volwassenen aanspraak maken op
de regeling. Annet Vroegop was het
met hem eens dat de regels op ver
schillende manieren uit te leggen
zijn. „Bijvoorbeeld de eis dat de ac
tiviteit toegankelijk moet zijn 'voor
alle jeugd'. Betekent dat voor alle
jeugd, of voor alle jeugd uit een be
paalde woonplaats of van een be
paalde leeftijd?"
Wethouder M.A.E. Velthuis, die de
vergadering bijwoonde, begreep het
probleem van de jongerenraad.
„Ook bij het college wordt hier
vaak over gediscussieerd", vertelde
zij. „Hoe breed toegankelijk is het.
Is het voor iedereen of enkel voor
de leden. Bovendien krijg je wel
eens het gevoel dat de jeugd er soms
met de haren bij is gesleept, zodat
aan de voorwaarden wordt vol
daan." Anderzijds zag de wethouder
in dat bij activiteiten voor een jonge
doelgroep de uitvoering vaak op de
schouders van ouderen rust. „Je kan
een tienjarige nu eenmaal niet alles
laten doen." Ook de voetbalschool
van Noad wordt door de voetbal
commissie georganiseerd. A-junio
ren regelen echter samen met
KNVB-regiocoach R. Van Nijnatten
het dagprogramma.
Joth-lid Ties Reitsma vond de voor
waarden prima zoals ze nu waren.
Hij meende dat de verschillende
meningen discussie oproepen: „En
dal moet je zien te houden." Uitein
delijk besloot de Joth - met tien
stemmen voor en vijf tegen - de
aanvraag van de Sint-Philipslandse
voetbalclub te steunen. Een motie
van Van de Velde om de voorwaar
den van de jeugdstimuleringsrege
ling aan te scherpen, haalde het niet.
Slechts vier andere leden zagen het
nut hiervan in.
Vier jongens uit Sint-Annaland.
Oud-Vossemeer, Sint-Maartensdijk
en Scherpenisse tonen interesse in
de vacature bij de jongerenraad
Tholen. De kandidaten mogen vol
gende week in een gesprek hun aan
melding motiveren. De Joth had
met name jongeren uit Sint-Anna-
land. Poortvliet en Scherpenisse op
geroepen om zich op te geven voor
de vrijgekomen plaats.
Een werkgroep van de jongerenraad Tholen (Joth) gaat de mogelijkheden
onderzoeken voor een studiereis naar Burkina Faso. Dat besloot de jeugd
raad donderdag tijdens haar vergadering. De Joth was benaderd door de
Thoolse Harmke Mulders. Zij richtte onlangs samen met haar vriend Rap
hael Zongo het vrijwilligersproject Volontaire op in het West-Afrikaanse
land. De werkgroep gaat onder andere bekijken welke subsidiemogelijkhe
den er zijn om de tocht te bekostigen.
Instantie wacht vol spanning op besluit Bussemaker
Nu zijn ze tenig van een verblijf van
drie weken in Rwanda, het kleine
landje in Midden-Afrika waar in de
jaren negentig een slachting plaats
vond onder de Tutsi's en de gema
tigde Hutu's, de twee belangrijkste
bevolkingsgroepen. De littekens
zijn nog overal - vaak onderhuids -
merkbaar in het land van de duizend
heuvels.
De keus om naar Rwanda te gaan
was niet moeilijk. Stephans broers
Henry Jansen werkt er samen met
zijn vrouw Lilian voor de gerefor
meerde zendingsbond. Henry is nu
bijna vijf jaar hoofd van de techni
sche school Ceformi voor weeskin
deren in de hoofdstad Kigali. Lilian
Jansen houdt zich er onder meer be
zig met buitenschoolse activiteiten
zoals zondagschoolwerk en naaicur
sussen, maar staat ook haar man bij
in het pastoraat. Stephan: „Het was
een kans om daar naar toe te gaan
en tegelijkertijd hun werk te steu
nen."
Stephan (17) en Marlies (18) maak
ten deel uit van een groep van tien
jongeren uit Zegveld en Putten die
elkaar pas hebben leren kennen tij
dens de voorbereiding van de werk
vakantie in Rwanda. De formule
van een werkvakantie spreekt hen
erg aan. Marlies: „Het bijzondere is
dat je op deze manier contact hebt
met de mensen daar en dat je ook
iets voor hen kan betekenen. Ze zijn
blij dat je iets doet. En het is voor
ons ook interessant om een ander
land en een andere cultuur te leren
kennen."
In Rwanda hadden de Tholenaren
meer contact met hun leeftijdgeno
ten dan in Roemenië waar ze een
kamphuis bouwden, zegt Marlies.
„Dat komt ook omdat we in Kigali
met de studenten drie weken lang
samen op die school werkten en op
het terrein leefden. Dan krijg je echt
contact."
Op de school Ceformi (centre for
mation micro industrielle) worden
de leerlingen in twee jaar onder
meer het vak van loodgieter, elektri
cien, metselaar, timmerman en
kleermaker geleerd. Er zitten zestig
leerlingen op in de leeftijd van 13
tot 21 jaar. Meisjes en jongens. On
geveer de helft heeft hun ouders en
familie verloren in de volkeren
moord van 1994 toen Stephan en
Marlies net als hun leeftijdsgenoten
in Rwanda nog maar kleine kinde
ren waren. Ze leerden de wrede ge
schiedenis van het land kennen tij
dens de voorbereiding van de reis.
Er zijn naar schatting 800.000 men
sen gedood. De meerderheid van de
Hutu's (ongeveer 84 procent van de
bevolking) richtte een slachting aan
onder de Tutsi's (15 procent van de
bevolking) en gematigde Hutu's.
Het land kent verder nog een kleine
minderheid van pygmeeën, de Twa.
Rwanda is anderhalf keer kleiner
dan Nederland, maar telt wel meer
dan negen miljoen inwoners. Mar
lies: „De genocide in Rwanda is
nog maar zo kort geleden. We weten
wel veel over de Tweede Wereld
oorlog, maar dat is voor ons alweer
zo lang geleden. Dit spreekt ons
meer aan. Toen we de films zagen
over wat er gebeurd is, werd duide
lijk dat mensen die eerst vrienden
waren, elkaar gingen vermoorden
toen het oorlog werd. Echt onbegrij
pelijk."
Die wetenschap kon de reis tot een
beladen onderneming maken, maar
Stephan zegt dat ze er nuchter mee
om wilden gaan. „We zijn er niet
Ze moet tussen pionnen slalom
men, achteruit steken, een stoep
op- en afrijden, keren in een smal
gangetje en via een klep een karret
je op en afrijden. „Dit is veel lasti
ger," vindt ze. Ze is niet bang en
doet haar best om de onderdelen
één voor één af te werken. Ze krijgt
daarbij hulp van Eric Grip van het
bedrijf Jeremiasse die voor de ge
meente service verleent voor de
toenemende groep scootmobielge-
bruikers. Mevrouw Jansens rondt
het vaardigheidsparkoers met goed
gevolg af. Ze kan koffie gaan drin
ken: „Goed zo, dat heb ik wel ver
diend," zegt ze lachend. Ze woont
samen met haar man in de Schutse
in Sint-Annaland. „Toen ik nog in
Poortvliet woonde, ging ik er veel
mee weg om boodschappen of om
eens een rondje te doen. Hier doe
ik dat veel minder. Ik heb nog maar
één grote reis naar Poortvliet ge
maakt, en twee keer een rondje
door het dorp, maar het is toch fijn
om hier aan mee te doen."
Voor de cursusdag waren 22 deel
nemers aangemeld, maar er kwa
men slechts 12 mensen. „Jammer
dat er zo weinig zijn," zegt Willy
de Kreek van het servicebureau
Voor Elkaar. „Het is toch goed om
te oefenen. We hebben ze allemaal
persoonlijk benaderd. Zoveel af
meldingen hadden we niet ver
wacht.
Een ogen- en orentest, verkeersre
gels, beweging, een rondje door het
dorp, het afleggen van een parkoers
en een heuse keuring van de scoot-
mobiel. Dat waren donderdag de
onderdelen van de cursusdag die
om de twee jaar wordt gehouden.
Nieuw was dat ook ambtenaren van
openbare werken meereden op de
tocht in en rond het dorp. De afde
ling is verantwoordelijk voor de in
richting van de openbare ruimte.
naar toe gegaan met de gedachte dat
er nog moordenaars rondlopen."
Maar toch is de spanning wel aan
wezig, zegt Marlies. „Het is nog
voelbaar. De Tutsi's zijn bang dat
het nog een keer gebeurt. Er was
een leraar op school wiens halve fa
milie was vermoord terwijl de Hu
tu's nog met hetzelfde aantal men
sen zijn."
In Rwanda is een speciaal tribunaal
die de daders berecht. Het is een
langdurige kwestie omdat er zoveel
mensen bij de volkerenmoord be
trokken zijn geweest. Stephan:
„Volgend jaar moet iedereen be
recht zijn. Sommigen komen vrij,
anderen blijven vastzitten, maar
mensen zijn bang dat er veel men
sen vrijkomen die meegedaan heb
ben aan de moordpartijen." Volgens
Marlies is er nog steeds een wan
trouwen onder de mensen. „Ook nu
lopen er nog slechte mensen rond,
zeggen ze. Je kan echt niemand ver
trouwen, ook al is het je beste maat.
Het is wel logisch dat mensen zo
denken na wat daar gebeurd is."
De jongeren staken de handen uit de
mouwen tijdens hun korte verblijf
in de tropen. Ze verfden onder meer
de eetzaal. Stephan: „Dat was een
grijs hok. We hebben de muren geel
geverfd met een rode band. Er was
genoeg verf, maar het rood was te
fel. Dat had te veel de kleur van
bloed. We hebben toen gekozen
voor bordeau-rood." Marlies: „We
hadden de kleuren bedacht, samen
met verschillende leraren. Zelf denk
je daar niet bij na. Dat het zo'n im
pact zou hebben op de samenle
ving," zegt de Poortvlietse die in
Ede aan de Christelijke Hogeschool
de opleiding volgt voor sociaal pe
dagogisch werk.
De jongeren knapten samen met de
leerlingen ook een lokaal op dat ge
bruikt werd als rommelhok. Step
han: „We hebben de wanden ge
schuurd en geschilderd en het als
leslokaal ingericht, compleet met
meubels." Ook werd een muur be
streken en van een plint van stuc
Tijdens een autorit verloor de
wagen een van zijn wielen.
Het wiel werd na lang zoeken
gevonden bij iemand die het
achter zijn huis had gelegd,
vertelt Stephan. „We konden
het wiel terugkrijgen als we er
voor wilden betalen. Toen de
militaire politie erbij kwam
zijn er twee vrouwen en een
man gepakt en ondervraagd.
Ze werden letterlijk in de poli
tieauto geslagen. Zo worden
mensen angst aangejaagd. We
kregen de band terug."
voorzien. „Er zaten bouwvakkers
tussen de leerlingen, dus was het
ook een nuttige les," zegt Stephan
die in Goes aan het Hoornbeckcol-
lege de opleiding commercieel me
dewerker binnendienst volgt. Ook
werd het grote naambord aan de
weg opnieuw geschilderd. Stephan
en zijn Afrikaanse compagnon
moesten er voor op een trap staan:
„We hebben het eerst kaal ge
schuurd en er toen een grondlaag op
aangebracht en daarna geschilderd
Hoofd openbare werken Willem
Jan de Voogd van de Straaten: „Het
ging er om op welke problemen
rolstoel- en scootmobielgebruikers
stuiten. Het was voor ons om ons
bewust te worden van wat zij mee
maken. Vooral de kwaliteit van de
bestrating was een punt. Mensen
hebben last van de hobbels in het
wegdek. Zeker degenen die pijn
hebben aan hun ledematen, zo ver
telden ze me."
De Voogd van de Straaten was ook
benieuwd naar de reacties op de op
en afritten die de gemeente in de
stoepen legt en bij inritconstructies.
„Als ze er liggen dan gaat het wel
goed. Maar er is wel een verschil
tussen scootmobielen en elektrische
rolstoelen. De scootmobielen zijn
wat langer. Er is handiger mee te
manoeuvreren, maar het liefst rij
den de mensen over asfalt." Vol
gens hem is de vaardigheid van de
berijders van groot belang. Ook de
kennis van de verkeersregels. „Er
was iemand die zei dat ze daar spe
ciaal voor kwam. Met een scootmo-
biel ga je immers wel de weg op."
Op grond van het voertuigenregle
ment is een scootmobiel een ge
handicaptenvoertuig dat op het
fietspad, op het voetpad en op de
rijbaan mag rijden (behalve op au
towegen en snelwegen). Die vraag
kwam eerder ook al aan de orde in
commissie waterkeringen en we
gen van het waterschap Zeeuwse
Eilanden naar aanleiding van een
ongeval met een scootmobiel op
het fietspad aan de binnenkant van
de zeedijk aan de Kastelijnsweg in
Sint-Maartensdijk. De scootmobiel
was gekapseisd, de bestuurder
bleef daarbij ongedeerd. Chr.
Koopman stelde daar toen vragen
over nadat gebleken was dat er te
genstrijdige informatie over was
verstrekt. Volgens het waterschap
met het nieuwe logo en adres van de
school." De school ligt in de wijk
Gikondo, op een heuvel die over
een deel van de stad uitkijkt. Maar
achter de heuvel ligt een sloppen
wijk zoals in vele Afrikaanse ste
den.
De Thoolse gasten sliepen op het
schoolterrein. Marlies op de slaap
zaal voor meisjes, Stephan op de
slaapzaal voor jongens. Communi
ceren deden ze vooral in het Engels,
hoewel Frans er de tweede taal is.
(Rwanda was tot 1962 bezit van
België). Marlies: „Ze spreken heel
erg met een accent, maar we begre
pen elkaar wel hoor. We spraken
met hen vooral over het werk en
over hun toekomst. Toen wij weg
gingen waren er leerlingen die klaar
waren en van school afgingen. Dan
vroegen we wat ze gingen doen.
Maar dat weten ze dan niet. Ze sta
ren je aan alsof ze willen zeggen:
wat bedoel je nou? In Nederland is
alles als uitgestippeld."
Stephan: „Hier is het gewoon dat je
verder gaat leren. De meeste leerlin
gen daar gaan van school zonder
over hun toekomst na te denken.
Een wilde zanger worden, een ander
droomde ervan veel geld te hebben,
maar er waren er ook die wat wilden
betekenen in de bouw. De school
helpt wel bij het zoeken naar werk."
Onder elkaar op de slaapzaal werd
er door de meiden gezongen en ge
danst, vertelt Marlies. „Meestal op
Engelse christelijke liederen. Dan
sen is heel belangrijk voor ze. Voor
al met de heupen en de voeten. Als
je dan hier terug bent en je gaat naar
de kerk, dan is het maar stil. Daar
duren de diensten lang, maar je hebt
er geen erg in. Er wordt gedanst.
Mensen lopen in en uit."
zou de toegang voor scootmobielen
daar verboden zijn, maar navraag
bij Veilig Verkeer Nederland lever
de hem een ander antwoord op, na
melijk dat het wel toegankelijk is
De diensten van de Anglicaanse
kerk die de Tholenaren bezochten,
duurden drie uur, van tien uur 's
ochtends tot een uur 's middags. Ze
worden in het Ki-Rwanda, de taal
van het land, gehouden. De Thole
naren bezochten ook een dienst in
het Engels. „Maar die zijn voor de
hogere klasse die het Engels goed
beheersten."
Praten over de traumatische ervarin
gen kwam zelden voor, zegt Mar
lies. „De meesten wilden niet praten
over wat ze hadden meegemaakt. Er
zijn ouders voor de ogen van hun
kinderen doodgeschoten. Er was er
maar eentje die er over wilde vertel
len, de meesten stoppen hun emo
ties weg. Ze kijken heel strak. Het is
ontzettend erg wat ze hebben mee
gemaakt en vreemd om te zien dat
ze dat geen emoties tonen."
De gasten maakten ook excursies en
bezochten kerken, ingericht als 'me
morials,' gedenkplaatsen voor de
nabestaanden van de genocide en
om mensen die het niet hebben
meegemaakt te laten zien wat er ge
beurd is. Marlies: „Daar werd ver
teld hoe alles in zijn werk ging. Er
waren ook twee meisjes die in de
kerk hadden gezeten toen het moor
den bezig was. Het waren twee zus
jes die zich verborgen hadden onder
de lijken en gewacht hebben tot de
moordenaars weg waren."
Stephan: „Het was wel dramatisch.
Je beseft dan dat wij niks meege
maakt hebben en je beseft ook hoe
vredig het hier is. Vooral door dat
gesprek met die meiden is het heel
voelbaar geworden."
Marlies vertelt hoe er in de kelder
voor scootmobielen.
De 86-jarige C. Smits uit Stavenisse
was één van de oudste deelnemers
op de cursusdag. Hij was door het
gedraai en gekeer in het dorp een
onder de kerk een kist ligt waar een
vrouw in ligt die eerst door een
groep mannen is verkracht en daar
na (van onder naar boven) een stok
in haar lichaam is gestoken. „Het is
niet voor te stellen dat je dat zelf
zou moeten meemaken."
Ze waren al wel voorbereid op der
gelijke verhalen. Ze noemen drie
films die over de genocide in Rwan
da zijn gemaakt: Hotel Rwanda,
Een andere huidskleur, ander
haar. Als blanke gasten zaten
de Hollandse jongeren tussen
de zwarte Afrikanen. Marlies:
„In de kerk werd je soms in
eens door een kind achter je
aan je haar getrokken. Of over
je arm gewreven. Dan wilden
ze voelen hoe dat was." De
vijf meisjes in de club van
tien Hollandse jongeren trok
de aandacht. „Een van de lera
ren heeft alle meisjes ten hu
welijk gevraagd, maar ze zijn
allemaal mee teruggekomen
hoor," lacht Marlies.
Shooting dogs en Sometimes in
April. Ondanks de filmbeelden ko
men de verhalen die de meisjes ver
telden, hard aan.
Ze moesten ook wel wennen aan het
eten. Bijna elke dag rijst met bruine
bonen. Eén keer aten ze vlees, maar
volgens Marlies verleer je dat wel
als je op de markt gezien hebt hoe
ze het vlees behandelen (vol vlie
gen). Marlies: „Als je het vlees hebt
geroken, wil je geen vlees meer." Ze
aten samen met de Afrikanen in de
beetje duizelig geworden, zei hij.
Smits was wat minder wendbaar
omdat de banden van zijn voertuig
niet helemaal op spanning stonden.
Bij elke rit reden vrijwilligers van
eetzaal. Het viel Stephan op hoeveel
de leerlingen opscheppen en opeten.
„Ik heb wel geleerd om zelf op te
scheppen anders krijg je veel te
veel." De Nederlanders lieten het
vet van het vlees op hun bord lig
gen. maar dat werd al gauw opge
vraagd door de Rwandezen aan de
tafel. Ze aten ook wel aardappelen,
gebakken banaan en een plakkerige
maïspap. Stephan trekt er nog een
vies gezicht bij. Lekker vonden ze
de vis en de samoza's, envelopjes
van deeg gevuld met kruidig gehakt.
Het afscheid nemen was moeilijk,
zeggen ze allebei. Het viel ook sa
men met het vertrek van de leerlin
gen die de opleiding hadden afge
rond. De tegenstelling tussen rijk en
arm laat zich dan ook gevoelen.
Marlies: „Dan lopen wij met twee
grote koffers terwijl zij maar een
heel kleine tas hebben voor hun
spulletjes." Volgens Stephan was
het dubbel lastig. „Dat je zelf uit het
land weggaat en dat ook de studen
ten weggaan. Naar vrienden of fa
milie als ze die al hadden. Na drie
weken laat je ze echt achter. Er wa
ren er bij die echter zonder familie
iets moeten gaan doen."
De jongeren moesten zelf een deel
van de reis bekostigen. Ze lieten
zich sponsoren op een fietstocht en
zochten bedrijven om een financiële
bijdrage te leveren. Dat leverde
4750 euro op. Ook het ministerie
van buitenlandse zaken heeft een
potje voor jongeren tussen de 12 en
30 jaar. Marlies: „Wat me het meest
bijblijft is dat mensen blij zijn dat je
naar hun land komt." Stephan:
„Niet zozeer het werk dat we deden
was belangrijk, maar het daar aan
wezig zijn."
Veilig Verkeer Nederland voorop.
Ook fietste een EHBO-er mee, en
reed de bus van het Rode Kruis ach
ter de stoet om eventuele uitvallers
mee te kunnen nemen.
Het steunpunt huiselijk geweld re
gistreerde vorig jaar ruim 1600
gevallen van huiselijk geweld in
Zeeland. De meesten (ruim 1000)
kwamen bij de politie binnen. Het
steunpunt nam zelf zo'n 300 mel
dingen op. Daarnaast wisten
slachtoffers van huiselijk geweld
ook de weg naar slachtofferhulp
en de stichting Blijf van m'n lijf
Zeeland te vinden.
Er klopten in totaal 356 personen
bij laatstgenoemde stichting aan.
Driekwart van de vrouwen wilden
in het Blijfhuis worden opgeno
men vanwege lichamelijke mis
handeling. Andere redenen waren
dreiging met psychisch geweld en
vrouwenhandel. Ruim tachtig pro
cent van de slachtoffers verblijft
momenteel in Nederland, buiten
de provincie. Er is te weinig plek
in de Zeeuwse beschermhuizen. In
Zeeland is 'er plaats voor vijftien
vrouwen met kinderen. „Sinds dit
jaar hebben we echter ook altijd
één kamer beschikbaar voor nood
situaties. Vrouwen kunnen hier
één nacht verblijven, als zij echt
nergens anders terecht kunnen",
vertelt Marianne, de directrice van
Blijf van m'n lijf Zeeland (zij ziet
haar achternaam uit veiligheids
overwegingen liever niet in de
krant vermeld).
De stichtingen Blijf van m'n lijf
staan met elkaar in verbinding via
een landelijk systeem, meldpunt
open plaatsen. „Daar staat de be
schikbaarheid van alle Blijfhuizen
op vermeld. Helaas is er altijd wel
ruimtegebrek. Huiselijk geweld
blijft een vreselijk groot pro
bleem."
Het aantal telefoontjes naar de
hulplijn van de stichting is het
laatste jaar wel afgenomen. Er
klopten vorig jaar 356 personen
bij haar aan. In 2005 waren dat er
nog 402. Marianne vermoedt dat
de daling het gevolg is van het
nieuwe advies- en steunpunt
huiselijk geweld: „Daarom is het
ook zo belangrijk dat dit steun
punt in Zeeland behouden blijft."
De subsidie voor de landelijke ad
vies- en steunpunten loopt over
drie maanden af. Staatssecretaris
Jet Bussemaker van het ministerie
van volksgezondheid, welzijn en
sport, moet nog besluiten of zij
met de steunpunten door wil gaan.
„We zitten vol spanning op die
uitspraak te wachten", geeft
Teeuwsen van het Zeeuwse ad
vies- en steunpunt toe. „Maar ik
kan me niet voorstellen dat het
steunpunt ophoudt te bestaan."
De gemeente Vlissingen regelt als
centrumgemeente de uitkering
voor het steunpunt. De Zeeuwse
gemeenten, waaronder Tholen,
ondersteunen het initiatief echter
financieel. „Het probleem van
huiselijk geweld is tegenwoordig
wel erkend, maar we krijgen ei
genlijk nog niet genoeg medewer
king. Het steunpunt is een onlos
makelijke schakel geworden in het
netwerk vrouwenopvang."
Ook Vlissingen tast momenteel
nog in het duister over de weg die
de staatssecretaris in wil slaan. De
centrumgemeente adviseert het
college zorg en welzijn in ieder
geval om subsidie aan het steun
punt met twee jaar te verlengen.
Daarnaast onderzoekt zij of de in
stelling ondergebracht kan worden
in haar ondersteuningsbureau
WMO. „Wij willen het steunpunt
wel behouden. Het is vooral de
vraag hóe, we kampen momenteel
met informatiearmoede", aldus
ambtenaar Marius Vroegindeweij.
„Misschien wil de staatssecretaris
liever het netwerk vrouwenopvang
samenvoegen tot één keten. We
weten het gewoon niet." De cen
trumgemeenten van de steunpun
ten komen 26 september bijeen
voor een overleg met Bussemaker.
Vlissingen wil vóór die bijeen
komst weten wat het standpunt
van de staatssecretaris is.
Hoofd openbare werken Willem Jan de Voogd van de Straaten (links) deed mee in een scootmobiel aan een rit door Sint-Annaland. Naast
hem de 86-jarige C. Smits uit Stavenisse.
Een 48-jarige Tholenaar moest zaterdagochtend zijn rijbewijs inleveren. De
politie zag hem rond acht uur slingerend rondrijden in de Hoogaarsstraat in
een auto zónder rechterbanden. De man reed met hoge snelheid op de stalen
velgen. Ook had hij ruim drie keer de toegestane hoeveelheid alcohol ge
dronken.
De bekende schrijver Willem Ouweneel komt naar Tholen voor de Bijbel
studie over 'Het koninkrijk der hemelen'. De studie bestaat uit zeven bij
eenkomsten die plaatsvinden in de Oesterschelp aan de Simon Lindhout-
straat la in Tholen. Donderdag 20 september is de eerste avond, waarin het
koninkrijk in het evangelie van Mattheiis centraal staat. De studieavonden
vinden vervolgens plaats op 18 oktober, 29 november. 10 januari. 7 febru
ari, 6 maart en 3 april. De bijeenkomsten worden georganiseerd door de
Christengemeente Tholen en beginnen allen om acht uur. Voor meer infor
matie of vragen kan men terecht bij het secretariaat, tel. 0167-565781 of e-
mail secretariaat@christengemeentetholen.nl.
