Subsidie promotie
vroege aardappelen
De eerste dagen in Orlando
waren wel een beetje eng
'We hebben voor onze bruiloft
alles bij elkaar moeten sprokkelen'
ZLM WOONHUIS
VERZEKERING?
Wonderen der techniek
Marloes Oudesluijs uit Strijenham op stage in Florida
Zeeuws gezicht
over stadhuizen
Donderdag 1 december 2005
EEN DRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Geld uit Brussel en Middelburg
De Thoolse veilingen ontvangen twee keer 2850 euro
voor het verbeteren van de aardappelafzet door nadruk
kelijke promotie van de Thoolse vroege aardappelen.
Met name gaat het om meer naamsbekendheid bij super
markten en consument te krijgen. Het geld komt uit de
pot vitaal platteland Zeeland 2006, waaraan Europa bij
draagt als de provincie eenzelfde bedrag toekent.
Toen Marloes Oudesluijs tijdens de introductiedag van
het Middelbaar Toeristisch en Recreatief Onderwijs
(MTRO) in Middelburg de lijsten van stageplekken be
keek, wist zij het al. „Als ik deze opleiding ga volgen,
wil ik naar Amerika", vertelde ze haar moeder. Vier jaar
later zit Marloes in haar ouderlijk huis in Strijenham bij
te komen van een jetlag. Zij is net terug van haar stage in
Orlando (Florida) en zit vol verhalen.
Werken in Orlando
Andere mentaliteit
Amerikaanse gewoontes
Parken en Disney
Ouders in Florida
Rinus en Corrie Reijngoudt uit Sint-Philipsland zestig jaar getrouwd
Verdwaald in Brussel
Watersnoodramp
Heimwee
Veilingdirecteur David Hagc is ver
rast door de toekenning omdat hij
signalen had gekregen dal er geen
subsidie in de pot zat. Volgens de
provincie zijn er wel diverse posten
geschrapt, want de veilingen hadden
17.700 euro gevraagd en daarvan
wordt nu maar 5700 euro toege
kend. De totale kosten van het pro
motieproject zijn 23.600 euro. Vorig
jaar verspreidden de veilingen
raambiljetten voor winkels in het
hele land om de vroege aardappelen
te promoten. „We gaan nu met een
nieuw project aan de slag", zegt de
Sint-Annalandse veilingdirecteur.
Een verzoek van E. Rietkerk uit
Tholen voor subsidie ten behoeve
van de teelt van zomerbloemen is
aangehouden, al ligt er een positief
advies voor 17.640 euro subsidie:
de helft van Europa, het andere deel
van de provincie. De totale kosten
zijn 58.800 euro. Door het plaatsen
van een vernieuwende rolkqs bij het
bedrijf aan de Eeweg (vlakbij het
Stenen Kruis) kan een hogere toege
voegde waarde behaald worden.
Met deze rolkas kunnen de voorde
len van het Zeeuwse klimaat wor
den benut en kan de teelt beter be
heerst worden. Probleem is echter
de ruimtelijke inpassing. De wel
standscommissie had ook bezwa
ren. Eerst moet voldaan worden aan
de planologische eisen voordat de
provincie ja kan zeggen, maar de
subsidiepot 2006 is verdeeld. Riet
kerk kan volgend jaar eventueel
weer meedoen.
Het vermoeden dat ik als klein jochie vroeger al had, lijkt bewaarheid te
worden. We krijgen steeds meer apparaten waarvan wij als volwassenen
niet meer weten hoe we die dingen allemaal moeten bedienen. In het jaar
2000 zouden wij, volgens de doemdenkers uit de jaren vijftig en zestig, alle
maal als een soort marsmannetjes door het leven gaan. Op de krakkemikki
ge zwart-wittelevisie hij ons thuis zag ik treinen en bussen die wel iets weg
hadden van spaceshutles. We zouden rijden in futuristische auto 's en wonen
in sciencefictionachtige huizen, zo werd ons door de krakende stem van de
toekomstvoorspeller op de buis verteld. En hoewel die voorspellingen
slechts deels zijn uitgekomen, kunnen we stellen dat er een hoop hightech
materiaal is ontwikkeld, waarvan wij als simpele zielen niet eens weten wat
de mogelijkheden van die apparatuur zijn en hoe we er mee om moeten
gaan.
Ik kijk maar niet verder dan mijn eigen thuissituatie. We hebben onderhand
15 verschillende afstandsbedieningen, waarmee we van alles en nog wat
kunnen bedienen zonder daarvoor uit onze luie stoel te komen. Maar waar
onze kinderen probleemloos met al die knopjes overweg kunnen, moet ik me
toch echt beperken tot het hoofdmenu. Aan- en uitzetten. Het volume regelen
en de zenderkeuze instellen lukt me nog net. Maar daar heb je het dan ook
wel mee gehad. Wij hebben sinds kort bijvoorbeeld zo 'n platte buis in huis.
Nee, ik bedoel niet zo 'n nostalgische plattebuiskachel, maar zo 'n brede te
levisie die je in plaats van op een tv-kast gewoon op het plintje langs de
muur kunt zetten. Het ding is zo plat als een dubbeltje. En omdat we nu toch
in home-entertainment wat een vreselijk woord trouwens) moesten investe
ren, hebben we er ook maar meteen een homecinemasystem-met-dolbysur-
round-en-dvdspeler bij genomen. Want de verkoper vertelde ons dat dat ge
heel perfect bij elkaar past. „En het is de toekomst, hè zei die studentikoze
yup, toen hij mij zag twijfelen aan het nut van al dat dure spul. Waar had ik
dat eerder gehoord...'dat is de toekomst'?
Mijn zoon en dochter lachen zich een kriek als ik, in al mijn onbeholpen
heid, weer eens met de verkeerde afstandsbediening in de aanslag zit. Moe
deloos word ik ervan. Zeker als je die gasten dan handig ziet navigeren met
hun mobieltje, iPod, mp3-speler, playstation, laptop, computer of TomTom-
navigatiesysteem.
Ik heb me laatst weer vreselijk staan opwinden toen ik een nieuwe mobiele
telefoon wilde kopen. Het hele verkoopverhaal ging over I-mode, WAP,
SMS, fotograferen en Bluetooth. Pas toen ik er speciaal naar informeerde,
bleek ik met zo 'n ding toch gelukkig ook nog gewoon te kunnen bellen.
Zelfs voor het werk in de keuken moet je tegenwoordig haast operator zijn.
Tiptoetsen, digitale meters, keramische kookeilanden, traploze tempera-
tuurinstellingen, vooraf programmeerbare magnetrons, ovens en vaatwas
sers. Zander enige programmeerkennis wordt het bakken van een eitje nog
een hele toer. Menig keukenblok kan de vergelijking met de controlekamer
van een marineschip probleemloos aan. Ik zag laatst zelfs een koelkastdeur
waarin een kleine televisie was opgenomen. Het moet toch niet gekker wor
den?
Het enige stukje techniek waar ik tot nu toe nog het beste mee uit de voeten
kan, is de auto. Maar ook op dat vlak verlies ik de laatste tijd snel terrein.
Zo vroeg mijn vrouw mij onlangs hoe het mogelijk was dat zij de portieren
niet meer kon openen met de afstandsbediening van de centrale vergrende
ling. Onze auto stond op dat moment ingeklemd tussen een rij middenklas
sers op de parking van de meubelboulevard waar ik regelmatig op werkbe
zoek ga. Je doet immers nergens zoveel inspiratie op voor een column als in
zo 'n toonzaal vol jengelende kinderen en opgefokte ouders, die ondanks de
enorme keuze nou net niet kunnen vinden wat zij zoeken. Heerlijk vind ik
dat.
Geïrriteerd omdat ik gestoord werd bij mijn 'werk', liep ik met vrouwlief
mee naar buiten. Vrouwen en auto's, dat is naar mijn mening nu eenmaal
vragen om problemen. Maar de deuren openmaken met een simpele druk op
de knop van de contactsleutel, dat zou toch moeten lukken? Maar warem
pel, wat zij ook probeerde, de deuren bleven hermetisch gesloten. Net toen
ik driftig de sleutels uit haar handen wilde pakken, kwam er langs de andere
kant een vriendelijke meneer aangelopen. Hij drukte nonchalant op zijn
contactsleutel en tot onze verbijstering klikten de portieren van ónze auto
open. „Heeft u soms ook zo'n auto?", vroeg de man lachend. „Een eindje
verderop staat namelijk precies dezelfde auto, waarvan telkens de portier-
sloten open en dicht gaan en tegelijk de alarmlichten gaan knipperen als uw
vrouw op dat knopje drukt. Als ik u was zou ik die maar pakken. Goedemid
dag."
Lang leve de vooruitgang.
Assurantiekantoor
Burgemeel 25 - Poortvliet - Tel: (0166) 612 509
Via een Amerikaanse organisatie
kon de twintigjarige Marloes solli
citeren naar een stageplaats in het
Wyndham Orlando Resort, een ho
tel dat voornamelijk voor conferen
ties en bijeenkomsten wordt ge
bruikt. „Ik wilde graag het
zakenleven in Amerika leren ken
nen. Dit hotel leek mij een mooie
uitdaging. Het was ook een mooie
kans om te kijken of ik in mijn een
tje in een andere cultuur kon leven."
Na een aanbevelingsbrief van haar
leraar Engels, een telefoongesprek
en correspondentie via e-mails,
mocht Marloes op 5 mei naar de
Verenigde Staten vliegen om daad
werkelijk op sollicitatiegesprek te
gaan. Op het vliegveld in New York
moest de studente toerisme en re
creatie een overstap maken. Daar
werd zij echter anders ontvangen
dan ze verwachtte. „Naast mijn vi
sumcontrole, werd ik gefotogra
feerd en moest ik mijn schoenen uit
doen. De douane nam duimafdruk
ken af en wilde de gegevens op
mijn laptop en de foto's van mijn
camera bekijken. Ergens begrijp ik
het wel. Ze zijn erg voorzichtig door
het gevaar van terrorisme, maar het
is toch een vreemde ontvangst." Na
deze grondige controle landde zij
drie uur later in Orlando. Wederom
stond haar een verrassing te wach
ten. „Ik dacht dat het heel zonnig
weer zou zijn, net zoals in de films.
Dat was niet het geval; het was wel
warm, maar ook heel regenachtig en
grauw." Met de taxi ging zij naar het
appartementencomplex waar zij tij
dens haar stage zou wonen. „Toen
ik bij het appartement aankwam, be
gon het pas echt door te dringen dat
ik zes maanden in Florida ging wo
nen. Tijdens de heenreis had ik eer
der een vakantiegevoel." In de zes
tien woningen van het complex
woonden ongeveer tachtig andere
studenten van de Amerikaanse sta-
ge-organisatie. Marloes deelde haar
appartement met twee meisjes uit
Jamaica, een Zuid-Koreaanse en
een Braziliaanse studente. Haar
klasgenote Sandra Schillemans
werd haar kamergenote.
Hoewel Marloes in Nederland re
gelmatig contact onderhield met
haar eventuele stageplek, moest zij
vrijdag nog wel op sollicitatiege
sprek komen. „Ik was best zenuw
achtig. Het bleek later slechts om
een kennismakingsgesprek te gaan.
Ik was al aangenomen, maar dat
vertelden ze pas achteraf." De
Thoolse stagiaire werd maandag ge
lijk aan het werk gezet. „Ik kreeg
een papier met allerlei soorten vra
gen erop, zoals 'hoeveel kost een
dagmenu in het restaurant bij het
zwembad?' Om antwoord op deze
vragen te krijgen moest ik het hele
hotel door en mijzelf voorstellen bij
alle afdelingen." Na deze informa
tieve voorstellingsronde mocht
Marloes op haar eerste werkdag me
teen plaatsnemen achter de ont
vangstbalie. „Dat was een beetje
eng. Er kwamen meteen mensen
met klachten. Omdat ik de taal nog
niet vloeiend sprak en af en toe
zocht naar de juiste woorden, was
het soms moeilijk communiceren."
De taalproblemen waren binnen en
kele dagen opgelost.
Terug in Strijenham heeft Marloes
juist moeilijkheden om sommige
termen naar het Nederlands te verta
len. „Dat probleem had ik ook toen
er opeens twee Nederlandse mensen
naar de balie in het hotel kwamen.
Het plotseling omschakelen van En
gels naar Nederlands bleek niet zo
makkelijk."
De stagiaire genoot van haar baan,
al vond zij het wel hard werken. „In
de Verenigde Staten heerst een an
dere mentaliteit dan in Nederland.
Ik sprak een beveiliger die drie da
gen per week bij het hotel werkt,
acht uur per dag. Daarnaast volgt hij
een studie en heeft hij nog een ande
re baan. Die jongen werkt zeven da
gen per week. De meeste Amerika
nen hebben twee banen, dat zie je in
Nederland niet zo vaak." Niet alleen
het laagopgeleide personeel maakt
lange dagen, ook de leidinggeven
den die Marloes ontmoette, werken
minimaal tien uur per dag. Zelf
moest zij erg wennen aan de werk
schema's. „In plaats van studeren
moest ik opeens veertig uur per
week werken. En soms zelfs negen
dagen achter elkaar." De werktijden
waren erg onregelmatig. Het kon
voorkomen dat de Thoolse stagiaire
een nachtdienst had gedraaid en een
paar uur later alweer aan de slag
moest. „Die grote werkdruk had ik
eigenlijk niet verwacht. Ik heb heel
veel geleerd, maar ben ook blij dat
dit soort werkroosters in Ne>
niet zijn toegestaan." Een ande"
schil met het vertrouwde
landje was de betaling van het sala
ris. „In plaats van het loon direct op
een rekening te storten, krijg je een
cheque die je kan innen bij de bank.
Heel het betalingssysteem werkt in
Amerika trouwens anders." Marloes
kwam daar al snel achter toen zij
boodschappen wilde doen in de su
permarkt. „Alles wordt per credit
card betaald. Zonder creditcard ben
je nergens."
Toen Marloes voor het eerst een
Walmart binnenstapte, wist ze niet
wat ze meemaakte. „Het is een Sli-
gro en Makro in één en is ongelofe
lijk groot. Er staan wel zo'n dertig
kassa's en je kan er echt alles krij
gen. Je kan producten kopen als
groente en fruit, gigantische porties
gehakt, maar ook autobanden, digi
tale camera's en kleding, heel
vreemd." De stagiaire wende snel
aan de enorme winkels. Dat bleek
toen zij, terug in Nederland, met
haar moeder meeging naar de Spar
in Sint-Maartensdijk. „Het leek wel
een campingwinkel, zo klein!"
Marloes stond tijdens haar stage
verbaasd van de Amerikanen, die
zonder morren de lange werkdagen
volbrachten en toch tijd voor haar
vrij maakten. „Vóór mijn stage
dacht ik dat de Amerikanen te druk
waren om zich bezig te houden met
anderen, maar ze hebben echt be
langstelling voor je. Zij vinden het
leuk datje het initiatief neemt om in
hun land te komen werken en willen
weten waar je vandaan komt." Toch
twijfelde Marloes af en toe aan de
ze geïnteresseerde vriendelijkheid.
„Sommigen doen zó overdreven
aardig, dat je je afvraagt of ze het
wel echt menen. Waar je ook naar
binnen loopt, een hotel, restaurant
of winkel, ze begroeten je overal
met een 'Hello, how are you?'.
Maar oprecht of niet, het staat na
tuurlijk wel heel beleefd." Marloes
kwam er tijdens gesprekken met
collega's achter dat veel jongeren
op vroege leeftijd trouwen. „De ge
middelde Amerikaanse vrouw
trouwt als ze twintig jaar is, het krij
gen van kinderen volgt niet veel la
ter." Wat de studente tijdens haar
verblijf in Florida nog meer opviel,
was de grote aandacht die de Ameri
kanen besteden aan hun nagels. „Al
zien sommigen er niet verzorgd uit,
bijna iedereen geeft veel geld uit
aan manicures, ook de mannen."
Naast haar stageplek in het hotel en
de plaatselijke Walmart, wilde Mar
loes natuurlijk meer van Orlando
zien. Omdat in deze stad het allereer
ste Disneypark werd opgericht, staat
de gehele plaats in het teken van deze
tekenfilms. Een bezoek aan één van
de vele Disneyparken mocht daarom
niet ontbreken. „Ik ben naar de
MGM Studio geweest, het filmpark
van Disney. Dat was duur maar ook
erg leuk." Ook bezocht zij Seaworld
en merkte daar hoe vaderlandslievend
de Amerikanen zijn. „Bij een attractie
werd een voorfilmpje gedraaid, hierin
kwamen mariniers voor. Alle Ameri
kanen gingen bij het zien van de film
staan en applaudisseren, zo trots dat
zij op het leger zijn. Van die staande
ovatie kreeg ik toch wel een brok in
mijn keel." Verder bezocht zij de pret
parken Universal Studio en Busch
npa. Dit park
van Afrika,
dierenpark met
attracties staan ge
woon tussen de dieren. De leukste
achtbaan vond ik SheiKra, waar je
met een snelheid van 112 kilometer
per uur, in een knik van 90 graden
naar beneden raast", vertelt zij glun
derend.
Toch is de achtbaan niet het avon
tuurlijkste wat zij tijdens haar stage
meemaakte. Toen zij een parachute
sprong van een mede-stagiair uit Bra
zilië kreeg aangeboden, twijfelde ze
geen seconde en besloot de tandem
sprong te wagen boven Daytona Be
ach. „Het weer was super, om half elf
was ik al in de lucht. Ik raad het echt
iedereen aan, het lijkt net of je een
vogel bent. Die ervaring vergeet ik
nooit meer, zo cool."
Marloes Oudesluijs bleef niet zes
maanden lang zonder familie of
vrienden in Orlando. Haar vriendin
Marjolein Vriens uit Tholen kon
haar, vanwege haar werk als stewar
dess, enkele keren bezoeken. Ook
haar ouders besloten in augustus
Strijenham tijdelijk te verruilen voor
Orlando. „Ik heb hen per taxi heel
Orlando laten zien. Wat mijn ouders
vooral opviel was, dat ik een stuk
zelfstandiger was geworden. En dat
de stad heel schoon was. De over
heid besteedt ook veel geld aan be
planting en graskanten, dat moet er
perfect bijliggen. Samen met mijn
ouders heb ik het Kennedy Space
Center bezocht, waar de spaceshut-
tles worden gelanceerd. Dat was
heel leuk." Nadat haar ouders waren
langs geweest, begon Marloes naar
huis te verlangen. „Het is zo raar, ik
ben nu pas een week thuis en ik mis
mijn collega's alweer enorm. Het is
allemaal wennen. Maar het is wel
fijn dat mijn ouders lekker voor me
zorgen." Lang zal deze vertroetelfa-
se niet duren, want Marloes start
maandag alweer met haar tweede
stage. Ditmaal zal zij zes maanden
het personeel van een zeventiende-
eeuws hotel in Brugge gaan onder
steunen. „Iets geheel anders, dus dat
wordt een nieuwe uitdaging."
De studente heeft na het behalen van
haar MTRO-diploma alweer een an
der avontuur in gedachten. „Als ik
verder ga studeren, wil ik graag een
Engelstalige opleiding volgen bij de
NHTV in Breda, de International
Tourism Management and Consul
tancy, dat lijkt me wel gaaf."
Stichting het Zeeuwse Gezicht
houdt op woensdag 7 december een
debat over stadhuizen in Zeeland.
Het thema is 'representatie van de
democratie.' Het wordt gehouden in
het stadhuis in Goes. De architect
Rudy Uytenhaak van het stadhuis
van Goes houdt een presentatie.
Daarna volgt een rondleiding door
het Goese stadskantoor. Na de pau
ze geeft Jaap Huisman van de rijks
gebouwendienst een beschouwing
en analyse van stadskantoren. Na
zijn inleiding is er gelegenheid tot
debat met een forum van architec
ten.
Het debat begint om 13.30 uur en
duurt tot 17.00 uur en vindt plaats
in het stadskantoor aan de M.A. de
Ruijterlaan 2 in Goes.
Ten Ankerweg 72 - Tholen - Tel: (0166) 602
Advertentie I.M.
De jonge schipper Rinus Reijngoudt en Corrie Verhage leerden elkaar
in Sint-Philipsland kennen tijdens een 'rondje Voorstraat'. „Ik was
achttien jaar en had nog nooit een meisje gehad. Het was volle maan,
dus zijn we een stukje met zijn tweeën gaan wandelen", blikt de 82-ja-
rige Rinus terug naar de kerstdagen in 1941. Het wandelingetje door de
Voorstraat werd voornamelijk gedaan door jongeren die geen geld had
den om naar het café te gaan, zo ook door Rinus. Het schip van zijn va
der lag aangemeerd in de haven. „Ik mócht van mijn ouders niet naar
het café", vertelt Corrie (81) die zich daarom ook aansloot bij het rond
je door de hoofdstraat.
Die wandeling bij volle maan
mondde uit in een verkering van
vier jaar, zes december 2005 re
sulteert het in een diamanten brui
loft. „Zestig jaar, dat is lang hoor.
Al voelt dat niet zo", zegt Corrie
Reijngoudt-Verhage. „We hebben
het goed gehad, al hadden we ook
wel eens ruzie. Voordat het avond
was, maakten we het weer goed.
Dat moet je altijd proberen", geeft
Rinus als tip aan pasgetrouwde
stellen mee. De verkeringsperiode
was niet makkelijk. Rinus had na
het overlijden van zijn vader in
1942 de functie van schipper over
genomen. Via brieven onderhiel
den zij contact, terwijl hij door
Nederland, België en Duitsland
voer. „Mijn moeder liep iedere za
terdagavond met mij mee om de
post op te halen", herinnert Corrie
zich. De wekelijkse brieven die
het verliefde stel naar elkaar
schreef, kwamen in de laatste pe
riode van de Tweede Wereldoorlog
tot een abrupt einde. Tien maan
den lang hadden zij geen enkel
contact met elkaar. „Dat vond ik
echt niks", vertelt Corrie verder.
De Duitsers namen op Dolle Dins
dag het 315 ton wegende vracht
schip Onderneming in beslag,
waardoor Rinus samen met zijn
moeder en vier broers tijdens de
hongerwinter strandde in het ge
meenschaphuis van het Zuid-Hol
landse Rijnsaterwoude. „Ze waren
heel Nederland aan het leegro
ven." De Onderneming werd na
de bevrijding met oorlogsschade
teruggevonden. De Vl's die nabij
Sint-Philipsland werden afge
vuurd, lieten bij Corrie een trau
matische indruk achter. „Ik krijg
het nog steeds benauwd bij het ho
ren van vuurwerk", vertelt ze.
Toen Rinus het nieuws ontving
van de bevrijding, maakte hij
geïmproviseerde banden voor een
fiets en besloot naar Sint-Philips
land te gaan fietsen. „Ik hoorde
dat de Canadezen het eiland had
den bevrijd. Ik wist natuurlijk niet
wat zij allemaal uitspookten met
die meiden." Corrie had echter de
charmes van de bevrijders weer
staan. „Ik heb trouw op je ge
wacht, nietwaar?" zegt zij, terwijl
ze vragend naar haar man kijkt.
Rinus knikt tevreden.
Een oude Canadese legerbus werd
in december 1945 gebruikt om het
bruidspaar, samen met een ander
trouwstel, naar Steenbergen te
vervoeren voor trouwfoto's. „Ik
had nog geluk dat ik een trouw
jurk had", aldus Corrie. „Het was
net na de oorlog, dus er was bijna
niets. Alles hebben we bij elkaar
moeten sprokkelen."
Hoewel zij niet uit een schippers-
familie kwam en haar centen ver
diende door op het land uien te
rooien en aardbeien te plukken,
droomde Corrie er als klein meisje
al van om op een boot te varen.
„Vroeger keek ik op de dijk altijd
naar de volle vrachtschepen die
voorbij voeren, dat leek mij zo
mooi." Na de bruiloft zei ze haar
ouderlijk huis in Sint-Philipsland
vaarwel om samen met Rinus de
rivieren te gaan bevaren. In België
en Duitsland ging zij regelmatig
aan wal om de steden te bekijken.
Vaak deed zij dit alleen, omdat Ri
nus op het schip moest blijven.
Een tocht door de Belgische
hoofdstad Brussel zal zij niet meer
vergeten. „Ik was verdwaald en
had geen idee meer waar de haven
was. Ik kon het niet aan iemand
vragen, want iedereen sprak
Frans." Toen Corrie te lang weg
bleef, besloot de schipper haar te
gaan zoeken. „Ze kwam natuurlijk
maar uit een klein dorp, de grote
steden was ze toen niet gewend."
Na deze ervaring vond Corrie een
systeem uit, waarmee zij het schip
kon terugvinden. „Ik zocht de
hoogste kerktoren uit en die hield
ik in de gaten." Sindsdien vond zij
altijd de weg naar de haven terug.
Corrie genoot van de jaren op de
binnenvaart. Rinus verklapt dat er
ook dagen waren dat zijn vrouw
zich minder thuisvoelde op de
boot. „Toen wij op het IJsselmeer
een keer in een storm terecht kwa
men, vond ze het niet zo leuk. Wat
was ze zeeziek." Corrie vertelt er
snel achteraan dat niemand op het
schip de storm aangenaam vond.
Stilzwijgend moet Rinus hiermee
instemmen.
Tijdens de watersnoodramp van
1953 bevond het echtpaar Reijn
goudt zich in de haven van Rotter
dam. De familieleden van Rinus en
Corrie waren op tijd uit hun huizen
geëvacueerd en ondergebracht in
Roosendaal. „In Rotterdam was ook
veel schade, de haven was onder
water gelopen. Via de radio hoorden
wij zondagochtend hoe verwoes
tend het water op het eiland Tholen
was geweest. Mijn broer die nor
maal gesproken meevoer, was dat
weekend toevallig in Sint-Philips-
land. Hij vertelde mij dat het huis
van mijn moeder helemaal was
weggespoeld", vertelt hij bladerend
door een fotoalbum. Enige tellen la
ter toont hij een oude zwart-witfoto
van de vernielde woning. Zijn moe
der nam in 1954 haar intrek in een
nieuwe woning aan de Achterstraat.
Toen Rinus en Corrie in november
1982 afscheid namen van het leven
op het water, besloten zij zich te
vestigen in de woning aan de Ach
terstraat.
Veel heimwee naar het schippers-
leven zegt Rinus niet te hebben.
„We hebben geen kinderen waar
wij ons schippersleven aan over
konden geven." Toch fietst hij ie
dere dag, als het weer het toelaat,
zo'n tien kilometer naar het kanaal
om naar de schepen te gaan kij
ken. „En als het slecht weer is,
hebben wij altijd de hometrainer
nog. Wij vermaken ons wel."
Marloes Oudesluijs, oud-leerlinge van 't Rijks, werd bij terugkomst van haar stage met ballonnen en kaarten verwelkomd.
Een wandeling door Sint-Philipsland resulteerde voor Rinus en Corrie Reijngoudt in een diamanten bruiloft.
