Michiel de Looze
professor ergonomie
'Het verbaast me wat gedichten
en verhalen met anderen doen'
'Een hele dag achter de kassa
kan ik niet, ik moet kunnen lopen'
Geen geluidsoverlast van
café 't Centrum Poortvliet
ZLM AUTOVERZEKERING?
Arjan Heijboer kwart eeuw bij supermarkt Vossemeer
Nordic walking
Donderdag 6 oktober 2005
Zoon oud-huisarts Oud-Vossemeer
Rugbelasting
Kleine beer
Afscheid
Molen de Hoop
Meeloper
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Als een gesloten oester eerste bundel Joke van der Zande uit Tholen
Voor het maken van een gedicht is voor Joke van der
Zande-de Koning uit Tholen alles wel een bron van in
spiratie. De doodgewone dingen van alledag, vreugde en
verdriet, jong en oud, de troost die ze vindt in de natuur.
Maar ook de pieken en de dalen in haar en andermans le
ven. De 47-jarige presenteerde dinsdagavond haar eerste
dichtbundel Als een gesloten oester in molen de Hoop in
Tholen.
Boek over oorlog: Gevallen en gebroken
Ze begon ooit als weekendhulp op de zaterdag, kwam
voor een volle week in dienst en werkt nu nog een hele
en twee halve dagen. Arjan Heijboer-van Poortvliet is
onlangs in het zonnetje gezet omdat ze een kwart eeuw
in dienst was bij de Plus supermarkt van firma Klippel-
Roggeband in Oud-Vossemeer.
Handscanner
Vreselijk karwei
Stemmen
van lezers
Met verbazing lazen wij als omwo
nenden van café 't Centrum aan de
Markt in Poortvliet hel stukje in de
Eendrachtbode over de dwangsom
die de eigenaren opgelegd kunnen
krijgen door b. en w. van de gemeen
te Tholen. Daarin wordt beweerd,
dat omwonenden geluidsoverlast
zouden hebben. Wij willen hierbij
'aangeven, dat deze gegevens onjuist
zijn. Wij als buurtbewoners ervaren
een heel prettige samenwerking met
onze buren, de eigenaren van 't Cen
trum. Een goed functionerend pas
jessysteem en een goede controle bij
de ingang van 't Centrum zorgen er
voor dat er geen overlast is. Wij wil
len dit zo houden. Moeten de eige
naren van 't Centrum nog meer
investeren in de isolatie en dergelij
ke zaken om de .geluidsoverlast' te
gen te gaan (waar wij als buurtbewo
ners geen overlast ervaren), dan
blijft er geen geld over voor de goe
de controle bij de ingang en het goed
werkende pasjessysteem. Dan zijn
zowel de buurtbewoners als de eige
naren en heel Poortvliet er de dupe
van, dat er zo bureaucratisch wordt
gedaan door b. en w.
Frappant is namelijk, dat afgelopen
zomer de gemeenteraad op bezoek
is geweest in Poortvliet en toen wa
ren er geen klachten betreffende ge
luidsoverlast van café 't Centrum.
Waarom dan problemen opzoeken,
burgemeester en wethouders?
Graag nodigen wij als buurtbewo
ners b. en w. uit voor een gesprek
aangaande deze situatie.
Fam. Geluk, Nel Ottema, René
Lisseveld, Kees Matthijssen, fam.
Langenhuizen, H. van Vossen, L.
Geuze, M. Moerland, A. Weijdt,
W. Oudesluijs, H. Bolleboom,
fam. Van Buren en Evelien Priem,
allen Markt of Noordstraat in
Poortvliet.
Volgende maand is de inauguratie van prof. dr. M.P. de Looze als bij
zonder hoogleraar productie-ergonomie aan de Vrije Universiteit (VU)
van Amsterdam. De 42-jarige Michiel de Looze, oudste zoon van de
voormalige Oud-Vossemeerse huisarts, wil door onderzoek meer ken
nis ontwikkelen over werk- en productieritmes. Zijn benoeming is mo
gelijk gemaakt door het VU-Fonds.
In 1992 promoveerde De Looze aan
de VU. Zijn proefschrift 'Mecha
nics and energetics of repetitive lif
ting' gaat over de berekening van de
gezondheidskundige risico's van li
chaamsbelasting tijdens zware be
roepsactiviteiten. Het vormde de ba
sis voor toegepast onderzoek onder
huisvuilbeladers, verplegend perso
neel en personeel van de KLM. Na
zijn studie werkte Michiel de Looze
als docent/onderzoeker aan de fa
culteit bewegingswetenschappen
van de VU. Hij gaf studenten les in
onder meer inspanningsfysiolo-
gie en ergonomie (bewegingsleer).
„Ook deed ik toen onderzoek naar
rugbelasting en belastbaarheid van
de rug bij fysiek zware arbeid, zoals
het beroepsmatig tillen, duwen en
trekken van zware lasten." Zeven
jaar geleden ging hij bij TNO Ar
beid aan de slag.
De Looze, die in Amstelveen
woont, richt zich in zijn nieuwe
functie op de productie-industrie
met ogenschijnlijk fysiek lichter
werk als inpakken en assemblage.
Doordat dit werk zo 'licht' is, ne
men mensen niet op tijd pauzes,
kunnen ze (te) lang door werken en
gaat het tempo omhoog. Ook wordt
het werk snel monotoon en erg re
petitief van karakter. Michiel de
Looze wil meer kennis ontwikkelen
over wat optimale werk- en produc
tieritmes zijn qua gezondheid en
qua systeemprestatie, en waardoor
ze worden bepaald. In de ergonomie
gaat het tot nu toe meer om inrich
ting van de werkplek dan over tijds
aspecten. „Aan de hand van onder
zoek ontwikkel ik, samen met
collega's, kennis die we dan weer
bij TNO kunnen toepassen bij be
drijven", zegt de hoogleraar. Zijn
oratie, op donderdagmiddag 13 ok
tober in de aula van de VU, heeft als
titel 'Just in time. De invloed van de
tijdsaspecten van het werk op pres
tatie en gezondheid'.
Michiel de Looze.
Michiel de Looze is onderzoeker/
adviseur bij TNO Arbeid in Hoofd
dorp en werkt sinds 1 januari één
dag in de week als hoogleraar aan
de faculteit bewegingswetenschap
pen van de VU, waar hij tot 1998
docent/onderzoeker was. „Ik kom
veel bij productiebedrijven - onder
meer Philips, Ahrend en Cordis - en
richt me daar op een optimale in
richting van productieprocessen en -
lijnen en werkplekken, vanuit het
oogpunt van prestatie (productivi
teit) en gezondheid van medewer
kers", licht De Looze zijn werk toe.
Na de Die Heenetrechtschool in
Oud-Vossemeer - „maar ik begon
mijn opleiding op kleuterschool
Hummelvreugd bij juffrouw Sla
ger" - en het gymnasium aan het
Mollerlyceum te Bergen op Zoom
ging Michiel de Looze bewegings
wetenschappen studeren aan de VU
in Amsterdam. Hij is dan ook al 25
jaar weg uit het dorp waar zijn ou
ders van 1966 tot 1999 een huisart
senpraktijk hadden.
Er gloort hoop voor de mensen die geen geld hebben om op wintersport te
gaan. En hetzelfde geldt voor degenen die alvast willen ervaren hoe het is
om met een stok te moeten lopen. Onder de naam 'Nordic walkingis er in
ons toch zo nuchtere landje weer eens een nieuwe sport geïntroduceerd. Het
is eigenlijk niet meer dan lopen met hulpmiddelen, die overigens nog niet in
het ziekenfondspakket zitten. De eerste keer dat ik zo 'n Nordic walker in het
wild tegenkwam, dacht ik dat de goede man papiertjes aan het prikken was.
Maar een kennis, die ik - tot hij me vertelde dat hij ook aan deze 'sport'
meedoet - heel serieus nam, vertelde me laatst dat het 'langlaufen zonder
latteneen erg gezonde bezigheid is. „Ik voel me er gewoon een ander mens
door", verzekerde hij mij. Voor ik het wist, lag er een stapel foto's voor mijn
neus waarop de man in kwestie in volle actie te zien was. Wacht, ik heb ook
nog een videoband. Dan kun je de techniek goed zien." En ja hoor, daar
kluunde meneer temidden van een clubje moeilijk kijkende pseudo-skiërs
over de Veluwe. „Heeft die voorste soms pas een stel kunstheupen?", vroeg
ik quasi geïnteresseerd. Maar nee, dat ongelukkige gesjok had volgens de
kenner naast me alles te maken met de basistechniek van deze uit Scandina
vië overgewaaide tak van sport. Hoe langer ik naar de video-opnames keek,
hoe meer begrip ik er voor op kon brengen dat je dit soort gekkigheid door
gaans niet in je eentje, en bij je in de buurt gaat doen. Binnen een groepje
en ergens in den vreemde val je in ieder geval een stuk minder op. „Ik zal je
mijn poles eens even laten zien zei mijn kennis toen de band was afgelo
pen. Dat jargon kon ik niet volgen en ik dacht dat hij nu weldra met een
Poolse vriendin naar beneden zou komen. Mijn kennis woonde namelijk al
jaren alleen. En hoewel ik daar gezien zijn aparte hobby 's niet echt van op
keek, vond ik het vrijgezellenbestaan toch soms best wel zielig voor hem. Ik
zette me dus schrap en was oprecht benieuwd naar zijn Oost-Europese vero
vering. „Tataaa", en jawel hoor. Daar stond hij voor me, in vol ornaat. In
een felblauw trainingspak, op hoge wandelschoenen en in iedere hand een
skistok. „En wat vind je ervan?" Met ingehouden lach loog ik hardop dat
het er erg sportief en professioneel uitzag. „Maar wat vindt je Poolse
vriendin hiervan vroeg ik, terwijl ik langs hem heen naar de hal keek of ik
"haar daar soms zag staan. Een meewarige blik was mijn deel, tot het mo
ment waarop de skiër zonder sneeuw klaarblijkelijk doorhad dat er een hi
larisch misverstand in het spel was. „Oh, je bedoelt mijn 'poles'? Zo wor
den deze twee stokken genoemd. Nee joh, ik kan prima voor mezelf zorgen,
dat weet je toch?"
Bij de deur nam ik afscheid van de Nordic walker en ik keek schichtig om
me heen of niemand me gezien had in het gezelschap van de verstokte wan
delaar. Pas toen ik zag dat de kust veilig was, stak ik de straat over. Maar
een onopvallend vertrek was me niet gegund. „Als je wilt kun je volgende
week zaterdag wel met me meegaan", klonk het vanuit het deurgat. „Dan
doen we namelijk aan een tocht in Drenthe mee."
Met een rood hoofd van schaamte keek ik om. En met ingehouden stem siste
ik: „Jammer, maar op zaterdag heb ik altijd al een ander clubje waar ik mee
ga stappen."
Assurantiekantoor Van Dijke
Burgemeet 25 Poortvliet - Tel: (0166) 612 509
tijdschrift te lezen. Ze herkenden er
hun eigen gevoelens in. Het ver
baast me wat de teksten met ande
ren doen."
Twee jaar geleden ontdekte ze inter
net. Ook voor dichters is dat een
platform. Lezers kunnen zelfs een
verzoek doen om voor een speciale
gelegenheid een gedicht te maken.
Joke kreeg ook zo'n verzoek. Eentje
over mishandeling, maar ook voor
een 50-jarige bruidspaar. Ze vindt
kennelijk woorden die mensen aan-
preken. „Je hoeft het niet eens zelf
meegemaakt te hebben. Het is meer
meevoelen en er dan woorden aan
geven. Dat mensen er zich in her
kennen, dat het ze raakt, dat is de
mooiste beloning die je kan krij
gen."
De bundel wordt opvallend genoeg
uitgegeven door Peacock publica
tions in Australië. Ook dat was weer
het gevolg van het internet. „Er is
een internationale groep met vooral
vrouwen die puzzelen op het inter
net. We zijn met zijn achten, uit
Amerika, Australië, Indonesië. Het
gaat over verschillende onderwer
pen; sterrenbeelden, religie, cultuur.
Ik stuurde een gedicht over de klei
ne beer in dat ik had vertaald. Het
werd meteen opgepakt door iemand
uit Australië. Ze vroeg waarom ik er
niet mee naar een uitgever stapte.
Zo heb ik mijn werk - in het Neder
lands - opgestuurd naar Peacock in
Adelaide. En die zag het zitten. Er
zijn ook mensen in Australië die
Nederlands spreken, maar ook in
Amerika. Ze wilden het eerst in vier
talen uitgeven. Het is nu gewoon in
het Nederlands verschenen, maar ik
ben nu wel begonnen om hel in het
Engels te vertalen."
Ook het samenstellen van de bun
del, het corrigeren en het redigeren
ging via de elektronische snelweg.
„Daar is veel werk in gegaan. Pun
ten, komma's en hoofdletters. Het
moest allemaal precies worden aan
gegeven, in het Engels."
Het was voor een haar een fantasti
sche ervaring toen de post een doos
met 150 boeken bezorgde. „Dat zal
ik nooit vergeten. Mijn zoon Davie
had het van de besteller overgepakt
om het aan mij aan te bieden. De
bundels zaten in een Winnie the
Pooh-doos. Dat zal ik nooit verge
ten. Het is bizar dat je dan je boek
kan gaan bekijken. Ik heb zitten
kijken en de doos weer dicht ge
daan. Ik was overdonderd en ver
bijsterd."
Haar dochter Pauline zocht bij en
kele gedichten en teksten beelden.
Ze bewerkte die op de computer tot
JEW,
Cd?*
hangen*
maar dinsdag waren ze in de molen
opgehangen. Ze zijn ook op ansicht
kaarten verwerkt. De omslag van de
bundel is een foto van fotograaf
Louis Sauter met wie ze de liefde
voor de natuur deelt. Zijn foto's en
haar gedichten hingen enkele jarein
geleden samen in de Grote Kerk tij
dens de Kunstroute.
Als een gesloten oester bestaat uit
drie delen. Deel 1 Cirkel van leven
gaat over de natuur, kinderen, zwan
gerschap. Deel II Binnen jouw mu
ren bevat gedichten over de ramp,
een crisis, een coma. Maar ook
luchtige zaken. Deel III Scheepje
over het water gaat over afscheid'
overleden bewoners, de zorg. Maar"
achterin zijn ook nog vijf korte ver
halen opgenomen. „Ik ben zelf wel
een prater, maar over veel dingen
praat je ook niet. Door mijn werk
kom je meer tot de essentie van het
leven. Dat doen mijn gedichten ook;
De oester die open gaat."
Blakend is je wit gezicht
of druipend van de regen,
trekt je aan mensen
jong en oud
Zij voelen 't kraken van je hout
En de schaduw van je stenen
Ml
Jouw wieken reiken naar de lucht
Vangen onze toekomst dromen
Toch sta je stevig en rotsvast
laat je niet imponeren
door geld of macht en evenmin
de pijn van het verleden
Het gaat er niet om wat je doet
maar wie je bent gebleven,
daarom zo dierbaar en vertrouwd; r
Je staat gewoon jezelf te wezen
Mag ik even meelopen
Een eindje mee met u
Ik zal niets vragen
Ik zal u niet storen
Ik zal stil zijn
Ik loop een eindje op met u
Uw hand schuift in de mijne
Dat voelt zo lekker warm
Nee, ik zal niet zeggen -
Ik zal u echt niet storen
Ik zal er enkel zijn
Zacht voelt uw rimpelige hand
Het eelt masseert mijn palmen
Uw duim strijkt zachtjes
Op en neer
Steels kijk ik naar uw gezicht
Er valt niets op te lezen
Maar zeker weet ik telkens weer
Graag mag ik bij u wezen
TfïfF Jan P.M. Övcrbeckc
mil m.w.mry 72 - Tholen - Tel: (0166) 602 888 V
Joke van der Zande-de Koning presenteerde de bundel in molen de Hoop in Tholen.
Joke van der Zande zit al zo'n dertig
jaar in de zorg. Ze werkte in het
ABG in Bergen op Zoom. Sinds
1992 op de Vliedberg van het woon
zorgcentrum Ten Anker in Tholen.
Schrijven doet ze al langer. Zoals
zoveel jonge meisjes hield ze een
dagboek bij. Ze schreef er niet iede
re dag in, wel de bijzondere dingen
die ze meemaakte. Om het van haar
af te schrijven. Ze heeft het wel no
dig om gevoelens los te laten, zegt
ze. Het ging min of meer automa
tisch. En zeker toen ze ongeveer ze
ven jaar geleden over ervaringen
met dementerende ouderen begon te
schrijven. Op verzoek van haar do
cente Cora van der Kooy toen Joke
de opleiding belevingsgerichte zorg
volgde. „Als verzorgenden zij we
niet zulke praters, maar meer doe
ners. Bij mij kwamen toen de verha
len los. Ze vond dat ik mooi over de
bewoners kon vertellen. Ik ben het
gaan opschrijven. Korte stukjes.
Wat er gebeurde met bewoners,
maar ook met mij want een zorgre-
latie is heel intensief. In een paar
weken tijd had ik 24 verhaaltjes. Ze
werden gepresenteerd op de cursus.
Bij de deelnemers viel hun mond
open. Er zijn weinig verzorgenden
die schrijven terwijl er nog zoveel te
leren valt."
Van der Kooy vond in de teksten
wat er in het vak van verzorgende
zo moeilijk is. „Maar ook hoe het
onderschat wordt. Er moet meer
scholing komen op dit gebied. Zij
heeft me aan het schrijven gezet.
Poëzie is wel een heel andere vorm,
maar die gedichten vormden zich
vanzelf." Van der Kooy stapte er
mee naar een uitgever, maar die zag
er geen brood in.
Zo'n zes jaar geleden stelde ze ge
dichten met tekeningen tentoon in
de bibliotheek in Tholen. Daar kwa
men veel reacties op. Daarna werd
ze gevraagd om mee te doen aan de
Kunstroute. Ze schreef over het the
ma monumenten. En maakte een
gedicht over molen de Hoop. Ook
daarop kreeg ze veel reacties. „Zo
ontwikkelt zich dat."
Ook op het werk werd en wordt
haar werk gelezen. „Ik werk op een
gesloten afdeling met ouderen. De
meesten sterven er ook. Als familie
zit te waken bij een bewoner, dan
gaf ik ze wel eens mijn teksten als
ze geen zin hadden om weer een
De heemkundekring Stad en Lande
van Tholen legt momenteel de laat
ste hand aan het boek over Tholen
en de Thoolse slachtoffers in de
Tweede Wereldoorlog. Het krijgt
als titel Gevallen en gebroken. Op
de omslag komt een foto van de op
geblazen brug over de Eendracht.
In het boek, dat wordt gemaakt
door voorzitter Wally Blaas en se
cretaris Kees de Koning van de ver
eniging, worden 226 slachtoffers
beschreven die als gevolg van de
oorlog omkwamen. Ook de slacht-
Klippel. „De kinderen van Hans en
Hetty, Peter en Ellen, zag ik van
kleins af opgroeien. Toen ze baby
waren, stonden ze in de wandelwa
gen, ingebouwd tussen de luiers, in
de winkel. We letten er dan alle
maal op." Arjan deed een brood- en
een kaascursus. In de winkel kwam
er eerst een slijterij bij en nader
hand drogisterijartikelen. De laatste
uitbreiding is de balie van TPG
Post. Ook daar weet Arjan de weg.
Want wie aan de kassa zit, moet
ook aan die balie kunnen helpen.
De diepvries nam ze over van Cato
Havermans toen die stopte met
werken. Ze vindt het plezierig om
verantwoordelijk te zijn voor een
bepaalde afdeling, zegt ze.
Arjan zag in het dorp gaandeweg
winkels verdwijnen. Die ontwik
keling gebeurt ook elders. „We
krijgen zodoende klanten uit ande
re plaatsen. Bijvoorbeeld uit
Nieuw-Vossemeer, daar is ook niet
veel meer." Personeelswisselingen
waren er, maar heel wat collega's
werkten een behoorlijke tijd in de
winkel. Het meeste verloop was er
bij de vulploegen. „Sommige col
offers die op Tholen en Sint-Phi-
lipsland aan geallieerde en Duitse
zijde vielen komen aan bod. In tó
taal lieten 143 Nederlanders, 71 ge
allieerden, 9 Duitsers en drie Arme-
ncn het leven.
Van de geallieerden waren er 42
Britten, negen Canadezen, acht
Amerikanen, vier Nieuw-Zeelan-
ders, drie Polen, twee Australiërs,
twee Belgen en een Fransman.
Het boek dat ongeveer 150 pagina's
gaat tellen, wordt voorzien van fo
to's en zal in november verschijnen.
lega's zijn juist in de vulploeg be
gonnen. Zoals Jeanine Hoek-Ver-
sluijs, die haar koperen jubileum
viert." Over sommige klanten zou
Arjan Heijboer wel een boek kun
nen schrijven, zegt ze. Maar ver
der houdt ze die dingen voor zich.
Als het over minder plezierige er
varingen gaat, noemt ze een
stroomstoring. „Dan kun je niets
meer doen. Ben je aan het scan--
nen, dan weet je geen prijzen
meer. Er is geen licht en de kassa's
werken niet." Het is in de afgelo
pen 25 jaar een paar keer gebeurd.
Het eigenlijke jubileum was op 13
september, maar die dag ging on
gemerkt voorbij. „Niemand zei er
toen wat over. Maar vorige week
tijdens een barbecue met het per
soneel ben ik in het zonnetje ge
zet. Toen ik 12,5 jaar in dienst
was, kreeg ik een horloge met in
scriptie en nu was er een envelop
met een boeket. Het was leuk."
Aan stoppen denkt Arjan Heijboer
nog niet. „Ik vind het nog veel te
leuk om te werken. Bovendien,
een hele week thuis zitten zou ik
niet kunnen."
Advertentie I.M.
Ze begon 25 jaar geleden met vakken vullen en nu is ze verantwoordelijk voor de diepvries, zilveren jubilaris Arjan Heijboer van de Plus
supermarkt in Oud-Vossemeer.
„Dc supermarkt zat net een jaar
aan de Molenstraat toen ik er be
gon. Ik ging nog naar school en
kon op zaterdag komen werken
omdat Ria Hendriksc minder uren
wilde. Op de broodafdeling begon
ik, dat weet ik nog precies", ver
telt Arjan Heijboer. Vakken vul
len, bestellingen doen, de kassa
bedienen, boodschappen bezor
gen, folders rondbrengen, de Vos-
semeerse deed het de afgelopen
kwart eeuw allemaal. Op dit mo
ment is dc diepvries haar verant
woordelijkheid. Op dinsdag en
donderdag ruimt ze de geleverde
goederen in, op donderdag en za
terdag neemt ze de voorraad op en
plaatst de bestelling. Dat laatste
doet ze ook voor de 'rijen' waar
voor ze in de winkel verantwoor
delijk is. leder vast personeelslid
heeft een gedeelte van de stellin
gen waarvan het de voorraad bij
houdt.
Eigenlijk heeft Arjan een totaal an
dere opleiding: de verzorging van
gehandicapte kinderen en jeugd.
„Maar om daar werk in te vinden,
moest ik een hele week van huis en
dat zag ik destijds absoluut niet zit
ten." Naderhand is het er nooit meer
van gekomen. Ze kon meer uren in
de winkel komen werken en die
kans greep de Vossemeerse. ..Het is
heerlijk om in je eigen dorp werk te
hebben. Je hebt geen tweede auto
nodig en met het gezin is alles mak
kelijker te regelen." Ze werkte een
volle week tot vier jaar geleden haar
zoontje Yannick werd geboren.
Dat ze altijd verschillende dingen
heeft kunnen doen in de winkel, was
belangrijk voor Arjan Heijboer. „Het
maakt het werk gevarieerd. Een hele
dag achter de kassa zitten, dat zou ik
niet kunnen. Ik moet kunnen lopen,
dingen op kunnen ruimen. Ik houd
er niet van dat het een rommeltje is."
Bij het werken in een winkel komt
heel wat meer kijken dan de klanten
zich soms realiseren, zegt ze. Artike
len moeten tijdig besteld worden,
schappen gevuld. En het in orde ma
ken van de toonbanken op bijvoor
beeld de brood- en vleeswarenafde-
ling vergt de nodige tijd. Als er geen
klanten zijn, is er altijd wel iets op te
ruimen of schoon te maken. „Het
vervelendste is het, wanneer bestel
de artikelen niet met de vrachtwagen
meegekomen zijn. Of wanneer de
verkeerde dingen zijn afgeleverd. Je
moet dan de klanten uitleggen dat
iets er niet is." Toen vroeger alle ar
tikelen met de prijstang geprijsd
moesten worden, kende het winkel
personeel veel prijzen uit het hoofd.
Tegenwoordig is alles voorzien van
een streepjescode. Die zit er al op als
de artikelen geleverd worden. De
caissière weet daardoor nauwelijks
meer wat iets kost, zegt Arjan He
ijboer. Veranderen er prijzen, dan
komen er via de computer stickers
met een gewijzigde streepjescode
die op de artikelen geplakt worden.
Bestellingen plaatsen gebeurt met
een handscanner. „Dat is een hele
verbetering. Vroeger moesten er lijs
ten ingevuld worden, daarna kwa
men er boeken met alle artikelen er
in." Iedere dinsdag bekijkt Arjan de
voorverkoopboeken, waarin de pro
ducten staan die zes weken later in
de reclame zijn. „Je schat in wat je
nodig hebt en bestelt dat. Zijn er
nieuwe producten op de markt, dan
krijgen we daar bericht over."
In 25 jaar is er heel wat veranderd,
geeft de jubilaris aan. De winkel is
groter geworden, de formule veran
derd, het assortiment uitgebreid.
„Er zijn, denk ik, drie grote verbou
wingen geweest. Dan moet zo'n
winkel helemaal leeggehaald wor
den, een vreselijk karwei. Wat weer
wel gezellig is, dat dan vaak allerlei
vertegenwoordigers komen om de
schappen weer in te ruimen." Arjan
zag het personeelsbestand groeien
van drie naar acht vaste medewer
kers, naast Hans en Hetty Rogge
band en hun ouders Leen en Pie
