Adriana neemt fietsveerverbinding
Gorishoek-Yerseke over van Harpoen
Ballon Liyen komt
in Oostenrijk terecht
'Jongens en meisjes op de werkvloer
zijn mijn belangrijkste gereedschap'
ZLM MOTORVERZEKERING?
Uitlatingen Maartenskerk
stroken niet met werkelijkheid
Zomer in Zeeland
Sint-Annalander Hans Kats werkt veertig jaar bij Bruynzeel
Donderdag 8 september 2005
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Twee visstropers
gepakt Philipsdam
4#
Het was toch even slikken en een traantje wegpinken
voor André Beusenberg, woensdagavond bij Gorishoek.
Na achttien jaar varen op het fietsveer naar Yerseke,
meerde hij De Harpoen om 18.17 uur voor het laatst af
aan de steiger. Volgend jaar zal Marstrand rondvaarten
uit Yerseke de toeristische verbinding gaan onderhouden
met de Adriana.
Studenten
Geen schouderklopjes
De bijna driejarige Liyen Versteeg uit Tholen heeft de
ballonnenwedstrijd gewonnen die de Ondernemersver
eniging op 16 juli organiseerde bij het eerste havenfeest.
Haar ballon is teruggestuurd door de familie Vock uit
Hohenruppersdorf in Oostenrijk, ongeveer 950 kilometer
van Tholen. Daarmee won Liyen een step, die ze maan
dag ophaalde.
Als jongen droomde hij ervan om timmerman te worden.
Maar dat liep anders en inmiddels heeft Hans Kats uit
Sint-Annaland een loopbaan van veertig jaren achter de
rug bij Bruynzeel Keukens. Veertien jaar geleden verruil
de hij de werkvloer voor een bureaustoel en sindsdien is
Kats als calculator verantwoordelijk voor de kostprijsbe
rekening. Zijn hart ligt echter nog steeds in de fabriek.
„Die geur van het hout hè. En de jongens en meisjes op
de werkvloer zijn mijn belangrijkste gereedschap", zegt
de 59-jarige Sint-Annalander die vorige week zijn jubi
leum vierde bij het bedrijf in Bergen op Zoom.
Speciaal werk
Stemmen
van lezers
Als reactie op de artikelen over de
Maartenskerk het volgende: In de pe
riode voorafgaand aan de stichting
van de PKN is heel nadrukkelijk ge
steld - kort gezegd - dat de (Hervorm
de) Gemeenten hun eigen wijze van
viering mochten voortzetten. Dus
eenzelfde opstelling van de centrale
leiding van de (Nederlandse Her
vormde kerk als in de voorbije de
cennia het geval was. De beslissing
daartoe konden de plaatselijke ge
meenten zelf nemen.
Hen aantal gemeenten vond dat blijk
baar een te grote aantasting van hun
-beslissingsbevoegdheid en besloot
om zich los te maken van het te stich
ten kerkverband. De Hersteld Her
vormde Kerk werd een gegeven.
Dat daarmee een kerkscheuring werd
veroorzaakt, moge duidelijk zijn.
Ik denk zeker een vraagteken te mo
gen zetten bij het oprichten van een
stichting om de bezittingen van de
verlaten 'moederkerk' eenzijdig over
te nemen. Maar dat is hel juridisch
formele aspect van deze inbcdrocvcn-
dc gang van zaken. En dat de kerken
raad van de Maartenskerk het stand
punt betwist, dat kerk en pastorie
bezit zijn van de PKN is op z'n
zachtst gezegd een verwonderpunt.
Zo ook - zie vorige EB - de boosheid
van predikant en kerkenraad over de
brief die vanuit de classis aan de leden
van de vroegere Hervormde Gemeen
te in Sint-Maartensdijk is geschreven
met blijkbaar de vraag 'wilt u bij de
PKN blijven of kiest u voor de nieu
we situatie?" Hoe is overeind te hou
den dat nu de PKN zou zorgen voor
een scheuring in de gemeente, na al
les wat er de afgelopen periode (zie
boven) is gedaan door de kerkenraad.
Ook meen ik me te herinneren, dat ds.
Joppe zich bij zijn komst naar St.-
Maartensdijk nog afvroeg of hij over
enige tijd nog wel in de pastorie zou
kunnen blijven wonen. Hem was toen
zeker niet duidelijk of de pastorie van
de 'nieuwe' kerk zou zijn!
Is er sindsdien een rechtsgeldige be
slissing genomen over de eigendom
van de pastorie? Als dat zo zou zijn,
zou de PKN daar toch wel van de op
de hoogte moeten zijn.
Verder moet me nog één ding van het
hart. In de afgelopen periode las ik
veel uitlatingen van briefschrijvers in
de EB, die absoluut niet strookten met
de werkelijkheid. Nu weer, zowel in
de uitlatingen van ds. Joppe, (vdm),
van zijn kerkenraad, als ook in een in
gezonden brief van dhr. Kwaak.
Waarom onwaarheden en onheuse
suggesties? Is dat het 'resultaat' van
het gebed 'Heere wat wilt Gij dat we
doen zullen?'
M. Prak, Utrecht
Twee visstropers uit Tholen en Ber
gen op Zoom zijn in de nacht van vrij
dag op zaterdag rond één uur betrapt
bij het sluizencomplex aan de Philips
dam toen ze bezig waren fuiken te
lichten op een plaats waar ze geen
visrecht op hebben. De fuiken waren
geplaatst door een de 64-jarige Thole-
naar. Samen met de 68-jarige vrouw
uit Bergen had hij ruim dertig fuiken
uit het water gehaald. Het tweetal
werd betrapt in een gezamenlijke ac
tie van de politie Zeeland, Midden- en
West-Brabant, het korps landelijke
politiedienst en de algemene inspec
tiedienst. De vis is teruggezet. De
man en vrouw zijn naar het politiebu
reau in Tholen overgebracht. Na ver
hoor en het opmaken van een proces
verbaal zijn beiden weer vrijgelaten.
Ze zeggen dat de aarde steeds verder opwarmt. Dat het klimaat door aller
lei invloeden dusdanig van slag is dat wij het steeds warmer zullen krijgen.
Heeft daar deze zomer iets van gemerkt? Ik niet.
Het was een troosteloze zomer. Geen zomerzon, geen zomerhit, geen zomer-
rage, geen gezellige vakantiesfeer en al helemaal geen zwoele zomeravon
den. Ik zou de zomer van dit jaar dan ook liever als een 'zachte herfst'beti
telen.
En wat komen tijdens zulke trieste, gure en natte zomermaanden de tekort
komingen van Zeeland als vakantiestreek weer aan het licht hè? Als je na
lang nadenken tot pak 'rn beet vier of vijf volwaardige slechtweervoorzie-
ningen komt in onze provincie, houdt het zeker op. De Zeeuwse toeristenor
ganisaties komen tijdens hun publiciteitscampagnes steeds weer aanzetten
met de watersport\'oorzienitigen en de uitgestrekte stranden. Daar kan het
inderdaad goed toeven zijn, maar niet als Pluvius het vrijwel dagelijks op
zijn heupen heeft en als de thermometer zo maar rond de 17 graden schom
melt. Nee, dan zullen er toch echt voldoende (overdekte) alternatieven moe
ten zijn waar de vakantiegasten zich kunnen vermaken.
Het doet mij als rechtgeaarde Zeeuw pijn te moeten constateren dat wij qua
recreatieve voorzieningen zo mijlenver achterblijven bij de rest van ons
land. De politiek verantwoordelijken hebben slimme ingenieurs en project
ontwikkelaars opdracht gegeven om van Zeeland een 'doortrekprovinciete
maken. In die opzet is men volgens mij prima geslaagd. Nadat de jaren
tachtig en negentig werden benut om alle Zeeuwse eindjes via mooie dam
men en bruggen aan elkaar te knopen, werd met de opening van de Wester-
scheldetunnel de voorlopige kroon op het infrastructurele werk gezet. Bij de
ingebruikname van de nieuwe onderwaterweg jubelde menigeen dat je nu in
pakweg 45 minuten van Rotterdam naar België kunt rijden. Met andere
woorden, ons grondgebied wordt meer en meer gebruikt om snel van a naar
b te gaan. Wat er in de dorpen en steden langs de Zeeuwse snelwegen te be
leven valt, is klaarblijkelijk van veel minder belang.
Hoewel ook ik dagelijks geniet van de rust en ruimte op het Zeeuwse platte
land, is het mij wel een doorn in het oog dat onze provincie het in tegenstel
ling tot de rest van ons land nog steeds zonder zaken als bijvoorbeeld sub
tropische zwemparadijzen, een dierenpark, speeltuin, kunstijs/skibaan,
overdekte winkelcentra, een voetbalstadion met daaromheen allerlei profes
sionele sportvoorzieningen en een pretpark voor alle leeftijden en voor elk
klimaat, moet doen. Zeeland is en blijft op dit gebied een grote witte vlek op
de Nederlandse kaart. En als er zich al een investeerder met vooruitstreven
de plannen meldt, dan worden er in no-time zoveel barrières opgeworpen
dat zo iemand zich wel tien keer bedenkt voor hij hier ook maar één cent in
vesteert.
Wij moeten ons er denk ik maar bij neerleggen, maar toch steekt het dat je
overal in den lande terecht kunt voor grootschalige in- en outdoorvoorzie-
ningen. En dat terwijl wij ons hier zoet moeten houden met miniatuur Wal
cheren, Neeltje Jans en Het Arsenaal. Op zich best leuke uitjes hoor, maar
of het voldoende is om de elders veel meer verwende toeristen naar ons
mooie Zeeland te lokken? Ik betwijfel het. Sterker nog, ik denk dat steeds
meer - vooral jonge - Zeeuwen zich via ons mooie wegennet naar die oor
den begeven waar ze zich wél onder alle omstandigheden, en bij elke weer-
soort, kunnen vermaken. Rust en ruimte is bijzonder prettig, maar als je er
teveel van hebt kan het overgaan in saaiheid. Zeker tijdens kletsnatte en
koude vakanties. Voor mensen die graag verder kijken dan de rand van hun
badlaken op het strand, en voor diegenen die het hier na het bezoeken van
de zoveelste folkloristische toeristenmarkt, braderie, havenfeest of mossel
party allemaal wel gezien hebben, is het ontbreken van voldoende volwaar
dige recreatieve voorzieningen in de buurt een groot gemis.
Assurantiekantoor V D: <a
Burgemeet 25 - Poortvliet - Tel: (0166) 612 509
Jan P.M. OvLThcckc
Ten Ankerweg 72 - Tholen - Tel: (0166) 602 888
Advertentie I.M.
In de showroom van Bruynzeel voelt Hans Kats zich nog altijd aangetrokken door een keuken van hout.
Arjan en Mia Huissen van Mars
trand waren woensdag naar Goris
hoek gekomen om Beusenberg de
hand te drukken. „Wij gaan hier
volgend jaar met de Adriana va
ren", melden ze. De Adriana voer
afgelopen seizoen op de trajecten
Wemeldinge-Zierikzee en Wemel-
dinge-Yerseke. De dienst werd op
25 augustus al gestaakt gezien de te
genvallende resultaten als gevolg
van het slechte zomerweer. De Har
poen maakte de maand augustus
wél vol. En op de laatste vaardag
was het prachtig weer: volop zon en
de Oosterschelde als een spiegel zo
glad.
Terwijl De Harpoen kwam aanva
ren, speelde blaaskapel Dak d'r Af
vrolijke muziek. Secretaris Teun
van Elsacker van de stichting Fiets
een rondje met een pontje stapte als
eerste aan boord. Hij hing Beusen
berg een felblauwe zwemband om
de nek, met daaraan de wimpel van
de stichting. Voorzitter Kees van
Liere sprak van een memorabele
dag. Hij complimenteerde en be
dankte de in maart 65 jaar geworden
André Beusenberg voor de afgelo
pen achttien jaar, waarin hij veel
toeristen met zorg en veilig heeft
overgevaren. „Dit pontje was het
zaadje van wat, in 1997, de stichting
werd." Van Liere prees het initiatief
van Beusenberg, Geluk en Zwikker
- dat is de doener, interrumpeerde
de schipper - om met het toeristi
sche pontje te beginnen. Volgend
jaar is het tiende vaarseizoen van de
stichting en dat tweede lustrum
wordt gevierd, kondigde de voorzit
ter aan. Hij overhandigde André
Beusenberg een flesje drank (éen
jonge voor een ouwe') en een inge
lijste foto van De Harpoen, waarop
aan de achterkant een bedankbrief
was geplakt. Voor Beusenbergs
vrouw Rietje waren er bloemen. De
Thoolse recreatiewethouder W.C.
van Kempen en havenwethouder C.
Knuit van Reimerswaal spraken
eveneens dankwoorden en boden
geschenken aan.
Beusenberg was zichtbaar geëmo
tioneerd. Hij zei het varen al die ja
ren met plezier te hebben gedaan.
„Het was een hobby, maar een hob
by die ook wel eens te duur was."
De Bredanaar, die zeven maanden
per jaar op camping De Pluimpot
verblijft, bedankte vooral zijn vrien
den en iedereen die de afgelopen
periode meewerkte: „Honderdmaal
tsjakka!" Daarna gingen de passa
giers van boord. Samen met John
Kooistra uit Ouderkerk aan den IJs-
sel, die zestien jaar lang elke zomer
vier weken meevoer, loste André
Beusenberg de laatste fietsen. En
daarmee zat het vaarseizoen erop,
maar dit keer definitief.
Het lossen van de laatste fiets is een emotioneel moment voor schipper André Beusenberg rechts) en zijn maat John Koost ra.
achteraf zeg ik: wat heeft de leiding
me veel vertrouwen gegeven." Ove
rigens was het niet allemaal hallelu
ja, want begin jaren tachtig ging
Bruynzeel failliet. „Onze afnemers
bleven keukens vragen. Het is ge
beurd dat we afvalhout uit de con
tainer trokken en daarvan keurig af
gewerkte keukens maakten. Want de
leveranciers leverden niet meer."
Onderdelen van het Bruynzcel-con-
cern maakten een doorstart en zo
kwam Bruynzeel Keukens tot stand.
Een nieuwe uitdaging diende zich
aan toen Kats gevraagd werd om
chef te worden van de montageafde
ling luxe keukens. „Dat betekende
vaste werktijden. Aan het eind van
de hal stond een vrachtwagen en om
zó laat moesten de keukens geladen
zijn." Het was niet wat Hans Kats,
inmiddels getrouwd en in Sint-An-
naland gaan wonen, zocht. Na een
paar jaar kwam de huidige functie
op zijn pad. „Het bedrijf bleef maar
groeien, maar wat een keuken pre
cies kostte wisten we eigenlijk niet
zo goed. Hans, kijk daar eens naar,
kreeg ik te horen." En zo verdiepte
de Sint-Annalander zich in de kost
prijzen en werd calculator. Na 26
jaar op de werkvloer werd hij achter
een bureau gezet. „Het naar school
gaan begon helemaal opnieuw." De
man van de praktijk moest met cij
fertjes aan de slag op hbo- en uni
versitair niveau. Dat was niet ge
makkelijk, valt uit zijn woorden op
te maken. „Maar het is goed geko
men." Kats heeft ontzettend veel ge
leerd van studenten die bij Bruyn
zeel stage liepen, vertelt hij. In de
loop van de tijd heeft hij zich daar
bij ook nog het werken met de com
puter eigen moeten maken. Dat zijn
baan veelomvattend is, blijkt uit de
verbazing bij externe onderzoeksbu
reaus als ze horen dat hij dit werk in
zijn eentje doet. Werd vroeger geke
ken hoeveel keukens er per week op
een afdeling geproduceerd werden,
tegenwoordig zijn alle handelingen
vertaald in arbeidsminuten. „Alle
bewerkingen van de keukens zitten
in mijn hoofd. Je moet niet hoeven
nadenken", geeft Kats aan. Dat hem
bij investeringen van vier, vijf mil
joen euro wordt gezegd 'kijk daar
eens even naar', geeft aan welke
verantwoordelijkheid op zijn schou
ders rust. Maar ook het vertrouwen
dat de leiding in hem heeft.
„Dit is geen baan voor schouder
klopjes, maar het geeft wél ontzet
tend veel voldoening", zegt Hans
Kats over zijn werk als calculator.
„Maar ik had het nooit gered zonder
mijn affiniteit met de jongens en de
meisjes op de werkvloer. Want zij
zijn mijn belangrijkste gereed
schap." Het contact met de werk
vloer heeft Kats, zelf een man van
de praktijk, altijd gehouden. „Ik zal
nooit wennen achter een bureau, in
mijn hart blijf ik een fabrieksmens."
Dat de mensen in de productie hem
altijd helpen als hij vragen heeft,
noemt hij 'het fijne van dit bedrijf'.
Inmiddels wordt uitgekeken naar
een opvolger, want de Sint-Anna
lander gaat ermee stoppen als hij
zestig wordt. Ondanks dat hij nooit
timmerman is geworden, heeft Hans
Kats de bouwwereld wél altijd met
belangstelling gevolgd. Spijt over
zijn keuzes heeft hij niet. „Bij As-
selbergs ben ik op tijd weggegaan,
want er is in Bergen op Zoom niets
meer over van die hele ijzergieterij.
En wat de bouw betreft: ik heb altijd
warm en droog gezeten."
Ter gelegenheid van zijn jubileum
bij Bruynzeel kreeg Hans Kats met
zijn gezin vorige week dinsdag een
rondleiding door de fabriek. Er was
een ontvangst door de directie,
waarbij de jubilaris een gratificatie
ontving en de zilveren Bruynzeel-
speld. Bloemen waren er van de on
dernemingsraad.
Vrijdagavond volgde een etentje
met collega's - ook een aantal van
de werkvloer, enkele toespraken en
cadeaus van het personeel.
Liyen met haar step, moeder Elise Versteeg (links) en Bianca
Heuseveldt van de Ondernemersvereniging. (Advertentie LM.)
Wie op de havendag een kinder-
passe-partout kocht, kon het op
treden van een clown bekijken en
springen op een trampoline, en
kreeg bovendien iets te drinken,
een zakje chips en een ballon. On
geveer 250 kinderen woonden de
show bij. „Het passe-partout was
een succes. De hele dag door is
het verkocht", zegt Bianca Heus
eveldt van de activiteitencommis
sie van de Ondernemersvereni
ging. De ballonnen zijn opgelaten
op de Contr' Escarpe en dreven
weg in zuidoostelijke richting. De
organisatie kreeg 29 kaartjes te
rug, van mensen die een ballon
hadden aangetroffen. Daarbij was
Sprundel het dichtst bij huis, ook
kwamen er neer in plaatsen ten
zuidoosten van Eindhoven, in
midden-Limburg en erg veel in
Duitsland. De ballon van Bas van
't Hof uit Tholen is in Keulen ge
vonden, die van zijn broer Tom
een stuk dichter bij huis: in Maar-
heeze. In Wegberg (ten oosten van
Roermond) is de ballon van Nien-
ke van As uit Tholen acht dagen
na het oplaten gevonden, blijkt uit
een meegestuurd briefje.
Keulen is hemelsbreed ongeveer
350 kilometer van Tholen, zodat de
witte ballon van Liyen Versteeg
met 950 kilometer beduidend ver
der weg is terecht gekomen. Ho
henruppersdorf ligt zo'n dertig ki
lometer ten noordoosten van We
nen en ongeveer twintig kilometer
van de grens met Slowakije. De af
zender van het kaartje deed er twee
ansichtkaarten bij. Op de ene stond
iets in het Engels geschreven, op
de andere in het Duits. „Heel erg
attent", vindt Elise Versteeg. „Als
dit in de krant komt, zal ik het uit
knippen en die mensen toesturen
om te laten weten wat het resultaat
was."
Voor de 28 andere kinderen waar
van het kaartje is teruggestuurd,
ligt een attentie gereed bij speel
goedzaak Vosje in de Bebouwdcn-
dam. Het zijn uit Tholen: Nienke
van As, Tim v.d. Berge, Catheleijn
Burger. Bas van 't Hof, Tom van 't
Hof, Steffi Hogendoorn, Kouter,
Judith v.d. Kruk, Kyra Maartense,
Kelly v.d. Meer, Rutger Neele,
Raymon Nesen, Rosalie de Nijs,
Anouk Nijsse. Nina Scheermeijer.
Jesse Schot, Jurgen Stroot, Claudia
Tichem en Robinc Zwagemaker.
Verder Ricardo Voshol uit Oud-
Vossemeer, Irma Westdorp uit Sint-
Annaland, Stijn van Liempt (Hal
steren), Sjoerd de Koek (Bergen op
Zoom), Jeffrey Bakx (Roosendaal),
Niels Snelder ('s-Heerenberg). Jan
Noort (Rijnsburg), Eliza Kapteijn
(Tilburg) en Damon Kools (Veld
hoven).
Als landarbeiderszoon in Dintcl- in de omgeving." Hij solliciteerde
oord kreeg Hans Kats na de lagere
school de kans om door te leren. Hij
koos voor de ambachtsschool, want
timmerman worden was zijn droom.
„Het schoolhoofd vond dat ik meer
in mijn mars had. Ik deed de am
bachtsschool in twee in plaats van
drie jaar." Vervolgens stond ijzer
gieterij Asselbergs op de stoep. Kats
werd er via het leerlingstelsel - vier
dagen werken en één dag naar
school - opgeleid tot modelmaker.
„Voor de gietijzeren kachels werden
alle mallen van hout gemaakt." Ne
gentien was Kats toen de kastenfa-
briek van Bruynzeel uit Zaandam
naar Bergen op Zoom kwam. „Een
nieuwe fabriek, met nieuwe machi
nes. En de best betalende werkgever
en werd na een gesprek van vijf mi
nuten aangenomen. „Vervolgens
weigerde het arbeidsbureau een ont
slagvergunning. Omdat Asselbergs
mijn opleiding bekostigd had en van
positieverbetering geen sprake was.
Het heeft een half jaar geduurd voor
alles in kannen en kruiken was."
Kats' eerste karweitje bij zijn nieu
we baas was het repareren van be
schadigde onderdelen. „Ten opzich
te van mijn werk bij Asselbergs was
dat een afgang. Gelukkig heeft dat
maar een week geduurd." De Din-
teloorder mocht naar het moederbe
drijf in Zaandam, waar hij acht
maanden als leerling vertoefde.
„Dat was een totaal andere wereld.
Je keek je ogen uit bij al dié enorme
zaag- en schaafmachines." Wat ook
wennen was voor de jongen van het
Brabantse platteland was zijn gast
gezin zevenhoog op een flat in een
nieuwbouwwijk. Iedere ochtend
moest Kats van de ene kant van de
stad naar de andere fietsen. „Vier
bruggen passeerde ik dan. En die
stonden altijd open. Ik heb in die
tijd wel eens gedacht: waar ben ik
aan begonnen." Na acht maanden
kwam Hans Kats terug in Bergen op
Zoom. Hij werd in het machinale
gedeelte van de fabriek geplaatst op
de afdeling voor enkelvoudig werk.
En werd meteen teamchef. „In de
massaproductie heb ik nooit ge
werkt. Dat zou ik ook niet volge
houden hebben." Gaandeweg ver
plaatste Bruynzeel alle onderdelen
naar Bergen op Zoom. De afdeling
voor luxe keukens het laatst, daar
voor ging Kats nog eens tien weken
terug naar Zaandam.
Naarmate het economisch beter
ging, wilden de mensen steeds luxe-
re keukens in plaats van de simpele
keukenkastjes. Dat paste niet in de
massaproductie en daarom is de af
deling 'speciaal werk' gevormd.
„Dat ga jij doen, kreeg ik te horen.
De afdeling bestaat nog steeds." In
zijn stem klinkt enige trots door als
hij dat zegt. Kats begon in een grote
hal met zeven man personeel. „Ei
genlijk was dat een grote timmer
manswerkplaats. Het was een erg
leuke tijd." Alles werd toen nog van
hout gemaakt, de ladcnbakken bij
voorbeeld van berkentriplex. En het
werd ook allemaal in de fabriek ge
lakt. Halverwege de jaren zeventig
ontwikkelde Bruynzeel een eigen
lijn en Kats rolde in de productont
wikkeling. Twee types deden het erg
goed, ze werden in vier kleuren ge
maakt en met de hand gebeitst. De
kennis die hij als modelmaker bij
Asselbergs had opgedaan, kwam
Kats in deze tijd goed van pas. Hij
was inmiddels gevraagd als exami
nator bij de stichting Hout. Op en
gegeven moment kreeg Kats de
houtinkoop als taak. „Dan mocht je
toestemming geven voor de aan
koop van bijvoorbeeld dertig kuub
hout. Dat was wat! En op het laatst
mocht ik zelfs hele stammen inko
pen." De kennis die daarvoor nodig
was, vergaarde Kats noodgedwon
gen zelf. Vooral door op zagerijen
rond te kijken. Ook werd hij betrok
ken bij investeringen in de machi
nes. Maar net zo goed stond hij in
de fabriek een keuken te lakken.
„Een schitterende tijd. Op de top
had ik 35 mensen op de afdeling. En
