'Combinatie van evangeliseren en
verslaafden helpen vind ik mooi'
'Kleine hoefjes en arbeidershuisjes
horen er net zo goed bij als boerderijen'
Kerkenraad zondebok
maar is dat wel terecht?
ZLM REISVERZEKERING?
Supporters
Donderdag 25 augustus 2005
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Elsbeth Reitsma één jaar vrijwilligster bij stichting Krusada op Bonaire
De 20-jarige Elsbeth Reitsma uit Sint-Philipsland vertrekt
op 5 september naar Bonaire. Op het tropische eiland zal
zij één jaar lang als vrijwilliger werken bij stichting Kru
sada, een christelijk opvangcentrum voor verslaafden.
Platform Tholen
krijgt voor het
laatst subsidie
Schimmels en wandluis
Cocaïne
Zonnige kerst
3
Oudelandspadje
Jan J. van de Velde beschrijft historie van bebouwing Schakerloopolder
Als Jan J. van de Velde het Oudeland oploopt naar het
huisje waar ooit zijn opa woonde, blijft hij verrast staan.
„Het schuurtje is weg, afgebroken!" Anderhalve maand
geleden fotografeerde hij het pandje nog, nu gaapt er een
gat op de plek waar het stond. Het oudste arbeidershuisje
van de buurtschap, opgetrokken uit ijsselsteentjes, is ge
schiedenis geworden.
Oorgeld
Het college van b. en w. van Tholen
houdt de kerkenraad van de Hervorm
de Gemeente Scherpenisse primair
verantw(X)rdelijk voor de uitspraken
van ds. Lohuis in zijn afscheidsdicnst
op zondag 31 juli, waarin hij zei dat
democratie een uitvinding van de dui
vel is. Dat had de predikant op de val
reep van zijn vertrek naar de Hars
kamp nooit moeten zeggen. Hij is
inmiddels in een andere gemeente,
maar de kerkenraad en de gemeente
leden van Scherpenisse zijn opge
zadeld met die kwalijke woorden met
alle daarbijbehorende problemen.
Een kerkenraad is verantwoordelijk
voor wat een predikant predikt en ook
zegt in een toespraak zoals bij dit af
scheid. Ik krijg de indruk, dat ds. Lo
huis dit afscheidsmoment heeft aan
gegrepen om deze uitspraak te doen.
Ik ben er ook van overtuigd, dat dit
■voor de kerkenraad en de gemeente
totaal onverwachts kwam. Kan men
dan een kerkenraad primair verant
woordelijk stellen? Dat is zeer moei
lijk en men moet ook letten op de om
standigheden van het hoe en waarom.
Het kan ook in andere gemeenten
voorkomen. Een kerkenraad kan
nooit voorzien wat een predikant in
7,ijn preek of toespraak gaat zeggen.
De eerstverantwoordelijke voor deze
uitspraak is ds. Lohuis zelf. Gesteld
dat ook hij een brief heeft ontvangen
van het gemeentebestuur- wethouder
Van Kempen achtte dat eerder niet
uitgesloten - dan denk ik dat dit ver
geefse moeite is. De brief gaat in de
prullenbak en ds. Lohuis blijft bij zijn
standpunt, waar velen en ikzelf het ui
teraard niet mee eens zijn.
De kerkenraad heeft nu een brief ont
vangen van het gemeentebestuur en ik
hoop dat het gesprek verhelderend
mag zijn. In hoeverre is de kerkenraad
nu verantwoordelijk? Dat hangt toch
ook zeker van de omstandigheden af.
Op het moment van de afscheids-
dienst 31 juli kan het zijn dat ds. Lo
huis al was losgemaakt van de Her
vormde Gemeente Scherpenisse en de
kerkenraad. Op het moment van de
gewraakte uitspraak officieel dus
geen predikant van Scherpenisse
meer en ook nog niet van Harskamp.
De stichting Leefbaar Platteland
Tholen krijgt 2500 euro subsidie van
de provincie Zeeland over 2005,
maar gedeputeerde staten doen dat
niet van harte. Het stichtingsbestuur
voldoet namelijk niet aan de criteria.
Het is dan ook voor het laatst dat de
■stichting geld uit Middelburg krijgt.
Penningmeester J.P. van Merode had
een begroting ingediend van 6251
euro, maar de gemeente Tholen stelt
ook middelen beschikbaar. De pro
vincie volstaat daarom met 2500 eu
ro, waarvan 80% als voorschot be
taald zal worden. Gedeputeerde
staten wijzen nadrukkelijk op het be
leid vitaal platteland Zeeland, waar
bij de financiering van maatschape-
lijke ondernemers en platforms is
geregeld. De activiteiten van een
Daar zal men rekening mee moeten
houden. Ook de raadsfracties die met
veel bombarie en de nodige ophef
schreeuwen om maatregelen. Het ge
meentebestuur maakt de kerkenraad
tot een zondebok, want ds. Lohuis
kan men niet meer verantwoordelijk
stellen. Ik ben er stellig van overtuigd,
dal de kerkenraad het met deze zaak
ook moeilijk heeft. Naar goed gebruik
heeft men de uitnodigingen verstuurd
en men heeft niet kunnen voorzien,
dat dit zou gebeuren. Gesteld dat er
vooroverleg is geweest tussen predi
kant en kerkenraad, en gesteld dal
men had kunnen vermoeden wat hij
zou zeggen, dan had men waarschijn
lijk geen uitnodigingen verstuurd en
zeker niet naar het gemeentebestuur.
Dc dienst was sober met maar 1 spre
ker: ouderling Quist. De aanwezige
wethouder Van Kempen was behtxir-
lijk geraakt door de opmerking van
ds. Lohuis over democratie en daar
mee is alles begonnen.
Wat mij opvalt in de reacties van 18
augustus is, dat er velen zijn uit on
kerkelijke kring, randkerkelijken en
ook kerkelijk meelevenden, die dit
voorval aangrijpen uit sensatiezucht.
Men moet dan zichzelf zonodig laten
horen en luidruchtig tekeer gaan,
veelal om de aandacht van zichzelf af
te leiden. Overal kan wat gebeuren,
maar voor de Hervormde Gemeente
Scherpenisse (PKN) is dit erg. Zij
heeft de laatste jaren al ondervonden
wat verdeeldheid en gebrokenheid is.
Dan verwacht ik van een democra
tisch land en ook van het gemeentebe
stuur en de burgers een oprecht mee
leven. Wie met de vingers wil wijzen
- wat men in Tholen zo goed kan -
bedenke dat tenminste drie vingers op
jezelf teaigwijzen. Hier kunnen we
allen lering uit trekken. Wat zijn we
toch (on)democratisch en ik sluit me
er zelf bij in. Als mensen zijn we alle
maal van één stuk gescheurd met alle
maal fouten en gebreken. Ik hoop dat
het gemeentebestuur met de kerken
raad in een open en goed gesprek de
ze zaak weet op te lossen. Dat het
welzijn van de Hervormde Gemeente
Scherpenisse hiermee is gediend.
Gods zegen voor kerkenraad en ge
meente.
C. Kwaak,
Bergen op Zoom,
oud-inwoner Sint-Maartensdijk.
platform zouden een belangrijke bij
drage dienen te leveren aan de ver
sterking van de sociale cohesie in het
gebied. Bovendien zou het moeten
fungeren als denktank en inspiratie
bron voor nieuwe initiatieven en
ideeën. Het provinciaal bestuur con
cludeert, dat de activiteiten van de
Thoolse stichting vrijwel uitsluitend
gericht zijn op de exploitatie van het
multifunctioneel centrum Scaldis
Naturalis aan de Kastelijnsweg in
Sint-Maartensdijk. „Hiermee vol
doet de stichting niet aan het criteri
um voor een platform. Daarom zijn
we voornemens om dit jaar voor de
laatste maal een bijdrage te verstrek
ken. Met ingang van 2006 zal geen
subsidie meer worden verleend in de
exploitatie van het m.f.c." De Thool
se stichting moet over 2005 nog wel
rekening en verantwoording afleg
gen, o.a. door een accountantsverkla
ring over te leggen. Het bestuur kon
binnen zes weken in beroep gaan te
gen het besluit van de provincie.
„Ik heb dit jaar mijn studie sociaal-
pedagogisch werk (SPW) afgerond.
Tijdens die studie liep ik stage bij
dak- en thuislozen. Een collega ver
telde me over het werk van stichting
Krusada en ik was meteen enthou
siast. Ik wilde altijd al graag naar het
buitenland, maar het is er tot nu toe
nooit echt van gekomen. Omdat ik
nu klaar ben met mijn studie en nog
geen werk heb, is dit voor mij het
ideale moment om deze plannen
waar te maken. Tijdens mijn stage
kreeg ik ook vaak te maken met ver
slaafden en dat werk trekt mij erg
aan. Ik vind het moeilijk om onder
woorden te brengen waarom ik dat
zo leuk vind. Het zijn eigenlijk de
kleine dingen die het bijzonder ma
ken. Ik voel me op mijn gemak bij
deze mensen en ik vind het helemaal
niet eng om met ze om te gaan. Het
leven van de verslaafden fascineert
mij en ik wil ze graag helpen om op
het rechte pad te komen. Het is niet
alleen het werk dat mij zo aantrekt.
Ook het feit dat de stichting Krusada
een christelijke visie heeft, vind ik
erg belangrijk. De combinatie van
evangeliseren en verslaafden op het
rechte pad helpen vind ik het mooie
van Krusada."
„Vorig jaar ben ik begonnen met de
voorbereidingen. Allereerst moest ik
natuurlijk solliciteren. De sollicita
tieprocedure verliep via stichting De
Hoop, een centrum voor evangeli
sche verslavingszorg en hulpverle
ning in Dordrecht. De Hoop werkt
samen met Krusada. Toen ik een
maal aangenomen was, moest ik
deelnemen aan een trainingsweek.
We leerden toen het begin van het
Papiamento, de taal die op Bonaire
wordt gesproken. Daarnaast leerden
we veel over de cultuur en de versla
vingszorg. Verder kregen we foto's
en video's te zien van het land en er
waren gastlezingen van drie Antilli
aanse vrouwen en vrijwilligers die
eerder dit werk hebben gedaan. Tij
dens deze trainingsweek leerde ik
twee vrijwilligers kennen die ook in
Bonaire zijn als ik daar ben. Met de
andere vrijwilligers in Bonaire heb
ik via internet contact gezocht.
De mensen in Bonaire verstaan wel
Nederlands, maar ze begrijpen het
niet echt. Om mezelf verstaanbaar te
maken moet ik dus Papiamento le
ren spreken. Dat wat ik tijdens de
trainingsweek heb geleerd is niet
voldoende, daarom leer ik nu de rest
met behulp van studieboeken en
cd's. Ik heb de taal al aardig onder
de knie en ik vind het erg leuk om te
akten van verkoop, notariële akten,
kadastrale gegevens. De geschiede
nis van verschillende huizen en
boerderijen in Poortvliet en Scher
penisse waar voorouders woonden,
zocht de Hoogerheidenaar uit. Ook
maakte hij een index op het oorgeld,
een belasting die tussen 1730 en
1806 werd geheven op het bezit van
paarden.
Via boerderijonderzoek is er de laat
ste jaren aandacht voor de geschie
denis van het platteland. Maar dat
geeft volgens Van de Velde een een
zijdig beeld. „In een polder woon
den niet alleen boeren op kapitale
boerderijen. Er waren ook veel klei
ne hoefjes, al of niet met een paard
en een paar koeien. En het grootste
deel van de polderbewoners waren
de boerenknechten en landarbei
ders, die met hun gezinnen in de ar
moedige arbeidershuisjes woon
den." Van de Velde wil de complete
bebouwing en bevolking van een
polder - in dit geval de Schaker
loopolder - uitzoeken. De Mossel-
hoek doet hij er als deelonderzoek
bij.
Als voorbereiding ging Van de Vel
de de geschiedenis na van de be
leren. Het is een grappige taal, de
vertaling van 'fototoestel' bijvoor
beeld is in het Papiaments 'kodak'.
De taal heeft een kleine woorden
schat en ze kent erg veel Nederland
se en Engelse invloeden. Dat maakt
het makkelijker om te leren.
Verder heb ik de leden van de kerke
lijke gemeenschap in Sint-Philips
land onlangs een brief gestuurd.
Daarin heb ik uitgelegd wat ik in
Bonaire ga doen en ik heb ze ge
vraagd om steun in gebed en op fi
nancieel gebied. Ik heb daar zo ont
zettend veel leuke reacties op
gekregen, dat waardeer ik heel erg.
Als dank zal ik deze mensen tijdens
mijn verblijf in Bonaire via een e-
mail nieuwsbrief op de hoogte hou
den van mijn belevenissen."
„Stichting Krusada waar ik voor ga
werken, bestaat nu vijfjaar, maar de
instelling groeit nog steeds. Mo-
graafplaats van het Oudcland. Hij
bracht alle graven in kaart. Ook de
240 mannen die tussen 1872 en
1935 bij de plichtbrandweer van de
buurtschap waren, zette hij op een
rij. Schakerloo had tot 1797 een ei
gen bestuur met schepenen. De oud
ste gegevens voor het onderzoek da
teren uit 1686. „Er zijn oudere
registers, maar die heb ik wegens de
slechte leesbaarheid voorlopig bui
ten beschouwing gelaten." De hon
derdste penning (1686, 1707, 1738),
de huisschatting (1738, 1753, 1784-
1786), registers van eigendommen
1780-1800 en bewonerslij sten uit
1797 zijn bronnen die Van de Velde
raadpleegde. Ook maakte hij sa
menvattingen van alle verkoopakten
uit de 17e cn 18e eeuw. De invoe
ring van het kadaster, in 1832, nam
hij als uitgangspunt. „In de loop van
de tijd zijn veel huizen afgebroken.
Er hebben er ongeveer 45 gestaan."
De onderzoeker maakte een over
zicht van alle eigenaren en bewo
ners, tot heden toe. Ook de steeds
veranderende huisnummcring legde
hij vast. „Het belastingkohier begint
steeds aan de noordkant, op de Ou-
delandsedijk. Daar stonden eerst
drie huisjes, dan kwam de boerderij
Landzicht." Wat hem opviel, was
dat er naar verhouding veel rooms-
menteel verblijven er 15 gasten
(verslaafden) in landhuis Guatema
la. De gasten zijn alleen volwassen
mannen, later zal er een landhuis
gebouwd worden waar ook vrou
wen opgevangen kunnen worden.
Het zijn voornamelijk cocaïnever-
slaafden, omdat het in Bonaire erg
makkelijk is om aan deze drug te
komen. De verslavingszorg is hard
nodig en stichting Krusada is de
enige instelling die deze zorg op
Bonaire verleent.
De gasten verblijven 24 uur per dag
in het landhuis. Naast de hulp die ze
krijgen bij het afkicken, moeten zij
meedoen aan verschillende projec
ten, zodat zij op den duur weer goed
mee kunnen draaien in de maat
schappij. Er zijn resocialisatiewo-
ningen aanwezig waar de gasten
kunnen oefenen met begeleid zelf
standig wonen. Daarnaast is er een
tuinbouwproject waar de gasten da
gelijks werkervaring op kunnen
doen in de tuin. Er wordt groente en
fruit verbouwd voor eigen gebruik.
Dit project zit nog in de groeifase,
er wordt nu hard gewerkt aan de op
bouw van de kassen en het waterfil
tersysteem. Dit alles draagt bij aan
de resocialisatie in de Antilliaanse
samenleving.
Krusada heeft een christelijke iden
titeit. Naast de praktische zorg die
verleend wordt aan de gasten volgen
zij ook bijbelstudies en kerkdien
sten. De bevolking van Bonaire is
overwegend Rooms-Katholiek en er
is veel bijgeloof. Van de gasten
wordt verwacht dat ze de christelij
ke visie van Krusada respecteren.
Dit betekent dat er ook ruimte is
voor gasten met een andere levens
visie. De vrijwilligers die de gasten
begeleiden moeten wel leven vol
gens het christelijke geloof, maar er
zijn geen bepaalde diploma's vereist
om voor Krusada te mogen werken.
Iedereen die gemotiveerd is en door
de trainingsweek komt, mag mee
werken. De stichting krijgt geen
overheidssteun, dus alles wordt uit
giften betaald. Deze giften komen
allemaal uit Nederland, via stichting
De Hoop maken de Nederlanders
hun donatie over. Het is echt prach
tig dat Krusada dankzij deze giften
kan bestaan."
„Als ik op Bonaire ben dan, verblijf
ik in het vrijwilligerspand vlakbij
landhuis Guatemala. Alle vrijwilli
gers wonen in dit huis en het zijn al
lemaal Nederlanders, dat is natuur
lijk ideaal. De vrijwilligers zijn van
alle leeftijden, er zijn studenten
maar er woont ook een gezin in het
huis. Het lijkt me erg gezellig om
daar te verblijven. We werken in
ploegen, dus ik moet ook wel eens
nachtdienst draaien. Ik ben één dag
katholieken op het Oudeland woon
den, in de 18e eeuw ongeveer een
kwart van de bewoners.
Uit het onderzoek blijkt dat de huizen
aanvankelijk allemaal eensteens mu
ren hadden, bij vochtig weer of regen
liep het water dan ook langs de mu
ren. Een aantal was zó slecht ge
bouwd, dat ze na 25 jaar al weer
moesten worden afgebroken. De toch
al niet grote huisjes - 22 of 28 vier
kante meter was geen uitzondering -
werden vaak ook nog eens door twee
gezinnen bewoond, de keuken en de
plee werden dan gezamenlijk ge
bruikt. Een onderzoek van de ge
zondheidscommissie in 1905 wees
uit, dat veel van de verhuurde arbei
dershuisjes in zeer slechte staat ver
keerden. Ze waren niet wind- of wa
terdicht, hadden een bouwvallige
zolder, onvoldoende ventilatie, zaten
onder de schimmels of wandluis. Het
illustreert wat Van de Velde betreft de
armoedige leefomstandigheden van
de arbeiders. „Neem mijn opa. Toen
die een nieuwe jas had gekocht, liep
hij op zondag met een omweg naar
de kerk opdat de boer waar hij werkte
het niet zou zien. Die heb je van mijn
centen! kreeg hij van de boer te ho
ren. Terwijl hij er zélf krom voor had
gelegen." Terwijl Van de Velde het
vertelt, windt hij zich er nog over op.
Ook hij werkte nog een paar jaar bij
de boer. voor hij via avondstudie een
andere weg koos. „Ik ben eens op 1
mei met een rode tulp in mijn
knoopsgat naar het werk gegaan,
maar mocht toen niet op de boerderij
komen!"
Inmiddels heeft Van de Velde 270
A4'tjes met informatie gereed. Hij
denkt nog een jaar nodig te hebben
voor zijn onderzoek. „Ik ben nu be
zig met de notariële akten over de
periode 1811-1832. Dan moeten de
akten van 1640 tot 1740 nog. En
Bonaire behoort tot de Neder
landse Antillen cn ligt onge
veer 48 kilometer oostelijk van
Curasao in de Caribische Zee.
Het eiland is 290 vierkante ki
lometer groot - 1,8 keer zo
groot als Tholen en Sint-Phi
lipsland samen - en er wonen
ongeveer 15.000 mensen. Kra-
lendijk is de hoofdstad. Dc ge
middelde jaartemperatuur op
Bonaire is 27.5 graden, het
verschil tussen de zomer- en de
wintertemperatuur is slechts
twee graden. De passaatwind
die er bijna altijd waait, zorgt
voor verkoeling. Het eiland is
geliefd bij sportduikers.
in dc week vrij en per jaar heb ik
twee weken vakantie. In mijn vrije
tijd wil ik heel graag het eiland ver
kennen. Ik heb er erg veel zin in.
want het is voor mij de eerste keer
dat ik naar de tropen ga. De tempe
ratuur zal wel wennen zijn. Maar ik
heb begrepen dat er altijd wind
staat, dus misschien valt het wel
mee. Het is wel zo dat het er het he
le jaar door mooi en warm weer is.
Ik vind het wel grappig om een keer
een zonnige kerst mee te maken.
Vanwege het warme weer doen de
Antillianen alles op het gemakje,
dat is denk ik ook wel iets waar ik
aan moet wennen.
Het is voor mij de eerste keer dat ik in
het buitenland ga werken. Ik wilde
dat wel altijd heel graag en daarom
had mijn familie wel verwacht dat het
er een keer écht van zou komen. Ik
krijg veel positieve reacties, dat ver
baast me eigenlijk wel. Er zijn veel
mensen die zeggen dat ze dit (x>k wel
zouden willen doen. Nu het zo dicht
bij komt, wordt het heel erg span
nend. Een jaar lijkt nu erg lang. Maar
ik heb er heel veel zin en ik verwacht
dat, als ik daar eenmaal ben. de tijd
om zal vliegen. Gelukkig kan ik via
internet contact houden met familie,
vrienden en kennissen, dat is echt een
uitkomst. Als ik van de post afhanke
lijk zou zijn. dan was dat niet te doen.
Die doet er namelijk drie weken over
d<x>rdat Bonaire een eiland is.
Volgend jaar augustus kom ik terug.
Daarna wil ik gaan werken en leren.
Ik weet nog niet precies wat ik wil
gaan doen, maar ik denk er over om
psychologie op hbo-niveau te doen.
Ik wil die opleiding dan in deeltijd
gaan volgen, of in de avonduren. Ze
begint al in september, dus vóór die
tijd moet alles geregeld zijn. Het is
een beetje lastig om dat vanaf Bonai
re te doen. daarom willen mijn ou
ders dat gelukkig voor mij regelen.
Daar hoef ik me dan geen zorgen
over te maken, dus kan ik me volle
dig richten op mijn werk op Bonai
re", zegt Elsbeth Reitsma uit Sint-
Philipsland.
een index gemaakt."
Wat Van de Velde nog zoekt, zijn
foto's van de huizen en boerderijen
van voor 1950. En van het brand
spuithuisje. „Ik ben inmiddels bij
vier bewoners geweest. Van twee
heb ik oude foto's gekregen."
Bladerend in wat tot nu toe door
Jan van de Velde is verzameld, stui
ten we op het recent afgebroken
huisje, dat tussen Oudeland 4 en
Oudeland 6 stond. Opa Jan C. van
de Velde kocht het in 1929 van
landbouwer Christiaanse en ging
het als schuurtje gebruiken omdat
het onbewoonbaar was verklaard.
De oudst bekende eigenaar was Jan
Wouterse. in 1685. Ook de boerde
rij Landzicht, nu Oudelandsedijk
12, komt in dat jaar al voor. Adriaen
van Vrijberghe is er dan de eigenaar
van. De oudst bekende pachter is,
tot 1732, Adriaan Cornelisse
Vrindts.
Vanuit Hoogerheide rijdt Jan J. van
de Velde binnen een half uur naar
het Oudeland. Hij gaat er regelmatig
kijken. Bekenden wonen er niet
meer, het zijn allemaal mensen van
elders. Maar overal liggen voor hem
de herinneringen. Kijkend vanaf de
vate richting de Oesterdam zegt hij
dat daar vroeger een wegje liep.
Ook richting Tholen, het Oude
landspadje. „Dat had terug kunnen
komen met de aanleg van het stads-
bos. Jammer dat dit niet gebeurt."
Sinds kort is het trouwens, als het
goed is, rustiger op het Oudeland.
Het waterschap heeft namelijk een
flink stuk van de Oudelandsedijk.
tussen de Zwarteweg en de Ceres-
weg, en van de Kerkweg afgesloten
voor doorgaand auto- en vrachtver
keer.
Als voetbal inderdaad oorlog is, zoals de dit jaar overleden voetbalcoach Rinus
Michels altijd beweerde, dan weet ik sinds kort waar die oorlogsdreiging van
daan komt: Van de tribune.
Hoe ik daar achter gekomen ben Nou, gewoon. Ik kocht een kaartje voor een
willekeurige voetbalwedstrijd, in een al even willekeurig voetbalstadion, waar
twee willekeurige voetbalteams het tegen elkaar opnamen.
Om het risico op lichamelijk en geestelijk letsel voor mij en mijn zoontje tot een
minimum te beperken, gingen we naar een onbeduidend wedstrijdje tussen twee
stuartploegen uit het betaalde voetbal. Een klein, knus stadion met gemoedelij
ke Brabanders onder elkaar. Wat kan daar nu misgaan, zou je zeggen. Boven
dien had een kennisje van mij voor twee kaartjes gezorgd in een - volgens haar -
'gezellig familievak'. Het zonnetje scheen mild en niks leek een heerlijke voet
balmiddag in de weg te staan.
De ME was weliswaar paraat, maar aan de lacherige sfeer onder de man
schappen kon je merken dat ook zij helemaal waren voorbereid op een doorbe
taalde vakantiedag. Het wekte bij mij dan ook verbazing dat zowel ikzelf als
mijn 10-jarig zoontje uitgebreid gefouilleerd werden. Zelfs het rolletje drop van
het kleine mannetje werd gecontroleerd. Met onze afgescheurde entreebewijzen
in de hand gingen we op zoek naar 'ons vak'. Daar aangekomen wachtte ons de
volgende verrassing. In plaats van in een familievak, bleken we midden tussen
de 'harde kernvan de thuissupporters te zitten. Wa motte gullie ier", sprak het
opperhoofd van de bende. De man in kwestie had een enorm hoofd, maar ik
voelde meteen aan dat die ruimte maar voor een heel klein gedeelte gevuld was
met hersenen. De overdaad aan piercings en tatoeages maakte op mij verder
niet veel indruk en ik zocht stoïcijns de twee nog overgebleven zitplaatsen ach
ter een van de doelen op. Mijn zoontje was duidelijk onder de indruk van wat
zich om ons heen allemaal afspeelde. Voor we het zelf in de gaten hadden, ver
dwenen wij onder een enorm groot spandoek. Dat bleek een vast ritueel te zijn
als de thuisploeg het veld betrad. Op zich wel sfeervol, maar voordat de enorme
lap stof weer was teruggevouwen gaf het scorebord al een tussenstand van 1-1
aan. Het spel golfde op en neer. Maar doordat iedereen vóór ons de hele wed
strijd bleef staan, moesten we het wedstrijdverloop vooral via de geluiden en de
■lichaamstaal van de overige supporters proberen te volgen. Als er allerlei ver
schrikkelijke ziektes over het veld werden uitgestort, begreep ik dat iemand van
de tegenpartij het lef had gehad om op 'ons'doel te schieten. En als er iemand
op vocale wijze werd vergeleken met het geslachtsdeel van een hond, dan wist ik
dat dat betrekking moest hebben op het functioneren van de arbiter of één van
'zijn assistenten aan de zijlijn. De woordenschat van mijn zoontje werd deze
middag flink uitgebreid, maar daar waren we in principe niet voor naar het sta
dion gekomen.
Uiteindelijk ging de thuisploeg met 2-1 ten onder, en de trainer had het gedaan.
Althans dat beweerden de verhitte 'kennersom ons heen, die de arme man te
lijf wilden gaan. Terwijl de stadionspeaker het sinds de rust al druk had met het
oplezen van wanneer welk vak, door welk politiekordon een veilig heenkomen
mocht proberen te zoeken, raakten ook de politiehonden steeds meer opgewon
den. Gelukkig dat een van die gespierde schildknapen van de ME mij en mijn
zoontje persoonlijk tot bij onze auto wilde begeleiden, anders was ons stadion-
bezoek wellicht ook in een of ander ziekenhuis geëindigd. Want in tegenstelling
tot de eigenlijke wedstrijd, bleek de afterpartv tussen de rivaliserende hooligans
wél in het voordeel van de thuisclub te worden beslist. Terwijl de cmibulances af
en aan reden en een waterkanon de partijen uiteen dreef, nam ik de schade aan
mijn auto op. Die viel mee. Ik miste slechts één buitenspiegel en er zat een kras
op de motorkap. De mensen met een seizoenkaart hebben dus wel degelijk ge
lijk. „Als je thuis een wedstrijd op de televisie volgt, beleef je het voetbal heel
anders." Vooral rustiger.
Als kind kwam de tegenwoordig in
Hoogerheide wonende zeventiger
Van de Velde veel op Schakerloo.
Hij bewaart goede herinneringen
aan die tijd. „Je speelde er zo lekker
buiten." Later leerde hij er zijn
vrouw Corry kennen, die in de
buurtschap ten zuidoosten van Tho
len is geboren. „Onze hele familie
ligt hier begraven", zegt Jan van de
Velde als hij met de verslaggever
langs de begraafplaats loopt. Vorig
jaar vond de laatste begraving
plaats, nu is het kerkhof gesloten.
De oude huisjes van toen aan het
smalle straatje zijn onherkenbaar
veranderd. De bewoners hebben ze
grondig opgeknapt. Vroeger hebben
er trouwens veel meer woninkjes
gestaan, weet Van de Velde. En vlak
aan de Oudelandsedijk stond een
schoolgebouw (nu zijn dat huizen).
Ernaast had zijn oma - 'Dikke Ne-
le' - een winkeltje. Op het hoekje
was het brandspuithuisje, want tot
1935 kende Schakerloo een eigen
brandweer. Als die oefende, wat
eens per jaar gebeurde, liep het hele
dorp uit.
Van de Velde is met een bijzonder
project bezig. Hij brengt de huizen
in kaart in de Schakerloopolder. De
gepensioneerde politiefunctionaris
doet al meer dan twintig jaar onder
zoek naar zijn voorgeslacht en naar
dat van zijn vrouw. Families als Van
de Velde, Quist, Ten Hove, Rijsten-
bil, Elenbaas, Deurloo, Van Vessem,
Moeliker en Smit/Pollie. „Vaak sa
men met mijn zoon Dave, die een
kei is in het lezen van oud schrift."
In het Thoolse gemeentearchief las
Jan van de Velde meters papier
door, om zo meer te weten te komen
over hoe zijn voorouders leefden,
waar ze woonden en wat hun bezit
tingen waren. Belastingkohieren,
Assurantiekantoor Van Dijke
Burgemeet 25 Poortvliet - Tel: (0166) 612 509
/i
r? Jan P.M. Overboekt
L
Ten Ankerweg 72 Tholen - Tel: (0166) 602 888
Advertentie I.M.
Stemmen
van lezers
De Sint-Philipslandse Elsbet Reitsma heeft zin in haar baan op Bonaire.
De huidige bewoner heeft het wapen van Schakerloo geschilderd op de gevel van het huis waar vroeger de opa van Jan J. van de Velde woonde.
