'We zitten hier aan het Zijpe in een
reservaat waar het rustig moet blijven'
Eric Moerland van restaurant 't Veerhuis in Anna Jacobapolder
uonderdag 11 augustus 2005
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
7
'Goei weer'
In de blauwe lucht drijven grote witte wolken. Het is helder.
Op het Zijpe varen zeiljachten en binnenvaartschepen. Hier aan
het einde van de Rijksweg bij de oude veerhaven eindigt voor
sommigen de wereld, voor anderen begint hij hier. Eric en Kar
in Moerland verdienen er hun boterham met het restaurant 't
Veerhuis. Het staat fier in de wind én buitendijks. Langs de pie
ren staan auto's en een enkele caravan van dagjesmensen. Op
het water in de voormalige veerhaven dobberen blauwe jerry
cans voor de 'hangmosselen'. Fietsers wachten op de veerpont.
En duikers wurmen zich in hun duikpakken.
Haven kopen
Verbaasd
Morfine
Zeeland trekt minder toeristen.
Vooral Nederlanders laten de provincie links liggen en kiezen
voor een bosrijkere omgeving, zo blijkt uit cijfers van het
CI35. Ook het aantal overnachtingen is vorig jaar terugge
lopen. Trekken de meeste toeristen naar ^MSUêê^.
Walcheren en Schouwen-Duiveland met
een aandeel van 2£> procent, ook Tholen Êtmjl v
spreekt een aardig mondje mee met 25
procent van de 10,6 miljoen overnachtin- S^F'
gen in 2004. Recreatie en toerisme is
een van de speerpunten van het Thoolse
economische beleid, maar staat nog altijd in de
schaduwvan de agrarische sector.
Kan het een van de belangrijkste kurken van de Thoolse
^conomie worden nu de landbouw terugloopt?
er niet mee eens. Het zou aan het eind
van de zomer weer gewoon weggehaald
kunnen worden, zegt hij.
niet talrijk. „Laatst was er een groep van
zestien Duitsers. Die vroegen naar een
Zimmer. Dat gebeurt dikwijls. Ik ben net
een VVV-kantoor. Dan stuur ik ze maar
door naar Bergen op Zoom. Het kan niet
anders. Er is geen groepsaccommodatie
mogelijk. Wat dat betreft is het wel jam
mer dat het hotel in het gemeentehuis in
Sint-Maartensdijk niet doorgaat. Duikers
gaan nu vaak ook naar Schouwen. Op een
camping bij Bruinisse staan het hele jaar
door duikers. De eigenaar heeft een ad
vertentie in een duiksportblad geplaatst en
heeft nu alleen maar duikers op zijn cam
ping. Dat soort initiatieven zie je hier
maar te weinig. Wij hebben het ook wel
geprobeerd om kamers te maken, maar
we krijgen het niet voor elkaar. We zitten
hier buitendijks in het nationale park Oos-
terschclde. In feite in een reservaat. Dus
moet het van de gemeente, het water
schap. rijkswaterschap en het nationaal
park rustig blijven."
Volgens Moerland gaat het er niet om gro
te aantallen te trekken. „Nee, geen massa
toerisme. Wc hoeven hier geen jongeren-
Dit is volgens de gemeente geen concen
tratiegebied voor het toerisme, maar gere-
creëerd wordt er wel degelijk. Ze gaan
met de caravan langs de kant bij het water
staan. De meeste mensen komen uit West-
Brabant, maar ook de eigen bevolking uit
Anna Jacobapolder en Sint-Philipsland
komt hier. Ze komen niet elke dag. Dat is
logisch. Maar de meesten komen hier ook
wel wat gebruiken,"vertelt Moerland.
In het beleidsplan van de gemeente over
recreatie en toerisme staan alle gebieden
waar recreatieve ontwikkeling mogelijk is
opgesomd: -I de zuidkant van Tholen
(van Sint-Maartensdijk tot Tholen) is be
doeld als ontwikkelingszone voor platte-
landstoerisme, -2 recreatieconcentratie
Gorishoek, -3 Tholcn-stad, -4 havenge
bied Sint-Annaland en 5 recreatieterrein
de Speelmansplaten.
In de toekomstvisie (bestemming Tholen)
is voor Oud-Vossemeer, Poortvliet, Stave-
nisse, Sint-Philipsland en Anna Jacoba
polder geen grote rol weggelegd voor re
creatie en toerisme. Gekozen is voor 'een
recreatief medegebruik van de bestaande
voorzieningen'. Vastgesteld wordt dat re
creatie op Sint-Philipsland niet van de
grond is gekomen. En dat een grootschali
ge recreatieve ontwikkeling niet gewenst
wordt door de bevolking. Ook bestem
ming Tholen gaat daar niet van uit. Mini
camping Ruimzicht aan de Lange Kruis
weg en de fietsroute naar de veerpont in
Anna Jacobapolder voorzien in een be
hoefte en kunnen mogelijk wat uitge
bouwd worden, zo staat in de nota. ,Te
denken valt om te onderzoeken of de een
denkooi in de fietsroute opgenomen kan
worden. De eendenkooi is eigendom van
het Zeeuws Landschap. Op afspraak te
bezichtigen. Dit zou beter zijn als dit op
vaste tijdstippen gebeurt. Ook een wan
delroute rond de Bruintjeskreek zou in
uil eten dan doen ze dat nu één keer. Ze
houden wat meer de hand op de knip. Het
geld is er wel maar de consument wordt
ook bang gemaakt. Het is een domino-ef
fect."
Het pontje tussen Anna Jacobapolder en
Zijpe vaart weer, maar de vaarten zijn be
perkt tot de maanden juli en augustus. Om
kwart over elf gaat de eerste naar de over
kant. „Dat is veel te laat. Als mensen een
tochtje met de fiets rond Schouwen willen
maken dan halen ze dat niet. Het is de
meest gemelde klacht die ik hier hoor. Als
ze 's ochtend niet meekunnen, dan moe
ten ze over de Philipsdam naar Schouwen
fietsen. Het zou ook een extra stimulans
voor de jonge ondernemer wezen als hij
vaker kon varen. De vaartijden aanpassen
van negen uur 's ochtend tot vijf uur 's
middags. Nu komt hij pas om tien uur uit
Sint-Annaland."
Moerland is wel blij met de komst van de
veerboot. De passagiers doen ook regel
matig 't Veerhuis aan om koffie te drinken
of om wat te eten. Het heeft zijn tijd nodig
om te groeien, zegt Moerland. Maar het
zou veel beter kunnen lopen. Niet alleen
zouden de vaartijden aangepast moeten
worden, ook de bewegwijzering zou beter
moeten. „Het gaat maar om kleine din
gen. Er zou bij de Krabbenkreekdam een
bord moeten komen staan met de afvaart-
tijden. Nu moeten mensen twee euro beta
len voordat ze de vaartijden weten uit het
boekje rondje met het pontje. Dat is niet
klantvriendelijk."
Bij de picknicktafel staat een bord met de
afvaarten van de Epico van Jeroen van
Meeteren uit Tholen. Hij is de nieuwe
schipper op het zomerpontje en zet om
kwart over elf vijftien Duitse jongens van
een jaar of twaalf met hun begeleiders
over. Ze zijn met de fiets een 'survival-
tocht' aan het maken. Ze dragen keurig
de veerhaven naar de overkant. Moerland
komt er regelmatig. Laatst had een kennis
hem uitgenodigd mee te gaan naar een
vergadering van de VVV Schouwen-Dui-
veland. „Ik keek mijn ogen uit. Alle be
drijfstakken zaten bij elkaar. Ze zagen de
noodzaak van samenwerking in want het
toerisme loopt er achteruit. Ik zag ook een
bord van Zeeland en ik wees op Tholen en
Sint-Philipsland. En dat daar ook het een
en ander is. Ze keken me verbaasd aan.
Een beetje lacherig. Tholen heeft toch de
naam dat hier géén toerisme is."
Maar volgens Moerland zitten er twee
kanten aan. Trek je veel mensen aan dan
is het gedaan met de rust, zegt hij. „Dit
hier is nog puur. Het lijkt of de tijd hier
stil heeft gestaan. Dat heeft ook zo zijn
charme."
Geen massatoerisme volgens Moerland.
„Maar wel op een creatieve manier probe
ren iets te bereiken. Ondernemers moeten
daar zelf ook een steentje aan bijdragen.
Daar valt wel wat aan te doen want met de
leefbaarheid in de dorpen gaat het achter
uit." Moerland wijst weer naar de over
kant: „In Ouwerkerk zijn er winkels bij
gekomen. Dat dorp is opgeleefd met twee
campings erbij en het Watersnoodmuse
um." Maar jij wijst ook naar het haven-
feest onlangs in Tholen. „Een tien met
een griffel. Daar zijn ze goed bezig."
Volgens Moerland is er in de buurt wel
het een en ander wat toeristen interesseert.
„De eendenkooi. Nu alleen maar op af
spraak open. Je moet er om vragen om te
gaan kijken. Waarom kan dat niet elke
dag voor anderhalf uur opengesteld wor
den? Daar verstoor je de rust toch niet
mee. De eendenkooi hoort bij Zeeland.
Dat vinden de mensen prachtig om te
zien. De hollestelle hier een eindje verder
op. Nog zo iets. Je mag er niet komen.
Mensen weten niet wat ze horen als je er
over vertelt. Zomaar een drinkplaats voor
schapen in de Oosterschelde. De enige die
is overgebleven in de hele provincie. Het
heeft een rijke geschiedenis. Het gemaal
de Luyster. Laat zien hoeveel water er uit
geslagen wordt. De molen in Sint-Philips
land, de Krammersluizen van binnen be
kijken, hoe dat zit met de scheiding van
zoet en zout water? De Rammegors be
zoeken."
Er zou meer mogelijk moeten zijn, vindt
de ondernemer. En wat er is moet goed
onderhouden en schoon zijn, vindt hij.
„De eerste aanblik van een bezoeker is
belangrijk. Dat zegt veel over de onderne
ming. Je moet hier niet het veerplein op
komen rijden en de 'vuulte' in de dakgoot
zien groeien. Mensen moeten het gevoel
hebben dat het mooi en netjes is."
Het hoofddoel van de ondernemer is ech
ter niet het toerisme. Dat is tenslotte aan
het zomerseizoen gebonden. „In de win
termaanden moet je ook zorgen voor be
zetting. We ontvangen heel veel mensen
uit de omgeving. Uit de eigen dorpen, uit
Tholen en Steenbergen. Veel partijtjes.
Mensen die iets te vieren hebben. Veel ju
bilea. Uit heel West-Brabant, meestal op
zondag en van Tholen meestal op zater
dag, een 25- of 40-jarige bruiloft. Het is
mooi gespreid. In april en mei, en in sep
tember en oktober hebben we vaak trouw
partijen. Dat zijn kennelijk de trouw-
maanden. In de zomer is het echt
afwachten. Juni, juli en augustus zijn de
moeilijkste maanden. Zondag had ik maar
vier reserveringen, maar aan het eind van
de avond zaten er 75 mensen te eten. Je
weet nooit wat een mens gaat doen. Het is
dan ook niet altijd makkelijk voor de
planning en de inkoop."
Als het topdrukte is staan er vier mensen
in de keuken, plus twee afwassers en lo
pen er zeven of acht man in de bediening.
Het echtpaar Van Baal uit de Heen komt al 36 jaar naar de oude veerhaven.
een behoefte voorzien.'
Nu er sinds 2003 weer een pontje vaart
komen er weer fietsers naar de oude veer
haven. ,Het op deze mooie plaats aanwe
zige restaurant vervult een duidelijke
functie als pleisterplaats voor fietsers.
Daarnaast wordt er op het veerplein en de
aangrenzende dijkgedeeltes door de eigen
inwoners, maar ook door mensen van bui
tenaf veelvuldig gebruik gemaakt van
dijkrecreatie. Gekeken zal moeten wor
den of het kwaliteitsniveau nog verder
omhoog kan.' En daar zou volgens Moer
land hard een gewerkt moeten worden.
Het zijn de kleine dingen die het hem
doen, zegt hij.
't Veerhuis heeft een ruim terras met tach
tig stoelen. Klanten kunnen er uit de wind
en in de zon koffie met gebak gebruiken
of een lunch. Het restaurantgedeelte voor
'visspecialiteiten, mosselen en vleesge
rechten' is berekend op maximaal 130
klanten.
Moerland heeft niet te klagen over het sei
zoen, zegt hij. „Alleen de laatste twee we
ken is er een beetje de klad in gekomen.
Mensen hebben ook minder te besteden.
Het gaat economisch minder. Ze kiezen
het nu echt uit wat ze met hun geld doen.
Gingen ze voorheen twee keer in de week
een helm. En stappen ook keurig van de
fiets als ze de steiger opgaan die onder
meer met Europese subsidie is aangelegd
om de verbinding met Schouwen weer
mogelijk te maken. Ze komen uit Mun-
chengladbach in het Duits Ruhrgebied.
Op de oude veerhaven staat ook een toilet
die de gemeente er nu elk jaar plaatst.
Ook hier gaat het weer om kleine dingen,
zegt Moerland. „Dat ding staat er van juli
tot november, niet in juni en mei. Dat zou
wel moeten want vanaf mei komen er bij
mooi weer al best wat mensen hierheen."
De wc in 't Veerhuis doet echter ook nog
vaak dienst als openbaar toilet. Voor fiet
sers maar ook voor wandelaars. De wc op
het plein staat niet aangegeven, zegt
Moerland. „Als ze geen bord zien waar ze
de wc kunnen vinden dan gaan de mensen
zoeken." Goede borden is van groot be
lang, benadrukt Moerland. „Kijk maar als
je zelf eens in het buitenland bent en je
zoekt in een dorp een hotel. Zie je dan een
bord dan ga je daar op af. Anders rijd je
naar de stad. Mensen kiezen voor zeker
heid."
Hij krijgt vaak de vraag waar er overnacht
kan worden. De mogelijkheden in de
buurt zijn beperkt. Sint-Philipsland heeft
geen hotel, de kamers op Tholen zijn ook
camping als in Renesse waar de kratjes
bier 23 hoog staan opgestapeld. We willen
gezinnen en senioren aantrekken." Want
daarmee is het volgens hem mogelijk om
'de zaak levendig te houden'. „Waar re
creatie is, is voorspoed. Ik vind Bruinisse
een mooi voorbeeld. Daar wordt iedere
bevolkingsgroep in zijn waarde gelaten.
Je hebt er de vissers in de oude haven, de
watersporters in een mooie jachthaven en
het zomerwoningenpark is buiten het dorp
gehouden. De mensen hoeven er zondags
niet het dorp in. Voor de zondagsrust is
dan van belang. Er is genoeg te doen. Er is
een overdekt zwembad. Als jongen ging
ik met slecht weer met de pont over naar
Bru om er te gaan zwemmen in Aqua
Delta. Bij mooi weer is het hier op Sint-
Philipsland en Tholen geen probleem.
Maar bij slecht weer. Je kan bezoekers
naar de Meestoof in Sint-Annaland stu
ren, er is een natte laarzentocht. Het is
heel moeilijk, hoor. Hoe vermaak je men
sen hier op een verregende dag in augus
tus?"
't Veerhuis ligt buiten de zeewering. De
ramen kijken uit over het plein van de ou-
Kees Moerland met de rotzooi die zich ophoogt in de hoek bij het 'strandje.'
der en moeder stonden met de frituurwa-
gen aan het laagbekken bij de Philips
dam. We wilden daar graag bouwen,
maar dat zou een te zware belasting voor
de natuur wezen. Het viel onder Bruinis
se. Het is nog een slepende zaak gewor
den, maar het lukte niet. Toen dit vrij
kwam, zijn we hier begonnen. Het was
een ruïne. Door toedoen van burgemees
ter Vogel van Sint-Philipsland is het mo
gelijk geworden. Maar er was wel één
voorwaarde: het mocht geen café wor
den. We hebben hem ons woord gege
ven."
Eigenlijk wou Eric stuurman worden.
Zijn jongensdroom. Maar dat lukte niet.
Hij kwam in de keuken van restaurant de
Drie Zwaantjes in Putte te werken bij de
familie Piasmans. „Op die manier ben ik
in contact gekomen met de horeca. Via
avondstudie en nachtstudie heb ik mijn
kokdiploma gehaald."
Moerland vertelt het aan de tafel in wat
eens het oude veerhuis was. De zaal is
nog goed terug te kennen. Op de wand is
de Krammer getekend, de laatste veer
boot die in 1988 uit de vaart werd geno
men. Er hangt ook een aquarel aan de
muur van de Rumoirtschorren. En een
maait Moerland een deel van de zeedijk
en aan de andere kant van het gebouw is
een strook tussen het fietspad en de rij
baan ingezaaid met gras. Er staan ronde
perken met bloeiende planten in. Zo te
zien hebben ze niet echt te lijden van de
straffe wind die hier kan staan. Ze bloei
en volop. Ook hier weer afgezet met een
laag paaltjes en draad. Hij heeft zelfs een
strook aan de overzijde van het fietspad
gemaaid en zorgt ervoor dat er geen on
kruid groeit op en rond de picknicktafel
waar vaak passagiers voor de veerpont
zitten te wachten.
Moerland haalt ook steeds de dode vo
gels uit de vêêk'oek bij hel kleine stukje
slik dat droogvalt. Hij vindt het 'onvoor
stelbaar' dat de gemeente het niet op
komt ruimen. Het ligt vol met troep,
plastic flessen, een kapotte stoel.
Voor de gasten en vooral voor de kinde
ren zou er gerust een strandje gemaakt
kunnen worden, vindt hij. Net als bij
Sint-Annaland, Stavenisse, Sint-Maar-
tensdijk/Scherpenisse. „Hier zouden ze
gerust 100 kuub zand kunnen storten
voor een zomer lang. Zo'n strandje kost
weinig of niks. Maar dat spoelt weer
weg, wordt dan gezegd." Moerland is het
broken. Een pijnlijke affaire. Toen hij
voor een hartoperatie in het ziekenhuis
lag en morfine tegen de pijn kreeg, zag
hij het Zijpe. Als in een droom of hallu
cinatie. „Ik zag precies hoe het er hier
uitzag. De rij met bomen daar en dan
even een open stukje en dan weer bo
men. Het water dat daar de bocht om
gaat. En de zon die er op scheen." Hij
wijst naar de kust van Tholen en legt uit
om welke bomenrij het gaat. Het Zijpe -
ook in het ziekenhuis - zit in zijn hoofd.
Het echtpaar is ook wel eens op de Velu-
we geweest. In een bosrijke omgeving.
Maar dat was niets voor hem, vertelt zijn
vrouw: „We stonden op een boerencam-
ping. Op een gegeven moment zei hij:
„Zou het druk zijn aan het Zijpe? Zijn
gedachten waren hier. We zijn ook wel
eens toen onze dochter klein was naar de
Wouwse plantage geweest, maar verder
ook niet. Altijd naar hier."
De caravan staat met de deur naar de
zeedijk. Ze hebben hem dwars gezet
vanwege de wind. Op twee stretchers ge
nieten ze uit de wind van de zon. Ze zijn
bruin. En tevreden. Ze zijn bruin en te
vreden. „Gezondheid hé, dat is het be
langrijk."
WÊÊÊÊÊÊÊÊÊBÊÊÊUÊÊBËBUÊÊÊÊÊÊÊÊÊÊk
Kok Eric Moerland bij muurschildering van de Krammer die tot 1988 dienst deed tussen Anna Jacobapolder en Zijpe.
't Veerhuis ligt aan het water. Moerland is
zelf ook een waterliefhebber. Hij zou zijn
bootje wel graag dichter bij huis willen
hebben, maar voor een plaatsje in de ha
ven van Stavenisse moet hij te lang wach
ten, zegt hij. „Nu lig ik in Burghsluis. Ik
kon er eerder aanleggen. Er zit groei in de
watersport."
Moerland betreurt het dat hij zijn bootje
niet aan de veerhaven kan afmeren. „We
zouden hier graag een passantenhaven,
willen. Nu is het bezet door de hangmos-
selcultuur. We krijgen geen kans om de
haven te kopen."
Eric runde samen met zijn vader drie jaar
lang een cafetaria aan de Ring in Oud-
Vossemeer voordat ze in 1991 in 't Veer
huis begonnen. „Ik heb hele goede herin
neringen aan de periode in
Oud-Vossemeer. Het verenigingsleven is
daar heel sterk. Met pijn in mijn hart ben
ik er weggegaan. Echt waar. Daarvoor
stond ik zelf in de zomermaanden hier
aan het veerplein in de zomermaanden al
met een frituurwagen. Daar kon ik ook
redelijk de kost mee verdienen. Mijn va-
luchtfoto van 't Veerhuis en de oude veer
haven. De twee pieren steken als een
schaar van een kreeft in het diepe water.
Het is een plek met een historie. De fami
lie Moerland voegt er een nieuw hoofd
stuk aan toe. Vader Kees Moerland is in
middels 66 jaar. Hij werd voor gek
verklaard toen hij zijn zinnen op het oude
veerhuis had gezet. „Ze zeiden dit is het
einde van de wereld. Maar koeien gaan in
de wei altijd bij elkaar in een hoekje
staan. Dat doen mensen ook. Er komen er
in Nederland alleen maar bij."
Moerland senior bouwt af, maar is vol
gens zijn zoon nog onmisbaar in het be
drijf. „Hij houdt rondom alles bij. Ruimt
papieren op, maait het gras, wit de band
jes voor de parkeerplaatsen" Om zes uur
's morgens is Moerland al paraat en 's
avonds helpt hij mee in de keuken. Hij
heeft 1 hectare terrein om bij te houden.
Aan de voorzijde van het gebouw heeft
hij een halve cirkel gazon waar een zeil
boot op staat. De vlag wappert in de
wind. Het gras is afgezet met paaltjes en
draad. De paaltjes zijn geschilderd. Ook
Aan de waterkant staat de caravan van het
echtpaar Van Baal uit de Heen. Ze komen
al 36 jaar naar het Zijpe. Nu met de kleine
caravan, maar in het begin met een wind
scherm. Kees en Jo van Baal-Heijnen ge
nieten elke keer weer van hun vaste stek.
Ze hebben net hun middagmaal op. Het
geurt nog naar sudderlapjes met jus in de
caravan. „We zitten zo dikwijls hier. Het
is vlakbij. Maar vijftien kilometer," vertelt
de 73-jarige Van Baal. „We zijn begon
nen met een windscherm, toen een kleine
tent. Daarna een grote. Tot twee keer toe
een vouwwagen en nu een caravan. Ze
ontdekten de plek toen ze een keer naar
zijn zus in Bruinisse gingen. Met de pont.
„Toen zagen we dit. Er was hier verder
niets."
Ze komen er alleen met 'goei weer". En
tot vorig jaar toe zwommen ze in zee. Van
Baal is al jaren hartpatiënt. Hij doet het
rustig aan. „We vervelen ons hier nooit.
We komen voor de rust, het water. Om vo
gels te kijken. De natuur."
Ze waren vaak al vroeg op pad. Soms
stonden ze om zes uur 's ochtends al aan
het water. En altijd op dezelfde plaats.
Aan de westkant van 't Veerhuis, vlakbij
de hoek naar de zeedijk. Waar bij laag wa
ter een stukje slik vrijkomt. „Maar eén
keer was ons plekje bezet. Het zijn hier
voor ons allemaal bekenden. Alleen in de
vakantie staan er vreemden. Radio's hoor
je hier niet. Alleen met de Tour en als het
Nederlands elftal speelt. Laatst waren er
hier een paars gasten die hadden de mu
ziek hard aanstaan. Daar ben ik naar toe
gegaan en heb gevraagd of ze het af kon
den zetten. Dat deden ze."
Ze blijven er tot 's avonds toe. zegt me
vrouw van Baal (75). „Toe we het moe
zijn. We koken hier en eten 's avonds een
boterham. Meestal gaan we tussen zes uur
en half negen terug naar huis."
Toen ze er in 1969 kwamen voer de pont
nog. De dijken waren lager, er was een
groter verschil nissen eb en vloed en er
stonden nog geen windmolens achter de
dijk. „Het was met de pont wel gezelliger
dan nu. Er was veel meer te zien. Er stond
soms een rij met auto's. Mensen probeer
den dan voor te schieten om eerder op de
pont te kunnen. We hebben wel eens ge
zien dat de slagboom boven op een auto
terecht kwam omdat mensen toch pro
beerden op de boot te komen terwijl het
rode licht al brandde. Het was hun eigen
schuld."
De caravan is een vast punt geworden
voor de andere dagrecreanten. Ze kennen
het echtpaar. Mensen uit De Polder en
Sint-Philipsland, uit Nieuw-Vossemeer,
Steenbergen, Kruisland, Sint-Willibrord,
Dongen, Breda. Van Baal: „Moesten de
kinderen een pleister dan kwamen ze er
hier om vragen. We hebben hier ook wel
eens een man gereanimeerd. Samen met
Eric Moerland. Ik heb zelf ooit bij de ge
neeskundige troepen gezeten. Ik wist wat
ik moest doen, maar ik heb geen papieren.
Ik ben zelf hartpatiënt. Reanimeren is
zwaar werk. De man was zelf een ernstige
hartpatiënt. We hebben hem niet kunnen
redden. De dokter was er bij. De trauma
helikopter was opgeroepen. De dijk zat
toen vol met mensen die dag, maar ze
pakten daarna hun spullen en gingen alle
maal weg."
Zelf is Van Baal ook een keer gereani
meerd. Daarbij werd zijn borstbeen ge-
