gezond
'Daar hebben we Henk, maar die
heeft geen naambordje nodig'
'Samen schouders zetten onder
het sezond maken van de Anbo'
Financiering gemeentehuis
tekort van 600.000 euro
Grote opkomst reünie van oud-leerlingen Ter Tolne
Kunstkenner
Mevr. Droogers in ABG 100 jaar
Landelijke voorzitter ouderenbond woont in Oud-Vossemeer
Donderdag 19 mei 2005
Afdelingsvoorzitter Tony Verhees was er twee jaar gele
den als de kippen bij om de uit Dronten naar Oud-Vosse-
meer verhuisde Aldert Hazenberg lid te maken van de
Anbo. Sinds eind maart is de voormalige luitenant-kolo
nel landelijk voorzitter van de bijna 170.000 leden tel
lende ouderenorganisatie. Geen gemakkelijke klus, want
de Anbo verkeerde de laatste jaren financieel in zwaar
weer. Een interim-bestuur heeft het afgelopen jaar hard
gewerkt aan een verbeterplan. De 59-jarige Hazenberg
ziet het als een uitdaging om dat uit te voeren en daar
naast de Anbo beter op de kaart te zetten.
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Uitstraling
Zorgzaam
Jongere oudere
Het is even wennen. Velen zien elkaar weer pas na
dertig jaar terug. Is zij het? Wie is hij ook alweer? Ge
zichten veranderen, maar ogen veranderen niet, zegt
juffrouw Verbon. Vrijdagavond ontmoeten oud-leer
lingen en oude leerkrachten van de openbare basis
school Ter Tolne in Tholen elkaar in bar The Sixties.
De opkomst is met 25 leerlingen groot. Zeven daarvan
wonen nog op Tholen, de rest elders in het land. Ie
dereen heeft zo zijn eigen herinneringen aan de
schoolperiode 1967-1975. Aan een leesboekje, maar
ook aan de krakende schoenen van meester Kousema
ker.
Herhalen
Aldert Hazenberg reageerde vorig nen, op afstand. Het kwam alleen in
jaar op een oproep voor bestuurs-
kandidatcn in het ledenblad Anbo
Vizier. In september werd hij uitge
nodigd voor een aantal gesprekken
en in november volgde zijn benoe
ming als landelijk bestuurslid door
de verenigingsraad. Tevoren moest
de Vössemeerder zijn vrouw belo
ven dat wanneer hij bij de Anbo wat
ging doen, hij een andere functie
zou opgeven. En dus nam Hazen
berg vorige weck in de Utrechtse
Kromhoutkazerne afscheid als
voorzitter van de Ned. Officieren-
vereniging (NOV). Hij is daarnaast
nog landelijk secretaris van de Die
renbescherming (180.000 leden. 36
asielen en 20 dierenambulances). In
zijn vorige woonplaats was Hazen
berg actief in het bibliotheekbestuur
en betrokken bij nieuwbouw van het
multifunctioneel centrum De Meer
paal.
Mét Aldert Hazenberg traden nog
twee nieuwe bestuursleden aan en
in maart volgde de benoeming van
nog eens vier mensen. Daarmee is
er een compleet nieuw landelijk be
stuur gekomen, met mevrouw Rci-
no van der Meer uit Heinkenszand
als tweede Zeeuwse vertegenwoor
diger. Het oude bestuur én de direc
teur zijn enkele jaren geleden ver
trokken, nadat hun beleid de
ouderenbond aan de rand van een
faillissement bracht. Het duurt nog
wel twee jaar eer de Anbo weer
schuldenvrij is, zegt de nieuwe
voorzitter. Maar de financiën zijn
gesaneerd en maatregelen in gang
gezet om het tij ten goede te keren.
„Ik heb grote bewondering voor het
interim-bestuur dat daartoe veel
werk heeft verzet." Eén van de
maatregelen was het terugbrengen
van het aantal personeelsleden op
het verenigingsbureau in Utrecht.
„Dat was van 35 opgelopen naar 53.
In twee fasen is dat aantal vermin
derd naar 21,5 volledige banen."
Ook krijgen de afdelingen en ge
westen drie jaar lang minder geld
uit Utrecht. De 545 afdelingen leve
ren 4% in en de 15 gewesten 1%.
„Dat is niet leuk, maar we moeten
nu eenmaal van die schuld af. Daar
om zullen we er samen de schou
ders onder moeten zetten."
Vanaf nu moet de Anbo vooruit kij
ken, vindt Hazenberg. Met de ver
enigingsraad (drie vertegenwoordi
gers van elk gewest) is zeer
nadrukkelijk een toezicht afgespro
ken op het financiële reilen en zei
len. Het bestuur neemt maandelijks
de inkomsten en uitgaven onder de
loep. „Een borging zodat het niet
fout kan gaan." Verder kiest de
nieuw aangetreden ploeg voor een
andere manier van besturen. „Het
oude bestuur stuurde op hoofdlij-
Utrecht om stukken op te halen en
liet verder alles aan de directeur en
de medewerkers over. Dat model la
ten wij los. wij zullen er nadrukke
lijker zijn voor de vereniging." Ver
der gaat het bestuur de expertise
benutten die er bij de leden is. „We
zijn een vereniging met leden ouder
dan 50 jaar. Dat zijn dus mensen
met veel ervaring en ook mensen
die die ervaring willen delen." Zij
kunnen als niet-betaalde krachten
dc afgeslankte groep medewerkers
op het landelijk bureau bijstaan en
aanvullen, legt de voorzitter uit.
Op dc korte termijn richt het lande
lijke Anbo-bestuur zich op een gro
tere uitstraling van de ouderenbond
naar buiten én op het versterken van
het verenigingskarakter en groei
van het ledental. „De Anbo moet zo
goed mogelijk op de kaart gezet
worden. Daarom gaan we meer naar
de vakbonden en de politiek toe",
legt Hazenberg uit. Met Tweede-
Kamerleden van CDA, SP, D66 en
PvdA zijn er inmiddels gesprekken
geweest. De Anbo wil bevorderen
dat ouderen volwaardig kunnen
meedoen in onze samenleving. Ze
behartigt de belangen in tal van or-
gansatics, zoals het consumenten-
overleg openbaar vervoer, de 'task-
force' ouderen en arbeid, de
stuurgroep woonkeur. Maar ook in
pensioenfondsen, patiënten- en con-
sumentenplatforms, terwijl de bond
ook is betrokken bij het sportieve
tv-programma 'Sport in Beweging'.
Met andere ouderenorgansaties -
zoals dc PCOB - werkt de Anbo sa
men in het CSO. Die samenwerking
wordt nadrukkelijker gezocht, zegt
Hazenberg. „Je moet gebruik ma
ken van eikaars expertise. We zijn
dan ook indringend gestart met sa
menwerking op landelijk niveau."
Overal lees je en hoor je dat er
maatregelen nodig zijn omdat de
vergrijzing toeneemt. Maar dat
brengt gevaren met zich mee. meent
de Anbo-voorzitter. „Als het kabi
net van mensen eist dat ze langer
blijven werken, is het de vraag of
die - eenmaal gestopt - nog net zo
veel energie over hebben voor ande
re zaken als nu het geval is." Verder
zou het kunnen dat mensen als ge
volg van langer werken ook eerder
óp zijn en dus minder oud worden.
Hazenberg vraagt zich af hoe zorg
vuldig de overheid daar in zijn alge
meenheid naar heeft gekeken. En
hij wijst op de zorg. „Wij zijn van
een generatie die is opgevoed met
de gedachte dat we voor elkaar op
komen. En dat we zorgen voor de
genen die zorg behoeven. Het lijkt
er bijna op dat deze regering een
einde aan maakt omdat ze géld erg
belangrijk vindt." De berichten over
.'v-
eukels
Een bezoek aan een museum is aan mij niet besteed. Er is namelijk maar
weinig dat daar binnenhangt of -staat wat mij kan boeien. Om al die zoge
naamde abstracte kunst moet ik zelfs een beetje lachen. Je schopt per onge
luk een pot verf om en je zegt vervolgens wat het in jouw ogen voor moet
stellen. Dat mensen in die onzin gaan geloven - en het zelfs voor veel geld
aanschaffen - vind ik weer wel een kunst op zich. Natuurlijk scheer ik niet
iedereen die kunstzinnig bezig is over één kam. Ik heb bijvoorbeeld grote
bewondering voor mensen die portretten van mensen of dingen kunnen ma
ken die niet van een foto te onderscheiden zijn. Maar om nu urenlang voetje
voor voetje langs al dat 'moois'te lopen tussen allerlei van die zogenaamde
kunstkennersnou nee.
Waar mijn afkeer van kunst en kunstkenners vandaan komt? Nou, ik heb ja
ren terug eens een akkefietje meegemaakt met iemand die beweerde heel
veel verstand van kunst te hebben. En na die ervaring kijk ik door een heel
andere bril naar al die lui die moeilijk kijkend heel interessant staan te doen
voor elk willekeurig kunstobject. De 'expertwaarmee ik destijds kennis
maakte, was door mijn ouders ontboden om enkele erfstukken te taxeren.
Het werd voor mij als jongeling een onvergetelijke ervaring moet ik zeggen.
Om de man op de proef te stellen, had ik tussen de - volgens mijn vader -
Jieel oude en kostbare spullen ook enkele stukjes retro-aardewerk van Blok
ker neergezet. Deze kwajongensstreek leverde opzienbarende feiten op. Zo
werd aan een geglazuurd bloemenvaasje dat ik voor 3,50 gulden voor moe
derdag had gekocht een waarde van ongeveer 250 gulden toegekend. Het
oude servies van mijn betovergrootmoeder verbleekte qua waarde zelfs bij
het zeldzame stukje 'kitschdat ik zomaar voor de gein had uitgestald. Tot
zichtbare woede van mijn ouwe heer sprak de expert met een aardappel in
de keel in termen als: „Interessant, maar zeker niet waardevol.En ik maar
gniffelen. U begrijpt dat de man in kwestie snel ons huis werd uitgezet na
deze schertsvertoning. En toen ik hij de voordeur nog snel even mijn waar
devolle vaasje aan hem wilde slijten, toonde de taxateur ook plots geen in
teresse meer.
Toen we enkele jaren geleden, na het overlijden van mijn vader, het ouder
lijk huis leeg moesten maken, dacht ik weer even terug aan die enerverende
gebeurtenis uit mijn jeugd. Mijn ouders bewaarden immers alles, onder het
mom 'leuk voor later'. Maar nu het eenmaal 'later'was, bleken mijn broei
en ik (en onze echtgenotes) niet zo bijster veel belangstelling te hebben voor
al die ouwe spullen. We gaven dan ook een antiquair opdracht om al dat
kostbaars van onze ouders eens onder de loep te nemen. De tijd leek decen
nialang stil te hebben gestaan, want de oude grijsaard die we voor dat klus
je als specialist hadden ingehuurd keek al even eigenwijs en zelfingenomen
over zijn kleine brilletje als zijn vakbroeder die destijds gemakshalve Blok
ker en Picasso door elkaar haalde. En ook het verhaal dat hij vertelde, was
vrijwel identiek aan wat ik toen te horen kreeg. Het was maar goed dat mijn
ouders niet hoefden aan te horen wat voor waardeloos spul ze tijdens hun
leven altijd voor 'kunstobjectenhadden aangezien. De slotconclusie was
dat we voor alle schilderijen, lampetstellen, petroleumlampjes, serviezen,
meubilair, aardewerk, wandklokken en pendules hooguit een fooitje konden
krijgen. Pas toen wij er blijk van gaven dat we dan alles nog liever aan de
plaatselijke rommelmarkt zouden geven, draaide de antiekboer bij. Diverse
stukken bleken bij nader inzien toch nog wel een behoorlijke waarde te heb
ben en van enkele schilderijen had hij in eerste instantie per ongeluk de sig
natuur over het hoofd gezien. Kortom, hij zag zijn truc om voor een grijp-
stuiver zijn eigen kunstcollectie - en handel - flink uit te breiden, mislukken.
En dat was reden genoeg om de taxatieprijs in één keer te verdubbelen.
Geniet u alstublieft allemaal lekker van het kijken naar kunstobjecten en
spullen uit de oudheid, mij zult u zeker niet op uw kunstroute tegenkomen.
Stel je voor dat ik ergens op zo 'n expositie een voorwerp tegenkom waan'an
zo 'n gladde zakenjongen met een stalen gezicht ooit gezegd heeft dat het
geen enkele waarde heeft.
Afc*
Stemmen
van lezers
Bij mijn ingezonden brief van 13 ja
nuari attendeerde ik erop dat, tenge
volge van een misrekening van 10
miljoen euro aan reserves, voor dc
nieuwbouw van het gemeentehuis
veel te vroege vaste (dure) financie
ringsmiddelen waren aangetrokken.
Volgens mijn inschatting zou dat een
verlies opleveren van zo'n 300.000
euro. Nu ik de concept-jaarstukken
2004 heb ingezien, moet ik conclu
deren dat deze kwestie een nog zor
gelijker vorm aanneemt. Niet alleen
zal de financiële schade groter zijn,
maar de laconieke opstelling van het
college van b. en w. te dezer zake
geeft in beleidsmatig opzicht ernstig
te denken.
In de paragrafen .financiering' en
.algemene dckkingsmiddelen' van
de toelichting bij de jaarstukken
wordt vermeld dat in de begroting
2004 (werkte ook door in de begro
ting 2005 en de meeijarenbegroting-
M) is uitgegaan van een stand van
de reserves en voorzieningen van
19,2 miljoen euro. Dat moest zijn
29,2 miljoen! Het verschil van 10
miljoen euro als volgt gespecifi
ceerd: algemene reserve (vrij be
steedbaar) 3 miljoen; rioolfonds 1
miljoen; gemeentehuis 4 miljoen;
overige resreves inclusief rekening
saldo 1 miljoen; voorzieningen 1
miljoen. (Ondertekende merkt hier
bij op, dat deze specificatie een mis
ser inhoudt van 2 miljoen, daar het
rioolfonds niet met 1 miljoen ver
hoogd, maar met dat bedrag ver
laagd was.)
Het college van b. en w. volstaat met
Mensen die langer willen blijven
werken, en er toe in staat zijn, moe
ten dat kunnen doen." Zelf moest
Hazenberg op zijn 55e stoppen bij
dc landmacht. Via zijn werk voor de
militaire vakbond bleef hij zich ech
ter inzetten. Hij stelt dat er ten aan
zien van ouderen zaken zijn gere
geld in een handvest van de
Verenigde Naties. En ook in de Eu
ropese regelgeving staat veel goeds
met betrekking tot ouderen.
Hoe meer leden de Anbo heeft, hoe
sterker ze staat als belangenbeharti
ger, met name richting de politiek.
De vereniging gaat zich nadrukke
lijker met die leden en met werving
bezig houden. Zo is er een onder
zoek gedaan naar de achterban, ge
richt op het ledenblad Anbo Vizier.
„Met name is de vraag hoe we ons
focussen op de jongere oudere. Dat
zal in het vernieuwde blad gaan
blijken. We zullen daarin ook meer
aandacht geven aan de eigen suc
cessen." Het blad Anbo Informa
tief, bedoeld voor kaderleden, gaat
meer ondersteuning bieden. Een
groep Utrechtse studenten heeft, als
afstudeerproject, de toekomst van
de Anbo onder de loep genomen.
'Kansen en keuzen' heet hun rap
port. Hazenberg noemt het een leer
zame, moderne manier van onder
zoeken die hem erg aansprak.
„Durf keuzes te maken, laat zien
wat je doet, handel pro-actief en ga
zowel intern als extern in debat,
waren de aanbevelingen."
De Anbo-voorzitter noemt de
wereld van de oudcrcnorganisaties
schrijnende misstanden in de oude
renzorg - „in heel veel instellingen
gaat het gelukkig goed" - noemt de
Anbo-voorzitter ten hemel schrei
end. Maar nog erger vindt hij het dat
de overheid op afstand blijft en
roept: wij kunnen niets doen. „We
hebben zo ontzettend ons best ge
daan voor een zorgzame samenle
ving, er jarenlang krom voor gele
gen. En de overheid maakt dat
kapot door de privatisering, stopt
het weg. Het lijkt alsof ze zich koel
en klinisch opstelt." Volgens Ha-
zenkamp staat de Anbo per definitie
voor het dragen van de zwaarste las
ten door de sterkste schouders.
Leeftijdsdiscriminatie is iets wat de
ouderenbond tegen gaat. „Dat een
overheid zegt: werken tot een be
paalde leeftijd en daarna mag het
niet meer, dat is ook discriminatie.
'complex. Dat komt onder meer
doordat er zowel plaatselijk, regio
naal als landelijk zaken zijn gere
geld. De nieuwe wet maatschappe
lijke ondersteuning bijvoorbeeld,
wordt bij gemeenten neergelegd.
De centrale oudcrcnorganisaties
zijn verschillend samengesteld, an
dere instanties werken per provin
cie anders. „Binnen dat palet moet
je proberen je eigen vereniging met
haar eigen identiteit vorm te geven
en dat is wel leuk." En nu speelt
een andere manier van financieren.
„Het subsidie-idee wordt losgelaten
en er is nu een PGO-fonds dat ver
langt dat wc projectmatig gaan wer
ken." De Anbo zal er zijn werk
wijze en organisatie op moeten aan
passen. Voorzitter Hazenberg
noemt dat lastig, maar tegelijk een
uitdaging.
In het verpleeghuis ABG te Bergen
op Zoom is het feest vandaag. Me
vrouw J.C. Droogers-de Wilde
wordt honderd jaar en dat maakt
men in het ABG niet vaak mee. In
verband met de broze gezondheid
van de eeuwelingc besteedt de acti
viteitencommissie van het tehuis
op gepaste wijze aandacht aan de
bijzondere verjaardag. Loco-burge
meester C.W.M. van der Weegen
komt in ieder geval feliciteren.
Johanna Cornelia de Wilde is op 19
mei 1905 in Oud-Vossemeer gebo
ren, dochter van Marinus de Wilde
en Dina Roggeband. Ze was de
jongste van elf kinderen en woonde
Onder de Molen. Ze volgde de op
leiding voor costumière en gaf ja
ren naailessen in Tholen en Sint-
Annaland. In 1936 trouwde
Johanna met haar dorpsgenoot
Dirk Droogers. Het paar ging aan
de Moerstraatsebaan in Bergen op
Zoom wonen, tegenover de oude
hoofdingang van psychiatrisch zie
kenhuis Vrederust. Droogers werk
te tot zijn pensioen op de stichting
Vrederust, hij overleed vier jaar ge
leden. Inmiddels woonde het paar
in de Ravelijnflat en sinds twee
jaar wordt mevrouw Droogers ver
zorgd in het ABG. Haar 67-jarige
dochter woont ook in Bergen op
Zoom, en ze heeft twee kleinkinde
ren en twee achterkleinkinderen.
„Ze heeft het nog wcleens over de
watersnood van 1906, toen ze als
kind in de kinderwagen meeging
naar Stavenisse waar nog familie
woonde", vertelt neef Rien de
Wilde. „En ook verbaast ze zich
soms over de vele auto's die er rij
den. Want ze heeft de tijd meege
maakt dat er in Oud-Vossemeer
één auto was, die van burgemees
ter Snijders." Dc oudste zus van
mevrouw Droogers - Thona Neel-
tje Roodnat-de Wikle die in Pa-
pendrecht woonde - bereikte in
1987 ook de leeftijd van honderd
jaar.
Leerlingen en leerkrachten die in 1975 Ter Tolne verlieten, kwamen zaterdag in Tholen bij elkaar.
Marianne van Elsacker is vanuit
Baarlo op weg naar Tholen als ze
op de autoradio hoort dat er een
bankoverval is gepleegd in Maas-
bree, vlakbij haar woonplaats. „Dat
is net zo'n plekje als Tholen. Baar
lo valt onder de gemeente Maas-
bree. Ik heb gelijk naar huis ge
beld. Zo vaak komt ons dorp niet in
het nieuws." Ze is er nog vol van
als ze bij The Sixties binnenstapt.
Ze is een van de 25 reünisten die
gehoor hebben gegeven aan de uit
nodiging van Yvonne van Geel-
van den Enden en John Boontjes.
Dc dames onder het gezelschap
zijn in de meerderheid. Alle aan
wezigen dragen een naambordje.
De vrouwen hebben hun meisjes
naam aangehouden om het niet te
ingewikkeld te maken. „Het is wel
even wennen, zegt Jacqueline
Hollestelle (41) uit Lepelstraat. Ze
staat bij dc ingang. „Ik herken er
eigenlijk niet veel. Wel de leerlin
gen met wie je na de lagere school
een vervolgopleiding hebt gedaan.
Dat waren er maar vijf."
Toch komt ze regelmatig in Tho
len. Ze fietst van Lepelstraat naar
het stadje van haar jeugd om de
braderie te bezoeken of koningin
nedag. „Ik vind het wel leuk om
ze weer te zien."
„Daar hebben we Henk, die hoeft
geen naambordje," zegt een van
de oud-leerlingen als Henk van de
Zande de zaak binnenstapt. Som
migen zijn niet veranderd, zo lijkt
het. Veel van de mannen hebben al
minder haar, sommigen zijn bijna
kaal. En bij de vrouwen heeft me
nigeen een kleurspoeling toege
past. „Jij was blond, maar verder
ben je niks veranderd, zegt een
van van de vrouwen tegen Yvon
ne. Ze knikt en lacht.
Na de eerste kennismaking komen
de verhalen van hoe het eenieder
na de lagere school is vergaan en
worden er onder het eten herinne
ringen opgehaald aan de school.
Om de reünie te organiseren,
blijkt internet een handig hulp
middel, vertelt Yvonne.
„John Boontjes en ik hadden ons
via de schoolbanksite op internet
aangemeld. We zijn gaan mailen
en zo is het initiatief geboren om
de rest terug te zien. We zijn uit
gegaan van het laatste schooljaar
1975 op Ter Tolne, maar hebben
de hele schoolperiode genomen
vanaf de kleuterschool tot de zes
de klas, van 1967 tot 1975. Van de
school kregen we een complete
lijst met namen van de leerlingen
uit de zesde klas. Daarvan bleken
nog twintig ouders van die leerlin
gen in Tholen op hetzelfde adres
te wonen. Dat schoot lekker op.
Via hen konden we ook achter de
adressen van de anderen komen.
We hebben gebeld en ze uitgeno
digd. De grootste helft hadden we
toen al."
Beiden zijn zo'n half jaar aan de
voorbereidingen van de reünie be
zig geweest. De computer speelt
een belangrijke rol in het leggen
van de contacten en het versturen
van uitnodigingen. „Van de 25
klasgenoten hebben we er 22 via
e-mail uitgenodigd. Bijna iedereen
was gelijk enthousiast. Zes heb
ben niets van zich laten horen.,,
Slecht zeven van de Ter Tolne klas
van weleer wonen nog in Tholen,
twee in Stavenisse, een in Sint-
Annaland en een in Sint-Maar
tensdijk.
De overige ook oud-leerlingen
wonen in Nieuw-Vossemeer, Le
pelstraat, Bergen op Zoom, Ou
denbosch, Oud-Gastel, Middel
burg, Houten, IJsselstein, Weert,
Amstelveen.
Ook de meester en de juffrouwen
uit die periode werden gevraagd
de reünie bij te wonen. Meester
Kousemaker, juffrouw Verbon en
Van Pul en juffrouw Jo Boot van
de kleuterschool kwamen naar
The Sixties waar op de verdieping
een koud en warm buffet klaar
stond. Van de klassenfoto's van dc
kleuterschool tot en met de vierde
klas van Ter Tolne waren kopieën
opgehangen. Van de vierde klas
uit 1973 was een placemat ge
maakt. „Heel veel gezichten haal
je wel terug, zegt Yvonne. „Je
moet soms wel goed kijken. Som
migen hebben hetzelfde gezicht
gehouden. Maar juffrouw Verbon
zegt: ogen veranderen niet. En dat
is zo. Toen we naar boven gingen
om te eten, bleef iedereen voor de
foto's plakken. We zagen allerlei
dingen terug. Daarna kon iedereen
gaan zitten waar ze wilden. Na
een half uur werd er gewisseld.
Het ging heel gemakkelijk. Het
was erg leuk. Iedereen was heel
enthousiast De helft van de groep
is blijven plakken tot sluitingstijd.
En nog had niet iedereen met el
kaar kunnen praten. De avond was
gewoon te kort. We willen het
over een paar jaar nog eens herha
len. We hebben allemaal e-maii-
adressen uitgewisseld om contact
te houden." De meesten worden
dit jaar 42.
Oud-onderwijzer Frank Kousema
ker heeft de leerlingen ook in de
klas gehad. Op de reünie bleek
hoe verschillend de leerlingen hun
schoolperiode hebben ervaren,
zegt hij. „Dat was vooral het geval
met Houria Tsouli. Dat was de
eerste vluchtelinge die we op
school kregen. Ze kwam uit Alge
rije, dus alles was nieuw voor
haar. Ze heeft daar over verteld.
Haar viel dingen op die voor de
anderen heel gewoon waren. Haar
verhaal maakte ook nu weer in
druk."
Ze was vooral onder de indruk van
een bepaald leesboekje. Een de
van de juffrouwen heeft dat nog,
zo bleek. Ook kunnen de oud-leer
lingen materiaal op school komen
bekijken die ze toen in de klas ge
bruikten. Yvonne: „Wat ook bleek
was, dat iedereen zich de kraken
de schoenen van meester Kouse
maker herinnerde en dat meester
Veenendaal zo mooi kon voorle
zen tijdens het voorleesuurtje. De
meesten bewaren goede herinne
ringen aan de school. We hadden
ook nooit ruzie. We waren een
kliek onder elkaar."
De vierde klas van Ter Tolne in 1973. Bovenste rij (v.l.n.r.) John van Oost, Martin Moerland, Kees Deitrloo
Jannie van As, Jacqueline van Driel, Dimphy van As, Jeanet de Rom, Leon Moerland, meester Kousemaker.
Tweede rij: Jacqueline Moerland, Jeanine van Vossen, Valentine Geluk, Anita van Olffen, Marian van der
Linde, Hoursia Tsouli, Jolanda Krijger en Cora Kurvink. Derde rij: Carla Mast, Marian van Elsacker,
Dieneke van de Ree, Addie Goorden, Anita Oosterboer en Yvonne van den Emden. Onderste rij: Marc van
Osch, Hans Mabelis, Antonio Rotnan, John Boontjes, onbekend en Henk van de Zande.
vorenstaande gebrekkige verklaring.
Met geen woord wordt gerept over
de gevolgen van het feit dat maar
liefst 10 miljoen euro aan eigen fi
nancieringsmiddelen over het hoofd
werd gezien. Een omissie met uiter
aard een directe invloed op de alge
hele financieringspositie. Blijkens
de concept-jaarstukken, volgens de
werkelijke cijfers dus, was er ultimo
2003 een financieringsoverschot aan
eigen middelen van +/- 14 miljoen
euro en ultimo 2004 bedroeg dat
overschot, mede wegens vertraging
in de investeringsplannen, nog +/-
13 miljoen euro.
Aan de voor de nieuwbouw van het
gemeentehuis opgenomen geldle
ningen - op 30 december 2003 zes
miljoen h 5.75% en op 30 december
2004 zes miljoen a 5,85% - bestond
derhalve op die data geen behoefte.
De veel te vroeg geleende gelden
worden als overtollige kasmiddelen
uitgezet in deposito, tegen een onge
veer 3,5% lagere rente. Gezien de
meer recente gegevens, schat ik
thans in. dat het uit de foutieve be
paling van de financieringsbehoefte
voortvloeiende verlies, over de jaren
2004 en 2005 een bedrag zal bena
deren van 600.000 euro.
Misschien leiden vorenstaande con
stateringen ertoe dat vanuit de ge
meenteraad een nadere verantwoor
ding van het college van b. en w.
wordt verlangd, met aandrang op
een zorgvuldiger boekhoudige ad
ministratie.
De burgers hebben nog een over
zichtelijk kostenplaatje betreffende
dc nieuwbouw van het gemeente
huis tegoed.
Rien Meerman,
Sint-Maartensdijk.
Aldert Hazenberg uit Oud-Vossemeer is sinds kort landelijk voorzitter van de ouderenbond Anbo.
