Twee keer per dag
verzorg ik trekpaard
Ideaal is om zonder decor en
attributen te kunnen optreden
Het is zo stil hier, je hoort
alleen maar de ganzen buiten
Gouden Leeuw
moet blijven in
Scherpenisse
J
Media-aandacht
Donderdag 24 februari 2005
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Mimespeler/clown Maks Jakops is Martin Hoevenaars uit Scherpenisse
Hij kan uren stil staan als een standbeeld, verhalen ver
tellen aan kinderen, optreden als een onhandige ober op
een feestje of een ander typetje spelen. Zijn naam is
Maks Jakops. Althans dat is de naam die de 29-jarige
Martin Hoevenaars uit Scherpenisse aan zijn personage
geeft. Hij runt zijn eenmanszaak vanuit de Bakkerstraat.
Mimespeler en clown. Het zit een beetje in zijn familie,
Hoevenaars heeft er zijn beroep van gemaakt en wil zich
verder ontwikkelen om niet te vervallen in trucjes.
Elke vezel
In de file
Tekort
Opgevangen
Boodschap
In de bus
Hij kende Nederland al. Een beetje. Het Nederlands elf
tal. PSV. Ajax. En dat er meisjes met blond haar woon
den die geëmancipeerd waren. Medardo Sarmiento uit
Ecuador weet intussen al veel meer van Nederland en
nóg meer van Tholen. De 18-jarige stadsjongen uit de
hoofdstad Quito woont sinds september bij het boeren
gezin De Wilde-Groenewegen in hoeve Ravensoord in
het Uiterst Nieuwland in Sint-Maartensdijk. Hij voetbalt
bij WHS.
Stadsjongen Medardo Sarmiento uit Ecuador in gastgezin Ravensoord
Mimespeler en clown Maks Jakops (Martin Hoevenaars) uit Scherpenisse beperkt zijn attributen tot bretels en een alpinopetje.
Stemmen
van lezers
Een reactie op hei verslag van de
impuls-bijeenkomst in het Holland
Huis te Scherpenisse. Men vond het
vreemd dal de paar ondernemers uit
Scherpenisse niet gekomen zijn,
maar dat vind ik helemaal niet zo
vreemd. Dertig jaar doet de ge
meente Tholen totaal niets voor
Scherpenisse. Ze kreeg het niet eens
voor elkaar om Scherpenisse op de
ANWB-borden te krijgen. Als er
door de dorpsgemeenschap zaken
worden aangedragen, veegt de ge
meente deze direct van tafel. Jaren
heeft de gemeente geroepen tegen
de mensen die wat wilden in Scher
penisse: jullie hebben toch riolering
gekregen. Alsof dal iets bijzonders
was. Nu, na jaren vechten van dc
Als eigenaar van de bruine trek
paardmerrie in Sint-Philipsland
wil ik reageren op beschuldigin
gen over onvoldoende verzorging.
Zeer overdreven allemaal en ik
ben dan ook verontwaardigd over
de gang van zaken. Het paard staat
geen anderhalve maand in de
modder, want ze is daar 15 januari
gekomen en toen stond er nog vol
doende gras. De laatste weken
heeft het erg veel geregend en ik
vond de situatie ook niet ideaal
meer, zodat ik van plan was om
haar afgelopen zaterdag naar de
andere kant van de dijk te verhui
zen. Er wordt ook beweerd dat het
paard misschien niet goed gevoed
zou worden en dat er soms alleen
natte grond in dc voerbak werd
aangetroffen. Degene die dat dan
zogenaamd heeft aangetroffen,
heeft echt geen verstand van paar
den voederen want die ziet dan
geen verschil tussen kuilmaïs, bie-
tenpulp, haver, tarwe, basisbrok-
ken, multivitaminen, slaolie en
natte grond.
Bovendien, als de merrie niet
goed gevoed zou worden, zou ze
veel magerder zijn, wat nu abso
luut niet het geval is want ze ziet
er uit als melk en bloed. Over dat
de merrie niet blij lijkt te zijn met
de situatie het volgende: de hou
ding lijkt treurig, maar dat is een
trekpaard eigen. Zo staan ze altijd
te kijken. En rond de voerbak is
het altijd modderig, dus dat is ook
de slechtste kant van de dijk.
Als een of ander figuur die geen
verstand van trekpaarden heeft
zoiets ziet en gelijk dc dierenbe
scherming belt, zonder eerst de ei
genaar aan te spreken, vind ik dat
laakbaar. Als deze situatie al an
derhalve maand zou duren, had de
dierenbescherming echt wel aan
gifte gedaan bij de politie of hij op
z'n minst aan mijn jas kunnen
trekken, maar niets van dat alles.
Met veronderstellingen als dat dc
mensen uit Scherpenisse, komt de
gemeente met een impuls. Dan durft
wethouder Goossen nog te zeggen
dat een woonzorgcentrum op dc
plaats van het hotel een impuls is.
Sorry, het is voor de ouderen zeker
noodzakelijk dat zo'n woonvoorzie
ning er komt, maar niet ten koste
van het verdwijnen van het hotel
restaurant.
Ideeën waren er toen en zijn er nu
nog genoeg om het dorp werkelijk
een impuls te geven, maar dat zal
geld kosten en dat geeft de gemeen
te liever aan een nieuw gemeente
huis. Of ze zegt: laat maar zien dat
er behoefte is aan bijvoorbeeld een
kartbaan. Nee gemeente, als je wer
kelijk een impuls wilt geven, moet
je geld uittrekken en zoiets wegleg
gen. Zo zijn er tal van andere din
gen die je in Scherpenisse kan
scheppen en het zo plannen, dat ook
Sint-Maartensdijk ervan mee kan
profiteren. Kom maar onderzoeks
bureau: laten we aan dc slag gaan.
Laban Hage, oud-voorzitter
dorpsgemeenschap en midden
standsvereniging Scherpenisse.
situatie hoogstwaarschijnlijk niet
meer voldoet aan de gestelde nor
men, word ik aangekeken voor
dierenmishandeling terwijl ik
twee keer per dag vers eten kwam
brengen en keek of alles nog goed
was.
Toen ik zaterdagmorgen bij de
merrie kwam om haar naar een an
dere wei te brengen, bleek dat op
twee plaatsen de draad kapot ge
sneden was, terwijl dat vrijdag
avond nog niet het geval was. Het
dier was met haar benen in de
draad verstrikt geraakt. Wat als dc
merrie ontsnapt zou zijn en de
weg zijn opgegaan? Dat is pas die
renmishandeling!
Ik heb haar trouwens op advies
van de veearts en menig trekpaar
denhouder buiten aan de dijk ge
zet, omdat ze een hele maand op
stal stond en daar stond te zweten
en haar benen open stond te schu
ren, terwijl ze toen ook voldoende
beweging had. Ik was trouwens
laatst op bezoek bij een andere
trekpaardenhouder en we wilden
bij mijn vertrek om twaalf uur 's
nachts nog even bij dc paarden
kijken die in de wei stonden en er
was geen paard te zien. Ze ston
den niet onder het afdakje, terwijl
het echt hard waaide en regende.
Als je een afdakje in de wei
plaatst, gaan ze er toch niet onder
staan, maar ze schuren zichzelf er
wel aan open. Ook heb ik al me
nigmaal trekpaarden juist in de
modder zien rollen, maar ik moet
toegeven dat de situatie in de laat
ste week dat ze daar stond, niet
meer ideaal was. Maar ik heb ab
soluut geen schuldgevoel. Wat me
dwars zit. is dat figuren gelijk be
schuldigingen uiten en erg over
drijven, zonder eerst de eigenaar
ervan te verwittigen.
Gerard van Vossen,
Karreveld 12, Sint-Philipsland.
Maks Jakops staat er op het naam
bordje aan het huisje op nummer
22 waar Hoevenaars met zijn
vrouw Willemien woont. Kinderen
op straat noemen al Maks Jakops.
In de woonkamer hangt een spie
gel. Daar kan Maks zien hoe hij er
uit ziet als hij oefent in mimespe-
len of clownerie. Zijn attributen
zijn simpel. Een alpinopet, bretels
en een zwarte broek. Met de pet
kan hij veel doen. Plat op zijn
Medardo is een van de jongeren
van een uitwisselingsprogamma
van Travel Active. Jan en Anke de
Wilde-Groenewegen hadden al va
ker buitenlanders over de vloer ge
had. Poolse studenten en een Fran
se landbouwer in spe. Hun oudste
zoon Harm (21) studeert in Barce
lona. Zijn kamer was vrij. Ze wil
den wel eens voor een langere pe
riode als gastgezin optreden en
meldden zich aan bij Travel Active
hoofd zetten. Als een ijsmuts over
zijn oren trekken. Als een omge
keerde bloempot dragen.
Hij is niet het geijkte clownstype
dat uitgemonsterd is met een wij
de broek, flapschoenen en een
grote rode neus. „Nee, ik ben geen
August. Als ik me zo kleed, dan
kan ik niets anders meer spelen.
Dat is ook het nadeel van een
clownsneus. Je bent gelijk een sul
lig typetje. Als ik de neus aflaat.
nadat ze een klein berichtje in deze
krant over de organisatie hadden
gelezen. Medardo maakt nou deel
uit van het gezin met Joost (18) en
Bart (15).
Hij komt uit dc hoofdstad Quito en
is met nog een landgenoot en 15
Brazilianen naar Nederland geko
men. Waarom hij voor ons land
koos? „Holland leek me een van de
mooiste landen in Europa. Ik heb
op de landkaart gekeken. Hel ligt
dan kan ik alle kanten nog op. Dan
ben ik in staat om heel veel ver
schillende personages te spelen."
En dat is nodig, zegt Hoevenaars,
wanneer Maks Jakops bijvoor
beeld voor kinderen optreedt. Als
hij verhalen of sprookjes vertelt
waarin verschillende figuren een
rol spelen. Kinderen kunnen dan
ook meedoen, meespelen. Hoeve-
naars doet dat al in de gemeente
Halderberge voor het centrum
voor de kunsten Amadeus, op ba
sisscholen in Oudenbosch en
Boschenhoofd. In een zogeheten
verlengd schooldagproject. Kinde
ren die na half vier nog een uur op
school aan verschillende activitei
ten mee kunnen doen: tekenen,
schilderen, vechtsport, breakdan
ce, toveren met taal en mime. Een
groep van twaalf en een groep van
zes kinderen uit de bovenbouw.
Niet altijd gemakkelijk, zegt Hoe
venaars. „Kinderen halen mime en
vlakbij andere interessante landen
zoals Engeland, Frankrijk en Italië.
En ik wilde ook een hele andere
taal leren spreken."
Medardo spreekt Spaans. Spanje of
Italië ligt dan niet voor dc hand. En
zo reisde hij af naar Rijssen in Gel
derland waar hij half augustus met
de groep jongeren werd opgevan
gen in een woonboerderij. Ze gin
gen er fietsen en kwamen er al snel
achter hoe wisselvallig het klimaat
hier is. „We gingen gewoon in ons
T-shirt weg, maar onderweg regen
den we helemaal nat. Dat gebeurde
steeds zo. Eerst is het droog en dan
begint het te regenen."
Ook aan de temperatuur moest hij
wennen. In Quito stijgt het kwik
overdag tot rond de 20 graden. Het
hele jaar door. Een van zijn eerste
Nederlandse zinnetjes was dan
ook: „Het is koud hier."
Medardo kwam naar Ravensoord,
het akkerbouwbedrijf van Dc Wil-
toneelspelen nog al eens door el
kaar. Mime is theater zonder
woorden. Het kan heel concreet
zijn. Verhalend. Maar ook heel ab
stract. Net als een schilderij. Rich
ting dans."
Zo'n project op school duurt tien
weken en wordt afgesloten met
een voorstelling van een half uur.
„Dan zien de ouders wat we de af
gelopen weken hebben gedaan."
Hoevenaars was gewend met ver
standelijk gehandicapten te wer
ken en moest bij de kinderen ook
wel eens voor politieman spelen.
„Het is wel heel leerrijk. Elke
groep is anders en vraagt andere
kwaliteiten. Het is een verrij
king."
Maks is gewend om concreet te
werken. Hij volgt nu een oplei
ding aan de Antwerpse Mimestu-
de aan de Meliasweg. Vreemd was
het wel voor de stadsjongen Me
dardo. Ravensoord 'in the middle
of nowhere'. Zo voelde dat in het
begin. „En zo stil. Je hoort alleen
maar de ganzen buiten."
De Ecuadoriaan hielp de tweede
week van september mee op het
land. Aardappelen rooien en uien
oogsten. De schuur schoonmaken.
Met Joost meerijden op de trekker.
„Dat was heel leuk om tc doen."
Minder leuk was het om de onder
grondse kanalen van de koelcel
schoon te maken waar af en toe
spinnen tevoorschijn kwamen. Me
dardo gruwt er nog van.
De Zuid-Amerikaan gaat vanaf
september gewoon naar school. Hij
zit op 't Rijks in Bergen op Zoom,
5 vwo. In het begin maakte hij
maar weinig van het Nederlands
van zijn medescholieren en leraren.
„Ze dachten dat ik al Nederlands
sprak. Het was voor mij heel moei-
dio onder leiding van Jan Ruts.
„Dat is een leerling van de Franse
grondlegger van de mime Etienne
Decroux. Die leerde om alle losse
elementen in een beweging te be
heersen. Je bewust te worden van
elke vezel in je lichaam. Heel
technisch."
Hoevenaars staat op en toont als
Maks Jakops hoe hij fictief ie
mand een hand geeft. Het lijkt of
elke beweging wordt uitvergroot.
Hij buigt zijn lichaam eerst naar
achteren, heft zijn arm op en
steekt zijn hand ver naar voren
terwijl hij een stap naar voren doet
en zijn hoofd naar voren door
buigt.
In Antwerpen gaat hij leren ab
stracter te werken. En daarbij pas
sen geen clownspakken. Wel dat
mutsje en die bretels. „Eigenlijk
zo weinig mogelijk. Dat is ook het
ideaal. Om zonder decor, zonder
attributen te spelen, het lichaam
alles te laten doen."
Hoevenaars is sinds 1 januari als
beroeps begonnen. Er is wel het
een en ander aan vooraf gegaan.
Het is er langzaam ingeslopen.
Tijdens dc opleiding voor maat
schappelijk werk in Breda kwam
hij in aanraking met toneel en
theater. Werd gevraagd mee te
doen met een pas opgericht gezel
schap. Eerst voor een klein rolle
tje, uiteindelijk speelde hij de
hoofdrol. Hij ontdekte dat zijn
kracht in de mime lag.
Na de opleiding trad Hoevenaars
op als mimespeler op bedrijfsfees
ten. De clown in hem kreeg meer
gestalte. Hij deed aan straat
theater. Maar vertrok naar Para
maribo waar hij een commerciële
baan had. „Maar dat lag me niet.
Ik heb ontslag genomen en werk
gevonden in een instelling voor
verstandelijk gehandicapten Ma-
toekoe in Lelydorp, 15 kilometer
ten zuiden van Paramaribo. Ik heb
er nooit spijt van gehad. We ver
dienden net genoeg om de huur
van het huis te betalen. Ik heb er
een paar theaterprojecten gedaan
en ben zelf ook trainingen mime-
clown gaan doen. Het is er een
beetje ingeslopen. Maar ik wilde
me verder kunnen ontwikkelen.
We zijn teruggekomen, maar heb
ben de laatste anderhalf jaar heen
en weer gereisd. Willemien, die
kunstenares is, gaat nog steeds re
gelmatig terug. Ze heeft daar een
schildersatelier opgezet."
Ze zochten woonruimte en via een
makelaar in Tholen kregen ze het
huisje in de Bakkerstraat aangebo
den. „Toen we ervoor stonden en
naar binnen keken, keken we el
kaar aan. Dit is het, zeiden we.
Maar ik had nog nooit van Scher
penisse gehoord."
Hoevenaars werd tutor aan het Ba-
lijk te begrijpen. Als ze iets zeiden,
dan leek het of ze een heel lang
woord uitspraken. Later begreep ik
het wat beter."
Zijn Nederlands is sinds die eerste
weken wel verbeterd, maar Medar
do bedient zich graag van het En
gels. Ook op school spreekt hij met
zijn klasgenoten buiten de les mak
kelijk Engels. De Wilde: „Eigen
lijk is dat niet goed natuurlijk. Dan
leer je de taal nooit goed spreken.
Maar de scholieren vinden het
prachtig om ook Engels te kunnen
spreken. Dan sluipt het er makke
lijk in. Ook wij spreken ook al
sneller Engels met Medardo omdat
hij dat sneller en beter begrijpt. In
het Nederlands duurt het allemaal
veel langer."
Eigenlijk hadden ze Medardo lie
ver op het Moller geplaatst omdat
daar ook hun kinderen op school
hebben gezeten. Anke: „Ze kwa
men gezinnen tekort. Normaal ge
sproken is er al veel langer van te
voren contact en worden ze eerder
aangemeld vanuit Travel Active.
Maar op het Moller was geen
plaats meer."
Jan: „Er moest ook nog een longfo
to gemaakt worden. Dat eist de
school en de IND, de immigratie
en naturalisatiedienst waar je een
aanvraag moet doen voor een ver
blijfsvergunning. Dat moest alle
maal heel snel in twee weken ge
beuren. Dat is niet plezierig. Niet
voor de school, niet voor ons en
niet voor de leerling."
Medardo neemt vijf dagen in de
week de bus, vier dagen die van
half acht. Hij hoeft er niet ver voor
te lopen. Er is een halte op de Vier
de Dijk. Over zijn favoriete vak op
school hoeft Medardo niet lang na
te denken: gym. En wel de sporten
voetbal, volleybal en tafeltennis.
Zijn voorliefde voor voetbal heeft
bij het gezin De Wilde wel enig
slof doen opwaaien. De zonen hou
den niet van voetbal maar van tur
nen en paardrijden. Ook de ouders
zijn geen liefhebbers van voetbal.
De gastouders komen nu regelma
tig op de Waaije en dat is even
wennen. Jan (lachend): „Het kan
verkeren."
Medardo meldde zich al snel aan
bij WHS waar hij nu in de Al
speelt. Hij heeft er zijn voetbal
vrienden leren kennen. Voetbal kij
ken op tv doet hij dan ook niet op
Ravensoord maar bijvoorbeeld in
bistro 't Baeken aan de Molendijk
in Sint-Annaland samen met zijn
clubgenoten.
Anke: „Hij wordt er goed opge
vangen. Hij wordt ook uitgenodigd
voor feestjes en verjaardagen."
Medardo speelt rechtshalf. In de
eerste wedstrijd tegen SPS scoorde
hij al. „Maar ik kreeg ook een
schop en raakte voor een maand
geblesseerd. Ik zag de speler later
in Poortvliet: hij zei sorry."
roniecollege in Breda. Een goed
betaalde baan. Vijf dagen in de
week. Maar ook vijf ochtenden in
de file staan. „Ook daar heb ik
ontslag genomen. Ik wilde voor
mezelf beginnen. Mijn motto is
dat ik de keuzen in mijn leven
nooit van geld wil laten afhangen.
Ik wil keuzen maken op basis van
mijn gevoel. Dit is nu mijn werk."
Zijn artiestennaam Maks is afge
leid van zijn voornaam Martin,
Jakops komt van zijn opa waar
naar hij ook is vernoemd in zijn
tweede voornaam Jacobus. „Mijn
opa trad op familiefeestjes op. Ik
heb hel zelf niet bewust meege
maakt maar uit overlevering ge
hoord. Ook mijn vader kan bij
feestjes en gelegenheden iets geks
doen. Het zit een beetje in de fa
milie."
Suriname is nog dichtbij. In Ant
werpen werkt hij verder aan zijn
techniek. Maar Hoevenaars wil
ook wel op Tholen aan de slag.
„Ik woon hier niet voor niks. Ik
heb ook geen idee of er nog meer
mimespelers of clowns actief
zijn."
Behalve dat Maks Jakops sprook
jes en verhalen voor kinderen ver
telt, kan hij ook als 'Maks in de
bediening' op feesten en evene
menten optreden. Slapstick zoals
Charlie Chaplin die speelt. Hoeve-
naars is een grote bewonderaar
van Chaplin. Een kanjer op mime-
gebied noemt hij hem. De over
treffende trap. Hoevenaars heeft
vaak naar zijn films gekeken.
„Vallen is mijn specialiteit. Van
rechte stand. Van een podium.
Maakt niet uit. Maks in de dienen
de rol. Bijvoorbeeld bij de garde
robe. Iets doen voor een ander
maar weten dat het mis gaat."
Maar Maks kan ook 'typetjes op
maat' spelen. Daarnaast geeft
Hoevenaars workshops mime-
clownerie. Van één dag, of meer
dere dagen achtereen.
„Met kinderen, maar ook graag
met volwassenen. Mime is best
abstract. Dat gaat met volwasse
nen makkelijker."
Hoevenaars wil niet zomaar men
sen vermaken. Hij heeft een drang
om een boodschap over te dragen.
„Ik wil wel iets zinnigs doen. Ik
ben idealistisch en geloof in een
betere wereld waarin mensen be
ter met elkaar om kunnen gaan.
Dat gevoel dat ook Toon Hermans
heeft. De teksten van hem en van
Stef Bos zijn zinvol. Door de in
houd word je geraakt."
Hoevenaars wil zich blijven ont
wikkelen. Want, zegt hij, als de
dingen je te gemakkelijk afgaan,
dan worden ze clichés. „Trucjes.
Dan gebeurt er niks meer met je.
Met Maks Jakops heb ik het ge
voel dat ik meer kanten op kan."
Medardo heeft veel contact met
zijn familie in Quito. Hij belt of
sms't met zijn vader, moeder,
broer en zus en zijn vrienden.
„Niet elke dag. Mijn moeder wilde
dat wel, maar dat is niet goed."
Volgens De Wilde is er eigenlijk te
vaak contact. „Het is natuurlijk
goed om contact te hebben, maar
zo blijft hij met één been in Ecua
dor en één been in Nederland. Ze
krijgen ook het advies om het con
tact te beperken. Bijvoorbeeld tot
één keer in de week. Maar dat is
moeilijk. Volgens Travel Active
zijn de moderne communicatie
middelen een handicap voor een
goede uitwisseling. Dat begrijp ik
helemaal."
Medardo heeft ondertussen ge
leerd dat hier alles op tijd gebeurt.
De bustijden liggen vast, de
schooltijden liggen vast, de trai
ningstijden van WHS liggen vast.
Ook het avondeten in huize Ra
vensoord kent - met enige marge -
zijn begin- en eindtijd. „Alles ge
beurt hier stipt op tijd." Medardo
is ook getroffen door de hulpvaar
digheid van Nederlanders toen hij
verdwaald was in de buurt van
Rijssen. „Ik vroeg aan iemand de
weg. De mensen waren heel vrien
delijk. Ze wilden me echt helpen
en liepen helemaal met me mee.
Dat zou in Quito nooit gebeuren."
Ook op Tholen werd hij verrast.
Na een bezoek aan de kapper in
Sint-Maartensdijk miste hij de bus
naar huis. „Ik ging lopen. Het re
gende. Toen stopte er een auto en
de bestuurder vroeg waarom ik in
de regen liep. Die heeft me thuis
gebracht."
Waar Medardo ook vreemd van op
keek was dat jongens of mannen in
de bus niet opstaan voor vrouwen.
„De eerste keer in de bus bood ik
mijn plaats aan aan een meisje.
Maar die was zo verbaasd. Er werd
ook om gelachen. Maar ook dat ou
dere vrouwen geen plaats aangebo
den wordt vind ik erg vreemd."
Ook het feit dat vrouwen hier func
ties vervullen die in Ecuador alleen
door mannen worden vervuld zoals
die van buschauffeur of politie
agent.
Medardo houdt intussen van erw
tensoep, oliebollen, stroopwafels
en bolussen. Maar spinazie en drop
hoeft hij niet. Waar Medardo ook
erg van geniet, is de open haard in
zijn gasthuis. Verwarming kennen
de woningen in Quito niet, zegt hij.
Wat hij mist? „Het weer in Ecua
dor. Daar is het altijd warm, 18, 19
graden. Het ligt op de evenaar. En
mijn familie en vrienden. Vooral op
zondag. Dan gaan we altijd samen
ergens heen. Met de grootouders,
ooms en tantes, nichtjes en neefjes.
Picknicken. Dat is heel gezellig.
Wc voetballen of spelen tennis."
Eind mei gaat Medardo weer terug
naar Quito. Wat hij gaat doen als
hij thuiskomt? „Eerst werken, zegt
mijn vader. Want ik maak teveel
geld op aan het bellen."
Ik besef het soms nog te weinig, maar wat ben ik als tekstschrijver/colum
nist toch eigenlijk een bevoorrecht mens. Via mijn werk kom ik op de meest
uiteenlopende plaatsen en ik ontmoet met grote regelmaat interessante men
sen. Als je zegt dat je namens één of ander bekend Nederlands blad komt,
gaan werkelijk alle deuren voor je open. Je wordt direct met alle egards
ontvangen. Mensen die je doorgaans alleen van radio of tv kent, maken pro
bleemloos tijd voor je vrij om een praatje te maken. Het scheelt daarnaast
dat ik me vrijwel altijd in het gezelschap weet van een potige fotograaf. Wij
vormen een hecht koppel, we voelen elkaar feilloos aan en we hebben al di
verse uitdagende opdrachten tot een goed einde gebracht. Voor de klussen
waar we samen op af gaan, moeten we vaak de nodige kilometers maken.
Tijdens die autoritten praten we haast onafgebroken over de bizarre, span
nende of komische gebeurtenissen waarvan wij samen verslag mogen doen.
Al vertellend komen we regelmatig tot de conclusie dat ons leven veel weg
heeft van een spannend jongensboek.
Zo waren we onlangs op een beurs in Rotterdam te gast voor een verslag
over zeer exclusieve auto 's. De protserige wagens blonken veelal uit in le
lijkheid moet ik zeggen. Muur oh oh, wat hebben we genoten van het volk
dat op dergelijke opgetuigde auto's afkomt. Dames met tijgerbroekjes die
duidelijk twee confectiematen te klein gekocht zijn. Blouse uitdagend open,
zodat het manvolk kan zien dat niet alleen de tentoongestelde automobielen
van flinke spoilers zijn voorzien. Mannen met vetkuiven en zware zilveren
sieraden om. De meesten van hen met een op en top gesoigneerde dame on
der de arm. Watertandend kijkend naar al het moois om zich heen. Het is
hier duidelijk een kwestie van 'zien en gezien worden
Tussen alle kunst en kitsch banen de fotograaf en ik ons geroutineerd een
weg naar de tv-opnames waarvoor wij zijn uitgenodigd. De Engelse jonge
renzender MTV heeft twee tweedehands auto's helemaal laten verbouwen
tot pronkjuwelen waarmee nu niemand meer de weg op durft. De bloed
mooie presentatrice ziet mij staan, en ik denk dat ik vooral door het VlP-la-
bel op mijn borst haar aandacht trek. Ze komt in ieder geval direct mijn
kant opgelopen, en zonder aarzeling duwt ze een microfoon onder mijn
neus. „What's your name?"vraagt ze kirrend. Oei, dit wordt moeilijk. Mijn
charmes zijn namelijk veel groter dan mijn kennis van de Engelse taal. Ik
heb werkelijk geen idee of we live in de uitzending zitten, maar in mijn on
beholpenheid probeer ik de wulpse dame met gebarentaal duidelijk te ma
ken dat ik niets met het hele autoproject te maken heb. „I am here for a ma
gazine", zeg ik aarzelend. De boodschap komt klaarblijkelijk duidelijk over,
want mijn gesprekspartner draait zich vrijwel onmiddelijk van mij af. Zo
werkt het in deze kringen: je moet jong, mooi en flitsend zijn. En laten dat
nu net drie eigenschappen zijn die niet op mij van toepassing zijn.
De semi-bekende Nederlanders zijn het ergste in hun gedrag, zo is mijn er
varing. Zij hebben bijvoorbeeld - puur vanwege hun fraaie uiterlijk - een
rolletje in een onbeduidende soapserie gekregen. Of ze zingen in een of an
der achtergrondkoortje of iets dergelijks. Ze denken vervolgens dat heel de
natie aan hun voeten ligt. Die onbekende grootheden en hun managers doen
alleen aardig tegen mij en mijn collega 's omdat ze weten dat wij letterlijk
'een goed woordjevoor hen kunnen doen in de bladen. Ze duiken als het
ware voor iedere fotocamera die flitst. Het is soms gewoon gênant, te zien
hoe ze zich aan je opdringen om toch maar media-aandacht te krijgen. Zou
den zij echt niet doorhebben dat ik ook maar een gewone boerenpummel
van het Zeeuwse platteland ben, die toevallig het voorrecht heeft stukjes te
mogen schrijven over dergelijke vertoningen? Blijkbaar niet dus.
Hoe dan ook, uiteindelijk gaan de fotograaf en ik toch altijd weer wel met
een voldaan gevoel huiswaarts, hoor. Hij omdat hij weet dat er talloze unie
ke foto 's aan zijn collectie toegevoegd zijn en Ik omdat ik in gedachten al
weer een schitterend verhaal heb voor de lezers.
Het is vaak hard werken, maar mij hoor je niet klagen.
Medardo Sarmiento (tweede van links) temidden van zijn gastgezin. Jan en Anke de Wilde-Groenwegen en Bart.
