i[
r
'In de gevangenis moet je geduld
hebben en maar wachten en wachten'
Kapster kreeg straf van vier jaar voor smokkel cocaïne in koffer
Meeste vrouwen in cel
voor overtreden Opiumwet
Donderdag 30 december 2004
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Vandaag komt ze vrij. De Thoolse kapster die in mei 2002 op
Schiphol werd opgepakt met 22 kilo cocaïne bij zich met een
straatwaarde van ruim 1 miljoen euro. De afgelopen maanden
heeft ze zich voorbereid op haar terugkeer in de maatschappij.
De 28-jarige vrouw uit Sint-Maartensdijk vertelt de Eendracht-
bode haar verhaal.
J
w
„Op 30 december verdwijn ik uit de
computer als gedetineerde, maar ik blijf
nog ergens in een bestand staan. Ik kan
dan ook nog geen autoverzekering af
sluiten de eerstkomende jaren. Ik rijd
wel auto, maar de verzekering staat op
de naam van mijn moeder. Wat dat nog
meer voor gevolgen heeft, weet ik nu
nog niet. Maar als ik bijvoorbeeld ergens
een bewijs van goed gedrag voor nodig
heb, krijg ik dat niet. Dat bewijs van
goed gedrag is weg. Hoe lang dat duurt,
weet ik niet.
Pas was ik nog in België om de meisjes
te kappen die meededen aan de miss
verkiezingen. Twintig. Voor opnames
voor de VRT, de televisie. Dat was leuk.
Maar eigenlijk mag ik nog niet naar het
buitenland, omdat mijn straf er nog niet
opzit. Maar het moet wel heel erg toe
vallig zijn dat ik daar in die laatste tien
dagen aangehouden wordt en dat ze in
de computer gaan opzoeken wie ik ben.
De reclassering deed er ook niet moeilijk
over.
Normaal gesproken denk ik altijd tien
keer over iets na. Maar toen niet. Ik heb
het gedaan in een opwelling. Later ga je
denken waarom je hel gedaan hebt. Ik
had net de ziekte van Pfeiffer gehad. Ik
werkte heel veel als kapster. In een sa
lon in Brasschaat. Ik was altijd bezig.
Gaf les op de kappersacademie, deed
shows en demonstraties, ik kapte voor
fotosessies en videoclips. Ik heb bij
voorbeeld meiden van K3 gedaan. Best
wel vaak. Maar ook de mensen van het
muziekprogramma Biebelaboe. Ik
werkte heel veel. voor twee keer niks.
Ja, natuurlijk verdiende ik er wel geld
mee, maar met een reisje cocaïne ver
dien je wel heel makkelijk veel geld. éls
het lukt. Het was ook wel de spanning
denk ik. Spanning en geld ja. Hoeveel
ik er voor zou krijgen, zeg ik niet. Veel
mensen willen dat weten. Er zijn din
gen die ik niet vertel.
Het is allemaal snel gegaan. Het ge
beurde bij het uitgaan in een discotheek
in Rotterdam. Ik zeg niet welke. Ik
werd door iemand aangesproken. Ik
heb toen gezegd het te doen. Alles
wordt dan voor je geregeld. Echt alles:
tickets, hotel, de koffer. Je gaat met de
ene koffer weg, en komt met de andere
koffer terug. Ik vloog naar Paramaribo.
Alleen. Voor vijf dagen. In het vliegtuig
zat toen net een heel voetbalelftal, de
Suriprofs. Met de Seedorfjes en Stanley
Menzo en zo. Die hadden er een voet
baltoernooi. Ze spelen benefietwedstrij
den. We zaten in hetzelfde hotel. Ik heb
met hen opgetrokken. Gewoon een
beetje vakantie gevierd.
Terug op Schiphol moest mijn koffer
open bij de douane. Tja... Ik wist niet
hoeveel er in zat. Ik wist wel dat het co
caïne was. Pure cocaïne in blokken. Va
cuüm verpakt. Toen wist ik ook: ik ben
er bij. Maar ik bleef rustig. Ze hebben
me in een auto naar de andere kant van
Schiphol gereden. Daar zijn cellen.
Daar ben ik verhoord door de recher
che. Een jonge en een oudere man. Dat
duurde lang. Ze moeten zoveel weten.
Ik ben tien keer gefouilleerd en moest
twee keer uit de kleren. Ze moeten alles
weten. Ik heb het braaf verteld. Je voelt
je maar klein daar. Die oudere man zei:
dat wordt een jaartje zitten. Dat valt wel
mee. Ik hoopte ook op een jaartje. Maar
later kwam uit dat het vier jaar zou
worden. Het was nogal veel wat ik bij
me had, weet je, bijna 22 kilo.
Het was 15 mei 2002 toen ik werd op
gepakt. Binnen 24 uur werd me een ad
vocaat toegewezen. Dat is justitie ver
plicht. Je mag zelf twee telefoontjes
plegen, maar pas als je op het politiebu
reau zit. De advocaat heb ik toen al
mijn zus laten bellen. Mijn moeder was
net in Italië, met mijn broer naar een
Europees kampioenschap paardrijden.
Mijn vader was alleen thuis. Toen het
bekend was, hier in het dorp, gingen er
allerlei wilde verhalen de ronde doen.
Ik zou zelf aan de coke hebben gezeten.
Dat is grote onzin. Wat mensen zeggen,
daar geef ik niet om. Maar ik vond dat
wel erg voor pa en ma.
Ik heb drie dagen in de politiecel op
Schiphol gezeten zonder iemand te
zien. Toen ben ik voorgeleid, zoals dat
heet. In Haarlem, want Schiphol valt
onder Haarlem. Dat moet binnen drie
dagen. Je zit er twee seconden binnen.
Wat er toen precies gezegd is, weet ik
niet meer. Je wordt in beschuldiging ge
steld. Je zegt ja en nee en je bent klaar.
Dan is het wachten. In een wachtcelle-
tje met andere vrouwen. In Haarlem
worden bijna alleen maar mensen voor
geleid voor dnigs. Ik heb daar tien da
gen gezeten. Daar heb ik mogen bellen,
twee keer vijf minuten. Ik heb mijn
moeder gebeld die toen weer thuis was.
Het was geen gemakkelijk gesprek.
We zaten er met zijn vijven, We moch
ten twee keer per dag een half uur luch
ten in de luchtkooi. Tussen de betonnen
muren met tralies.
In Haarlem zou ik ook berecht worden.
Dat kan lang duren. Ze hebben me naar
het huis van bewaring in Zwolle over
gebracht. Om de dertig dagen moeten
ze je voorlopige hechtenis verlengen.
Na die eerste periode moest ik weer
naar Haarlem. Dan zit je een halve dag
in een busje voor een paar minuten
werk. Ze mogen het drie keer dertig da
gen verlengen. Dus moet je dan weer
van Zwolle naar Haarlem, maar de re
classering raadde dat af. Het kan ook
zonder jou worden afgehandeld. Het is
een formaliteit.
Eind augustus 2002 moest ik voorko
men, voor de meervoudige strafkamer.
Er wordt heel veel voorgelezen. Ik wist
niet goed wat ik moest zeggen. Ja en
nee. Ik kreeg ook nog het laatste woord.
Ik had me voorgenomen om wat te zeg
gen, maar ik heb het niet gedaan. Het
was zo'n duidelijke zaak. Het ging om
bijna 22 kilo. Er waren geen verzach
tende omstandigheden. De eis van de
officier van justitie was 48 maanden.
Allemachtig dacht ik, dat is veel!
De advocaat heeft zijn best gedaan.
Binnen veertien dagen, op 5 september,
kwam het vonnis: ook 48 maanden. Dat
had toch niemand verwacht. Ik had op
een kortere straf en een stuk voorwaar
delijk gerekend. Maar als je meer dan
drie jaar krijgt, dan geldt er geen voor
waardelijke straf. Je kunt wel in hoger
beroep gaan. Dat moet je binnen veer
tien dagen beslissen. De advocaat gaf
me best nog een goede kans. Maar met
zo'n hoger beroep ben je alweer gauw
strafte vrouwen, de BZA - de bijzonde
re zorg - en de IBA, de individuele be-
gelcidingsafdeling. Voor psychiatrische
gevallen die tot tbs veroordeeld zijn. Ik
zat vanaf 22 november 2002 op de ge
vangenis. Ik zeg op de gevangenis om
dat het een onderdeel is van de hele in
richting. Op een afdeling met 31
vrouwen. Daar moet je mee leven.
Vrouwen die voor moord vastzitten,
voor overvallen, voor incest, voor
drugssmokkel. Junkies die verslaafd
zijn. maar in de gevangenis geen me
thadon krijgen. Veel buitenlandse vrou
wen. Antilliaanse en Poolse. Sommigen
spreken geen Nederlands of Engels.
Ook heel bekende vrouwen, die op het
Journaal zijn geweest en in de krant
stonden: Wanda, de moeder van het
meisje van Nulde, Rowena Rikkers, zat
er. Ze was ook nog in verwachting. En
die Koerdische vrouw Kesbir, de acti
viste die uitgezet zou worden naar Tur
kije. Ja, die Kesbir heb ik ook nog ge
knipt. Maar dat deed ik niet bij
iedereen. Ik was selectief. En Marian
zat er ook. Die heeft met haar vriend
haar vader en zijn vriendin met een
honkbalknuppel vermoord. Ik zat daar
tussen ja. Want als je meer dan vijf kilo
cocaïne bij je hebt. dan is dat veel!
ders. In de omgang met de vrouwen heb
ik geen problemen gehad. Ik praatte
met iedereen. Maar ik heb me nooit zo
met iemand bemoeid. In het begin wil
je heel erg graag weten waarom iemand
veroordeeld is. Later niet meer.
Er zijn ruzies tussen groepen. Oh ja. Er
is altijd wel wat om ruzie over te zoe
ken. Om de kleinste dingen. Als de post
eens te laat is, dan gaan ze op de bel
drukken. De gevangenis is een wereld
op zich. Vrouwen kunnen heel gemeen
wezen. Als mannen ruzie maken, dan
gaan ze slaan en worden ze opgepakt en
gestraft. Vrouwen zijn slangen, zeggen
ze toch altijd? Ze kletsen en kleineren.
Als een vrouw een kind iets heeft mis
daan, dan ligt die heel slecht. Zo'n
vrouw moet oppassen dat ze van een
andere vrouw geen duwtje krijgt bij de
trap.
In Zwolle moet je werken. Dopjes voor
automatten in zakjes doen. En Center-
Parcspakkctjes maken. Welkomstpak-
ketjes voor de gasten. Met koffie, suiker
en thee. Een halve dag in de werkzaal.
De ene dag 's ochtends, de andere dag
's middags. Het ligt er aan hoe je ge
blokt staat. Dat is de tijd dat je moet
48 maanden straf zijn in Nederland 32
justitiemaanden. Dat blijft over als je
vervroegde invrijheidstelling eraf is. In
Nederland gaat altijd een derde van je
straf af. Een justitiemaand is ook altijd
dertig dagen. Op een jaar zijn dat een
paar dagen minder. Omdat je langer dan
drie jaar hebt, mag je de laatste achttien
maanden meedoen aan een penitentiair
programma. Dan ga je eerst naar een
half open kamp en dan naar een open
kamp en mag je op het laatst met een
enkelband met een zender naar huis.
Die is dan aangesloten op een centrale
computer. Je moet dan elke avond om
half tien thuis zijn. Maar zo'n enkel-
bandje heb ik niet gehad. Dat hoefde ik
niet. Mijn straf loopt dus vanaf 15 mei
2002 tot 30 december 2004.
Op 9 september 2003 mocht ik naar een
half open inrichting. Met de trein naar
Evertsoord bij Venlo. Ik had zestien
maanden binnen gezeten. Dan kom je
weer buiten. Dat was heel raar, maar
ook spannend. De gewoonste dingen
waren vreemd. Je komt weer voor het
eerst echt onder de mensen. Maar je
hebt ook het idee dat iedereen kon zien
dat je een gevangene was. Ik reisde sa
men met een andere gedetineerde. We
Voor het smokkelen van drugs vanuit Paramaribo naar Schiphol wordt door de handelaren alles geregeld, ook de koffer.
een half jaar verder. En wat gaat er dan
af? Misschien zit je dan twee maanden
korter. Maar je zit ook heel lang nog in
onzekerheid. Ik heb het niet gedaan.
Je hebt de BSD, bureau selectiedienst.
Die maakt een selectierapport over je.
Je mag een voorkeur opgeven voor één
van de drie vrouwengevangenissen in
Nederland: Zwolle, Nieuwersluis of
Heerhugowaard. Later is Ter Peel in
Evertsoord bij Venlo erbij gekomen.
Daar wordt over beslist. Op die beslis
sing heb ik nog twee maanden moeten
wachten. Er zaten toen 120 gedetineer
de vrouwen in Zwolle. Je hebt er het
huis van bewaring voor mannen en
vrouwen, de gevangenis voor langge-
Dat knippen deed ik met een kinder
schaartje. Met stompe punten. Er is ook
wel een kapper waar je naar toe kan.
Maar dat deed ik niet. Die vond ik niet
goed. Ik knipte mezelf. Goed voor me
zelf zorgen, dat had ik erg. Anderen lie
ten hun uiterlijk verslonzen. Ik ging
joggen. Rondjes hardlopen op de lucht
plaats. Sommigen deden ook mee. Elke
dag lopen. Ik had een goede conditie.
Beter dan nu. In 2003, toen het zo
warm was, hebben we veel gesport:
voetbal, softbal en tennis.
Bij het luchten komt ook de andere
vrouwenafdeling naar buiten. Daar
moet je niet te veel mee praten. Dan
krijg je al die verhalen. De roddels. Ver
schrikkelijk. Maar er is niet veel an-
Een van de cellengangen van de penitentiaire inrichting
in Zwolle (gang DO) waar de Thoolse vast zat.
werken. In een week verdien je daar
mee twaalf euro. Dat moet wel, wantje
moet betalen voor de huur van de koel
kast, televisie, radio en het koffiezetap
paraat in je cel. Of voor het kopen van
een telefoonkaart, sigaretten of shag. Je
kan verschillende soorten werk doen in
de gevangenis. Je kan afdelingsreinig-
ster worden. De gangen schoonmaken,
de we's, de trap. Maar ook sporthulp
worden. Eind juli ben ik sporthulp ge
worden. Dan moet je alle ruimtes
schoonmaken waar gesport wordt, de
fitness- en acrobicruimte, de sportzaal,
kleedkamers en het kantoor. Twee uur
's ochtends en twee uur 's middags
poetsen. Maar je kan dan ook sporten.
Dat heb ik veel gedaan. Veertien maan
den. Ze hebben me ervoor gevraagd.
Het is wel het meest luxe baantje dat je
daar kan krijgen.
De cel richt je naar je eigen smaak in.
Er was één muur afwasbaar. Die hing
vol met kaarten van familie en vrien
den, van wit naar geel, naar oranje en
rood. Met kerst had mijn moeder zo'n
kaartenhanger meegebracht. Die hing
helemaal vol. Ik kreeg veel post. Ik heb
een vuilniszak vol met brieven en kaar
ten. Begin 2003 hielden ze spitactie.
Dat doen ze om de zoveel tijd. Ze halen
je uit de cel. Ik kwam net om half acht
's ochtends vanonder de douche. Ik kon
nog gauw een T-shirt en een broek aan
trekken. Je wordt in de boeien meege
nomen. En besnuffeld door een hond of
je geen drugs op je lijf hebt. Dan ga je
de iso in, de isoleercel, tot ze klaar zijn.
Ze kammen heel je kamer uil. Alles, al
les halen ze overhoop. Ze zoeken naar
drugs, wapens en telefoons. Ze gaan
drie rondjes door je kamer, maar ze vin
den twee keer niks.
In februari 2003 mocht ik naar het
dorp. Mijn oma was gestorven. Met
drie bewakers zijn we in een personen
auto naar Sint-Maartensdijk gereden.
Ze waren in burgerkleding. Ik mocht
alleen naar de aula om afscheid te ne
men. Niet heel de begrafenis meema
ken. En ook niet even naar huis. We
zijn toen wel naar de punt bij de Zees
ter gereden. Het was laag water. De
bewakers vonden het slik maar stin
ken.
zaten echt als kleine kinderen in de
trein. Met onze spullen in een lichtblau
we vuilniszak. Als je mensen op het sta
tion tegenkomt met zulke zakken, dan
weet je dat het gevangenen zijn. Half
open betekent datje één keer per maand
een weekend naar huis mag. We moes
ten in Evertsoord fietssloten maken.
Axa fietssloten. Ik weet precies hoe ik
ze in elkaar moet zetten. Dat heb ik veel
gedaan. Maar ik had het in Venlo niet
naar mijn zin. Daar zitten veel Antilli
aanse vrouwen. Ze hebben vaak grote
monden en ze spreken er alleen in het
Papiaments.
Ik mocht ook naar een cursus catering.
In de Koepel in Breda. Dan zit je in de
individuele trajectbegeleiding. Ze zoe
ken samen met je naar onderwijs of
scholing. Je moet wel laten zien dal je
gemotiveerd bent. Dat je het echt wilt.
We gingen steeds met zijn drieën naar
Breda. Met de trein. Bij het station
word je opgewacht door een busje en
naar de Koepel gebracht. Acht weken
lang, één keer in de week. Ik heb het di
ploma. Daar kun je niet aan zien dat ik
het in de gevangenis heb gehaald. Het
is een normaal diploma dat gewoon gel
dig is.
Je moet geduld hebben als je vast zit.
Wachten en wachten. Dat is verschrik
kelijk. Binnen is het minder erg dan dat
je in het half open kamp zit. Je moet er
het beste van zien te maken. Je moet er
zelf doorheen zien te komen. Veel vrou
wen zijn depressief. Die slikken pillen,
anti-depressiva. Dat zijn vooral de
vrouwen die iemand vermoord hebben.
Die hadden last van hun geweten. Ik
had ook wel eens mindere periodes,
maar ik ben nooit depressief geweest.
De dominee wilde nog wel eens langs
komen zei hij. Om nog eens met me te
praten. Maar dat was voor mij helemaal
niet nodig. Ik heb alles al gezegd, zei ik
legen hem. Ik had geen last van dat ge
weten. zoals vrouwen die anderen wat
hebben aangedaan. Ja. je kan zeggen
dat er ook mensen dood gaan aan het
gebruik van drugs. Maar ik heb niet ge
zegd dat ze ze moeten nemen.
Ik heb een bajesagenda. Maar ik heb er
wel een ander kaftje omheen gedaan. Er
In de drugswereld, met name van cocaïne, gaat veel geld om.
(Foto; Politie Zeeland.)
Op 29 december 2003 mocht ik naar het
open kamp, in het Nederhof, naast To-
rentijd in Middelburg. Elk weekend
naar huis. Er waren toen twee vrouwen
en 21 mannen. Nu zijn het allemaal
mannen. Ik heb toen even gewerkt in de
keuken van een bejaardentehuis in Mid
delburg. Ik mocht er op de fiets naar
toe. Maar moest wel 25 euro borg voor
de fiets betalen. Sinds februari werk ik
in een broodjeszaak op Walcheren. Der
tig uur per week. De medewerkers we
ten niet dal ik nog vastzit. Soms komt
er wel een een jongen van Nederhof een
broodje eten.
Of ik veranderd ben? Ja, hoe moet je dat
nu eens zeggen: je leert jezelf wel beter
kennen. Je komt jezelf binnen vaker te
gen. Het zal een reden hebben waarom
ik het heb gedaan. Zoals ik toen leefde,
dat had ik niet nog eens vijf jaar volge
houden. Ik deed alles voor iedereen.
Kon ook geen nee zeggen. Vroeger re
ageerde ik niet op iets waar ik het niet
mee eens was. Nu zeg ik er wel iets van.
Ik kom meer voor mezelf op. En als ik
iets wil. dan zal ik dat ook proberen te
bereiken.
Als je binnen zit, leer je ook wie je ech
te vrienden zijn. Sommigen laten je
links liggen. Die kijken je niet meer aan.
Het is belangrijk dat je mensen hebt die
achter je staan. Wat er ook gebeurt. En
dat je altijd naar je vader en moeder
kan. Dat is lang niet altijd zo. Er zijn ge
noeg vrouwen in de gevangenis die
geen contact hebben. Het is belangrijk
dat je een hechte band hebt met familie
en vrienden. Ik heb elke week, alle be
zoekuren bezoek gehad. Maar voor elk
bezoek werd ik wel eerst gefouilleerd en
na het bezoek gevisiteerd. Ze kijken in
je mond, in je oren, in je haar. Als je die
steun hebt van familie en vrienden, dan
heb je ook iets om naar uit te kijken.
Er wordt gauw geroepen dat de gevan
genis in Nederland een hotel is. Ieder
een denkt dat gevangen zitten een va
kantie is. Je moet er genoeg doen, hoor.
Het is zeker voor buitenlandse meisjes
hard nodig dat ze werken voor die
twaalf euro per weck. Die hebben nie
mand, zoals ik had, die hen helpt. Er
zijn meisjes die hebben helemaal niks
en die kunnen net een telefoonkaart ko
pen. Je kunt ook celwerk nemen, 's
avonds of in het weekend steeltjes in
de doppen voor spuitbussen steken:
10.000 dopjes voor 3 euro. Je krijgt er
de blaren van op je handen. Ik heb dat
nooit gedaan. Je hebt wel televisie,
maar je bent niet vrij. Je zit wel op je
celletje. Het is ook zo gemakkelijk om
snel iemand te veroordelen. Maar er zit
altijd wel een verhaal achter.
Ik heb er zelf geen moeite mee dat ik
dit vertel. Maar ik heb niet het gevoel
dat ik mijn verhaal kwijt moet. Nee,
het is gebeurd. Ik hoef me er ook niet
voor te schamen. Ik heb mijn straf ge
had. Het is klaar.
30 december zal niet veel anders zijn
dan nu. Nu werk ik alweer acht maan
den en leid een redelijk normaal leven.
Maar je beseft wel dal je nog vast zit.
In 2005 kan ik opnieuw beginnen. Die
broodjeszaak is leuk. Maar het is niet
mijn ding. Dat ga ik niet heel mijn le
ven doen. Ik ben nu bijna 29 en wil
weer terug in het kappersvak."
staan gedichten in van gevangenen.
Kijk hier, in mei. Dat vind ik wel toe
passelijk. Even vrij heet het: Ik schrijf
terwijl ik zit te luchten voortdurend
ideeën van mijn hand M'n gedachten
zijn vrij in doen en laten, want/ van de
bewaarders heb ik niets te duchten
Het loopt nu tegen een uur of drie de
luchtplaats wordt gesloten m'n pen
moet terug in het etui even een uurtje
genoten/ En al duurde het maar even
ik heb toch 'lucht'geschreven.
In het begin hield ik een dagboek bij.
Niet lang. Ik laat het niemand lezen.
Het is van mij persoonlijk: ik heb alles
van me afgeschreven.
Toen de Thoolse kapster in mei 2002 op Schiphol werd opgepakt, was zij lang
niet de enige. In de maanden februari tot en met mei van dat jaar werden op de
nationale luchthaven 690 drugskoeriers aangehouden. 240 daarvan met een
grotere hoeveelheid drugs, zoals de 28-jarige Thoolse die 22 kilo cocaïne bij
zich had. Iets meer, namelijk 274, waren bolletjesslikkers. En 176 koeriers met
een overeenkomstig aan de bolletjesslikkers gerelateerde hoeveelheid drugs.
De rechtbank in Haarlem was er druk mee. De drugs die het land worden inge
voerd, zijn voor de Nederlandse en de Europese markt bestemd. De straat
waarde van één kilo bedroeg toen, in mei 2002, 50.000 euro. 22 kilo komt dan
overeen met ruim een miljoen euro. Dat verklaart ook de hoge strafmaat voor
de kapster, die 48 maanden kreeg.
In Nederland zitten er dagelijks gemiddeld ongeveer 860 vrouwen in de ge
vangenis, zo blijkt uit cijfers van het ministerie van justitie. Daarbij zijn de
vrouwen niet meegerekend die illegaal in het land zijn en uitgezet moeten wor
den. Gedurende heel het jaar zijn er zo'n 3000 vrouwen die kortere of langere
tijd in detentie verblijven.
De helft van de vrouwen komt in de gevangenis terecht wegens overtreding
van de Opiumwet. Naast drugssmokkel zijn diefstal en vernieling de delicten
waarvoor vrouwen veelal veroordeeld worden. Een klein aantal wordt gedeti
neerd voor geweldsdelicten, vaak in de relationele sfeer. De meerderheid van
de vrouwen in de Nederlandse cellen is tussen de 20 en 30 jaar oud.
Eerst waren er drie penitentiaire inrichtingen voor vrouwen, nu vier: de PI
Breda, PI Zuid-Oost ofwel Ter Peel in Oversteeg bij Venlo. PI Utrecht in Nieu
wersluis en PI Overijssel, in Zwolle.
De capaciteit van de inrichting in Zwolle is 394. Voor mannen zijn er 242 cel
len, voor vrouwen 152. Zwolle is een gesloten inrichting. De gedetineerden
worden een uur per dag gelucht op de luchtplaats. Er is een fitnessruimte en
een arbeidsafdeling. Daar worden onder meer automatten gemaakt, verpakkin
gen en roestvrijstalen producten.
