Faillissement KSZ
flinke strop provincie
Op de fiets, als een vliegende
Hollander of manusje-van-alles
Is de kogel door
het gemeentehuis?
Voorlezen op Dag van de ouderen
PLEUNE Style
Voor mode en wonen
Afscheid van vier zestigers bij Allévo, zorg en dienstverlening
Dierendag
Y° 6
Donderdag 7 oktober 2004
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Alle vier zijn ze zestig. Alle vier maken ze gebruik van
een regeling er mee te stoppen. Ze deden het werk als
verzorgende bij Allévo met plezier. Donderdagmiddag
werden ze in het zonnetje gezet. In het centrum Thuis
zorg in Sint-Maartensdijk temidden van collega's. Cla-
zien den Boef uit Tholen was 31 jaar actief, Lenie van
Koeveringe uit Scherpenisse 18 jaar, Rina de Rijke en
Ria Stoutjesdijk uit Sint-Maartensdijk 17 en 20 jaar. Op
de fiets, als vliegende Hollander, in witte schort en als
manusje-van-alles.
Kleinkind
Ziekenhuis
Ten Anker
Waarschuwing
Bestemming oude
gebouwen
Het Zeeuws Participatiefonds heeft vorig jaar een verlies geleden van
146.143 euro, waarvan 76.053 euro veroorzaakt wordt door het faillis
sement van het Thoolse installatiebedrijf KSZ. Het fonds had een le
ning van 71.053 euro aan KSZ holding verstrekt en had daarnaast nog
een deelneming van 5000 euro in de onderneming. KSZ was een voort
zetting van het eerder gestruikelde Klimaatservice.
De vier dames die afscheid namen in centrum Thuiszorg, v.l.n.r. Clazien den Boef, Rina de Rijke, Nellie van Koeveringe en Ria Stoutjesdijk.
Er waren zo'n vijftig collega's om
afscheid te komen nemen. Ze ma
ken gebruik van de regeling eerder
uit te treden. In deze sector heet
dat de obu, de overbruggingsuitke
ring. Ze hebben er voor gekozen
nu het nog kan, zeggen ze. Het is
een uitkering tussen de 60-ste en
65ste verjaardag voor mensen die
minder willen werken of willen
stoppen. Deze regeling stond on
der druk. De obu is sinds 1999 al
vervangen door het zogeheten
flexpensioen. Echter alleen een
kleine groep komt nog voor de obu
in aanmerking.
Namens Allévo sprak de leidster
van de regio, Pank van Wisselingh,
de vier verzorgenden toe. Volgens
haar was het een bijzonder mo
ment omdat ze alle vier tegelijk
het werk beëindigen. En dat ze
zich zo lang in de zorgverlening
hebben ingezet. „Hoeveel klanten
hebben jullie wel niet gehad, hoe
veel werkoverleg, scholing, hoe
veel nieuwe collega's, hoeveel
veranderingen hebben jullie mee
gemaakt én doorstaan?"
Ze bedankte het viertal namens de
cliënten en de collega's voor hun
inzet en wenste ze alle goeds voor
de toekomst toe. Ze kregen een
bos bloemen.
Ook voor hun directe leidingge
vende, Betsy Gaakeer was het een
bijzondere gebeurtenis omdat ze
de vier al zo lang kent. Ze sprak ze
een voor een toe. Rina de Rijke is
van de vier het langst verzorgende.
Ze deed haar opleiding gezinsver
zorging in Eindhoven toen ze acht
tien jaar was. En ging toen nog in
een blauwgroene jurk met witte
schort en stijf boord naar haar
werkadressen. „Tot het laatste ben
je actief gebleven. Al had je het li
chamelijk wel eens moeilijk. Je
wilde het met vaste klanten tot het
eind volhouden." Rina komt uit
Heinkenszand en ging in de licht
stad leren en werken, zo vertelt ze.
Ze woonde een half jaar intern. „Ik
nam de fiets mee op de trein naar
Eindhoven. Je kreeg een platte
grond van de stad en werd zo naar
de mensen gestuurd."
Na haar opleiding werd ze aange
nomen in Goes en werkte ze tot
haar trouwen (39 jaar geleden) op
Zuid-Beveland. „Je kwam overal
en deed alles op de fiets, van Hein
kenszand naar Wolphaartsdijk, Le-
wedorp en 's Gravenpolder. Toen
ook nog op zaterdag." Toen haar
dochter naar de mavo ging begon
Rina weer, nu bij de stichting
maatschappelijke dienstverlening
Noord-Zeeland. „Ik doe het nu al
weer achttien jaar en drie maan
den. Het meest huishoudelijk
werk. Verzorging kwam er beetje
bij beetje bij. Helpen bij kousen
aandoen, mensen helpen bij het
opstaan. Ik heb het buitengewoon
graag gedaan. Het werk geeft heel
veel voldoening. Maar het was ook
wel eens zwaar. Je merkt toch dat
je geen twintig meer bent. De
mensen zijn blij dat de boel aan de
kant is. Maar je maakt ook wel
veel verdriet mee van oude men
sen die alleen zijn."
Rina werkte tien uur in de week,
soms vijftien. Vooral in de smal-
stad, maar ook wel eens in Scher
penisse. Ze heeft nog steeds con
tact met mensen uit Wolphaarts
dijk uit haar eerste werkperiode.
„Toen wij 25 jaar getrouwd waren,
kwamen ze zelfs op onze receptie
in de Wellevaete."
Allévo is haar werkgever niet
meer, maar ze krijgt wel een nieu
we baas zegt ze lachend: „Mijn
kleinkind."
Lenie van Koeveringe kan wel ant
woord geven op de vraag bij hoe
veel mensen ze gewerkt heeft. Ze
hield het vanaf 1986 bij en tovert
het papiertje met de cijfers direct
tevoorschijn: 533 adressen, 1644
cliënten (gezinnen, maar ook veel
alleenstaanden). Ze heeft ook bij
gehouden hoeveel mensen daarvan
zijn overleden: 534. „Maar dan al
leen van de mensen waarvan ik
een overlijdsbericht gelezen heb in
de krant. Ik vond het zomaar leuk
om het bij te houden. Ik kwam op
elke plaats op Tholen en Sint-Phi-
lipsland, maar ging ook wel eens
naar Schouwen als het hier slap
was."
Gaakeer noemde haar een 'geval
apart.' „Ze kwam hier toen we aan
het experimenteren waren met het
geven van korte verzorging door
twee verzorgenden. Op een och
tend bijvoorbeeld bij acht of negen
mensen langs gaan om kousen aan
te trekken en ontbijt klaar te ma
ken. Met de auto over het hele ei
land. De vliegende Hollanders
noemden we jullie. Lenie was de
eerste en dat werk is enorm ge
groeid. Je had een fulltime dienst
verband, maar maakte ook veel
overuren. Lenie nam nooit vrij. Ze
ging door."
De uit Sint-Annaland afkomstige
verzorgende heeft al een lange
loopbaan achter zich. Ze stond een
jaar in het café bij Niek Burggraaf
in haar woonplaats. Verhuisde in
1960 naar Rotterdam om te gaan
werken in het Maashotel om gere-
patrieerden uit het voormalig Ne-
derlands-Indië en Nieuw-Guinea
op te vangen. „Tot ze elders werk
en onderdak hadden gevonden. Na
vier jaar was dat afgelopen. De be
heerder ging toen een bejaarden
huis opzetten voor particulieren in
Hilversum. Het Janshuis. Daar heb
ik 22 jaar gewerkt. Tot het moest
sluiten. Ik zat op de schopstoel,
solliciteerde toen naar het bejaar
dentehuis in Naarden, maar ook
hier bij de gezinszorg. De klei trok
toch weer. Hier kon ik eerder aan
de slag."
Het was een groot verschil, zegt
ze. Na jarenlang tussen vier muren
te hebben gewerkt met oude men
sen, ging ze nu van het ene naar
het andere adres en kwam ze ook
wel eens in gezinnen met kleine
kinderen. „Ik vond het in begin ge
woon griezelig om die gladde ba-
bytjes te wassen. Dat was ik hele
maal niet gewend."
Twee keer was ze de hele week
Het wekelijkse zingen in zorgcen
trum De Schutse in Sint-Anna
land kreeg vrijdagmiddag een
bijzonder tintje. Het werd name
lijk afgewisseld met voorlezen.
Een initiatief van de openbare bi
bliotheek Tholen, die op deze ma
nier aandacht wilde schenken
aan de 'dag van de ouderen'.
Normaal passeert die in De
Schutse ongemerkt, zegt hoofd
zorg Ine van Ommen. Maar dit
keer is er appelgebak bij de koffie
of thee. Eigenlijk is het in een
zorgcentrum elke dag 'dag voor
de ouderen', aldus Van Ommen,
die erop wijst dat de gemiddelde
leeftijd van de bewoners op 87,9
jaar ligt.
Petra Das van de bibliotheek
werkzaam in een gezin, een keer
zestien en een keer veertien maan
den. „Als de vrouw bijvoorbeeld
in het ziekenhuis lag, ging ik er
om acht uur naar toe, tot de man 's
avonds om zes uur weer thuis was.
Als die man dan een atv-dag had,
dan nam ik er ook een." Die ge
zinsverzorging is volgens haar wel
een stuk verminderd. „Er wordt
steeds meer van de mantelzorgers,
familie en buren gevraagd." Tot
vijf jaar geleden deed ze ook nog
avond- en weekenddiensten. „Dat
vond ik ook wel leuk want dan
kwam je weer bij mensen waar je
doordeweeks niet kwam." Ze
heeft het werk graag gedaan. Ze
kent veel mensen. „Met de een
heb je een betere band dan met de
andere. Maar werk en privé moet
je altijd gescheiden houden."
Clazien den Boef wilde 31 jaar ge
leden weer wat meer om handen
hebben. Ze solliciteerde bij me
vrouw Van der Slikke van de
stichting die toen in Tholen was
gehuisvest. „Ik dacht dat een paar
jaar te doen, maar het is iets lan
ger geworden. Ik deed huishoude
lijk werk. Altijd op de fiets. Ik ken
bijna iedereen in Tholen. Ik ben
ook een echte Tholenaar. De men
sen kennen mij ook."
Met de mensen omgaan, een
praatje maken en het werk zelf,
Clazien deed het allemaal graag.
„Ik deed nog van alles, hoor. Ook
plafonds afsoppen. Dat mocht echt
niet, maar je deed het wel." In het
begin kwam de leiding ook nog op
vindt dat er terecht aandacht
mag zijn voor ouderen, want hun
aantal in onze samenleving groeit
en daarmee worden ze vanzelf
belangrijker. De 'dag van de ou
deren' is in 1993 in het leven ge
roepen door de Verenigde Naties.
„Hier lezen vanmiddag ouderen
voor aan ouderen." Ook in Ten
Anker in Tholen en in Maartens-
hof in Sint-Maartensdijk is er
voorgelezen. Mevrouw Das vindt
het fijn dat ze contact heeft kun
nen leggen met de activiteitenbe
geleiding in de zorgcentra. „Als
het bevalt, kunnen we in de toe
komst misschien nog wel eens
dingen samen doen."
Komen er om te zingen meestal
zo'n twintig ouderen naar de re-
bezoek bij de cliënten. „Iedere
maand kwam mevrouw Van der
Slikke aan huis. Ze kende de men
sen, de mensen kenden haar. „Te
genwoordig kennen de mensen de
leiding niet. Dat is wel jammer,
want de mensen willen soms toch
wel eens wat weten."
Ze werkte negen uur per week,
drie ochtenden. Volgens Gaakeer
is Clazien iemand die niet te veel
onnodig wil praten. „Gewoon het
werk doen was belangrijk. Maar je
bent wel iemand die graag samen
met anderen wat doet. Je bent al
tijd bijzonder actief in de perso
neelsvereniging. En trekt daar
veel andere mensen in mee." Nog
altijd gaan de collega's van haar
eigen team samen op stap, vertelt
ze. „Vroeger waren er meer gezel
lige middagen of avonden met de
hele club. Nu organiseren we dat
zelf. Met ons eigen team."
Een anekdote? „Ja, de vrouw waar
ik hielp, moest naar een begrafe
nis en had een paar zwarte schoe
nen nodig. Ze vroeg of ze de mij
ne kon gebruiken. We hadden
dezelfde maat. Op die schoenen
zat een leren strik. Toen ik ze na
een week terugkreeg, zaten de
strikken er niet meer aan. Die had
ze er maar afgeknipt, want schoe
nen met strikken dat stond niet..."
Ria Stoutjesdijk was twintig jaar
in dienst. Ze begon met zes uur,
maar dat werden er achttien. Over
creatiezaal van De Schutse, deze
middag hebben zich 26 dames en
zes heren verzameld. Eerst zin
gen ze, a capella en onder leiding
van Bep Dorst, drie vaderlandse
liederen: In naam van Oranje, de
Zilvervloot en In een blauwgerui-
te kiel. Niet alleen de bekende
coupletten die iedereen van
school kent, maar de complete
liederen met ook de minder be
kende gedeelten. Mevrouw M.
Boogaard-Bolier komt aan de mi
crofoon om voor te lezen uit
'Walcherse vertelseltjes van om 't
Oekje'. Ze doet dat in dialect en
zet het Walchers meteen om in
het Thools. Het is een verhaal van
vroeger, van een jongen die van
zijn moeder stroop mag halen in
heel de week verdeeld, maar ook
in het weekend. Volgens Gaakeer
werd de bescheiden verzorgster
door veel cliënten op handen ge
dragen. „Je kon ze ook overal naar
toesturen. Ze kwam en ging." Ze
werkte vooral in Sint-Maartens
dijk en Scherpenisse, maar kwam
ook in andere dorpen. Ook voor
haar geldt dat ze wat meer om
handen wilde toen de kinderen
groter waren. Ze deed huishoude
lijk werk en verzorging. „Mensen
helpen bij het uit bed komen, was
sen en douchen, van alles en nog
wat. Een manusje-van-alles."
Ze werd door mevrouw Verburg
aangenomen. Haar eerste leidster
was Coby Suijkerbuijk. De dank
baarheid van de mensen, sprak
haar altijd aan. „Ik was altijd be
reid om in te vallen. Ze konden
me altijd wel bereiken. Ik heb op
maandagochtend heel wat tele
foontjes gehad al die jaren."
In het werk ligt lief en leed soms
dicht bij elkaar. Ria vond het fijn
dat er wekelijks werkbesprekin
gen zijn. „Als je iets naars had
meegemaakt, kon je daar over pra
ten." Ze blijft wel actief, maar dan
als vrijwilligster in zorgcentrum
Ten Anker in Tholen.
Jeugdcriminaliteit. Bureau
Jeugdzorg Zeeland krijgt 9900 eu
ro subsidie van de provincie voor
het project 'Vroeg erbij', gericht
op het probleem van jeugdcrimi
naliteit.
een dorpswinkeltje. Op de ge
zichten van de toehoorders zie je
een blik van herkenning verschij
nen. Na de koffiepauze is het de
beurt aan mevrouw L.M. Hen-
drikse-Everaers, die zelf in De
Schutse woont. Ze heeft precies
hetzelfde boekje gekozen als me
vrouw Boogaard, maar een ander
verhaal. En ook zij leest in het
dialect. Tenslotte is het de beurt
aan W. Goedegebuure. Hij heeft
het boekje 'Zeeland in de oorlog
1940-1945' meegebracht. Een
boekje speciaal geschreven voor
scholieren. Goedegebuure leest er
een gedeelte uit voor over de be
vrijding van Tholen. Alle verha
len vallen bij de Schutse-bewo-
ners goed in de smaak.
Het fonds richt zich vooral op inno
vatieve bedrijven en wil ondernemers
risicodragend financieren om een
start of een doorstart mogelijk te ma
ken. Gedeputeerde staten noemen
2003 ,een bijzonder moeilijk jaar'
mede door een tweetal faillissemen
ten. Naast KSZ was dat Fish Farm,
waaraan een lening van 68.067 euro
was verstrekt. De provincie heeft een
kapitaalsinjectie van 200.000 euro
gegeven omdat het participatiefonds
vanwege de beperkte omvang kwets
baar was geworden. De raad van
commissarissen heeft meerdere kan
didaten benaderd om de kring van
aandeelhouders uit te breiden. Het
participatiefonds is in 1997 opgericht
door de provincie Zeeland en de
ABN Amrobank. In 2002 was het
verlies maar 9641 euro, zodat 2003
een dieptepunt vormde. Directeur J.J.
Koeman, die vorig jaar P. van der
Meijden opvolgde, had intensieve
bemoeienis met de twee bedrijven
Onder voorwendsel van het grootste
gelijk werden de burgers op de
hoogte gesteld van een voorlopige
beslissing van het gemeentebestuur
van het doordrukken van een nieuw
gemeentehuis in Tholen. Dit was
van meet-af-aan het streven terwijl
telkens de schijn werd gewekt, door
.inspraakavonden' en het ontvangen
van een petitie, de burger mee te la
ten beslissen over het beleid. Dhr.
Van der Linde beweerde met veel
hoofdgeknik dat de .berekeningen'
uitwezen dat nieuwbouw goedkoper
is dan uitbreiden. Hij vermeldde er
gemakshalve niet bij, wat er alle
maal in de uitbreiding was opge
voerd.
Echter blijkt uit de media dat er nog
al wat twijfelachtige posten in wor
den genoemd, zoals extra opknap
beurt huidige raadhuis, extra grote
post voor tijdelijke huisvesting en
als klap op de vuurpijl werd het ver
lies van de opbrengst verkoop nieu
we gedeelte meegerekend. Dat is
vooral een knappe opmerking!
Wat nog meer kan worden .opge
voerd' is niet helemaal duidelijk. Is
het een wonder dat met zulke mani
pulaties de prijs van uitbreiden
schrikbarend hoog wordt opge
schroefd!
Het opdelen in 4 .varianten' is een
farce, vooral omdat de laatste 2 een
.inzicht' moeten geven hoe dol het
wel wordt als de uitbreiding zou
doorgaan. Om de publieke opinie te
beïnvloeden, is alleen van belang
het verschil in cijfers te laten zien en
niet de opgenomen onderdelen, wat
m.i. slechts een halve voorlichting
is, want wat behelst dat bedrag?
De voorgetoverde cijfers moeten het
slopen van 17 woningen rechtvaar
digen. Echter berekenen is nog wat
anders dan de noodzaak ervan aan
tonen. Dat betekent volgens de col
leges dat zowat half Sint-Maartens
dijk moet worden gesloopt voor het
uit te breiden gemeentehuis. Wie
van de burgers zal dit voor waar
aannemen? Ook dit draagt weer bij
aan een verhoogde prijs, terwijl zij
het aangrenzende bibliotheekge
bouw niet in beeld brengen en dat is
slim, anders klopt hun .plaatje' niet
meer.
Bij een uitbreiding kunnen (te) hoge
eisen worden gesteld of erg royaal
worden opgezet, zoals bijvoorbeeld
van 2 kamers één grote' kamer ma
ken. Dan verlies je uiteraard een
aantal kamers en blijkt de noodzaak
van grotere uitbreiding en dus
wordt de verbouwing duurder. Niet
meegerekend wordt dat de afschrij
ving van de oude gebouwen bijna
nul is! Niet meegerekend wordt dat
alles goed onderhouden is! Dat de
infrastructuur aanwezig is. Dit
moest voor het nieuwe gemeente
huis nog verwezenlijkt worden met
een extra rotonde, enz. Daarvoor
zijn al duizenden euro's besteed. De
colleges zijn ondanks waarschuwin
gen van instanties en burgers ge
woon doorgegaan en hebben op
voorhand al veel geld besteed terwijl
zij wisten van de antipathie van de
burgers tegen hun lumineuze plan en
de drastische belastingverhogingen.
Dit geld had gespaard kunnen wor
den. Dat komt nog bovenop de reeds
gemaakte floppen.
Variant 4 is helemaal uit de duim ge
zogen om daarmee een onterechte
prijsvergelijking te suggereren tus
sen nieuwbouw en uitbreiden! De
colleges geloven erin dat met de nu
voorhanden zijnde getallen de bur
gers kunnen worden overtuigd van
hun gelijk.
Alle inspraak van instanties en bur
gers wees in de richting van variant
3, hoewel een architect en een Com-
plan beter hun stempel op een
nieuwbouw kunnen drukken dan op
een verbouwing. Hoe dan ook het
zogenaamde in gesprek gaan met
burgers is weer een hypocriete zaak,
want voorlichten alleen met getallen
is slechts een halve voorlichting.
Van meet-af-aan zijn de burgers niet
serieus genomen, dat bleek duidelijk
die het hoofd niet boven water kon
den houden. „Duidelijk werd, dat er
onoverkomelijke problemen waren
ontstaan die onvermijdelijk moesten
leiden tot een faillissement." Fish
Farm heeft inmiddels een doorstart
gemaakt. Bij een derde bedrijf ont
stonden liquiditeitsproblemen, maar
gezien de perspectieven van deze on
derneming is besloten om aanvullend
te financieren. Vorig jaar kwamen er
de nodige nieuwe verzoeken binnen,
maar slechts 1 aanvraag voor een
kortdurende, beperkte financierings
behoefte is gehonoreerd. Het meren
deel was onvoldoende kennisinten
sief of innovatief. Verder bleek bij
een aantal aanvragen sprake van een
zodanig omvangrijke financierings
behoefte, dat die de mogelijkheden
van het fonds aanzienlijk te boven
gingen. Eind 2003 werd het overleg
met een bedrijf over een deelneming
in combinatie met een achtergestelde
lening afgerond.
uit de afgewezen petitie waar circa
4000 gezinnen aan meewerkten. De
burgers zijn wel aangehoord, maar
er is niet geluisterd, zoals Van Bel-
zen suggereert.
De burger moet maar gewoon af
gaan op getallen die de raad noemt,
of de verbouwing te hoog gegrepen
is, doet er niet toe. Het lijkt een beet
je op de hsl-lijn en de Betuwelijn.
Die werden ook voor .geringe' be
dragen begroot om de burgers om de
tuin te leiden, terwijl de noodzaak
helemaal niet aanwezig was. Duits
land, die de grootste afnemer zou
zijn, zal voorlopig geen wijzigingen
in zijn net aanbrengen. Tevens lijkt
het er op dat de exploitatiekosten
daarvan nu reeds laten zien dat deze
projecten nimmer renderend zullen
zijn. Dankzij de politiek wordt ook
hier weer met miljoenen euro's van
de burgers gesmeten. Dit duidelijk
maken, komt bij geen enkele burger
over.
Eén zeer zwaarwegend punt zijn de
colleges blijkbaar vergeten. Er zou
pas een beslissing worden genomen
als er een definitieve bestemming
was voor de oude af te stoten gebou
wen, zoals oude gemeentehuis Tho
len, oude gemeentehuis Sint-Maar
tensdijk, oude monumentale
gebouw van de huidige bibliotheek,
oude nog recent uitgebreide scho
lengemeenschap het Scheldecolle-
ge. Zij hebben nog steeds geen her
bestemming. Niet alleen het slopen
dreigt, maar ook de zo geroemde
.oppepper' voor Sint-Maartensdijk.
Beloven en niet doen is gelijk een
mager hoen, dat wel kakelt op zijn
stok maar geen ei legt in het hok.
Als er al over herbestemming ge
sproken wordt - liefst zo weinig mo
gelijk - wordt bedoeld de discussie
daarover te stoppen. Telkens worden
er hypothetische draaien aan gege
ven, maar CU en D66 spraken ooit
uit niet te beslissen alvorens dit rond
was. En nu omwille van de smeer
In de uitgebreide .toelichting'
wordt hierover wijselijk gezwegen.
SGP bracht met veel bombarie op de
Markt naar voren geen beslissing te
nemen maar eerst de burgers te ho
ren. Deze zijn gehoord en wat had
dhr. Klippel al in zijn achterhoofd:
variant 1. Over misleiden gesproken!
Zonder zich verder om de burgers te
bekommeren.Wat straks de kosten
van onderhoud enz. van deze gebou
wen zullen worden, zullen we blijk
baar tegenkomen bij een nieuwe
vaststelling van de gemeentelijke
belastingen, waarvoor alle partijen
weer unaniem goedkeuring zullen
verlenen. En dat terwijl in de brief
van b. en w. wordt gewaarschuwd
dat de gemeentebegroting er voor
2005 niet rooskleurig uitziet!
Onder het opschrift: Tholen kan zo
niet verder met beleid, wordt ver
meld: wat de toekomst betreft, is er
nauwelijks ruimte voor nieuwe in
vesteringen! En dan ga je als colle
ges zo'n megaproject aan! Ook nu
weer geeft de raad gelegenheid' om
te luisteren naar de plannen. Ieder
die zich maar enigszins interesseer
de voor de huidige problematiek en
zijn steentje wilde bijdragen heeft
alleen maar geld en tijd verloren,
terwijl alle negatieve reacties op de
nieuwbouw bij de besluitvorming
geen enkele rol mochten spelen.
Het enige wat nu blijkt is, dat alle
politieke partijen alleen unaniem
iets kunnen aannemen: een onnodi
ge nieuwbouw en zeer hoge ge
meentelasten! Daarmee denken ze
de kiezers te dienen of denken ze
meer aan zichzelf?!
Burgers kunnen niet anders dan
wachten op een gespecificeerde
nacalculatie van de totale kosten van
bouw en inventaris, waaruit zal blij
ken dat ook dat weer niet overeen
komt met de voorgeschotelde maxi
male bedragen.
En dat in een tijd als deze, waar al
zoveel afkomt op de burgers, maar
één geluk: de gemeenteraad infor
meert u graag verder., (over het af
nemen van leefbaarheid enz)
C. Rijnberg,
Sint-Maartensdijk.
Heeft u op 4 oktober uw huisdier(en) ook weer eens lekker verwend? Er is
volgens mij tegenwoordig sowieso weinig onderscheid tussen hetgeen wij
eten en drinken, en de kwaliteit van het voedsel dat we onze dierlijke huis
genoten voorzetten. Niet dat wij er thuis slecht van eten, integendeel. Nee,
ik verbaas me veel meer over de manier waarop we onze honden, poezen,
cavia 's en konijnen in de watten leggen. Als we het tegenwoordig over 'een
hondenleven' hebben, betekent dat al lang niet meer dat iemand het slecht
heeft. Als je de koelkast opendoet, moet je scherp opletten dat je je niet ver
gist tussen de leverpastei of de blikjes kattenvoer. Zo heb ik vorige week per
ongeluk een half pak kattenmelk leeggedronken. Mijn vrouw merkte nog lol
lig op dat ze bang was dat ik loops zou worden en mijn tienerdochter stopte
in een jolige bui de muis van de computer weg toen ik binnenkwam.
Huisdieren zijn door de jaren heen volledig geïntegreerd in de Nederlandse
huishoudens. Sterker nog, ze hebben in veel gevallen meer privileges dan
hun menselijke huisgenoten. De kat en hond die midden in het tweeper
soonsbed slapen, zijn een vrij algemeen geaccepteerd tafereel. Van konijnen
en cavia 's die los door de huiskamer lopen, kijken we niet gek meer op. En
als de kanariepiet je bij binnenkomst op een flink fluitconcert trakteert,
moet je dat maar gewoon accepteren.
Ik vind het dan ook misplaatst om een speciale dag te spenderen aan het
verwennen van al die dieren. Ik heb er eerlijk gezegd wat moeite mee om die
vette kater, die me iedere ochtend als de wekker afgaat ligt uit te lachen, op
4 oktober ook nog eens extra in de watten te leggen. Het dier heeft werkelijk
alles wat zijn poezenhartje begeert. Een eigen mand - uiteraard midden
voor de kachel, een bakje droogvoer, een bakje blikvoer, een bakje melk, een
kattentoilet en natuurlijk een eigen activiteitencentrum. Dat laatste hebben
we uit arrenmoede aan moeten schaffen toen onze gevlekte schat ook het
tweede interieur volledig had vernacheld met zijn scherpe nageltjes. Het
mormel slaapt 90% van de dag en die overige procenten worden aange
wend om er in de nachtelijke uurtjes op uit te gaan. Staat hij doodleuk rond
een uur of drie aan de voordeur te krabben, omdat meneer het koud heeft.
Nee, tussen mij en onze poes bestaat allang geen innige relatie meer.
Bij dierenspeciaalzaken zullen ze mij dan ook zomaar niet binnen zien. Ik
moet eerlijk gezegd zelfs altijd een beetje lachen om al die flauwekulletjes
die als cadeautje voor dierendag worden ingepakt. Ieder zijn pleziertje,
maar ik vind het gênant om met zo 'n aangekleed hondje over straat te lo
pen. Zou zo 'n keffertje zichzelf wel lekker voelen in zo 'n opzichtig mantel
pakje, vraag ik me af. Ik zou het anders vinden als er bij zo 'n hondenkos
tuum ook gelijk een luierbroekje meegeleverd werd. Helaas voor mij - en ik
denk velen met mij - belet de lachwekkende kleding de stoelgang van het
hondje geenszins. Een kattenbelletje vind ik ook zo 'n misplaatst geschenkje.
Een poes is van oudsher een dier dat achter muizen aan moet jagen. Dat is
enerzijds goed voor de muizenpopulatie en het houdt de poes of kater fit en
vitaal. Maar nee hoor, wij schotelen de jagers liever dagelijks een kostelijk
kattendiner voor. Het laatste restje katteninstinct dat na een castratie of ste
rilisatie op jonge leeftijd nog is overgebleven, wordt vakkundig geëlimi
neerd door het omhangen van zo'n halsband met een belletje. Je moet als
muis wel erg doof of slecht ter been zijn wil je nog in de klauwen van zo'n
gedecoreerde kat terecht komen.
Al die verwennerij zal best goed bedoeld zijn, maar ik geloof meer in een
aanpak waarbij dieren in alle vrijheid en zonder bemoeienis van de com
mercie hun leventje kunnen slijten. Alle ellende die wij de dieren - bewust of
onbewust - aandoen, kan in mijn ogen onmogelijk op één dierendag per
jaar worden gecompenseerd.
Mevrouw Boogaard leest in De Schutse een verhaal voor in dialect. Rechts op de rug gezien mevrouw Hendrikse die eveneens voorlas in de
streektaal.
DAMES- HEREN- EN KINDERMODE
TEXTIEL- INTERIEURVERZORGING
Voorstraat 5-7, 4697 EH St. Annaland, tel. 0166-657084
e-mail: pleune@sint-annaland.com www.sint-annaland.com/pleune.htm
Advertentie I.M.
