Het liefst kinderen leren lezen, en
vertellen over Tachtigjarige Oorlog
Merkelijke
ruim-Actie
Meester Maljaars uit Tholen
gaat ringstekend in de vut
Voor mode en wonen
PLEUNE style
Leerlingen Eben Haëzerschool schenken een fiets
Vrijheid van meningsuiting!
Eju rf* JÉ
Pech onderweg
Donderdag 29 juli 2004
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Het is even zoeken naar een vrije ruimte in de De Ca
sembrootschool in Sint-Annaland om de beide vertrek
kende leerkrachten apart te kunnen spreken. De school
barst bijna uit zijn voegen met bijna 280 leerlingen. Toen
juffrouw Margöt van Diepeningen (60) en meester Ger
ard van den Broek (62) in 1966 en 1968 op de school be
gonnen waren er maar rond de negentig leerlingen. Ze
nemen afscheid na een periode waarin het aantal leerlin
gen verdrievoudigd is. Beide onderwijzers waren ver
plicht om in het dorp te komen wonen. Dat hoeft nu niet
meer, maar het zou wel beter zijn, vinden ze allebei. De
lesmethodes veranderden, maar ook de kinderen.
Mondiger
Juf Van Diepeningen en meester Van den Broek stoppen op De Casembroot
Ondankbaar
Extra centje
IN ZONNEMAIRE!
4-31 *wJB|
nu:-30%
Ets van de Wal
Jufrouw Margót begon wat eerder
dan Van den Broek. Ze solliciteerde
in 1966, vlak voor de vakantie. „Er
waren twee kandidaten. Een man en
ik, als ongetrouwde vrouw. Laten
we die maar nemen, zeiden ze, voor
de eerste en tweede klas. Dat waren
39 kinderen. Met Willemsen en
Boot werden we toen een driemans
schooltje tussen de 80 en 90 kinde
ren."
Het jaar daarop kwam Cor de Vos
de gelederen versterken. Toen
kwam ook Gerard van den Broek in
beeld. Hij werd gekozen uit 35 sol
licitanten. Er was toen een over
schot aan onderwijzers, vertelt hij.
Dordtenaar Van den Broek kwam
uit het leger. Na vier jaar in het
Duitse Seedorf (als militair in kort
verband). Hij bracht vrouw en twee
kinderen mee naar het dorp. „Daar
om werd ik ook aangenomen. Ik
nam twee kinderen mee. Elk kind
telt voor een school."
Juf Margöt verruilde Middelburg
voor Sint-Annaland. „Toen ik zei
dat ik op Tholen ging werken, ke
ken ze me daar maar vreemd aan.
Tholen had een negatieve klank.
Het was zo zwaar gereformeerd,
zeiden ze. Daar heb ik me niks van
aangetrokken."
Het schooltje stond bij de kerk. Met
schoolbanken waar de kinderen
twee aan twee zaten en voorzien van
twee inktpotten. En de bijna legend
arische hoge zwarte oliekachel voor
in de klas. Juf Margöt: „Voorin was
het dan heel warm, achterin kon het
koud zijn. Rien Kaashoek of zijn
vader draaide 's ochtends de kachel
aan. Ze maakten ook de lokalen
schoon. Heel schoon."
Toen was er ook ruimtegebrek. Van
den Broek (die Willemsen opvolg
de) ging lesgeven aan de combina
tieklas 3 en 4 (nu groep 7 en 8) in
het Groene Kruisgebouw. De tafels
werden een blad met schragen. „Het
was zeer amateuristisch. Als er een
grappenmaker was die tegen zo'n
schraag schopte, dan viel de hele ta
fel uit elkaar. Er waren geen kastjes
om spullen in op te bergen. De kin
deren hielden alles in een plastic
zakje op de tafel." Na twee jaar kon
het nieuwe schoolgebouw worden
betrokken aan de Schoolstraat.
Gaan wonen in het dorp waar je on
derwijzer werd, was verplicht. Maar
de woonruimte was niet altijd voor
handen. Zo woonde juffrouw Van
Diepeningen een jaar lang in hotel
Havenzicht van Iman Rijnberg. Tot
dat ze in 1968 een ratiowoning van
de gemeente kreeg toegewezen aan
de Raiffeisenstraat. „Het was het
eerste huis, lekker dicht bij school.
Die krijg jij, zeiden ze bij de ge
meente die toen nog de woningen
toewees. Ik woon er nu al 37 jaar."
Het heeft ook wel nadelen. Elke
keer als het alarm afging, snelde ze
naar het schoolgebouw. „Of als ie
mand vergeten had het licht uit te
doen. Of als kinderen hun huiswerk
vergeten hadden of hun beugel op
school hadden laten liggen. Ik ging
altijd even mee. Het mooie is dat de
overburen van de school altijd
wachten tot ik weer naar buiten
kwam als ik 's avonds het gebouw
inliep." Ze ging er vaak heen. Een
keer zelfs twee keer in één nacht
toen het zuiden van Nederland werd
opgeschrikt door een aardbeving.
Nu is een leerkracht niet langer ver
plicht om zelf in de gemeente te wo
nen waar de school is gevestigd.
Beide scheidende leerkrachten be
treuren dat. Van den Broek: „Dat
geeft toch een binding met het dorp.
Nu kan iedereen buiten het eiland
wonen. Dat klopt niet."
Ook zijn collega is die mening toe
gedaan. „Als er een feest is voor de
kinderen, of er gebeurt iets in het
dorp, dan moetje als leerkrachten je
Meester Van den Broek en juffrouw Van Diepeningen nemen afscheid op de Casembrootschool in Sint-Annaland.
gezicht laten zien. Uit liefde voor de
kinderen."
Van de lesmethodes waarmee ze op
school aan hun loopbaan begonnen,
is er niet één meer over. Na Hoge-
veens leesmethode zijn er volgens
Van den Broek al weer drie nieuwe
geïntroduceerd. Van de rekenmetho
de is sindsdien de vierde versie in
gediend. „Maar nog steeds is 1 plus
1 twee," zegt Van den Broek. De
juf: „Hoe je kinderen iets aanleert,
blijft hetzelfde. Maar je moet ook
een beetje met de tijd meegaan. Ik
vond het toch wel leuk dat er elke
keer iets nieuws bijkwam. De boe
ken zijn leuker, met andere plaatjes.
Maar al het oude was niet slecht."
Ja, de kinderen zijn mondiger
geworden. Juf Margöt: „Vroeger
moesten de kinderen stil wezen en
hoefden ze niets terug te zeggen.
Als ze pas in de klas zitten, zijn ze
nu nog vaak verlegen. Je moet er zo
mee omgaan dat ze zich veilig voe
len. Kinderen zijn ook gauw ge
wend aan de school. En dan ont
dooien ze wel. Ze komen nu snel
met hun mening."
Van den Broek: „Dat mag ook wel,
als het maar op een fatsoenlijke ma
nier gebeurt. Als je vroeger 1 keer
waarschuwde dat het stil moest zijn,
dan was het ook stil. Nu waarschuw
je drie keer en dan is het nog niet
stil."
En die stilte had Van den Broek no
dig om goed te kunnen lesgeven.
Het kwam vroeger wel eens voor
dat hij een kind een draai om de
oren gaf. „Daar ben ik niet trots op,
maar dat ligt in mijn aard. Als een
jongen van 12 jaar een grote mond
tegen je had, dan pikte je dat niet.
Maar dan kregen ze thuis vaak ook
nog een klap. Want als de meester
dat had gedaan, dan zal dat wel niet
voor niets zijn geweest, zo werd er
geredeneerd. Maar dat gebeurt niet
meer."
Zijn lievelingsvak is geschiedenis.
Hij herinnert zelf de meester uit zijn
eigen lagere schooltijd die met ver
ve verhalen kon vertellen. Dat doet
hij ook: „De kinderen vragen er om.
Uit de Tachtigjarige Oorlog tussen
1568 en 1648, zijn een massa verha
len te vertellen. Het gaat er dan om
ze een beetje smeuïg op te dienen."
Naast geschiedenis, geeft hij ook
graag les in rekenen en aardrijks
kunde.
Maar aan de zaakvakken heeft juf
Margöt een broertje dood. Geschie
denis vond ze op de lagere school al
niet boeiend. „Kinderen leren lezen,
dat is het leukste wat er is. Als de
kinderen uit groep drie met sinter
klaas zelf kunnen lezen, dan staan
de ouders vaak met hun oren te
klapperen. Je probeert de kinderen
bij wie het niet zo g«ed lukt. zo
goed mogelijk te helpen om ze het
zelf te laten doen. Daar heb ik wel
eens slapeloze nachten van. Dat
blijft maar door je hoofd spoken.
Dat ligt niet aan de methode die je
gebruikt. Ieder kind is verschil
lend."
Van den Broek is tien jaar waarne-
memd hoofd geweest. Toen Boot in
1975 vertrok zou hij die functie een
jaar vervullen. Het werden er tien.
„Samen met de inspectrice zijn we
toen heel het land doorgekruisd om
mensen de beoordelen. Als laatste
kwamen we in Oud-Vossemeer te
recht waar Bril voor de klas stond.
Maar de inspectrice kon zich daar
niet in vinden. Te weinig ervaring,
vond ze. Van mij had hij toen wel
mogen komen." De functie was niks
voor mij. Elk jaar eind juni/begin
juli zat ik tegen het overspannen
zijn aan. Ik kan slecht delegeren.
Wil dat alles tot in de puntjes ver
loopt. En dan loopt het toch eens
een keer fout."
Bij de invoering van het basisonder
wijs in 1985 kon hij óf kleuterleid
ster Anna Soeters hoofd van de
school worden, maar beiden wilden
dat niet. „Toen kwam Bril weer in
beeld. De inspectrice vond het toen
wel goed. Ik ben toen naar groep
vier en vijf gegaan (tweede en derde
klas). De laatste jaren heb ik voor
groep 6 en 7 gestaan." Hij heeft bij
na alle groepen wel gehad, zelfs
drie weken de allerkleinsten. Maar
Van den Broek had liever de wat ho
gere klassen. „Werken in groep acht
is vaak ondankbaar. In februari we
ten de kinderen wat ze na school
gaan doen. Dan moet je extra din
gen uit de kast halen om ze te moti
veren."
De eerste jaren stond juf Margöt
voor klas 1 en 2. Ook had ze een tijd
de tweede klas en de vierde in een
lokaal. Groep drie (de vroegere eer
ste klas) ligt haar het meest aan het
hart. „Gelukkig kon ik na een tijdje
weer naar groep drie. Dat is toch
wel mijn klasje hoor."
Dat de kinderen sinds de invoering
van het basisonderwijs onder een
dak zitten, ervaren beide leerkrach
ten als een pluspunt. Van den Broek:
„De kleuters spelen op het eigen
schoolplein. Je hoort bij elkaar. Ze
horen al dingen over de school. Ze
kennen de leerkrachten. De over
gang is beter."
De school maakt een flinke groei
door. Twee op de drie kinderen in
het dorp. komt naar De Casembroot
school, zegt Van den Broek. „Het.
dorp is gegroeid. Er zijn nieuwe,
wijken bijgebouwd. Er komen men
sen van buiten Tholen wonen. We
hebben ook kinderen uit Bosnië,
Kosovo en China."
De tijd dat de leerkrachten op huis
bezoek gingen om leerlingen te
werven, is nu ondenkbaar. Juf Mar
göt: ,We kregen een lijst met namen
van de gemeente van kinderen die
zes jaar werden. Daar moesten we
dan 's avonds op huisbezoek. Dat
waren er wel dertig. Dan deden we
er vier of vijf op een avond. Dat was
gewoon ronselen. Verschrikkelijk."
Door de strenge wet op de privacy,
mag de gemeente de lijsten niet
meer verstrekken.
Van den Broek maakte vorig jaar in
december zijn veertig dienstjaren
bij de overheid vol en had de school
al kunnen verlaten. „Maar dat vond
ik niet netjes. Daarom heb ik dit
schooljaar afgemaakt." De laatste
jaren werkten ze beiden al minder.
Geen vijf dagen, maar 2,5 dag. Ze
hadden geen vaste groep meer maar
vielen in voor de leerkrachten tij
dens atv-dagen. Een goede regeling,
zo stellen ze beiden. Nodig om te
wennen aan het feit datje zelf je tijd
moet zien in ie vullen. Van den.
Broek zal de school nog wel blijven
aandoen, want hij zamelt al 25 jaar
lang oud papier in voor De Casem
broot. „Dat levert toch een extra
centje op voor de school. Ze kunnen
bij hoge uitzondering ook nog een
beroep op me doen als ze eens zon
der leerkracht zitten, maar niet voor
maanden aan een stuk." Vervelen
zal hij zich niet. Van den Broek
heeft veel hooby's Knutselen, bor
duren, fietsen. Juf Van Diepeningen
krijgt nu ook meer tijd om wat meer
aan haar huis te doen en zich aan
haar hobby handwerken te wijden.
In september wordt op school af
scheid genomen van de leerkrach
ten.
Heeft u dat nu ook altijd? Heb je toevallig een keertje haast, start je auto
niet. Zoiets is natuurlijk altijd vervelend. Maar als je net als ik vaak op uur
en tijd je afspraken na moet komen, dan is zo 'n technisch ongemak een re
gelrechte ramp. Onlangs besloten mijn vrouw en ik dan ook ons tweede
handsje in te ruilen voor een jonger, en volgens de verkoper superbetrouw
baar, vervoermiddel. Het oog wilt tenslotte ook wat en als ondernemer moet
je terdege rekening houden met bedrijfszekerheid en de representatie van je
bedrijf. Stilstand is achteruitgang in de zakenwereld en dat geldt evenzo
voor de auto waarin je je verplaatst. Wij gingen er dan ook van uit dat we
een investering gedaan hadden die ons onderweg niet meer voor problemen
zou plaatsen. Geen gestotter, gepiep, gekraak of gezwabber over de weg,
maar zoevend rijplezier onder comfortabele omstandigheden. Het kost een
paar centen, maar dan heb je ook wat.
Waar wij bij de aanschaf van onze nieuwe auto echter geen rekening mee
hadden gehouden, was het feit dat luxe zeer snel went. Bij wie je ook in
stapt, geen auto zit zo comfortabel en rijdt zo lekker als die van jezelf, al
thans dat vinden wij. Een paar weken geleden werden we weer eens gesterkt
in deze opvatting. Want omdat onze eigen auto tijdelijk in quarantaine
moest voor een grote beurt en een kleine cosmetische behandeling - ja
schatje, ik heb weer eens ergens tegenaan gezeten - kregen we zolang een
auto van onze dealer in bruikleen. Op zich een prima service, maar ik
schrok me rot toen ik in de 'ongeveerdestoel achter het stuur plofte. Het
was net of ik me voor mijn eerste rijles gemeld had en ik stond in dubio of ik
toch niet alsnog de benenwagen naar huis zou nemen. De zeepkist die mij
door de receptionist van de garage was toevertrouwd, sloot absoluut niet
aan bij hetgeen ik van een automobiel, geproduceerd aan het eind van de
twintigste eeuw, verwacht. Het was dat ik zelf al een aantal afspraken had
gemaakt, en wist dat mijn zoontje naar zijn wekelijkse zwemles gebracht
moest worden, anders had ik de aftandse middenklasser zeker laten staan.
Pruttelend, sputterend en met slippende koppeling verliet ik uiterst voor
zichtig het parkeervak. En met een grote dosis concentratie probeerde ik
heelhuids thuis te komen. Bij aankomst in de straat stond mijn vrouw al op
de oprit te gebaren dat ik de vervaarlijk ronkende en stinkende bolide maar
niet op onze sierbestrating moest parkeren.
Bij nader inzien leek het me verstandiger om me gedurende de afwezigheid
van onze eigen auto maar niet aan het bezoeken van klanten te wagen.
Maar buiten die ingebouwde veiligheid wist ik dat er toch nog een hachelij
ke rit naar het zwembad op het programma stond. Het zwembadbezoek was
deze week niet aan mijn echtgenote besteed, begreep ik uit haar reactie, en
dus ging ik maar met junior op stap. Eenmaal buiten het dorp en met de ra
dio flink hard aan viel het eigenlijk best mee. Maar mijn zoontje dacht daar,
aan zijn angstige gelaatsuitdrukking te zien, heel anders over. „Wat maakt
die auto veel herrie hè pa?" Ik probeerde hem via een vette knipoog in de
binnenspiegel gerust te stellen, maar in mijn hart was ik ook niet helemaal
gerust op een goede afloop van onze missie. Het viel me bovendien op dat
diverse tegenliggers mij via allerlei signaaltjes iets duidelijk probeerden te
maken. Maar pas nadat me door een paniekerige medeweggebruiker de pas
was afgesneden, werd me de ernst van de situatie duidelijk. „Ik zag zojuist
dat uw achterband aan flarden sprong en dat geluid dat u en uw zoontje
hoorden, komt van de velg die over het wegdek schaaft. Hopelijk heeft u een
reserveband bij, want zó verder rijden is levensgevaarlijk."
Nou, dat geluk had ik dan nog. En met een bandenwissel die in de formule 1
absoluut niet zou misstaan, wist ik mijn zoontje zelfs nog net op tijd bij het
zwembad af te leveren ook. Nog hevig transpirerend en onder de zwarte ve
gen van het sleutelwerk onderweg schoof ik bij terugkomst thuis aan voor
het avondeten. „Ging het goed met zwemmen jongen?", luidde de eerste
vraag van mijn vrouw terwijl ze onze kleine knul van zijn zwemtas verloste.
„Ja joh, ik heb een sticker van de badmeester gekregen omdat ik zo goed
mijn best deed. Maar het spannendste vond ik toch wel de autorit. De auto
maakte erg veel lawaai en er kwam allemaal rook van het wiel. En alle an
dere auto's deden toeteren en met hun lichten seinen naar papa en toen
moest papa er een nieuw wiel aanmaken. En toen dat eindelijk gebeurd
was, zag zijn gezicht vuurrood en hij heeft heel onderweg niets meer ge
zegd."
Auto 's, prachtig spul. Als ze je onderweg maar niet in de steek laten!
DAMES- HEREN- EN KINDERMODE
TEXTIEL- INTERIEURVERZORGING
Voorstraat 5-7, 4697 EH St. Annaland, tel. 0166-657084
e-mail: pleune@sint-annaland.com www.sint-annaland.com/pleune.htm
Advertentie I.M.
Zuidweg 20A, Zonnemaire. Tel. 0111 -401318
meer aanbiedingen: www.interieur-paauwe.nl
info@interieur-paauwe.nl
t O
Interstar Woonwand
Speelse wand met verrassende elementen.
Leolux Solymi
Speelse fauteuil met
subliem zitcomfort.
subliem zitcomfort, J
Bench Cubo
New Classic zitcombinatie in stof/leder.
2,5 3-ZITSB ANK
eerste hindernis wederom doel
treffend, maar de ring bleef dit keer
aan de haak van de stellage hangen.
Aangezien het paard ongestoord
zijn weg vervolgde brak de houten
stok van de Thoolse 'ridder te
paard' pardoes in twee stukken. De
hilariteit onder de aanwezigen was
groot na dit voorval. Hiermee zat
het sportieve gedeelte van het af
scheidsfeest er echter nog niet op
voor de onderwijzer. Met alle kinde
ren van de Eben-Haëzerschool werd
het liedje De Zevensprong gezon
gen en het echtpaar Maljaars werd
nadrukkelijk in het bijbehorende
dansje betrokken. Vervolgens ver
toonde de schooljeugd een zelfge
maakte computeranimatie waarin ze
op creatieve wijze uiting gaven aan
jaars. De collega's zongen hem ook
toe en boden ter herinnering een
map aan met een persoonlijk woord
van alle personeelsleden van de
Eben Haëzerschool. Het cadeau,
een nieuwe uitvoering van de Bij
bel, kon alleen symbolisch overhan
digd worden omdat deze uitgave
van de Gereformeerde Bijbel Stich
ting pas in oktober uitkomt.
De eigen kinderen van Maljaars en
het kleinkind dat ook bij hem in de
klas zat, haalden in dichtvorm per
soonlijke herinneringen aan hun
schooltijd bij hun vader of opa op.
Tenslotte sprak de vertrekkende le
raar een dankwoord. Tijdens de aan
sluitende receptie drukte Maljaars
zo'n 300 ouders, oud-leerlingen en
andere belangstellenden de hand.
De uit Walcheren afkomstige Simon Maljaars bleek een verwoed
ringsteken
De leerlingen van de Eben Haëzerschool in Tholen hebben vrijdag op
feestelijke wijze meester S. Maljaars uitgezwaaid. Nadat het officiële
afscheid op 14 juli al had plaatsgevonden, was het vrijdagochtend de
beurt aan de kinderen. En het werd een afscheid in stijl.
De heer Maljaars is afkomstig uit
Aagtekerke (Walcheren) en in die
contreien is het zogenoemde ringrij-
den nog steeds erg populair. De col
lega's van de 61-jarige onderwijzer
vonden het daarom een goed idee
om dit stukje folklore ook eens bij
de Thoolse basisschool te introdu
ceren. Op het schoolplein was een
parcours uitgezet dat het echtpaar
Maljaars, gezeten in een paarden-
koets, moest afleggen. Beiden kre
gen een houten speer aangereikt en
onderweg moesten drie ringen wor
den gestoken. Als een geroutineerde
ringsteker, gezeten op de bok naast
de koetsier, behaalde meester Mal
jaars de eerste ronde een 100-pro-
centscore. Misschien overmoedig
geworden door dit succes en door
de fanatieke aanmoedigingen van de
schoolkinderen langs de kant, ging
het echter de tweede omgang mis.
De uithaal met de speer bleek bij de
De houten speer van de Thoolse ridder te paard brak in twee stukken.
Bij de tweede ronde bleef de ring aan de haak van de stellage
hangen.
Stemmen
van lezers
Met enige verbazing las ik in de EB
van 22 juli de negatieve benadering
van het begrip vrijheid van me
ningsuiting. Ik ben het met Chr.
Koopman eens dat de commentaren
en uitspraken m.b.t. Dick Advocaat
en minister Verdonk niet te kwalifi
ceren zijn als bijsturende kritiek.
Bedreiging of bejegening zoals daar
is gebeurd, behoren ook voor mij
niet tot de tolerantie.
Om echter de kritiek op het ge
meentebeleid hiermee te identifice
ren, lijkt mij niet getuigen van een
eerlijke inschatting. Hoeveel keren
deden .schrijvers' en sprekers een
poging om de colleges m.b.t. het ge
plande beleid tot andere gedachten
te brengen. Deze open- en eerlijke
kritiek wordt gevat in woorden als:
.bestoken van ons gemeentebe
stuur', welke formulering geheel
onterecht is. Ook de zin: ,Het ge
meentebestuur staat open voor sug
gesties en houdt elke week spreek
uur', lijkt heel tolerant, maar het is
langzamerhand bekend dat alle per
soonlijke besprekingen van diverse
critici (evenals van de eigen raadsle
den) werden genegeerd. Liefst wer
den reacties binnenskamers gehou
den, hoewel burgers recht hebben
op openbaarheid van bestuur. Ook
werden via .inspreekavonden' diver
se voorstellen aan de colleges ge
daan, doch alles verdween in de bu
reaula, zoniet in de prullenbak.
Dan de zinsnede .Kennelijk vinden
velen dat de vrijheid van menings
uiting zover gaat dat we straffeloos
de ander, die een fout heeft ge
maakt, of met wie we het niet eens
zijn, mogen uitschelden, kwetsen en
alle kwaad toewensen', is een aan
tijging die nergens op slaat. Voorzo
ver mij bekend bleven reacties altijd
beperkt tot verzoek om bijsturen
van het beleid en het wijzen op on
verantwoordelijke handelingen.
Denk aan de ingediende petitie.
Is alle open kritiek (geen bestoken
en geen uitschelden, enz.) om de
verantwoordelijken (dat zijn de bei
de colleges) op hun te hoog gegre
pen beleid dan niet toegestaan? Is
dat te vergelijken met de uitlatingen
aan bovengenoemde sportfiguur en
minister? Moeten de burgers lijde
lijk toezien dat hun bovenmatige
belastingen worden opgelegd en aan
prestigeprojecten zal worden be
steed? Het ging er bij geen van de
critici om - en dat waren er ca. 35 -
om te schelden, te kwetsen en
kwaad toe te wensen. (Trouwens
hoe kan de schrijver deze termen
voor zijn rekening nemen?). Even
min is er door critici hard ge
schreeuwd om tolerantie, hoewel bij
het gemeentelijk beleid meer dan
tolerantie werd gebezigd ten koste
van de burgers. Een te hoog gegre
pen beleid mag door de burgers ui
teraard bekritiseerd worden, zij heb
ben zelfs het recht van inspraak!
(Wat door de colleges later werd
omgebogen naar .bijpraat' avon
den.). Echter is in alle kritiek geen
verbaal- of fysiek geweld aan de or
de geweest, zodat ook het heenwij-
zen naar deze krantenberichten een
farce is.
Niemand van de ambtenaren of van
de colleges heeft dat van de critici
ondervonden. Het waren grote me
ningsverschillen die een totaal an
der beleid voorstonden! Dit kan
niet worden gekwalificeerd als: be
stoken, kwetsen en of kwaad toe
wensen, maar begrip vragen voor
de wensen en portemonnee van de
kiezers! Mogelijk wijzigt dit de ne
gatieve inhoud van vorige schrij-
C. Rijnberg,
Sint-Maartensdijk.
Hoogaars Tholen 47. De stichting
Behoud Hoogaars te Vlissingen
heeft van de provincie toestemming
gekregen om de gereserveerde gel
den voro de restauratie van de Tho
len 47 te bestemmen voor de Yerse-
ke 36.
Zeldzame bijen. Voor het project
'Zeldzame bijen op het schor' van
stichting Het Zeeuwse Landschap
heeft de provincie 12.000 euro sub
sidie verleend.
hun sympathie voor de vertrekkende
onderwijzer. De spelletjes en de di
gitale terugblik op zijn 37-jarige
loopbaan op de Thoolse basisschool
waren voor Maljaars al een prachti
ge verrassing, maar als klap op de
vuurpijl hadden de kinderen ook
nog een nieuwe fiets voor hem ge
kocht. Zo werd het schooljaar op de
Eben-Haaezerschool dit jaar wel
heel feestelijk afgesloten.
De officiële afscheidsbijeenkomst
vond eerder plaats in de vereni
gingszaal van de Rehobothkerk van
de Gereformeerde Gemeente Tho
len, waarbij voorzitter Th. Aarnoud-
se 150 gasten kon begroeten. Hij
verzorgde, na gebed en Schriftle
zing, een meditatie. Het bestuur uit
te zijn waardering voor de vertrek
kende leraar met het aanbieden van
een ets van Tholen met een karakte
ristiek stadsgezicht op de Wal, ver
vaardigd door een lid van de Kunst
kring Tholen.
Directeur A.J. Nederlof schetste de
onderwijsloopbaan van Simon Mal-
Advertentie I.M.
