Chef van houtskeletbouw ging in
vrije tijd naar z'n 'uusjes' toe
PLEUNE style
'Water in beweging' leidt tot creatieve
ideeën op de Sint-Anthoniusschool
Voor mode en wonen
Yogelsangsedijk
is juist onveilig
Tweede brand
Trendgevoelig
Lekkerste
Donderdag 8 april 2004
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Toen hij in de laatste klas zat van de technische school in
Sint-Maartensdijk, kwamen verschillende werkgevers
hem al vragen of hij wilde komen werken. Kees van den
Hoek was zestien jaar toen hij in juni 1960 van school
afkwam en bij bouwbedrijf A. Muller begon. Hij bouw
de mee aan de timmerfabriek De Pluumpot toen de smal-
stad door het rijk was aangewezen als industriekern, en
nam vrijdag na 43 jaar afscheid als chef houtskeletbouw
ofwel chef 'prefab'. Een terugblik.
Kees van den Hoek na 43 jaar timmerfabriek De Pluumpot met pensioen
Bolder
Flexibel
Paddestoelen
Vrijheid beknot
met afsluiten van
Leguitsedijk
Nieuwe dirigent
voor Accelerando
mMaE€Tm
Vluchtelingen
Hartstichting
Cultuurmenu moet kunstzinnige vorming op basisscholen versterken
Kees van den Hoek gebruikte geen hamer meer, maar pneumatische apparaten (schiethamers) om houten delen aan elkaar te zetten.
Het is een merkwaardige gewaar
wording, overdenkt Van den Hoek
zijn loopbaan. „Het bedrijf bestaat
net zo lang als ik er gewerkt heb. Ik
hielp de fabriek mee bouwen. Maar
ik ben er ook helemaal mee verwe
ven."
Van den Hoek is met prepensioen.
Een regeling die steeds meer onder
druk komt te staan. Hij is net zestig
geworden. Kon er zelfs volgens de
CAO-afspraken een jaartje geleden
al mee stoppen. Maar knoopte er
nog een twaalf maanden aan vast.
Dat was financieel wat aantrekkelij
ker.
In de keuken staan de geschenken
die hij bij zijn afscheid kreeg in de
Gouden Leeuw in Scherpenisse.
Een tafel vol. Met manden streek
producten uit Limburg van de firma
Duofast en flesjes bier en ander lek
kers. Van leveranciers, van colle
ga's. Opvallend is de mini-vracht
wagen die geheel uit hout is
gemaakt en waarin een fles wijn
was verstopt. Van de firma Oerle-
mans uit Hoogerheide. „Ik ben een
houtman, zeiden ze, dus de vracht
wagen is van hout. Hoe verzinnen
ze het? Maar ik vind het prachtig."
Van den Hoek loste en laadde heel
wat vrachtwagens van Oerlemans.
„In het begin moest je het hout nog
op je rug lossen. Daar was je met
twee of drie man een dag mee be
zig. Nu doe je dat met een heftruck
in een half uur én in je eentje."
Het laden van de vrachtwagens met
houtskeletdelen, ramen, kozijnen en
deuren bleef het werk van Van den
Hoek. „Dat moet altijd nauwkeruig
gebeuren. Je moet de vracht indelen
op hoogte. Opletten, het is precisie
werk."
Terugkijkend op zijn loopbaan heeft
hij wel een heel bos met bomen ver
werkt, zegt hij. „Ik begon in de
werkplaats van Muller-Franke aan
de Westvest, naast de 'dierentuin'
(tuintjes waar arbeiders veel konij
nen en kippen hielden -red.). De
werkplaats was in een kerkje. Toen
we een beetje grote kozijnen moes
ten maken voor de huizen aan de
Zonnebloemstraat, moesten we dat
buiten doen. Anders ging het niet.
Moesten we stijlen frezen dan stak
je ze door een gat naar buiten op
VERVOLG VAN VOORPAGINA
„Dat is allemaal niet erg. Ik zou de
mensen zelfs op willen roepen om
een keer per week de knop eens in
te drukken. Dan krijgen ze te horen
hoe het werkt."
In de rugzak van de verzorgende zit
een EHBO-koffer, een plattegrond
straat. Dat kon toen. Er waren nog
niet veel auto's." Er werd toen ge
werkt van zes uur 's ochtends tot zes
uur 's avonds met twee pauzes van
een uur. Ook op de zaterdag werd
nog tot twaalf uur 's middags ge
werkt. „Dan zat je aan de 55 uur per
week. Mijn eerste loonzakje met
12,50 gulden haalde ik op bij Adrie
Muller in de Molenstraat. Later
bracht hij het zelf naar de werk
plaats. De laatste jaren werkte ik
37,5 uur per week. We beginnen om
half acht, maar ik ben er meestal om
tien over zeven. Dan kunnen de
vroege vogels aan een bakje koffie
en ga ik mijn werk voorbereiden en
klaarleggen."
Het lukt Van den Hoek nog niet om
in de verleden tijd te praten. Het
valt hem zelf ook wel op dat hij ver
telt alsof hij nog dagelijks naar de
fabriek gaat. De fabriek bepaalde
voor een groot deel zijn leven.
Van den Hoek maakte in 1960 ook
de kozijnen voor het Polderhuis van
het waterschap en daarna werd met
de kozijnen van de timmerfabriek
begonnen. Hij leerde het vak van
Merien Stoutjesdijk. Een strenge
leermeester, zegt Van den Hoek,
maar wel een degelijk vakman.
In januari 1961 begon de timmer
man in de timmerfabriek die naast
de kledingfabriek Mayfair van P.
Priem was verrezen. De smalstad
industrialiseerde. Daar was subsidie
van het rijk voor. Door de mechani
satie in de landbouw raakten landar
beiders hun werk kwijt en kwam de
pendel op gang. Om werk op het ei
land te creëren werd het dorp 'sub
industriekern.' Van de 24 perso
neelsleden nu woont er eentje bui
ten de gemeente. De meesten wo
nen op Tholen.
„Ik kwam toen in loondienst bij Jan,
Hans en Sam Muller, de zonen van
mijn eerste werkgever die voor
zichzelf begonnen. We maakten ko
zijnen voor bungalowtjes hier op
het eiland, maar ook al voor wonin
gen in Zeeland en een stukje Bra
bant. Toen werd alles nog met de
hamer gespijkerd, nu gebeurt dat
met pneumatische schiethamers. Je
klapt de spijkers van 9 centimeter er
zo in." Nu worden er geen schroe
vendraaiers meer gebruikt maar
van Tholen, een zaklantaarn, een te
lefoon, een sleutelkastje en een map
om aantekeningen te maken. Naast
Addie de Graaf, zijn Marleen
Vroegop uit Sint-Annaland, Nellie
Bal en Maygret van As uit Tholen,
Heidi Geuze uit Stavenisse en inval
ster Adrie Manneke uit Sint-Maar
tensdijk als verzorgende inzetbaar.
schroeftollen. Ze zoeven de schroe
ven in het hout, zegt Kees.
In het begin hield hij zich bezig met
het afkorten van balken, het op maat
maken van de delen. „Maar zacht
jesaan kwam de houtskeletbouw in
zwang. Jan Maas kwam er voor te
rug uit Canada en Hans Muller had
zich er verder in gespecialiseerd.
Het wordt vooral toegepast in de
Skandinavische landen en Canada,
maar hier in Nederland wilde men
er niet zomaar aan. Ze dachten dan,
dat is hout en dat gaat maar rotten."
Toen al werden de houtskeletdelen
voorzien van isolatiemateriaal. „Dat
was 45 mm dik, maar intussen is dat
door de eisen van nu 120 tot 140
mm geworden."
Van den Hoek vond veel voldoening
in het werk. „Je bouwt iets op. In al
lerlei vormen en modellen. Van sim
pele woninkjes in een rijtje tot grote
villa's in bijzondere stijlen." Ge
vraagd naar de mooiste projecten,
moet hij even nadenken. „Nee, ei-
Als het oordeel van de scholen over
het project positief uitvalt, krijgt de
pilot waarschijnlijk een vervolg op
negen Thoolse scholen. „We hebben
een toezegging van de gemeente van
6000 euro", geeft M. Schieman van
het CVK aan. Elders in de provincie
begon zijn organisatie twee a drie
jaar geleden met cultuureducatie,
maar op Tholen was er niets meer
sinds de kunstzinnige vorming voor
volwassenen via het ROC (voorheen
het REC) een aantal jaren geleden
stopte. Schieman legt uit, dat CVK
en Scoop cultuureducatie als project
willen aanbieden. Dan blijft het na
melijk niet beperkt tot één groep,
genlijk kan ik dat niet zeggen. Ik
ben bijna overal na afloop van elk
project gaan kijken hoe het was ge
worden. Om foto's te nemen of een
videootje te maken."
Ja, het hoofdkantoor van kraanbe-
drijf Mammoet in de vorm van een
bolder (met acht bouwlagen) aan de
Nieuwe Waterweg bij Schiedam
spreekt wel tot zijn verbeelding.
Ook op de hardhouten kozijnen en
prefabdelen van de nieuwbouw aan
het wereldhandelcentrum (WTC) in
Amsterdam-Zuid is hij trots. „Alle
maal producten uit De Pluumpot."
Maar ook recreatiewoningen langs
het Veerse Meer (Beachpark Ren-
nesse) en op Terschelling vindt Van
den Hoek mooi. Ook daar reed hij
samen met zijn vrouw naar toe. Al
was het niet makkelijk om op het
Waddeneiland te komen omdat het
zo druk bezocht wordt. „We zijn er
een weekendje geweest. Ik wilde
toch naar m'n 'uusjes toe." Het
geeft ook aan hoe betrokken Van
den Hoek was bij zijn werk. Hij be
schouwde het als een deel van zich
zelf. Als het eenmaal klaar was,
maar gaat het door een hele school.
„De opzet is dat de kunstzinnige vor
ming versterkt wordt."
Waar dat toe leidt, is op de Vosse-
meerse Sint-Anthoniusschool te zien.
Sinds maandag zijn daar de gemaakte
werkstukken te bewonderen. Kleuri
ge tekeningen en schilderwerkjes,
maar ook collages, knutselwerkjes,
foto's en videobeelden zijn er te zien.
Drie weken lang werd het thema in
allerlei soorten lessen ingepast, ver
telt directeur P.W. Soffers. Dat is ook
het verschil met de jaarlijkse creadag,
wanneer de leerlingen één dag bezig
zijn met creative dingen. Zijn leer
krachten zijn met originele ideeën ge
maakte hij er een uitje van. Zijn
vrije tijd stond - hoewel ontspannen
- zodoende ook een beetje in dienst
van de fabriek.
Dichter bij huis produceerde De
Pluumpot de ramen, deuren en ko
zijnen en prefabdelen voor 360 ra-
tiowoningen in alle woonkernen op
Tholen in de jaren zestig en zeven
tig. „Ik ging vaak mee als bouwbe-
geleider. We bouwden de huizen
niet zelf op, maar ik hielp bij de
start wel mee. De aannemers namen
het dan over. Op die manier kwam
ik regelmatig buiten de poort. Ook
als er problemen waren bij lekkages
of slepende deuren of als ze materi
aal te kort kwamen, ging ik er
heen."
Op de afdelingen van de houtskelet
bouw en de kozijnen varieert het
aantal medewerkers. Bij Van den
Hoek van drie tot twaalf. „Dat was
afhankelijk van de opdracht. Was
het in de kozijnen niet druk en bij
ons wel dan schoven de timmerlie-
komen, vindt Schieman. Zo werd in
twee groepen door moeders getoond
hoe ze hun baby wassen: Iris van
Raaij in groep 1/2 en Hans Snellens
in groep 2/3. En de van karton ge
maakte wasmachines en douches ver
beelden letterlijk 'water in bewe
ging'. Schieman wijst op een nieuwe
combinatie van technieken: stukjes
breiwerk die met hout en ander mate
riaal tot dobbers zijn gecombineerd.
Ook dansjes zijn ingestudeerd, en
groep 4 ging aan de slag met taal. De
hoogste groep maakte een filmpje,
waarbij iedereen zijn hoofd stak in
een bak water - die stond op een tafel
met een camera eronder - waarin
voorwerpen dreven. De beelden zijn
door een professional gemonteerd,
zoals ook bij andere onderdelen (bij
voorbeeld dans) beroepskrachten als
begeleider optraden. De kleuters von
den het project prachtig om te doen,
vertelt juf Daniëlle Beijaerts. „De
kinderen mochten afwassen, kleren
den op naar de houtskeletbouw. En
dat gebeurde andersom ook. Zo ble
ven we flexibel.".
Van den Hoek maakte pieken en da
len mee. „In de jaren tachtig werk
ten er 28 man, nu achttien op de
werkvloer en zes op kantoor. Mo
menteel is het niet vet. Met deze
club kan de fabriek het werk goed
aan. Maar ik heb ook periodes mee
gemaakt dat er acht tot negen man
ontslagen werd. Je bent afhankelijk
van de economische situatie."
Een dieptepunt was de brand in de
fabriek en de doe-het zelfzaak (toen
nog bij elkaar) op 3 juni 1977. Van
den Hoek had meegeholpen de fa
briek te bouwen en zag hem voor
zijn ogen afbranden. Hij was ook
brandweerman en hielp bij het blus
sen, maar er was niets aan te redden
omdat het vuur zo snel om zich
heen greep. „Je kon het hardlopend
niet bijhouden. We zijn zelf ook van
het binnenterrein moeten vluchten.
Er zijn toen ook zeventien complete
houtskeletwoningen in de vlammen
opgegaan. Die brand kwam slecht
uit want ik was net bezig om een
wassen. En we hebben natuurlijk al
de watertafel. Ze vonden het jammer
dat het voorbij was." Met name in de
onderbouw is heel veel tijd in het
project gestopt, zegt Soffers, die zelf
verrast is door de hoeveelheid en ver
scheidenheid van de werkstukken.
De ouders kunnen vanavond tussen
zeven en acht uur de resultaten ko
men bekijken.
CVK en Scoop bouwen de cultuure
ducatie nog verder uit. „Volgend jaar
willen we er media-educatie bij be
trekken", aldus Schieman. Hij geeft
verder aan dat het aanbod zodanig
aangepast kan worden, dat scholen
van elke signatuur dit kunnen gebrui
ken. „Je laat op die manier ieder in
zijn waarde." Op de Sint-Anthonius-
school ging het cultuurproject geruis
loos over in het project rondom de
vastenactie. „Daarin staat Ethiopië
centraal, een land waar een enorm
gebrek is aan water", zegt directeur
Soffers.
verdieping op mijn huis te bouwen.
Maar een brand komt altijd slecht
uit."
De productie werd snel ter hand ge
nomen in de vrijstaande grasdroge
rij in Scherpenisse. Aannemersbe
drijf Delta uit Middelburg bouwde
een nieuwe fabriek met drie hallen,
de doe-het-zelfzaak werd aan de
overzijde van de Nijverheidsweg
geplaatst.
De fabriek werd daarmee gemoder
niseerd. Van den Hoek groeide mee
met het bedrijf en werd voorman.
Inmiddels al meer dan twintig jaar.
Hij heeft nooit overwogen om naar
een andere werkgever te gaan.
„Ach, er waren wel eens jongens
die voor een tientje of twintig gul
den per week naar Rotterdam gin
gen. Maar ik deed hier mijn werk
graag en ik kwam tussen de middag
thuis om te eten. Het is twee minu
ten fietsen. Dat is zeker een reden
geweest om hier te blijven." Er was
een uur schafttijd. Inmiddels terug
gebracht naar 35 minuten omdat
werknemers van buiten het dorp dan
eerder naar huis konden.
Hij heeft ook nooit overwogen om
voor zichzelf te beginnen. „Tegen
woordig zie je de klusbedrijven als
paddestoelen uit de grond schieten.
Maar ik had natuurlijk redelijk wat
vrijheid in mijn functie. Ik kon er
zelf een beetje sturing aan geven. Ik
had de sleutels van het bedrijf. Ik
kon erin en eruit."
Van den Hoek heeft in zijn loopbaan
drie generaties Muller boven zich
gehad. Na A. Muller, de broers
Hans en Sam en sinds 2001 de
broers Theo en Ronald Muller, zo
nen van Sam. „We hebben altijd
goed overleg gevoerd. Alles werd
goed geregeld. Er zit veel vakman
schap in het bedrijf. Dat is de
kracht. Het bedrijf is ook gecertifi
ceerd. Het moet voldoen aan het
KOMO-keurmerk. Controleurs ko
men onverwacht binnen om te kij
ken of je het goede materiaal ge
bruikt en de juiste constructies en
verbindingen toepast. Je moet er
daardoor wel meer arbeid in stop
pen. Anders val je bij de aannemers
buiten de boot. Maar dat is ook de
kracht van De Pluumpot. Het heeft
een goede naam opgebouwd. Ik zie
de toekomst wel rooskleurig in al
moetje wel bij de les blijven."
i- Stemmen
ft» r van lezers
Ik vind het best begrijpelijk dat er
wat aan het sluiprouteverkeer via
de Leguitsedijk in Oud-Vossemeer
wordt gedaan. Zelf rij ik al 21 jaar
via deze route naar het Quartier
(een zijstraatje van de Veerstraat).
Het is mij dus ook opgevallen dat
in de loop van de jaren de hoe
veelheid verkeer en de manier van
rijden veel veranderd is en dat het
daarmee niet veiliger is geworden.
Wel vind ik het vreemd dat alleen
dat stukje wordt aangepakt terwijl
de kruising Veerstraat, Kalisbuurt
en Vogelsangsedijk alleen maar
onveiliger is gemaakt. Eerst moest
men rijdende op de Vogelsangse-
Bij het waterschap Zeeuwse Ei
landen heb ik bezwaar aangete
kend tegen het voornemen om de
Leguitsedijk in Oud-Vossemeer
door middel van een flexibel ob
stakel af te sluiten voor doorgaand
verkeer. Door deze maatregel, het
afsluiten van polderwegen, ont
neemt het waterschap heel veel
mensen de gelegenheid om te ge
nieten van de polders. Mensen die
niet goed meer ter been zijn en af
hankelijk zijn van een auto, in een
invalidenauto rijden, of inwoners
die zomaar op hun gemak een
rondje door de polder willen rij
den.
Wat denkt u van mensen die het
aangespannen rijden als hobby
hebben. Zelf zijn wij aangespan
nen rijders en niets is zo leuk om
in je vrije tijd met paard en wagen
genietend te rijden over de sfeer
volle dijken en polderweggetjes.
Daarom zijn wij bijna 20 jaar ge
leden naar het eiland Tholen ver-
De 33-jarige Steven Wiché uit het
Limburgse Landgraaf wordt per 20
april de nieuwe dirigent van de ko
ninklijke fanfare Accelerando uit
Sint-Annaland. „Hij stak met kop en
schouders boven de andere 12 kandi
daten uit", vertelt voorzitter Jack
Westdorp. „Steven Wiché, die in
Landgraaf, Son en het Belgische
Brugge nog drie muziekverenigingen
leidt, kan een vernieuwde impuls aan
Accelerando geven. Hij heeft name
lijk ook veel met koren gewerkt en
leidt nu nog op dinsdagavond een
musicalvereniging, maar daar stopt
hij mee voor Accelerando." Wiché
was ook vorig jaar al bij de 5 kandi
daten, waaruit toen Gert v.d. Weide
werd gekozen, die na het kerstconcert
stopte. Johan de Witte nam daarna
waar, terwijl het bestuur zocht naar
een opvolger. Er was veel interesse en
Wiché solliciteerde voor de tweede
keer. „Dat vonden we ook een erg
goede motivatie. Hij ziet ook heel
veel mogelijkheden in onze vereni
ging." Wiché studeerde aan het con
servatorium van Maastricht en volgde
gastlessen in Amerika. Hij treedt vaak
als gastdirigent of als gastjurylid op,
ook in Duitsland en Oostenrijk. On
danks de lange reisafstand en het ni
veau van deze dirigent komt Accele
rando volgens de voorzitter niet voor
extra hoge kosten te staan. „Het is
een hele normale, goede deal." Het
bestuur heeft ten opzichte van vorig
jaar bij de selectie voor een andere
aanpak gekozen door 4 kandidaten
tijdens een repetitie te bezoeken en
een vijfde dirigent zonder vereniging
apart te spreken. De eerste kracht
proef voor de nieuwe dirigent wordt
het concours van 13 november. „We
willen in de afdeling uitmuntendheid
goed presteren, maar daarnaast ook
'de publiekskant zoals koninginnedag
niet vergeten", aldus Jack Westdorp.
Afgelopen week is gecollecteerd
voor de ZOA vluchtelingenzorg.
Dat bracht in Scherpenisse 367,28
euro op (28,39 euro meer dan vorig
jaar), in Anna Jacobapolder 207,40
euro, in Sint-Philipsland 429,30 eu
ro en in Poortvliet 273,40 euro.
In de week van 19 tot 24 april wordt
er gecollecteerd voor de Hartstich
ting. In Tholen zijn daarvoor drin
gend collectanten nodig, met name
voor de binnenstad. Geïnteresseer
den kunnen contact opnemen met
Marjet Bakx, tel. 604201.
Nieuw statenlid. In provinciale sta
ten treedt een nieuw lid aan van de
fractie van GroenLinks. L. Harpe
uit Middelburg wordt de opvolger
van zijn stadgenote E.J.I. Timmer
mans.
dijk nog rekening houden met van
rechts komend verkeer uit de Ka
lisbuurt en de Veerstraat.
Maar sinds bij deze twee straten
haaientanden aangebracht zijn, is
er niets meer wat de sluiproute
gebruikers tegenhoudt om de krui
sing zo snel mogelijk over te vlie
gen. Ondanks de vijftig-kilometer
borden rijden veel wegmisbrui
kers hier twee keer zo hard. Maar
ja, hoeveel kinderen wonen er nu
eenmaal in de Veerstraat die regel
matig deze kruising over moeten
steken om naar school te gaan.
Het zal wel net als altijd gaan, dat
er eerst wat moet gebeuren voor
dat er iets aan gedaan wordt omdat
er alleen geld beschikbaar is voor
echt belangrijke verkeersverbete-
ringen, zoals de poort op de hoek
van de Coentjesweg en de Gankel-
weg.
Dick den Hollander,
Quartier 6,
Oud Vossemeer.
huisd, voor de rust en de ruimte,
die er hier gelukkig nog te vinden
is. Niet om als een gek met een
auto met hoge snelheid over de
polderwegen te razen.
Ik ben werkzaam als gids voor het
Bureau voor Toerisme Zeeland.
Regelmatig bezoek ik met groe
pen de overige Zeeuwse eilanden,
zoals Schouwen Duivenland, Wal
cheren en Zuid-Beveland. Overal
kan ik komen, zelfs met een bus.
Op deze manier kunnen mensen
kennis nemen van het mooie
Zeeuwse landschap. Dames en h§-
ren van het waterschap, wegpira-
ten zijn ook op een andere manier
aan te pakken, maar ga alstublieft
geen inwoners van Tholen beknot
ten in hun vrijheid en laat ze ge
nieten van alle karakteristieke pol
derwegen. Ook zij betalen hun
aandeel in de waterschapsbelas
ting en hebben derhalve het recht
om met hun auto op alle wegen te
rijden. Erop vertrouwend dat het
waterschap een alternatieve oplos
sing kan vinden.
Els Frigge-Hogesteeger,
Hikseweg,
Oud-Vossemeer.
DAMES- HEREN- EN KINDERMODE
TEXTIEL- INTERIEURVERZORGING
Voorstraat 5-7, 4697 EH St. Annaland, tel. 0166-657084
e mail: pleune@sint-annaland.com www.sint-annaland.com/pleune.htm
Advertentie I.M.
Op 13 juni 2002 werd De
Pluumpot weer getroffen door
brand. Van den Hoek was geen
brandweerman meer maar zag
bij de Provincialeweg de rook
al boven de fabiek uit stijgen.
„Daar gaat ie weer, dacht ik."
Tijdens de brand kwamen bij
menigeen herinneringen naar
boven van de grote brand in
1977. Deze keer bleef de
brand beperkt maar was de
schade wel groot.
Wij Nederlanders staan als een nuchter volkje bekend. Doe maar gewoon
dan doe je gek genoeg. Toch bereiken mij steeds meer signalen dat het met
dat nuchtere, schuchtere en soms wat saaie imago van ons voorgoed is af
gelopen. We willen tegenwoordig af en toe ook hip zijn met zijn allen. En als
er een nieuwe trend uit Amerika naar het Europese vasteland komt overge
waaid, zijn wij tegenwoordig eerder voorlopers dan meelopers. Dit millen
nium lijken we voorgoed van ons 'tulpen-, klompen- en molensyndroomaf
te komen. Erfgoed is erfgoed, maar ik verbaas me er steeds vaker over hoe
er zelfs in ons kleine kikkerlandje iedere keer weer nieuwe trends en hypes
ontstaan. Ik doel hierbij niet op alle hamburger-, popcorn-, donuts- en hot-
dogtentjes die als paddestoelen uit de grond zijn geschoten. En ook niet op
de typische kleding en accessoires die van origine uit het land van Uncle
Sam afkomstig zijn. Nee, wij koele westerlingen worden zelf ook steeds be
ter in het verzinnen van nieuwigheden. Wie verzint het nu bijvoorbeeld om
een dakpan te beschilderen en die vervolgens bij de voordeur op te hangen?
Welke zonderling is er als eerste op het lumineuze idee gekomen om pom
poenen en kalebassen voor zijn huis uit te stallen? En wat te denken van al
die vreemde mannetjes van steen die tegenwoordig over de vensterbank
heen naar binnen staan te gluren of die, met hun handjes aan de dakgoot
geklemd, de hele straat in de gaten lijken te houden. De brei- of handwerk-
club is tegenwoordig passé. Workshops bij gehaaide tuincentra en creatieve
particulieren houden talloze huisvrouwen tegenwoordig in een stevige
greep. Samen lekker klooien met kippengaas, pitriet, mos en ander design-
groen is helemaal in. De mens is wat smaak en trends betreft in mijn ogen
een onnavolgbaar wezen. Hoe verklaar je bijvoorbeeld de verzamelwoede
die sommigen er op nahouden als het gaat om nostalgische zaken zoals
huisraad uit grootmoeders tijd, oude landbouwwerktuigen als zeisen, sik
kels en paardenploegen: Maar ook oude houten veilingkisten, ijzeren man
den en bascules met losse gewichten zijn vaak erg in trek. Men spaart nu al
lemaal van die dingen waarmee onze ouders en verdere voorvaderen vaak
in armoede leefden en werkten. Het doet in mijn ogen erg vreemd aan als ik
weer eens zo'n luxueuze woonboerderij of steriele villa binnenkom en stuit
op van die oude zand-zeep-sodarekjes, lampetstellen, olielampen en nood-
kacheltjes. Vaak hebben mensen er stad en land voor afgelopen om die au
thentieke gebruiksvoorwerpen op de kop te tikken. Enerzijds is er bij velen
van ons de hang naar de nieuwste hi-tech apparatuur zoals mobiele telefo
nie, computers, magnetrons, massagebaden, keramische kookeilanden,
plasmatelevisies, home-videosystems en auto's waarin alles elektronisch
geregeld is. Maar aan de andere kant willen we toch nog heel graag aan het
oude interieur en gereedschap van de crisisjaren herinnerd worden. Komt
die behoefte misschien voort uit een gemis aan huiselijke gezelligheid of ge
moedelijkheid op straat en op het werk? Hoe dan ook, het levert vaak wat
kolderiek aandoende sfeerbeelden op. Hoe zou mijn tandeloze grootmoeder
het vinden als ze ziet dat haar ouderwetse koffiemolen anno 2004 een
plaatsje heeft gekregen naast een futuristisch espresso-apparaat in zo'n
Vinex-woning? Wat zou mijn opa, die vroeger een klein boerderijtje had,
foeteren als hij weer eens zo'n oude een-schar, met het paardenjuk er nog
aan, in de tuin van een mode rite bungalow zag staan pronken, zo mijmer ik
wel eens. Mijn grootouders zijn inmiddels al een poosje uit de tijd. Maar er
zijn volgens mij nog volop generatiegenoten die zich groen en geel ergeren
aan het moderne misbruik van gebruiksvoorwerpen en werktuigen die voor
hen herinneringen oproepen aan armoede en keihard werken voor een hab-
bekrats. Maar misschien sla ik de plank volledig mis. En wellicht vinden de
oudjes van nu het juist een bevestiging dat de huidige generatie ondanks al
le luxe en financiële mogelijkheden terugverlangt naar die kneuterige, ge
zellige sfeer uit de jaren waarin zij zichzelf en hun kinderen ondanks alles
het beste probeerden te geven.
Veronica Siemaszko, Patty van Zanten, Joep Hoogerberg en Jamie Paape uit groep 5/6 bekijken opnamen van een dansje. In de collage
spelen vooral zee, strand en vakantie een rol.
Drie Thoolse basisscholen doen mee aan een pilotproject cultuureduca
tie. Het 'cultuurmenu' wordt aangeboden en begeleid door het Centrum
voor de kunsten (CVK) Oosterschelderegio van het ROC en Scoop. De
gemeente trekt er 2200 euro voor uit. De Regenboog in Tholen en de Sint-
Anthoniusschool in Oud-Vossemeer rondden onlangs het project 'Water
in beweging' af. De Eben-Haëzerschool in Tholen gaat na de zomerva
kantie aan de slag met het project 'Doe maar gewoon dan doe je...'.
Hout verandert niet, zegt Kees van den Hoek. In De Pluumpot wordt
veel vurenhout verwerkt uit de naaldboombossen uit Skandinavië en
Canada. En tropisch hardhout zoals miranti en merbo. Wat het lekker
ste ruikt is 'volgens Kees het grenenhout van de Orion pine. Daar
maakte hij toen hij pas van de ambachtsschool afkwam zelfs nog
doodskisten van. „Dat had ik niet op school geleerd."
