Teun en Coba Struijk veertig jaar
garage- en taxibedrijf Stavenisse
Meerderheid raad voor stoppen
van subsidie aan omroep Tholen
Ondernemer stootte berging, pompstation, takelwerk, fietsverkoop af
Gemeente wil
af van volière
Verkoopdag
in Scherpenisse
voor vakschool
Winkelen
CU zet deur op een kier als zender zelf geld vindt en meer publiek
Banenmarkt bij
CWI smalstad
Te weinig leden
stichtingsraad
Sloth aanwezig
Donderdag 25 september 2003
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Hij is 75, zij is 68, maar van stoppen willen ze nog
niet weten. In de garage staat nog een auto op de brug
voor reparatie. En voor het bedrijf in de Kerkstraat in
Stavenisse staan drie taxi's waar zij of hun dochter zo
in weg kunnen rijden. Teun en Coba Struijk zijn op 1
oktober precies veertig jaar eigen baas. Ze kijken te
rug.
Zorgtaxi
Sociale contact
Scheldestroom
Perfecte herdenking
De gemeenteraad stopt vanaf 2005 met het geven van
subsidie aan de lokale omroep Tholen. Alleen ABT en
D66 willen doorgaan met het subsidiëren van de lokale
radiozender. Als de omroep er echter in slaagt om binnen
een jaar zelfstandig zijn financiële positie te verbeteren
en de luisterdichtheid te verhogen, dan is er nog een
sprankje hoop. De CU is dan bereid met een initiatief
voorstel te komen. De PvdA wilde geen valse hoop wek
ken. De VVD maakte een draai.
Geen oplossing
Struijk werd ondernemer toen hij
35 was. Achttien jaar lang was hij
in dienst geweest van de firma Mol
die in auto's deed en in landbouw
mechanisatie. „Het was een ge
combineerd bedrijf, maar de
hoofdzaak was landbouw. Na de
ramp is hij met auto's begonnen.
„Ik was zeventien jaar toen ik in
dienst kwam en toen reden er maar
een stuk of acht auto's rond op het
dorp, van de dokter en van het
taxibedrijf Henk de Graaf en later
Henk Goedegebuure. Nu heeft elk
gezin wel een auto. Er zijn er een
hoop die er twee, drie of soms vier
hebben. Zo gauw de kinderen acht
tien worden, rijden ze al in een au
to."
Mol verhuisde naar Tholen en nam
de tak voor de landbouwmechani
satie mee. Struijk kreeg de kans de
zaak over te nemen en het garage
bedrijf voort te zetten. „Ik zag het
eerst niet zitten. Ik had alleen maar
lagere school gehad en moest toen
mijn vakdiploma halen." Een
spoedcursus in Scheveningen was
het gevolg. Om de drie weken een
week intern in Rijswijk. De hele
dag op school en 's avonds blok
ken tot middernacht. „Het was een
hele opgave, maar het was ook
best leuk." Het patroonsdiploma
van vakbekwaamheid voor het au
tomobiel- en garagebedrijf uit
1962 hangt nog ingelijst in de
zaak. Een beetje vergeeld, maar
het was wel een mijlpaal in het le
ven van Struijk. „De andere jon
gens op die cursus hadden alle
maal meer opleiding gehad. Ik was
ook nog eens de oudste. Bijna 35
jaar. Moet je nagaan. Zij gingen 's
avonds lekker uit en gooiden er in
mijn ogen met de pet naar. Ze wa
ren theoretisch genoeg onderlegd.
Ik bleef binnen om te leren."
Struijk was en is een man van de
praktijk. Dat blijkt wel uit het ver
haal over zijn examen. Er was di
rect na de watersnoodramp in 1953
veel werk aan de winkel voor het
bedrijf in Stavenisse, het dorp dat
zo getroffen was door het geweld
van het water. Het opruimen van
het puin en de wederopbouw
bracht veel vrachtverkeer op gang.
„Er reden nogal wat GMC's rond
waar we veel werk aan hadden. Op
het examen kreeg ik toevallig ook
een GMC-motor die helemaal uit
elkaar lag. Nokkenas eruit. Tand
wielen eraf. Die moest in ander
half uur in elkaar gezet worden. In
nog geen half uur konden we hem
starten. De examinator begreep er
niets van. Maar dat was gewoon
omdat ik er al zoveel in mijn han
den had gehad. En ik wilde het di
ploma ook graag halen, natuurlijk.
Mijn baas betaalde de cursus en ik
had een groot verantwoordelijk
heidsgevoel."
Bij het bedrijf hoort ook de taxi.
Op dit ogenblik heeft Struijk drie
taxivergunningen en drie wagens,
twee Mercedessen en een Volks
wagen Passaat. Coba en dochter
Lenie Nooyens uit Sint-Maartens
dijk rijden er het meest in. Lenie is
in dienst bij haar ouders. Het ver
voer gebeurt in opdracht van de
zorgverzekeraars en is contractge
bonden. Met de zorgtaxi rijden ze
patiënten naar het ziekenhuis, in
Bergen op Zoom, Vlissingen, Rot
terdam, Tilburg, Nijmegen. Coba
rijdt al veertig jaar taxi. Ze doet
het graag. Heel graag. „Als ik een
dag niet weg kan? Dan moet ik
thuis verplicht poetsen. Dat is niks
voor mij."
Iets ondernemen is haar niet
vreemd. Ze was een van de eerste
meisjes in het dorp met een rijbe
wijs. „In die tijd leerde je dat zom
aar zelf. Ik werd in juni 18 jaar en
in augustus haalde ik mijn rijbe
wijs."
Ze herinnert zich ook nog het eer
ste officiële taxiritje dat ze maakte.
In een Studebaker, een Amerikaan
se slee met witte bekleding. Ze
moest vijf mensen naar Tholen
brengen. Twee naast haar op de
doorlopende bank en drie achterin.
Naar de Hoogstraat. „Dat was wa
ter en bloed zweten om vanaf de
Botermarkt die nauwe bocht te
maken. Twee of drie keer wel
moest ik achteruit steken om de
straat in te kunnen met die grote
bak met stuurversnelling."
De Studebaker was nog uit de pe
riode van Mol die ook probeerde
om Engelse auto's te verkopen:
Hillman, uit de Rootes Group net
als de merken Sunbeam en Hum-
ber. Die namen zijn nog terug te
vinden in de garage. En de goud
kleurige letters Hillman glimmen
nog steeds op de ruiten van de
showroom alsof ze er gisteren op
zijn aangebracht. De productie
kende zijn hoogtepunt in de jaren
vijftig en zestig. Struijk omschrijft
de wagens als klassiek. „Ze waren
toen eens zo duur als een Opel. Ze
hadden wat luxe, maar werden hier
weinig verkocht. De mensen reden
hier in goedkopere auto's."
Teun en Coba Struijk met dochter Lenie van de zorgtaxi voor het bedrijf aan de Kerkstraat.
De garage werd in 1957 gebouwd.
De glazen voorwand met de hoge
deuren en het gebogen dak is op
vallend. Uit een andere tijd.
„Voorheen werd er in een nissen-
hut gewerkt, misschien is het daar
van afgekeken. Het dak is dubbel
wandig en sterk. Er zit wel twintig
centimeter beton in." Aan de inde
ling is niets veranderd. De brug
staat er nog. De showroom waar
eens de Hillman stond, werd ge
bruikt om fietsen te stallen en is nu
kantoor met stellages voor onder
delen. Coba: „We hebben jaren
fietsen verkocht. Gazelle. Het pro
bleem was dat de ene klant een
groene wilde terwijl je een blauwe
had staan en de ander een blauwe
als je een groene had staan. Maar
je moest wel altijd eerste de fietsen
kopen. Je bleef er te lang mee zit
ten. Dat hebben we afgestoten."
Ook het pompstation werd van de
hand gedaan. Er stonden vier
pompen voor de deur, van Texaco:
diesel, gelood, ongelood en meng-
smering voor brommers. Teun:
„Het is gesaneerd. De eisen voor
het milieu werden steeds strenger.
Als we door hadden willen gaan,
dan hadden we alles zelf moeten
betalen. De oliemaatschappij wil
de dat niet. Dat kostte toen 3 tot 4
ton om het schoon te maken en
weer op te bouwen. Dat hadden
we er nooit meer uitgekregen."
Coba: „Maar het was wel jammer
voor de mensen met een bootje in
de haven. Die kwamen hier op za
terdag een busje benzine halen.
Ook voor oudere mensen die met
hun brommer naar het land gin
gen, was het makkelijk dat ze hier
terecht konden. Voor mensen die
buiten het eiland gaan, was het
geen probleem. Die tankten onder
weg."
Het wegvallen van de pomp was
een gemis. Hij: „Het was goed
voor het sociale contact. En benzi
neklanten vroegen ook wel eens
om een ruitenwisser." Het contact
met de vaste klanten is er nog wel,
maar het kwam ook wel voor dat
Struijk ze niet zag. „Dan zetten ze
hun auto 's ochtends voor de gara
ge. Ik repareerde overdag, zette
hem weer buiten en dan kwamen
ze hem 's avonds laat weer opha
len."
Struijk heeft twee knechten in
dienst gehad: Piet den Engelsman
en Sjaak Deurloo. De boekhou
ding en administratie verzorgt zijn
vrouw. Dat gebeurt nu met de
computer. Coba: „Die kregen we
in 1985 al. Ik wilde er eerst niet
aan, maar je kon je rekeningen er
op doen. Ook voor het afmelden
van de APK-keuringen was het
handig en voor de boekhouding."
Struijk had ook jarenlang een ber
gingsbedrijf. Als er een auto weg-
getakeld moest worden, ging hij
op pad. „Je moest zeven dagen per
week 24 uur beschikbaar zijn. Ge
strande auto's ophalen, mensen
thuisbrengen. Soms was je een
heel weekend bezig. Je kon zelf
nooit eens weg. Ik heb het wel
jammer gevonden toen we het af
stootten." Faasen uit Steenbergen
nam het van hem over. De takel
wagen bleef nog wel dienst doen
voor de haven. Struijk haalde er
bootjes mee uit het water of liet ze
er mee van de trailerhelling zak
ken. Hij had ook veel klanten in
de haven die met problemen aan
de (buiten)boordmotoren kamp
ten. Makkelijk werken was het
niet, in de kleine ruimtes op het
achterdek. „Je moest erin en eruit.
Ik ben er ook niet in meegegroeid.
Maar als ik zou willen, dan kon ik
zo weer op de kade beginnen. Er
zijn nog zat mensen die me vragen
te komen helpen."
Struijk stapt nu liever op zijn ei
gen boot Scheldestroom om er met
zijn kleinkinderen op uit te gaan.
Vissen op de Oosterschelde.
Het autovak is in de afgelopen
veertig jaar enorm veranderd. „Nu
moet een computer een storing op
sporen. Het is allemaal elektroni
ca. Vroeger kon ik aan de motor al
horen wat er aan mankeerde. Au
to's zijn onderhoudsvrij gewor
den. En nieuwe auto's blijven
dealergebonden omdat die de ap
paratuur hebben." Vroeger was
het normaal dat er olie ververst
moest worden als een auto 1500
kilometer had gereden. Nu ligt de
grens voor een kleine beurt bij
15.000 kilometer. „Er waren hier
mensen die er een jaar over deden
om 1500 kilometer te rijden. Ze
ker in de tijd dat er gependeld
werd met bussen en de mensen
niet zelf naar Rotterdam hoefden
te rijden." Struijk had ook de au
to's van aannemingsbedrijf He-
ijmans in onderhoud. Maar ook
dat veranderde. „Nu rijden ze in
auto's van leasebedrijven. En die
eisen dat de garage aan het merk
gebonden moet zijn."
Wat Struijk nog wel doet is de
APK-keuringen. „Ik heb nog een
volledige erkenning. Daar heb ik
nog plezier in. Elke twee jaar
moet je een examen afleggen. In
1985 ben ik daar mee begonnen.
Twee jaar geleden op mijn 73ste
ben ik weer geslaagd voor de her
oriëntatie."
Het mooiste van het vak vindt
Struijk om van een kale carrosse
rie een complete auto te maken.
„In de jaren dat ik de berging
deed, heb ik veel schade-auto's
opgeknapt. Dat was leuk werk. Ik
haalde er eerst alles uit, tot de be
kleding aan toe. Een keer heb ik
een auto gekocht waar ik een nieu
we neus op heb gezet. Die moest
ik toen laten keuren. Ze konden
niet zien wat er aan gebeurd was.
Dat vond ik heel mooi. En nog."
Ze hebben er wel eens aan gedacht
om de zaak aan de kant te doen en
ergens een bungalowtje te laten
bouwen. Zij: „Maar dan moest er
wel een garage met een brug erin
bijkomen. Dan kunnen we net zo
goed hier blijven, heb ik toen ge
zegd." Spijt hebben ze niet van
die beslissing. Struijk lacht: „We
hebben een leuk huis. We hebben
het goed naar ons zin. En ik ben
nog gezond. Mijn eigen klanten
houd ik nog aan. Ik beschouw het
als een hobby zoals een ander
postzegels spaart of duiven houdt.
En dit betaalt nog ook."
De gemeente wil de volière aan de
Dokter Renesstraat in Oud-Vosse-
meer kwijt, ooit geschonken door
de ambachtsheerlijkheid. En uit
oogpunt van bezuiniging wil de ge
meente volgend jaar van nog meer
zaken af, valt te lezen in de begro
ting. Het betreft de oude gemeente
werkplaats in Stavenisse, de toilet
gebouwen op dagrecreatieterrein de
Speelmansplaten en de woonwa
gens aan de Oudelandsedijk in Tho
len. Het voormalige gemeentehuis
in Scherpenisse wil men overdoen
aan restaurant De Gouden Leeuw,
dat nu al een gedeelte huurt. En de
gebouwen van streekmuseum De
Meestoof in Sint-Annaland moeten
overgaan in handen van de wo
ningstichting. De stichting voerde
dit jaar al een verbouwing uit aan de
voormalige dienstwoning bij het
pand, waarin een politiepost en een
ontvangstruimte voor het museum
zijn gerealiseerd.
Een verkoopdag met kinderrom
melmarkt wordt zaterdag georgani
seerd in Scherpenisse. Van tien tot
half een en van een tot vier uur kan
iedereen terecht in het verenigings
gebouw van de Ger. Gem. aan de
Schoolstraat (de kinderrommel
markt duurt van 10 tot 12 uur). De
organisatie is in handen van het co
mité Tholen van Woord en Daad.
Zoals gebruikelijk op een verkoop
dag is er vanalles verkrijgbaar, zo
als tweedehands boeken, cd's, fo
tokaarten, bloemen en planten,
speelgoed, geschenk- en kantoorar
tikelen, baby- en kinderkleertjes,
snoep, slaatjes, eieren, worst, kof
fie, frisdrank en koek. De hele dag
staat er een ijskar. Verder zijn fles
sen wijn te koop (vooraf kan ge
proefd worden). Cartridges zijn
verkrijgbaar, terwijl lege cartrid
ges, postzegels, waardezegels en
mobiele telefoons ingeleverd kun
nen worden. Een glasgraveerder
zet de door u gewenste naam op
een glas. De jeugd kan zich verma
ken met sjoelen, enveloppen trek
ken, bussen gooien en kegelen,
verder kan men worst hakken en
raden naar een boodschappen
mand. Om elf uur en om twee uur
wordt er gespeeld op viool en
dwarsfluit.
De netto-opbrengst van deze ver
koopdag is bestemd voor uitbrei
ding van de vakschool Léo in Bur
kina Faso (Afrika). Het ICCO, een
organisatie voor ontwikkelingssa
menwerking, verdubbelt de netto
opbrengst.
Stemmen
van lezers
De internationale bijeenkomst voor
de hulpverleners na de waters
noodramp van 1953 was 18 sep
tember op Tholen een geweldig ge
slaagde dag.
Graag wil ik langs deze weg een
ieder die hieraan heeft meege
werkt, bedanken. De perfect geor
ganiseerde bijeenkomst in ge
meenschapscentrum Meulvliet,
alsmede de rondrit door de met
vlaggen versierde straten en
zwaaiende inwoners heeft grote
indruk op ons gemaakt.
Uw dank voor de in 1953 verleen
de hulp zullen we niet gauw ver
geten.
J. Smeets, Heiloo.
Heren, heeft u ook zo'n broertje dood aan winkelen? Voor mij is het een regel
rechte ramp als ik weer eens voor zo 'n ultieme huwelijkstest wordt uitgeno
digd. Hoe mijn vrouw het iedere keer weer voor elkaar krijgt weet ik niet, maar
voor ieder kledingseizoen is alle beschikbare kleding in ons huis al zorgvuldig
gekwalificeerd in de categorieën: te klein, te ouderwets ofte tuttig. Na enkele
ritjes naar de plaatselijke kledingcontainer gebeurt steevast het onvermijdelij
ke. Mijn echtgenote staat getraumatiseerd voor een kast die ze net zelf zorgvul
dig heeft ontdaan van allerlei kledingstukken die in mijn ogen nog prima in or
de waren. De woorden die ze bij die trieste aanblik steevast uitroept zijn: „We
moeten hoognodig naar de stad, ik heb niets fatsoenlijks meer om aan te trek
ken!" Nee logisch (mompel ik zachtjes), met onze kleding lopen ze binnenkort
in een of ander Afrikaans land de blits te maken. „Kom schat, we gaan weer
fijn een dagje shoppen.
Met het parkeerkaartje nog in mijn hand zie ik mijn vrouw nog net de eerste de
beste kledingzaak binnenschieten. Als een mol graaft ze zich geroutineerd een
weg door de verschillende kledingrekken. Ik weet uit ervaring dat ik haar op
deze momenten geen seconde uit het oog mag verliezen. Onlangs heb ik haar
ook al, als een klein zoekgeraakt kindje, moeten laten omroepen in zo'n win
kelcentrum. Geconcentreerd houd ik sinds die gênante vertoning de wacht bij
de detectiepoortjes die bij de uitgang van de winkel staan. Ik weet: hier moet
ze hoe dan ook een keer langs komen. In sommige gevallen word ik weieens bij
haar geroepen om mijn deskundig oordeel over een van haar potentiële aanko
pen te geven. Na het passen van een tiental verschillende jurken zeg ik bemoe
digend tegen haar dat 'deze jurk haar wel erg mooi staat'. „Ja wat wil je, dat
is die jurk die ik vorige maand gekocht heb sukkel", sist ze. Oei, toch even bij
de les blijven vader, denk ik bij mezelf. Met een arm vol plastic tassen loop ik
gedwee achter mijn eega aan. We belanden in de loop van de dag in een boe
tiekje waar de muziek zo hard staat dat de verkoopster ons met een megafoon
te woord moet staan. Als we een klein uurtje en drie verkoopsters) verder zijn,
komt mijn vrouw tot de conclusie 'dat hier niets voor haar bij zit'. Het ramme
len van mijn maag geeft aan dat het hoog tijd is om een hapje te eten. Tot mijn
ontsteltenis merk ik dat vlak voor mijn neus de laatste warme Hema-worst van
die dag verkocht wordt en alsof dat nog niet genoeg is sluit de loempiaver
koopster met een Vietnamese glimlach net het luikje van haar wagentje. „Solly
mijneel.
De honger heeft het inmiddels van mijn kieskeurigheid gewonnen en dus schuif
ik met mijn schattebout bij de plaatselijke McDonalds naar binnen. Na een mi
nieme maaltijd (die desondanks een volle vuilniszak met ajval oplevert) ver
trekken we nog net voor sluitingstijd naar een grote schoenenzaak. Hulpeloos
moet ik toezien hoe mijn vrouw het totale verkoopteam tot wanhoop drijft. Ter
afleiding kijk ik geamuseerd naar een kortgerokte verkoopster die toevalliger
wijs ook nog met grote regelmaat een trapje moet bestijgen om bij de bovenste
schoenendozen te komen. „Zeg, wat vind je van deze?" Uit mijn trance ontwa
kend, zie ik dat mijn vrouw met een paar oerlelijke lange laarzen door de win
kel loopt te paraderen. Omdat ik het prijskaartje reeds gezien heb, lieg ik hard
op dat ze schitterend zijn. Als je voor slechts vijfenveertig euro de zekerheid
kunt kopen 'dat we nu naar huis gaan', is dat het geld dubbel en dwars waard
wat mij betreft.
Bij thuiskomst leg ik mijn vermoeide voeten op de salontafel te rusten en met
een ferme teug drink ik van mijn welverdiende pilsje. „Zeg schat, weet je wat
we vandaag nog vergeten zijn?" „Nee, "antwoord ik quasi onnozel. „Jij moest
toch ook nog nieuwe kleren? Weet je wat, we gaan volgende week zaterdag
lekker voor jou kijken!" Help me heren, ik heb slechts een week de tijd om een
goeie smoes te verzinnen om onder deze dreigende situatie uit te komen.
Vrijwilliger Edwin Otto (links vooraan) van omroep Tholen in actie bij de aankomst van de Noorse ambassadesecretaris mevr. Berggrav,
die bloemen had gekregen van streekmuseum-bestuurslid Wil Nelisse. Rechts burgemeester Nuis en Meestoof-voorzitter Westerveld. Links
naast mevr. Berggrav is radioreporter Ad Hagesteijn te zien van omroep Zeeland. Die zit financieel in een aanzienlijk beter vaarwater dan
de lokale omroep, die op de donateursactie nog maar enkele tientallen reacties kreeg.
A.L. Piet (CU) zette met zijn voor
stel de toon van de discussie. Hij zei
dat zijn fractie het betreurt dat de
omroep in zwaar weer is beland. Hij
zei het voorstel van het college ook
te steunen om de subsidie te beëin
digen. Maar liet de mogelijkheid
open om 'in de loop van 2004' de
zaak te heroverwegen als de omroep
er in zou slagen geld te vinden en
meer luisteraars aan zich weet te
binden.
Volgens het CDA zou het een gemis
voor de gemeente Tholen zijn als de
omroep niet meer te beluisteren valt.
Namens deze fractie liet M. Ligten-
dag-Quist weten niet voor het ver
hogen van de subsidie te zijn, maar
de omroep wel een kans te geven
om aan zijn profilering te werken.
Volgens haar moet het college niet
'alles ophangen' aan de lage luister
dichtheid. „Als de omroep de deu
ren sluit, is het voorgoed afgelo
pen." De omroep zou naar een
andere programmering toe moeten.
En een zo breed mogelijk publiek
moeten zien te bedienen, zo zei ze.
Zo zouden er ook kerkdiensten uit
gezonden kunnen worden. Ze wees
er verder op dat de vrijwilligers een
donateursactie zijn begonnen. „Bij
de bespreking van de kadernota
voor 2005 willen we er opnieuw
naar kijken."
Een geheel ander geluid kwam van
de SGP. M.J. Klippel zei namens de
ze fractie dat het bereik van de om
roep is gedaald en zelfs lager ligt
dan het gemiddelde bereik. „Het is
geen levensvatbare zaak. Het leeft
absoluut niet bij de bevolking. Het
maatschappelijk nut is minimaal.
Lokale kranten subsidiëren we ook
niet. Die moeten ook hun eigen
broek ophouden. De financiële posi
tie van de omroep is heel zwak."
Klippel was het eens met b. en w.
om de steun stop te zetten.
Ook de PvdA steunde het college
voorstel. E.M. van der Wal-Vermeu-
len zei het spijtig te vinden dat de
omroep niet in de lucht kan blijven.
Maar gezien de afspraken die in het
verleden zijn gemaakt over het ver
beteren van de financiën en de lage
luisterdichtheid was het volgens
haar niet verstandig om er gemeen
schapsgeld aan te blijven besteden.
Ze zei overigens wel dat ze sympa
thie had voor het CDA-standpunt.
J.J.P.A. Boulogne (ABT) vond het
stopzetten van de subsidie 'te kort
door de bocht.' Hij pleitte voor het
opstellen van een nieuw onderne
mingsplan voordat besloten wordt
de stekker eruit te trekken. Hij riep
het bestuur op om de kosten te ver
minderen, waardoor de subsidie ook
een stuk lager kan uitvallen.
De opstelling van de VVD was op
merkelijk. R. Ravensteijn zei dat
zijn fractie het college volgt, maar
dat hij persoonlijk de omroep nog
een kans wil geven. Hij schaarde
zich daarbij achter CDA, CU en
ABT. Zijn partijgenoot F.J. Goossen
was afwezig.
J. van den Donker (D66) betoogde
dat een lokale omroep niet zonder
subsidie kan. Hij was er dan ook te
gen om de subsidiëring niet te ver
hogen. De omroep heeft een exploi
tatietekort in de begroting van
twintig mille. „De schulden zijn nu
al meer dan de subsidie volgend jaar
zal bedragen."
Wethouder M.A.E. Velthuis zei ver
rassende geluiden te horen. Ze
noemde de standpunten van PvdA
en SGP consequent, in het volgen
van het standpunt van het college.
Maar ze stelde dat het CDA bleef
hangen. „U bent het wel gedeelte
lijk eens, maar u wilt de omroep
nog een kans geven. Dat is een hele
lastige. De omroep heeft de kans
gehad. Er is afgesproken dat de sub
sidie zou worden verhoogd als er
meer naar geluisterd zou worden. Er
wordt minder naar de zender geluis
terd. Dan kun je ze niet nog eens
een keer een kans geven. U maakt
het onduidelijk."
Piet bleeft bij zijn standpunt om de
omroep nog een jaar te geven om
zich waar te maken, d.w.z. te laten
zien dat er maatschappelijk draag
vlak voor de zender is en het finan
cieel op orde is. „Het is niet de be
doeling dat dit soort initiatieven
alleen op subsidie draait. Maar onze
fractie is wel bereid met een initia
tiefvoorstel te komen als het lukt.
De bal ligt bij omroep Tholen."
Maar Van den Donker maakte daar
bezwaar tegen en wees erop dat
daarmee geen oplossing komt voor
liquiditeitsproblemen bij de om
roep. Piet vond dat de omroep aan
moest tonen dat er draagvlak is.
Maar de wethouder was niet van
plan weer een luisteronderzoek in te
laten stellen. Volgens Piet gaat het
echter om het werven van dona
teurs. „Als er 500 tot 1000 worden
gevonden, dan is er draagvlak."
Mevr. Ligtendag was het daarmee
eens, maar zei ook het collegevoor
stel te zullen steunen om de ge
meentelijke bijdrage te staken. ABT
bleef tegen het voorstel. Boulogne
vond dat de gemeente omroep Tho
len zendtijd moet gunnen. „Hij
moet kansen krijgen. Het initiatief
ligt bij het bestuur van de omroep."
Van den Donker vond de opstelling
van de CU sympathiek. „Maar er is
nu verhoging van de subsidie no
dig." Ook Van der Wal stond wel
willend tegenover het voorstel van
Piet, maar zei geen valse hoop te
willen wekken.
Ravensteijn vroeg zich af of de op
centen niet bestemd zijn voor de re
gionale en lokale omroepen. Maar
volgens de wethouder is het geld
niet langer 'geoormerkt' en gaat het
naar de algemene middelen. ABT-
raadslid C. van der Horst bestreed
dat. „De gemeente moet dat geld
opsparen voor nieuwe zenders."
Velthuis ontkende dat en constateer
de dat er een meerderheid voor het
voorstel was om de subsidie stop te
zetten. Ravensteijn zei een draai te
maken in de richting van het fractie
standpunt en zo bleven alleen ABT
en D66 tegen.
Medewerkers van de omroep en se
cretaris J. Schaart van het stich
tingsbestuur hoorden de discussie
aan vanaf de publieke tribune.
Het CWI in Sint-Maartensdijk
doet zaterdag mee aan de nationa
le banenmarkt. In het streven om
zoveel mogelijk mensen aan het
werk te krijgen, zullen tal van
vacatures onder de aandacht wor
den gebracht. Tussen tien en drie
uur kunnen mensen die een baan
zoeken, er terecht. Op vacature
zuilen en -borden worden de ba
nen gepresenteerd, ook staan ver
schillende stands van instellingen
en uitzendbureaus in het CWI.
Wethouder mevrouw M.A.E. Vel
thuis opent de banenmarkt 's mor
gens.
Tot teleurstelling van waarnemend
voorzitter J.A. Schaart en zijn me
debestuurders lieten 5 van de 10 le
den van de stichting lokale omroep
Tholen (Sloth) het vrijdagavond af
weten op de beslissende vergade
ring over de toekomst van de lokale
radio. „Er was dus geen quorum
aanwezig om rechtsgeldige besliss
ingen te nemen, zodat we een nieu
we datum moeten prikken. Overi
gens worstelden de wél aanwezigen
met wat ze moesten kiezen. Er was
duidelijk een spanningsveld met
enerzijds de ratio dat het zakelijk
niet meer zo verder kan en ander
zijds de emotie dat je na 18 jaar de
stekker er niet wil uittrekken. We
zijn er nog niet uit."
Schaart constateert dat de medewer
kers gewoon niet willen geloven dat
de Tholenaren zo weinig naar de lo
kale omroep luisteren. „Dat doet
vreselijk veel pijn, maar Intomart is
een toonaangevend bureau op het
gebied van luisteronderzoeken. De
cijfers, hoe bedroevend ook, zijn
zakelijk niet te loochenen. Het was
geen kwaliteitsonderzoek, want dan
zouden de kosten nog hoger zijn
dan bij een luisteronderzoek."
De stichtingsraad heeft wel over
een aantal afslankplannen van de
medewerkers gesproken. Ten eerste
een kleinere studio met een lagere
huur, maar dan heb je eerst wel ver
huiskosten. Ten tweede beperking
van het aantal uitzenduren per dag
en ten derde beperking van het aan
tal dagen dat er uitgezonden wordt.
„Dan spaar je kosten van de mu-
ziekauteursrechten (buma en stem-
ra), maar dan moet je weer heel
goed communiceren met de inwo
ners van Tholen wanneer de uitzen
duren precies zijn. Alle modellen
worden nu doorgerekend, zodat de
stichtingsraad de volgende vergade
ring alle gegevens op tafel heeft",
aldus waarnemend voorzitter
Schaart.
