33 maanden is eigenlijk net te lang Heroverwegen zou pas van lef getuigen Echtpaar Moerland heeft altijd aanloop in zorgcentrum De Schutse Accelerando huldigt twee gouden jubilarissen Vroegop en Elenbaas Niemand heeft bezwaar om dit in te vullen Geen nieuwe stagnatie fietspad Sint-Annalanders vieren bijzonder platina huwelijksjubileum Vertrekkend paar Goedegebuure-Rijnberg oogst waardering Donderdag 15 mei 2003 EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT 3 Dat ze nog eens zouden moeten verhuizen, hadden M.I. Moerland en M. Moerland-v.d. Boogaard niet gedacht toen ze ruim 3,5 jaar geleden hun intrek namen in zorg centrum De Schutse te Sint-Annaland. De tijdelijke huis vesting in verband met nieuwbouw brengt hen buiten het dorp. „We komen te wonen op de plek waar ik vroeger ge boerd heb", zegt Moerland. Het paar - beiden 92 jaar - was zondag 70 jaar getrouwd. Maandag is dat platina hu welijksjubileum gevierd met nichten, neven en kennissen. Ijsbaan Melkmonsters Accelerando heeft zaterdagavond vier Sint-Annalandse muzikanten gehuldigd. Langs een erehaag van muzikan ten die de mars Jubillisimo speelden, kwamen Cor Vroegop en Johannes Elenbaas met hun vrouwen naar de Sakofahal. Met twee spelden, een aquarel en bloemen werden de twee gouden jubilarissen gehuldigd. Voorzit ter Jack Westdorp zette ook nog een muzikaal paar in het zonnetje: Jap en Merie Goedegebuure, die het na respec tievelijk 56 en 15 jaar welletjes vonden bij de koninklij ke fanfare. Goedegebuure werd erelid, zijn vrouw lid van verdienste. Esbas en trombone Eerste klas promotor Exploitatie land y f Stemmen van lezers Het bericht in de vorige Eendracht- bode zou aanleiding kunnen geven om te veronderstellen dat er opnieuw sprake is van stagnatie bij de realise ring van het fietspad Sint Maartens- dijk-Stavenisse. Om ieder misver stand weg te nemen het volgende. Er is geen sprake van nieuwe stagne rende ontwikkelingen. Al bij de vast stelling van het Meerjarenprogram ma Infrastructuur Zeeland 2003-2007 (MIZ) is vastgelegd dat de realisatie gepland is in 2004. Wel later dan oor spronkelijk was besloten. Daarvoor zijn door de verantwoordelijke VVD- gedeputeerde Hennekeij bij de be handeling van het MIZ in november 2002 twee redenen aangevoerd, te weten de vertraging in de grondver- Averving en financiële redenen. De aanleg van de toevoerwegen naar de Westerscheldetunnel heeft veel geld opgeslokt. Bij de behandeling van het MIZ in de statenvergadering van november 2002 was het doorschuiven van dit project voor de CDA-fractie al aan leiding om de alarmbel te rinkelen. Het moet er nu eindelijk van komen was de boodschap. De veel te lange voorbereidingsperiode is in de regio niet meer geloofwaardig! De stand van zaken is nu dus, dat er voor 2004 financiële middelen gere serveerd zijn. En om ieder misver stand weg te nemen, heeft de CDA- fractie bij de pas aangetreden CDA- gedeputeerde Poppelaars gevraagd druk op de ketel te zetten en absolute prioriteit te geven aan uitvoering in 2004. Die toezegging heeft hij ge daan en wij houden hem daaraan! In de aanloop naar de verkiezingen voor de provinciale staten in maart is om begrijpelijke redenen door de in woners in de regio Tholen voor dit fietspad aandacht gevraagd. En juist dat is een extra motief voor de CDA- statenfractie geweest om hiervoor bij de nu verantwoordelijk gedeputeerde aandacht te vragen en u daarover ook nu te informeren. J. v.d. Merbel, CDA-statenlid, Tholen. Het verslag gelezen van soldaat Gun- ter, in de Eendrachtbode van 8 mei, dat een half jaar in Bosnië net te lang is. Hierboven staat hoelang veel dienstplichtige soldaten in de tropen dienst hebben gedaan. De omstandig heden waren toen echt niet zo gerief lijk als nu. Het thuisfront was niet te bereiken via telefoon of internet, maar op een velletje luchtpostpapier. Ons bivak was meestal primitief en ook heb ik het vermoeden dat in Bosnië het eten beter was dan de legervoorra- den uit de Tweede Wereldoorlog die wij hebben gegeten. De uitrusting: die lange Lee Enfield geweren van de En gelsen, onhandelbaar; de sten die dik wijls weigerde; afgedankte legerau to's. Kortom, er is geen vergelijk van toen en nu. Drie patrouilles in de week was erg druk, zegt Gunter. In Indië deden de jongens van toen (het zijn nu oude mannen als ze nog le ven) dagelijks patrouille over smalle sawahdijkjes. Dat was echt zwaar. Het is een periode in ons leven die niet uitgewist kan worden, al praat men er niet veel over. En dan allen die er achtergelaten werden. De doden herdenking in de Grote Kerk te Ma- lang, als er 43 maal 'present' wordt geroepen voor degenen die niet meer naar huis gaan, maar daar begraven liggen. Daar kun je nog aan denken, hoe het allemaal gegaan is. Het trans port naar Indië toe, met veelal afge dankte troepentransportschepen. Sla pen in de ruimen op Standy bedden, soms 3 of 4 hoog. Gloeiend heet in de Rode Zee, daar hadden we onze tr- openuitrusting nog maar net. De Indi sche Oceaan op, zeven dagen niets dan water en nog eens water. Precies een volle maand aan boord, in wezen was het een mensonwaardig vervoer. Als ik alles moest ophalen: het leven daar, de voeding, de ligging en de lan ge tijd die het heeft geduurd, dan was ik nog wel een poosje bezig. Dat doen we meestal op de kazerne in Ede waar we onze jaarlijkse reünie houden. En daar komen er ook steeds minder. Nu is het dus zo, Gunter heeft geko zen voor dit beroep. Dus niet klagen. Wij werden verplicht om te gaan, oor logsvrijwilligers (OVW'- ers) wilden de Jap gaan verjagen. Allemaal heb ben we veel afgezien. Nu is alles luxe; de soldij van toen wil ik ook nog aan geven: bij opkomst rekruut 75 cent per dag, dat wasje zes weken; als sol daat een gulden. Tropentoelage 40 cent per dag en oorlogstoelage 40 cent per dag (Opmaat, 6e jaargang, 2000). In de tropen 54 gulden per maand, er was weinig liefhebberij om te sparen, hoor. Bij debarkatie in Rot terdam kregen we 300 gulden, daar was alles mee afgedaan. We zijn niet zo netjes behandeld door de toenmali ge regering. Het was toen iets anders als nu. C. de Groen legernr. 260404077 Kaaij 60, Tholen. Zijn de vergaande bezuinigings maatregels die op de voorpagina van de Eendrachtbode van vorige week genoemd werden slechts her senspinsels van een mijmerende weekbladverslaggever of worden genoemde zaken werkelijkheid voor de gemeente Tholen? En dit als ge volg van een niet helemaal door dacht gemeenteraadsbesluit? De tijd zal het leren. Er zal in ieder geval bezuinigd moeten worden, zo kun nen we lezen. Echter, een nieuw ge meentehuis is hard nodig. Ik zal de laatste zijn die ontkent dat er ruim tegebrek zal zijn, maar zijn er totaal geen andere opties of is zelfs dit schrijven mosterd na de maaltijd? Wat ik me afvraag is, waarom in dit computertijdperk iedereen in 1 ge bouw moet zitten. Immers, met 1 druk op de knop zit men op eikaars bureau. Houd een aantal loketten centraal en laat de afdelingen elders hun werk doen. In het bedrijfsleven zijn bijvoorbeeld ook veel thuiswer kers. Met een aankoop van een gebouw (bijvoorbeeld Van Houte) kan al een complete afdeling verhuizen. Als de Rabobank ooit nog vrijkomt: aanko pen dat pand! Indien nodig even aanpassen, dat is dat gebouw toch al gewend (bekostigd met geld waar vroeger leuke spaarweekcadeautjes voor gekocht werden) en weer twee afdelingen kunnen verhuizen. Com puter en koffie-apparaat aan en be ginnen maar. Een laatste optie: veeg de bovenver dieping van de bibliotheek leeg, geef de huidige gebruikers een ander onderkomen, bouw het achterlig gende parkeerterrein vol, desnoods met parkeerkelder, maak een este- tisch verantwoorde loopbrug (in ou de stijl met toog) over de Kaaistraat en het gemeentepersoneel kan vrijuit ■werken en we houden als gemeente nog wat over van de 13,8 miljoen euro die gereserveerd is voor com plete nieuwbouw. Of zijn we van plan om Zierikzee en Alphen aan den Rijn achterna te doen, waar de nieuwbouwkosten van het gemeentehuis volledig uit de pan rezen? We lezen echter, dat al leen een overschrijding van het taak stellend budget een streep door het nieuwbouwplan zou kunnen halen (geruststellende gedachte) en niet het onrealistische heroverwegen of terugdraaien van het raadsbesluit volgens dhr. Nelenbos, uhh Raven- steijn. Bestuurders maken immers geen fouten. Het zou van lef getui gen om de zaak wel te heroverwe gen en dit geldt voor alle partijen, want nu het vuurtje een beetje wordt aangewakkerd, is bijna iedereen van mening dat de zaak nog eens goed uitgelegd moet worden aan de bur ger, al dan niet op verjaardagen. Beken maar kleur jongens, want ook de komende begrotingen moeten slui tend gemaakt worden, hoewel dit niet in direct verband staat met de nieuw bouw, zo lezen we. Helaas is in de kleur bekennende nota te weinig geld gereserveerd voor tegenvallers en kaasschaven helpt ook niet. Dit stuk is wel door iedereen ondertekend! Ra, ra, politiepet. Gelukkig weegt bij het vaststellen van de begroting de veilig heid wel zwaar. Waarom dan het 'du re' zwembad waar onze kinderen zichzelf leren redden ter discussie moet komen, is me een raadsel. Moe ten de kinderen dan allemaal naar Tholen reizen of nog verder rijden om zwemmen te leren? Tenslotte nog een opsteker: we zijn gelukkig niet de op 1 na duurste Zeeuwse gemeente na een tarieven- stijging van 15%, maar de op 3 na duurste. Dit geeft toch weer een goed gevoel na wat koortsachtig rekenwerk uit ons ,oude' gemeentehuis! H. Quist, Pres. Kennedystraat 29, Sint-Maartensdijk. Na veel exercitie is er een petitie eindelijk zeg maar niemand heeft bezwaar om dit in te vullen, je kunt niet blijven lullen er is wat afgepraat in de gemeenteraad een nieuw gemeentehuis met een vette kluis ja van de gewone man doe er maar wat an er wordt met je gespeeld dat is althans het beeld belastingen naar boven en de betaler maar sloven een gekozen gemeenteraad moet met raad en daad denken aan de medemens want er is een grens waarom een nieuw gebouw 't is allemaal gemiauw de vette jaren gaan voorbij en zakt alles in de klei jullie huilen met de wolven in het bos en op de golven. D.F. Bentschap Knook, M.A. de Ruyterstraat 1, Sint-Maartensdijk. Het echtpaar Moerland-v.d. Boogaard is al zeventig jaar samen. Ze kunnen zelf nauwelijks bevatten dat ze al zolang samen zijn, en dat nog in redelijke gezondheid. Na tuurlijk zijn er kwalen. Moerland zelf lag in zijn leven al vijftien keer op de operatietafel. „Zolang dit nog maar goed is, en dat gaat ge lukkig", zegt zijn vrouw, wijzend op het hoofd. Haar ouders mochten de bijzondere mijlpaal eveneens bereiken. Terwijl Moerland een steuntje in de rug had van zijn va der, zegt hij: „Die is 105 gewor den." Het wonen in De Schutse be valt hen en is tegelijkertijd een geruststellende gedachte. Kinderen heeft het echtpaar Moerland niet. „Maar we krijgen erg veel aanloop van neven en nichten. Eén nichtje komt zelfs iedere dag van de week, ze slaat nooit over." Bed opmaken, stof afnemen, dat doet mevrouw Moerland nog zelf. Haar man gaat iedere morgen vóór de koffie een poosje de gang op om met deze en gene een praatje te ma ken. „Maar met de koffie is hij te rug. Die drinken we samen thuis en niet in de zaal." De krant wordt ie dere dag door Moerland gespeld en een boek leest hij ook wel. En wan neer hij eraan denkt, zet hij de tele visie aan voor het nieuws. „Maar dat met de oorlog en die politiek van de laatste tijd hangt me de keel uit." De geboren en getogen Sint-Anna- landers kennen elkaar al vanaf de schoolbanken, ze zaten in dezelfde klas. Maar de vonk sprong over op de ijsbaan, in de strenge winter van 1928/1929. „Ik moest wel, want ik kapte geregeld om en zij kon goed rijden", grapt Moerland. Hij werk te toen nog - evenals zijn vader en broer - op de Jan Dankershoeve in de Uiterst Nieuwlandpolder onder Sint-Maahensdijk. Op zijn negen tiende ging hij naar de familie Kodde en bleef tot zijn dertigste bij de boer werken. Mevrouw Moer land groeide op in het gezin van een klein landbouwer en moest al vroeg meehelpen op het land. Ze had vijf zussen (de jongste leeft nog) en een broer die slechts 23 jaar is geworden. Het paar trouwde in 1933, midden in de crisistijd, en bouwde een huis buiten het dorp aan de Langeweg. „Daar hebben we 37 jaar ge woond, naast mijn zuster. Nu woont er een nicht van ons", ver telt mevrouw Moerland. Haar man maakte na hun trouwen zelf alle meubels voor in het huis. „Als schooljongen bracht ik veel vrije tijd door bij timmerman Burgers die tegenover ons woonde en daar heb ik veel van opgestoken", legt hij uit. Timmeren en knutselen als hobby bleef Moerland tot op hoge leeftijd doen. Op zijn ongeveer drie hectare grond verbouwde hij kleine vruchten, zaad en bloem bollen. „Je kon alle producten op een bloeiende veiling afzetten. Die is destijds uit armoede opgezet, maar we zijn er goed mee ge weest", aldus de Sint-Annalander. Zijn vrouw hielp mee op het land en het paar heeft er altijd een goe de boterham aan gehad. Hun huis bleef tijdens de Ramp droog, maar het land stond onder water. Moerland werkte als op zichter bij het herstel van de dijken en had dat werk kunnen blijven doen. Maar hij koos voor zijn be drijf. „Ik heb dat altijd ontzettend graag gedaan, heb ervoor geleefd. En we hebben er een lekkere bo terham aan gehad", zegt hij. Aan het einde van de oorlog was het paar in Dinteloord geëvacueerd bij twee oude dames en ook daar werkte Moerland bij een boer. „We hebben het daar prima gehad, maar wat waren we blij toen we weer te rug in Sint-Annaland waren", zegt zijn vrouw. Op zijn zestigste deed Moerland het bedrijf - dat hij toen samen met een zwager had - aan de kant. Hij ver huisde met zijn vrouw naar de Van den Bosstraat. Maar stilzitten ging niet en hij pakte alles aan. „Ik heb een grote schuur getimmerd bij Koese aan de Noorddijk, snoeide in tuinen en bracht boodschappen bij de mensen thuis. Ook heb ik nog melkmonsters opgehaald bij de boe ren." In het jaar van hun zilveren bruiloft kocht Moerland een auto, een Daf. Hij was toen 47. „We woonden al in De Schutse toen ik mijn laatste auto verkocht en al die tijd ben ik blijven rijden. In veertig jaar tijd heb ik nooit een ongeluk gehad. En mijn rijbewijs is nog al tijd geldig." Zingen was jarenlang een grote liefhebberij van Moer land, hij deed dat bij het koor VZOS. Samen met zijn vrouw fiet ste hij in de vrije tijd ook heel wat af. „Als het ging, iedere middag", zegt mevrouw Moerland. Verder be perkten de uitjes zich tot een avond je bij een broer of zus. Op vakantie zijn ze in al die zeventig jaren nooit geweest. „Weieens een dagje met een bus weg, maar voor mij hoefde dat eigenlijk niet zo. En twee keer hebben we op het punt gestaan een bootreis te maken, maar dat kwam er niet van in verband met de ge zondheid van mijn man. En nu zul len we maar niet meer gaan." Als het goed weer is, wil Moerland toch nog wel naar buiten. Hij heeft een elektrische driewieler. Want fietsen gaat niet meer, de longen zijn versleten. „Onderweg kom ik altijd wel bekenden tegen." Zijn vrouw is aan het einde van de dag meestal flink moe en daarom gaat het paar op tijd naar bed. Ze zijn gewend in De Schutse en daarom zien ze best op tegen de gedwongen verhuizing (nodig in verband met de sloop en nieuwbouw van het zorgcentrum) naar het tijdelijke on derkomen even buiten het dorp. „Maar je raakt aan het idee ge wend. En gelukkig zijn we nog met zijn tweeën. Dat zijn er niet zoveel, want er wonen slechts vijf echtpa ren in De Schutse", aldus een dankbare mevrouw Moerland-v.d. Boogaard. De gouden Accelerando-paren v.l.n.r. Aagje en Cor Vroegop met Johannes en Corrie Elenbaas. Vroegop (66) en Elenbaas (64) wer den na de ramp lid van de muziek. Op 7 mei 1953 begonnen ze in de oude openbare lagere school aan de Ring onder dirigent M.R Lanooy. Op een oude asbak werd de maat aangegeven. Er waren geen theorie lessen, de praktijk was toen de bes te leermeester. Vroegop spijkerde tijdens zijn militaire dienst zijn mu zikale kennis bij in de drumband en zaterdagavond bezocht hij de repe titie van Accelerando. „Ik was een middelmatige muzikant, maar A.D. Goedegebuure was een goede leer meester", bracht Vroegop in herin nering. Jacoba van Beieren, Nabu- ko en de Perzische markt waren de eerste drie nummers die de twee jonge muzikanten toen moesten le ren. De voorzitter haalde enkele bijzon dere gebeurtenissen aan uit de afge lopen vijftig jaar. In 1961 ontving het inmiddels 122 jaar oude Accele rando het predikant koninklijk, in 1971 ging de zelfstandige gemeente Sint-Annaland op in de nieuwe ge meente Tholen, in 1973 promoveer de de fanfare naar de vaandelafde ling, in 1975 werd het 500-jarig bestaan van Sint-Annaland gevierd, in 1981 het eeuwfeest van Accele rando en in het jaar 2000 werd het 525-jarig bestaan van Sint-Anna land gevierd. „Maar naast deze bij zondere gebeurtenissen, hebben jullie ook honderden muzikale op tredens gegeven bij het inhalen van schoolkinderen en ouderen, op jaar uitvoeringen, bij serenades en uit wisselingsconcerten in Sint-Anna land en elders. Samen hebben jullie 100 jaar geschiedenis gemaakt en daardoor zijn jullie een wezenlijk stuk van ,de meziek' geworden", zo bracht de Accelerando-voorzitter naar voren. Ze musiceerden onder de dirigenten Lanooy, Lanen, Gijzen, Ko den Toonder en Pierre van Broekhoven en binnenkort onder leiding van een Belg, Achterhoeker of Limburger. Uit deze drie kandidaten wordt deze maand een keuze gemaakt, wie Van Broekhoven als dirigent mag opvol gen. Cor Vroegop blies niet alleen als muzikant, maar ook als be stuurslid zijn partij volop mee. In 1977 werd hij bestuurslid, in 1982 vice-voorzitter en in 1991 voorzit ter. Tien jaar leidde Vroegop de ver eniging en voor zijn vele uren vrij willigerswerk werd hij vorig jaar koninklijk onderscheiden. Hij was docent, coördinator van het oud pa pier en trouw repetitiebezoeker. In de fanfare bespeelt Vroegop de es- bas. Elenbaas speelt al vijftig jaar op de trombone. De voorzitter noemde hem een extra trouw lid, want Jo hannes staat altijd in de top drie van het repetitiebezoek. Hoewel hij ook bij voetbalvereniging WHS actief is, ging de muziek voor wanneer de twee verenigingen gelijktijdig een evenement hadden. Het ophalen van oud papier en rommel behoort tot het normale takenpakket van een muzikant bij Accelerando, maar Elenbaas maakte zich ook verdien stelijk bij het bouwen van decors voor de jaaruitvoeringen, zoals het schip in 1996 bij De gordel van smaragd. Een doener dus en geen prater, maar Johannes heeft wel een mening. „Tijd is tijd en niet te lange toespraken tijdens de repetitie, want we komen om muziek te spelen", zo karakteriseerde de yoorzitter de gouden jubilaris. Zowel Vroegop als Elenbaas kregen het insigne 50 jaar Accelerando en de bondsspeld van de KNFM. Bei den kregen ook een aquarel waarop ze te zien waren tijdens een concert. En voor de dames waren er nog bloemen. De voorzitter wenste bei de zeer trouwe leden een goede ge zondheid en veel zin en plezier in ,de meziek.' Beide jubilarissen spra ken een dankwoord voor de hulde blijken en geschenken en hoopten nog een tijdje mee te kunnen bla zen, al doen ze niet meer mee aan de rondgangen- Na de koffie werd het muzikale paar Goedegebuure-Rijnberg uitge zwaaid. „Marie Goedegebuure (64), moeder en sinds deze week ook oma, neemt een aparte plek in bin nen onze vereniging", zei de voor zitter. „Op latere leeftijd werd je aangestoken door je fanatieke man en kinderen. Je ging op les en werd in 1988 lid van Accelerando. Al die tijd speelde je hoorn. Je was een trouw repetitiebezoeker en een ge dreven muzikant. Dankzij je betrok kenheid bij de vereniging tipte je mij destijds over je broer Theo Rijn berg, die interesse had om wat te doen voor Accelerando. Bijna tien jaar was hij de hoofdsponsor van onze muziekvereniging en dankzij die royale steun droeg hij bij aan de ontwikkeling van Accelerando. Niet voor niets werd hij ons eerste bij zondere lid van verdienste." Marie Goedegebuure zelf was han dig met naald en draad en maakte kleding en andere materialen voor de jaaruitvoeringen, ze beheerde de uniformen, hielp bij het archiveren van de muziek en was verzorgster van het Zwarte Pietenorkest, waar bij de erwtensoep en broodjes een goede bodem vormden om door weer en wind te gaan. De voorzitter noemde haar ook een eerste klas promotor voor het werven van do nateurs en bij andere financiële ac ties. Mevr. Goedegebuure kreeg de hoogste eer van de vereniging voor haar inzet, namelijk de benoeming tot lid van verdienste. Baas boven baas was Jap Goedege buure (71), die na 56 jaar afscheid nam van Accelerando. Op 10 juli 1947 werd hij lid toen de Sint-An nalandse muziekvereniging een doorstart maakte, nadat de vereni ging in de Tweede Wereldoorlog uit vrije wil op non-actief was gegaan. Bugel, cornet, trompet en bariton waren de instrumenten waarop Goe degebuure furore maakte en naast de fanfare deed hij ook mee in gele genheidsorkestjes. „Je muzikaliteit heb je overgedragen op alles en ie dereen", vertelde de voorzitter. „Op je vrouw Marie, je kinderen Gerard, Hans en Imanda en ook hun part ners Marjolein en Johan zijn vol gens mij geselecteerd op het feit dat ze wel iets met muziek deden." Westdorp zag voor Goedegebuure een schone taak om ook kleinkind Nienke de eerste muzikale beginse len bij te brengen tijdens de vaste oppasavond, dinsdag, wanneer Ac celerando oefent. Jap Goedegebuure haalde met zijn tractor en aanhangwagen spullen op voor de rommelmarkt en beboerde het stukje grond in de Suzannapol- der, waarvan de opbrengst voor Ac celerando was. „We zijn je heel veel dank verschuldigd, voor je muzika liteit. vriendschap, opgewekte hu meur en inzet op tal van terreinen. Bijna 57 jaar lid zijn van een vereni ging, dat is een bijzonder lange tijd met veel herinneringen", aldus de voorzitter. Hij overhandigde het paar een persoonlijk cadeau in de vorm van een klok en benoemde Jap Goedegebuure tot erelid van Acce lerando. Marie Goedegebuure zei in haar dankwoord, dat ze Accelerando zal blijven bijstaan, ook al is ze dan geen muzikant meer. En haar man kondigde aan, nu hij als erelid geen contributie meer hoeft te betalen, toe te treden tot de club van 50, waarbij donateurs elk jaar 50 euro betalen om de Sint-Annalandse fan fare te steunen. A Marie en Jap Goedegebuure, een bijzonder muzikaal paar, nam afscheid van Accelerando.

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 2003 | | pagina 3