33 maanden is
eigenlijk net te lang
Heroverwegen zou
pas van lef getuigen
Echtpaar Moerland heeft altijd
aanloop in zorgcentrum De Schutse
Accelerando huldigt twee gouden
jubilarissen Vroegop en Elenbaas
Niemand heeft bezwaar
om dit in te vullen
Geen nieuwe
stagnatie fietspad
Sint-Annalanders vieren bijzonder platina huwelijksjubileum
Vertrekkend paar Goedegebuure-Rijnberg oogst waardering
Donderdag 15 mei 2003
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Dat ze nog eens zouden moeten verhuizen, hadden M.I.
Moerland en M. Moerland-v.d. Boogaard niet gedacht
toen ze ruim 3,5 jaar geleden hun intrek namen in zorg
centrum De Schutse te Sint-Annaland. De tijdelijke huis
vesting in verband met nieuwbouw brengt hen buiten het
dorp. „We komen te wonen op de plek waar ik vroeger ge
boerd heb", zegt Moerland. Het paar - beiden 92 jaar -
was zondag 70 jaar getrouwd. Maandag is dat platina hu
welijksjubileum gevierd met nichten, neven en kennissen.
Ijsbaan
Melkmonsters
Accelerando heeft zaterdagavond vier Sint-Annalandse
muzikanten gehuldigd. Langs een erehaag van muzikan
ten die de mars Jubillisimo speelden, kwamen Cor
Vroegop en Johannes Elenbaas met hun vrouwen naar de
Sakofahal. Met twee spelden, een aquarel en bloemen
werden de twee gouden jubilarissen gehuldigd. Voorzit
ter Jack Westdorp zette ook nog een muzikaal paar in het
zonnetje: Jap en Merie Goedegebuure, die het na respec
tievelijk 56 en 15 jaar welletjes vonden bij de koninklij
ke fanfare. Goedegebuure werd erelid, zijn vrouw lid
van verdienste.
Esbas en trombone
Eerste klas promotor
Exploitatie land
y f
Stemmen
van lezers
Het bericht in de vorige Eendracht-
bode zou aanleiding kunnen geven
om te veronderstellen dat er opnieuw
sprake is van stagnatie bij de realise
ring van het fietspad Sint Maartens-
dijk-Stavenisse. Om ieder misver
stand weg te nemen het volgende. Er
is geen sprake van nieuwe stagne
rende ontwikkelingen. Al bij de vast
stelling van het Meerjarenprogram
ma Infrastructuur Zeeland 2003-2007
(MIZ) is vastgelegd dat de realisatie
gepland is in 2004. Wel later dan oor
spronkelijk was besloten. Daarvoor
zijn door de verantwoordelijke VVD-
gedeputeerde Hennekeij bij de be
handeling van het MIZ in november
2002 twee redenen aangevoerd, te
weten de vertraging in de grondver-
Averving en financiële redenen. De
aanleg van de toevoerwegen naar de
Westerscheldetunnel heeft veel geld
opgeslokt.
Bij de behandeling van het MIZ in de
statenvergadering van november
2002 was het doorschuiven van dit
project voor de CDA-fractie al aan
leiding om de alarmbel te rinkelen.
Het moet er nu eindelijk van komen
was de boodschap. De veel te lange
voorbereidingsperiode is in de regio
niet meer geloofwaardig!
De stand van zaken is nu dus, dat er
voor 2004 financiële middelen gere
serveerd zijn. En om ieder misver
stand weg te nemen, heeft de CDA-
fractie bij de pas aangetreden CDA-
gedeputeerde Poppelaars gevraagd
druk op de ketel te zetten en absolute
prioriteit te geven aan uitvoering in
2004. Die toezegging heeft hij ge
daan en wij houden hem daaraan!
In de aanloop naar de verkiezingen
voor de provinciale staten in maart is
om begrijpelijke redenen door de in
woners in de regio Tholen voor dit
fietspad aandacht gevraagd. En juist
dat is een extra motief voor de CDA-
statenfractie geweest om hiervoor bij
de nu verantwoordelijk gedeputeerde
aandacht te vragen en u daarover ook
nu te informeren.
J. v.d. Merbel, CDA-statenlid,
Tholen.
Het verslag gelezen van soldaat Gun-
ter, in de Eendrachtbode van 8 mei,
dat een half jaar in Bosnië net te lang
is. Hierboven staat hoelang veel
dienstplichtige soldaten in de tropen
dienst hebben gedaan. De omstandig
heden waren toen echt niet zo gerief
lijk als nu. Het thuisfront was niet te
bereiken via telefoon of internet, maar
op een velletje luchtpostpapier. Ons
bivak was meestal primitief en ook
heb ik het vermoeden dat in Bosnië
het eten beter was dan de legervoorra-
den uit de Tweede Wereldoorlog die
wij hebben gegeten. De uitrusting: die
lange Lee Enfield geweren van de En
gelsen, onhandelbaar; de sten die dik
wijls weigerde; afgedankte legerau
to's. Kortom, er is geen vergelijk van
toen en nu. Drie patrouilles in de
week was erg druk, zegt Gunter. In
Indië deden de jongens van toen (het
zijn nu oude mannen als ze nog le
ven) dagelijks patrouille over smalle
sawahdijkjes. Dat was echt zwaar.
Het is een periode in ons leven die
niet uitgewist kan worden, al praat
men er niet veel over. En dan allen die
er achtergelaten werden. De doden
herdenking in de Grote Kerk te Ma-
lang, als er 43 maal 'present' wordt
geroepen voor degenen die niet meer
naar huis gaan, maar daar begraven
liggen. Daar kun je nog aan denken,
hoe het allemaal gegaan is. Het trans
port naar Indië toe, met veelal afge
dankte troepentransportschepen. Sla
pen in de ruimen op Standy bedden,
soms 3 of 4 hoog. Gloeiend heet in de
Rode Zee, daar hadden we onze tr-
openuitrusting nog maar net. De Indi
sche Oceaan op, zeven dagen niets
dan water en nog eens water. Precies
een volle maand aan boord, in wezen
was het een mensonwaardig vervoer.
Als ik alles moest ophalen: het leven
daar, de voeding, de ligging en de lan
ge tijd die het heeft geduurd, dan was
ik nog wel een poosje bezig. Dat doen
we meestal op de kazerne in Ede waar
we onze jaarlijkse reünie houden. En
daar komen er ook steeds minder.
Nu is het dus zo, Gunter heeft geko
zen voor dit beroep. Dus niet klagen.
Wij werden verplicht om te gaan, oor
logsvrijwilligers (OVW'- ers) wilden
de Jap gaan verjagen. Allemaal heb
ben we veel afgezien. Nu is alles luxe;
de soldij van toen wil ik ook nog aan
geven: bij opkomst rekruut 75 cent
per dag, dat wasje zes weken; als sol
daat een gulden. Tropentoelage 40
cent per dag en oorlogstoelage 40
cent per dag (Opmaat, 6e jaargang,
2000). In de tropen 54 gulden per
maand, er was weinig liefhebberij om
te sparen, hoor. Bij debarkatie in Rot
terdam kregen we 300 gulden, daar
was alles mee afgedaan. We zijn niet
zo netjes behandeld door de toenmali
ge regering. Het was toen iets anders
als nu.
C. de Groen
legernr. 260404077
Kaaij 60, Tholen.
Zijn de vergaande bezuinigings
maatregels die op de voorpagina
van de Eendrachtbode van vorige
week genoemd werden slechts her
senspinsels van een mijmerende
weekbladverslaggever of worden
genoemde zaken werkelijkheid voor
de gemeente Tholen? En dit als ge
volg van een niet helemaal door
dacht gemeenteraadsbesluit? De tijd
zal het leren. Er zal in ieder geval
bezuinigd moeten worden, zo kun
nen we lezen. Echter, een nieuw ge
meentehuis is hard nodig. Ik zal de
laatste zijn die ontkent dat er ruim
tegebrek zal zijn, maar zijn er totaal
geen andere opties of is zelfs dit
schrijven mosterd na de maaltijd?
Wat ik me afvraag is, waarom in dit
computertijdperk iedereen in 1 ge
bouw moet zitten. Immers, met 1
druk op de knop zit men op eikaars
bureau. Houd een aantal loketten
centraal en laat de afdelingen elders
hun werk doen. In het bedrijfsleven
zijn bijvoorbeeld ook veel thuiswer
kers.
Met een aankoop van een gebouw
(bijvoorbeeld Van Houte) kan al een
complete afdeling verhuizen. Als de
Rabobank ooit nog vrijkomt: aanko
pen dat pand! Indien nodig even
aanpassen, dat is dat gebouw toch al
gewend (bekostigd met geld waar
vroeger leuke spaarweekcadeautjes
voor gekocht werden) en weer twee
afdelingen kunnen verhuizen. Com
puter en koffie-apparaat aan en be
ginnen maar.
Een laatste optie: veeg de bovenver
dieping van de bibliotheek leeg,
geef de huidige gebruikers een ander
onderkomen, bouw het achterlig
gende parkeerterrein vol, desnoods
met parkeerkelder, maak een este-
tisch verantwoorde loopbrug (in ou
de stijl met toog) over de Kaaistraat
en het gemeentepersoneel kan vrijuit
■werken en we houden als gemeente
nog wat over van de 13,8 miljoen
euro die gereserveerd is voor com
plete nieuwbouw.
Of zijn we van plan om Zierikzee en
Alphen aan den Rijn achterna te
doen, waar de nieuwbouwkosten
van het gemeentehuis volledig uit de
pan rezen? We lezen echter, dat al
leen een overschrijding van het taak
stellend budget een streep door het
nieuwbouwplan zou kunnen halen
(geruststellende gedachte) en niet
het onrealistische heroverwegen of
terugdraaien van het raadsbesluit
volgens dhr. Nelenbos, uhh Raven-
steijn. Bestuurders maken immers
geen fouten. Het zou van lef getui
gen om de zaak wel te heroverwe
gen en dit geldt voor alle partijen,
want nu het vuurtje een beetje wordt
aangewakkerd, is bijna iedereen van
mening dat de zaak nog eens goed
uitgelegd moet worden aan de bur
ger, al dan niet op verjaardagen.
Beken maar kleur jongens, want ook
de komende begrotingen moeten slui
tend gemaakt worden, hoewel dit niet
in direct verband staat met de nieuw
bouw, zo lezen we. Helaas is in de
kleur bekennende nota te weinig geld
gereserveerd voor tegenvallers en
kaasschaven helpt ook niet. Dit stuk is
wel door iedereen ondertekend! Ra,
ra, politiepet. Gelukkig weegt bij het
vaststellen van de begroting de veilig
heid wel zwaar. Waarom dan het 'du
re' zwembad waar onze kinderen
zichzelf leren redden ter discussie
moet komen, is me een raadsel. Moe
ten de kinderen dan allemaal naar
Tholen reizen of nog verder rijden om
zwemmen te leren?
Tenslotte nog een opsteker: we zijn
gelukkig niet de op 1 na duurste
Zeeuwse gemeente na een tarieven-
stijging van 15%, maar de op 3 na
duurste. Dit geeft toch weer een goed
gevoel na wat koortsachtig rekenwerk
uit ons ,oude' gemeentehuis!
H. Quist,
Pres. Kennedystraat 29,
Sint-Maartensdijk.
Na veel exercitie
is er een petitie
eindelijk zeg maar
niemand heeft bezwaar
om dit in te vullen,
je kunt niet blijven lullen
er is wat afgepraat
in de gemeenteraad
een nieuw gemeentehuis
met een vette kluis
ja van de gewone man
doe er maar wat an
er wordt met je gespeeld
dat is althans het beeld
belastingen naar boven
en de betaler maar sloven
een gekozen gemeenteraad
moet met raad en daad
denken aan de medemens
want er is een grens
waarom een nieuw gebouw
't is allemaal gemiauw
de vette jaren gaan voorbij
en zakt alles in de klei
jullie huilen met de wolven
in het bos en op de golven.
D.F. Bentschap Knook,
M.A. de Ruyterstraat 1,
Sint-Maartensdijk.
Het echtpaar Moerland-v.d. Boogaard is al zeventig jaar samen.
Ze kunnen zelf nauwelijks bevatten
dat ze al zolang samen zijn, en dat
nog in redelijke gezondheid. Na
tuurlijk zijn er kwalen. Moerland
zelf lag in zijn leven al vijftien keer
op de operatietafel. „Zolang dit
nog maar goed is, en dat gaat ge
lukkig", zegt zijn vrouw, wijzend
op het hoofd. Haar ouders mochten
de bijzondere mijlpaal eveneens
bereiken. Terwijl Moerland een
steuntje in de rug had van zijn va
der, zegt hij: „Die is 105 gewor
den." Het wonen in De Schutse be
valt hen en is tegelijkertijd een
geruststellende gedachte. Kinderen
heeft het echtpaar Moerland niet.
„Maar we krijgen erg veel aanloop
van neven en nichten. Eén nichtje
komt zelfs iedere dag van de week,
ze slaat nooit over."
Bed opmaken, stof afnemen, dat
doet mevrouw Moerland nog zelf.
Haar man gaat iedere morgen vóór
de koffie een poosje de gang op om
met deze en gene een praatje te ma
ken. „Maar met de koffie is hij te
rug. Die drinken we samen thuis en
niet in de zaal." De krant wordt ie
dere dag door Moerland gespeld en
een boek leest hij ook wel. En wan
neer hij eraan denkt, zet hij de tele
visie aan voor het nieuws. „Maar
dat met de oorlog en die politiek
van de laatste tijd hangt me de keel
uit."
De geboren en getogen Sint-Anna-
landers kennen elkaar al vanaf de
schoolbanken, ze zaten in dezelfde
klas. Maar de vonk sprong over op
de ijsbaan, in de strenge winter van
1928/1929. „Ik moest wel, want ik
kapte geregeld om en zij kon goed
rijden", grapt Moerland. Hij werk
te toen nog - evenals zijn vader en
broer - op de Jan Dankershoeve in
de Uiterst Nieuwlandpolder onder
Sint-Maahensdijk. Op zijn negen
tiende ging hij naar de familie
Kodde en bleef tot zijn dertigste bij
de boer werken. Mevrouw Moer
land groeide op in het gezin van
een klein landbouwer en moest al
vroeg meehelpen op het land. Ze
had vijf zussen (de jongste leeft
nog) en een broer die slechts 23
jaar is geworden.
Het paar trouwde in 1933, midden
in de crisistijd, en bouwde een huis
buiten het dorp aan de Langeweg.
„Daar hebben we 37 jaar ge
woond, naast mijn zuster. Nu
woont er een nicht van ons", ver
telt mevrouw Moerland. Haar man
maakte na hun trouwen zelf alle
meubels voor in het huis. „Als
schooljongen bracht ik veel vrije
tijd door bij timmerman Burgers
die tegenover ons woonde en daar
heb ik veel van opgestoken", legt
hij uit. Timmeren en knutselen als
hobby bleef Moerland tot op hoge
leeftijd doen. Op zijn ongeveer
drie hectare grond verbouwde hij
kleine vruchten, zaad en bloem
bollen. „Je kon alle producten op
een bloeiende veiling afzetten. Die
is destijds uit armoede opgezet,
maar we zijn er goed mee ge
weest", aldus de Sint-Annalander.
Zijn vrouw hielp mee op het land
en het paar heeft er altijd een goe
de boterham aan gehad.
Hun huis bleef tijdens de Ramp
droog, maar het land stond onder
water. Moerland werkte als op
zichter bij het herstel van de dijken
en had dat werk kunnen blijven
doen. Maar hij koos voor zijn be
drijf. „Ik heb dat altijd ontzettend
graag gedaan, heb ervoor geleefd.
En we hebben er een lekkere bo
terham aan gehad", zegt hij. Aan
het einde van de oorlog was het
paar in Dinteloord geëvacueerd bij
twee oude dames en ook daar
werkte Moerland bij een boer. „We
hebben het daar prima gehad, maar
wat waren we blij toen we weer te
rug in Sint-Annaland waren", zegt
zijn vrouw.
Op zijn zestigste deed Moerland het
bedrijf - dat hij toen samen met een
zwager had - aan de kant. Hij ver
huisde met zijn vrouw naar de Van
den Bosstraat. Maar stilzitten ging
niet en hij pakte alles aan. „Ik heb
een grote schuur getimmerd bij
Koese aan de Noorddijk, snoeide in
tuinen en bracht boodschappen bij
de mensen thuis. Ook heb ik nog
melkmonsters opgehaald bij de boe
ren." In het jaar van hun zilveren
bruiloft kocht Moerland een auto,
een Daf. Hij was toen 47. „We
woonden al in De Schutse toen ik
mijn laatste auto verkocht en al die
tijd ben ik blijven rijden. In veertig
jaar tijd heb ik nooit een ongeluk
gehad. En mijn rijbewijs is nog al
tijd geldig." Zingen was jarenlang
een grote liefhebberij van Moer
land, hij deed dat bij het koor
VZOS. Samen met zijn vrouw fiet
ste hij in de vrije tijd ook heel wat
af. „Als het ging, iedere middag",
zegt mevrouw Moerland. Verder be
perkten de uitjes zich tot een avond
je bij een broer of zus. Op vakantie
zijn ze in al die zeventig jaren nooit
geweest. „Weieens een dagje met
een bus weg, maar voor mij hoefde
dat eigenlijk niet zo. En twee keer
hebben we op het punt gestaan een
bootreis te maken, maar dat kwam
er niet van in verband met de ge
zondheid van mijn man. En nu zul
len we maar niet meer gaan."
Als het goed weer is, wil Moerland
toch nog wel naar buiten. Hij heeft
een elektrische driewieler. Want
fietsen gaat niet meer, de longen
zijn versleten. „Onderweg kom ik
altijd wel bekenden tegen." Zijn
vrouw is aan het einde van de dag
meestal flink moe en daarom gaat
het paar op tijd naar bed. Ze zijn
gewend in De Schutse en daarom
zien ze best op tegen de gedwongen
verhuizing (nodig in verband met
de sloop en nieuwbouw van het
zorgcentrum) naar het tijdelijke on
derkomen even buiten het dorp.
„Maar je raakt aan het idee ge
wend. En gelukkig zijn we nog met
zijn tweeën. Dat zijn er niet zoveel,
want er wonen slechts vijf echtpa
ren in De Schutse", aldus een
dankbare mevrouw Moerland-v.d.
Boogaard.
De gouden Accelerando-paren v.l.n.r. Aagje en Cor Vroegop met Johannes en Corrie Elenbaas.
Vroegop (66) en Elenbaas (64) wer
den na de ramp lid van de muziek.
Op 7 mei 1953 begonnen ze in de
oude openbare lagere school aan de
Ring onder dirigent M.R Lanooy.
Op een oude asbak werd de maat
aangegeven. Er waren geen theorie
lessen, de praktijk was toen de bes
te leermeester. Vroegop spijkerde
tijdens zijn militaire dienst zijn mu
zikale kennis bij in de drumband en
zaterdagavond bezocht hij de repe
titie van Accelerando. „Ik was een
middelmatige muzikant, maar A.D.
Goedegebuure was een goede leer
meester", bracht Vroegop in herin
nering. Jacoba van Beieren, Nabu-
ko en de Perzische markt waren de
eerste drie nummers die de twee
jonge muzikanten toen moesten le
ren.
De voorzitter haalde enkele bijzon
dere gebeurtenissen aan uit de afge
lopen vijftig jaar. In 1961 ontving
het inmiddels 122 jaar oude Accele
rando het predikant koninklijk, in
1971 ging de zelfstandige gemeente
Sint-Annaland op in de nieuwe ge
meente Tholen, in 1973 promoveer
de de fanfare naar de vaandelafde
ling, in 1975 werd het 500-jarig
bestaan van Sint-Annaland gevierd,
in 1981 het eeuwfeest van Accele
rando en in het jaar 2000 werd het
525-jarig bestaan van Sint-Anna
land gevierd. „Maar naast deze bij
zondere gebeurtenissen, hebben
jullie ook honderden muzikale op
tredens gegeven bij het inhalen van
schoolkinderen en ouderen, op jaar
uitvoeringen, bij serenades en uit
wisselingsconcerten in Sint-Anna
land en elders. Samen hebben jullie
100 jaar geschiedenis gemaakt en
daardoor zijn jullie een wezenlijk
stuk van ,de meziek' geworden",
zo bracht de Accelerando-voorzitter
naar voren.
Ze musiceerden onder de dirigenten
Lanooy, Lanen, Gijzen, Ko den
Toonder en Pierre van Broekhoven
en binnenkort onder leiding van een
Belg, Achterhoeker of Limburger.
Uit deze drie kandidaten wordt deze
maand een keuze gemaakt, wie Van
Broekhoven als dirigent mag opvol
gen. Cor Vroegop blies niet alleen
als muzikant, maar ook als be
stuurslid zijn partij volop mee. In
1977 werd hij bestuurslid, in 1982
vice-voorzitter en in 1991 voorzit
ter. Tien jaar leidde Vroegop de ver
eniging en voor zijn vele uren vrij
willigerswerk werd hij vorig jaar
koninklijk onderscheiden. Hij was
docent, coördinator van het oud pa
pier en trouw repetitiebezoeker. In
de fanfare bespeelt Vroegop de es-
bas.
Elenbaas speelt al vijftig jaar op de
trombone. De voorzitter noemde
hem een extra trouw lid, want Jo
hannes staat altijd in de top drie van
het repetitiebezoek. Hoewel hij ook
bij voetbalvereniging WHS actief
is, ging de muziek voor wanneer de
twee verenigingen gelijktijdig een
evenement hadden. Het ophalen van
oud papier en rommel behoort tot
het normale takenpakket van een
muzikant bij Accelerando, maar
Elenbaas maakte zich ook verdien
stelijk bij het bouwen van decors
voor de jaaruitvoeringen, zoals het
schip in 1996 bij De gordel van
smaragd. Een doener dus en geen
prater, maar Johannes heeft wel een
mening. „Tijd is tijd en niet te lange
toespraken tijdens de repetitie, want
we komen om muziek te spelen",
zo karakteriseerde de yoorzitter de
gouden jubilaris.
Zowel Vroegop als Elenbaas kregen
het insigne 50 jaar Accelerando en
de bondsspeld van de KNFM. Bei
den kregen ook een aquarel waarop
ze te zien waren tijdens een concert.
En voor de dames waren er nog
bloemen. De voorzitter wenste bei
de zeer trouwe leden een goede ge
zondheid en veel zin en plezier in
,de meziek.' Beide jubilarissen spra
ken een dankwoord voor de hulde
blijken en geschenken en hoopten
nog een tijdje mee te kunnen bla
zen, al doen ze niet meer mee aan
de rondgangen-
Na de koffie werd het muzikale
paar Goedegebuure-Rijnberg uitge
zwaaid. „Marie Goedegebuure (64),
moeder en sinds deze week ook
oma, neemt een aparte plek in bin
nen onze vereniging", zei de voor
zitter. „Op latere leeftijd werd je
aangestoken door je fanatieke man
en kinderen. Je ging op les en werd
in 1988 lid van Accelerando. Al die
tijd speelde je hoorn. Je was een
trouw repetitiebezoeker en een ge
dreven muzikant. Dankzij je betrok
kenheid bij de vereniging tipte je
mij destijds over je broer Theo Rijn
berg, die interesse had om wat te
doen voor Accelerando. Bijna tien
jaar was hij de hoofdsponsor van
onze muziekvereniging en dankzij
die royale steun droeg hij bij aan de
ontwikkeling van Accelerando. Niet
voor niets werd hij ons eerste bij
zondere lid van verdienste."
Marie Goedegebuure zelf was han
dig met naald en draad en maakte
kleding en andere materialen voor
de jaaruitvoeringen, ze beheerde de
uniformen, hielp bij het archiveren
van de muziek en was verzorgster
van het Zwarte Pietenorkest, waar
bij de erwtensoep en broodjes een
goede bodem vormden om door
weer en wind te gaan. De voorzitter
noemde haar ook een eerste klas
promotor voor het werven van do
nateurs en bij andere financiële ac
ties. Mevr. Goedegebuure kreeg de
hoogste eer van de vereniging voor
haar inzet, namelijk de benoeming
tot lid van verdienste.
Baas boven baas was Jap Goedege
buure (71), die na 56 jaar afscheid
nam van Accelerando. Op 10 juli
1947 werd hij lid toen de Sint-An
nalandse muziekvereniging een
doorstart maakte, nadat de vereni
ging in de Tweede Wereldoorlog uit
vrije wil op non-actief was gegaan.
Bugel, cornet, trompet en bariton
waren de instrumenten waarop Goe
degebuure furore maakte en naast
de fanfare deed hij ook mee in gele
genheidsorkestjes. „Je muzikaliteit
heb je overgedragen op alles en ie
dereen", vertelde de voorzitter. „Op
je vrouw Marie, je kinderen Gerard,
Hans en Imanda en ook hun part
ners Marjolein en Johan zijn vol
gens mij geselecteerd op het feit dat
ze wel iets met muziek deden."
Westdorp zag voor Goedegebuure
een schone taak om ook kleinkind
Nienke de eerste muzikale beginse
len bij te brengen tijdens de vaste
oppasavond, dinsdag, wanneer Ac
celerando oefent.
Jap Goedegebuure haalde met zijn
tractor en aanhangwagen spullen op
voor de rommelmarkt en beboerde
het stukje grond in de Suzannapol-
der, waarvan de opbrengst voor Ac
celerando was. „We zijn je heel veel
dank verschuldigd, voor je muzika
liteit. vriendschap, opgewekte hu
meur en inzet op tal van terreinen.
Bijna 57 jaar lid zijn van een vereni
ging, dat is een bijzonder lange tijd
met veel herinneringen", aldus de
voorzitter. Hij overhandigde het
paar een persoonlijk cadeau in de
vorm van een klok en benoemde Jap
Goedegebuure tot erelid van Acce
lerando.
Marie Goedegebuure zei in haar
dankwoord, dat ze Accelerando zal
blijven bijstaan, ook al is ze dan
geen muzikant meer. En haar man
kondigde aan, nu hij als erelid geen
contributie meer hoeft te betalen,
toe te treden tot de club van 50,
waarbij donateurs elk jaar 50 euro
betalen om de Sint-Annalandse fan
fare te steunen.
A
Marie en Jap Goedegebuure, een bijzonder muzikaal paar, nam afscheid van Accelerando.