'Ik wil altijd weg van de grote woorden
Foto's van Arie de Yiet zijn
levensberichten uit de vêêkrollen
Donoren Sint-Philipsland niet
opgeroepen voor geven van bloed
B. en w. als kapitein
en stuurman Titanic
Beveiliging gemeentehuis
Grote oefenavond moet
voor gemis bloedafname
Stille tocht
Laatste huldiging bij Rode Kruis afdeling TholenJSint-Philipsland
Donderdag 17 april 2003
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Afrika
Dijkpaal
Door een achterstand bij de centrale registratie van de
bloedbank in Amsterdam hebben de 300 donoren op
Sint-Philipsland nog steeds geen oproep ontvangen om
bloed te geven. De laatste bloedafname in De Wimpel in
Sint-Philipsland vond in oktober plaats. Sinsdien is nog
geen enkele donor opgeroepen.
Aanhangwagens
Verkoop Rode Kruiszegels via TGP flopt
De afdeling Tholen/Sint-Philipsland van het Rode Kruis
bereidt een grote oefenavond voor nu de bloeddonor
avonden zijn komen te vervallen. Dat zei vice-voorzitter
Chr. de Neeff op de jaarlijkse ledenvergadering donder
dag in het verenigingsgebouw in Sint-Maartensdijk. De
grootste inzet voor vrijwilligers is de Zevendorpentocht
in Oud-Vossemeer. De opkomst was met nog geen twin
tig belangstellenden laag.
Waslijn en knijpers
Hij heeft de wereld gezien maar voelt zich het meest thuis in zijn eigen
omgeving. Het liefst struint Arie de Viet de dijken af rond zijn geboor
teplaats Sint Maartensdijk. De Viet (50) noemt zich een soort strand
jutter. De vêêkrollen, goed Zeeuws voor het aanspoelsel op de vloedlijn,
lokken hem steeds weer. Tüssen die dode vogels, houtresten en dat afge
storven organisch materiaal vindt hij zijn inspiratie. In zijn fotowerk
doet hij verslag van die zoektochten tussen eb en vloed. Beelden die
zich op het netvlies vastzetten, als zeepokken op een ooit bij het zwem
men ver'oren zonnebril. „Hier bij Gorishoek begint en eindigt het leven
van de grote oceanen."
Voor veel Tholenaren is Arie de Viet
een bekend gezicht. Ruim vijftien
jaar al schrijft hij voor de Eendracht-
bode. Ook levert hij foto's bij zijn
verhalen en die van collega's. Een
heel ander soort werk. Foto's in de
krant staan bijna altijd vol met men
sen. Een journalist is altijd tussen het
volk. De Viet heeft er geen proble
men mee. Integendeel, de poëzie van
het dagelijks leven zoals dat in een
streekblad voorbij komt, boeit hem
nog altijd. Toch is er ook die andere
kant. Afstand nemen, beschouwen,
stil staan bij de dingen. De expositie
An D'n Diek die vrijdag 25 april
opent in galerie 't Rosarium in Tho-
len biedt een kijkje in zijn leefwereld.
De wandelingen en fietstochten langs
de Oosterschelde en de polders vlak
daarachter. „Noem het jezelf leegma
ken. Even weg van de mensen, even
het andere. Even stilstaan bij iets in je
omgeving."
In zijn werkkamer liggen de foto's
nog uitgespreid op de grond. Lijsten
moeten nog worden gemaakt. De se
lectie is nog niet helemaal voltooid.
De Viet treedt zelden naar buiten met
zijn werk. Ruim twintig jaar geleden
exposeerde hij wel eens in de Gast
huiskapel in Tholen. Collages met
veel plak- en knipwerk, fröbelwerk
noemt hij het zelf bescheiden. Ook in
zijn toenmalige woonplaats Amster
dam deed hij wel eens mee aan een
groepstentoonstelling. Daarna werd
het twee decennia lang stil. De Viet
voelt zich meer op zijn gemak achter
de lens en aan de andere kant van de
kladblok. Hij voelt zich lekker in de
luwte. Ook over het werk in 't Rosa
rium wil hij niet opscheppen. Heel
bewust heeft hij zijn foto's, veel
zwart-wit en enkele in kleur, titels in
het Thools dialect meegegeven. „De
kunstwereld staat toch al bol van het
verheven woordgebruik. Daar houd
ik zelf niet zo van. Ik wil altijd weg
van de grote woorden. Door te kiezen
voor titels in dialect bevestig ik de
verbondenheid van het werk met zijn
omgeving. Het krijgt daardoor iets ei
gens mee."
Wie bij De Viet mooie plaatjes van
het Thoolse landschap verwacht is
aan het verkeerde adres. Het maken
van een VVV-folder laat hij graag
aan anderen over. In de foto's van De
Viet is altijd een strijd aan de gang.
De mens vecht er met de natuur, het
water klotst onnavolgbaar tegen het
basalt. Altijd is er beweging, licht en
confrontatie. In het veen van de
Scherpenisse-polder dringen zich op
eens draineerbuizen aan het oog op,
noodzakelijke elementen om te ko
men tot wat tegenwoordig zo modi
eus natuurontwikkeling wordt ge
noemd. Elders in diezelfde polder
komen plots roestige platen van een
reeds lang geleden voltooide ruilver
kaveling aan het licht, half overwoe
kerd door wilde kamille. Op een fraai
in beeld gebrachte basalthelling bij
Strijenham leidt een ketting tussen al
le blaaswier naar een niet te zien
schip. Nooit is de mens ver weg in de
foto's van De Viet en altijd grijpt hij
in. Nostalgie, een verlangen naar het
oude Zeeland, klinkt in zijn woorden
door. „Het zit blijkbaar in de mens
om de dingen om zich heen te veran
deren."
Als jonge vent verliet De Viet het ei
land. Hij ging studeren aan de Socia
le Academie in Breda. In het spoor
van zijn echtgenote, de arts Marthe
Bouvy, kwam hij in Amsterdam te
recht. Via de Nederlandse Lepra
Stichting werd het echtpaar tussen
1981 en 1984 uitgezonden naar Afri
ka. In Uganda raakte hij meer en
meer gefascineerd door de fotografie.
„Ik was een van de weinigen in de
wijde omgeving met de camera. Het
was de tijd na de val van de dictator
Idi Amin. De mensen hadden behoef
te aan pasfoto's voor identiteitskaar
ten. Via buren en vrienden van buren
ben ik er min of meer ongewild inge
rold. Later werd ik gevraagd voor fa
miliefoto's. 's Avonds in dat Afri
kaanse strijklicht poseerden ze dan.
De vrouwen in hun kleurige kleding,
de mannen met gepoetste schoenen,
een grote gettoblaster als eerste sta
tussymbool erbij. De röntgenafdeling
op het hospitaalterrein fungeerde als
een soort donkere kamer. Het was
voortdurend improviseren. Vaak ont
brak er water, zodat je niet kon ont
wikkelen. Of de verlichting viel uit,
juist als je bezig was met belichten.
Uiteindelijk hebben we toen via
vrienden in Kenia en Nederland een
alternatief ontwikkeld. Het was zeker
geen 1-uurs service."
Afrika heeft hem nooit meer losgela
ten. Na begonnen te zijn bij de PZC
als hulpverslaggever en correspon
dent kwam hij in 1987 bij de Een-
drachtbode terecht. Ook stelde hij
twee fotoboekjes over de historie van
Sint Maartensdijk samen. Lange
zoektochten naar bijzondere foto's.
Gesprekken met oudere Smurdieke-
naren over hoe het was. Door de jour
nalistieke arbeid kwam hij lang niet
aan het fotograferen voor eigen doel
einden toe. Pas na recente ontwikke
lingen in de persfotografie, en de
daarmee behaalde tijdwinst, heeft hij
zijn oude liefde weer opgepakt.
„Voor de krant hoef je foto's niet
meer af te drukken. Het inleveren van
negatieven volstaat. Daarmee is ook
de magie uit het vak verdwenen. Het
opkomen van het beeld in het water,
het langzaam vorm aannemen van
wat je hebt vastgelegd, het is er niet
meer. Dat proces begon ik te missen.
Daarom heb ik het weer opgepakt.
Hoewel ontwikkelen in een doka
vaak vies werk is, doe ik het graag.
Het is vaak improviseren, het toeval
speelt een rol. Het doet me aan Afrika
denken. Ook daar pakken mensen
dingen aan, zonder het eindresultaat
te kennen. Alleen is het voor mij hob
by, daar is het overleven."
Tegenwoordig publiceert De Viet ook
regelmatig in het dialecttijdschrift
Noe. Op de expositie in 't Rosarium
komt een voorbeeld van dat werk te
rug, Diekpaele 54. Een foto van een
door een kinderhand versierde dijk
paal, vergezeld van een door De Viet
geschreven gedichtje in Thoolse
streektaal. De schrijver en de foto
graaf in De Viet komen er samen. Hij
vindt beide disciplines even waarde
vol. „De tekst en het beeld, ze wor
stelen niet in mij. Het zijn twee zelf
standige grootheden. Ik kan niet
kiezen, ik wil niet kiezen. Het is goed
zo."
De expositie in galerie 't Rosarium
van Hans Westerweel in Tholen is te
bezoeken van 25 april tot en met 3
mei, van 13.00 tot 17.00 uur. Adres:
Rosarium 13.
VERVOLG VAN VOORPAGINA
Zowel Hoek als J. Oudesluijs (PvdA)
wezen erop dat de parkeerproblemen
in het centrum nog steeds voorname
lijk worden veroorzaakt door de lig
ging van supermarkt Cl000 aan de
Eendrachtsweg. „Maar dat was tien
jaar geleden al zo, toen zat ik hier
ook," zei Hoek die in die période
raadslid was, maar nu F.J. Goossen
verving. Wethouder L.J. van Doom
liet weten dat er 'binnenkort' meer
valt te vertellen over het uitplaatsen
van C1000.
Oudesluijs was blij met het voorstel
om in de Paulinastraat weer tweerich
tingsverkeer toe te staan. Daarmee zal
de snelheid van de automobisten wor
den verminderd. Ook zouden er aan
beide zijden stoepranden moeten ko
men, zo was gebleken uit overleg met
de bewoners.
Een extra trap aanleggen tegen de dijk
van de Wal bij het parkeerterrein aan
Contr' Escarpe kreeg ook de steun
van de commissie, al vroeg J. Bijl
(CDA) zich af of dat niet ten koste zal
gaan van een of twee parkeervakken
op het terrein.
Volgens de wethouder zal het advies
bureau onderzoeken wat de financiële
gevolgen zijn van het handhaven van
de blauwe zone. En niet zozeer of de
maatregel ingevoerd moet worden of
niet. Wel wil het college eerst afwach
ten hoe het in Tholen werkt voordat
deze maatregel ook in de smalstad
wordt ingevoerd. Oudesluijs bestreur-
de dat. Over het omzeilen van het
paaltje op de Botermarkt, kon Van
Doom niet veel zeggen. „Mensen zijn
nu eenmaal inventief." De kosten van
het adviesbureau Soab vallen volgens
Van Doom wel mee. „Het onderlig
gende verkeerscirculatieplan lag er al.
Er moest alleen gekeken worden naar
het alternatief van de ondernemers
vereniging."
Twee ondernemers, A. Molenaar en
M. van Tienen, zaten op de tribune.
Het agendapunt werd als eerste be
handeld zodat zij al snel weer naar
huis konden.
We hebben er sinds enkele jaren een nieuw fenomeen bij in ons land: de stille
tocht.
De eerste keren dat zo'n zwijgende stoet, als teken van herdenking en af
schuw, door stad of dorp trok, vond ik het indrukwekkend. Geen beter leven
dan medeleven, niet waar? De laatste tijd worden echter te pas en te onpas
van dergelijke tochten op touw gezet en daardoor heeft het stille protest
enorm aan kracht ingeboet. Er is volgens mij zelfs een deel van de bevolking
dat zich serieus bezighoudt met 'stille-tochttoerismeEven kijken waar we
dit weekend weer terecht kunnen voor een tochtje. Zo 'n negentig hondenlief
hebbers trotseerden zelfs hevige sneeuwstormen om samen in een stille tocht
hun hond uit te laten als protest tegen een onverlaat die kort daarvoor zijn
trouwe huisdier had doodgemarteld. Ik vraag me eerlijk gezegd af of die re
spectloze Bredase woesteling werkelijk van slag is geraakt door de zwijgen
de hondenbrigade die langs zijn leegstaande huis paradeerde.
Natuurlijk maak ook ik me ernstig zorgen over de vervaging van fatsoens
normen en uiteraard verafschuw ik, net als al die 'stille-tochtlopershet als
maar toenemende geweld. We kunnen en mogen het niet als normaal gaan
beschouwen dat een jongen die met een sneeuwbal gooit, wordt teruggepakt
met een dodelijke koge een goed gericht pistool. En het is volkomen ab
surd dat een knul uit Venio, die een weerloze oude dame te hulp schiet, wordt
doodgetrapt door beestachtig tuig. Grote sterke bouwvakkers keken van een
afstand toe en talrijke omstanders vonden het niet nodig (of te link) om de
arme 'held'te helpen. En daar wringt nu volgens mij net de schoen.
De grote massa huilt krokodillentranen van verontwaardiging, politici en
andere verantwoordelijken voor openbare orde slaan louter ferme taal,
maar er gebeurt niets. In de dagen na het zoveelste incident worden massaal
waxinelichtjes, bloemen en knuffelberen op de plaats des onheil weggelegd,
maar dit uiterlijke vertoon verbloemt slechts de onmacht die in onze samen
leving schuilgaat. We zijn kennelijk met z'n allen niet in staat om de relatief
kleine groep respectloze dissonanten uit ons midden te elimineren. Hoe goed
ook bedoeld, notoire raddraaiers en onbeschofte probleemjongeren roep je
geen halt toe met een overal opduikend lieveheersbeestje, of het organiseren
van de zoveelste stille tocht.
Wij creatieve (maar laffe) Nederlanders denken ons van dit grote maat
schappelijk probleem af te kunnen maken door in de veilige anonimiteit aan
stille protestmarsen deel te nemen. Gespierde taal wordt gemeden, of geuit
in kleine kring, en voor oplossingen in de strijd tegen zinloos geweld wordt
vragend naar anderen gekeken. Onze eindeloze tolerantie en de 'vrijheid
blijheid-cultuur werpt zijn wrange vruchten af. Gewetenloze delictplegers
worden begroet als mediahelden en advocaten bereiken tegenwoordig de
status van filmster. Politieke enquêtecommissies en kunstmatig opgerekte
rechtszaken worden als heuse bestsellers integraal op het tv-scherm ge
bracht. Hoofdschuddend zie ik al die gênante heisa aan en ik overpeins de
mogelijkheden om werkelijk een steentje bij te dragen in de strijd tegen als-
nuiar oprukkende straatterreur. Mijn kinderen gaan aanstonds puberen en ik
houd mijn hart vast voor hun toekomst. Zouden ze zich staande houden in de
keiharde jongerenjungle? Blijkt onze strenge maar rechtvaardige opvoeding
afdoende te zijn tegen allerlei opdoemende gevaren op zowel verbaal als
(a)sociaal gebied? De panklare oplossingen om de diepgewortelde rottig
heid uit onze samenleving te bannen, heb ik helaas nog niet gevonden. Maar
ik ben er wel achter dat het verleggen van onze acceptatiegrens niet de juiste
oplossing is. Net zo min als al die goedbedoelde stille tochten trouwens.
A. van Dijke uit Sint-Philipsland (rechts) en J.P. Dekker uit Sint-Annaland kregen een 'druppel' en een hos bloemen voor 60 en 40 keer
bloedgeven.
En op Tholen is meer dan de helft
van de ruim 700 Thoolse donoren
nog niet gevraagd om op de bloed
bank in Bergen op Zoom bloed af te
geven. De inzameling is sterk veran
derd: er is minder plasma nodig,
maar meer behoefte aan rode bloed
cellen en bloedplaatjes. De bloedpro
ducten van sommige donoren is juist
erg gewild; zij krijgen wel herhaal
delijk een oproep.
Dat de donoren op Sint-Philipsland
nog geen oproep hebben ontvangen,
ligt aan de achterstand die er is bij de
centrale registratie. Het bloedinza-
melen verhuisde van de stichting
Sanquin in Amsterdam naar de
bloedbankdivisie Zuidwest van San
quin in Rotterdam. Donoren moeten
nu naar de bloedbank in Bergen op
Zoom of Dirksland en worden niet
meer geprikt door medewerkers van
het centrale laboratorium van de
bloedbank in Amsterdam die naar
Tholen kwamen waar de afdeling
van het Rode Kruis alles in gereed
heid bracht om de afname vlotjes te
laten verlopen.
De namen en adressen van degenen
die hebben laten weten te blijven do
neren, moeten worden overgedragen.
„Daar zit hem het probleem," vertelt
Adrie van Dijke die jarenlang actief
was bij de inzamelavond in Sint-Phi
lipsland. „Er zijn donoren die begrij
pen niet waarom ze nog niet opge
roepen zijn. Ik krijg daar vragen
over. Er wordt over gepraat tussen de
donoren onderling."
Van Dijke belde er met de bloedbank
in Amsterdam over. „Het gaat om
een hele regio die bij moet worden
geschreven. Dat zijn zo'n 35.000
adressen. Wij waren in oktober één
van de laatste afdelingen die over
gingen. Eerst moest de lijst in Am
sterdam opgeschoond worden. Daar
zaten namen tussen van donoren die
al lang geen donor meer zijn. De op
geschoonde lijst moest naar Rotter
dam. Daar moeten ze worden inge
voerd, maar dat moet handmatig
want het zijn twee verschillende sys
temen. Daarom duurt het zo lang."
Van Dijke betreurt de gang van za
ken: „Sanquin heeft flink zitten lob
byen om mensen zo ver te krijgen
dat ze bloed blijven geven en dan ho
ren de donoren er na een half jaar
nog niks over. Het is de bedoeling
dat ze naar de bloedbank in de regio
gaan, maar de vraag is of ze dan nog
gaan nu het zo lang duurt."
Donderdagavond werden tijdens de
algemene ledenvergadering van de
afdeling Tholen Sint-Philipsland
voor de laatste maal bloeddonoren
door het plaatselijk bestuur in het
zonnetje gezet. Er waren tien dono
ren die voor de huldiging waren uit
genodigd, slechts twee waren aan
wezig.
Van Dijke zelf kreeg een 'druppel'
voor zestig keer bloedgeven en J.P.
Dekker uit Sint-Annaland voor veer
tig keer bloed doneren. Voortaan
krijgen de donoren het blijk van
waardering op de bloedbank zelf en
niet langer meer tijdens de jaarlijkse
ledenvergadering. Het bestuur be
treurt dat, maar kan daar verder niets
aan doen. Het huldigen van de dono
ren was een vast onderdeel op de
jaarlijkse bijeenkomst. Voor het be
stuur en de leden een moment om
nog eens met de donoren bij te kun
nen praten. Die mogelijkheid is er
niet langer maar het bestuur wil pro
beren om op een andere manier naar
buiten te treden door bijvoorbeeld
grootschalige oefeningen te gaan
houden.
De laatste bloedafnameavond vond
in oktober plaats in De Wimpel in
Sint-Philipsland waar 147 inwoners
bloed gaven. Op Tholen werd eind
september in Haestinge in de smal
stad nog bij 441 donoren bloed afge
nomen. Van Dijke kreeg nog een ex
tra bos bloemen van Chr. de Neeff
namens het afdelingsbestuur omdat
hij al jarenlang de bloedafnameavon-
den in Sint-Philipsland hielp te orga
niseren. De Neeff bedankte Van Dij
ke daarvoor.
Op zijn beurt werd De Neeff weer
bedankt voor zijn inzet bij de bloed-
afnameavonden op Tholen. Ook hij
kreeg een bosje bloemen. Nu van
voorzitter Bert Stolk. De Neeff:
„Helaas zijn de bloedafnameavon-
den beëindigd. Het was voor ons een
van de grootste en leukste activitei
ten. We hebben dat met heel veel
plezier samen met de EHBO ge
daan."
Door het wegvallen van de donor
avonden heeft het Rode Kruis materi
aal, zoals brancards, dekens en twee
aanhangwagens, over. Daarvoor zal
nog een bestemming worden gezocht.
De overige donoren die een erken
ningsteken krijgen zijn A. Verkerke
(voor 80 keer bloed geven), J.C. Fili-
us (60 x), J. Quist (60x) en M.J. Wa-
gemaker (60 x), allen uit Sint-Philips
land. Veertig keer bloed afstaan deden
M.W. Klippel. J. Klippel en M.C.
Priem uit Stavenisse en J.M. Breeman
en A. Takardingan uit Sint-Philips
land.
Zeer verheugd was ik toen ik ver
nam dat het gemeentehuis zal wor
den beveiligd.
Ik begin me namelijk in toenemen
de mate zorgen te maken over het
welzijn van de ambtenaren. Zo links
en rechts verneem je toch een ten
dens dat men zich niet meer zo kan
vinden in het gemeentelijk beleid,
iets wat ook de ambtenaren zelf niet
ontgaan zal zijn. Nu kan ik me niet
voorstellen dat deze tendens zich
zal gaan ontwikkelen in een uiting
van handtastelijkheden jegens de
gemeentelijke medewerkers, maar
toch. Anno 2003 is het natuurlijk zo
dat iedere zichzelf respecterende
ambtenaar zich af en toe bedreigd
zegt te voelen, maar toch moeten
we hun angst niet meteen bagatelli
seren. Ik roep hierbij de burgers van
Tholen op de ambtenaren vooral
vriendelijk te blijven bejegenen,
ook al moet u misschien uw halve
huis afbreken omdat uw bouwver
gunning niet helemaal in orde was.
Of wanneer u een tweede hypotheek
af heeft moeten sluiten om de riool
rechten te kunnen voldoen. Tenslot
te is 56500 euro voor een paar goe
de deuren nu ook weer niet zo'n
gigantisch groot bedrag. Wat koop
je daar tegenwoordig nou nog voor?
Ik pleit er ook voor om nu al geld
vrij te maken voor het moment van
verhuizing naar het nieuwe gemeen
tehuis in Tholen, zodat de ambtena
ren vervoerd kunnen worden in
goed beveiligde pantserwagens
waarvan er ongetwijfeld wel een
paar te koop aangeboden zullen
worden door het Amerikaanse leger
als de oorlog in Irak is afgelopen.
Dan hoeven ze tenminste tot die tijd
daar niet over in te zitten.
Hans van Zetten,
Kruittorenstraat 19,
Tholen.
Naar aanleiding van de slogan ,Geef
uw mening over uw gemeente' wil
ik nogmaals mijn bijdrage leveren.
Al hebben velen hun mening gege
ven, tot op heden bleek deze oproep
slechts symbolisch bedoeld te zijn.
Maar hadden burgers dat nog niet
begrepen? Geen der politieke partij
en voelt zich aangesproken op de
vaak aristocratische manier van be
leid. De mening van burgers doet er
niet toe, alleen hun stem en belas
ting is van belang! Hoewel over
tuigd van hun onevenwichtig beleid,
zet niemand van het college de eer
ste stap om het evenwicht te herstel
len. Toch kennen zij allen het princi
pe van een weegschaal mag ik
aannemen!
Een nieuw fenomeen doemt er nu
weer op: Beveiliging! Er wordt maar
liefst 56.500 euro (dat is circa
124.510 gulden) voor beveiliging
van een ten dode gedoemd ge
bouw uitgetrokken. Ook nog een
ontruimingsinstallatie van 1. 401.
980 euro (slechts 3.089.560 gulden)
om nog maar te zwijgen van een
apart veiligheidsplan voor het mis
schien nieuw te bouwen gemeente
huis. Het monumentale gemeente
huis in Sint-Maartensdijk 'opknap
pen' om het op vrij korte termijn
weer af te breken. Over belasting
geldvernietiging gesproken. Dit
soort financieel mismanagement
zorgt ervoor dat de belastingen
steeds moeten worden opgeschroefd.
Dan is er nog een pracht argument
om de bouw van het gemeentehuis
duurder te laten uitvallen dan oor
spronkelijk bedoeld was. Er wordt
nu verschil gemaakt tussen bouw
kosten. die maar 11.798.285 euro (of
26.000.000 gulden) mogen bedra
gen en stichtingskosten, die
21.000.000 euro (of 46.277.910 gul
den) all-in zullen worden. Om dit te
kunnen .bewaken' moet de CU wel
een Rottweiler aanschaffen! Ooit
zou burgemeester Nuis als een tijger
vechten voor Bergse ladderwagen
m.b.tbrandweer zei hij 25-10-01).
Zou het niet wenselijk zijn dat op
dezelfde manier werd gevochten
voor het behoud van het bestaande
gemeentehuis in Sint-Maartensdijk
zodat de nu te plegen investering
geen weggegooid geld wordt? De
losse opmerking van ex-raadslid
Dijke ,Een groot deel van de Tho
lenaren begrijpt waarom een nieuw
gemeentehuis nodig is', is uit de
duim gezogen, want al vele malen
hebben honderden burgers hiertegen
geageerd! Maar, papier is geduldig,
daar kun je alles op kwijt, ook on
waarheden!
De gemeente Tholen gaat zich spie
gelen aan Zierikzee. Nou dan zijn de
rapen pas echt gaar', reken maar.
De vijf architecten presenteren hun
visie aan de stuurgroep en die geeft
advies aan het college, dat voorheen
unaniem fiat gaf. Ziet u de comedie?
Toneelspel van de bovenste plank!
René van Voren en Piet Bambergen
waren hierbij vergeleken nog maar
amateurs. Stuurt de gemeenteraad
het erop aan dat de burgers zich
massaal inzetten tegen het bouwen
van het onnodige, majestueuze,
prestigieuze, nieuwe gemeentehuis?
Werken zij er zelf niet op aan dat de
burgers geen enkele affiniteit meer
hebben met de politiek? Inwoners
die denken aan het houden van een
referendum, worden teleurgesteld,
omdat de wetgever deze zaken daar
niet onder heeft begrepen. Maar
doen alsof er geen gevaar dreigt -
zoals de kapitein van de Titanic deed
- niet opletten, ogen dicht voor ge
varen en volgas vooruit, dan wordt
het eén ramp! Ongeacht politieke
kleur. Wie het niet eens is met de
kreet van Dijke, zou zich schriftelijk
moeten uitspreken tegenover de ge
meenteraad of minstens tegen zijn
eigen voormannen van de politieke
partijen.
Wie schrijft, die blijft! Wie zwijgt,
stemt toe! Wat rest de burger?
C. Rijnberg,
Sint-Maartensdijk.
De verkoop van Rode Kruispostze
gels via TGP is een grandioze flop
geworden, zo zei bestuurslid Jany
Boogaard over de mogelijkheid ex
tra inkomsten te verwerven via de
landelijke verkoopactie. Plaatselijk
zorgde de verkoop van artikelen op
de braderiën door de dames van de
soosactiviteiten voor ruim 3000 eu
ro.
Het aantal vrijwilligers van de afde
ling bedraagt ongeveer 100.
In het bestuur werden Chris de
Neeff uit Scherpenisse en Rika Goe-
degebuure-Vermeulen uit Sint-An
naland herkozen.
Het ledental van de afdeling liep iets
terug van 711 in 2001 naar 706 vo
rig jaar. Het aantal donateurs steeg
in diezelfde periode van 68 naar
349. Die grote stijging wordt ver
oorzaakt door het opschonen van de
landelijke registratie. Een groot deel
komt van de groep die wel geregis
treerd is (van 844 in 2001 naar 488
in 2002), wel een bijdrage overma
ken maar nog niet is opgenomen als
lid of donateur. Daarnaast zijn er
nog 87 personen die af en toe geld
overmaken. De opbrengst van con
tributie en giften viel vorig jaar te
gen. Dat bedroeg 3500 euro minder
dan het jaar daarvoor, van 16.550
euro naar 11.856 euro. De collecte
was echter weer beter, van 5156 eu
ro naar 7766 euro.
De afdeling had over vorig jaar te
maken met een stijging van de be-
stuurskosten (voornamelijk kilome
tervergoeding) en de kosten van de
bus. Deze rijdt vaker (hulpdiensten,
vervoer vrijwilligers naar cursussen,
en gasten naar vakantieprojecten) en
brengt ook meer op, maar de eerste
grote beurt brengt hogere uitgaven
met zich mee.
Er zijn vier nieuwe chauffeurs aan
getrokken: Wim Quak en Ineke de
Jonge-van Beek uit Sint-Philipsland,
Kees van der Meer uit Sint-Maar
tensdijk en Astrid van Hout uit Oud-
Vossemeer. Daarmee komt het aan
tal bestuurders van de Rode
Kruisbus op negen.
Ook de kosten van de huisvesting
vielen hoger uit. Dat kwam omdat
het bestuur te maken kreeg met ver
nielingen aan het gebouw. De lood-
slap aan de schoorsteen op het ge
bouw was door vandalen vernield
waardoor het gebouw is gaan inre
genen. Dat leidde tot een fikse scha
de. Een grote kast moest er voor
worden afgebroken en ook de vloer
bedekking had er onder te lijden.
De afdeling sloot dan ook af met een
nadelig saldo van 10.807 euro. De
uitgaven van 36.615 euro overtrof
fen de inkomsten van 25.808 euro.
Volgend jaar zal het tekort echter
een stuk minder zijn, zo verwacht
het bestuur. Dan wordt een tekort
van 7311 euro verwacht. De kas-
commissie van Vincent Nooren en
Cees Verloop bekeek het financiële
verslag en keurde de cijfers goed.
Nooren en Astrid van Hout zijn ka
derinstructeurs geworden. Zij gaan
de EHBO-lessen verzorgen volgens
de nieuwe richtlijnen. Voor de op
vang en verzorging zijn twee kisten
beschikbaar (een voor Tholen en een
voor Sint-Philipsland) die spullen
bevatten voor de registratie bij ram
pen, het registratie informatiesys
teem slachtoffers. Naast formulie
ren, zit er ook een zaklamp en
kaarsen bij en een waslijn met knij
pers om berichten op te kunnen han
gen.
De afdeling gaat 3000 euro schen
ken aan een kinderziekenhuis in Ma-
nizales in Colombia. Het project
duurt drie jaar. Het district draagt
5000 euro bij.
JfcBgMCT~T4?:j^«»é"V i
Arie de Viet met een van de foto 's uit het drieluik Vêêkrollen Hengst dOosterschelde.
