Laatste ritje met BBA-bus was
'leeg terug uit Bergen op Zoom'
Scholieren maken pakkende poster
J. van de Merbel
content als zevende
Kerstpakket
Sportvisboot
5 december 1972
Van den Donker
vijfde bij D66
Vuilnisbelt
Karreveld
Donderdag 5 december 2002
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Fooitje
Weerstand
Chauffeur Kees van der Meer stopt na ruim dertig jaar op lijndienst
Buurtbus
Goedkoper
Oponthoud
Tholenaar wil tweede statenperiode
--dm
mm
Mintsttt
smimio
Gttrr
VïRiGHi i
Zyn laatste ritje was 'leeg terug uit Bergen', zegt de 59-jarige Kees van
der Meer uit Sint-Maartensdijk. Hij bracht de bus na zijn laatste dienst
naar de BBA-garage aan de Nijverheidsweg in de smalstad. „Het was
toch raar. Dit is de laatste keer, dacht ik. Het is definitief. Over en uit,
maar ik mis het nog niet." De chauffeur zou eigenlijk pas op 1 maart
volgend jaar stoppen, maar omdat hij nog een heleboel vrije dagen
over had, kon hij eerder met de vut. Over bussen, kaarten, reizigers,
kerstpakketten, vissen en een reiskoffer.
Toen Van der Meer op 28 september
1972 in dienst trad van de firma
Krijger Tours uit Goes - onderdeel
van de Thoolse autobusdiensten
(TAD) - hoefde hij de bus niet naar
de garage te rijden als hij dienst
had. De Bedford nam hij 's avonds
gewoon mee naar huis. Hij parkeer
de de bus (blauwwit, één deur en
met de motor voorin) in de Chur-
chillstraat waar hij toen woonde.
„Dat is niet meer voor te stellen,
maar 's ochtends ging je er gewoon
weer mee weg."
Nu zou het ook ondoenlijk zijn om
bijvoorbeeld de nieuwste gelede
bus, een Mercedes van 18 meter,
voor de stoep te parkeren. Uit zijn
beginperiode herinnert Van der
Meer dat er veel extra bussen wer
den ingezet om schoolkinderen te
vervoeren naar Tholen. „Om half
acht en acht uur 's ochtends reden er
twee bussen tot Tholen voor de mu
lo en de huishoudschool, en 's mid
dags terug. In die tijd gingen er veel
minder kinderen naar Bergen op
Zoom, naar de HBS en het gymna
sium. Na Thoien gingen we leeg
naar huis. Nu rijden we veel meer
schooljeugd naar Bergen."
Een andere grote verandering be
treft de kaartjes. Nu komt er bijna
geen geld meer aan te pas op de bus
omdat de meeste reizigers een strip
penkaart hebben, een week- of,
maandkaart, of een OV-jaarkaart.
Maar toen Van der Meer begon, was
het een centenkwestie. Bij het in
stappen kocht de reiziger een enkel
tje of een retourtje: „Je begon met
twintig gulden uit je eigen porte
monnee. Dat was je wisselgeld.
Ging je eenmaal draaien dan kreeg
je dat geld terug van de baas. Toen
de strippenkaart kwam, was het
over. Maar je moet rekenen dat je
vroeger aan het eind van de week
2000 tot 3000 gulden had, puur
geld. Dat brachten we in Stavenisse
op de bank."
Een enkeltje Stavenisse-Bergen op
Zoom kostte toen 1,20 gulden, een
retourtje 2,40 gulden. Nu, geba-
Van der Meer is al meer dan
twintig jaar bestuurslid van de
personeelsvereniging. Deze
dagen is hij bezig om kerst
pakketten samen te stellen
voor 90 personeelsleden. „Een
flesje wijn, een pak koffie, een
puntje kaas, soep en soepsten
gels. Dat blijf ik ook doen. Ja
renlang hebben we de dozen
zelf ingepakt, maar nu laten
we dat doen." Ook is hij be
trokken bij de jaarlijkse sinter
klaasmiddag voor de kinderen
en kleinkinderen van het per
soneel.
seerd op een voordelige strippen
kaart met 45 strippen voor 17,40 eu
ro, kost hetzelfde ritje omgerekend
6,26 gulden (8 strippen). Retourtjes
bestaan niet meer.
De chauffeur stempelt nu de kaart af
en klaar is Kees. Lange rijen wach
tenden behoren tot het verleden. Het
instappen verloopt sneller. „Het is
veel makkelijker geworden. Maar
vroeger kreeg je als chauffeur dik
wijls een fooitje. Een dubbeltje of
een kwartje. Mensen moesten toch
hun portemonnee opendoen om een
kaartje te kopen. Dat kon aardig op
lopen na een week. Tegenwoordig
hoeft dat niet meer met die strippen
kaarten. Nu doet dat praktisch nie
mand meer. Alleen oudere mensen
die het van vroeger gewend waren.
Die geven nu 10 of 20 eurocent."
De chauffeur verkoopt in de bus nog
wel kaartjes van twee, drie en acht
strippen, maar die zijn aanmerkelijk
duurder dan de grote strippenkaar
ten van 15 of 45 strippen die op de
TPG-servicepunten of in de super
markt te koop zijn. „Dat is puur als
aanvulling, als mensen te weinig
strippen hebben op hun kaart, bij
voorbeeld."
Nu hanteert de bestuurder dus een
stempel, maar Van der Meer heeft
de kaartjesmolen van de TAD nog
bewaard. De 'setright' van Engelse
makelij, het apparaat dat op een vas
te standaard stond naast de
chauffeur. Het werkt nog steeds, al
moest er eerst wat kruipolie in om
het mechaniek aan de praat te krij
gen. Het geluid van het instellen van
de schijven voor het aangeven van
de centen en de guldens, klinkt nos
talgisch. Een draai aan de slinger en
het kastje spuwt nog altijd het gele
kaartje naar buiten. „Alleen de inkt
is op, dus je ziet er niets op," lacht
Van der Meer.
Het is zijn tastbare herinnering aan
de tijd dat de lijndiensten nog wer
den verzorgd door een Zeeuws be
drijf. In 1979 kwam de TAD in Bra
bantse handen, de BBA, de
Brabantse buurtspoorwegen en au
tobusdiensten. „De vervoermaat
schappijen moesten van regerings
wege groter worden. Een
subsidiekwestie natuurlijk en dat is
nog steeds zo. Het werd voor ons als
chauffeurs beter, wat loon betreft."
Maar er was tegen de overname ook
wel weerstand, zegt hij. „Het was
toch een Brabants bedrijf en katho
liek. Sommige mensen hier hadden
daar moeite mee."
Van de TAD gingen twee bussen
mee naar de nieuwe eigenaar. „Dat
waren Daf's. De deuren draaiden
naar buiten toe." Hebben alle bus
sen tegenwoordig een stuurbekrach
tiging, dat was in het begin van Van
der Meers loopbaan nog niet het ge
val. „In de oude bussen stond de
motor voorin, naast de chauffeur
de bus langs hun gevels ook de hand
in eigen boezem steken. „Dat zijn
vaak dezelfde mensen die ook kla
gen dat de bus niet meer langs komt,
en dat ze nu verder moeten lopen.
De mensen verpesten het ook zelf."
Van verkeersmaatregelen zoals ro
tondes hebben de chauffeurs geen
last, zegt hij. „Het gaat vlotter. Kijk
maar eens naar Vogelenzang in Hal
steren. Voordat de rotonde er lag,
moest je altijd wachten voor de stop
lichten. Nu moet je nog wel eens
wachten, maar niet zo lang. Het
stroomt veel vlotter door."
En ook aan de heringerichte Tholen-
seweg mankeert niets, zegt hij. „De
rijbaan is even breed. Voor de fiet
sers is het veiliger. Het enige is dat
als je vanaf Tholen komt, je kort aan
de bomen langs de weg rijdt. Kom je
een grote vrachtwagen tegen, dan
laat je je gas los. Maar voor mij had
men niet terug gehoeven naar zestig
kilometer per uur, hoor."
In de dertig jaar dat Van der Meer op
de bus zit, heeft hij vier keer een be
keuring gekregen omdat hij de
maximumsnelheid overschreed. „Er
was er eentje bij waar ik na correctie
1 kilometer te hard had gereden. Nu
weet je waar de controles worden
gehouden."
Het dienstrooster wordt jaarlijks
aangepast. Onrendabele lijnen wor
den geschrapt. Ook op Tholen en
Sint-Philipsland gebeurt dat. De
avondbus van half zeven uit Bergen
op Zoom is komen te vervallen. Ie
mand die met een vertraagde trein
uit Roosendaal komt en de bus van
zes uur mist, moet tot zeven uur
wachten op een bus die 'alle kernen'
van Tholen aandoet. En is dus vaak
langer onderweg. Deze bus rijdt nog
Hij regelt ook de vistochtjes
voor het personeel vanaf een
sportvisboot op de Ooster-
schelde. Zeven keer per jaar.
„Dat blijf ik ook doen." Vissen
is zijn grootste hobby. Dat
doet hij veel liever dan met va
kantie gaan. Als afscheid
kreeg hij van de directie een
grote reiskoffer. Kees vindt
hem prachtig, maar het is niet
aan hem besteed. „Ik zit niets
liever dan thuis. De tuin en de
groentetuin bijhouden. Vakan
tie interesseert me niet. Ik ga
liever naar de Noord met mijn
hengelstokken. En dan hoef ik
geen mens te zien."
weer op een gewone bus overstap
pen."
Wel vind hij dat de dienstverlening
op zondag is achteruitgegaan. De
dienst wordt uitgevoerd door een be
drijf uit Oudenbosch met kleine bus
jes. „Met een kinderwagen kun je er
niet in. En ik heb de passagiers in
Bergen op Zoom wel eens op de
treeplankje zien zitten. Ze zeggen
dat het goedkoper is. Voor inleners
heeft de BBA geen CAO-verplich-
tingen."
Een ander punt waar chauffeurs mee
te maken krijgen, is vandalisme in
de bus of agressieve reizigers. Van
der Meer wuift het weg. „Daar moet
je mee om kunnen gaan. Als je een
bus schoolkinderen hebt en die wil
roken of zingen, dan liet ik ze hun
gang gaan. Dan zag het soms blauw
van de rook. Maar als ze roken of
zingen, kunnen ze niets anders doen,
begrijp je. Hoe meer je er tegenin
gaat, hoe meer ze terug gaan treite
ren. En ze wisten het ook. Roken
met een pook naast je. Iedereen reed
ermee. Dat kon je goed merken. Dat
was nog echt werken met die scha
kelbussen, met twee pedalen en een
koppeling. Toen kwamen de halfau-
tomaten met een klein pookje en
kon je de versnelling met een tik in
een andere gleuf gooien. Nu zijn het
allemaal volautomaten. Het is gas
geven en remmen."
Van der Meer heeft een keer een on
gelukje gehad met een bus. Dat was
op de weg tussen Huijbergen en
Bergen op Zoom. „Ik kreeg een
klapband met een gelede wagen.
Dat was een verschrikkelijke klap.
Er staat 8 atmosfeer op zo'n band.
Dat was schrikken. Er zaten school
kinderen in die naar Ossendrecht
moesten. Het ging roken binnen; je
kon de mensen achterin niet meer
zien zitten. Ik heb de bus toen in de
berm gereden en gewacht tot er een
monteur kwam met een ander
wiel."
Waren de chauffeurs bij de TAD ge
wend niet verder dan Bergen op
Zoom te rijden, bij de BBA werd
hun werkterrein ruimer. Ze moesten
nu ook naar Putte en Breda, tegen
woordig rijden ze zelfs naar Rotter
dam. Zuidplein is hun eindhalte.
„Het werd voor ons veel gevarieer
der. Je bestreek een groter gebied.
Dat kende je niet zo, want je was
gewend om van Stavenisse of Sint-
Annaland naar Bergen te rijden en
terug."
Toen de BBA de TAD overnam,
werd de garage in Stavenisse ver
kocht en werden de bussen op het
industrieterrein in Sint-Maartens
dijk gezet achter een woning (nu H.
Rijnberg) aan de Schakelweg. „Dat
waren buitenslapers. Begin jaren
tachtig kregen we de stalling. Alles
staat nu binnen. Er is een wc, maar
voor de rest weinig. Het personeel
kan er koffie zetten in het banden
kotje, zo noemen we het. We spre
ken elkaar even bij het wisselen van
de diensten."
Met de stalling van de bussen in zijn
woonplaats was het voor Van tier
Meer gemakkelijk om naar zijn
werk te gaan. „In vijf minuten was
ik op de fiets op mijn werk." In de
garage staan zeven bussen voor een
ploeg van veertien chauffeurs; 3 ge
lede bussen en 4 normale. Ze wor
den ingezet op de lijnen 101 (Rot
terdam), 102 (Oude Tonge) 106,
107, 108, (Stavenisse/Sint-Anna-
land -Bergen op Zoom) en 109 (Sta
venisse-Bergen op Zoom). Maar
Van der Meer wijst erop dat ze daar
met 18 chauffeurs zijn begonnen.
„Er zijn er vier minder. In de week
enden draaien we enkel nog op za
terdag. De zondagsdiensten zijn uit
besteed. Die chauffeurs staan niet
op de loonlijst van de BBA. Dat is
goedkoper."
Dat is het gevolg van de privatise
ring van het stads- en streekvervoer.
„De vervoersmaatschappijen moe
ten steeds meer hun eigen broek op
houden. Er komt minder subsidie
van de overheid." In 2006 moet een
groot deel van het busvervoer zelfs
in handen zijn van particuliere
maatschappijen. En zo maakte Van
der Meer niet alleen de overstap
mee van de TAD naar de BBA,
maar sinds dit jaar ook van de BBA
naar een Frans concern. De BBA
werd voor 120 miljoen gulden aan
het Franse CGEA, inmiddels Con-
nex, verkocht. „Maar daar hebben
wij niets van gemerkt, hoor. Voorlo
pig blijft alles hetzelfde. Maar een
nieuwe heer betekent nieuwe wet
ten. Na verloop van tijd zul je daar
wel wat van gaan merken. Het
wordt gewoon commercie."
Op de bussen staat nu BBA Con-
nexgroep. Wat de afgelopen jaren
wél veranderde, was het aantal hal
tes. Nu stoppen de bussen in Oud-
Vossemeer, Sint-Annaland, Sint-
Maartensdijk en Scherpenisse aan
de rand van de woonkernen. Het
'strekken van de lijnen' moest tijd
winst opleveren. Dat gebeurt ook,
zegt Van der Meer. „Zodoende hoe
ven er minder chauffeurs ingezet te
worden. Een kwartier minder op een
dag, is op jaarbasis een groot be
drag. Het gaat erom, om zo vlug
mogelijk met zo weinig mogelijk
personeel de reiziger op de plaats
van bestemming te krijgen."
Opstoppingen in het centrum van
Sint-Maartensdijk op vrijdagmid
dag, als de Markt vol staat met au
to's van bruiloftsgasten bij het ge
meentehuis, behoren tot het
verleden. „Het is makkelijker ge
worden. Je hebt geen oponthoud
meer in de dorpen. Een nadeel is dat
je niets meer van de dorpen zelf ziet.
En voor ouderen is het moeilijker.
Maar die gaan meer gebruik maken
van de belbus, van deur tot deur."
Volgens Van der Meer moeten men
sen die klagen dat ze last hadden van
Van der Meer in 1979 voor de TAD-garage aan de Kerkstraat in
Stavenisse, bij de Busing waarvan de deuren naar binnen open
klapten.
via Stavenisse naar Sin-Annaland
(aankomst 19.54 uur), maar de vol
gende twee bussen van 20.02 uur en
21.32 uur uit Bergen op Zoom gaan
niet verder dan Sint-Maartensdijk.
De buurtbus die met vrijwilligers
wordt opgetuigd, is in opkomst. Tus
sen Anna Jacobapolder en Steenber
gen rijdt er een, maar Van der Meer
ervaart dat niet als een bedreiging
voor het vaste buspersoneel. „Nee,
de buurtbussen zijn zeer streekge
bonden. Die op Sint-Philipsland rijdt
toch niet verder dan Steenbergen.
Als je verder moet, moet je daar
mocht bij mij, maar zo gauw er vol
wassenen binnenkwamen was het
afgelopen. Je moet niet op iedere
slak zout leggen."
Terugkijkend heeft Van der Meer
met plezier gewerkt. ,Ik heb het al
tijd heel goed naar mijn zin gehad.
En nooit problemen gekend. Dat is
al veel waard. Lichamelijk zou ik
het nog wel vol kunnen houden,
maar het is mooi geweest. Ik heb
vanaf mijn veertiende jaar gewerkt
en heb nog nooit in de ww gezeten."
Het was 5 december 1972. Ik was een jongetje van 10
jaar oud en ik genoot, net als ieder kind, van de jaar
lijkse Sint Nicolaasspanning. In september begon ik al
vast met het maken van een verlanglijstje. Kleurplaten
en tekeningen lagen al ruim voor aankomst van de sint
gereed en voor het paard sprokkelde ik een hoeveelheid
suikerbieten en winterpeen bij elkaar waarmee het lieve
i beest makkelijk de hele winter door kon komen. Na vele
onrustige nachten was dan toch eindelijk het 'heerlijk
avondje' aangebroken. De grammofoonplaat met sin
terklaasliedjes was inmiddels grijs gedraaid en ik was al hees van vocale
smeekbedes als: 'Gooi maar wat lekkers' en 'Kom maar binnen met je
knecht'. Toen ik samen met mijn broertje voor de vijfde maal 'Hoort wie
klopt daar kindereninzette, werd er eindelijk vanuit Spaanse hoek gere
ageerd. Luid op het raam bonzend kondigden sint en piet hun komst aan.
Uit ervaring wist ik inmiddels dat het nu niet lang meer zou duren voordat
de zwarte arm van piet door het deurgat zou steken om onze woonkamer vol
te strooien met allerlei lekkernijen. Door mijn leeftijdgenootjes was ik
enigszins aan het twijfelen gebracht over het bestaan van het Spaanse ge
zelschap en ik wilde deze avond de proef op de som nemen. Ik wilde hoe dan
ook weten of die onzinnige verhalen die mijn kameraadjes over Sint Nico-
laas vertelden inderdaad op waarheid berustten. Om achter die waarheid te
komen, had ik wekenlang nagedacht over een goed aanvalsplan en ik wist:
'deze avond moest het gebeurenIk stelde me strategisch achter de deur op
en precies op het moment dat Piet z 'n arm door het kiertje van de deur stak,
sloeg ik toe. Hard duwde ik de deur dicht en in de hal hoorde ik tot mijn
ontzetting) overduidelijk de benauwde stem van onze buurman. „Au, au",
kermde buurman Jaap. Zijn pijnlijke onderarm ondersteunend kwam hij sa
men met mijn moeder de kamer binnen. Buurvrouw Janny, die ook al jaren
lang bij het rollenspel betrokken bleek te zijn, kwam in allerijl van onze zol
der. Zij bleek daar druk in de weer met het uitstallen van onze Sint
Nicolaascadeautjes. Voorzichtig ontdeed Janny haar jammerende echtge
noot van zijn lange zwarte handschoenen en in een angstige stilte belde
mijn vader de dienstdoende arts. Met gezwinde spoed werd 'pieterman
knecht' naar de eerste-hulppost van het hospitaal afgevoerd.
De pakjesavond viel door het pijnlijke incident volledig in duigen. Zonder
geschenken, maar met een stevige reprimande van mijn ouders, werden
mijn broer en ik naar bed gestuurd. De volgende ochtend kwam alles geluk
kig toch nog in orde. We mochten alsnog onze cadeautjes uitpakken en bij
de ronkende potkachel kreeg ik samen met mijn broer de ontnuchterende
waarheid over sint en piet te horen. Vader en moeder lieten ons zien waar
zij alle jaren onze tekeningen en persoonlijke briefjes voor de sint hadden
bewaard. Met een sarcastische glimlach vertelde vader dat de door mij bij
een gesprokkelde wortels nooit bij de trouwe schimmel van Sint Nicolaas
waren aangekomen, maar dat ze linea recta op de mesthoop achterin onze
moestuin werden gedeponeerd. Vol onbegrip en emotioneel geknakt hoorde
ik het verhaal aan, wat kunnen ouders toch gemeen zijn. Net op het moment
dat ik met mijn broertje met onze nieuwe speelgoedjes wilde gaan spelen,
kwamen buurman Jaap en buurvrouw Janny bij ons op bezoek. Buurman z'n
arm zat stevig verpakt in een grote klomp gips en het pijnlijke gewricht hing
in een spierwitte mitella. Toen Jaap vertelde dat zijn pols op twee plaatsen
gebroken was, vroeg ik in mijn jeugdige onschuld 'bij wie hij dan nog meer
klem gezeten had op pakjesavond'. Ondanks de gekwetste arm kon hij een
glimlach niet onderdrukken en onder het genot van een dampende bak koffie
en een heerlijk stuk banketstaaf werd het grote geheim van Sint Nicolaas
nog eens uit de doeken gedaan.
We konden achteraf met z'n allen nog smakelijk lachen om het incident en
nu ik, dertig jaar na dato, zelf als vader met twee twijfelende kinderen te
maken heb, dwalen mijn gedachten dikwijls af naar die memorabele Sint
Nicolaasavond. Hoe zouden mijn kinderen reageren op de ontnuchterende
waarheid? Ik laat ze nog maar even in die heerlijke waan van suikergoed en
marsepein.
Janine Schot (links) en Nelleke van de Bosch van het Calvijn College uit Tholen tonen de posters waarmee zij een prijs van het ROVZ
verdienden. De heer Bliek vertelde de dames dat hun verkeersposter wellicht volgend jaar in een veiligheidscampagne wordt gebruikt.
VERVOLG VAN VOORPAGINA
Onder groot enthousiasme deelt
Bliek (in het dagelijks leven wet
houder van verkeer en vervoer in de
gemeente Reimerswaal) aan de kin
deren mee dat hij, als beloning voor
het mooie tekenwerk, voor iedereen
een sleutelhanger heeft meege
bracht. „Het is erg leuk als je het
enthousiasme ziet waarmee de
schooljeugd heeft deelgenomen aan
het creatieve verkeersproject.
ROVZ wil de Zeeuwse kinderen op
een speelse manier bewust laten
worden van de gevaren in het ver
keer. Als ik de werkstukken zo eens
bekijk en als ik me op de positieve
reacties op de scholen baseer, dan
denk ik dat we in onze opzet heel
goed geslaagd zijn."
Het is deze wintermaanden extra
gevaarlijk in het verkeer. ROVZ-be-
stuurslid J.A. Bliek bracht dat in
zijn toespraak voor de leerlingen
van het Calvijncollege maandag
middag nog eens extra onder de
aandacht. „We zitten gelukkig dit
jaar voor wat betreft het aantal ver
keersdoden in onze provincie een
stuk lager dan in 2001. Het jaar is
weliswaar nog niet om, maar op dit
moment staat de teller in Zeeland op
vijfentwintig dodelijke verkeers
slachtoffers. Uiteraard zijn dat er
nog steeds vijfentwintig teveel,
maar in vergelijking met vorig jaar
(toen vijfendertig verkeersdeelne
mers dodelijk verongelukten) is het
aantal slachtoffers gelukkig flink
gedaald. Je hoeft de krant maar
open te slaan en je ziet in de artike
len en rouwadvertenties dat het dik
wijls om kinderen of jonge mensen
gaat die in het dagelijkse verkeer
om het leven komen. Wees waak
zaam in het verkeer en werk serieus
mee om de verkeersveiligheid te be
vorderen", zo hield Bliek de aan
dachtige schooljeugd voor. „Projec
ten zoals deze poster- en
tekenwedstrijd van de ROVZ zijn
vooral bedoeld om jullie bewust be
zig te laten zijn met verkeersveilig
heid. Het prijzengeld (350 euro) dat
jullie school krijgt als beloning voor
de winnende inzending moet daar
om besteed worden aan lesmateriaal
of aan schoolprojecten die moeten
bijdragen aan een betere verkeers
veiligheid. De mooie posters gaan
we gebruiken als propagandamate
riaal in de verkeerscampagnes die
we als ROVZ het hele jaar door
houden."
De twee trotse leerlingen - Nelleke
van de Bosch uit Sint-Maartensdijk
(winnares van een van de vier
hoofdprijzen) met het thema 'min
der snelheid geeft veiligheid' en Ja
nine Schot uit Poortvliet met 'zit uw
kind veilig' - poseren trots met hun
eigen ontwerp en ze blozen als de
heer Bliek zegt: „Kijk niet vreemd
op als je volgend jaar ineens je ei
gen poster langs de weg ziet staan,
maar wees dan trots dat je op deze
manier een positieve bijdrage kunt
leveren aan verbetering van de ver
keersveiligheid."
J. van de Merbel uit Tholen is door de algemene ledenvergadering van het
CDA Zeeland op de zevende plaats gezet voor de statenverkiezingen in
maart. In 1999 stond hij achtste. „Ik ben content met die verkiesbare
plaats", zegt de 61-jarige Tholenaar. Het CDA heeft nu 10 zetels. Mevr.
H.S. Kooiker-den Boer uit Sint-Maartensdijk staat op de 25e plaats.
Van de Merbel ruilde ruim drie jaar spraken, maar om het vertrouwen
geleden na 40 dienstjaren zijn baan
als gemeenteambtenaar in voor vrije
tijd toen hij van de vut-regeling ge
bruik kon maken. „Het was leuk om
als ambtenaar een adviserende rol te
vervullen, maar besturen is nog
mooier. Dan zit je immers in de
cockpit van de samenleving. Het is
interessant werk, maar ook span
nend en soms ook moeilijk bij
zwaar weer. Zeker in een periode
rond de verkiezingen als de vreugde
wordt vermengd met droefenis. Bij
het CDA is daar gelukkig op dit mo
ment geen sprake van. Politiek is te
genwoordig echter hard werken en
je moet er tegen kunnen datje gelijk
hebt, maar niet altijd gelijk krijgt."
Van de Merbel heeft zich de afgelo
pen periode bezig gehouden met
welzijn: zorg, hulpverlening, onder
wijs en cultuur. „De vele contacten
maakten het werk boeiend. Ik sta
steeds met twee voeten in de vette
Zeeuwse klei. Ik ben een doener.
Het gaat mij niet om gepeperde uit
en niet om meningsverschillen. Ik
vind het belangrijk dat besluiten zo
breed mogelijk gedragen en begre
pen worden. En als het kan van har
te. Verder wil ik open en eerlijk zijn,
dat hou je het langste vol."
Van de Merbel zegt blij te zijn met
de kandidatenlijst, waarbij gedepu
teerde A.J.G. Poppelaars de kopman
is voor mevr. A. Koppejan-Elsen.
„Het CDA beschikt in Zeeland over
een groot reservoir van enthousiaste
en kundige mensen. Als je kijkt naar
regionale spreiding, leeftijdsop
bouw en beroepen hebben we een
evenwichtige, gevarieerde lijst. Al
leen de verhouding man/vrouw had
beter gekund, maar als er niet meer
vrouwen een verkiesbare plaats am
biëren - zoals mevr. Kooikèr uit
Sint-Maartensdijk - dan houdt het
op. We gaan met grote inzet de ver
kiezingscampagne in", aldus Joop
van de Merbel. Het CDA Tholen
belegt donderdag 27 februari een
bijeenkomst in Meulvliet.
Raadslid J. van den Donker uit Tho
len heeft op de kandidatenlijst van
D66 voor de statenverkiezingen een
grote sprong gemaakt. In 1999 stond
hij nog 23ste en nu 5de. Daarentegen
is D.P. Suijkerbuijk uit Tholen ge
daald van de zesde naar de zevende
plaats. Mevr. J. van der Giessen uit
Veere is de lijsttrekker. Zij vervangt
drs. R.C. Bastiaanse uit Tholen, die
in 1999 de ene statenzetel van D66
bezette, maar tussentijds is gestopt.
De lijsttrekker werd tijdens een le
denvergadering in Goes gekozen,
maar de anderen zijn via een schrif
telijke stemming per post door alle
Zeeuwse leden van D66 een plaats
toebedeeld. Het huidige statenlid
mevr. P.L.E. van Veen-de Rechter uit
Philippine wilde niet meer op een
verkiesbare plaats gezien haar druk
ke werkzaamheden voor een bank.
Stemmen
van lezers
Hierbij wil ik mijn beklag doen over
de reinigingsdienst van de gemeente
Tholen. De grijze containers worden
aan het Karreveld, evenals bij de Ro-
zeboom, iedere week geleegd. Als ik
dan donderdagmorgen n^ar de ge
meente Tholen bel om te vragen of ze
de containers alsnog willen legen om
dat dat nog niet gebeurd is, wordt ge
zegd dat ze vrijdag nog geleegd zul
len worden. Vrijdag om 16.30 uur
blijkt dat echter nog niet gedaan te
zijn. Betaal je daar je afvalstoffen
heffing nu voor? Zelf zet ik geen zak
ken naast de container, maar andere
bewoners van het Karreveld doen dat
wel. Die geven gewoon nergens om.
Dus wat is nu het geval? Er staat bijna
meer naast de containers dan dat er in
zit omdat ze overvol zijn. Het lijkt wel
een vuilnisbelt en daar gaat je buurt
ook niet op vooruit. Hopelijk komt dit
niet meer voor!
Janny Wagemaker,
Karreveld 2a, Sint-Philipsland.
Kees van der Meer voor een van de nieuwe gelede BBA -bussen met in zijn handen de kaartjesmolen of setright van zijn eerste werkgever, de
TAD.
