„Ik ben niet iemand om altijd
tussen vier muren te zitten"
Een van de weinige meisjes die
voor een gevechtsfunctie kiest
Havenmeester Frans Zoeteweij uit Tholen monstert af
Winkelen in het maanlicht
Hoera weekend!
Waterschap
zet Annaland
zonder stroom
Nathalie van As (23) uit Scherpenisse als infanterist naar Bosnië
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Bijna twintig jaar lang was hij vrijwel dagelijks op de
Kaaij te zien. Binnenkort verdwijnt het vertrouwde beeld
van havenmeester Frans Zoeteweij die over het plankier
banjert. De inmiddels 65-jarige Zoeteweij vindt het wel
letjes. Hij is aan zijn laatste seizoen bezig. Het eind van
een tijdperk. Het havenmeesterschap was voor hem meer
dan een baan. „Ik heb nooit op een uur gekeken."
Donderdag 31 oktober 2002
Deining
Olietoerisme
Exploderen
Secretaresse
Erfgoed
Vossen
|7^s| Stemmen
van lezers
De standerdmolen
is aangeslagen
Bouwleges
percentage kosten
Strenge winter
Vooralsnog vindt ze het gezellig in haar peloton. Voor
alsnog wil ze naar de sergeantenopleiding. De 23-jarige
Nathalie van As uit Scherpenisse is nuchter. Ze houdt
voortdurend een slag om de arm als ze praat over haar
loopbaan bij defensie. Ze laat zich niet gauw van de wijs
brengen. En staat als korporaal haar mannetje bij het
17de pantserinfanteriebataljon in Oirschot. Ze is een van
de weinige vrouwen die voor een gevechtsfunctie bij de
landmacht kiest. Maandag vertrok ze naar Bosnië-Her-
zegowina voor vredestaken.
Na zijn 20-jarige loophaan als havenmeester blijft Frans Zoeteweij in een huis van plan Waterfront uitzicht houden op de haven.
Op de leestafel ligt het boek 'Vissers-
verhalen' van Kees Slager. Fotoboek
jes van het Tholen van weleer, open
geslagen op plaatjes van de oude
haven. Drie albums vol krantenknip
sels over ruim achttien jaar haven
meesterschap. Vanuit zijn apparte
ment aan de rand van de wijk
Buitenzorg kijkt hij uit over de pol
der, richting de Oosterschelde. Het
is hem te stil hier, zegt hij, de water
gang voor de deur is te smal. Zoete
weij is een man van het grote water,
altijd geweest. Vanuit het penthouse
zijn, voorbij de dijk in de verte, de
masten te zien van schepen die mis
schien op weg zijn naar de Thoolse
haven. Het uitzicht verblindt de
ogen, zo mooi. Voor Zoeteweij is het
niet voldoende. Hij heeft een huis
gekocht in de nog te ontwikkelen
wijk Waterfront. „Ik moet schepen
zien. Alleen een mast is niet ge
noeg."
Zoeteweij en de zee, ze horen bij el
kaar als basaltsteen en blaaswier. Zo
gauw het kon, verliet de in Yerseke
geboren Zoeteweij de schoolbanken.
Hij werd mosselvisser, zoals de
meeste mannen in zijn familie. De
liefde voerde hem naar Tholen. Hij
trouwde met Annie Schot, de doch
ter van Kees Schot. Samen met zijn
broer Jap had Schot, in de volks
mond bekend onder zijn bijnaam
'Pepie', een mosselloods en mossei-
inleggerij. Enkele generaties Thole-
naren hebben er de kost verdiend.
Aan de muur fciij Zoeteweij hangt
nog een pentekening van de hand
van Adri Boxhoorn van dat al lang
verdwenen stukje Tholen, onder de
oude brug waar het altijd rook naar
schelpdieren en zout water. Het
sprak als vanzelf dat Zoeteweij in
het familiebedrijf kwam. De aanleg
van het Schelde-Rijnkanaal maakte
een eind aan de nering. Zoeteweij
vond werk op een zandschip dat
werd ingezet bij de aanleg van de
nieuwe brug. Op een kwade dag
kwam hij met zijn voet terecht in een
ankerlier. Zoeteweij kon de WAO in.
Destijds, in 1970, werd je in die re
geling veroordeeld tot inactiviteit.
Nergens kwam hij meer aan de bak.
Het aanbod om havenmeester te
worden, als opvolger van de legen
darische Adja Schot, kwam als een
geschenk uit de hemel. In februari
1984 trad hij in dienst bij water
sportvereniging De Kogge. De baan
Een groot deel van Sint-Annaland
en een klein deel van Poortvliet
hebben donderdagmiddag één uur
zonder stroom gezeten nadat een
delfmachine van het waterschap
Zeeuwse Eilanden een 10-kv-kabel
had kapotgetrokken. Dat gebeurde
omstreeks kwart over drie in de Jo
anna Mariapolder/Priestermeetpol-
der langs de provinciale weg van
Oud-Vossemeer naar Sint-Anna-
land. „Hoewel het waterschap kaar
ten heeft met daarop alle leidingen
is de kabel waarschijnlijk over het
hoofd gezien of voor een oude kabel
De jaren zestig en zeventig herleven
zaterdag tijdens de 'moonlight shop
ping' die de ondernemersvereniging
Tholen organiseert. De deelnemende
middenstanders laten hun klanten
meegenieten van de sfeer uit die ja
ren, ze stemmen er hun winkel op af
"of dragen kleding uit die tijd.
Tussen zeven en tien uur die avond
zijn de Thoolse winkels sfeervol
verlicht, ze hebben bijzondere aan
biedingen of traktaties voor de klan-
was hem op het lijf geschreven. „Ik
ben niet iemand voor tussen vier
muren. En ik weet wat een boot en
een touw is."
In die eerste jaren hoefde Zoeteweij
enkel de jachthaven in de gaten te
houden. Adja Schot, die te boek
stond als de eerste vrouwelijke ha
venmeester van het land, bleef de
scepter zwaaien over de handelsha
ven. In 1988 kreeg Zoeteweij ook de
handelshaven erbij, en hij kwam
deels in dienst van de gemeente. Het
Tholensche Gat was inmiddels afge
sloten en het getij uit de haven verd
wenen. „De overgang van zout naar
zoet is wel de grootste verandering
die ik heb meegemaakt. Het mooie
is weg. Wel werd het werk makkelij
ker, doordat je niets meer met het
getij te maken had. Van de blauwalg
hebben we in de jachthaven meestal
weinig last. Het probleem concen
treert zich in de handelshaven. Die
groene soep heeft weinig invloed op
de hoeveelheid passanten. In de be
gintijd hadden we muggenplagen.
Tot op de dag van vandaag blijven
daarom mensen wel weg uit Tholen.
Het probleem is al lang opgelost,
maar het blijft een eigen leven lei
den. Bootbezitters zijn niet altijd
even logische mensen. Op het IJssel-
meer heb je ook vliegen en muggen,
maar daarover wordt niet geklaagd.
Net zoals ze in Zierikzee met z'n
vijftienen naast elkaar gaan liggen,
en ze hier drie schepen al teveel vin
den."
Het hart op de tong. Zo kennen de
meeste mensen Frans Zoeteweij.
Zijn aanvaringen met de ambtenaren
van de gemeente Tholen en soms
ook de bestuursleden van De Kogge
leverden vaak de nodige deining op.
Bladerend door de drie albums ziet
Zoeteweij de nodige dieptepunten
passeren. De J. Henry Dunant bij
voorbeeld die Tholen niet meer aan
kon doen vanwege de smalle stei
gers. Smeekbedes van Zoeteweij om
het plankier te verbreden, stuitten op
een bureaucratische muur. Nog altijd
kan hij zich druk maken over die ge
miste kans. Zeven keer per jaar wil
de het ziekenschip Tholen aandoen,
met telkens 150 man aan boord.
Nooit heeft Zoeteweij van zijn hart
een moordkuil gemaakt. „Ik zeg
aangezien", zegt een woordvoerder
van nutsbedrijf Delta. „Gelukkig
heeft het waterschap zelf melding
gemaakt van het kapottrekken van
de kabel, zodat het euvel snel gelo
kaliseerd was. Maar 10 kv is een
heel gevaarlijke spanning, waar
slechts een beperkt aantal medewer
kers aan mag werken. Toen de elek
triciteit vrijgeschakeld was, hebben
we via het transformatorstation aan
de Deldensestraat in Sint-Philips-
land voor een omleiding kunnen
zorgen. Om tien over vier had het
grootste deel van Sint-Annaland
weer spanning en om 16.40 uur had
de rest van Sint-Annaland en Poort
vliet weer stroom." Volgens de Del
ta-woordvoerder zal het waterschap
aansprakelijk worden gesteld voor
het kapottrekken van de 10-kv-ka
bel.
ten. Bij de Wereldwinkel kunnen
verschillende soorten wijn geproefd
worden. Twee dweilorkesten luiste
ren de avond muzikaal op. Wie bij
de deelnemers vijf euro besteedt,
krijgt een bon voor een loterij waar
voor de ondernemersvereniging 250
euro aan prijzengeld beschikbaar
stelt. De 'moonlight shopping', die
voor de vierde keer georganiseerd
wordt, is uitgesteld wegens het over
lijden van prins Claus.
waar het op staat. Of het nu de bur
gemeester is of Jan-met-de-Pet.
Daar kan niet iedereen tegen. Wat
een ander daarvan denkt, moet-ie
zelf weten."
Wel is Zoeteweij in de loop der tijd
opgehouden met het discussiëren
met passanten. Aan redenen voor
een flink palaver was nochtans
nooit gebrek. De leden van de Ko
ninklijke Nederlandse Motorboot
club (KNMC) staan volgens hem
niet zo maar bekend als de Kan Niet
Manoeuvreren Club. „Een groot
deel van de bootbezitters heeft te
weinig ervaring. Het vaarbewijs is
een puur theoretische opleiding. In
feite zouden er tenminste vijf lessen
aan boord moeten worden gehouden
Nathalie maakt deel uit van het
mortierpeloton van 28 beroepsmili
tairen. Ze is de enige dame in het
gezelschap. Het peloton oefent veel
in de bossen. De training is pittig.
Maar het peloton staat ook wel
eens in ceremonieel tenue bij het
koninklijk paleis in Den Haag.
Nathalie stond bij de uitvaart van
prins Claus vlakbij de Nieuwe
Kerk in Delft. In opvallende rode
jas met zwarte broek en geweer
(Dimaco). Het pantserinfanterieba-
taljon is namelijk ook het gardere
giment van de Prinses Irene bri
gade. „Dat is het paradepaardje van
de landmacht. We stonden met 106
militairen op één rij tussen het ge
meentehuis en de kerk. Dat was
door een goeie instructeur. De mees
ten weten niet in welke richting ze
moeten draaien, terwijl er tegen
woordig zoveel verschillende soor
ten schroeven zijn. Daarmee kun je
een boot tot op de vierkante meter
wegleggen. Ook de mentaliteit van
de jachteigenaren is flink achteruit
gegaan. Iedereen is veeleisender ge
worden. Het gemoedelijke is er een
eind af. Je merkt ook dat de samen
leving individualiseert. Iedereen wil,
als het even kan, alleen liggen. De
technologische verworvenheden
werken daar aan mee. Zelfs het
kleinste zeiljachtje heeft tegenwoor
dig wel een koelkast aan boord. Die
gezelligheid in het clubhuis, zoals in
de tijd dat Leny en Henk Sturris het
heel wat om mee te maken. De
koets kwam op één meter van ons
vandaan langs. Alleen duurde het
verschrikkelijk lang. We werden
om kwart over tien opgesteld. De
stoet kwam om half een. Daarna
moesten we nog eens een kwartier
lopen om bij de bus te komen."
Het mortierpeloton van Nathalie is
niet vaak in de stad te vinden.
Meestal onttrekt dit onderdeel van
de landmacht zich aan ons ge
zichtsveld. En kiest voor de heide
en de bossen. Om te oefenen in het
schieten met mortieren. Vaak in
Duitsland, soms in Polen, maar ook
in Nederland. Bij 't Harde op de
heide. „Dat is de enige plek waar
we kunnen oefenen met mortieren.
Koggedek draaiden, is er niet meer.
Iedereen heeft zijn eigen drank aan
boord. De noodzaak om elkaar op te
zoeken is er niet meer."
Ten opzichte van de beginjaren is
het havenmeesterschap voor Zoete
weij wel gemakkelijker geworden.
In het begin ontbrak een eigen kan
toor, het mobieltje maakte extra
fietstochten tussen thuis en de haven
overbodig en in 1990 kreeg Zoete
weij de beschikking over een eigen
vlet. Daardoor hoeft hij minder me
ters over het plankier te maken. Wel
is het aantal passanten in de loop der
tijd toegenomen. In 1985 noteerde
Daar kunnen we de granaten maxi
maal vier kilometer afschieten ter
wijl het bereik 8100 meter is. Maar
als we dat daar doen, dan zouden
we Wezep platschieten. Meestal
oefenen we die lange afstanden in
Münster in Duitsland."
Het peloton oefent met scherp, ver
telt Nathalie. Er bestaan geen dum
mies voor deze granaten die grote
schade aan kunnen richten aan ge
bouwen, maar ook in de lucht kun
nen exploderen om licht te ver
spreiden teneinde infanteristen
naar het vijandelijk doel te wijzen,
of om rookgordijnen op te trekken
die de eigen troepen in staat stellen
zich snel te verplaatsen zonder dat
de vijand dat kan zien.
Nathalie is richter van zo'n mor
tier. Ze is nu twee jaar beroepsmili
tair. „Ik wilde altijd al naar de in
fanterie. Dat is behoorlijk span
nend. Veel meisjes kiezen voor de
geneeskundige dienst of worden
chauffeur. Ik wilde actie en heb
voorgesteld om naar de mortieren
te gaan. Ik ben het enige meisje in
het peloton. De instructeurs waren
gewend het peloton steeds met 'he-
Zoeteweij nog 1769 bezoekers, van
daag de dag zijn het er ruim vijfen
twintighonderd. Niet dat de toeristen
nu massaal de weg naar Tholen ge
vonden hebben. Volgens Zoeteweij
heeft de toename alles te maken met
het zogeheten olietoerisme. „In Bel
gië is de olie voor motorboten bijna
35 eurocent per liter góedkoper. Als
je in Antwerpen duizend liter kunt
innemen, is dat lucratief. Bovendien
heb je tegenwoordig in Antwerpen
een jachthaven dichtbij het centrum
van de stad. Tholen is voor de mees
te bezoekers niet meer dan een an
kerplaats. Als havenmeester probeer
je de mensen wel te wijzen op de be
zienswaardigheden. Het is doodzon
de dat er geen goeie VVV in het
ren' aan te spreken, maar nu is het
'heren en dame'. In het begin zei
den ze tegen me: dat houd je nooit
vol als meisje. Maar vooralsnog is
het gezellig. Ik kan het met ieder
een goed vinden. Als je een week
in het bos zit, dan ben je ook geen
vrouw, maar gewoon militair. Dat
is ook te zien. Je kunt je niet dou
chen en hebt geen make-up op."
Als dame in burger, thuis op de
bank van haar flatje, ziet Nathalie
er allerminst uit als een fanatiek
militair. Nagels gelakt, licht opge
maakt, lang donker sluik haar, rin
gen aan haar vingers, maar ook in
haar beide oren. „Dit kan dus niet
als ik werk", zegt ze. „Er zijn wel
eens meisjes die met hun beautyca
se naar de oefening gaan, maar die
houden het niet lang vol."
Nathalie hoefde niet naar defensie.
Ze had een baan als secretaresse bij
de schoolbegeleidingsdienst in Ber
gen op Zoom. „Dat was wel leuk,
hoor. Maar wel een baan van negen
tot vijf. En je zit altijd binnen. Ik
wilde meer spanning."
Toen ze de beslissing nam, keek
menigeen daar van op. „Vooral
stadje Tholen zit. Met die mensen
van de Ghulden Roos op de Kerk
straat kon ik prettig samenwerken.
Tegenwoordig zit de VVV in een
café op de Markt. Dat is toch flut."
Met de Kaaij zou volgens Zoeteweij
veel meer moeten gebeuren. „De
coupure in de dijk zou weer open
moeten. Wat is er nou mooier dan
van de terrassen bij de café's de ha
ven opkijken. Nu hebben de mensen
uitzicht op zo'n lompe dijk. Zo lang
die een zogenaamd waterkerende
functie heeft, zal er wel niets van ko
men. Ook voor het parkeren zou het
een uitkomst zijn als de coupure
opengaat. Met een winkelwagentje
ben je van de supermarkt zo op de
Kaaij. Ben je ineens van een hele
hoop ellende af. De verplaatsing van
de kermis naar het havenplateau is
op zich een goede zaak geweest. Wel
krijg je daardoor te maken met rand
verschijnselen die niet altijd even
leuk zijn. Afgelopen jaar nog zijn 's
nachts met de kermis drie boten los
gegooid. Daar werd ik midden in de
nacht door de politie voor uit bed
gehaald. De opvarenden hadden niks
in de gaten. Een stel was zo zat als
een toeter. Die waren niet meer in
staat om zelf terug te varen. Op dat
soort dingen zit je natuurlijk niet te
wachten. Toch moet er veel meer ge
beuren op de Kaaij. De middenstand
zou meer moeten organiseren in het
toeristenseizoen. Ook voor de eigen
inwoners is dat een goede zaak. Op
Schouwen en Walcheren is elke
week in het kleinste plekje wel wat
te doen. Jammer genoeg hebben we
hier bepaalde groepen die het toeris
me liever weren."
Zoeteweij neemt afscheid aan de
vooravond van grote veranderin
gen. De Kogge begint binnenkort
met het realiseren van een paviljoen
in het water, ter hoogte van het
praathuisje. Aan de overzijde van
de kom wordt de wijk Waterfront
gebouwd. Zelf heeft hij er op een
van de mooiste hoekjes een fraai
pand gereserveerd. Met uitzicht op
de plek waar vroeger de mossel-
loods van zijn schoonvader stond,
en met de huidige jachthaven daar
achter. Voor Zoeteweij is de cirkel
rond. De afmonsterende haven
meester is enthousiast. „Het gaat
een plaatje worden. De oude Een
dracht wordt eindelijk een echte
baai. Wel vind ik het belangrijk dat
de oude werf daar blijft. Het mag
niet zo zijn dat een paar mensen
van buitenaf straks gaan klagen dat
er een kraan om zeven uur 's och
tends draait. We moeten met de tijd
mee, maar wel met respect voor het
historisch erfgoed."
mijn moeder stond er vreemd vtffi te
kijken. Nu vindt ze het geweldig."
Voordat ze naar de keuring ging,
moest ze al te kennen geven bij
welk onderdeel ze wilde. „Een
beetje krom vond ik dat. Je weet
niet eens of je wordt aangenomen."
Maar ze rolde zonder problemen
door de psychologische keuring.
Ook de medische keuring vormde
geen belemmering. Vooralsnog
koos ze voor het kortste contract
van 2,5 jaar. „Je gaat erin, maar je
weet niet echt wat je te wachten
staat. Daarom tekende ik daarvoor.
Inmiddels heb ik wel bijgetekend."
Tijdens de opleiding van drie maan
den vielen er volgens haar behoor
lijk wat nieuwelingen uit. „Door li
chamelijke klachten, door bles
sures. Je wordt opgeleid als basis
militair. Je wordt gedrild." Daarna
volgde er in Amersfoort een func
tieopleiding in radio/verbindingen,
gevolgd door de mortieropleiding
in 't Harde. Het zwaarste onderdeel
was de 'eindmars'. „Een hele week
in de bossen met heel weinig slaap.
Elke avond lopen en een opdracht
uitvoeren. Je van een brug af laten
zakken aan een touw, peddelen in
een bootje, kilometers hardlopen
met bepakking en de speedmars:
een minuut hardlopen, een minuut
snelwandelen, een minuut hardlo
pen. Een van de jongens wilde niet
meer. Die was zo eigenwijs. We
hebben toen drie kwartier op de
zelfde plek gestaan om hem over te
halen mee te gaan. Uiteindelijk is
hij toch meegegaan. Hij was over
vermoeid en zat er fysiek helemaal
doorheen."
Nathalie was ook moe, vertelt ze.
Had blaren aan haar voeten, maar
bleef op de been: „Er komt wel een
eind aan, dacht ik." Lachend:
„Ooit." Haar optreden werd zelfs
beloond met een 'tevredenheidsbe
tuiging'. „Een papier waarop staat
dat je een voorbeeld bent voor je
collega's. Plus een geldbedrag."
Toch is het leven als beroepsmilitair
in Nederland nog betrekkelijk com
fortabel, zo ervoer ze na drie weken
oefening in Polen, in de buurt van
Drawsko. Bergen, bossen en moe
rassen in het noorden van het land.
„Een grote oefening met 1000 man.
Met 48-uurs gevechten. Niet of
weinig slapen. Heet met 25 tot 30
graden, maar later koud en met veel
regen. We hadden een basiskamp
met containers aan de rand. Daar
kwamen kinderen naar etensresten
zoeken. Dat maakte wel veel in
druk. We waren ook gewaarschuwd
voor maffia, wolven en wilde hon
den. Op een nacht was ik alleen op
een waarnemingspost. Toen kwam
er een vos op me toegerend. Niet
dat het beest wat deed, maar ik
schrok. Dat was wat minder. Die
vossen zijn heel brutaal, ze komen
's nachts gewoon het kamp opgelo
pen."
Voor haar uitzending naar Bosnië-
Herzegowina was Nathalie al een
half jaar in training. „Zo'n uitzen
ding zit er altijd wel in. Dat weet je
van tevoren, maar daar ben je niet
zo mee bezig."
Het mortierpeloton maakt deel uit
van SFOR 13 dat toeziet op het
Zondag 27 oktober heeft de zware
storm die Nederland in zijn greep
had ook de standerdmolen in Sint-
Annaland getroffen. De linkervoor
zijde van de molen werd losgerukt.
Aangeslagen staat hij daar nu, nog
steeds fier rechtop, weer een storm
overwonnen!
Al sinds 1684 wordt het beeld van
Sint-Annaland bepaald door deze
unieke molen die tot één van de
oudste in Zeeland behoort.
Helaas was dit een eerste waar
schuwing dat groot onderhoud
hard nodig is aan de molen. Er is
de laatste jaren herhaaldelijk aan
dacht besteed door de media over
de slechte staat van de molen. Dit
komt mede door de aantasting van
de boktor en de bonte knaagkever,
die letterlijk de fundatie van de
molen opeten.
Wij zijn ons er allemaal van be
wust dat een dergelijke restauratie
veel geld kost, maar de tijd gaat
dringen.
Fam. De Jonge,
Voorstraat 13,
Sint-Annaland.
Voor procedures ten behoeve van
de bouw van een woning of be
drijfspand wil de gemeente Tho
len volgend jaar een percentage
van de bouwkosten in rekening
brengen. Nu wordt er een vast be
drag in rekening gebracht voor
een artikel 19.1 -procedure:
374,35 euro. Nu wordt in 2003
een percentage van 3,4% van de
bouwkosten geheven. Voor artikel
19.3-procedures is het tarief 1,6%
en voor artikel 51-procedures
4,6%.
In de commissie middelen plaatste
VVD'er F.J. Goossen eerder
vraagtekens bij de gepresenteerde
cijfers. Het college rekende op
grond van de gevens in 2001 uit
wat de opbrengst zou zijn geweest
als de percentages gehanteerd wa
ren. „Dat geeft maar een beperkt
inzicht. In dat jaar zijn er veel
procedures geweest, maar de
bouwmarkt krimpt."
Maar wethouder K.A. Heijboer
zei dat er in 2001 juist minder
procedures zijn geweest dan de ja
ren daarvoor.
handhaven van de vrede en veilig
heid in het gebied. „We zullen er
vooral patrouille lopen in de steden
en dorpen en contact zoeken met de
lokale bevolking. Kijken hoe de sa
menleving is, of er geen corruptie is
onder de leiders van de dorpen of er
niet gesjoemeld wordt met verhu
ren van woningen of het gebruik
van stroom. Daar moeten we rap
port van uitbrengen die vergeleken
wordt met eerdere rapportage."
Ze verwacht ook dat ze er veel
wacht zal lopen en niet zozeer dat
ze wegversperringen op moet wer
pen (roadblocks) of auto's moet
doorzoeken of waarnemingsposten
op moet richten langs de kant van
de weg.
Voor de landmacht zijn in Bosnië
twee kampen aangewezen. Het ene
is Bugojno, een grote basis voor
800 tot 900 militairen die Nathalie
als luxe omschrijft. „Je slaapt bij
voorbeeld binnen, in bouwketen die
onder één dak zijn gezet. Het ande
re kamp is Suica, dat is van de Ca
nadezen overgenomen. Dat is veel
primitiever. Met tenten en een oude
haspelfabriek die ingericht wordt
met werkplekken en een eetzaal
voor 80 of 90 man."
Nathalie is wel wat gewend. Maar
het vooruitzicht om de winter voor
een deel in Suica door te moeten
brengen, lokt haar niet. „Ik zie te
gen de kou op. Ze verwachten er
een strenge winter. We zullen ook
wel wat aan sneeuwruimen moeten
doen en aan bevroren waterleidin
gen. Het is een hele uitdaging. Ik ga
behoorlijk lang van huis en ik ben
aangewezen op mijn collega's. We
moeten goed op elkaar letten. Als er
onderling problemen zijn, moeten
we die eerst zelf proberen op te los
sen. Lukt dat niet dan kunnen we te
rugvallen op maatschappelijk werk
en de geestelijke verzorging. Je ziet
vaak dat relaties kapot gaan. Maar
er kan ook thuis wat gebeuren."
Nathalie heeft geen partner. „Dat
maakt het wel makkelijker. Wel
hebben we als vrouwen apart een
praatgroepje gehad. Als we in bur
gerkleding lopen, moeten we onze
armen en benen bedekt houden en
we mogen geen strakke truitjes dra
gen. Dat is ook wel logisch."
Met haar mannelijke collega's
heeft ze geen problemen, zegt ze.
„Iedereen respecteert me. Ze zien
me niet als vrouw, maar als colle
ga. Als ze opmerkingen maken
over vrouwen, dan is dat niet tegen
mij gericht. Ik kan ook goed van
mezelf afbijten."
Ze is inmiddels gepromoveerd tot
korporaal. „Dan mag je ook leiding
geven. Ik heb vier mannen onder
me. Dat gaat prima."
Het bevalt haar als beroeps bij de
landmacht. Ze vindt het jammer
dat de dienstplicht is afgeschaft.
„Dat is voor iedereen wel nuttig. Je
gaat waarderen wat luxe is. Zeker
als je na drie weken Polen op de
grond hebt geslapen." Ze heeft
haar contract verlengd tot septem
ber 2004. En wil naar de KMS in
Weert, de opleiding voor sergeant.
„Daar had ik na mijn middelbare
school al naartoe gekund. Maar ik
wilde onderaan beginnen."
Heerlijk gevoel toch als de werkweek er weer opzit. Als je het vermoeide li
chaam neer kunt vlijen met een bakkie chips en een heerlijk koel pilsje bin
nen handbereik. Dat gelukzalige gevoel is echter van steeds kortere duur.
De agenda is tijdens mijn vrije weekend tegenwoordig zo vol gepland dat ik
soms in de verleiding wordt gebracht om mijn baas te smeken of ik geen
weekenddiensten kan draaien.
Vrijdag: 18.30 uur met de hond naar gehoorzaamheidstraining. Op de te
rugweg langs de supermarkt voor de zware boodschappen (zie lijst). 20.30
uur de kinderen douchen en erop letten dat ze hun tandjes goed poetsen.
21.15 uur kinderen op bed leggen en direct daarna hun schoolkleertjes in
de wasmachine stoppen, (programma I, veertig graden). 22.00 uur tot
22.30 uur vrije activiteit.
22.30 uur de hond uitlaten en bij terugkomst alles afsluiten en de was in de
droger duwen.
Zaterdag: 7.30 uur hond uitlaten en bij terugkomst broodjes in de oven leg
gen. 8.00 uur ontbijt klaarmaken en opdienen. 8.45 uur kinderen aankleden
en voetbalspullen voor Jurgen inpakken. 9.15 uur vertrekken naar Dintel-
oord voor wedstrijd Jurgen. 11.30 uur Jurgen thuis afzetten en met Esmee
naar paardrijles. 12.45 Esmee thuis afzetten en met Jurgen naar zwemles.
14.30 uur auto wassen. 16.30 uur hond uitlaten en uitgebreid borstelen.
'18.00 uur eten. 's Avonds met het hele gezin naar jazzballetdemonstratie
van Esmee en om 21.30 uur kinderen douchen en hun vuile kleren in de
wasmachine, (let op paardrijbroek van Esmee is handwas!) 22.00 uur post
sorteren. 22.30 uur tot 23.00 uur vrije activiteit. 23.00 uur hond uitlaten en
alles afsluiten.
Zondag: 7.30 uur hond uitlaten (grote ronde) 9.00 uur ontbijt op bed serve
ren. 9.45 uur kinderen aankleden. 10.15 uur koffie zetten. 10.30 uur schoon
ouders komen op visite. 12.30 uur frites bakken 13.30 afwassen. 14.00 uur
gezellig naar het bos met het hele gezin (hond gaat ook mee)
16.30 uur gras maaien, bladeren harken en nieuwe lamp in het tuinhuis
draaien.
17.30 uur eten. 19.00 uur tot 19.30 uur Studio Sport (daarna gaat tv over
op SBS 6) 19.30 koffie zetten. 20.00 uur kinderen douchen en schoolkleren
gereed leggen. 20.45 uur fietsband Esmee plakken en aansluitend brood
smeren voor in de trommeltjes. 22.00 uur hond uitlaten, afsluiten en naar
bed.
Wat vliegt zo 'n weekend toch snel voorbij, vind je niet schat?
Uuhh ja, zeg dat wel.
Nathalie van As strikt de veters van haar 'kistjesZe draagt ringen in haar oren, maar die gaan eruit als ze naar de kazerne gaat.
