Verdachten zetten tanden in kaas, ontkennen en betuigen hun spijt Lau Stols heeft achteraf geen spijt van verblijf in werkkamp in Deurne Gevangenisstraf geëist tegen inbrekers Groot Verréhof en Parksingel Donderdag 8 augustus 2002 EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT 3 Veertig maanden cel voor de 24-jarige Hassan H. en der tig maanden voor zijn 20-jarige neef Safeth H. en hun 27-jarige handlanger Amir H. uit het voormalig Joego slavië. Dat eiste de officier van justitie donderdagmiddag in Middelburg tegen de drie verdachten die in de nacht van 4 mei geld en papieren stalen uit woningen aan de Groot Vérréhof en de Parksingel in Tholen en in Kloetin- ge een man bedreigden met een vuurwapen. De verdach ten ontkenden, maar betuigden ook spijt. Gebitafdrukken van twee hunner in het gestolen stuk kaas uit de woning van Groot Verréhof dienden als bewijsmateriaal. Opval lend is dat op alle vier adressen waar de inbraken werden gepleegd, de slachtoffers Van der Velde heten. Frisdrank Discotheek Verschrikkelijk Brandgang Eis is fors Gelijke monniken, gelijke kappen Germaanse groet Arbeidsdienst zestig jaar geleden als soort sociale dienstplicht ingevoerd Noord-Oostpolder Meerdere disciplines Zwangerschapsgym Acupunctuur Aan de Parksingel werd in de nacht van 4 mei ingebroken. Een van de inbrekers sprong in de Vest. De daders vluchtten maar werden aangehouden bij Oud-Vossemeer. De verdachten hadden tegenover de politie bekentenissen afgelegd, maar voor de meervoudige strafkamer leg den ze tegenstrijdige verklaringen af. Ze zouden niet betrokken zijn ge weest bij de inbraken in de wonin gen, maar alleen op de uitkijk hebben gestaan. Ze voerden nu een vierde man op: een zeker Tony die de inbra ken zou hebben gepleegd, maar niet gepakt was. De officier van justitie F. van Es ver klaarde echter voldoende bewijsma teriaal te hebben. Hij had geen goed woord over voor het optreden van de verdachten in de rechtbank. Zoveel leugens had hij lange tijd niet ge hoord, zei hij. Er waren volgens Van Es vingerafdrukken op een pistool gevonden en op de tas met inbrekers spullen. Een stuk kaas dat in de wo ning aan het Groot Verréhof was buit gemaakt, maakte deel uit van het bewijsmateriaal. Twee van de ver dachten hadden er hun tanden inge zet. De drie mannen werden na een ach tervolging door de politie aange houden bij de dijk langs het Schel- de-Rijnkanaal in Oud-Vossemeer. Daarbij zijn door de politie waar schuwingsschoten gelost. De inbre kers hadden 1455 euro bij zich en een pistool. Ze waren eerder die nacht op heterdaad betrapt in een woning in Kloetinge, toen de zoon Van de bewoner thuiskwam. Onder bedreiging van een vuurwapen wist het drietal te ontkomen in een rode Seat Cordoba die later aan de Park singel in Tholen werd aangetroffen en in Fijnaart was gestolen. Vooral het bedreigen van de Kloetin- ger werd hen zwaar aangerekend. Ze namen er een giropas, 200 euro en een keyboard mee. In een andere wo ning in Kloetinge ontvreemdden ze een laptop. Het trio reed vervolgens naar Tholen waar ze in de woning aan het Groot Verréhof, bij P. van der Velde, bin nendrongen via de zijgevel door met een boormachine gaatjes in het kozijn van een raam te maken. Ze namen er kristallen beeldjes, frisdrank en een stuk kaas mee. Twee van hen, Hassan en Amir, namen er een hap uit. Ver volgens reden ze naar de Parksingel waar ze bij C.M. van der Velde inbra ken. Ze verschaften zich toegang via een klapraam en namen twee porte monnees met geld mee. Een met 1100 euro en een met 400 tot 500 eu ro, een Makro-pas en bankpassen. Amir ontkende nu in de woningen te zijn geweest. Hij had op wacht ge staan en hij wist niet wat de andere twee op dat moment uitvoerden, zo zei hij. Ook aan de andere inbraken had hij niet direct deelgenomen, zo verklaarde hij nu via zijn tolk die tus sen hem en de twee neven inzat. Op de vraag van de rechter waarom hij dan niet was weggelopen, zei hij dat hij geen geld had en ook niet over ei gen vervoer beschikte. Ook ontkende hij nu dat ze van tevoren hadden af gesproken om op rooftocht te gaan. Tegen de politie had hij wel gezegd dat er een plan was gesmeed om in te gaan breken. Maar dat was nu een verkeerde uitleg van de politie ge weest. De verklaring was in het Ne derlands opgesteld en die taal was hij nu eenmaal niet meester. Een geurproef door het gerechtelijk laboratorium wees uit de Amir H. wel degelijk de boormachine had beroerd waarmee gaten in de raamkozijnen werden geboord om de woningen binnen te kunnen komen. Verdachte verklaarde dat hij de twee neven pas de avond voor de diefstal had ont moet in Antwerpen, samen met ene Tony. Er was geen sprake van dat ze iets afgesproken zouden hebben over de verdeling van de buit. Of dat ze naar Nederland zouden gaan. Amir H. was vier jaar geleden ook al in Nederland, maar moest het land toen verlaten. Zijn vrouw met drie kinderen bleven. Na een tijdelijk ver blijf in Bosnië, was hij teruggekomen om via de asielprocedure hier een nieuw bestaan op te bouwen, zo ver klaarde hij. Van het pistool wist hij niets. Dat kwam hem pas later onder ogen. Ook Safeth H. zei bij allevier de in braken op wacht te hebben gestaan. Tony, de vierde man, was steeds - als enige - naar binnen gegaan. Hij was ook degene die het vuurwapen in handen had gehad. Maar volgens Sa- feths verklaring bij de politie had hij met het vuurwapen in de hand ge staan. Zijn 24-jarige neef Hassan H. ver klaarde dat hij met S. in nette kledij naar een discotheek in Antwerpen was gegaan om daarna met Tony in de richting van Breda te rijden. Hij zei dat hij onder invloed was van drugs, ecstasy-pillen, en dat hij zich niet lekker voelde. Ze waren naar Ne derland gegaan om een betere disco theek op te zoeken. In Roosendaal hadden ze op aandringen van Tony van kleding gewisseld, en waren naar Kloetinge gereden. Ook hij stond steeds bij de auto op de uitkijk, zei hij. „Ik was onder invloed. Dit was in normale omstandigheden niet ge beurd. Ik bied mijn verontschuldigin gen aan. Ik heb vrouw en twee kinde ren en ook nog een moeder die ik moet verzorgen. Ik heb vreselijk veel spijt." Het vuurwapen zou hij voor Tony hebben vastgehouden omdat deze zijn handen vrij moest hebben om het raam te forceren. Hassan had tegen de politie verklaard dat ze samen het plan hadden opgevat om te gaan in breken. Maar dat ontkende hij nu. Waarom? Omdat hij hang was voor de politie. Hij had nare ervaringen opgedaan in Sarajevo. Zijn vader was gesneuveld door het geweld van de Servische politie. Zelf had hij een paar gekneusde ribben opgelopen, zo liet hij via de tolk weten. Eerder, in oktober 2000, waren er bij inbraken in Stampersgat en Bos- schenhoofd vingerafdrukken van hem aangetroffen. Die kwamen ook overeen met de afdrukken in een wo ning in Castricum bij een poging tot braak in september van dat jaar. Maar volgens Hassan zat hij toen in Saraje vo, hij had zijn tijdelijke verblijfsver gunning afgegeven aan iemand an ders. Bij het bespreken van de persoonlijke omstandigheden bleek de oudste, Amir, al een strafblad te hebben. Hij was in 1999 betrapt bij een winkel diefstal in Breda, had in Almelo een week voorwaardelijk in de gevange nis gezeten en er loopt nog een be roepszaak over een diefstal in Zun- dert. Omdat de drie illegaal in Nederland verblijven, wordt er geen rapport opgemaakt door de reclasse ring. De officier van justitie achtte bewe zen dat de drie zich schuldig hadden gemaakt aan inbraak en bedreiging. Volgens Van Es was het plan duide lijk van tevoren afgesproken, ook over de verdeling van de buit waren afspraken gemaakt. Na de eerste in braak is het trio doorgegaan. „Nie mand trok zich terug." De tweede in braak rekende Van Es de verdachten zwaar aan. Daarbij keek de zoon van de bewoner in de loop van het vuur wapen terwijl hij op zijn knieën zat. „Niemand heeft zich daar van gedis tantieerd. En de nare ervaringen in Sarajevo is geen aanleiding om deze feiten te plegen. Hassan is gevlucht naar een land waar veiligheid en orde heerst. Des te verwerpelijker is het dat hij hier mensen in de nacht bes teelt en bedreigt en daarmee anderen trauma's bezorgt. Het is werkelijk verschrikkelijk. Het is een lawine van leugens die hier uitgestort wordt. Langdurige gevangenisstraffen zijn het enige juiste antwoord." De 24-jarige Hassan H. hoorde 40 maanden celstraf eisen, de twee an deren 30 maanden. Ook eiste de offi cier dat de verdachten schadevergoe ding betalen aan de slachtoffers, plus de kosten van de reparatie van de braakschade. Volgens de advovaat van de oudste verdachte is er gebrek aan bewijs. En wilde Amir na de eerste inbraak al weglopen. Hij zou ook niet op de uit kijk hebben gestaan maar bij de auto op de anderen hebben gewacht. De verdachte zouden door de politie woorden in de mond zijn gelegd. En dat hij een hap uit het stuk kaas had genomen, wil nog niet zeggen dat hij in het huis aan het Groot Verréhof is geweest, zo zei Amirs raadsvrouwe S. Liesker. Aan de Parksingel zat verdachte een sigaret te roken bij de rode Seat toen hij een politieauto zag naderen. „Hij is weggerend en was niet betrokken bij de inbraak." Verdachte was gaan lopen ter hoogte van Parksingel 16, bij de tuinafscheiding, maar de politie noteerde dat hij weggelopen was bij de brandgang. En daar is volgens Liesker geen nader onderzoek naar gedaan. Hij is toen in de Vest ge sprongen en ontkomen. Ook betwist te ze de getuigenverklaringen van bu ren die de auto hebben gezien: een Seat-Ibiza of een Seat Cordoba. De vierde man Tony was ontkomen door een fiets te nemen uit de schuur van een boer onder Oud-Vossemeer. Het trio is aangehouden bij de Veer- straat. In het proces-verbaal staat ech ter Veerweg. En die ligt aan de over kant van het Schelde-Rijnkanaal in Nieuw-Vossemeer, zo zei Liesker. Onduidelijkheid over het aanhouden van de verdachten, aldus de advocaat. Ze wilde de verslagen van de politie ongeldig verklaren of in ieder geval als onnauwkeurig aanmerken. En de geuridentificatie was volgens haar onvolledig geweest omdat de geuren van de andere verdachten niet zijn aangeboden aan de speurhond. Ze pleitte voor vrijspraak voor Amir H. Ze wees er verder op dat diens vrouw, met drie kinderen, veel ver driet heeft en in zware psychische problemen verkeert. Dertig maanden vond ze 'zwaarder dan de richtlijnen.' Raadsman N. Koole wees erop dat Hassan H. de enige verdachte is die spijt betuigt. Dat komt ook naar vo ren in een brief van zijn vrouw die is overlegd. En hij zei dat het persoon lijk leed in zijn geboorteland de oor zaak vormt voor het feit 'dat hij het spoor is bijster geraakt.' Volgens de advocaat wordt bij de eis alleen maar 'afgerekend.' „Ja, maar kijk ook naar de toekomst. Hij heeft een vrouw en twee kinderen. Maak een deel van de straf voorwaardelijk. Dat is een stok achter de deur. Hij heeft ook nog een gezin." Raadsman A. Bals van de jongste ver dachte wees erop dat uit het onder zoek niet blijkt dat hij in een van de woningen is geweest. „Dan rijst de vraag of hij wist wat er gebeurde." Ook hij betrok er de persoonlijke om standigheden bij. „Hij was pas kort in Nederland en had onderdak bij zijn neef. In het land van herkomst had hij geen opleiding genoten en verbleef bij zijn oma. Hij zal direct terugkeren naar zijn geboorteland als hij vrij komt." Van Es gaf toe dat de eis fors is, maar gaf ook aan dat de delicten zeer ernstig zijn. „Inbraken veroorza ken veel overlast en ergernis. Zeker het gebruik van een vuurwapen is zeer ernstig. De eis is dan ook op zijn plaats: ten eerste afrekenen en ten tweede afschrikken." De verdachten kregen het laatste woord. Alle drie be tuigden ze spijt. Woensdag doet de rechtbank uitspraak. Stemmen van lezers Hierbij wil ik reageren op het arti kel de warme maaltijdvoorziening in de Eendrachtbode van 1-8-2002. In augustus 2001 ben ik benaderd dor de Oosterschelde thuiszorg, of ik geen belangstelling had om als vrijwilliger warme maaltijden te bezorgen in Tholen en Poortvliet. Ik heb dit toen overwogen en vond het wel leuk om dit te doen. Ik moest mijn auto gebruiken en kreeg een kilometervergoeding. Nadat ik toen ben ingewerkt, ben ik in september begonnen. De be doeling was dat je 7 dagen reed en dan 7 dagen vrij was. Ik deed dit samen met Piet Withagen, dus ik een week en dan Piet een week, en zo verder. Samen met mij reed er ook nog iemand uit Sint-Philips- land. Hij deed Sint-Philipsland en ik Tholen en Poortvliet. Rond de kerstdagen kreeg ik van de Oosterschelde Thuiszorg een cadeaubon van 25,-. Ik vroeg aan de persoon uit Sint-Philipsland of hij die ook had ontvangen. Na lang aarzelen zei hij tegen mij dat hij die niet had gekregen, maar dat hij, en ook nog een aantal anderen on der wie Piet Withagen, een bedrag van 1000,- per jaar extra kregen, buiten de kilometervergoeding van de Oosterschelde Thuiszorg voor het rondbrengen van de warme maaltijden. In januari 2002 heb ik navraag hierover gedaan bij Betsy Gaakeer van de Oosterschelde Thuiszorg. Zij deelde mij mede dat dit klopte, want dit was nog oud recht (wat is dit?). Tevens deelde zij mij mede dat ik dit niet kreeg. Zij zou dit nog navragen bij een bepaalde commissie, en een dag later belde zij mij op met de mede deling dat ik niet in aanmerking kwam voor deze vergoeding. Ik heb samen met Piet Withagen pre cies hetzelfde werk gedaan. Witha gen kreeg hiervoor een vergoeding en ik niet. Ik vind dit ondemocra tisch. Ik ben toen direct ge stopt met het rondbrengen van de warme maaltijden. Niet voor de 1000,- maar puur uit principe, want gelijke monniken, gelijke Jcappen. Ik vraag mij af of het werk van Piet Withagen 'vrijwilli- 'gerswerk' is, hij wordt er voor be taald. Ik ben nog door diverse mensen be naderd die ook benaderd waren via Oosterschelde Thuiszorg, waarom ik gestopt ben en heb deze mensen gewoon de waarheid verteld. Ze ga ven mij groot gelijk, want nog maals gelijke monniken, gelijke kappen. Ik denk dat de Oosterschelde Thuiszorg het probleem bij zich zelf moet zoeken als ze geen vrij willigers kan krijgen, want behan del alle vrijwilligers eens gelijk! Jamer dat dit zo gelopen is voor mij, want ik deed dit 'vrijwilli gerswerk' heel graag. S. Buscop, Jolstraat 39, Tholen. Dit jaar is het zestig jaar geleden dat jongeren van 18 jaar verplicht werden om zes maanden dienst te doen in de Nederlandsche Arbeids dienst. Een soort sociale dienstplicht die door de Duitse bezetter was op gezet De nu 77-jarige Lau Stols uit Sint-Annaland verbleef van juni tot december 1943 in een barakken kamp bij het Brabantse Deurne. „Spijt dat ik dit heb meegemaakt heb ik achteraf nooit gehad", zegt Stols die later ook nog drie jaar in Nederlands-Indië diende. De Arbeidsdienst was erop gericht om de Nederlanders vertrouwd te maken met het nationaal-socialisme en hen er eventueel voor te winnen. Maar het idee voor een soortgelijke opzet leefde in ons land al vóór de oorlog, als middel in de strijd tegen de werkeloosheid. In de zomer van 1940 kwam de Opbouwdienst tot stand, bedoeld om beroepsmilitai ren in te schakelen in het arbeids proces. De Arbeidsdienst borduur de daarop voort. Vanaf 1941 konden vrijwilligers zich melden voor de dienst, maar al in de loop van dat jaar stelde Seyss-Inquart het verplicht voor 18-jarige mannen en vrouwen. Uitgezonderd joden. De verplichte categorieën werden vanaf 1942 opgeroepen, maar door een gebrek aan kampementen bleef het aantal Nederlanders dat dienst deed tot zo'n 10.000 beperkt. Voor de Arbeidsdienst werd reclame ge maakt met posters van de stripfi guur 'Koenraad van den Arbeids dienst', een altijd behulpzame jongeman die een voorbeeld moest zijn voor iedereen. Aan de dienst ging een keuring vooraf. Tientallen Tholenaren wer den daarvoor opgeroepen om in Goes te verschijnen. Dat waren dan jongeren die niet in de landbouw werkten, want zij waren vrijgesteld. In het geval van Lau Stols bleek, dat hij als tuinder stond ingeschre ven en daarom een oproep kreeg. „Ik werkte toen bij Leen Rijnberg", vertelt hij. De Sint-Annalander ging nog wel naar het gemeentehuis om te proberen er onderuit te komen, maar tevergeefs. „Sommigen raad den me aan om onder te duiken. Maar uiteindelijk was het maar voor zes maanden en je bleef in Ne derland." Stols reisde dan ook met de trein van Bergen op Zoom naar Goes voor de keuring. Anderen leg den zich er niet bij neer. Zo was er Toon de Koning uit Oud-Vossemeer die een paar weken nauwelijks at om te bereiken dat hij afgekeurd zou worden. En dat lukte hem in derdaad. Lau Stols kwam in juni 1943, sa men met zijn dorpsgenoot Jan Ver- hoole, in het kamp Vrekwijk bij Deurne terecht. „Harry Paape, ook uit Sint-Annaland, zat een kamp verderop." De 'arbeidsmannen' - zoals ze genoemd werden - kregen houten barakken als onderkomen. Hoeveel er in het kamp stonden, weet Stols niet meer. Wél dat er een strenge orde en tucht heerste. „In je kast moest alles netjes liggen. Lag het scheef, dan werd alles eruitge- gooid en kon je opnieuw begin nen." Bij aankomst in het kamp kregen de jongemannen een uni form, - 'die waren van het oude Een groep arbeidsmannen in het kamp Vrekwijk bij Deurne. Lau Stols staat op de achterste rij (derde van rechts, met bril) en rechts naast hem staat Jan Verhoole. Hollandse leger en groen geverfd, met korenaren op de kraag' - onder goed, bestek en een spa. „Dat was er een met van die koperen knopjes, en die blónk!" De Sint-Annalander kent de verhalen van het poetsen van de vloer met een tandenborstel, maar heeft dat in Deurne nooit meegemaakt. Wél dat voor straf koperen kranen gepoetst moesten worden. Of dat iemand 's avonds in zijn nachthemd bij de vlaggenmast moest gaan staan omdat hij bijvoor beeld met vuile voeten op bed zou hebben gelegen. „En je moest bij voorbeeld een aansteker bij je heb ben, ook als je zelf niet rookte, zo dat je iemand kon helpen die om een vuurtje vroeg." Het was trou wens altijd oppassen geblazen, want onder de jongeren en het ka der waren ook NSB'ers. „Als ze een speld droegen, wist je het. Maar er waren er bij, die hadden de speld aan de binnenkant van hun revers zitten." Over het eten viel niet te klagen, zegt Stols. „Het was goed, hoewel het niet altijd genoeg was." Ook rond de maaltijd een staaltje van discipline: de mannen moesten in hun barak gereed staan met bord en bestek. Als er een fluitje klonk, vlo gen de deuren open en binnen drie tellen moest heel de groep buiten in de houding staan. Ging dat niet vlug genoeg, dan mocht hefxnog eens over. De dag begon voor de mannen met gymnastiek en daarna ging men de Peel in. Stols herinnert zich dat ze daar putten afgroeven en dat de boeren er lupine zaaiden. Kennelijk werd het gebied er ont gonnen. Met de middag ging men terug naar het kamp om te wassen en eten. 's Middags was er exerci tie. Niet met wapens, maar met de spaden die ieder bij aankomst in het kamp had gekregen. De 'Germaan se groet' is er nooit ingekomen, ver telt de Sint-Annalander. De kamp commandant wilde die invoeren in plaats van het militaire saluut (op bevel van de Duitsers), maar de of ficieren waren daarover onderling verdeeld. De kampleiding bestond uit Nederlanders en de organisatie was dus op militaire leest ge schoeid. Rode en gouden strepen, sterren en knopjes gaven de rangen aan. Stols noemt er enkele: voor man, onderhopman, hopman. De jongens werden betaald, maar Stols meent dat ze niet meer dan een kwartje per dag kregen. 's Avonds kon men terecht in de kantine, om te biljarten of een kaartje te leggen. Tien uur was het bedtijd. Op woensdagavond en in het weekend waren de mannen vrij en mochten het dorp in (daar was een bioscoop), 's Zondags konden ze onder begeleiding naar de kerk. Stols herinnert zich een uitstapje naar Helmond waar in een gelegen heid stamppot werd geserveerd. Ook het bezoek van zijn ouders (die mochten in het weekeinde ko men en dat deden ze één keer. Ver der stuurden ze bijvoorbeeld siga retten op aan Lau) staat hem nog voor de geest. De Sint-Annalander verbleef dat halfjaar ook nog twee weken in Utrecht in het hospitaal. „Ik had zweren aan mijn voeten en benen, een kwaal waar ik thuis ook al wel last van had." In het najaar ging heel de groep zes weken naar Oost-Groningen, om er de boeren te helpen bij de oogst. „We werden bij Vriescheloo in scholen ondergebracht." Het werk stond Stols wel aan, want dat was hem van thuis vertrouwd. „Er zat in onze groep ook nog een jongen uit Drente die het boerenwerk ken de. Bij het rooien van de aardappe len hadden wij dan ook elke dag de meeste manden." Met de paarden werkte de Sint-Annalander ook nog. „Het was daar veel vrijer dan in het kamp in Deurne. Maar toen we een keer moesten exerceren, kwamen de vrouwen uit hun hui zen en maakten de officier overal voor uit. Hij liet meteen inrukken." In die Groningse periode had Stols nog één week verlof. Maar dat was met inbegrip van de reistijd. „Sa men met Machiel Klippel en De Graaf uit Stavenisse liep ik vanuit Bergen op Zoom naar Tholen, waar we 's avonds om acht uur aan de brug stonden. Toen was het te laat om verder te gaan. Ik wilde in het wachthuisje overnachten, maar mocht mee naar Van Oeffelen in de Voorstad en daar blijven slapen. De andere morgen om elf uur kon ik met de bus naar Sint-Annaland." Het halve jaar Arbeidsdienst bete kende voor Lau Stols niet het ein de. Want nauwelijks was hij uit Deurne weer terug in zijn dorp, of daar kwam de mededeling dat hij naar de Noord-Oostpolder moest (die was in 1942 ingepolderd). „Maar ik kon niet, want door een ongeluk met een paard bij Kooij- man had ik mijn been gebroken." In februari 1944 moest het eiland op last van de Duitsers geëva cueerd worden. Stols en zijn ou ders kwamen in Goes terecht, waar hij bij een kolenboer aan de slag ging. Daar kwam later opnieuw de oproep voor de Noord-Oostpolder. Stols reisde met de trein niet verder dan zijn broer in Bergen op Zoom - hij wilde niet weigeren, om te voorkomen dat hij naar Duitsland gestuurd zou worden - en pakte de volgende dag de trein terug naar Goes. „Daar vertelde ik, dat ze me in de Noord-Oostpolder terugge stuurd hadden en dat verhaal werd geslikt', aldus Lau Stols. De Ar beidsdienst is in het najaar van 1944 opgeheven. VERVOLG VAN VOORPAGINA Over de beginjaren: „Het beroep begon toen net een beetje gestalte te krijgen. Ik was de enige fysiothera peut die op Tholen woonde. Er was nog een collega uit Bergen op Zoom die drie ochtenden in Sint-Maar tensdijk spreekuur hield." Nu zijn er acht fysiotherapeuten. Daarnaast hebben de woonzorgcen tra Ten Anker in Tholen en de Schutse in Sint-Annaland een eigen fysiotherapeut. „Die zijn vooral ge richt op geriatrie. Als algemeen fy siotherapeut kwam ik alleen in de verzorgingshuizen, niet op de ver- pleegafdelingen." Het aantal collega's nam toe en Nieuwenhuis vormde een tijdlang een maatschap met drie andere fysi otherapeuten. Daar kwam in 1994 een eind aan. Verschillen van in zicht met de andere leden leidde er toe dat Nieuwenhuis uit de maat schap stapte en volledig zelfstandig doorging. Hij moest toen Sint-An naland na 25 jaar afstaan. Daar hield hij praktijk in het Groene Kruisgebouw. Later kwam het er naast gelegen badhuis vrij en kon Nieuwenhuis over een eigen prak tijkruimte beschikken. In 1994 waren er zes fysiotherapeu ten actief op Tholen. De groei komt volgens Nieuwenhuis voor een groot deel doordat er steeds meer mensen op Tholen zijn komen wo nen. Maar ook door de stijging van de medische consumptie. „Maar het aantal behandelingen is gelimiteerd. We hebben te maken met een quo tum. Zoveel patiënten worden er door het ziekenfonds vergoed. Niet Bijna 23 jaar heeft Nieuwenhuis zwangerschapsgymnastiek gegeven, in Tholen en Sint-Annaland, en be perkt in Sint-Maartensdijk. „Daar deden dan zo'n veertig vrouwen aan mee. Toen ik weer kinderen van de moeders kreeg en vrouwen die bij mijn dochter in de klas hadden ge zeten, vond ik het nodig om ermee te stoppen. Toen was de cirkel rond." Recent is Nieuwenhuis grootvader geworden. Ook was hij betrokken bij het opzet ten van gymnastiek voor gehandicap ten en hartpatiënten. „Dat was op ini tiatief van de Zeeuwse sportraad. Dat gebeurde samen met gymnastiekver eniging Olympia. Die heeft het later overgenomen." Buiten zijn werk was Nieuwenhuis actief in het bestuur van de stichting Uit op Tholen, in de voetbal als voorzitter van Tholense Boys en in de volleybal. Als speler en als trai ner. Dat laatste doet hij nog steeds. Ook zat hij jarenlang als lid van de PvdA in het gewestelijk bestuur van de sociaal-democraten. Nieuwenhuis krijgt nu meer tijd voor zijn hobby's: zeilen, golfen en lezen. En om te koken. Als lid van het Zeeuws gastronomisch gezel schap (voor mannen) gaat hij elke maand naar Middelburg om een ge recht te bereiden. Met de dames maakt de kookclub jaarlijks een wijnreis naar Frankrijk. De opvolgers staan in de startblok ken. Ze beginnen in de praktijk ruimte van Nieuwenhuis. Maar hun doel is opgenomen te worden in het nieuwe gezondheidscentrum in Tholen. Van Oevelen (32): „Dat is onze insteek. Om op te gaan in de nieuwe vorm van de gezondheids zorg. Met de huisartsen en andere disciplines onder één dak. Dat was ook onze grootste drijfveer om hier in te stappen." Van Oevelen en Van Doeselaar (29) willen meerdere disciplines kunnen aanbieden. Naast fysiotherapie, ma nuele therapie, acupunctuur en trai ningstherapie. Dat laatste gebeurt met diverse apparaten (een soort fit ness) waarbij de patiënten een trai ning krijgen. „Dat is de trend. We willen een compleet pakket aanbie den. Er komen voldoende vierkante meters voor beschikbaar. De huis artsen willen ook graag in het cen trum. Het is belangrijk voor het ei land Tholen dat het doorgaat en zeker ook voor de continuïteit van de gezondheidszorg." Van Oevelen werkte vijf jaar als fy siotherapeut in Oudenbosch en kwam via fysiotherapeut en studie genoot Paul van Alphen in Poort vliet naar Tholen. „Ik kende het ei land al en we kunnen in de toekomst samen gaan werken." Net als Nieuwenhuis heeft Van Oe velen belangstelling voor sport. Hij deed het CIOS en de academie voor lichamelijke opvoeding (Tilburg) en voetbalde een tijdje bij FC Antwerp. Hij is nu nog revalidatietrainer bij de Belgische eredivisieclub SK Be- veren. Hugo van Doeselaar is studiegenoot van Van Oevelen. Hij ging na de op leiding naar Engeland, werkte er 3,5 jaar in een ziekenhuis in de buurt van Harwich en de laatste twee jaar in een ziekenhuis in de buurt van Bristol. „Ik ben in mei getrouwd. We waren van plan terug te komen naar Nederland. Toen Jurgen belde met de vraag of ik mee wilde doen, werd dat een stuk makkelijker." Van Doeselaar heeft Zeeuwse wortels. Zijn ouders komen uit Terneuzen, zijn grootouders wonen in Middel burg. Zijn vrouw werkt als fysiothe rapeut in Fijnaart. Ze wonen in Roosendaal maar zoeken nog een permanente woonplek. Het Engelse systeem wijkt sterk af van de Nederlandse werkwijze. „De praktijk is daar altijd in het zieken huis ondergebracht. Je werkt daar met alle andere therapeuten, artsen en specialisten samen. Dat werkt prettig. Je kunt snel verwijzen. Na deel is dat door de gratis gezond heidszorg patiënten erg gemakkelijk de eerste hulp binnenlopen. Ze den ken er niet bij na. In Nederland zijn de mensen veel kritischer." Ook Van Doeselaar is sportief: hardlopen en mountainbiken zijn zijn favoriete bezigheden. Sjors Peeters (27) uit Halsteren valt zo nu en dan in. Zeeuwse verhalen. In het infor matiecentrum van de stichting Zeeuwse schaapskudde bij Hein- kenszand wordt vanavond om acht uur een 'olf oest vertelaevend' ge organiseerd. Corry Arendse uit Middelburg vertelt Zeeuwse ver halen, Toon Martens neemt Zuid- Bevelandse vertelsels voor zijn re kening.

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 2002 | | pagina 3